บทที่ 2 ฆาตกร
บทที่ 2

ฆาตกร

วลาร์ดเบี่ยงตัวหลบคมมีดที่ตวัดลงมาและเหวี่ยงดาบโต้กลับไปอย่างรวดเร็ว แต่อีกฝ่ายกลับพลิกตัวหลบได้ทัน ร่างในชุดผ้าคลุมรุงรังกระโดดถอยหลังและจ้องลูกครึ่งแวมไพร์ด้วยสายตาน่ากลัว

“โฟริด”

เสียงแหบต่ำดังออกมา วลาร์ดนิ่วหน้าด้วยความแปลกใจ

“อะไรนะ”

“โฟริด” ร่างนั้นพูดซ้ำคำเดิมพร้อมกับขยับมีดในมือ “แกเป็นพวกโฟริดใช่ไหม”

“พูดเรื่องอะไร” ลูกครึ่งแวมไพร์ถามเสียงห้วน ดวงตาสีแดงก่ำจ้องคู่ต่อสู้นิ่ง อีกฝ่ายแสยะยิ้มออกมา

“ตายังมีแวว” เขาพึมพำขณะลดมีดในมือลง “แกยังไม่เป็นโฟริด”

ร่างนั้นหมุนตัวและทำท่าจะวิ่งวลาร์ดรีบพุ่งเข้าไปขวางเอาไว้ทันที อีกฝ่ายแยกเขี้ยวคำรามด้วยความโกรธ

“หลีก”

“ไม่” ลูกครึ่งแวมไพร์ตอบและยกดาบขึ้น “ฉันไม่รู้ว่าแกเป็นใครแต่เลือดบนเสื้อบอกว่าแกต้องทำเรื่องไม่ดีมาแน่”

“แค่ฆ่าพวกโฟริด”

“มันคืออะไร”

วลาร์ดถามเสียงห้วน อีกฝ่ายมองเขาด้วยดวงตาวาว

“ความชั่วร้าย” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง มืดที่ถือมีดกำแน่นจนสั่นระริก ลูกครึ่งแวมไพร์ขมวดคิ้ว

“แกหมายถึงพวกอิลูมิเนติค”

“ฉันพูดถึงโฟริด” ร่างนั้นพูดย้ำคำเดิม ดวงตาภายใต้ผ้าคลุมทอประกายกร้าว มันจ้องเด็กหนุ่มเขม็งก่อนจะแสยะยิ้ม “โชคดีที่พวกมันไม่ชอบผีดิบ”
เขาสอดมีดกลับเข้าฝักและหมุนตัวหันหลังให้วลาร์ด

“ลาก่อน”

ร่างสูงใหญ่วิ่งหายไปในความมืดอย่างรวดเร็ว ลูกครึ่งแวมไพร์ร้องห้ามเสียงดัง

“เดี๋ยว!”

วลาร์ดขยับตัวจะวิ่งตามแต่ต้องชะงักเมื่อวูล์ฟถลันเข้ามาขวาง หนุ่มหมาป่ากวาดตามองรอบตัว

“เจ้านั่นล่ะ”

“หนีไปแล้ว” ลูกครึ่งแวมไพร์ตอบเสียงห้วน วูล์ฟเลิกคิ้ว

“ทำไมถึงไม่ตาม”

“เพราะมีหมาบ้าวิ่งมาขวาง” อีกฝ่ายตอบเสียงขุ่น หนุ่มหมาป่าเลิกคิ้วและหันไปมองหน้าเพื่อน

“หมายความว่าไง”

วลาร์ดไม่ตอบแต่กลับสอดส่ายสายตามองไปบนพื้นถนนคล้ายกำลังหาอะไรบางอย่าง

วูล์ฟมองเขานิ่งอยู่ครู่หนึ่งจึงถาม

“นายกำลังหาอะไร”

“เศษผ้าของเจ้าตัวประหลาดนั่น” เด็กหนุ่มตอบพลางหยุดสายตาไว้ที่ขอบถนน หนุ่มหมาป่าเลื่อนสายตามองตาม

“อย่าบอกนะว่าเจ้านั่นทำผ้าเช็ดหน้าตกไว้”

“ฉันฟันถูกผ้าคลุมของมันต่างหากเจ้าบ้า” ลูกครึ่งแวมไพร์พูดเสียงห้วนขณะใช้ปลายดาบตวัดเศษผ้าชิ้นหนึ่งขึ้นมาวูล์ฟมองด้วยความสนใจ

“จะเอากลับไปด้วยเหรอ”

“ใช่” วลาร์ดพูดสั้นๆก่อนจะหย่อนผ้าชิ้นนั้นลงไปในซองพลาสติกที่ดึงมาจากกระเป๋าด้านในของเสื้อ หนุ่มหมาป่าผิวปาก

“ไม่ยักรู้ว่านายพกซองเก็บหลักฐานมาด้วย”

“ฉันไม่เหมือนนาย” ลูกครึ่งแวมไพร์ตอบเสียงเรียบ วูล์ฟทำท่าจะต่อปากกับเพื่อนแต่ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงไซเรนดังขึ้น เขามองผ่านร่างเพื่อนไปทางด้านหลังและนิ่วหน้าเมื่อเห็นสัญญาณไฟวับวาบกำลังเคลื่อนใกล้เข้ามา

“สายตรวจ” หนุ่มหมาป่าพึมพำและขมวดคิ้วเมื่อเห็นรถหยุด ตำรวจสองนายก้าวลงมาอย่างรวดเร็วพร้อมอาวุธในมือ “รีบไปกันเถอะ”

“จะทำได้ยังไงในเมื่อรถของเราตกถนน” วลาร์ดตอบเสียงไม่ดังนักและหยุดทันทีเมื่อได้ยินเสียงตะโกนจากเจ้าหน้าที่

“หยุดอยู่ตรงนั้น” ทั้งคู่เล็งปืนมายังเด็กหนุ่มทั้งสอง “วางอาวุธและคุกเข่านอนคว่ำหน้าลงกับพื้น”

“เอาไงดี” วูล์ฟกระซิบ ลูกครึ่งแวมไพร์นิ่วหน้า

“ฉันจะล่อไว้ให้ นายพาแฮมเมอร์หลบไปก่อน”

“แน่ใจนะว่าไม่เป็นไร” หนุ่มหมาป่าถาม วลาร์ดชำเลืองตามองเขา

“พวกนี้เป็นแค่มนุษย์” น้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์ เสียงร้องเตือนย้ำอีกครั้งของตำรวจทำให้ลูกครึ่งแวมไพร์นิ่วหน้าด้วยความรำคาญ “ไปเร็ว”

“ระวังตัวด้วยล่ะ”

หนุ่มหมาป่าเตือนด้วยความเป็นห่วงก่อนจะกระโดดหายไปในความมืดอย่างรวดเร็ว กิริยาที่ว่องไวผิดนุษย์ของเขาทำให้สายตรวจทั้งสองร้องอุทานด้วยความตกใจ ทั้งคู่จ้องวลาร์ดที่ยังคงยืนหันหลังให้ด้วยความระมัดระวังมากขึ้นกว่าเดิม

“วางอาวุธ เดี๋ยวนี้!”

“ไม่”

“ว่าอะไรนะ” สายตรวจคนหนึ่งพูด เขาเบิกตากว้างด้วยความตระหนกเมื่อร่างของเด็กหนุ่มหายวับไปกับตา

“ห...หายไปอีกแล้ว”

“ฉันอยู่นี่”

เสียงพูดดังขึ้นใกล้ตัว สายตรวจทั้งสองอุทานลั่นก่อนจะหันกระบอกปืนเล็งไปยังลูกครึ่งแวมไพร์ที่กำลังยืนนิ่งอยู่บนหลังคารถ

“ขึ้นไปตั้งแต่เมื่อไหร่” ตำรวจนายหนึ่งหลุดปากถาม วลาร์ดกระตุกยิ้มก่อนจะกระโดดข้ามหัวเขาไปยืนอยู่อีกฟากหนึ่งของถนน สายตรวจทั้งสองรีบเบนกระบอกปืนตาม

“ฉันบอกให้หยุด และวางอาวุธลง!”

ทั้งคู่พูดย้ำอีกครั้งขณะเล็งไปที่ลูกครึ่งแวมไพร์ซึ่งยังคงยืนนิ่งและชะงักเมื่อได้ยินเสียงรายงานจากวิทยุ

“เกิดเหตุฆาตกรรมขึ้นที่กรีนฮิลล์ มีผู้เสียชีวิตสามราย มีพยานยืนยันว่าเห็นคนถืออาวุธคล้ายมีดขนาดใหญ่วิ่งออกมาจากบ้านและหลบหนีไปทางถนนลองทาวน์ ขอให้สายตรวจที่อยู่ในบริเวณนั้นสังเกตผู้ต้องสงสัยที่สวมเสื้อคลุมสีเข้ม มีอาวุธเป็นของมีคมซึ่งอาจจะเป็นมีด พบเห็นผู้ที่มีลักษณะดังกล่าวให้ทำการจับกุมได้ทันที”

ดวงตาของวลาร์ดทอประกายวาวดุดันในขณะที่สายตรวจทั้งสองมองเขาด้วยสีหน้าตกใจ ทั้งคู่กระชับปืนแน่นและจ้องเด็กหนุ่มด้วยท่าทางที่จริงจังมากกว่าเดิม

“ฝีมือนายใช่ไหม” หนึ่งในนั้นถาม ลูกครึ่งแวมไพร์มองหน้าแต่ไม่ตอบอะไรออกมา เขาชำเลืองตามองไปด้านข้างพลางขยับตัว

“หยุด!”

สายตรวจคนเดิมตวาดเสียงดังลั่น วลาร์ดมองเขาพร้อมกับขมวดคิ้ว

“ผมไม่ใช่คนที่พวกคุณกำลังตาม” ลูกครึ่งแวมไพร์พูดเสียงเรียบ ยังไม่ทันที่สายตรวจทั้งสองจะได้พูดตอบโต้ ร่างในเสื้อคลุมสีดำสนิทก็หายวับไป ทั้งคู่เบิกตาโพลง

“หายไปไหนแล้ว” คนหนึ่งถาม เพื่อนของเขาสบถเสียงดังก่อนจะลดปืนลงและคว้าวิทยุสื่อสารขึ้นมา

“พบผู้ต้องสงสัยบนถนนลองทาวน์ห่างจากเมืองไปทางใต้สามไมล์ ตอนนี้กำลังติดตามขอกำลังเสริมด่วน”

“รับทราบ” เสียงปลายทางตอบกลับมา สายตรวจคนนั้นวางวิทยุกลับเข้าที่และก้าวมายืนนอกรถ

“จะเอายังไง ลองหาดูก่อนดีไหม” คู่หูของเขาถาม อีกฝ่ายนิ่วหน้าพร้อมกับตอบด้วยน้ำเสียงเครียด

“เจ้านั่นเป็นฆาตกรโหดที่ก่อคดีฆ่าคนตายมาหลายศพ ไม่ดีแน่ถ้าจะออกหากันตามลำพัง” เขาเลื่อนสายตามองฝ่าไปในความมืด”เราคงต้องรอกำลังเสริม”

*/*/*/*

วูล์ฟยืนมองสายตรวจทั้งสองนายที่กำลังเดินวนรอบรถขององค์กรด้วยสายตาไม่ชอบใจ เขาหันไปมองแฮมเมอร์ซึ่งกำลังปิดเครื่องมือสื่อสารและถามเสียงไม่ดังนัก

“ว่าไง”

“ทางหน่วยกำลังส่งคนมารับ” อีกฝ่ายตอบขณะชะเง้อมองรถด้วยสายตากังวล “คงไม่ดีแน่ถ้ารถของพวกเราถูกตำรวจยึด”

“ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวคุณสมิธก็หาทางจัดการเอากลับมาได้” หนุ่มหมาป่าพูดพลางชำเลืองตามองไปยังด้านหลังและถามเงาร่างสูดที่กำลังเดินมาใกล้ “ทำไมนายไม่อัดตำรวจพวกนั้นให้สลบไปเลยล่ะ”

“ขืนทำแบบนั้นเราจะยิ่งเดือดร้อนหนัก” วลาร์ดตอบขณะก้าวเข้ามา “ฉันได้ยินมาว่ามีคดีฆาตกรรมเกิดขึ้น”

“แล้วมันเกี่ยวกับพวกเราตรงไหน” วูล์ฟถาม ลูกครึ่งแวมไพร์นิ่วหน้า

“เพราะลักษณะของฉันไปตรงกับรูปพรรณของคนร้ายน่ะสิ”

“ไม่แปลก” หนุ่มหมาป่าพูดเสียงไม่ดังนัก วลาร์ดเหลือบตามองเขาก่อนจะหันไปทางแฮมเมอร์

“ติดต่อกลับไปที่หน่วยแล้วใช่ไหม”

“ครับ”

“ช่วยเร่งพวกเขาหน่อย” ลูกครึ่งแวมไพร์สั่งเสียงเครียด อีกฝ่ายรับคำทั้งที่ยังทำหน้างงและเปิดเครื่องมือสื่อสารอีกครั้ง วูล์ฟมองเพื่อนด้วยความแปลกใจ

“ทำไมต้องรีบขนาดนั้น”

“คนร้ายไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา” วลาร์ดตอบและยืนจ้องรถตำรวจที่กำลังวิ่งตามกันมาเป็นขบวน เขานิ่วหน้าเมื่อได้ยินเสียงเฮลิคอปเตอร์ดังใกล้เข้ามา

“บ้าชะมัด” ลูกครึ่งแวมไพร์บ่นพึมพำ หนุ่มหมาป่าเลิกคิ้ว

“อะไรอีกล่ะ”

“ไม่ได้ยินเสียงนั่นหรือไง” วลาร์ดถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด วูล์ฟเงยหน้าขึ้น

“แค่คอปเตอร์เท่านั้น จะกังวลอะไรนัก”

“แถวนี้เป็นทุ่งโล่ง” ลูกครึ่งแวมไพร์พูดพลางกวาดตามองรอบตัว “ถ้ามองจากบนนั้นพวกเราเสร็จแน่”

“แล้วจะทำยังไง” หนุ่มหมาป่าถาม วลาร์ดหันไปทางแฮมเมอร์อีกครั้ง

“พวกเขามากันหรือยัง”

“มาแล้วครับ คงจะถึงในอีกสองหรือสามนาที”

ลูกครึ่งแวมไพร์พยักหน้าและรีบทำสัญญาณให้ทุกคนย่อตัวลงต่ำเมื่อแสงไฟจากตำรวจส่องมาทางพวกเขา เสียงวูล์ฟบ่นอย่างขัดใจ

“น่าเบื่อเป็นบ้า นายน่าจะไปทุบไฟพวกนั้นนะ”

“แค่นี้ยังไม่ยุ่งพออีกหรือไง” วลาร์ดย้อนและชะงักเมื่อแสงสว่างจ้าจากไฟบนเฮลิคอปเตอร์ของตำรวจทางหลวงกวาดเข้ามาใกล้ “หลบเร็ว”

หนุ่มหมาป่ารีบกระโดดหลบโดยไม่ลืมคว้าคอเสื้อแฮมเมอร์แล้วลากตามไปด้วย เขาหันไปมองลูกครึ่งแวมไพร์ที่กำลังวิ่งลัดเลาะไปตามกอหญ้าและอุทานเมื่อพบว่าเขามุ่งหน้าตรงไปหากลุ่มตำรวจที่ยืนอยู่บนถนน

“นั่นนายจะทำอะไร”

วลาร์ดกระโดดขึ้นไปยืนบนหลังคารถตำรวจและกระโจนหายไปอีกด้านแทบจะทันทีเมื่อแน่ใจว่าถูกตำรวจเห็น เสียงตะโกนเอะอะดังขึ้นทันที บางคนรีบยกวิทยุติดต่อขึ้นในขณะที่หลายคนออกวิ่งตาม วูล์ฟขมวดคิ้วก่อนจะเงยหน้าขึ้นจ้องเฮลิคอปเตอร์ซึ่งกำลังบินห่างออกไป

“เจ้าบ้า” เขาสบถเบาๆและหันหน้าไปยังอีกด้านหนึ่งของถนน เขามองรถตู้สีดำที่กำลังวิ่งเข้ามาจอดอย่างเงียบกริบ เจ้าหน้าที่ของหน่วยนักล่าเปิดประตูรถและก้าวออกมา

“วูล์ฟ” เขาเอ่ยทักก่อนจะกวาดตามองไปโดยรอบ “วลาร์ดล่ะครับ”

“อยู่นี่” เสียงตอบไม่ดังนัก ลูกครึ่งแวมไพร์เดินตรงเข้ามา เขาหันหน้าไปมองรถขององค์กรอีกสองคันที่กำลังวิ่งเข้าไปจอดในสถานที่เกิดเหตุ เจ้าหน้าที่ในเครื่องแบบสีเข้มสามคนลงจากรถและเดินตรงไปหานายตำรวจที่ดูเหมือนจะมีตำแหน่งสูงที่สุด วลาร์ดมองทั้งสองเจรจากันอยู่ครู่หนึ่งจึงพูดเสียงเรียบ

“กลับกันเถอะ”

เขาก้าวขึ้นไปนั่งบนรถตามด้วยแฮมเมอ์ซึ่งรีบขยับไปนั่งเบาะหลัง เจ้าหน้าที่ของหน่วยเลื่อนบานประตูปิดทันทีเมื่อวูล์ฟขึ้นไปนั่งเป็นคนสุดท้าย เจ้าหน้าที่อีกคนหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมาและรายงาน

“รับวลาร์ดกับวูล์ฟเรียบร้อยแล้วกำลังเดินทางไปที่จุดนัดพบ”

“รับทราบ”

ปลายสายตอบรับกลับมา เจ้าหน้าที่คนนั้นวางวิทยุกลับเข้าที่ก่อนจะสตาร์ทรถและขับออกจากที่นั่นทันที วูล์ฟเอนตัวพิงเบาะและหันไปมองเพื่อนที่กำลังนั่งจ้องซองบรรจุเศษผ้าอย่างใช้ความคิด

“ทำไมหรือ”

หนุ่มหมาป่าถาม วลาร์ดขมวดคิ้วพลางเก็บซองหลักฐานกลับเข้าไปในเสื้อ

“ไม่มีอะไร”

“อย่ามาทำเป็นอุบเงียบเอาไว้คนเดียว ฉันรู้ว่านายกำลังสงสัยอะไรบางอย่าง”

หนุ่มหมาป่าพูดอย่างรู้ทัน ลูกครึ่งแวมไพร์นิ่วหน้าพร้อมกับถอนใจ

“ใช่” เขาเอนตัวพิงพนัก วูล์ฟนิ่งไปเล็กน้อย

“เรื่องอะไร” เขาถามเสียงเรียบ วลาร์ดมองหน้าเพื่อนและตอบด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมมากกว่าเดิม

“คดีฆาตกรรม ฉันกำลังสงสัยว่าบางทีเหตุการณ์ในครั้งนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับพวกอิลูมิเนติค”

*/*/*/*/*









Create Date : 31 สิงหาคม 2552
Last Update : 21 ตุลาคม 2552 2:37:39 น.
Counter : 319 Pageviews.

0 comments
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

กิสึเนะ
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?]



moony ค่ะ เป็นคนชอบสร้างจินตนาการมาตั้งแต่เด็ก เคยวาดการ์ตูนไว้เป็นเล่ม แต่เก็บไว้อ่านเอง นิยายเรื่องแรกที่เขียนเป็นแนวจีนกำลังภายใน ตอนหลังรู้จักเน็ตจึงเริ่มสร้างสรรเรื่องอื่นบ้างแต่ส่วนใหญ่เป็นแนวแฟนตาซี