ณ ที่ใดดวงใจไม่ไหวหวั่น .....
ขอฝ่าฟันอุปสรรคและขวากหนาม
แม้สิ้นชาติวาสนาชะตาทราม
จะฝากนามให้โลกรู้กูก็ชาย
ณ ที่นี้ไร้ญาติ และขาดมิตร
ยังก็แต่บ่าวสนิทพิสมัย
เสมอเพื่อนเสมือนญาติไม่คลาดไกล
เป็นเพื่อนตายเคียงกูคู่ชีวา

มิตรแท้นั้นยากหา
สุกจะคว้ามาเชยชม
แต่มิตรแท้ที่นิยม
ยิ่งยากหากว่ารักแท้

เป็นการง่ายยิ้มได้ไม่ต้องฝืน
เมื่อชีพชื่นเหมือนบรรเลงเพลงสวรรค์
แต่คนที่ควรชมนิยมกัน
ต้องใจมั่นยิ้มได้เมื่อภัยมา

เกิดมาเยี่ยงกษัตริย์ขัตติยราช
แต่อนิจจา! อนาถนัก
ต้องพลัดพรากถิ่นฐานแหล่งกำเนิด
ซมซานพเนจรไปทั่วเขตแคว้นแดนกันดาร
ทุกหุบเหวห้วยละหานลำเนาไพร
ข้าบุกบั่นไปปิ่มเลือดตากระเด็น
มีดวงดารากรแทนประทีปส่อง
ฝากอนาคตไว้กับหมู่เมฆอันเลื่อนลอย
สุริยประทานพลังฤทธิ์ให้แก่ข้า
จันทราเปรียบเสมือนเพื่อนใจ
หากสวรรค์ส่งข้ามาเกิดจริงแล้วไซร้
ข้าคงได้กลับคืนไปสู่เจ้าได้สมจินต์
รอข้าก่อน อาณาจักรสีทองอันผ่องใส
รอข้าก่อน ประชากรทั้งหลาย
แหละรอข้าก่อน ศัตรูหมู่อมิตร
ข้ากำลังจะกลับไป กลับไป!!!

ดึงแล้วหนา...
ฟ้าพราวดาวเกลื่อน...
แต่ขาดเดือน ท้องฟ้าแรมเลือน ไยมืดเหมือนใจข้าฯ...
เสียงอะไร?..
ผีไพรที่ไหนกู่มา...
อ้อ! หริ่งดอกหนา โหยหวนครวญมา ครวญเรียกหาใครเล่า...
หริ่งเรไร...
ร้องไปทำไมกัน...
หรือมันกู่เรียกชู้มันข้าคงเหมือนกันได้แต่โศกศัลย์อาลัย...
หริ่งเอ๋ย
หวังเชยชมใคร่
กลับเงียบไป คู่ขวัญใจ คงจะไม่คืนมา
ทุกสิ่งพลอยเงียบงัน
ได้ยินไก่ขันดัง
เมื่อยามอรุณยินเสียงระฆัง
ฉันยังนั่งคอยเธอ! ....

โอ้ราตรี นี้พี่เหงา เศร้าดวงจิต
รำพึงคิด โดดเดี่ยว เปลี่ยวหนักหนา
พิษรักร้อน เริงรุม สุมอุรา
โอ้ขวัญตา จะรู้ บ้างหรือไร
สงัดเงียบ เยียบเย็น ทุกหย่อมหญ้า
พระพายพริ้ว ผ่านมา พฤกษาไหว
น้ำค้างพรม ลมหนาว ร้าวฤทัย
ปวดทรวงใน เหลือระงับ หลับไม่ลง

ยูงทองล่องฟ้าเมฆิน
ถวิลหวังไอดิน
โบยบินผินสู่พสุธา
ดอกฟ้าโน้มกิ่งลงมา
จากสวรรค์อาภา
ให้ดินปรีดาอาวรณ์

อโศกดูแสนสุข      ช่วยดับทุกข์ให้สักครา
โศกเศร้าเผาวิญญา อ้า! อโศกโรคข้าร้าย
อโศกโยกกิ่งไกว    จงตอบไปดังใจหมาย
ว่าเห็นพะฤาสาย      ผ่านมาบ้าง หรืออย่างไร

Create Date : 26 สิงหาคม 2551
Last Update : 2 กันยายน 2551 11:42:39 น.		2 comments
Counter : 1050 Pageviews.
Share Tweet