• เหมือนจะจริงจัง
• พูดไปไร้สาระ
• การ์ตูนของหนู!!
• ศัพท์ใจร้าย
• บอกเล่าเก้าสิบ (home)
• วิชาการจัด
• ฟุ้งฝันไปเรื่อย
• หลอกให้หิว
• โลกของกี้
• ขายผ้าเอาหน้ารอด
• เล่าเรื่องสั้น

พิกุลต้นเก่า . . . . . ฉันเดินขึ้นไปบนดาดฟ้า ไม่ได้หวังอะไรมากไปกว่าจะให้เจ้าแมวดำในอ้อมแขนได้ออกกำลังวิ่งเล่นให้หนำใจหลังจากที่ต้องอุดอู้อยู่ในห้องทั้งวัน แต่เมื่อขึ้นไปถึง เห็นดอกพิกุลร่วงกระจายอยู่เต็มพื้นไม้ก็อดไม่ได้ที่จะก้มเก็บ คืนนี้ดอกพิกุลออกดอกมากจริงหนอ หนึ่งดอก สองดอก สามดอก เก็บไปนับไปและฉันก็นึกถึงความหลังขึ้นมา ต้นพิกุลต้นนี้อยู่มามากตั้งแต่ฉันเกิด ตั้งแต่เด็ก ฉันก้มเก็บดอกพิกุลจากต้นเสมอ จะมีก็ช่วงหนึ่งที่เราต่อเติมบ้านขยายส่วนดาดฟ้านี้ขึ้นมา และก็เป็นครั้งเดียวที่ฉันเปลี่ยนจากก้มเก็บดอกพิกุลบนพื้นเป็นเอื้อมเด็ดดอกขาวที่ต้น และหลังจากนั้นเมื่อต้นพิกุลโตขึ้น ฉันก็เปลี่ยนเป็นปีนรั้วดาดฟ้าไปเอื้อมเก็บดอกพิกุลได้สักพัก ก่อนที่จะกลับมาก้มเก็บดอกที่เพิ่งร่วงที่พื้นเมื่อพิกุลต้นเดิมสูงเกินเอื้อม แปลกที่ฉันไม่ได้ทำเช่นนี้มานาน แต่เมื่อทำก็จำได้ถึงอดีตที่ผ่านมา ช่วงหนึ่งฉันเคยเก็บดอกพิกุลมาใช้เสี่ยงทายเสียด้วยซ้ำ แต่การเสี่ยงทายของฉันเป็นเรื่องสนุกและขี้โกงกว่านั้นมาก เพราะการคุ้นเคยกับการเก็บดอกไม้ที่กระจายอยู่ที่พื้นทำให้ฉันคะเนจำนวนได้ และดังนั้น ฉันก็จะตั้งเงื่อนไขที่ฉันคิดว่าคิดว่าทำได้ขึ้นมา อย่างเช่น ถ้าเก็บครบร้อยดอก ชีวิตจะมีความสุข และฉันก็ทำได้เช่นนั้นจริง ๆ เป็นการโกงและให้กำลังใจตัวเองเล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยความเชื่อด้านบวกตามแบบของฉันคนเดียว . . . . ฉันโตขึ้น และก็หลงลืมความสุขที่เกิดขึ้นเพียงแค่ได้ก้มเก็บดอกพิกุลกระจายที่พื้นไปแสนนาน แต่เมื่อได้ทำอีกครั้ง ถึงแม้เวลาจะเปลี่ยนไป ถึงแม้ฉันจะเปลี่ยนไป แต่ฉันก็ยังเป็นฉันคนเดิม – เด็กหญิงที่สนุกอยู่กับการได้เล่นอยู่ในบ้านที่เธอรัก – และต้นพิกุลก็ยังเป็นต้นพิกุลต้นเดิม และฉันก็กำลังสงสัยว่าพรุ่งนี้ฉันจะ “จำ” อะไรได้เพิ่มขึ้นอีกไหม ปล. จริง ๆ กะจะวาดรูปก้มเก็บดอกพิกุล แต่วาดไปวาดมาก็ไม่ถูกใจสักที แล้วก็ไปเจอที่วาด ๆ สุม ๆ แล้วเป็นรูป tree fairy ในจินตนาการเสียอีก และดังนั้นก็นี่แหละ บล็อกหมาเลี้ยงแกะจินตนาการและความเว่อร์เกินมนุษย์ไม่ธรรมดาอยู่แล้ว วาด tree fairy ซะเลย! แล้วก็ชอบมาก ๆ ถูกใจยิ่งกว่าที่คิดว่าจะวาดรูปเด็กเก็บพิกุลได้ คิดอย่างไรบ้างคะ :D :D :D บอกที อยากรู้ๆๆ ห่างหายบล็อกไปอีกแล้วนะคะ ช่วงนี้ต้องสารภาพว่าไม่ได้คิดว่าจะหนีหายไปจากบล็อกนานขนาดนี้จริง ๆ เพียงแต่คิดว่าจะอัพ จะอัพ แล้วก็ไม่ได้อัพสักที โทษให้ว่าติดอ่านหนังสืออย่างหนัก ฟังดูดีถ้าไม่ใช่หนังสือนิยายฝรั่งพวก Urban Fantasy นะคะ บ้าอ่านไม่พอยังบ้าวิจารณ์เป็นวรรคเป็นเวร (มีหลักฐานให้ดูที่บล็อก mingkiread ค่ะ ฮือฮือ) นอกจากนี้ ก็ยังติด twitter สนุกสนานอยู่คนเดียวอีกต่างหาก ถ้าใครเล่น ลองหาดูได้นะคะ ใช้ชื่อเดียวกับที่อยู่บล็อกค่ะ อยากจะบอกว่าจะไม่หายไป แต่ก็รู้สึกว่าทำไม่ได้ทักที รู้สึกผิดจริง ๆ ขอบคุณคนที่ยังไม่ลืมกัน แล้วก็คนที่อุตส่าห์มาทักบล็อกที่เกือบจะร้างแห่งนี้นะคะ! บล็อกหมาเลี้ยงแกะอยู่ได้ก็เพราะทุกคนเนี่ยแหละค่ะ! ลงชื่อ หมาเลี้ยงแกะเตลิด (หลายรอบของหลายรอบ!)   Create Date : 05 พฤษภาคม 2552     Last Update : 5 พฤษภาคม 2552 22:18:58 น. Counter : 3661 Pageviews.   33 comment Share Tweet

ขอบคุณ-ขอบคุณ เวอร์ชั่นขอบคุณเพิ่มแมวกี้ : คุณตู่ -getterTu- ทักท้วงมาว่าทำไมกี้ไม่มาขอบคุณด้วย นั่นสิคะ ..ฮือ กี้ขา แม่ขอโทษ .. ดังนั้นก็ได้ไปเรียกกี้มาด้วยแล้ว ตามที่เห็นนะคะ :D :D เน้นเข้าไป เน้นกี้เข้าไป.... แบบเก่า: เป็นพวกใจร้ายที่ได้ดีแล้วลืมกี้ (แบบชั่วคราวเท่านั้น..กระซิก กระซิก) TT จริง ๆ แล้วต้องสารภาพว่าปีนี้ไม่คิดว่าจะได้รางวัลแต่อย่างใด เพราะช่วงหลัง ๆ สาบสูญจนคล้ายกับว่าควรจะถูกสาปส่งแล้ว ดังนั้น คำขอบคุณวันนี้ควรจะเป็นขอบคุณที่ยังอดทนแวะเวียนมาดูที่บล็อก และก็ลามไปถึงขอบคุณที่ชอบบล็อกหมาเลี้ยงแกะนะคะ ดีใจจัง การสะกดจิตหมู่มีผลจริง ๆด้วย :D :D ขอบคุณค่า :D :D :D ปล. บล็อกอันนี้ถูกลากมาเฉพาะกิจ ถ้าอย่างไร กลับไปดู เที่ยวเล่นยามค่ำคืน น่าจะสนุกกว่าเยอะเลยค่ะ :D :D   Create Date : 11 มกราคม 2551     Last Update : 16 มกราคม 2551 0:40:42 น. Counter : 2515 Pageviews.   40 comment Share Tweet

คุณยาย หลังเลือกตั้ง เรานั่งล้อมวงมื้ออาหารยามสาย แล้วใครสักคนก็เริ่มพูดถึงเรื่องวัยเด็กขึ้นมา สักพัก แม่ก็เริ่มเล่าเรื่องเมื่อตอนพวกเราเด็ก ๆ แล้วก็อดไม่ได้ที่จะพูดถึงคุณยาย ตอนเด็ก ๆ นั้นยายเป็นคนเลี้ยงคนดูแลเรามาเสมอ และถึงแม้ว่ายายจะไม่อยู่กับเราแล้ว แต่ความรักความผูกพันที่มีกับยายไม่เคยหายไปไหน และความรู้สึกว่าเป็นที่รักและถูกรัก โดยเฉพาะในฐานะหลานคนโปรดก็ทำให้ฉันมีความสุขสบายใจทุกครั้งที่คิดถึง หลายครั้งที่หลับฝัน ฉันก็จะเห็นยายมาลูบหัวเบา ๆ อย่างที่เคยชอบทำ ก่อนจะยิ้มแล้วบอกว่ารักฉันมากเพียงไร และเมื่อวันหยุดสัปดาห์มาถึงหลังจากนั้น ฉันจะจะทำวุ้นน้ำหวาน อย่างที่เคยทำเสมอ ๆ เวลาอยู่กับยาย เพื่อไปใส่บาตร หรือเมื่อบ้านเราทำบุญใหญ่กันทีไร วุ้นหลากชนิดก็เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้อีกนั่นแหละ ก็ยายชอบวุ้น และฉันก็ชอบวุ้นเหมือนยายนี่นา แม่เล่าให้ฟังถึงสิ่งที่ฉันจำไม่ได้อยู่อย่างว่าตอนเด็ก ๆ เวลามีงานบุญใหญ่ ยายจะทำวุ้นอยู่ในครัวจนดึกดื่น และฉันในฐานะหลานรักก็พร้อมยิ่งกว่าพร้อมที่จะอยู่ข้าง ๆ ยาย ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ช่วยอะไรมากกว่าส่งเสียงแจ๋ว ๆ คุยเล่นกับยาย และเป็นคนลองชิมวุ้นชิ้นแรกที่แข็งตัวหลังยายทำเสร็จก็ตาม สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ฉันจำได้ แต่สิ่งที่ฉันจำไม่ได้ หรือไม่ได้จำก็คือ การทำวุ้นตอนดึก ๆ นี่แหละเป็นสิ่งที่ฉันโปรดปรานชื่นชมหนักหนา เพราะถ้าทำวุ้นตอนดึก ๆ แล้ว ก็จะมีข้ออ้างไม่ต้องไปนอน และตอนเช้าก็จะมีข้ออ้างไม่ไปโรงเรียนตามมา ที่สำคัญที่สุด ก็มียายที่พร้อมจะถือข้างฉันเสียด้วย “ให้มิ้งอยู่กับยายแหละ” จะเป็นคำพูดยายในตอนกลางคืน และแน่นอนว่า “ไม่ต้องไปโรงเรียนหรอก เมื่อคืนมิ้งทำวุ้นกับยายจนดึก” ก็เป็นคำพูดของยายในตอนเช้า ตอนที่ยายเสีย ฉันใช้เวลาอยู่เป็นปีที่จะไม่ร้องไห้ทุกครั้งที่คิดถึงยาย หรือพูดเกี่ยวกับยาย ถึงตอนนี้ หลายครั้งที่พูดถึงยาย ฉันก็อดจะน้ำตารื้นขึ้นมาไม่ได้ แต่ก็นั่นแหละ ฉันรู้ว่ายายไม่เคยจากฉันไม่ไปไหนไกล และสิ่งที่ยายเคยสอนเคยพร่ำบอกก็ยังอยู่กับฉัน และทำให้ฉันเป็นอย่างที่เป็นอยู่ รักยาย คิดถึงยายจัง :D   Create Date : 23 ธันวาคม 2550     Last Update : 23 ธันวาคม 2550 22:27:37 น. Counter : 907 Pageviews.   36 comment Share Tweet

คุณนายของหนู เดือนสิงหามาแล้ว และเนื่องจากช่วงนี้เป็นช่วงขายผ้าเอาหน้ารอดพอ ๆ กับช่วงตำข้าวสารกรอกหม้อ เราก็จะขอตามกระแสด้วยการเล่าถึงบุพการีฝ่ายหญิงของอิฉันเลยก็แล้วกันนะเจ้าคะ ไม่รู้ว่าใครเป็นคนเริ่ม แล้วก็จำไม่ได้ว่าเริ่มกันปีไหน พอใกล้ ๆ วันแม่ เราสองแม่ลูกก็จะมีบทสนทนาเรื่อยเจื้อยรับวันแม่กัน เนื้อหารายละเอียดอาจจะเปลี่ยนแปลงหรือปรับเปลี่ยนไปบ้างทุกปี แต่ใจความสำคัญก็จะคงเดิมอยู่ นั่นก็คือ เริ่มต้นด้วยการที่หนูเข้าไปถามพระมาร (ดา) ว่าทำไมถึงเก็บหนูมาเลี้ยง แล้วคุณนายก็จะทำหน้าจริงจังมากว่า ไม่ได้เก็บมาเลี้ยง มิ้งมาอยู่กับแม่เอง หนู : “อ้าว แล้วทำไมแม่ไม่ไล่มิ้งไปล่ะ” แม่ : “ไล่แล้ว แต่ไม่ยอมไป” หนู : “ก็ไม่ต้องให้ข้าวสิแม่ จะได้ไป” แม่ : “นี่ก็ไม่ให้นะ หากินเอง” หนู : “เหรอ งั้นทำไมไม่เอาไปปล่อยล่ะคะ” แม่ : “ปล่อยแล้ว แต่มิ้งไม่ยอมไป ... ปล่อยไปแล้วก็กลับมา” หนู : “ก็เลยต้องเลี้ยงน่ะเหรอคะ” แม่ : “อื้อ พอนานไปก็เลยต้องเลยตามเลย” ฯลฯ เล่นกันมาทุกปีไม่มีเบื่อ ปีที่แล้ว ก็กลายเป็นว่า หนูถูกใส่ถุงโอเลี้ยงแล้วมาผูกไว้ที่หน้าประตูบ้าน ปีก่อนหน้าก็เป็นอยู่ในลังกระดาษข้าง ๆ บ้าน แล้วคุณยายคนเก็บขยะเทมิ้งทิ้ง แล้วเอาไปแต่ลัง พอมิ้งโดนแดด ก็เลยหนีเข้ามาหลบในบ้านก็มี (ซึ่งอันนี้ก็เอามาจากพล็อตจริง เพราะแถวบ้านมีคุณยายเก็บขยะที่เทลูกหมาทิ้งเอาลังไป) เล่นกันไปเรื่อย ๆ สนุกสนานเรื่อยเปื่อยเรื่อยไปเรื่อยยย แล้วอีกอย่างที่ต้องทำมิได้ขาดช่วงวันแม่ก็คือ ทำการ์ดให้แม่ ตั้งแต่เด็ก ๆ ไม่ได้ใช้คอมก็เป็นการ์ดวาดมือ ทำมือ ตัดแปะไปตามเรื่องตามราว และหลังจากนั้นเมื่อใช้คอมก็ทำต่อเนื่องมาทุกปี โดยที่ทั้งวันแม่ และวันเกิดแม่จะเป็นดอกไม้ที่วาดเองเปลี่ยนแปลงไปแต่ละปี และมีโทนสีชมพู บานเย็น และม่วงแดงผสมอยู่ทุกครั้ง ทำแล้วก็ต้องไปตามล่าให้คนอื่นมาช่วยกันเซ็นให้ และถ้าปีไหนไม่มีหรือล่าออกไป คุณนายก็จะกระวนกระวายรอร๊อรอ.... และแม้ว่าการ์ดปีนี้ทำเสร็จแล้ว แต่เนื่องจากคุณนายมักจะมาแอบดูบล็อก ทำให้ไม่สามารถเอามาอวดเวลานี้ได้ ไม่งั้นความแตกก่อนวันแม่พอดี -- คลิกดูการ์ดปีที่แล้วไปพลาง ๆ ก่อน :D :D แต่ก็นั่นแหละค่ะ พูดไปก็สรุปได้ว่าคุณนายนี่แหละ เป็นที่มาของจินตนาการไม่รู้จบ ตั้งแต่เด็กมาแล้ว อยากทำอะไรก็ทำไป คุณนายสนับสนุนส่งเสริมทุกอย่าง เคยเอาสีโปสเตอร์มาเพนท์หน้าเล่นกันระหว่างพี่น้อง แล้วสองอาทิตย์ต่อมา เราก็ได้สีเพนท์หน้ามาคนละกล่อง .. ซึ่งถึงสีจะไม่จัดจ้านสะใจ แต่ก็ไม่เป็นอันตราย เพราะแบบนั้นคุณหญิงแม่รับไม่ได้ ฮ่าๆๆๆ หรือเพราะตอนเด็ก ๆ คุณนายแม่ทำงานที่บ้าน หนูก็เลยกลายเป็นเด็กเรียนที่บ้านไปด้วย แม่นั่งทำงานก็นั่งทำงานไป เราก็นั่งข้าง ๆ แม่ อ่านหนังสือหรือวาดรูป จับคู่ ระบายสีไปด้วยเรื่อย ๆ มีแม่สอนให้อ่านหนังสือ ให้เรียนรู้โน่นนี่นั่นอยู่ด้วยกัน – ซึ่งจะว่าไปก็ไม่เคยรู้เลยว่าฉันนี่แหละ เด็กโฮมสคูลรุ่นแรก ๆ ของเมืองไทย ตั้งแต่เขายังไม่ฮิตกัน :D :D รักแม่จัง เพราะคุณนายไม่เคยบอกว่าอยากให้ทำอะไร หรืออยากให้เป็นอะไร แม่จะบอกว่า อยากทำอะไรให้ทำ อยากเป็นอะไรให้เป็น และการที่ทำอะไรทั้งหลายได้จนถึงวันนี้ก็เพราะมีแม่คอยสนับสนุน คอยให้กำลังใจ คอยส่งเสริม .... รวมไปถึงคอยยุส่งนี่แหละ With you, everything goes beyond possibility. ปล. กิ๊บๆๆ แอบมาอ่านล่ะซี้ๆๆ ปีนี้สารภาพรักออนแอร์เชียวนะเนี่ย รอการ์ดนะคะ :D :D :D   Create Date : 03 สิงหาคม 2550     Last Update : 3 สิงหาคม 2550 1:56:12 น. Counter : 1277 Pageviews.   36 comment Share Tweet

คำสารภาพจากสาวนักบล็อก* * คำสารภาพจากสาวนักบล็อก (Confessions of A Blogaholic) เลียนแบบ Confessions of A Shopaholic มา ฮ่า ถึงเรื่องจะเก่าเกินแกง แต่ในแง่ความเสพติดพฤติกรรมคงไม่ต่างกันเท่าไหร่! 1. ครั้งหนึ่ง ยังมีพวกบ้าเขียนบ้าบรรยายสิ่งรอบตัวอยู่ คุณเธออดไม่ได้ที่ได้เล่าให้คนรอบตัวฟังถึงสิ่งที่เธอได้พบเห็นมาด้วยน้ำเสียงลุ้นระทึก ชนิดที่ว่า แม้แต่เห็นแมวกระโดด เธอก็มาเล่าเป็นนิยายผจญภัยท้าทายได้ และถึงเธอจะเล่าสดไม่ได้ เธอก็ยังมีจดหมายอยู่ ไม่มีอะไรที่จะขัดขวางเธอจากการบรรยายและเล่าถึงโลกรอบตัวเธอได้ จนกระทั่งยุคที่การสื่อสารรุ่งเรือง มีโลกาภิวัฒน์ที่แปลว่าอะไรยังหาบทสรุปไม่ได้มาเป็นศูนย์กลางจักรวาล เธอก็ได้เครื่องมือมรณะที่เรียกว่าอีเมลมาช่วยเธอในการหลอกหลอนประชาชนสิ่งมีชีวิตรอบข้างเธอ คราวนี้ล่ะ เหมาโหลถูกกว่าแน่ ๆ ไม่มีการต้องเขียนใหม่แต่อย่างใด จะส่งหาใครก็ส่งได้ด้วยเนื้อหาเม๊าท์กระจายสไตล์กระเทยแบบเดียวกันไม่ต้องเขียนใหม่ โอ้ลา ชีวิตมีความสุขขึ้นมาก ชาวโลกที่ได้รับอีเมลที่คล้ายจดหมายข่าวจะมีความสุขด้วยหรือไม่อย่างไรก็ไม่แน่ใจ แต่ว่าจดหมายข่าวนี้ถูกส่งออกไปสม่ำเสมอในระยะเวลาต่อเนื่อง ต่อเนื่องเสียจนว่า ... เธอคิดว่าน่าจะเอาสิ่งที่เธอเล่าและสิ่งที่เธอคิดเห็นผ่านมุมมองของเธอมาเก็บรวบรวมไว้ด้วยกัน.... นั่นล่ะ มีบล็อกพอดี และ blogspot ก็ได้สนองตัณหาด้านมืดส่วนนี้ของเธอพอดี อย่างไรก็ตาม เวลาผ่านไปหลังจากนั้น สิ่งหนึ่งที่พบก็คือ การจิกหาเหยื่อมาอ่านให้ต่อเนื่องนั้นยากเย็นแสนเข็ญเสียเหลือเกิน มีแต่พวกจัดตั้งไม่มีใครหน้าใหม่หลงเข้ามาเล๊ยย เฮ้อออ และดังนั้น ในที่สุด ในที่สุด หลังจากเขียนบทความแปลกประหลาดชิ้นหนึ่งที่คนรอบตัวเธอกรีดร้องชื่นชม คุณเธอผู้หลงใหลคำสรรเสริญเช่นนั้นก็ตัดสินใจทำตัวบ้าพลังและเปิดบล็อกใหม่อีกบล็อกขึ้นที่ bloggang ----- 2. คุณขา การจะเปิดบล็อกไม่ยากหรอกนะคะ แต่การจะดูแลรักษาบล็อกน่ะสิคะ ยากย๊ากยาก มาทำบล็อกใหม่ ความรู้เกี่ยวกับการตกแต่งบล็อกก็เป็นศูนย์ หรือจะยิ่งกว่าติดลบศูนย์ก็ได้ แต่กรี๊ดด อีเด็กบ้าไม่ชอบหน้าตาบล็อกสำเร็จที่มีมาค่า .... ไม่ชอบ ไม่เอา ไม่เลือก... แต่จะสร้างใหม่เองล่ะหรือ ก็ทำไม่เป็น เลยต้องตระเวนหาทางออกด้วยความรู้จากบล็อกเกจิอาจารย์ทั้งหลาย ทำได้บ้าง ทำไม่ได้บ้าง แต่ก็ยังเป็นบ้าไม่ยอมแพ้ ถือคติว่า The book is sure important with its cover รู้แล้วว่าจริงอยู่ล่ะเนื้อหาน่ะ สำคัญว่าปก สำคัญกว่ารูปลักษณ์ แต่เดี๊ยนยอมมิได้ ขอยอมตายดีกว่าถูกมองว่าบล็อกไม่สวย เว่อร์ไปเกินจริงก็แบบนี้ ก็กระเสือกกระสนดิ้นรนตกแต่งบล็อกในยุคแรกได้ถูกใจลงตัวในระดับหนึ่ง อ๊ะ ตายตาหลับพ้นไปขุมนึงแล้ว แล้วคราวนี้ก็มาถึงคราวต้องพิจารณาเนื้อหากันน่ะสิคะ อ๊าย อ๊า กรี๊ด จะเอาอะไรมาลงดีล่ะคะ คุณขา พลังงานก็ใช้หมดไปกับการตกแต่งบล็อก เฮือกมากเฮือกกระจายเฮือกใกล้ตายยิ่งกว่าปลาไหลตากแดดยี่สิบแปดวันขนาดนี้? กรอกตาไปมาสักพัก ก็นี่ นี่ นี่ หลักการ Niche market ที่ใครก็ไม่รู้สอนไว้ ...ขายความแตกต่างนังหนู .... ขายความแตกต่างนังหนู ... ก้องกระจายอยู่ในหัวสมองและหัวใจ โอ้ ได้ค่ะ ป๋าขา niche market นะคะ หนูต้องเอาจุดเด่นที่หนูมีมาผสมเขย่าให้เร้าใจก่อนเทขายใช่ไหมคะ นี่ก็ได้ค่ะ ความปากร้ายใจร้ายผสานกับความรู้งู ๆ ปลา ๆ หมา ๆ แมว ๆ มันแกวเผือกแห้วขนุนด้านภาษาอังกฤษ หนูจะทำ “ศัพท์ใจร้าย” ล่ะ คนจะได้จำหนูได้ เปิดไปดู ก็ยังไม่มีอะไรแนวนี้นี่คะ พ่อแม่พี่น้อง นี่แหละ นี่แหละ จะเป็นจุดขายอลังการของหนู ฮู้ฮูลา แต่กระนั้น สินค้าไม่ว่าจะดีทรามขนาดไหน ก็ต้องมีสิ่งที่เรียกว่า โฆษณา ใช่ไหมคะ ดีร้ายน่าใช้น่าเฉดทิ้งปานใดแต่ถ้าคนไม่รู้ไม่เคยเห็นก็หมดโอกาสโตหมดโอกาสตาย (อย่างหลังเพราะถูกประนามหยามเหยียด) อย่ากระนั้นเลย ไปเร่ขายตัวเอง เอ๊ย โฆษณาบล็อกของหนูดีกว่า ไม่มีอะไรจะดีกว่าการไปล่าเหยื่อ อ๊ะ ไม่ใช่สิ การไปตระเวณล๊าลาตามบล็อกคนโน้นคนนี้ด้วยลิสต์ล่าเหยื่อที่คล้าย ๆ กับหน้ารวมบล็อกแกงค์อีกแล้ว ค้างคาว นกฮูกล่าได้เฉพาะกลางคืน แต่อิฉันล่าได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ดีอะไรจะขนาดนั้น กวาดต้อนแก๊งค์ลูกหมูมาที่บล็อกตัวเองได้แล้ว แล้วยังไงต่อคะ ตอบลูกค้าด้วยดีกว่าเพื่อให้เป็นความสัมพันธ์สองด้านและขาดไม่ได้ การรักษาลูกค้าด้วยหลัก CRM - Customer Relationship Management การหาลูกค้าเขาบอกว่าง่าย แต่การเก็บไว้ให้อยู่นานนั้นยากกว่า อ๊ะ มีบริการ sheepdog delivery หลังไมค์ดีกว่าเพื่อเป็นการกระตุ้นเตือนอย่างแนบเนียนว่า มาบล็อกหนูอีกเถอะ มาอีกเถอะนะค้า ได้โปรด... ----- 3. หลังจากนั้น หลังจากนั้นก็มีสิ่งต่าง ๆ เกิดขึ้นมากมายนะคะ แต่สิ่งสำคัญที่สุด ก็คือ คนที่ได้เจอะเจอระหว่างการทำบล็อก คนที่ไม่เคยรู้จักหลายคนกลายมาเป็นคนเคยคุ้นกันผ่านบล็อก และการที่ได้เห็นคอมเมนต์ของคนเหล่านั้นที่บล็อกก็ทำให้เป็นสุขใจ หลายคนเป็นคนที่เฝ้ารอทุกครั้งเมื่ออัพบล็อกเสร็จ เพราะรู้ว่าเราได้สร้างโลกอีกโลกหนึ่งผ่านบล็อกผ่านตัวอักษรและรูปภาพของเราแล้ว และการที่เขาเพิ่มคอมเมนต์ส่วนนั้นลงไป ก็เหมือนเราได้เชื่อมโลกของเราไว้ด้วยกัน และคงเป็นความรู้สึกเช่นเดียวกัน เมื่อเราได้ไปที่บล็อกของใครเหล่านั้นด้วย .. อย่างที่เคยบอกว่า จำนวนคอมเมนต์มากมายนั้นไม่มีความหมายมากเท่ากับคอมเมนต์ไม่กี่อันที่อ่านแล้วทำให้รู้ว่าใส่ใจที่จะอ่าน และตอบกลับมาเลย อย่างไรก็ตาม จุดเด่นของบล็อกนี้ก็กลายเป็นรูป แทนที่จะเป็นคำทิ่มแทงกัดจิก และเป็นบล็อกที่ให้อารมณ์พลังงานใจแทนที่จะเป็นบล็อกกัดจิกกัดแทะกันทางความคิด และทัศนคติไปเสียแล้ว โอ้ สะท้อนตัวตนอีกแบบแทนที่จะเป็นอีกแบบแทน ก็ไม่รู้ว่าดีหรือไม่ดี อนิจจา :D :D :D ----- 4. จริง ๆ เรื่องนี้ก้ำกึ่งอยู่นานว่าจะเขียนดีไหม - เพราะว่าค่อนข้างประหลาดอยู่ แต่ก็ถือว่าเป็นของแปลกๆ ครบรอบหนึ่งปีก็แล้วกันค่ะ :D ขอบคุณ พี่เคน-สหายฮันโซ และ พี่ jengly ที่จุดประกายและให้ประกาย และขอบคุณเรื่อง ทุบพระพรหม ที่เป็นจุดเปลี่ยน ขอบคุณคุณเพื่อนแก้ว (แบบช้างเพื่อนแก้ว) Brownie point ที่มาช่วยคอมเมนต์ให้ด้วยใจอารีในยุคแรก ทำให้เชื่อว่าแล้วคนอ่านก็จะตามมา และที่ขาดไม่ได้ ขอบคุณขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและคอมเมนต์นะคะ นั่นแหละ แหล่งพลังงานวาดรูป เขียนเรื่อง จนไปถึงโพสต์อย่างมีความสุข เย้! Chezu ba !Xie xie! Merci! Grazie! (ทำตัวแบบนางงามโลกพูดได้หลายภาษาที่เกินครึ่งเป็นภาษาชายขอบ) ปล. มีคำถามเล่น ๆ ว่า มีใครตอบได้บ้างว่าวันที่สร้างบล็อกนี้วันที่เท่าไหร่ รอคำตอบหลังไมค์นะคะ :D :D (แอบเจ้าเล่ห์นิดหน่อย เลยวันจริง ๆ มาสักพักแล้วล่ะ ใครหาคำตอบได้ไหมคะ มีอยู่ในบล็อกเลยค่ะ :D)   Create Date : 04 เมษายน 2550     Last Update : 4 เมษายน 2550 17:00:46 น. Counter : 1094 Pageviews.   67 comment Share Tweet

• Webmaster - BlogGang

• eyemaze
• tomdispatch
• t r u t h o u t
• cambridge dictionary
• a cultured side
• oh my news
• power and interest
• asia times
• wordspy
• BlogGang.com