Cinderella : ฉบับฉันเอง

ชอบอ่านเรื่อง ซินเดอร์เรลลา ตั้งแต่ยังเป็นนักเรียนชั้นประถม ชอบนางเอกมาก .แฟนตาซีสุด ๆ ..โดนเวทย์มนต์ของนางฟ้าเท่านั้นแหละ ..กลายเป็นเจ้าหญิงทรงรถโคชที่เสกมาจากพัมคินหรือฟักทองบ้านเรานั่นเอง แม้แต่ม้าลากรถก็เสกมาจากคุณหนู ๆ (หนูจี๊ด หนูนาและหนูบ้าน) เพื่อน ๆ ของซินเดอร์นางเอกของเรา ..อ่านแล้ว ..แหม อยากเป็นซินเดอร์กับเขาบ้างจัง ..อิ อิ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าหลอกเด็ก ๆ ก็ยังทนนั่งฝัน นอนฝันเป็นตุเป็นตะ ..งานปาร์ตี้หรูหรา .เจ้าชายหล่อ ๆ ..แล้วเจ้าชายก็เจอะเจอกับนางเอก.. อะไรจะแฮบปี้เอนดิ้ง ปานนั้น..

แล้วดิฉันก็แต่ง cinderella ของตัวเองขึ้นมาจนได้ แต่มันช่าง ห่างไกลจากต้นฉบับจังเลย ..เจ้าชายหล่อเฟี้ยว เปรี้ยวจี๊ดจ๊าดก็ไม่มี.... แต่เป็นประสบการณ์ที่ประทับใจ จนลืมไม่ลง ...ทุกครั้งที่ดิฉันเล่าให้เพื่อน ๆ ฟัง ..ใคร ๆ ก็บอกว่า .."เธอเป็นซินเดอเรลล่าเลยนะงานนี้ "

เรื่องของดิฉัน เริ่มต้นที่ ..มีโทรฯ จากคนรู้จักกัน เขาโทรฝากเบอร์ไว้ แล้วให้โทรกลับ ...รับข้อความแล้วก็เกิดอาการเซ็ง ๆ ในอารมณ์ เรื่องอารายก็ม่ายรุ๊ วัน ๆ กิจกรรมชีวิตยุ่งเหยิงเกินพออยู่แล้ว.. อ้อยอิ่งเป็นนานกว่าจะทำใจให้โทรกลับได้
"เฮ้ย...รับงานพิธีกรให้หน่อยสิ" งานนนี้ไม่รู้จะ say yes หรือ No
"เพื่อนซี้กันม๊าก ..เขาเพิ่งมาจากต่างจังหวัด ..แต่งงานลูกพี่ลูกน้องเขาน่ะ เขาให้หาพิธีกรให้"
"หนูรู้จักเขามั้ยคะ"
"ไม่หรอก..เขาไม่ได้อยู่สายงานเรา"
"เอ้า..งั้นให้หนูรับทำไม"
"เออ น่า ถือว่าช่วยกันหน่อยนะ นะ "
"จะดีเร้อ"
"..เอาน่า..คืองี้..เขามาหาฉันบอกว่า ให้หาพิธีกรให้หน่อย ..เอาประเภทแจ๋ว และเจ๋งเลยนะ"
"งั้นยิ่งแล้วใหญ่เลย ..หนูแค่มือสมัครเล่นนะคะ"
"แต่ฉันมั่นใจเธอ ..และเขากก็มอบให้ฉันหาคนให้ ..สำหรับสเป็คฉัน ต้องสวยและเก่ง ..และฉันก็เลือกเธอ..OK?"
แหมเล่นชมมาอย่างนี้..ก็ต้องขอสู้บ้างละ อิ อิ
"แล้วงานอยู่ไหนคะ"
"อยู่ในตัวเมือง ..ในโกดังในตลาดสดน่ะ"
อื๋อย..ทำไมจัดในตลาดสดล่ะ ..นึกว่าจะหะหรูหะหราจัดตามโรงแรมดัง ๆ .. ว้า งานนี้ ทำใจแบ่งรับแบ่งสู้ ..ทั้ง ๆ ที่ใจไม่ค่อยจะสู้สักเท่าไหร่..วันต่อมาก็มีโทรศัพท์ตามมาอีก
"นี่เธอ เย็นวันศุกร์นี้ 6 โมงเย็น เพื่อนฉันเขานัดขอดูตัวนะ"
อะไรกันนักหนา ทำไมต้องดูตงดูตัวด้วย..ฟังแล้ว อึด..อัด..เป็นอะไรที่ ...บางสิ่งบางอย่าง ไม่อยากทำแต่ต้องทำ... แต่ก็ไปจนได้ ก็ไปทานข้าวด้วยกัน ไปคุยกันในเบื้องต้น และก็รู้ว่าเขาคนที่เป็นญาติคนแต่งงานและจะเป็นพิธีกรคู่ด้วย
"เย็นวันอาทิตย์ จะมีการประชุมจัดเตรียม ..ขอเชิญนะครับ จะให้ช่วยวางแผน ..วางกำหนดการให้ชัดเจน..นะครับ"
"ประชุมที่ไหนคะ"
"ที่โกดัง .." เอาอีกแล้วโกดังอีกแล้ว ..ในชีวิตไม่เคยมุดเข้าโกดังมาก่อนเลยนะเนี่ย
"มาถึงแล้ว แจ้งยาม แล้วขับรถเข้าไปเลย" อื๋อ..ทามมายวิบากยังงี้ฟะงานนี้

พอถึงเวลานัด ดิฉันก็ไปตามสถานที่ที่เขาบอก.. จอดรถ แจ้งยามจากนั้นก็ขับรถเข้าไปจอดข้างในโกดังตามที่เขาบอกจริง ๆ เห็นผู้คนมากมาย ทั้งคนงานทั้งญาติของเจ้าภาพ ..ดิฉันไปบอกกับผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง แจ้งชื่อเสียงเรียงนามให้ครบ และบอกด้วยว่าดิฉันมาทำอะไร ..เพราะท่าทางแกมองดิฉันงง ๆ ..โถงานนี้ ตระกูลญวณกับตระกูลคนจีนสัวใหญ่ในเมืองเขาแต่งกัน แล้วดิฉันหน้าเป๋อเหรอ ไม่สังกัดทั้งสองกลุ่ม ..อาจจะพอกล้อมแกล้มได้กับกลุ่มคนงานในโกดัง ..อิ..อิ ..ป้าแกก็พาดิฉันไปนั่งโต๊ะ รอคนที่ดิฉันถามหา เพราะตอนนั้นเขายังไม่มา ..ช่วงที่รอก็ถือโอกาสสำรวจรอบ ๆ เพราะไม่เคยเข้ามาโกดังใหญ่ ๆ อย่างนี้มาก่อน .. กองข้าวเปลือกใหญ่โตเป็นภูเขาเหล่ากอ .. รถสิบล้อจอดเต็มอยู่ข้างใน นับไม่หมดว่ากี่คัน (มีคนบอกตอนหนังว่า 25 คัน) รถแทรกเตอร์อีกลายคัน รถเล็ก รถเลื่อน คนงานดูวุ่นวายไปหมด..

ประชุมปรึกษาหารือก็เรื่องของเจ้าภาพเขา ส่วนดิฉันรับหน้าที่ด้านกำหนดการ .. วันประชุมเครือญาติ จัดโต๊ะจีน 12 โต๊ะ ..คงขนกันมาทั้งตระกูลเลยมั้ง ถึงมากมายขนาดนี้ .. เจ้าภาพบอกว่า เจ้าสาวจะใส่ชุดขาว พิธีกรให้ใส่สีที่ไม่ตรงกับเจ้าสาว ..และไม่ต้องสัมภาษณ์ด้วยเพราะเจ้าสาว เจ้าบ่าวพูดน้อยกันทั้งคู่ ..ค่ะ..ค่ะ ..และค่ะ

จนถึงวันจริง ๆ ดิฉันก็ลองจัดสคริบดู ปกติก็ไม่ค่อยพูดตามสคริปหรอก แก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปเรื่อย ๆ ..แต่งานนี้เจ้าภาพเขาเน้นกำหนดการ ..เลยต้องลองเขียนดูและลองจับเวลา ..โคลงกลอนก็ได้พี่ที่รู้จักกันแต่งให้สด ๆ ร้อน ๆ เลย .

แล้วก็ถึงเวลาลุย ..งานนี้ดิฉันใส่ชุดแซ็กผ้าไหมสีแดงเพลิง ..รองเท้าสีแดง ..หน้าตาผมเผ้ามอบให้ร้านเสริมสวยจัดการให้ .. แล้วก็บึ่งรถไปงาน เกือบ 40 กม. ห่างจากบ้าน ..พอไปถึง ยังมีเวลาเหลือเฟือกว่าจะค่ำ .หาที่จอดรถแทบไม่ได้เลย ต้องจอดทิ้งไว้ไกล ๆ แล้วเดินต่อ ..พอเข้าไปในงาน ..หัวใจก็ฝ่อลง และฝ่อลง .. เดินไปทางไหนเนี่ย ปูพรมสีแดงตั้งแต่ผ่านประตูเข้าไปในบริเวณโกดัง .. ทามมายมันอลังการ์อย่างนี้ ..มันไม่เหมือนโกดังที่เรามาวันก่อนนั้นเลยนะ ..หัวใจเต้นตุบ ๆ แทบจะหล่นไปกองอยู่ที่ตาตุ่ม ยิ่งเดินคนเดียวเสียด้วย ..และไม่มีใครสนใจเราเลย ..แขกก็เริ่มทะยอยกันมาในงาน ..แต่ละคนต่างโชว์โคตรเพชรพลอยกันส่องแสงวูบวาบจนแสบตา .. wine..dine..music..ดิฉันตัดสินใจเดินเข้าไปแนะนำตัวเอง กับคนที่คอยต้อนรับ เขาจึงพาไปนั่งข้าง ๆ เวที .. อื่อ.มีเวลาตั้งสติอารมณ์ ..งานโหญ่โต ผู้คนมากมาย วัยรุ่นหนุ่มสาวแต่งตัวหรูหราละลานตาไปหมด ..มองย้อนดูตัวเอง ..เราเป็นใคร..มาเป็นกาหลงฝูงอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร .เลยนึกถึง
ซิลเดอร์เรลล่าก่อนจะไปงานปาร์ตี้..ถ้าดิฉันไม่รับงานนี้ ..คงไม่มีโอกาสได้ย่างกรายเข้าเสียดใกล้เข้ามาหรอก ..มหาเศรษฐีแต่งกับมหาเศรษฐี... ภาษาพูด พวกเขาก็พูด dialect ๖เวียดนามมีส) ภาษาท้องถิ่นกัน ..ฟังไม่รู้เรื่องค่ะ ตลอดงานก็ dialect กันทั้งนั้นเลย ....จนรู้สึกอึดอัด หายใจแทบไม่ออก .. งานนี้ต้องรีบขอดื่ม (เบียร์) ย้อมใจก่อน ..

แล้วก็ได้ขึ้นเวทีจริง ๆ จัง ๆ เสียทีหลังจากที่อึดอัดอยู่ตั้งนาน .. พิธีการมีประมาณ 30 นาที ก็เสร็จสิ้น ..สั้น กระทัดรัด ..คนที่เป็นพิธีกรคู่ เขาพูดภาษาญวน ดิฉันพูดภาษาไทย ..งานอย่างนี้ขอเป็นงานแรกและงานสุดท้ายนะค้า ..เมื่อพธีการเสร็จสิ้น ..เฮ้อโล่งใจเหมือนยกอะไร ๆ ที่ทับออกออกหมดเลย.. ทราบมาว่า งานนี้ จัดโต๊ะจีน 250 โต๊ะ ไม่มีโรงแรมไหนในตัวเมืองนี้รับไหว ...โต๊ะจีนสั่งตรงมาจากนครปฐม ยกทะเลสด ๆ กันมาเลย .. มิน่าเห็นรถสิบล้อป้ายนครปฐมจอดเรียงรายกันอยู่ 6 คัน ทราบว่าราคาโต๊ะหนึ่งราคาเหยียบหมื่นบาท ...สุดโหดเลย .. จากนั้นเขาก็พาดิฉันไปแนะนำใครต่อใครจนนับไม่ถ้วน .. คำถามที่หลาย ๆ คนถาม ..ดิฉันเป็นใคร ทำไมถึงได้มางานนี้ .. เขาคนที่เป็นพิธีกรคู่ก็ตอบให้หมด ..dialect อีกแล้ว ม่ายรุ๊เรื่องค่า ..
"นี่คนนี้ สัว ... คนนี้เจ้าของโรงแรม .. และนี่ก็ สส. ..คนนี้มีร้านอยู่ที่ .. คนนี้ ผู้กำกับกองเมือง .. คนนี้ ..คนนี้ .. คนนั้น .. . " โอ้ยจำไม่หวาดไม่ไหวค่ะ จำได้อยู่คำถามเดียวที่เจ้าสัวคนหนึ่งถาม ..
"หนูทำงานอะไร"
"เป็นครูค่ะ"
"เอ๊ะ ครูสวย ๆ อย่างนี้ก็มีด้วยหรือ"
แหม นึกว่าครูทุกคนหน้าตาเหมือนยักษ์เหมือนมารหรือยังไง ฮึ..จำได้ว่าตอนที่เรียนอยู่ ม.น่ะ สาว ๆ คณะศึกษาสวยไม่แพ้คณะอื่น ๆ เลย ..และหนุ่ม ๆ คณะอื่น ๆ ก็ชอบมาจีบว่าที่คุณครูทั้งหลาย ..ไม่เชื่อถามคณะวิดวะที่อยู่ใกล้ ๆ กันก้อด้ายยย..

ช่วงที่นักร้องร้องเพลงภาษาประจำชาติแล้วออกลีลาศรำวงกัน ...อยู่ไปๆมองดูตัวเองก็ยิ่งเป็น the outsider เพราะไม่มีใครที่เรารู้จักเลย ..ภาษาก็พูดกับเขาไม่ได้ .. และงานนี้ก็คงไม่มีเจ้าชายมาโค้งออกไปเต้นรำหรอก... และไม่ต้องรอให้ถึงเวลาเวทย์มนต์เสื่อมตอน 6 ทุ่มหรอกนะ .. 4 ทุ่มเศษ ๆ ดิฉันก็ขอตัวกลับ ..ทางเจ้าภาพขออาสาเป็นบอร์ดี้การด์ขับรถตามไปส่ง ..
"อุย! ไม้ต้องค่า ..กลับเองด้าย เส้นทางนี้คุ้นเคยดีค้า .." ก็อยากออกมาให้พ้น ๆ อยู่แล้ว ..
"นี่ครับ น้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ค่าเสียเวลา โปรดรับไว้" ดิฉันก็ต้องรีบรับเพราะความเกรงใจ...เดี๋ยวเขาจะเสียเวร่ำเวลา..เพราะถ้าขืนมัวแต่เกรงใจ ...ก็ไม่ได้กลับบ้านกันเร็วนะสิ ..
"ขอบคุณนะคะ แต่เกรงใจจังค่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ น้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ "
แล้วดิฉันก็รีบขึ้นรถบึ่งออกอย่างแรง .เพราะกลัวจะมีคนขับตามอ่ะ...ระหว่างทางก็คิด.. เขาจะให้เท่าไหร่ นะ คงราว ๆ พันหรือสองพัน .. พอถึงบ้าน ก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำ ..นอน .. ลืมเรื่องซองที่รับมาไปสนิท รุ่งเช้าก็ทำกิจวัตรประจำวัน .เตรียมไปทำงานตามปกติ ...นึกถึงเรื่องซองขึ้นมาได้ หยิบมาเปิดออกดู ..
โอโฮ ..เยอะจัง นึกไม่ถึงเลยนะเนี่ย!!! ... พอตอนสาย ๆ โมบายโฟนก็ดังขึ้น
"เฮ้ย..เป็นไงงานเมื่อคืนเรียบร้อยไหม?"
"ก็ OK น่ะ ทำไมไม่ไปละคะ??"
"เรามันคนละกลุ่มกัน ..อึดอัดที่จะไปน่ะ เพราะรู้จักแค่เพื่อนคนเดียวเท่านั้น ..นอกนั้นไม่รู้จัก" ..ฮึ แล้วก็ปล่อยให้เราไปลุยคนเดียว ..เขาเงียบไปครู่หนึ่ง
"แล้วเขาให้ซองมาเท่าไหร่ล่ะ"
"ค่อนหมื่นนะค่ะ" ได้ยินเสียงเขาหัวเราะ หึ หึ ในลำคอ
"พวกเขาอยากโชว์ความร่ำรวย..หึ.หึ.." เอาละงานนี้ก็ถือว่าคุ้มสุด ๆ กับ จ๊อบ MC มือสมัครเล่นค๊า...

Create Date : 27 พฤษภาคม 2550 Last Update : 1 กุมภาพันธ์ 2551 22:49:48 น. Counter : 452 Pageviews.		5 comments
Share Tweet