การลงบล็อคนี่มันช่างยากเย็นเสียนี่กระไร Y___Y [หรือเราโง่เองหว่า]
ภาคสองแล้ว เนื้อเรื่องมันไม่ค่อยเนื่องนะคะ กระโดดไปกระโดดมา นึกอันไหนออกก็เล่าก่อน ถ้าอยากรู้เรื่องไหนที่ลืมเล่าก็ถามได้นะคะ ยินดีค่ะ [ถ้าตอบได้ แหะๆ]

เอาล่ะ...สมัครสมาชิกได้แล้ว เน้น! เราต้องมีทั้งบัญชี Etsy และ Paypal นะคะ มิเช่นนั้นก็ขายของไม่ได้ อ่อ...ซื้อก็ไม่ได้เหมือนกัน [อ้อมต้องแนะนำวิธีสมัครด้วยหรือเปล่าคะ หรือว่าส่วนมากพวกเราเป็นสมาชิก Etsy กันอยู่แล้ว....] ได้เวลาพาเดินตลาด ก่อนขายของ ไปเดินดูซิเค้าขายอะไร เข้าไปทุกแผนกเลยถ้าเป็นไปได้ แต่!!! อย่าเพิ่งคิดว่าเค้าขายอะไร เราก็ขายได้นะคะ มันไม่ง่ายขนาดนั้น ไม่งั้นทุกคนก็รวยกันหมดแล้ว บางอย่างเราเข้าไปดู เฮ้ย...ขายได้ด้วยหรอวะ เฮ้ย...ราคาแพงจัง เฮ้ย...เราทำแบบนี้ขายบ้างดีกว่า เฮ้ย...อันนี้ชั้นก็ทำได้ หลายคนชอบคิดว่าขายของให้ลูกค้าตปท. ขายอะไรก็ได้ที่แปลก ขายอะไรก็ได้ที่แพง ขายอะไรก็ได้ที่ [คิดเอาเองว่า] ประเทศเค้าไม่มีขาย เดี๋ยวนี้มันไม่ใช่อย่างนั้นสิคะ เค้าก็ตามแฟชั่นเหมือนเราๆ นั่นล่ะ อย่าลืมนะคะว่าโลกออนไลน์มันช่างแคบยิ่งนัก ขนาดกลิ่นตดยังเหม็นกันข้ามซีกโลกเลย [อันนี้ก็เกินไป...เห็นบางคนแม้กระทั่งตดยังโพสต์บอกใน FB] ลูกค้าเค้ามีตัวเปรียบเทียบเยอะ ข้อมูลสินค้าก็หาได้ไม่ยาก เค้ารู้ว่าราคามันควรจะเป็นเท่าไหร่ ที่เราเห็นเค้าลงขายก็ใช่ว่าจะขายได้ทุกชิ้น อย่างเช่นผ้าพันคอนิตติ้งแบบธรรมดาๆ ถ้าเราตั้งราคาขายผืนละพันบาท ถามว่าจะขายได้มั้ย.....ขายได้ แต่เมื่อไหร่จะขายออกล่ะ

Etsy นี่มีของขายสารพัด ลองดูว่าตัวเองถนัดอะไร ตัดกระดาษ ตัดไม้ เย็บหนัง เย็บผ้า เครื่องเงิน โลหะ สกรีน ปักผ้า ควิลท์ นิตติ้ง โครเชต์ จักสาน ถ่ายรูป วาดภาพ ตุ๊กตาถุงเท้า บลาๆๆๆ สารพัดค่ะ เข้าไปเดินให้ทั่วห้าง สนใจแผนกไหน ก็แวะเข้าไป
ปอลิง...อ้อมเคยเจอภาพถ่ายหน้าเหมือนนิโคลัส เคจ อายุภาพถ่ายเป็นร้อยปี คนขายบอกว่าเนี่ยคือภาพนิโคลัส เคจแน่นอน ไม่ใช่ภาพเหมือน ผู้ชายคนนี้เป็นแวมไพร์ไม่ยอมตาย =_= และภาพใบนี้ขายได้....ให้เว้นวรรคทายราคาในใจ...................................สามสิบล้านบาท โฮะ!

อย่างที่อ้อมบอกว่างานฝีมือกำไรต่อชิ้นค่อนข้างเยอะ แต่เราก็ต้องถามตัวเองด้วยว่าไอ้ของที่เราขายเนี่ย ถ้าเป็นเรา เราจะยอมเสียเงินซื้อมั้ย ตัวอย่างผ้าพันคอลายธรรมดา ผืนละพันอยากขายก็ขายได้ แต่อาจจะปีละ 2-3 ผืน แล้วมันจะมีกำลังใจได้ยังไง จริงมั้ยคะ ขายได้น้อย เราก็รู้สึกเสีย self เอ๊ะ! นี่งานชั้นมันไม่ได้เรื่องเลยหรอวะถึง ขายไม่ได้ แต่ถ้าเราประยุกต์มีลายขึ้นมานิดหน่อย ตามแฟชั่นให้ทัน หรือทำเป็น cape เปลี่ยนไหมนิ่มหน่อย value ก็เปลี่ยน นอกจากคิดแล้วว่าสินค้าของชั้นขายได้แค่ปีละชิ้นก็พอ นั่นก็อีกเรื่อง...จากกรณีเรื่องภาพถ่ายสามสิบล้านนั่นเป็นต้น ขายได้ภาพเดียวก็อยู่ได้หลายปีแล้ว

สุดท้าย...ถ้ายังนึกไม่ออกว่าจะขายอะไร ลองระลึกชาติกลับไปสมัยเด็กว่าเราอยากมีอะไร อยากทำอะไร อยากเป็นอะไร ชอบอะไร เคยฝันอะไร กรณีศึกษาคือตัวอ้อมเอง เด็กๆ บ้านจน ไม่มีตุ๊กตา มีคนรู้จักขายของร้านใกล้ๆ กันให้บาร์บี้มาตัวนึง ร้านขายชุดตุ๊กตาที่ขายของใกล้ๆ ก็ใจดีให้ชุดฟรี ทุกอย่างฟรี เพราะไม่มีเงินซื้อ วันดีคืนดีน้องชายทำขาตุ๊กตาหัก จำได้โมโหมากเตะเข้าซี่โครงน้อง Y_____Y
โตมามีเงินเดือนคนอื่นซื้อทอง แต่เราดันซื้อตุ๊กตา ฮ่าๆๆ ทุกวันนี้เลยต้องทำชุดตุ๊กตาขายเอาทุนคืน โฮะๆๆ

เดินตลาดจนทั่วแล้ว ตัดสินใจได้แล้วว่าจะขายอะไร แต่ก่อนอื่นอย่าลืม...หัดซื้อให้เป็นก่อน ดูซิเค้าทำกันยังไง ระบบทำงานแบบไหน Paypal เค้ารับ - จ่ายเงินกันยังไง  จากประสบการณ์ที่ขายเอง อ้อมว่าส่วนมากแม่ค้า - ลูกค้าเวบนี้น่ารัก ลองซื้อสัก 3-4 ชิ้นจากแม่ค้าหลายๆ คน ไม่ต้องแพงมากก็ได้ แล้วก็ศึกษาการขายของ ของแม่ค้าแต่ละคน คนไหนประทับใจเราก็ยึดเค้าเป็นแบบอย่าง

ตัดสินใจละวันนี้ฤกษ์ดี ดวงชั้นจะรวยร้อยล้าน จะลงขายของละนะ...แต่ภาษาปะกิตชั้นน่ะสิ Y___Y แค่เรียบเรียงภาษาไทยให้เข้าใจง่ายยังลำบากเล้ย...... ตั้งสติดีๆ ตอนแรกที่อ้อมลงขายก็ไม่ได้เรื่องเลยเหมือนกัน แต่อ้อมใช้วิธีการเข้าไปหาสินค้าชนิดเดียวกับที่เราจะลงขายค่ะ แล้วดูซิในรายละเอียดเค้าต้องบอกอะไรบ้าง ขอยืมคำพูดเค้ามาประยุกต์ใช้หน่อย รายละเอียดเค้ามีอะไร.... เน้น! ขอยืม ไม่ใช่ขโมย ขายของเวบนี้อย่าขโมย ให้ดูเป็นแนวทางได้ แต่อย่าขโมยงานของเค้า วันนึงเรามีดีไซน์เป็นของเราเองแล้วจะเข้าใจค่ะ ว่ามันรู้สึกแย่ขนาดไหนถ้างานโดนเลียนแบบ ... ไม่ต้องถูกแกรมม่าเป๊ะๆ หรอกนะคะ คุณครูไม่ตามมาตีเราหรอก เอาแบบว่าอ่านแล้วรู้ว่าต้องการบอกอะไร เสร็จแล้วลองไปให้อากู๋แปลซิออกมาพอรู้เรื่องมั้ย เรียกเพื่อน พี่ น้อง มาอ่านซิ แกอ่านแล้วรู้มั้ยชั้นต้องการจะบอกอะไร แต่ถ้าแกอ่านแล้วไม่เข้าใจ แกก็ทำให้ชั้นด้วยเลยละกัน โฮะๆๆ...และอย่าลืมว่าลูกค้ามีทุกมุมโลก ลูกค้าของอ้อมเองมีตั้งแต่เมกา ฝรั่งเศส บราซิล เยอรมัน สเปน อินเดีย อินโด มาเล ญี่ปุ่น อิสราเอล เวเนซูเอล่า บลาๆๆ เกือบครบแล้วมั้ง ยกเว้นแอฟริกาที่อ้อมไม่ส่งเพราะกลัวมีปัญหา ถามว่าทุกคนเข้าใจภาษาอังกฤษระดับเอบวกมั้ย.....เปล่า เค้าโต้ตอบเราสั้นๆ พอเข้าใจค่ะ เพราะฉะนั้นอย่าอธิบายเวิ่นเว้อ สั้น กระชับ ได้ใจความ บอกเท่าที่จำเป็น อธิบายเยอะอ่านแล้วงง น่าเบื่อ ความน่าสนใจไม่มี

แล้วเรื่องถ่ายรูปก็สำคัญ บางทีลูกค้าไม่ได้สนใจสินค้าเราหรอก แต่ภาพสวย น่ารัก เค้าก็กดถูกใจละ ดีไม่ดีกดแชร์ในเฟซบุคให้เราอีก นี่ไง...เราได้พนง. การตลาดโดยที่ไม่ต้องเสียเงินจ้างละ ถ่ายออกมาให้สินค้าดูมีชีวิต แม้จะเป็นผ้าพันคอก็เถอะ มาถึงตรงนี้บางคนเริ่มบ่นอีกละ ก็ชั้นถ่ายรูปไม่เป็นนี่ยะ กล้องก็ป๊อกแป๊กจะให้สวยเทพได้ยังไง แค่ถ่ายรูปตัวเองให้ออกมาดูมีชีวิตยังยากเลย แป่ว!....การถ่ายรูปสวยไม่จำเป็นต้องใช้กล้องแพง ไม่จำเป็นต้องเก่ง แรกๆ มันอาจไม่น่ามอง แต่ถ้าเราได้ฝึกบ่อยๆ อะไรๆ มันต้องดีขึ้น อ้อมแนะนำว่าควรถ่ายรูปแสงตอนกลางวัน ยิ่งมาถ่ายนอกตัวบ้านได้ยิ่งดี เพราะแสงธรรมชาติทำให้ภาพสวยได้จริงๆ ค่ะ ไม่จำเป็นต้องซื้ออุปกรณ์ทำสตูฯ มาเลย ทุกวันนี้อ้อม นั่งถ่ายพื้นจอดรถ บางทีก็ถนนหน้าบ้าน ถึงรูปไม่สวยก็ได้แปลกล่ะ ^^"  

บทนี้ยาวแฮะ...พอแค่นี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวมาต่อค่ะ ^^  

ฝากไว้ว่า...การขายของเราต้องพูดขอโทษให้ติดปาก แม้เราจะไม่ได้ผิดก็เถอะ