the open window
=====================================
หน้าต่างที่เปิดอยู่ 
=====================================

“เดี๋ยวคุณป้าจะลงมาค่ะ คุณนัตเทล”  สาวน้อยวัย ๑๕ ท่าทางมั่นใจในตนเองกล่าว “ตอนนี้คุณต้องทนคุยกับดิฉันไปพลางๆ ก่อนค่ะ”

     แฟรมตัน นัตเทล พยายามปั้นคำพูดขอบคุณและกล่าวชื่นชมหลานเจ้าของบ้านตามมารยาท ขณะเดียวกันก็ไม่ให้เสียมารยาทต่อผู้เป็นป้าที่กำลังจะได้พบด้วย  แต่ในใจนั้นเขารู้สึกสงสัยยิ่งกว่าที่เคยสงสัยเสมอว่า การใช้มารยาทมาเยี่ยมเยียนผู้ที่ไม่เคยรู้จักมักจี่กันมาก่อนแบบนี้ จะช่วยให้จิตใจของเขาสงบลงได้จริงหรือ

     “ฉันรู้ดีว่ามันเป็นยังไง”  พี่สาวของเขาพูดตอนที่เขาบอกว่าจะไปใช้ชีวิตเงียบๆ ที่ชนบทแห่งนี้ “เธอจะหมกตัวเองอยู่ที่นั่น ไม่สุงสิงกับใครเลย  ทีนี้ประสาทเธอจะยิ่งแย่ลงเพราะความเหงาหงอย  เอางี้ ฉันจะเขียนจดหมายแนะนำเธอไปถึงคนที่ฉันรู้จักที่นั่น  เท่าที่จำได้ก็พอมีคนนิสัยรับแขกอยู่เหมือนกัน”

     แฟรมตันยังสงสัยอยู่ว่าคุณนายแซปเปิลตัน ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้รับจดหมายแนะนำตัว จะจัดเข้าประเภทคนนิสัยรับแขกที่ว่าหรือเปล่าหนอ

     “คุณรู้จักคนที่นี่เยอะไหมคะ”  เด็กสาวถามขึ้น หลังจากเห็นว่าต่างเงียบงันกันไปนานแล้ว

     “ไม่รู้จักใครเลยครับ”  แฟรมตันตอบ “เพียงแต่พี่สาวผมเคยช่วยงานในโบสถ์ที่นี่เมื่อสักสี่ปีก่อนน่ะครับ  เลยเขียนจดหมายแนะนำตัวให้ผมมาทำความรู้จักคนที่นี่”  น้ำเสียงตอนท้ายของเขาส่อแววผิดหวังอย่างชัดเจน

    “แสดงว่าคุณไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับคุณป้าเลยสิคะ”  เด็กสาวผู้มีท่าทางเยือกเย็นถามต่อ

    “ครับ ผมทราบเฉพาะชื่อกับที่อยู่ของท่านเท่านั้นเอง”  แขกผู้มาเยือนยอมรับ  เขาเดาว่านางแซปเปิลตันคงแต่งงานแล้วหรือไม่ก็เป็นม่าย เพราะลักษณะบางอย่างในห้องนี้บ่งบอกว่ามีผู้ชายอาศัยอยู่

    “เรื่องเคราะห์ร้ายของคุณป้าเกิดขึ้นเมื่อสามปีก่อนค่ะ ตอนนั้นพี่สาวคุณคงไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว”  เด็กสาวเล่า

    “เคราะห์ร้ายหรือครับ”  แฟรมตันถาม เขารู้สึกว่าในชนบทอันสงบเงียบเช่นนี้ไม่น่าจะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นได้

    “คุณคงสงสัยว่าทำไมเราถึงเปิดประตูทิ้งไว้อย่างนั้น ทั้งที่เป็นตอนเย็นใกล้หน้าหนาว”  ผู้เป็นหลานสาวพูด พลางชำเลืองมองประตูแบบฝรั่งเศสบานใหญ่ที่เปิดออกไปทางสนามหญ้า

    “ช่วงนี้อากาศออกจะร้อนไปหน่อย แต่ประตูบานนี้เกี่ยวข้องอะไรกับเคราะห์ร้ายของท่านหรือครับ”  แฟรมตันถาม

    “ในวันนี้แหละค่ะ เมื่อสามปีก่อน คุณลุงกับน้องชายอีกสองคนของคุณป้าเดินออกจากประตูด้านนี้ไปล่าสัตว์กันในป่า  แล้วก็ไม่กลับกันมาอีกเลย  ระหว่างเดินตัดทุ่งไปยังจุดที่ซุ่มยิงนกปากส้อมเป็นประจำ พวกเขาพลัดตกลงไปในหล่มโคลนดูด  ช่วงนั้นเป็นหน้าร้อนแต่ฝนกลับตกลงมาอย่างหนัก  พื้นดินที่เคยเดินกันได้อย่างปลอดภัยก็เปลี่ยนไปโดยไม่มีใครทันสังเกต   ร่างของพวกเขาทั้งสามคนเลยยังจมอยู่ที่นั่น นี่แหละค่ะที่น่ากลัวที่สุด”  ถึงตอนนี้เสียงของเด็กสาวคลายความมั่นอกมั่นใจลง และเปลี่ยนเป็นตะกุกตะกักเหมือนผู้คนทั่วๆ ไป

    “แต่คุณป้าของดิฉันคิดอยู่ตลอดเวลาว่าพวกเขาจะกลับมา พร้อมกับเจ้าหมาพันธุ์สแปนเนียลสีน้ำตาลตัวเล็กๆ นั่นด้วย  คุณป้าคิดว่าไม่วันใดก็วันหนึ่งพวกเขาจะกลับเข้ามาทางประตูนั้นเหมือนทุกครั้ง  นี่แหละค่ะเราถึงเปิดประตูนั่นไว้จนค่ำทุกวัน  ดิฉันสงสารคุณป้าเหลือเกิน คุณป้าเล่าให้ฟังบ่อยๆ ว่าตอนที่ออกไปคุณลุงถือเสื้อกันฝนสีขาวพาดแขนไว้ ส่วนคุณน้ารอนนี่น้องชายคนเล็กของคุณป้าก็ร้องเพลง  ‘เบอร์ตี้ ทำไมเธอต้องกระโดด’  คุณน้าชอบล้อคุณป้า เพราะคุณป้าบอกว่าฟังเพลงนี้ทีไรปวดหัวทุกที  จริงๆ นะคะ เวลาเย็นๆ เงียบๆ แบบนี้ บางครั้งดิฉันก็รู้สึกสะดุ้งวาบขึ้นมา เหมือนพวกเขากำลังจะเดินเข้ามาทางประตูบานนั้น...”

    เสียงเธอขาดหายไปพร้อมกับห่อไหล่ด้วยอาการหวาดกลัว  แฟรมตันรู้สึกโล่งอกอย่างยิ่งที่ตอนนั้นเองคุณป้าคนที่เธอกล่าวถึงก็เดินฉับๆ เข้ามาในห้อง และขอโทษขอโพยเสียยกใหญ่ที่ลงมาช้า

    “คุยกับวีร่าคงไม่เบื่อนะคะ” เธอถาม

    “อ๋อ!ไม่เลยครับ เธอคุยสนุกมาก” แฟรมตันตอบ

    “คุณคงไม่ว่าอะไรนะคะที่เราขอเปิดประตูไว้อย่างนั้น”  นางแซปเพิลตันพูดด้วยน้ำเสียงแจ่มใสร่าเริง “สามีกับน้องชายของดิฉันกำลังจะกลับมาจากยิงนก แล้วก็ชอบเดินเข้ามาทางประตูด้านนี้แหละค่ะ  วันนี้เขาออกไปยิงนกปากส้อมกันที่หนองน้ำ  เดี๋ยวพอกลับมาพรมดิฉันคงเลอะโคลนดูไม่ได้แน่ๆ เลย  พวกผู้ชายก็เป็นเสียอย่างนี้แหละ  จริงไหมคะ”

    เธอเล่าต่อไปอย่างอารมณ์ดีเรื่องการยิงนก  เรื่องที่นกหายากขึ้นทุกวันๆ  และเรื่องโอกาสที่จะยิงเป็ดป่าได้ในหน้าหนาว  แฟรมตันฟังแล้วก็ขนลุกตัวเย็นเยียบ  เขาพยายามเปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปคุยเรื่องที่น่ากลัวน้อยกว่านี้ แต่ดูจะไม่เป็นผล  เขารู้สึกว่าหญิงเจ้าของบ้านไม่ได้ใส่ใจที่ตัวเขาสักเท่าไหร่ เพราะสายตาเธอมักจะมองข้ามเขาไปที่ประตูบานที่เปิดอยู่และสนามหญ้าทางด้านหลังอยู่เสมอๆ  โชคร้ายเสียจริงที่เขาจำเพาะจะต้องมาเยี่ยมเธอในวันครบรอบของเหตุการณ์ครั้งนี้

    “หมอทุกคนที่ผมไปรักษาสั่งให้ผมพักผ่อนให้เต็มที่ ไม่ให้รู้สึกตื่นเต้นกับเรื่องอะไรทั้งสิ้น แล้วก็ห้ามออกแรงทำอะไรหนักๆ ด้วยครับ”  แฟรมตันเล่า พยายามหลอกตัวเองว่า คนที่ไม่รู้จักกันเลยและคนรู้จักห่างๆ ย่อมอยากรู้อยากเห็นรายละเอียดยิบย่อยเรื่องโรคภัยไข้เจ็บ รวมถึงสาเหตุและการรักษา  “ส่วนเรื่องอาหาร พวกเขาไม่ค่อยเห็นตรงกันเท่าไหร่ครับ”

    “เหรอคะ” นางแซปเปิลตันเอ่ยขึ้น หลังจากที่ทำท่าเหมือนจะหาวออกมาแต่รู้ตัวทันเสียก่อน  แล้วทันใดนั้นเธอก็มีท่าทางตื่นเต้นดีใจกับอะไรบางอย่าง  แต่ไม่ใช่เรื่องที่แฟรมตันเล่าแน่

    “กลับกันมาแล้ว!” เธอร้องขึ้น “ทันเวลาน้ำชาพอดีเลย  ดูซิ เลอะโคลนไปหมดทั้งตัวจริงๆ ด้วย”

    แฟรมตันเกิดอาการตัวสั่นเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองเด็กสาวด้วยสายตาที่ตั้งใจจะแสดงความเห็นใจ แต่เด็กสาวกลับจ้องไปนอกประตู แววตาตกตะลึงพรึงเพริดด้วยความกลัว  แฟรมตันรีบหันขวับไปทางนั้น

    ท่ามกลางแสงขมุกขมัวตอนย่ำค่ำ ร่างคนสามคนกำลังเดินตัดสนามตรงมาที่ประตู ทุกคนถือปืนอยู่ในมือ  คนหนึ่งในนั้นมีเสื้อกันฝนสีขาวพาดอยู่บนบ่าด้วย และหมาสแปนเนียลสีน้ำตาลท่าทางเหนื่อยอ่อนก็วิ่งตามหลังทั้งสามมาติดๆ  ทั้งหมดเดินเข้ามาในบริเวณบ้านอย่างเงียบๆ  และแล้วเสียงแหบห้าวของชายหนุ่มก็ครวญเพลงดังมาจากแสงโพล้เพล้นั้น

    “ว่าไงเบอร์ตี้ ทำไมเธอต้องกระโดด”

    แฟรมตันผวาคว้าไม้เท้ากับหมวกแล้ววิ่งผ่านประตูห้องโถงออกไปที่ถนนโรยกรวด และออกประตูหน้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว   ชายคนหนึ่งที่ถีบจักรยานสวนทางมาถึงกับต้องหักหลบเขาไปชนรั้วต้นไม้ข้างทาง

    “กลับมาแล้วจ้ะที่รัก”  ชายคนที่มีเสื้อฝนพาดบ่าพูดขึ้นขณะที่ก้าวผ่านประตูเข้ามา “เลอะโคลนหนักหน่อย แต่ส่วนใหญ่ก็แห้งแล้วล่ะ  คนที่วิ่งหายไปนั่นใครรึ”

    “คุณนัตเทลค่ะ  เป็นคนแปลกเอาการ  คุยแต่เรื่องอาการป่วยของตัวเอง  แถมพอคุณมาก็กระโจนพรวดออกไปไม่ล่ำลา  ทำยังกะเห็นผียังงั้นแหละ”

    “หนูคิดว่าคงเพราะหมาน่ะค่ะ”  ผู้เป็นหลานสาวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง  “เขาบอกว่าเขาเป็นคนกลัวหมา  เห็นว่าเคยถูกหมาข้างถนนฝูงหนึ่งไล่จนเข้าไปติดอยู่ในสุสานที่ไหนสักแห่งริมแม่น้ำคงคา ต้องนอนอยู่ในหลุมศพที่เพิ่งขุดใหม่ๆ ทั้งคืน หมาฝูงนั้นก็แยกเขี้ยวคำรามขู่เขาอยู่ที่ปากหลุม  ก็น่าเห็นใจนะคะ  เขาเลยกลายเป็นคนกลัวหมาถึงขนาดนี้”

    การแต่งนิยายแบบสดๆ ร้อนๆ คือความสามารถพิเศษของหลานสาวนางแซปเปิลตันคนนี้

=====================================
ซากี  เขียน
รัชยา เรืองศรี แปล
=====================================

นอนไม่หลับค่ะ สถานการณ์บ้านเมืองระหว่างวันที่แสนจะเคร่งเครียด สถานการณ์ชีวิตก็แสนจะตึงเครียด...เลยงงๆ มึนๆ เอาแต่คิดหน้าคิดหลัง ทบๆ ทวนๆ วางแผนชีวิตพรุ่งนี้ มะรืนนี้ มะเรื่องนี้ อาทิตย์หน้า เดือนหน้า ... โอยสารพัด...เลยนอนไม่หลับ

คว้าหนังสือ "เรื่องเล่าของซากี" (The Best Of Saki) ซื้อมา 2 เดือนแล้ว แต่ก็เอามาอ่านขำขำ แก้เครียด เรื่องหน้าต่างที่เปิดอยู่ก็เป็นหนึ่งในนั้นค่ะ...

ซากี...เป็นนักเขียนเรืองสั้นค่ะ ตลกร้าย หักมุมท้ายเรื่อง แบบอึ้งๆ ขำๆ คาดไม่ถึงบ้าง เพราะเรื่องส่วนใหญ่ของซากีเป็นเรื่องสั้นนี่แหละค่ะ เลยอ่านง่ายอ่านไว บวกกับออกแนวตลกขบขันเสียส่วนใหญ่
ที่สำคัญ น่าจะเป็นเรื่องสั้นชนิดถูกนิยามเรื่องสั้นตามที่เรียนมาจากตำราหลักภาษาเลยก็ว่าได้...

ถ้าอยากรู้จักซากีให้มากกว่านี้ก็พึ่งพาวิกิพีเดียได้เลย //en.wikipedia.org/wiki/Saki

แต่ถ้าใครสนใจเรื่องสั้นขำๆ แบบอื่นของซากี แต่ยังไม่อยากไปหาซื้อหนังสือ ก็เข้าไปอ่านเรียกน้ำย่อยได้ที่เว็บวรรณกรรมเลยค่ะ //www.wanakam.com/listauthor.asp?rP=4 มีเรื่องแปลของซากีอยู่ 3-4 เรื่อง (หรือถ้าใครอยากอ่านเวอร์ชั่นภาษาอังกฤษก็มีนะคะ...)

==============================

ช่วงนี้ในบ้านและนอกบ้านตึงเครียด...หาไรขำขำมาช่วยผ่อนคลายบ้างก็ดี...

 

minnie the mouse