| ห้องแฟนตาซีของmoony
|
|||||||||||||
บทที่ 8 เพื่อนใหม่ บทที่ 8 เพื่อนใหม่ วลาร์ดเดินตามเทเลอร์และบรุคส์เข้าไปในสถานที่เก็บรักษาศพประจำเมืองอย่างเร่งรีบ หลังจากแสดงบัตรประจำตัวต่อพนักงานด้านหน้าและรอจนแน่ใจแล้วว่าเจ้าหน้าที่ทุกคนภายในตึกขึ้นไปยังห้องประชุมที่ชั้นสามทั้งหมดจึงมุ่งตรงไปยังห้องเก็บศพ เทเลอร์เตือนให้ทุกคนรีบสวมหมวกและถุงมือระหว่างที่เดินไปตามทาง วลาร์ดชำเลืองตามองกล้องวงจรปิดที่ถูกติดตั้งไว้เป็นระยะด้วยสายตากังวล เขาเอ่ยถามเสียงไม่ดังนักระหว่างคาดผ้าปิดปาก ไม่จัดการมันก่อนหรือครับ อะไร บรุคส์หันหน้ากลับมาถามเมื่อเห็นสีหน้าของเด็กหนุ่มขณะมองกล้องบนกำแพงแล้วเขาจึงยิ้ม ไม่ต้องห่วง ผมจัดการของพวกนั้นไปตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว เมื่อคืนนี้ ลูกครึ่งแวมไพร์ทวนคำ เขามองไฟสีแดงบนกล้องซึ่งแสดงสถานะว่ากำลังทำงานด้วยสายตาไม่เข้าใจ บรุคส์จึงอธิบายขณะเลี้ยวไปตามทาง ผมติดลูกเล่นนิดหน่อยไว้กับกล้องทุกตัว เขายกมือเป็นสัญญาณให้หยุด พวกมันยังคงทำงานตามปรกติเพียงแต่ไม่สามารถส่งภาพกลับไปที่ห้องควบคุมได้ ยกเว้นที่นี่ที่เดียวเท่านั้น บรุคส์หันหน้าไปมองเทเลอร์และวลาร์ด ขอเวลาหนึ่งนาที เขาเปิดประตูพร้อมกับก้าวเข้าไปอย่างเงียบกริบและกลับออกมาอีกครั้งภายในเวลาเพียงแค่อึดใจ เชิญ บรุคส์พูดพร้อมกับหมุนตัวเดินนำไปยังช่องเก็บร่างผู้เสียชีวิตซึ่งอยู่ด้านในสุดและเปิดฝาช่องที่อยู่ตรงกลางดึงถาดขนาดใหญ่ออกมา เหยื่อรายที่ห้า ไรลีย์ วัตสัน อายุสี่สิบสองปี เขาพูดด้วยท่าทางคล่องแคล่ว ผลการชันสูตร เสียชีวิตเพราะถูกของมีคมแทงที่บริเวณท้องและศีรษะ บรุคส์เหลือบตามองวลาร์ดที่กำลังก้มหน้าก้มตาตรวจร่างเย็นชืดอย่างตั้งอกตั้งใจ น่าเสียดายที่ส่วนสมองถูกเจ้าหน้าที่ห้องชันสูตรดึงออกไปจนหมดแล้ว รวมถึงอวัยวะภายในบางส่วน ความจริงแล้วเราคงไม่ได้อะไรจากเหยื่อรายนี้มากนัก ก็ไม่เชิง ลูกครึ่งแวมไพร์ตอบพลางไล่มือไปตามรอยเย็บที่แพทย์ชันสูตรทำไว้ เขาเงยหน้าขึ้น พอมีเวลาไหม สามสิบนาที เทเลอร์ตอบพร้อมกับเลื่อนถาดวางอุปกรณ์ผ่าตัดมาไว้ข้างศพ บรุคส์หยิบมีดเล่มหนึ่งขึ้นมา เขามองวลาร์ดที่กำลังหยิบกรรไกร ลงมือกันเลย */*/*/*/* วูล์ฟนั่งตีหน้ายุ่งขณะเปิดรายงานไปทีละหน้า หลังจากอ่านไปได้สักพักเขาก็โยนแฟ้มทั้งหมดไปเบาะหลังและถอนใจออกมา วอลเตอร์เหลือบมองหนุ่มหมาป่าที่กำลังทำสีหน้าเบื่อหน่ายขณะเอนตัวพิงเบาะด้วยสายตาขบขันและถามเสียงไม่ดังนัก สมิธบอกว่าคุณไม่ชอบอ่านรายงาน ครับ วูล์ฟตอบพร้อมกับยื่นมือไปเปิดวิทยุและกดปุ่มเปลี่ยนสถานีเพื่อหาเพลงถูกใจ วอลเตอร์ยิ้ม ทำไม มันน่าเบื่อ หนุ่มหมาป่าตอบขณะโยกตัวไปตามจังหวะเพลง อีกอย่างยังไงวลาร์ดก็ต้องอ่านอยู่แล้ว รอฟังจากหมอนั่นก็ได้ ได้ยินมาว่าเขาไม่ใช่คนช่างพูด เจ้านั่นพูดเท่าที่จำเป็นต่างหาก วูล์ฟแก้และเริ่มร้องเพลงออกมาเบาๆ วอลเตอร์เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ คุณสองคนทำงานด้วยกันมานานแล้วหรือ เราโตมาด้วยกัน หนุ่มหมาป่าตอบ เขาหันไปมองหน้าวอลเตอร์ อย่าบอกนะว่าคุณไม่รู้เรื่องนี้ พวกเรารู้เฉพาะงานในหน้าที่ ยกเว้นคุณเทเลอร์ อีกฝ่ายตอบพร้อมกับหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าไปในถนนเส้นหนึ่ง วูล์ฟมองบ้านที่ปลูกเรียงรายอยู่อย่างเป็นระเบียบทั้งสองด้านและถามด้วยความสงสัย คุณเทเลอร์เป็นหัวหน้าของพวกคุณหรือครับ จะว่าอย่างนั้นก็ได้ วอลเตอร์ตอบ อย่างที่สมิธบอกให้พวกคุณฟังเมื่อคืน เราเป็นเจ้าหน้าที่พิเศษที่ขึ้นตรงต่อคุณแอชเชอร์เพียงคนเดียวเท่านั้น คำสั่งของท่านคือสิ่งที่ต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด และคุณเทเลอร์เท่านั้นที่สามารถเข้าพบคุณแอชเชอร์ได้ เหมือนคุณอันเดอร์ฮิลล์ หนุ่มหมาป่าพึมพำ เขามองทิวทัศน์ที่เคลื่อนผ่านไป เราจะไปไหนกันครับ บ้านของเหยื่อรายแรก วอลเตอร์ตอบขณะหยุดรถที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง วูล์ฟมองไปที่ประตูและนิ่วหน้าเมื่อพบว่ามันถูกคล้องด้วยโซ่เส้นโตและมีแถบสีเหลืองสดคาดทับไว้อีกชั้น ที่นี่ไม่มีคนอยู่นี่ครับ ใช่ วอลเตอร์ตอบพร้อมกับก้าวลงจากรถ หนุ่มหมาป่ารีบเปิดประตูและถาม แล้วเราจะไปถามใคร เพื่อนบ้าน อีกฝ่ายตอบพลางไล่นิ้วไปยังบ้านที่อยู่รายรอบ อย่าทำตัวเป็นตำรวจเพราะคุณจะไม่ได้อะไรจากคนพวกนั้น พยายามทำตัวให้เป็นธรรมชาติมากที่สุดเข้าใจไหม ครับ วูล์ฟรับคำด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย วอลเตอร์มองเขาแล้วส่ายหน้าก่อนจะพูดเสียงเรียบ คุณสอบถามเพื่อนบ้านฝั่งนี้ ส่วนผมจะไปสอบถามอีกด้าน อีกสามชั่วโมงมาเจอกันที่รถเขามองหนุ่มหมาป่าที่กำลังจะเดินจากไป อย่าทำอะไรให้เป็นพิรุธล่ะวูล์ฟ ตลอดทั้งวัน วูล์ฟและวอลเตอร์ได้ออกตระเวณสอบถามรายละเอียดของผู้เคราะห์ร้ายไปได้กว่าครึ่ง แม้บางครั้งเพื่อนบ้านบางคนจะมองทั้งสองอย่างหวาดระแวงแต่ด้วยคำพูดและท่าทางเป็นมิตรของหนุ่มหมาป่าทำให้คนเหล่านั้นยอมเปิดเผยเรื่องราวบางอย่างที่แม้แต่ตำรวจยังไม่เคยรู้ หลังจากที่ทั้งคู่ออกจากที่พักของเหยื่อรายที่เจ็ดซึ่งเป็นอพาตเม้นท์ระดับกลาง วอลเตอร์พาวูล์ฟแวะร้านแฮมเบอเกอร์ซึ่งหนุ่มหมาป่ากินเข้าไปถึงสามชิ้นในขณะที่อีกฝ่ายดื่มกาแฟเพียงถ้วยเดียว เมื่อออกจากร้านทั้งสองจึงเดินไปตามถนนเพื่อกลับไปที่รถซึ่งจอดทิ้งไว้อีกด้านหนึ่ง ขณะที่กำลังเดินคุยกันอยู่นั้นก็มีเสียงหัวเราะเฮฮาดังมาจากช่องว่างระหว่างอาคาร เสียงบอลกระทบพื้นทำให้วูล์ฟชะงักและหันไปมองทันที มีอะไรหรือวูล์ฟ วอลเตอร์ถามพลางมองตาม หนุ่มหมาป่ายิ้ม เด็กพวกนั้นกำลังเล่นบาสเก็ตบอล เขาก้าวตรงไปหากลุ่มวัยรุ่นผิวสีที่กำลังเล่นบาสฯกันอย่างสนุกสนาน วอลเตอร์รีบเดินตาม จะไปไหน ไม่น่าถาม วูล์ฟตอบ ผมจะไปเล่นกับพวกเขา ไม่ได้ อีกฝ่ายร้องห้ามและคว้าแขนเขาไว้ หนุ่มหมาป่าหันไปจ้องหน้าวอลเตอร์ ทำไม หรือว่าพวกคุณมีกฏห้ามเล่นบาสเก็ตบอล ผมไม่ได้ห้ามแต่คุณไม่มีทางเล่นกับพวกเขาได้ วอลเตอร์อธิบาย วูล์ฟขมวดคิ้ว ทำไม เพราะ อีกฝ่ายเว้นระยะคล้ายพยายามหาคำพูด คุณต่างจากพวกเขา ผมไม่เข้าใจ คุณกำลังจะบอกว่าคนพวกนั้นรู้ตัวจริงของผม ไม่ใช่อย่างนั้น วอลเตอร์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ เขาเลื่อนสายตาไปที่กลุ่มวัยรุ่นซึ่งกำลังสนุกกับการเล่นบาสเก็ตบอลก่อนจะหันกลับมาที่หนุ่มหมาป่าอีกครั้ง มันเป็นเรื่องของความแตกต่างระหว่างเชื้อชาติ ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือมันเป็นความแตกต่างระหว่างสายพันธุ์ เสียงเรียบเย็นของวลาร์ดพูดขึ้น เขาเดินนำเทเลอร์และบรุคส์ตรงเข้าไปหาหนุ่มหมาป่าและมองหน้าเขม็ง ระหว่างคอเคเซียนกับอัฟฟริกัน-อเมริกัน พูดเรื่องอะไร วูล์ฟหันไปมองหน้าเพื่อนแล้วขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ แล้วทำไมนายถึงได้มาอยู่ที่นี่ ไว้บอกตอนถึงที่พัก อีกฝ่ายตอบพลางเลื่อนสายตาไปทางกลุ่มเด็กวัยรุ่นที่กำลังเล่นบาสเก็ตบอลกันอย่างสนุกสนาน คนพวกนั้นไม่มีทางยอมรับนาย ทั้งที่ยังไม่รู้จักกันเลยเนี่ยนะ หนุ่มหมาป่าพูดเสียงดัง เขาหมุนตัวและเดินตรงไปที่กลุ่มวัยรุ่นอีกครั้งโดยไม่สนใจเสียงร้องห้ามของวอลเตอร์ วลาร์ดมองเพื่อนด้วยสีหน้าระอาก่อนจะเดินตาม บรุคส์ทำท่าจะเรียกเขาแต่เทเลอร์กลับยกมือห้ามพร้อมกับพูดเสียงเรียบ รอก่อนบรุคส์ ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเจ้าหมาป่าน้อยจะเข้ากับคนพวกนั้นได้ไหม แต่มันอันตรายนะครับ วอลเตอร์หันไปแย้ง อีกฝ่ายสั่นศีรษะ ไม่เป็นไร เขามองนักล่าทั้งสองที่กำลังหยุดยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มวัยรุ่นผิวสี พนันได้เลยว่าเจ้าหนุ่มนั่นได้เล่นบาสฯกับคนพวกนั้นแน่ */*/*/*/* เสียงฝีเท้าที่ดังมาจากประตูหลังบ้านทำให้นางมาร์ตินเงยหน้าขึ้นจากอาหารที่เธอกำลังปรุง เด็กสาวซึ่งกำลังยืนปอกมันฝรั่งเหลือบตามองเงาเด็กหนุ่มที่กำลังวิ่งออกจากบ้านพร้อมลูกบาสเก็ตบอลในมือ เจอร์ราดใช่ไหม นางมาร์ตินถาม ลูกสาวของเธอพยักหน้า ใช่ กลับมาแล้วไม่เห็นเข้ามาทักทายกันซักคำ มารดาของเธอบ่นก่อนจะหันไปหั่นเนื้อต่อและหยิบเครื่องเทศออกมาวาง ไม่รู้จะรีบร้อนไปไหน คงไปสนามบาสฯชุมชน แม่ก็รู้ไม่ใช่หรือว่าเจอร์ราดคลั่งบาสเก็ตบอลมากแค่ไหน แม่รู้ นางมาร์ตินตอบ และหวังว่าคงไม่เล่นเพลินจนเสียการเรียน เมอร์ซี่ยิ้มให้กับคำพูดของมารดา เธอวางมันผรั่งหัวสุดท้ายลงในชามและถาม มีอะไรให้หนูช่วยอีกไหม ไม่มี อีกฝ่ายตอบ เด็กสาวหันหน้าไปมองนาฬิกาบนผนัง ถ้าอย่างนั้นหนูขอออกไปข้างนอกสักชั่วโมงได้ไหม เธอพูดเป็นเชิงขอร้อง นางมาร์ตินชะงักเล็กน้อยก่อนจะตอบเสียงเรียบ กลับมาให้ทันมื้อค่ำก็แล้วกัน อ้ออย่าลืมพาน้องกลับมาด้วยล่ะ */*/*/*/* เจอร์ราดวิ่งเต็มฝีเท้าด้วยความร้อนใจ เขาเลี้ยวเข้าไปในตรอกซึ่งทะลุไปยังถนนอีกสายและวิ่งข้ามไปฝั่งตรงกันข้าม เสียงเจ้าของร้านขายผลไม้ซึ่งกำลังเข็นลังใบใหญ่ร้องทัก จะรีบไปไหนเจอร์ราด สนามบาสฯครับ ผมมีนัดแข่งวันนี้ เด็กหนุ่มตอบ และเร่งฝีเท้าไปโดยไม่รอฟังคำพูดของอีกฝ่าย เด็กหนุ่มเลี้ยวซ้ายและข้ามถนนอีกครั้ง เขาวิ่งเข้าไปในสนามชุมชนและขมวดคิ้วดัวยความแปลกใจเมื่อเห็นเพื่อนกำลังยืนรุมล้อมใครบางคนโดยมีผู้ใหญ่สามคนยืนดูอยู่ไม่ห่างนัก เจอร์ราดมองชายทั้งสามด้วยสายตาระแวงรีบก้าวเข้าไปหาเพื่อนทันที เกิดอะไรขึ้น เขาร้องถามเสียงดัง เด็กคนหนึ่งชี้มือไปที่วูล์ฟพร้อมกับตอบ หมอนี่มาขอเล่นบาสฯ เจอร์ราดหันไปมองหนุ่มหมาป่าทันที เขานิ่วหน้าเมื่ออีกฝ่ายกำลังยืนยิ้ม นายไม่ใช่คนแถวนี้ เขาพูดขณะเลื่อนสายตาไปที่วลาร์ด สีหน้าเรียบนิ่งกับแววตาของลูกครึ่งแวมไพร์ทำให้เขารู้สึกไหวเยือกขึ้นมา เด็กหนุ่มจึงหันกลับไปมองวูล์ฟอีกครั้ง พวกเราไม่ต้อนรับคนแปลกหน้า มีคนบอกฉันแบบนั้นเหมือนกัน หนุ่มหมาป่าพูดพลางพยักหน้าไปยังลูกบอลที่เจอร์ราดถืออยู่ แต่ไม่คิดว่าจะกีดกันถึงเรื่องนี้ด้วย เราไม่ได้กีดกัน แต่คนอย่างนายคงไม่เหมาะกับสนามชุมชนแบบนี้ เพื่อนของเจอร์ราดพูดด้วยน้ำเสียงดูถูก วูล์ฟเลิกคิ้ว อะไรคือเหมาะ สำหรับฉันแล้วบาสเก็ตบอลก็คือบาสเก็ตบอล จะเล่นที่ไหนมันก็สนุกเหมือนกัน พูดแบบนี้คิดว่าตัวเองเก่งนักหรือไง อีกคนหนึ่งพูดพร้อมกับเดินมายืนมองด้วยสายตาหาเรื่อง เจอร์ราดมองหนุ่มหมาป่าที่ยังคงยืนยิ้มอย่างใจเย็น ก็ไม่ถึงกับเก่ง แค่โยนลูกเข้าห่วงได้ กระจอก เด็กคนเดิมพูดอย่างดูแคลนก่อนจะหันกลับไปมองเจอร์ราดและเพื่อนที่ยืนล้อมรอบ ไปแข่งกันเถอะอย่าสนใจเจ้าบ้านี่เลย สิบลูก วูล์ฟพูดขึ้น เจอร์ราดชะงักและหันไปมองหน้าเขา นายว่าอะไรนะ ถ้าฉันโยนลูกเข้าห่วงสิบลูกก่อนพวกนายทำแต้มได้จะยอมรับไหม หนุ่มหมาป่าถาม เจอร์ราดหันไปประจันหน้าพร้อมกับตอบ ได้ แต่นายต้องเล่นกับพวกเขาทั้งหมด ตกลง วูล์ฟตอบพร้อมกับถอดเสื้อแจ็คเก็ตส่งให้วลาร์ด ฝากหน่อย หมายความว่าอะไร ลูกครึ่งแวมไพร์ถามด้วยความสงสัย หนุ่มหมาป่ามองหน้าเขาแล้วยิ้ม หนึ่งต่อสิบ ฉันคนเดียวแข่งกับเจ้าพวกนั้นทั้งหมด ไร้สาระ วลาร์ดพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายก่อนจะถอยไปยืนชิดรั้ว นายทำให้ฉันเสียเวลาไปเปล่าๆ ไม่ต้องห่วง วูล์ฟพูดพร้อมกับขยับคอไปมา แค่ห้านาทีก็จบแล้ว เขาหันกลับไปที่กลุ่มเด็กวัยรุ่นที่กำลังยืนประจำตำแหน่งอยู่บนสนาม เจอร์ราดถือลูกบอลไปยืนที่เส้นแบ่งเขต ฉันไม่รับประกันถ้ามีการเล่นพลาดจนนายเจ็บตัว เลิกพูดได้แล้ว หนุ่มหมาป่าตัดบทพร้อมกับฉีกยิ้ม มาเริ่มกันเลย */*/*/*/*
|
กิสึเนะ
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?] moony ค่ะ เป็นคนชอบสร้างจินตนาการมาตั้งแต่เด็ก เคยวาดการ์ตูนไว้เป็นเล่ม แต่เก็บไว้อ่านเอง นิยายเรื่องแรกที่เขียนเป็นแนวจีนกำลังภายใน ตอนหลังรู้จักเน็ตจึงเริ่มสร้างสรรเรื่องอื่นบ้างแต่ส่วนใหญ่เป็นแนวแฟนตาซี Group Blog
All Blog
Friends Blog Link |
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
