Bloggang.com : noomint - ความสุขระหว่างวัน

My Time & My Life

Group Blog

All Blogs

ความสุขระหว่างวัน

ไปอบรมมาสามวัน ก็ ไม่ซีเรียสอะไรมากมาย นอกเสียจากไม่มีเวลา จะว่างไปเม้าส์กะใคร เพราะ สมองต้องคิด เวลาหมดไปกับห้องสัมนาซะส่วนใหญ่ เลยยึดเอาเพื่อนที่เข้าร่วม เป็นที่พูดคุยสนุกสนานซะมากกว่า

ตกดึก หญิงมิ้นก็หลับเป็นตาย นอกจากการ นั่งหลับ พิงฝาในห้องได้อย่างชื่นมื่น ต่อหน้าวิทยากร อย่างไม่สะทกสะท้านแล้ว ก็ยังง่วงนอนไปทั้งวัน เพราะท้องอืด ข้าวไม่ย่อย เซ็งมาก

พูดเรื่องการนอน เคยได้ยินใช่ไหม คนหลับมักจะเรียนเก่ง..งนี่ละหนา เรื่องจริง...โดนวิทยากรแซว...มันหลับไป หนึ่งเรื่องที่เขาสอน ตื่นมา ดันตอบถูกคนเดียวทั้งห้อง เป็นไปได้ไงเนี่ย...แค่จำได้ว่า ตอนวิทยากรเล่านิทาน กาลครั้งหนึ่ง..ฉันก็หลับปุ๋ยไปเรียบร้อย

ว่าแล้ว ฉันก็หลับๆ ตื่นอยู่หน้าห้อง...จะนั่งหลังห้องก็หาไม่ ปิดตาท้าทายอยู่ใกล้มือคนสอนนี่ละ...แต่นอกจากหลับนะ ฉันก็ตื่นมา ขยับปาก ทั้งตอบทั้งกิน ขนมแวดล้อมตัว พร้อมด้วย ผ้าคลุมไหล่เอามาไว้ห่ม หมอนอิง พกมาจากบ้านเลย เอาไว้รองหลัง หนุนนอน...เออ ทำไปได้

จริงๆฉันไม่ค่อยซีเรียสกับการอบรมเท่าไหร่ เพราะ เรียนมาจากอีกสำนักวิชาเป็นอันเสร็จสิ้น แต่ก็เหมือนการทบทวน ค้นหาสิ่งที่ต่าง นี่ละ ที่คนสอนเลยไม่ค่อยสนใจฉันนัก เพราะไม่ใช่เป้าหมายของกลุ่ม

ว่าไปก็หลับๆ ตื่นๆๆ ผ่านมา สองวัน

ไอ้หนุ่ยก็ทักขึ้นในเช้า วันที่สอง ตอนร่วมโต๊ะอาหาร...เออ วันนี้ดูขาวขึ้นนะ..ฉันอมยิ้ม...นึกในใจว่า มันสังเกตเก่งนะ เพราะเพิ่งทาครีมเป็นครั้งแรก เมื่อเช้านี้เอง

ทุกๆ มื้ออาหาร ด้วยอุปนิสัยส่วนตัว ทานอาหารเร็ว กินเก่ง กินมากว่างั้นเหอะ ฉันเลยเลือกนั่งโต๊ะ หนุ่มๆ คือทั้งโต๊ะมีฉันเป็นผู้หญิงคนเดียว แล้วก็เริ่มลงมือกิน...จริงๆ แล้วโต๊ะหนุ่มๆ นี่กินเร็วมาก และกินไม่เรื่องมาก อะไรไม่กินนี่ฉันตักให้คนอื่นไปเลย ใครไม่กินอะไรก็ตักมาให้ฉัน กลายเป็นว่า ฉันกินมากกว่า ผู้ชายทั้งโต๊ะ...อายไหมละนั่น กินล้างกินผลาญ

ทุกเช้าลุงหนอน ซึ่งเป็นช่างซ่อมบำรุง อายุก็ คงรุ่นๆพ่อแม่ ฉันนี่ละ แบ่ง ของกินส่วนแกมาให้ ฉันก็รับไว้ แล้วก็กินๆๆ นอกจากนี้ หนุ่ยก็ แบ่งของตัวเองมาอีก ใครยกอะไรมาให้ ฉันฟาดเรียบ ทำเอาลุงหนอนยิ้มๆ เพื่อนๆ ทุกคนก็ยิ้มๆๆ เออ มันกินเก่งจริงแฮะ..

เข้าห้องเรียนได้ไม่นาน วิทยากรถามว่า กินขนาดนี้...ไม่เห็นอ้วนเลย...ระบบเผาผลาญดีเกินเหตุป่าวเนี่ย...ฉันหัวเราะหึๆๆ ไม่หรอกพี่ กินมาก เป็นบางเวลา

เช้านี่..หิวสุดๆๆๆ กินๆๆๆ เที่ยงลดลงมา ลดแป้ง เลือกผักกับเนื้อไว้...เย็น ก็ กินนม ผลไม้ ซะส่วนใหญ่

ฉันเลยมีความสุขในการกินเร็ว ไม่ยืดเยื้อ ไม่ต้องพูดไปกินไป คุยกันนิดหน่อยก็พอ...พอทานเร็วแล้วฉันก็มีเวลาไปนอน ระหว่างพักมากขึ้นกว่า การทานอาหารโต๊ะสาวๆๆ...

จริงๆมันเป็นความฉลาดในการจัดการเวลา ที่จะเลือกนั่งตรงไหนต่างหาก ทำให้มีเวลาพักผ่อน อิอิ

ผ่านมาจนวันที่สาม ฉันก็เบื่อๆเนอะ...เริ่มกลิ้ง คือ การเรียนเขานั่งพื้น เลยนอนยาว....ตามสบาย...เลิกอาย..เก็บความอายไว้ที่อื่นชั่วคราว..

มีการแบ่งกลุ่มย่อยทำกิจกรรม ฉันก็ ต้องพาตัวเองไป อยู่กับคนที่ เขาทำงานแตกต่างกัน อย่างใช้แรงงานเพื่อ ช่วยเรื่องการคิดเขาหน่อย...

ไม่นานนักไอ้หนุ่ยก็มาช่วย

พอสรุปงาน..กลายเป็นว่า พวกเรานอนเล่นกัน.หนุ่ยยืมหมอนไปหนุนนอน...หันหัวมาทางฉันพอดี...

อิอิเสร็จเรา....

มืออันว่างๆๆ ไม่มีอะไรทำ ก็ เริ่ม เอาปากกาไปจิ้มหัวเพื่อน...จิ้มไม่พอ เอาปากกาเขี่ยๆๆ..แบ่งผมเหมือนช่างทำผม...

เอาละไอ้หนุ่ยเอ้ย หัวแก เป็นของเล่นฉันไปแล้ว...

ไม่นานนัก หนุ่ยก็บอกว่า ดูสิ หัวผมมีหงอกไหม..

ได้ทีละเพื่อนเล่นซะ ได้หงอกมาเส้นหนึ่ง....

แต่ มากไปกว่านั้น ฉันถักเปียให้หนุ่ย...ทำเปียเล็กๆ แบบ พวกฮิปปี้ไง...อิอิ เจ้าตัวจะรู้ไหมเนี่ย หัว เป็นเปียๆๆ ไปหลายแล้ว

เล่นไปเล่นมา จนพี่อายร้องทัก เฮ้ย...

เลยหันไปถามพี่อาน เอาแบบนี้บ้างป่าวเดี๋ยวทำให้..พี่อานส่ายหน้ายิกๆๆ...อิอิ

ลืมเล่าไปเรื่องนึง..วันนี้ทำกิจกรรมเสร็จ เล่นกับเจ้าบ๊วย ลูกชายพี่ผึ้งวัยสองขวบ...

เพิ่งรู้ว่าตัวเองเล่นกับเด็กได้ด้วย ตอนแรก เล่นกับน้องธารลูกพี่ไก่ วัยเก้าขวบอยู่ดีๆๆ สอนเขาวาดรูป ในจินตนาการ สอนให้วาดภาพเหมือน เล่นสีเทียนกันสนุกสนาน

พอเจ้าบ๊วยมาขอเล่นด้วยเราก็ให้เล่นแต่โดยดี ฉันหยิบกระดาษเอสี่ให้บ๊วย แล้วก็ ถามบ๊วยว่า นี่สีอะไร...บ๊วยตอบได้ถูกต้องทุกสีในกล่องทำให้ฉันแปลกใจมาก...

ฉันเลยทดลอง วาดรูป พระอาทิตย์ ถามว่าคืออะไร บ๊วยก็ตอบได้อีก ฉันเลยวาดไปเรื่อยๆ เป็น ต้นไม้สีเขียวลำต้นสีน้ำตาล บ้านไม้ ดอกไม้ กระถางต้นไม้ เมฆ นก ภูเขา ฉันแปลกใจมากที่เด็กสองขวบที่พูดไม่ชัดกลับตอบได้อย่างถูกต้องชัดเจน

ฉันเลยให้บ๊วยหัดระบายสีตามภาพที่ฉันวาด...แต่นั่นละเด็กสองขวบนะ เขาเลยระบายซะหาภาพเดิมไม่เจอเลย อิอิ

ว่าไปแล้ว ก็วาดใหม่ๆๆ หลายๆรูป เล่นกันไป เละหมดเลย...

บ๊วยชูนิ้วห้านิ้วที่เลอะสีเทียนให้ฉันดูเพื่อถ่ายภาพ เขาไว้..ฉันเลย จับนิ้วเล็กๆ เอามาป้ายลงที่กระดาษสีขาว...แล้วเกิดสีขึ้นมาจากสีที่ติดนิ้ว...

บ๊วยหัวเราะชอบใจแล้วเอานิ้วอื่นๆ ลากในกระดาษ ออกมาเป็นรูปๆๆ...

เพิ่งรู้นะว่า การเล่นกับเด็กที่พูดเป็นประโยคไม่ได้เลย ก็สนุกเหมือนกัน..เราสองคนแทบไม่ได้สื่อสารด้วยภาษาพูด มากนัก แต่กลับเป็นการสื่อสารด้วยภาษากายและ การแบ่งปัน

เป็้นครั้งแรเลยที่ นั่งเล่นกับเด็ก สองขวบได้นานเป็นชม. หมดกระดาษไปหลาย

ตอนจบ..บ๊วยเอาสีในกล่องมาเทออกหมด..ฉันเลยหาอุบายใหม่ บอกเขาว่า
กล่องว่าง เอาสีมาใส่ในช่องดีกว่า..ฉันจึงหยิบสีทีละอันแล้วถามบ๊วยว่านี่สีอะไร เขาก็ตอบอย่างสนุกๆ แล้ว ช่วยฉันหยิบสีมาเรียงในกล่องจนเต็ม..

เรียงเสร็จ เขาก็ส่งให้ฉัน ฉันเลยบอกว่า บ๊วยเอาไปให้ลุงอ้วนสิ เขาก็ยกกล่องสีไปให้ลุงอ้วนอย่างว่าง่าย..

นี่ละ สอนให้เล่น ก็ต้องสอนให้เก็บเป็นระเบียบโดยไม่ยากเย็น..แทนเราจะมานั่งเก็บตามทีหลัง เราก็ สอนให้เขาสนุกกับการเก็บให้เรียบร้อยได้เหมือนกัน

บางทีนะ ความสุขเล็กๆน้อยๆๆ ก็เกิดขึ้นระหว่างทาง มากกว่าจุดหมายปลายทางที่เราค้นหา...

การเรียนครั้งนี้ ก็ได้อะไรมากไปกว่าวิชาการ การคิด เพราะได้รอยยิ้มและความสุขใจกลับไปด้วย....