แต่รถไฟ ก็ยังเป็นทางเลือกอันดับต้นๆเสมอ
รถไฟขบวนที่ใช้จะเป็นรถชานเมืองเพื่อประชาชน ไปลงที่สถานีบางกอกน้อย
เดินเข้ารพ.ศิริราชไปเคารพพระรูปสมเด็กพระบิดาและสมเด็จย่า
เพื่อจะไปต่อเรือข้ามพากสู้จุดหมายเช่นโรงละครแห่งชาติ พิพิธภัณฑ์พระนคร และพื้นที่อื่นๆ
การเดินทางแบบนี้ ถึงจะต้องเจอกับ "กลิ่นรถไฟ"ติดตัว หรือรอรถไฟเลท
แต่ก็ทำให้ฉันรอดพ้นจากการเมารถซึ่งมีอาการมากขึ้นทุกวัน
และอีกอย่างที่เป็นเสน่ห์ของรถไฟคือ "บรรยากาศ" ที่ผิดกับการขึ้นรถทัวร์หรือรถตู้
หากคุณขึ้นรถทัวร์รถตู้บ่อยๆ สิ่งที่คุณจะทำเมื่อนั่งบนเบาะคือการหยิบเครื่องมือขึ้นมาเล่นหรือฟังเพลง หลีกเลี่ยงกับการพูดคุยกระทั่งคนที่มาด้วยเพื่อไม่ให้เกิดเสียงดังและ..หลับ
แต่รถไฟไม่ใช่อย่างนั้น
หลายครั้งที่การสนทนาเริ่มต้นมาตั้งแต่ที่ชานชลา จนจบไปที่การลาจากกันที่สถานีปลายทาง
การสนทนาง่ายๆ กับน้ำใจเล็กๆน้อยๆ ระหว่างผู้โดยสาร
ครั้งนี้ก็เช่นกัน ที่ได้พบคุณยายท่านหนึ่งส่งยิ้มให้กันตั้งแต่ที่ฉันหน่อยตัวนั่งลงในเบาะตรงข้าม คุณยายมีไมตรีเผื่อแผ่ให้ทุกคนรอบตัว บางคนก็รับ บางคนก็มีพื้นที่ส่วนตัว
มีคุณลุงที่ขึ้นมาสถานีเดียวกับฉันและได้คุยกันมาเรื่อยๆเรื่องลูกของคุณลุงที่เรียนที่มหิดลศาลายากับอนาคตการเรียนลูกของฉัน
คุณลุงสานต่อพูดคุยกับคุณยายทำให้ฉันเข้าไปสู่การสนทนาด้วย
คุณยายอยู่ตัวคนเดียว เพราะสามีตายจากกันไปเมื่อ2-3 ปีที่แล้ว
ทุกวันนี้คุณยายนั่งรถไฟฟรีมาลงที่สถานีธนบุรีและ "เดินเล่น นั่งเล่น" อยู่แถวๆตลาด 2-3 ชั่วโมง พอรถไฟเที่ยวบ่ายจะกลับก็ขึ้นรถกลับ มีใครให้กินอะไรก็กิน ใครให้อะไรก็รับ ไม่ต้องใช้เงิน สายตาคุณยายยังดีอ่านหนังสือได้ ว่างๆก็หยิบมาอ่าน คุณยายชอบเขียนเลขใส่กระดาษเล็กๆใส่มือคนที่คุยด้วยและถูกอัธยาศัย หนักๆเข้าก็เอาหนังสือคุ่สร้างคู่สมที่พกมา1ห่อแจกคนละเล่ม คุณลุงที่คุยด้วยให้เงินไว้ซื้อของ20บาท คุณยายหยิบพระในกระเป๋าใส่มือให้อีก
ฉันส่งขนมและน้ำไว้ให้คุณยายเป็นเสบียง คุณยายจึงให้หนังสือมาด้วย จึงบอกว่าอ่านแล้วจะเอาไปไว้ที่ห้องสมุดประชาชนให้ คุณยายดีใจยิ้มชอบใจ คุณลุงได้ยินดังนั้นจึงฝากอีกเล่มที่ยายให้ลุงไว้ไปห้องสมุดด้วยกัน
เมื่อถึงสถานีศาลายา ก่อนจากกันเมื่อเห็นว่าคุณยายไม่มีรองเท้า คุณลุงสัญญาว่า ถ้าเจอกันอีกจะเอารองเท้ามาฝาก
ฉันไปต่อกับคุณยายจนถึงสถานีธนบุรี หอบหิ้วกันลงมาเมื่อเดินข้ามรางรถไฟถึงชานชลาเรียบร้อยฉันก็ให้ลูกสาวไหว้ลาจาก 
ชีวิตคุณยายดำเนินต่อไป ฉันก็เช่นกัน แต่สิ่งที่เราได้เรียนรู้ แบ่งปันซึ่งกันและกัน จะเป็นสิ่งที่เราติดตัวกันไป
คุณล่ะ ชอบนั่งรถไฟเหมือนฉันไหม
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 11 คน [