กลอนบางส่วนจากเรื่อง พระอภัยมณี พอดีว่าฟังรายการห้องสมุดหลังไมค์ เรื่องพระอภัยมณี ตอนเริ่มรายการผู้จัดรายการจะเปิดเสียงขับเสภาประกอบซอ ซึ่งฟังแล้วรู้สึกคิดถึงบ้านจริงๆเลย พระโหยหวล ครวญเพลง วังเวงจิต ให้คนคิด ถึงถิ่น ถวิลหวัง โอ้จากเรือน เหมือนนก ที่จากรัง อยู่ข้างหลัง ก็จะแล ชะแง้คอย ถึงยามค่ำ ย่ำฆ้อง จะร้องไห้ ร่ำพิไร รัญจวน หวลละห้อย โอ้ยามดึก ดาวเคลื่อน เดือนก็คล้อย น้ำค้างย้อย เย็นฉ่ำ ที่อัมพร หนาวอารมณ์ ลมเรื่อย เฉื่อยเฉื่อยชื่น ระรวยรื่น รินริน กลิ่นเกสร แสนสงสาร บ้านเรือน เพื่อนที่นอน จะอาวรณ์ อ้างว้าง อยู่วังเวง วิเวกแว่ว แจ้วเสียง สำเนียงปี่ พวกโยธี ทิ้งทวน ชนวนเขนง ลงนั่งโยก โงกหงับ ทับกันเอง เสนาะเพลง เพลินหลับ ระงับไปฯ หมายเหตุ คัดลอกมาจาก //th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%AD%E0%B8%A0%E0%B8%B1%E0%B8%A2%E0%B8%A1%E0%B8%93%E0%B8%B5 ผมอ่านแล้ว เหมือนจะได้ยินเสียงนกกาเหว่าร้องอยู่ไกลๆ เมื่อก่อนผมคิดถึงบ้านอยู่บ่อยๆ แต่เดี๋ยวนี้พอห่างบ้านมาหลายๆ ปี ผมก็กลับรู้สึกว่าที่อยู่ตอนนี้คือบ้าน ส่วนบ้านเกิดกลายเป็นที่อื่นไปซะงั้น ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะว่าผมมีความเกี่ยวพันก้บทางบ้านน้อยลง คนที่เราคุ้นเคยค่อยๆหายไปทีละคนสองคน เด็กรุ่นหลังก็ไม่ค่อยเจอกัน กลับบ้านทีไรรู้สึกเหมือนเป็นคนแปลกหน้า ขนาดสุนัขยังเห็นว่าผมเป็นคนแปลกหน้าเลย เพราะสุนัขพวกนี้มาอยู่หลังจากที่ผมมาทำงานกรุงเทพแล้ว ผมอดคิดไม่ได้ว่า พอถึงเวลาต้องกลับบ้านเข้าจริง จะเป็นอย่างไร ถึงตอนนั้นทางบ้านอาจไม่มีใครแล้วก็เป็นได้ ผมคงกลายเป็นคนแปลกหน้าคนนึง ที่ย้ายเข้ามาในหมู่บ้าน นึกแล้วก็น่าใจหาย Create Date : 08 ธันวาคม 2553 Last Update : 8 ธันวาคม 2553 13:12:35 น. 0 comments Counter : 1112 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก Comment :   *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet