เธอมองช่อแก้วตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าและส่งยิ้มให้อย่างดูแคลน อีกฝ่ายโกรธจนตัวสั่นและตรงรี่เข้าไปตบแก้วน้ำส้มในมือมุกมณีจนหกกระจาย เย็นตาโฟยืนตกตะลึงตาค้างในขณะที่รัศมีฟ้าส่งเสียงอุทานพร้อมกับมองคราบสีเหลืองที่เปรอะเปื้อนบนชุดของเพื่อนนางแบบสาวด้วยความตระหนก ส่วนช่อแก้วเชิดหน้าขึ้นอย่างสะใจ

“คราบน้ำส้มมันยังล้างออก แต่คราบอย่างอื่นมันจะติดอยู่กับเธอไปจนวันตาย”

หญิงสาวกระแทกเสียงในประโยคสุดท้ายก่อนสะบัดหน้าเดินจากไป มุกมณีซึ่งยังคงยืนอยู่ในท่าเดิมจึงพูดขึ้น

“คงเปื้อนคราบแบบนี้มาแล้วสินะ ถึงได้รู้ดี”

ช่อแก้วหยุดชะงักและหมุนตัวกลับหันมามองทันที

“ว่าไงนะ”

ไม่ต้องมอง มุกมณีก็รู้ว่าเวลานี้หน้าตาของช่อแก้วคงบูดเบี้ยวไม่ต่างไปจากยักษ์ เธออมยิ้มมุมปากอย่างนึกขันก่อนจะเชิดหน้าขึ้น

“ฉันพูดว่า” เธอหันหน้าไปประจันกับช่อแก้ว “มีแต่คนที่เคยโดนมาแล้วเท่านั้น ที่รู้เรื่องคราบแบบนี้ดี”

ช่อแก้วกรีดร้องดังลั่นและชี้หน้านางแบบสาวชื่อดังด้วยความโกรธ

“นังมุก !”

หล่อนปรี่เข้าไปหามุกมณีหมายจะตบให้หนำใจแต่เย็นตาโฟแกล้งยื่นขาออกมาขัด ช่อแก้วจึงสะดุดล้มหน้ากระแทกพื้น

“ตายแล้วคุณช่อแก้ว เจ็บมากมั้ยคะ” เกย์หนุ่มแกล้งถามและปิดปากหัวเราะคิกคักเมื่ออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้น “จมูกย่นลงไปเยอะเลย แบบนี้ต้องรีบไปศัลย์อย่างด่วน ไม่งั้นมีหวังขายไม่ออก”

ช่อแก้วเม้มปากแน่นก่อนลุกขึ้นและขยับเตรียมจะด่าเย็นตาโฟแต่ต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงใครคนหนึ่งเอ่ยเรียก

“แก้ว”

ชายหนุ่มหน้าตาดีในเครื่องแบบเจ้าหน้าที่ตำรวจก้าวเข้ามา เขามองทุกคนด้วยดวงตาฉงนก่อนจะไปหยุดที่รัศมีฟ้ากับมุกมณี ด้วยความกลัวว่าอีกฝ่ายจะรู้เรื่องที่เธออาละวาดไปเมื่อครู่ ช่อแก้วจึงรีบส่งยิ้มหวานให้

“พี่สันต์” หล่อนเรียกด้วยความดีใจพร้อมกับถลาเข้าไปคล้องแขนและเอียงหน้าซบ “วันนี้ทำไมมาเร็วจังคะ”

เสียงออดอ้อนฉอเลาะจนเย็นตาโฟแอบทำหน้าเหมือนอยากจะอาเจียน  นายตำรวจหนุ่มยิ้ม

“ประชุมเสร็จเร็วน่ะครับ” เขาก้มลงมองช่อแก้วแล้วเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าหญิงสาวสวมเสื้อผ้าชุดเดียวกับตอนออกจากบ้าน “งานเลิกแล้วเหรอครับ”

“ค่ะ” ช่อแก้วตอบ นายตำรวจหนุ่มจึงยิ้ม

“งั้นเราไปหาอะไรทานกันก่อนดีไหมครับ”

เขาเสนอเพราะรู้ดีว่าตั้งแต่เช้า นอกจากน้ำเต้าหู้เพียงแก้วเดียวแล้ว ช่อแก้วยังไม่ได้กินอะไรเลย แต่หญิงสาวกลับสั่นศีรษะ

“แก้วมีเดินแบบอีกงาน ขืนกินอะไรเข้าไปมีหวังท้องป่องขายหน้าเขาตาย”

นายตำรวจหนุ่มนิ่วหน้าด้วยความเป็นห่วง แต่เพราะไม่อยากขัดใจหญิงสาวเขาจึงผงกศีรษะ

“งั้นก็ตามใจ” เขานิ่งไปเล็กน้อยก่อนพูดพึมพำ “แต่ผมไม่อยากให้คุณท้องว่าง เอาอย่างนี้ เราไปหาอะไรดื่มกันก่อนดีไหม อย่างพวกโกโก้ร้อนหรืออะไรทำนองนั้น”

แน่นอนว่านางแบบหุ่นดีอย่างช่อแก้วย่อมไม่ชอบเครื่องดื่มน้ำตาลสูงอย่างที่คนรักเสนอ แต่ความที่อยากจะออกไปให้พ้นจากที่นั่นเร็วๆ เธอจึงพยักหน้ารับ

“ก็ดีค่ะ” หญิงสาวทำเป็นปรายตามองไปทางมุกมณีทำนองเยาะ “ไปกันเถอะ”

นายตำรวจหนุ่มหันไปส่งยิ้มพร้อมกับกล่าวคำอำลาต่อมุกมณีและรัศมีฟ้า ก่อนพาช่อแก้วออกจากงาน เมื่อทั้งสองพ้นห้องไปแล้วเย็นตาโฟซึ่งยืนคันปากมานานจึงโพล่งขึ้น

“หมั่นไส้ มีแฟนเป็นตำรวจหน่อยทำเป็นยืด”

รัศมีฟ้าหัวเราะเบาๆ

“ช่างเขาเถอะค่ะพี่โฟ อย่างน้อยคุณสันติก็ทำให้ช่อแก้วสงบสติอารมณ์ลงได้”

คุณสันติที่เธอพูดถึงคือ ร้อยตำรวจเอกสันติ พิทักษ์ธรรมอภิบาล แฟนหนุ่มของช่อแก้วที่คบหากันมากว่าสามปี เย็นตาโฟกระแทกลมหายใจฮึดฮัด พร้อมกับบ่น

“แต่พี่ว่าหล่อนดัดจริตมากกว่า คนอะไรจะสงบได้เร็วขาดนั้น” เขาย่นจมูก “อยากให้พ่อรูปหล่อนั่นมาเห็นตอนหล่อนอาละวาดจัง จะได้รู้ว่านิสัยจริงๆของยายนี่เป็นยังไง”

ประโยคสุดท้ายหันไปพูดกับมุกมณี แต่หญิงสาวกลับไม่แสดงสีหน้าหรืออารมณ์อะไรตอบกลับมานอกจากพูดสั้นๆ

“มุกหิว ไปหาอะไรกินกันเถอะ”

“เดี๋ยวก็ต้องเดินแบบอีกงาน อย่าเพิ่งทานอะไรดีกว่าค่ะมุก” รัศมีฟ้าปรามแต่นางแบบสาวกลับยิ้ม

“มุกเป็นพวกระบบอาหารเผาผลาญเร็วค่ะ”

พูดจบก็เดินออกไปทันที เย็นตาโฟหันไปส่งยิ้มให้กับนางแบบทุกคนก่อนวิ่งตาม เสียงใครคนหนึ่งเปรยขึ้นมา

“สองคนนี่ดูยังไงก็เหมือนราชินีกับนางทาส”

รัศมีฟ้านิ่วหน้าอย่างไม่พอใจก่อนจะหันไปมองหน้าคนพูด

“พี่โฟกับมุกเป็นพี่ชายกับน้องสาวที่รักกันมากต่างหาก” เธอเลื่อนสายตากลับไปยังคนทั้งสองอีกครั้งก่อนพูดพึมพำ “เป็นคู่ที่ต่อให้มีอะไรเกิดขึ้น ก็ไม่มีวันแยกจากกัน”

มุกมณีเดินออกจากสถานที่จัดงานข้ามถนนไปยังโรงแรมฝั่งตรงกันข้าม และตรงดิ่งไปยังห้องอาหารซึ่งบริการลูกค้าแบบบุพเฟต์ ซึ่งหลากหลายไปด้วยอาหารนานาชนิด โดยเฉพาะของสดจำพวกกุ้ง หอย ปู ปลา สิ่งแรกที่มุกมณีเลือกคือกุ้งทะเลกับปลาเก๋าตัวใหญ่ เมื่อได้ขนาดที่พอใจแล้วเธอจึงส่งให้พนักงานนำไปปรุง จากนั้นจึงเดินเลือกอาหารอื่นไปนั่งรับประทาน

“กินเยอะแบบนี้ระวังจะใส่ชุดไม่ลงนะ” เย็นตาโฟพูดเมื่อเห็นอาหารที่วางจนเต็มโต๊ะ มุกมณียักไหล่พลางใช้ตะเกียบคีบปลาดิบชิ้นใหญ่ใส่ปากเคี้ยวอย่างไม่สนใจ

“พี่โฟไม่ทานอะไรเหรอคะ” เธอถามเมื่อเห็นช่างแต่งหน้าหนุ่มนั่งนิ่งไม่ยอมขยับ เขามองกองอาหารตรงหน้าก่อนเบะปาก

“เห็นที่มุกหยิบมาพี่ก็กินอะไรไม่ลงแล้วละ”  

“งั้นก็ตามใจ” ไม่พูดเปล่า นางแบบสาวยังคีบปลาดิบอีกชิ้นส่งเข้าปากเหมือนจะยั่ว เย็นตาโฟกลืนน้ำลายลงคอด้วยความอยากกินแต่ก็ยังทำเป็นนิ่งเฉย แต่พอพนักงานนำจานกุ้งย่างปลาเผามาวาง กลิ่นหอมยั่วยวนชวนน้ำลายไหลทำให้มาดที่อุตส่าห์วางไว้ก็ระเบิดกระจาย เย็นตาโฟลุกขึ้นไปเลือกอาหารทันที ไม่ถึงอึดใจโต๊ะที่ทั้งสองคนนั่งก็เต็มไปด้วยของกินนานาชนิด และหมดเรียบภายในเวลาไม่นาน

“อร่อยจัง” เย็นตาโฟพูดพลางลูบพุงของตัวเอง มุกมณีวางกาแฟที่เธอกำลังดื่มลง

“ไหนทีแรกบอกว่าไม่กิน”

“พี่บอกว่ากินไม่ลงต่างหาก” เย็นตาโฟแก้พลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู “เหลือเวลาอีกสองชั่วโมง ไปกันได้แล้วละมุก”

หญิงสาวผงกศีรษะและเปิดกระเป๋า แต่เย็นตาโฟร้องห้าม

“มื้อนี้พี่เลี้ยง”

พูดพลางยกมือขึ้นโบกเรียกพนักงาน  เมื่อชำระค่าอาหารแล้วทั้งสองจึงเดินย้อนกลับไปยังโรงแรมที่จัดงานอีกครั้งและตรงไปยังที่จอดรถ ตอนแรกเย็นตาโฟบอกให้มุกมณียืนรอ เขาจะขับมารับแต่นางแบบสาวปฏิเสธโดยให้เหตุผลว่าเป็นการเดินเพื่อย่อยอาหาร เมื่อขึ้นรถเรียบร้อยแล้วทั้งคู่จึงเดินทางไปยังสถานที่จัดงานการกุศล ซึ่งแม้จะต้องพบกับช่อแก้ว แต่เพราะมีนายตำรวจหนุ่มอยู่ด้วย หล่อนจึงไม่กล้าแสดงกิริยาอะไรออกมา เมื่องานเลิกและแวะรับประทานอาหารมื้อดึกกับเย็นตาโฟเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอจึงกลับคอนโดและทบทวนงานในวันต่อไป จากนั้นจึงเข้านอน ความเหน็ดเหนื่อยทำให้นางแบบสาวหลับสนิทลงอย่างรวดเร็ว

*/*/*/*/*/*