Bloggang.com : noomint - วันหยุด วันเหนื่อย

My Time & My Life

Group Blog

All Blogs

วันหยุด วันเหนื่อย

เคยได้ยินหัวหน้าบ่น เมื่อแต่งงานไปไม่นานว่า ทำไม แต่งงานแล้วมันเหนื่อยแบบนี้

เราก็ได้แต่หัวเราะหึๆ ๆ เออ รู้ซะมั่งว่าผู้หญิงเหนื่อยนะเฟ้ย...ทำงานนอกบ้านก็ ปางตาย ยังงานในบ้านอีก จะสิ้นชีพกันอยู่แล้ว ช่วยๆ กันบ้างก็ดี

วันศุกร์ที่ผ่านมา ก็ พูดกันเรื่อง กวาดบ้านถูบ้าน หัวหน้าก็บอกว่า เออ ปล่อยๆมันบ้างเหอะ ให้ฝุ่นมัน เดินเล่นบ้าง มัวแต่ถู แต่กวาด คงหมดลมกันพอดี งานก็เยอะปางตายแบบนี้

ฉันเลยขำๆๆ เออ ฉันก็ปล่อยบ้านไว้สองสัปดาห์แล้ว งานบ้านแทบไม่ได้แตะเลย...

แน่นอนละ วันเสาร์อาทิตย์นี้ ฉันเลยปางตายอยู่เช่นนี้ไง ทำงานบ้านแต่เช้า ยันเที่ยงคืนติดๆ กันสองวัน...

เออ นี่ มันวันหยุดหรือวัน ทำงานหนักกันแน่...ไม่แน่ใจตัวเองเท่าไหร่

เริ่มแต่เช้า ลงไป เจอ มู่ลี่ ที่พี่สาวถอดไว้..นั่นมันหน้าที่ฉันแหละ ที่จะเอามันไปทำความสะอาด..เพราะพี่สาวต้องไปทำงาน...แต่ โอ้ มู่ลี่มัน ถูกเอาลงมาแล้วก็ ยัง ถูกตรึงไว้ จะ ดึงในแนวราบกับพื้นก็ไม่ได้ ต้องเอามือถือไว้มือหนึ่ง แล้วอีกมือหนึ่งดึงมันออก ทุลักทุเลพอควร แน่ๆ มันหนัก ก็อยู่บ้านคนเดียวจะ หาใครมาช่วย ดึงมันก็ไม่มี...ใช้ทั้งมือ ใช้ทั้งเท้า เฮ้อ...

หลังจากดึงมันออกได้ ก็ต้องบรรจงถู เอาฟองน้ำมา ถู ทีละซี่ๆ สองด้าน...เออ ถูเข้าไป ก้มๆ เงยๆ ตาลาย กว่าจะเสร็จเจ้าสองอันไปได้ ลมแทบจับ เพราะ เล่น ทำงานบ้านอยู่หน้าบ้าน ร้อนตับแลบ

เสร็จจาก มู่ลี่แล้ว ก็ ซักผ้า นี่ละ งานถาวร หนีไปไหนไม่ได้ ซักผ้าไว้ ก็ มีเวลาว่างเนอะ ต้องไปล้างรถ

ล้างรถ มันคง ไม่ง่ายเท่าไหร่เพราะ รถเกิดอาการไม่ปกติตั้งแต่วันศุกร์แล้ว ล้างไป ก็เช็กรถไป ลงน้ำยาเคลือบสีรถ อีก เอ้าๆๆ กว่าจะเสร็จ ปาไปห้าโมงเย็น...ข้าว ละข้าว ขอกินข้าวก่อน จะตายแล้ว

กินข้าวเสร็จ เออ ผ้ายังไม่ได้ตาก วิ่งไปตากผ้าก่อน แล้วก็ซักต่ออีกถัง .. เวรกรรมจริงๆๆ ทำไม ทำไม ไม่มีคนช่วยเลยเนี่ย...

ลีซานมา ต้องดูทีวี แต่ กลับเป็นว่าต้องคุยโทรศัพท์ กับหัวหน้า ชม. กว่าๆ เอ้า ลีซานเกือบจบพอดี...

แต่..ยังไม่ได้ตากผ้า...และ ยังไม่ได้ล้างผ้าคลุมรถ

เอาน่าไม่เป็นไร วิ่งไป เอาผ้าคลุมรถ คลุมรั้วบ้านเลย ปีนๆๆๆ ไป..คลุมๆๆ ลากสายยาง ฉีดน้ำใส่ผ้าคลุมรถ ที่ตากไว้กับรั้วบ้าน เพื่อทำความสะอาด แล้วตากลมไว้แบบนั้นจนกว่าจะแห้ง...

เสร็จแล้ว วิ่งไปตากผ้า แล้วก็ ไปอาบน้ำ...

เออ..อยากบอกว่า เหนื่อยสุดๆๆๆๆ

เสร็จทุกอย่างเหมือนจะเรียบร้อยใช่ไหม...เปล่าเลย ต้องไปปีนเอาผ้าคลุมรถลงมา เพื่อ คลุมรถอีก...

พี่ข้างๆบ้านเดินมาแซว...กลับมานี่ พี่เห็นยังทำไม่ได้หยุดเลยนะเรา...

ฉันได้แต่ส่งยิ้ม แหยๆๆ นึกในใจ ใครจะสบายเหมือนพี่เล่า วันๆ เดินไปเดินมา อยู่ระหว่างสองสามบ้าน..

มาดูละครตอนดึก..ไม่นาน ก็ เริ่มเหนื่อย..แต่เหนื่อยไม่พอ เริ่มไป แยกผ้าสำหรับรีด....

พักผ่อนได้ นิดหน่อย..โอยไม่ไหวแล้ว ไว้รีดพรุ่งนี้ดีกว่า...

................หมดไปหนึ่งวันที่แสนสั้น.................

ตื่นมาเช้าวันอาทิตย์ ข้างบ้านก็ ปีนหลังคาบ้านฉันอยู่ ...โอย จะมาซ่อมอะไร ปีนอะไร ตรงบ้านเนี่ย เอ้า ออกไปดูสักหน่อย...

เก้าโมงก็ เปลี่ยนเสื้อผ้าเอารถไป เปลี่ยนน้ำมันเบรก ที่อาจจะดูเหมือนแพง แพงสิ ตั้ง เจ็ดร้อยกว่า..แต่เขาก็ทำดี ไล่น้ำมันเก่าหมด แต่มันไม่แค่นั้น น้ำมันพาวเวอร์ หายไปไหนหมด...โอ้วววว เสียเงินอีกต่อ...

แลครถ หน้าซ้ายมันรั่ว....เออ ขับอยู่ได้ไม่รู้เลย ว่าทำไมพวงมาลัยเริ่ม สะเทือน

ไม่เท่านั้นช่างบอกว่า เบรคหลังกำลังจะหมดนะครับ หาเวลาเอาไปเปลี่ยนได้แล้ว...

ค่ะๆๆ รับปาก อย่างแข็งขัน..พร้อมส่งรอยยิ้มให้ช่าง เออ เหนื่อยไม่พอ ยังกระเป๋าแห้งอีก...คนอะไรฟะ

พอจะ จ่ายเงินทั้งหมด..พี่สาวก็โทรมา สายน้ำฉีดชำระที่บ้านแตก ซื้อมาด้วยนะ เอาแบบแสตนเลสสนะ แพงหน่อยแต่ ทนแรงดันน้ำได้...

คร๊าบบบบ เจ้านาย สั่งอยู่ได้

ฉันไม่รอ ช้า คว้าบัตรเอทีเอ็มขึ้นมาแล้วกดไปยังธนาคารทันที...

ไม่ได้กดไปเปล่าๆ หรอก กดดูว่ามีเงินเหลือพอ จะซื้อทุกอย่างที่ท่านพี่สั่งมาได้หรือเปล่า..

ไปถึง ก็ ซื้อ สายชำระ ที่ ราคา เกือบๆ สามร้อย...แล้วยังมี ฟลินโค้ท คัลเลอร์...แบบถูกพี่ พี่ฉันไม่ จะเอาแบบ มีสี แพง มากๆๆ สี่ร้อยปลายๆๆ...
เจ้าฟลินโค้ท ก็เอามาซ่อมบ้านไง ก็ เพราะช่าง ที่ซ่อมหลังคาข้างบ้านละเป็นเหตุ เหยียบกระเบื้องอีท่าไหนไม่รู้ ผนัง มันเกิดร้าวลงมา เป็นทางยาว เลยต้องรีบซ่อม โบกมันซะ แล้วก็เลยต้องเก็บ รอยผนังร้าวจากการ ทุบเจาะของบ้านอีกฝั่ง...เฮ้อ

หมดไป หลาย กลับบ้านดีกว่า อยากกินกาแฟใจจะขาด...เออ กลับไปกินน้ำมะขามที่บ้านละกัน...ขับรถมุ่งหน้าเข้าบ้านโดยไม่แวะที่ใด...หิวก็หิว ไปกินข้าวบ้านนี่ละ...

มาถึงก็ตรงไปหาหม้อหุงข้าวก่อนเลย หิวๆๆๆ

ต่อด้วยซักผ้าที่เหลือไว้นิดหน่อย...มีถุงนอน ที่ซักไว้เอามาเก็บ มีรองเท้าวิ่ง เอาไปซักดีกว่า ผ้าพันคอ หลายผืน ที่สีตก ต้องเอามาซักมือ...เออ มหกรรมซักๆ นี่ไม่เสร็จซะที สองวันแระ

ไม่นานนัก ก็ ไปหอบผ้าที่แยกไว้มาจะรีด...แต่ก่อนจะรีด..

ก็ เป็นลม หลับสลบ ตั้งแต่บ่ายสาม จนถึงห้าโมงเย็น นอนจมเหงื่อ เลย..ฝันร้ายอีกต่างหาก เอ้อ คนเรา..

ตื่นมา...โอย...

หิว...

เดินคว้าแก้วไปซื้อกาแฟ ปั่น..หน้าบ้าน...ตักข้าวมากินๆๆๆ ค่อยดีหน่อย..

ปฏิบัติการติดตั้งมู่ลี่ก็เริ่มขึ้น...เฮ้อ งานจะเบาลงไหมเนี่ย..มองไปเห็นผ้ากองโต มากกว่าสี่สิบตัว..เต็มเลย..ยังไม่ได้รีด

ไม่นานนัก ก็ ลากเตารีดมา หน้าทีวี แล้วก็รีดๆๆๆ

หมดไปสองชม.กว่า รีดผ้าหมดกองจริงๆๆ

น่าจะไปแข่งรีดโอลิมปิก นะเนี่ย..หรือเปิดร้านซักรีดให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย

รีดเสร็จ พับ ค่ะ เนื่องจากตู้เสื้อผ้า ใส่ผ้าทีละ สี่สิบตัวไม่ไหวแล้ว...ก็พับ แยกสี แยกประเภทอีก...

จัด อันนี้เอาใส่ตะกร้าไปไว้ที่ทำงาน อันนี้ ใส่ไว้ ที่บ้าน...ยกขึ้นมาเก็บในห้องนอน...เป็นที่เรียบร้อย

พรุ่งนี้ต้องไปอบรมเนอะ...

จัดกระเป๋าต่อ มีอะไรจำเป็นบ้าง อบรมมีภาคค่ำด้วย ต้องเตรียมเสื้อผ้าเผื่อ ตอนดึก...อีก...

เตรียมเสื้อผ้าเผื่อไปออกกำลังกาย...เอาน่า จัดไปจัดมา เที่ยงคืนแล้ว ยังไม่ได้ อาบน้ำสระผม...

เออ นี่ละหนาคนเรา....เวรกรรมอะไรแท้ๆ เกิดเป็นมนุษย์แท้จริงแสนยาก เกิดเป็นหญิงนี่ยากกว่าหลายเท่า

มันน่าจะเรียกวันหยุดว่า เป็นวันทำงานบ้าน ซะมากกว่า

ผ่านพ้นไปอีกวัน...พรุ่งนี้ ไปหลับที่อบรมดีกว่า...

เฮ้อ...ได้เวลา นอน หมดแรงแล้ว