นิยายรัก "เรื่องแรก" ตอนที่ 4 (ตอนจบ) “อะ...แฮ่ม...โหล..เทสต์” น้ำเสียงหยอกล้อของข้าวตูที่ห่างหายไปจากโสตประสาทของชินมานาน ลอดผ่านลำโพง ขณะเครื่องกำลังเล่นแผ่นซีดีแผ่นนั้น “นี่นายชิน...เพลงที่นายแต่งมาให้ ติดอยู่ในหัวฉันตลอดเลยนะ... .....อยากบอกว่ารักเธอ จะโกรธไหม บอกว่าคิดถึงเธอ...แทบขาดใจ อยากให้เธอรู้ว่ามีคนนี้ ที่ห่วงใย...รักและจริงใจกับเธอ...” ดูราวกับว่าความสดใสได้กลับมาเยือนเจ้าของเสียงอีกครั้งหนึ่ง ข้าวตูคนเดิมของชินกลับมาแล้ว ชินบอกได้ทันที หลังจากได้ยินเสียงข้าวตูร้องเพลงที่ชินแต่งให้ออกมาอย่างน่าเอ็นดู “ชินคงจะจำวันที่เราอยู่ในแม็คโดนัลได้ ข้าวตูขอโทษ ณ ตอนนั้น...ชินคงไม่รู้หรอกว่า ปริณอยู่ในหัวใจของข้าวตูตลอดเวลา .. ปริณเป็นผู้ชายคนแรก คนที่ข้าวตูรัก และไม่สามารถดึงเอาความรู้สึกของตัวเองกลับมาได้อย่างทันที พื้นที่ว่างของคนรักในหัวใจของข้าวตู มีไว้สำหรับคนเพียงคนเดียว ข้าวตูว่ามันอึดอัดจนเกินไป ที่จะให้คนหลายๆคนมาจับจองพื้นที่เล็กๆ ในเวลาเดียวกัน” “ส่วนตอนที่พี่แทนก้าวเข้ามา...เขาเหมือนพ่อ เหมือนพี่ ที่คอยให้ความอบอุ่น คอยปลอบประโลมหัวใจที่แสนบอบช้ำ ตอนนั้น ข้าวตูรู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นเหมือนฟองน้ำก้อนหนึ่ง ที่พร้อมซึมซับความรู้สึกดีๆ จากคนรอบข้าง ไม่รู้แม้กระทั่งสิ่งดีๆ สิ่งนั้นช่างแตกต่างไปจากชีวิตของข้าวตูเหลือเกิน” “ข้าวตูเสียใจที่ช่วงเวลาแห่งความรักของเราสองคนไม่เคยตรงกัน... เสียใจที่ต้องทำร้ายความรู้สึกดีๆ จากไอน้ำที่แสนดีอย่างเช่นชิน” “แต่ตอนนี้...ข้าวตูได้ใช้เวลาถามใจตัวเองดีแล้ว และข้าวตูก็มั่นใจแล้วว่าหัวใจของข้าวตูนั้นต้องการอะไร ข้าวตูอยากให้ชินฟังเพลงนี้ เป็นอีกหนึ่งเพลงที่แทนความรู้สึกทั้งหมดของข้าวตู ...ลองฟังดูนะ” “ไม่รู้มันจะมี อีกทีไหม...วันที่เธอมาเปิดใจพูดคำว่ารัก ไม่รู้ว่าฉันทำผิดมากไหม...ให้เป็นเพื่อนกันต่อไปพูดว่าไม่เคยรัก ฉันอาจยังคิดไม่พอ..ไม่รอ..ไม่ทบทวนความจริงข้างใน เหมือนทำโอกาสดีๆ หายไป...” เสียงเพลง “ฉันเพิ่งรู้ว่ารักเธอ” ของวง Breakfast in Bed ดังขึ้น พร้อมกับการหลังไหลของน้ำตาแห่งการรอคอยจากดวงตาคู่นั้นของชิน “นี่มันเป็นความจริงแน่หรือ...กับความหมายที่แฝงอยู่ในเพลง เราจะปล่อยให้หัวใจตัวเอง เตลิดไปกับความอิ่มเอมของความรู้สึกนี้ได้จริงๆหรือ” ความรู้สึกนับล้านวิ่งเข้าชนระบบความคิด ณ ขณะนั้นของชิน การรอคอยอันแสนนาน วันที่ไม่เคยคิดว่าจะมาถึง ผู้หญิงที่ไม่เคยคิดว่าจะเป็นชิ้นส่วนของชีวิต เป็นคนของชีวิตจริงๆ หรือ “นี่นายจะไม่เปิดเอกสารอ่านหน่อยเหรอ..” เสียงใสๆ ที่แสนคุ้นหูดังขึ้นด้านหลังชิน “ข้าวตู!” เป็นเพียงคำๆ เดียวที่หลุดออกมาจากปากของชิน --------------------------------------------------------------------------------- “นิยายรัก เรื่องแรก” หนังสือปกสีชมพูเล่มนั้น ถูกดึงออกมาจากชั้นหนังสือในห้องนั่งเล่นตอนบ่ายแก่ๆของวันหนึ่ง “คุณแม่คะ หนังสือเรื่องนี้หรือเปล่าคะ ที่คุณแม่เขียนเกี่ยวกับเรื่องราวความรักของคุณแม่เอาไว้” ใบไผ่ สาวน้อยวัยแรกรุ่น ให้ความสนใจกับเรื่องราวในหนังสือเล่มสีชมพูนั้น ข้าวตู เอื้อมมือไปพลิกหน้าปกหนังสือเล่มนั้นในมือของลูกสาวอย่างเอ็นดู “ขออุทิศ ความรักทั้งหมดนี้ ไว้แด่ ชินธร หัวใจดวงเดียวของข้าพเจ้า” โดย เสียงแห่งความรู้สึก ข้อความเล็กๆ บนหน้าปกถูกถ่ายทอดให้กับใบไผ่ “เสียงแห่งความรู้สึก...เป็นชื่อที่แม่ใช้สำหรับงานเขียนหนังสือ” ข้าวตูอธิบายให้ลูกสาวคนเดียวที่คอยฟังอย่างตั้งใจ “เรื่องนี้แม่เขียนเพื่อถ่ายทอดความรู้สึกของตัวเอง เป็นความรู้สึกที่แม่ไม่เคยที่จะค้นหา เพื่อที่จะตอบคำถามของหัวใจตัวเองเลยสักครั้ง ว่าจริงๆ แล้ว แม่รู้สึกกับผู้ชายคนหนึ่งอย่างไร” “แต่แล้ววันหนึ่ง...แม่ได้รู้คำตอบนั้น เมื่อให้เวลาถามใจของตัวเอง” “แม่ส่งนิยายเรื่องนี้กลับมาให้กับชายคนนั้น.... เพื่อบอกเค้าว่าแม่รู้สึกอย่างไร ผู้ชายคนนั้น...” ข้าวตู ในร่างหญิงวัยกลางคน ยื่นนิ้วมือชี้ตรงไปยังรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ใบไผ่หันมองตามการชี้ชวนของผู้เป็นแม่ “ชินธร...ก็คุณพ่อของหนูไงล่ะ” ข้าวตูตอบลูกสาวด้วยความรักที่มีเต็มเปี่ยมในหัวใจ “โอ้โห! โรแมนติกมากเลยค่ะ หนูอยากให้คุณพ่อยังอยู่กับเราตอนนี้จังเลยค่ะ” ใบไผ่บอกกับแม่อย่างแฝงความเศร้าเล็กๆ ในใจ ข้าวตูเอื้อมมือแห่งความเป็นแม่ลูบไล้ลงบนไรผมของลูกสาวคนเดียวอย่างเอ็นดู “แม่เชื่อว่าคุณพ่อรับรู้ และมองพวกเราอยู่ตลอดเวลาจ๊ะ” “แม่อยากให้หนูอ่าน และเก็บเรื่องราวในหนังสือเล่มนี้ไว้สอนตัวเอง แม่รู้ว่าคุณพ่อก็รู้สึกเหมือนกัน” “ใบไผ่จำไว้นะลูก ความรักมีอยู่มากมายบนโลกใบนี้ แต่คนเราส่วนมากจะมองไม่เห็นความรัก ที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดของเรา ไม่ว่าความรักนั้นจะเป็นความรักของ พ่อ แม่ เพื่อน พี่น้อง หรือแม้แต่คนที่เค้ารักและปรารถนาดีกับเรา มันก็เปรียบเหมือนสายลมที่พัดพาเอาความชื้นผ่านมากระทบผิวกาย บางทีเราอาจไม่รู้สึก ถ้าเพียงเราไม่ย้อนนึกถึงมัน” “ดังนั้น เมื่อไหร่ก็ตามหากมีใครหยิบยื่นความรู้สึกดีๆ ที่เรียกว่ารักให้กับหนู อย่างเช่นความรักจากแม่ที่มีให้กับหนูตลอดมา หนูอย่ามัวรีรอที่จะหยิบยื่นความรักนั้นกลับคืนไปให้กับเขา ความรักนั้น ยิ่งหนูหยิบยื่นให้ใคร ความรักนั้นมีแต่จะเพิ่มพูน” ใบไผ่ พยักหน้ารับคำจากผู้เป็นแม่ พร้อมซุกแก้มใสๆ ลงบนตักอุ่นของเธอ ข้าวตูหยุดยิ้มพักหนึ่ง พร้อมกับดำเนินบทสนทนาต่อ “เช่นเดียวกันกับความรักของคนรัก แม่อยากให้หนูใช้เวลา คิดทบทวนความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเค้าให้ดี ...การที่ได้มองเห็นความรักของคนที่เค้ารักเราและ พร้อมที่อยู่เคียงข้างเราตลอดเวลา ...มันช่างแสนมีความสุข... ...แต่การที่เรามองเห็นความรักของตัวเอง ที่มีต่อคนที่เค้ารักเรานั้น ....มันช่างมีความสุขเหนือกว่า” “แม่รักพ่อของหนูมากนะ... ชิน..ข้าวตูและลูกรักคุณมากนะ” สายตาของข้าวตูจ้องมองไปที่ภาพแต่งงานของข้าวตูและชินอย่างสงบนิ่ง “..แม่อยากให้หนังสือเล่มนี้..เป็นของขวัญวันแห่งความรัก จากแม่กับพ่อให้หนูจ๊ะ.นางฟ้าตัวน้อยของแม่..” ใบไผ่หลับตาพริ้มในอ้อมอ้อมกอดของข้าวตู หนังสือปกสีชมพูเล่มนั้น เป็นสื่อกลางถ่ายทอดเรื่องราว ความรัก ให้กับสาวแรกรุ่นอย่างใบไผ่ได้เรียนรู้ว่า ความรักเป็นสิ่งสวยงาม และมีค่ามากมายเพียงใด ความรักพร้อมจะเติบโต ขยายกิ่งก้านเป็นต้นไม้แห่งรัก เพื่อให้ความร่มรื่นกับครอบครัว จากรุ่นสู่รุ่น... เวลายังคงเดินหน้าต่อไป ทุกวินาที นาที จวบจนเป็นเดือน เป็นปี คุณไม่มีวันรู้หรอกว่า เวลาของคุณจะหยุดเดินเมื่อใด ดังนั้นขอให้ใช้เวลาชีวิตของคุณที่ยังเดินอยู่ เรียนรู้ที่จะรัก และสร้างสรรค์ความรักอย่างรู้คุณค่า ...แล้วคุณจะรู้ว่า โลกนี้มีสีสัน สวยงามมากเพียงใด เมื่อใช้ชีวิตอยู่ด้วยรัก... เพียงปรารถนาให้โลกนี้ยังคงมีรัก มิสซิสอาร์โนลด์ บทส่งท้ายจากผู้เขียน ถึงแม้ว่าในโลกแห่งความเป็นจริง ชินไม่มีโอกาสได้เป็นพ่อของลูก ของข้าวตู แต่ข้าวตูก็มองเห็นความรักและความปรารถนาดีของไอน้ำแสนดีอย่างชิน.... ขอมอบนิยายรัก..เรื่องแรก... ไว้เป็นเครื่องหมายของความรักและความปรารถนาดี ที่ฉันได้รับจากใครคนหนึ่งเสมอมา.... เกือบลืม! ขอบพระคุณ bg โดนใจ คลาสสิคแบบนี้จากคุณ lovelovelovely ที่นี่เลยค่ะ เอามาใช้ทุกตอนเลย เพราะให้ความรู้สึกเข้ากับเรื่อง ขอบพระคุณอีกครั้งค่ะ Create Date : 31 สิงหาคม 2550 Last Update : 31 สิงหาคม 2550 9:14:04 น. 13 comments Counter : 472 Pageviews. Share Tweet