• public
• บ้าดารา คอนเนอร์
• เพ้อเจ้อ
• สะเออะ
• เรื่องตัวเอง

Baby Corner ของใช้ของเด็กทำไมมันน่ารักงี้วะ ดูรองเท้าพวกนี้สิ รองเท้าเจ้าหญิงน้อย *กรี๊ด* แฟชั่นสำหรับเด็ก น่ารักโคตรๆ รองเท้าพวกนี้คู่ละสามสิบเหรียญ.... ก็ประมาณเกือบพันบาท แพงนะเนี่ย ใส่ได้ไม่กี่เดือนก็ใส่ไม่ได้แล้วนะ เง้อ น่ารักอ่ะ.... เห็นแล้วก็นึกถึงภาพเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ กำลังหัดเดิน เตาะแตะ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อยากจับกิน เซตนี้เป็นชุดเด็ก ชุดพวกนี้เห็นแล้วนึกถึงภาพวาดภาพนึงของแวนโก๊ะ ที่เป็นทุ่งดอกไม้แล้วก็มีแม่ลูกเดินอยู่ตรงกลาง น่ารักอ่ะ จูงมือเล็กๆเดินในสวนดอกไม้แบบอังกฤษ ทำไมต้องอังกฤษ.... ??? แล้วจะให้เดินในสวนหินญี่ปุ่นรึไง สวนอังกฤษมันมีดอกไม้สีๆ ดอกไม้เมืองหนาวสีสด สวย น่ารัก ผีเสื้ออีก.... โอ๊ยยยย ตายคาที่เลยแบบนี้ เซตหนูน้อยกับดอกไม้ สายลม และแสงแดด กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ตายไปเลย รูปนี้น่ารักมากเลยอ่ะ...น้องยิ้มด้วย งุงิ แดดก็ไม่แรง ท่าทางจะอุ่นเน้อ แล้วดูรูปนี้ดิ๊ น่ารักเมิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก น้องนั่งเล่นดอกไม้อ่ะ แขนป้อม แก้มยุ้ย ผมสีอ่อน ขนตาเลื่อมเชียว ใครอย่าเอาเด็กแบบนี้มาใกล้กรูเด็ดขาด อาจตายเพราะโดนขย้ำได้ ขอเตือน ขณะนี้น้องใส่ชุดเตรียมทำลายสวนแล้ว ขอเตือนต้นไม้ทั้งหลายด้วย พอแระ... เยอะเกิ๊น   Create Date : 05 พฤษภาคม 2551     Last Update : 5 พฤษภาคม 2551 20:23:17 น. Counter : 899 Pageviews.   3 comment Share Tweet

เบื่อ เบื่อไปอีกวัน เรียนจบแล้ว ยังไม่อยากทำงาน เบื่อ..... อยากอยู่เฉยๆ แต่ก็ไม่อยากจะไร้ประโยชน์ สมัครไปแล้วนะสองที่ อินเตอร์แพค กับดีไซน์ ๑๐๓ อินเตอร์แพคส่งรูป+ทรานสคริป+ใบสมัครไปเรียบร้อย เฝ้าคอยรับโทรศัพท์มาเรียกตัวไปสัมภาษณ์ ดีไซน์ ๑๐๓ ส่งใบสมัคร สำเนาบัตรประชาชนและรูปถ่ายไป ไปกะหวาย เย็นนั้นหวายได้รับโทรศัพท์นัดไปสัมภาษณ์ ส่วนตูข้านั้นไม่เห็นมี แต่ก็ดีแล้ว.... คิดว่าคงไม่เหมาะกับตัวเอง ที่ไปสมัครก็เพราะว่าจะไปกับหวายเท่านั้นแหละ แล้วตอนบ่ายกะว่าจะให้มันไปเป็นเืพื่อนที่บริษัทแปซิฟิค ปรากฎว่าวันนั้นช่วงบ่าย คุณเปิ้ลเจ้าของบริษัทออกไปดูงานข้างนอก ก็เลยกลายเป็นว่าวันนั้นเหนื่อยไปฟรีๆ นั่งรถไฟฟ้าจากเพชรบุรี ไปสยามกับหวาย กะซื้อชุดทำงาน แต่คุณน้องรถจี๊ปแฟนคุณเพื่อนหวายโทรตามให้กลับบ้านไปดูหมา เลยเดินกันได้แค่แป๊บเดียวก็แยกย้าย หมดเงินไปจำนวนนึงสำหรับกางเกงขายาวสีแดงเข้ม และเสื้อใส่เล่นอีกหนึ่งตัว เดินข้ามฝั่งจากสยามไปพาราก้อน คิดว่าจะไปหายัยปิ๊ก แต่โทรหามันไม่ได้ซะที ก็เลยเดินวนรอบห้าง ตามหาร้านยูเรกวาน โคตรจะเมื่อยอ่ะพี่น้อง หาไม่เจอ หงุดหงิด เลยนั่งรถเมล์กลับ รถเมล์สายสี่สิบ ไม่ผ่านพาต้า ต้องลงตรงเซนทรัลปิ่นเกล้า เดินเที่ยวชมร้านขายเสื้อผ้า เสียเงินไปอีกจำนวนนึง เพื่อเสื้อเชิ้ตทำงานสีขาว และเสื้อกั๊กสีดำแปลกๆหนึ่งตัว ช่วงนี้ชักจะบ้า...ซื้อแต่เสื้อผ้าแปลกๆ แต่ก็เอาเถอะ ช่วงชีวิตวัยรุ่นไม่ได้อยู่กับเรานาน ความแข็งแรงและสังขารที่เอื้ออำนวยไม่ได้มีการรับประกันว่าจะอยู่กับเราถึงเมื่อไหร่ อยากทำอะไรก็ทำไป หลังจากนั้นอีกหนึ่งวัน ตื่นขึ้นมาตอนเที่ยงเพราะแม่โทรปลุก กุลีกุจอลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวออกไปพันธ์ทิพย์ เอาดีวีดีไรเตอร์ที่เสียไปส่งซ่อม รถเมล์ที่นั่งไปทำไมคนเยอะจังนะ ทั้งที่เป็นวันพฤหัส วันทำงานไม่ใ่่ช่เหรอ? พันธ์ทิพย์ก็คนเยอะ เยอะยังกะวันหยุด โอ๊ยยยย เบื่อคนเยอะ เหมือนจะเยอะกว่าวันเสาร์อาทิตย์ซะอีกนะเนี่ย ก้าวฉับๆ ไปที่ร้านที่ซื้อเครื่องมา รออยู่ครู่นึงเพื่อให้พนักงานว่่างจากลูกค้าคนอื่นมาตอบคำถาม "รบกวนไปที่ศูนย์ซินเนกนะคะ" อ่า.... ไม่บอกตั้งแต่ตอนซื้อวะ แม่ม ตอนซื้อก็บอกกูว่าให้ส่งที่ร้าน.... ไอ้โกหก เดินปราดไปที่ชั้นลอยตามที่พนักงานบอก เดาเอาว่าน่าจะเป็นซอกไหนแล้วเดินปราดๆเข้าไปด้วยความมั่นใจ ฝ่าฝูงชนมากมายเข้าสู่ทางเดินที่ค่อนข้างสงบเงียบด้วยไม่ใช่พื้นที่ค้าขาย เดินผ่านศูนย์ให้บริการหลังการขายสองสามร้าน นั่นไง ศูนย์ซินเนก แต่.... เอ๊ะ ทำไมประตูปิดล่ะ? กระดาษเอสี่สีขาวแปะอยู่บนผนังกระจกสามสี่ใบ ทิ้งระยะห่างเท่าๆกัน นั่นคงให้คำตอบข้าพเจ้าได้ สาวเท้าเข้าไปหน้าแผ่นกระดาษที่ติดอยู่ระดับสายตาอย่างรวดเร็ว "ขออภัย ร้านปิดทำการวันที่ 1,5....." สัด วันนี้วันแรงงาน ลืมไปเลย ไม่ได้คิด แต่ร้านอื่นเปิดหมดเลยนะ กระโดดถีบประตูร้านจะเป็นไรมั๊ย มิน่าวันนี้ถึงได้มีคนเยอะเป็นพิเศษ ย่าห์ เดินวนเล่นๆ ซื้อหมึกปริ๊นท์ดีกว่า -หนึ่งร้อยบาท- เมื่อก่อนมันแปดสิบบาทไม่ใช่เหรอ เอ๊ะหรือเจ็ดห้า? องค์อะไรลงถึงได้ขึ้นราคาขนาดนี้? ช่างแม่ม ไม่ได้ทำธีสิสแล้วคงไม่ต้องซื้อบ่อยๆ เดินออกจากพันธ์ทิพย์อย่างอารมณ์เสีย ไปหาปิ๊กที่พาราก้อนดีกว่า เมื่อวานบอกมันไว้แล้วว่าจะไปหา เดินจากพันธ์ทิพย์ไปแพลตตินัม จากแพลตตินัมไปเซนทรัลเวิร์ล จากนั้นเดินขึ้นสกายวอล์คไปที่สยาม ลงบันได้แล้วข้ามสะพานลอยบีทีเอสไปพาราก้อน หากนับจากพื้นดินแล้วชั้นที่เหยียบอยู่คือชั้นสอง น้องบอกร้านอยู่ชั้นสอง เดินวนหา มีแต่เครื่องสำอางค์???? อ่า..... หรือนี่ไม่ใช่ชั้นสอง? เดินไปที่บันไดเลื่อน มองหาสัญลักษณ์บ่งบอกชั้น ชั้นเอ็ม อ่า... เอ็มมันย่อจากกอะไรน่ะ? รู้จักแต่จี เงยมองขึ้นด้านบน ชั้นหนึ่ง ขึ้นบันไดเลื่อนไปอีกสองชั้น นั่นล่ะ ชั้นสองของจริง เดินวนหาตามชอปรอบๆ แต่ไม่มี เดินเข้าไปในแผนกเสื้อผ้าผุชาย โคเรียสตรีท อ่า... น้องบอกว่าร้านไม่ได้ชื่อยูเรกวาน แต่ชื่อโคเรียสตรีท พุ่งเข้าใส่ร้านอย่างเร็ว เด็กผุหญิงร่างอวบผมยาวคนหนึ่งกำลังก้มมองอะไรซักอย่างที่เคาน์เตอร์ "เฮ้ย... ทำไรวะ" ทักทายและแลกของกันเรียบร้อย ส่งซีดีที่ไรท์ไว้ให้ก่อนหน้าให้น้องไป รับรามยอนจากเกาหลีมาสองห่อ น้องบอกจืดมาก ให้พี่เอาไปชิม ขอบใจ นั่งเล่นอยู่ซักพักรู้สึกเบื่อ ขอตัวไปดูมือถือ เข้ามาบุญครองไปที่ชั้นขายมือถือ เยอะมาก ไม่เคยเข้า ร้านไหนก็เหมือนกันหมด เช็คเอาจากราคาแล้วกัน เมียงมองรุ่นที่เข้าตาเอาไว้แล้วเดินถามราคาไล่ไปทีละร้าน จนที่สุดก็ไปเสร็จที่ร้านนึง อีริคสัน เอส ห้าร้อย ไอ รุ่นแพน เหมือนกันเป๊ะ อีกอย่างแล้วสินะ ที่ซื้อทีหลัง แล้วเหมือนกันกับของคุณแพน เจ็ดพันหกร้อยบาท....ถือกล่องเดินออกจากร้านกระเป๋าเบา กดโทรศัพท์เก่าโทรหาปิ๊กถามหาร้านขายของทงบัง ๒๙ พลาซ่าั้ชั้นล่าง มีสองร้าน ของคล้ายกัน เจ้าของก็หมวยๆเหมือนกันอีก ซื้อพวงกุญแจมาสองอัน ของมินอันนึง ของป๋าอันนึง อันหลังว่าจะซื้อฝากน้องจิพรที่หนองคาย ที่จริงอยากทำเองมากกว่า แต่เอาเถอะ ไม่ใช่เรื่องที่ควรเสียเวลาให้นักหรอก เอากลับหอมาโดนเพื่อนแซวอีก แต่ใครสน "ชั้นรักของชั้นซะอย่าง" รุ่งขึ้นอีกวัน วันที่สอง พค. นัดโลมาไปสมัครสมาชิกสภาสถาปนิกด้วยกัน แต่โลมาไม่ได้บอกก่อน เข้าใจว่าเอกสารมีแค่ใบสมัครและสำเนาทะเบียนบ้าน แต่.... ใบรับรองแพทย์ โลมาไม่ได้บอกก่อน คิดว่าคนอย่างเราจะรู้เองรึไง กรรมเวร วิ่งรอกหาคลีนิค แต่ก็เปิดเย็นกันทั้งนั้น ไปที่ออฟฟิศพี่ลีนแล้วถึงได้รู้เพิ่มอีกอย่างตอนเอาใบสมัครของโลมามาดู ต้องมีใบรับรองจากสมาชิกสภาเดิมด้วย จะไม่บอกอะไรกันหน่อยเหรอเพื่อน? ทำไมโลมาดูแปลกๆ ปกติจะบอกก่อนไม่ใช่เหรอ? เกิดอะไรขึ้นกับแก???? ตกลงกันว่าค่อยไปหมักอีกทีวันที่หก นั่งรถเมล์ไปพันทิพย์ ซินเนก "ของเพิ่งหมดไปเองค่ะ ต้องรอสั่งมาใหม่เจ็ดวันนะคะ" หอยค่ะ เดินออกจากร้านอย่างรมณ์เสีย ดีวีดีไรท์เตอร์ดีๆทนๆไม่มีหรือไง ไลท์ออนกับเอซัส.... เสียตั้งแต่ยังไม่ครบขวบทั้งคู่ ตายตั้งแต่ยังเป็นทารก รมณ์เสีย นั่งรถเมล์กลับหอ ไม่แวะไหนแล้ว เบื่อ ถึงหอ.... นี่มันครบอาทิตย์แล้วที่หอบอกจะติดเนตให้ เดินไปออฟฟิศ ถาม "ติดแล้วนะคะ" แล้วมึงไม่โทรบอกกูล่ะคะ อี...... เบอร์ก็ให้ไปแล้ว บอกแล้วด้วยว่าให้โทรมาบอก บอกไว้เดือนนึงแล้วว่าจะเอา เพิ่งหาให้กูได้ ติดแล้วก็ไม่มาบอกกูอีก เงินกูก็จ่ายเต็มเดือน เสียไปสองวัน ถ้าไม่เดินมาถามเองคงไม่รู้ อีสารเคมี จ่ายไปสองพันหนึ่งร้อย เก็บกูเดือนละหกร้อย แล้้วจ่ายเนตเหียกๆ ให้กู หน้าเลือด ขอติดเองก็ไม่ให้ เห็นแก่ตัวไปมั๊ยคะ? ถ้าคิดว่าจะติดให้ทำไมไม่ให้ของดีๆ กันหน่อย ถ้าคิดจะเก็บเงินกันแพงขนาดนี้ทำไมไม่ให้อะไรที่มันคุ้มค่าควรแก่เงินที่จะเสียไป ไม่รู้จะว่ายังไง แต่โลมาจ่ายแค่แปดร้อยต่อเดือน แต่ได้เนตร้อยเมก ไฮสปีด ร้อยเมก ไวเลส เล่นกี่เครื่องก็ได้ นี่มันคิดเครื่องละหกร้อย โคตรเอาเปรียบกันมั๊ย? ....ปิ่นทิพย์อพาร์ทเมนต์....   Create Date : 05 พฤษภาคม 2551     Last Update : 5 พฤษภาคม 2551 1:35:31 น. Counter : 451 Pageviews.   1 comment Share Tweet

untitled การหายไปจากชีวิตของคนอื่นๆ ไม่ใช่เรื่องยากแม้แต่นิดเดียว...   Create Date : 11 กุมภาพันธ์ 2551     Last Update : 11 กุมภาพันธ์ 2551 1:27:00 น. Counter : 412 Pageviews.   1 comment Share Tweet

ขณะที่ยืนอยู่ท่ามกลางทะเลทราย....คุณเคยเอื้อมมือไปปาดเช็ดน้ำตาให้รูปปั้นไหม? ผม.... ยืนอยู่ท่ามกลางทะเลทราย.... สำหรับวันนี้ มันช่างแตกต่างกับทุกวันที่ผ่านมา วันที่ผ่านมา ผม.... อยู่ท่ามกลางกำแพงน้ำแข็งที่ปกคลุมล้อมกรอบ และสร้างเส้นทางที่วกวนให้จำใจเดินอยู่เสมอ หากวันนี้.... กำแพงน้ำแข็งเย็นยะเยียบที่เคยคุ้น อันตรธานหายไปจากการมองเห็นของผม กลับกลายเป็นกำแพงอากาศ ที่ห่อหุ้มร่างกายที่กำลังทวีความเหน็บหนาวอย่าวไม่สมเหตุสมผล แสงแดดที่สาดส่องรุนแรงนั้น ผมรู้ดีว่ามันร้อนระอุเพียงไหน หากแต่ผม ไม่สามารถสัมผัสรับรู้ถึงสิ่งอื่นใดได้เลย นอกจากความเหน็บหนาวที่รังความเจ็บปวดไปทั่วทุกอณูแห่งประสาทสัมผัส เส้นทางเปิดกว้างให้ผมสามารถเลือกได้ด้วยตนเอง ไม่ว่าจะก้าวขาออกไปทางไหน ก็คือการตัดสินใจของตัวผม ปราศจากการบังคังกีดกันจากสิ่งใด หากแต่ผมกลับรู้สึกฝืดฝืนใจยิ่งกว่าการก้าวเดินไปตามช่องทางที่ถูกขีดเขียน การก้าวเดินในตอนนี้ เป็นไปอย่างไร้ทิศทาง แน่นอนว่าเป็นเพราะไม่ว่ามองไปทางใดก็ล้วนแต่ไม่ต่างกัน ไร้ความหมายสำหรับการก้าวเดิน ไม่เว้นแม้แต่การหยุดอยู่กับที่ก็ตาม สายตาของผมค่อยๆ ก่อร่างสร้างจุดมุ่งหมายที่ไม่มีอยู่จริงขึ้นมา เพื่อเป็นแรงส่งให้กับสองขา ที่แม้นจะมีกำลังอยู่เต็มเปี่ยม.... แต่แรงเสียดทานที่เท่ากับศูนย์ในบรรยากาศ กลับส่งผลมากมายกับมันเหลือเกิน ใบหน้าสงบนิ่งของหญิงสาวที่สร้างขึ้นจากสำริดเก่าคร่ำคร่า ค่อยๆ ปรากฏขึ้นในจินตนาการอันอ่อนล้า เธอยืนอยู่ภายใต้กริยาที่ราวกับกำลังมองหาหรือรอคอยอะไรบางอย่าง ทันทีที่เราสองคน ผม...กับรูปปั้นของเธอ... ประสานสายตาไปหาซึ่งกันและกัน หยดน้ำที่มีที่มาอย่างไร้ซึ่งเหตุผลก็ค่อยๆ ไหลอาบใบหน้าไร้ความรู้สึกของเธอช้าๆ หยดแล้วหยดเล่า..... ผมไม่เข้าใจความหมายของหยาดน้ำเหล่านั้นแม้แต่น้อย แต่มือของผมค่อยๆ ยกเอื้อมไปหาเธอ แล้วปาดเช็ดน้ำตาให้รูปปั้นนั้นอย่างเบามือ สัมผัสเย็นเยียบและแข็งกระด้างที่ส่งผ่านฝ่ามือมานั้น บ่งบอกความไร้ชีวิตจากตัวเธออย่างหมดจดชัดเจน แล้วผม... ก็ค่อยๆ สัมผัสความไร้ชีวิตของตนเอง แผ่ซ่านมาเรื่อยๆ จากมือข้างนั้น....   Create Date : 23 มกราคม 2551     Last Update : 23 มกราคม 2551 7:39:37 น. Counter : 420 Pageviews.   4 comment Share Tweet

จดหมายเก่าเก็บของชิมชางมิน [Trans] Changmin Diary เพราะหัวใจรู้สึกอบอุ่นทำให้ไม่รู้สึกหนาว วันที่ 27 ตุลาคม พ.ศ. 2550 สภาพอากาศ : เพราะหัวใจรู้สึกอบอุ่นทำให้ไม่รู้สึกหนาวเลย ^^ ผู้เขียน : ชางมิน อย่างที่รู้ๆกันว่า ในวันที่ 25 ตุลาคมที่ผ่านมา พี่ยุนโฮได้รับบาดเจ็บที่หลังระหว่างการฝึกซ้อม ตอนแรกพวกเราก็คิดว่าอาการคงจะไม่หนักหนาสาหัสอะไร น่าจะแค่เคล็ดหลัง แต่พี่ยุนโฮรู้สึกไม่ค่อยดี แล้วด้วยการขอร้องจากทุกๆคน พี่ยุนโฮเลยยอมไปหาหมอ คุณหมอบอกว่าอาการเจ็บทีหลังของพี่ยุนโฮต้องได้รับการพักสักสองสามอาทิตย์ พี่ยุนโฮจะไม่สามารถเต้นหรือทำการออกกำลังกายหนักๆได้ในระหว่างพักรักษาตัว หลังจากที่พวกเราทราบข่าวเรื่องนี้ พวกเราตกใจกันมาก เพราะว่าคอนเสิร์ตจะมีขึ้นในอีกสองวัน นั่นหมายความว่าพี่ยุนโฮจะเต้นไม่ได้ในคอนเสิร์ตครั้งนี้ สีหน้าพี่ยุนโฮบ่งบอกได้เลยว่าช๊อคมากหลังจากได้ยินหมอบอกเกี่ยวกับอาการของพี่เค้า พวกเราทุกคนรู้สึกกังวล พี่ผู้จัดการและพนักงานได้รับการติดต่อเรื่องนี้ แล้วพวกเค้าก็ตัดสินใจว่าจะไม่ให้ยุนโฮขึ้นแสดงบนเวที แต่พี่ยุนโฮก็ปฏิเสธดื้อดึงต่อความคิดนี้ พวกเราเห็นด้วยว่าพี่ยุนโฮไม่ควรจะขึ้นแสดงบนเวที แต่ใครหล่ะจะหยุดพี่ยุนโฮที่แสนจะดื้อดึงคนนี้ได้ ในที่สุดพวกเราก็ตกลงกันว่าจะยอมให้ยุนโฮขึ้นแสดงบนเวที แต่จะให้แค่ร้องเพลงเท่านั้น จะไม่ให้เต้นหนักๆ ระหว่างการแสดงคอนเสิร์ตเมื่อวาน ทุกๆคน(สมาชิกดงบังรวมไปถึงเจ้าหน้าที่) ต่างคอยจับตามองที่พี่ยุนโฮตลอดเวลาการแสดง เพราะพวกเรากลัวว่าพี่เค้าจะอดใจไม่ไหวเผลอเต้นขึ้นมา ถึงแม้ว่าการแสดงครั้งนี้จะมีข้อผิดบ้างเล็กๆน้อยๆอยู่บ้างก็ตาม แต่มันก็จบลงด้วยดี -- ที่หลังเวที พี่ยุนโฮดูเหมือนจะรู้สึกไม่ค่อยดี เค้าก้มหัวลงแล้วจับสะโพกตัวเองไว้ พี่ผู้จัดการพาตัวพี่ยุนโฮออกไปโรงพยาบาลก่อน คนอื่นๆกับผมก็ตามไปหลังจากทำงานกันเสร็จแล้ว ตอนที่ผม พี่ยูชอน และพี่จุนซูมาถึงโรงพยาบาลพี่แจจุงก็อยู่ในห้องคนไข้ของยุนโฮก่อนหน้านี้แล้ว พี่ผู้จัดการซึ่งรออยู่นอกห้องบอกพวกเราว่า “การแสดงคอนเสิร์ตสองครั้งที่เหลือคุณหมอไม่อนุญาตให้ยุนโฮขึ้นแสดง แต่ยุนโฮก็ยังยืนกรานที่จะขึ้นแสดงให้ได้” พวกเราทุกคนได้แต่นิ่งเงียบหลังจากที่ได้ฟัง พวกเราไม่รู้ว่าเราควรจะเข้าข้างพี่ยุนโฮโดยการปล่อยให้พี่เค้าขึ้นแสดง หรือควรจะห้ามพี่เค้าดี พวกเราได้แต่ยืนคิดอย่างลังเลอยู่นอกห้องคนไข้อยู่อย่างนั้น "แจจุง แล้วคนอื่นๆหล่ะ" เสียงยุนโฮลอดออกมาจากห้อง "เดี๋ยวก็มากันแล้วหล่ะ นายควรจะนอน นายเพิ่งกินยาไปเองนะ นายต้องพักผ่อน" แจจุงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน (รึเปล่า หรือพูดด้วยเสียงเบาๆนิ่มๆหว่า อ่านฟิคมากเอาศัพท์ฟิคมาใช้ละกันนะ 55) "อืมม...แจจุง ยื่นมือนายมาให้ฉันจับหน่อยสิ" (ประมาณว่ายืมมือนายเป็นหลักยึดให้ฉันดันตัวขึ้นประมาณนั้นอ่ะนะ) "โอเค...นอนลงซะ อย่าขยับ (เข้าใจมั้ย)" "แจจุง ......ฉันปวดจังเลยอ่ะ" "กรรม ยุนโฮเอ๊ย...... ถ้านายรู้สึกปวด นายก็บอกสิว่านายรู้สึกปวด ทำไมถึงดื้ออย่างนี้ด้วยนะ ? ไม่รู้หรือไงว่าทุกคนเค้าเป็นห่วงนาย?" "ฉันก็แค่ไม่อยากให้คนอื่นเห็นด้านอ่อนแอของฉันนี่นา แจจุง... มันเจ็บจริงๆนะเนี่ย" "เจ็บมากมั้ย ? งั้นฉันไปตามหมอก่อนนะ" "ไม่ต้องหรอก ฉันหมายความว่าใจฉันต่างหากที่รู้สึกเจ็บ พวกเราฝึกซ้อมมาตั้งนาน แล้วพวกเราก็ซ้อมกันอย่างมีความสุขก่อนถึงเมื่อวานนี้ แต่ท้ายที่สุดแล้ว...................." แต่จู่ๆเสียงพี่ยุนโฮเงียบลงทันที พี่ยูซอนพี่จุนซูและผมมองหน้ากัน เราไม่พูดอะไรกัน รู้สึกเหมือนว่ามีมดมากัดที่หัวใจของผม "นี่นายร้องไห้อยู่เหรอ? มันทำให้นายรู้สึกแย่ขนาดนั้นเลยใช่มั้ย? อย่าเศร้าไปเลย เรายังมีโอกาสอีกน่าเมื่อนายหายดีเมื่อไหร่ นายก็ยังมีโอากาสได้ขึ้นแสดงด้านที่ดีที่สุดของนายให้พวกแฟนๆได้เห็นแน่ (จริงๆในประโยค eng มันบอกประมาณว่า หมียังมีโอากาสที่จะแสดงด้านที่ยอดเยี่ยมเมื่อหมีหายดี) มานี่ เดี๋ยวฉันเช็ดน้ำตาให้นายก่อนนะ ไม่งั้นน้องๆมาเห็นจะหัวเราะเยาะนายเอาได้ "แจจุง แฟนๆจะรู้สึกผิดหวังมั้ย ที่ฉันขึ้นแสดงแค่นิดเดียวในคอนเสิร์ตวันนี้" "ไม่หรอก พวกเค้าเข้าใจนายเหมือนอย่างที่ฉันเข้าใจนายนั่นแหละ นายหน่ะสุดยอดแล้ว นายเป็นลีดเดอร์ที่ดีที่สุด เมื่อนายเจ็บก็แหมือนว่าเราดงบังชินกิทุกคนเจ็บด้วย ถ้านายยังอยากจะเป็นหัวหน้าที่ดีที่สุดต่อไปละก็ นายต้องดูแลรักษาสุขภาพของตัวเอง เมื่อนายหายดีเมื่อนั้นดงบังชินกิก็จะหายดีเช่นกัน "แจจุง คำพูดนายเนี่ยทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นได้ทุกครั้งจริงๆนะ ขอบใจนายมาก" "พวกเราสิต้องขอบใจนาย ถ้าไม่มีนายวงของพวกเราก็มาได้ไม่ไกลขนาดนี้หรอก นายได้รับบาดเจ็บง่ายๆไปล่ะ นายต้องดูแลตัวเองให้ดีๆ อย่าทำให้ฉันต้องเป็นห่วงอีก โอเค๊?" "ฉันรู้สึกเหมือนฉันกำลังเต้นอยู่เลยหล่ะ ฉันจะรักษาตัวให้หายไวๆ เชื่อฉันนะชองยุนโฮไม่ล้มๆง่ายๆหรอก ฉันจะทำให้เสน่ห์ของฉันคืนมา --- (ประโยคหลังไม่แน่ใจ แต่ขอแปลอย่างนี้ละกัน ประมาณว่าหมีหลงตัวเอง 555 แต่โดยๆรวมๆแล้วหมายความประมาณว่าหมีไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ล้มแล้วลุกได้อย่างรวดเร็ว spirit แรงกล้า สมเป็นหมี) "อืม นี่แหละสิ่งที่ฉันชอบเกี่ยวกับตัวนาย ชองยุนโฮ ดังนั้นก็เลิกทำตัวงอแงเป็นเด็กๆเสียที แล้วก็พักผ่อนได้แล้ว" "ฉันไม่ได้ทำตัวงอแงเป็นเด็กๆเสียหน่อย" บทสนทนาระหว่างพี่ยุนโฮกับพี่แจจุง ทำให้เราที่ยืนอยู่นอกห้องคนไข้รู้สึกผ่อนคลายขึ้น ดูเหมือนว่าพี่ยุนโฮจะปรับอารมณ์ของตัวเองได้แล้ว พี่ยูซอนกับพี่จุนซู รวมทั้งตัวผมเองก็ยิ้มให้กันแล้วก็ผลักประตูเปิดเข้าไปในห้อง "พวกเรามาแล้ว พี่ชาย ตอนที่อยู่หน้าเวที พี่ได้ดูตอนที่พี่จุนซูเต้นแทนส่วนของพี่มั้ย ตอน intro เพลง 'O' หน่ะ ตอนที่พี่เค้าเต้นแล้วบิดก้น น่าเกลียดจริงๆล่ะ ผมอยู่ด้านหลังเนี่ยทนมองไม่ได้จริงๆ" ผม (ชางมิน) ชี้ไปที่พี่เซียแล้วก็หัวเราะอย่างสะใจ "อะไรกัน ชางมิน นายก็พูดเกินไปแล้ว ฉันบิดก้นได้น่าเกลียดอย่างนั้นตอนไหนอ่ะ ก้นฉันหน่ะเป็นก้นที่เซ็กซี่ที่สุดในเอเชียเชียวนะ ก้นทรงเสน่ห์น่าดึงดูดน่าหลงใหล ใครจะมาสู้ก้นฉันได้ ?" ระหว่างที่เซียพูดก็ทำท่า s-line ประกอบไปด้วย ยิ่งทำให้ทุกคนหัวเราะไปใหญ่ โดยเฉพาะพี่ยูซอนหัวเราะมากจนต้องยึดตัวพี่จุนซูเอาไว้ "ผมคนเดียวต้องมาเต้นแทนในถึงส่วนของ 2 คนเชียวนะ มันเหนื่อยเอาการอยู่นะ พี่อ่ะได้โปรดหายให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เลยนะ ไม่งั้นผมก็จะต้องเป็นลีดเดอร์แทนพี่ มันลำบากจริงๆนะ" "นี่ นายไปแทนฉันตั้งแต่เมื่อไหร่" พี่ยุนโฮถามพี่จุนซูด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ ".......ลีดเดอร์ พี่จุนซูเนี่ยนะ? โอ้โห ตำแหน่งในวงเริ่มสั่นคลอนแล้วสิเนี่ย" ผม (ชางมิน) พูด "เซียเนี่ยนะ? ลีดเดอร์ที่จะมาแทนที่? Oh My God (พูดเป็น eng)" พี่ยูชอนตบหน้าผากตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย (คือเข้าใจว่าตบเล่นๆแบบแกล้งๆ ตบหน้าผากตัวเองด้วยท่าทางที่เกินจริงไปหน่อย) "ยูซอน เลิกตบหน้าผากตัวเองได้แล้ว ไม่งั้นหน้าผากนายจะเถิกกว่าเดิมนะ" พี่จุนซูพูดโดยแกล้งทำเป็นโกรธ 555 ทุกคนหัวเราะอย่างอารมณ์ดี "ขอบใจพวกนายมากนะ ระหว่างที่ฉันพักฟื้นหน่ะ การแสดงที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับพวกนายแล้วนะ ฉันจะหายไวๆ แล้วเรื่องเต้นส่วนที่เป็นของฉันหน่ะก็ฝากนายด้วยละกันนะ จุนซู" พี่ยุนโฮยิ้มแล้วก็พูดกับพวกเราอย่างจริงใจ (ประโยคนี้ไม่เข้าใจเท่าไหร่ว่าหมีพูดกับใคร แต่คิดเอาเองว่าเรื่องเต้นคงจะพูดกับเซีย เลยเติมชื่อเซียลงไป 55 ในประโยคภาษา eng ไม่มีนะ) "พี่ พวกเรารวมกันเป็นหนึ่ง ตอนที่พวกเราเต้นกันอยู่บนเวทีก็เท่ากับว่ามีพี่เต้นอยู่กับพวกเราด้วย" ผม(ชางมิน) พูดกับพี่ยุนโฮอย่างหนักแน่น (ด้วยความมั่นใจอ่ะแหละ) "ว้าว.....คำพูดของชางมินนี่มีความหมายลึกซึ้งเสมอเลยนะ นายพูดถูกชางมิน มา....มาพูดคำว่า "Fighting" พร้อมกัน ตกลงมั้ย?" แจจุงเปรยให้พวกเรามายืนรอบพี่ยุนโฮ "เอาละ ยื่นมือออกมา ฉันจะนับ 1-3 แล้วพวกเราก็ตะโกนพร้อมๆกัน" "1-2-3 ดงบังชินกิน รวมกันเป็นหนึ่ง Fighting" ณ วันนี้ ตอนนี้ เป็นอีกครั้งที่เราได้ยืนอยู่บนเวทีด้วยกัน พี่ยุนโฮ..... พี่เห็นมั้ยครับ แฟนๆที่อยู่ข้างล่างหน่ะตะโกนชื่อพี่กันใหญ่เลยนะ ถึงแม้ว่าพี่จะทำได้แค่ร้องเพลงแต่เต้นอย่างมีเสน่ห์แบบพี่ไม่ได้ก็ตาม แต่เวทีนี้ก็ยังเป็นของพวกเราทั้ง 5 คน หัวใจของพวกเราและใจของพี่รวมเป็นหนึ่ง ดังนั้น หายไวๆนะครับ ดงบังชินกิจะเป็นดงบังชินกิได้ก็ต่อเมื่อมีพี่ร่วมแสดงอยู่กับพวกเราด้วยเท่านั้น ด้วยรัก / ด้วยความนับถือ ไดอารี่วันนี้ ชางมิน เจ้าชายน้อยผู้ซึ่งหลงใหลในการร้องเพลงหวังว่าพี่ยุนโฮจะหายป่วยกลับมามีสุขภาพแข็งแรงเร็ววัน ผู้ตอบ : ชอง ยุนโฮ หัวข้อที่ตอบ : ชางมิน พี่แจจุงของนายหน่ะพูดถูกนะ ถ้านายรู้สึกปวดก็ควรพูดมันออกมา แม้ว่าตามความจริงแล้วผู้ชายควรจะอดทนต่อความเจ็บปวด แต่นายรู้มั้ยเพราะนายมีอายุแค่ 19ปีเองนะ จากสถานการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้พวกเราไม่ค่อยสนใจนาย พี่ขอโทษนะ ที่พี่ชายคนนี้ดูแลนายไม่ดี พี่รู้ว่านายหน่ะไม่ชอบทำตัวเป็นเด็กๆ (คือว่าไม่ชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วง ชอบทำตัวเป็นผู้ใหญ่อยู่เสมอ) แต่ในสถานการณ์แบบนี้เนี่ย นายยอมทำตัวเป็นเด็กกับพวกเราสักครั้งได้มั้ย นายควรบอกพวกเราว่านายรู้สึกยังไง ปล่อยให้พวกพี่ๆได้ดูแลนายบ้าง ถ้ายาไม่พอ บอกพี่แจจุงของนายให้หามาเพิ่มให้นะ แจจุงยังพอมียาโรคกระเพาะอยู่บ้าง ช่วงหลังๆ มานี่พี่ก็ไม่ค่อยได้กินแล้ว เอาล่ะ หวังว่านายคงจะหายจากโรคกระเพาะเร็วๆนะ แต่อาการโรคกระเพาะของพี่ก็ใช่ว่าจะดี (คือเป็นโรคเดียวกัน)พี่ แจจุงของนายชอบบังคับให้พี่กินยาตลอดเลยในช่วงสองสามวันมานี้ เราสองคนป่วยเป็นโรคเดียวกันแต่อาการต่างกัน ด้วยรัก/ด้วยความนับถือ ชอง ยุนโฮ ที่ตอนนี้อยู่ในระหว่างการพักฟื้น กำลังอ่านข้อความในไดอารี่ของชางมิน ผู้ตอบ : คิม จุนซู หัวข้อที่ตอบ : หืม...? นี่แปลว่าอาการนายไม่ค่อยดีใช่มั้ย พี่ไม่แปลกใจหรอกเพราะว่าเมื่อคืนพี่เห็นนายลุกออกจากเตียงคืนก่อน ถ้านายไม่สบายนายบอกพี่ได้นะ พวกเราเป็นรูมเมทกันนะ ถึงแม้ว่าพี่จะทำกับข้าวหรือมาม่าไม่เป็น(ขอเอายี่ห่อไทยใส่ไปละกันนะ ง่ายๆได้ใจความ) แต่พี่ก็ยังเป็นพี่ชายที่แสนดีที่นายจะพึ่งพาได้ อย่าได้มองว่าพี่จะพึ่งไม่ได้เชียว พี่หน่ะ เอาแต่หาวอยู่ตลอดเวลาเพราะพี่เหนื่อยมาก การแสดงสองสามวันมานี้มันหนักหนาสาหัสสำหรับพี่เลยแหละ ที่ต้องเต้นในส่วนของทั้ง 2 คน ไม่ง่ายเลยนะ ดูแลสุขภาพด้วยนะทุกๆคน ชางมิน จำไว้นะ ตอนกลางคืนเรียกพี่ได้เสมอถ้านายมีปัญหาอะไร (ปลุกได้ตลอดว่างั้น) พี่ไปนอนหล่ะ หายากนะเนี่ยที่พี่จะเข้านอนเร็วขนาดนี้ T_T ด้วยรัก/ด้วยความนับถือ คิม จุนซู ที่ตอนนี้เหนื่อยมากแล้วแต่ก็ยังนั่งจมป๊อกอ่านไดอารี่นี้อยู่ เครดิต... English Traslated by anecia @ soompi.com Thai Tranlated by TVXQ_MANIA @ tvxq dreamland+ edited by bin_bin ปล.อัพสามร้อยเส็ดแล้ว...พุ่งเน้จะแปะ   Create Date : 18 มกราคม 2551     Last Update : 19 มกราคม 2551 5:41:36 น. Counter : 656 Pageviews.   14 comment Share Tweet

• Kurt Narris
• mooemp
• เนยสีฟ้า
• ป้ามด
• รำเพย
• ใสที่สุด
• little_saku
• Cooking_For_Love
• แม่หม้ายป้ายแดง
• Webmaster - BlogGang

• under-the-world blog
• บ้านปิง
• little_saku in Veoh
• GOESS Clubbox - TVXQ & SJ 's English subbed files
• GOESS Website
• GOESS Youtube Group
• GOESS Subbing Squad Wiki
• little_saku clubbox
• underthew0rld in youtube
• Kookkoo.bestuff
• Kookkoo.imeem
• kookkoo.vox (English Blog)
• shimchangminta.exteen
• shimchangminta.blogspot
• My Changmin's club in Thailand
• thaisubtitle
• BlogGang.com