Group Blog
All Blog
|
มรดกรักฉบับพันล้านวอน วันที่ 25 กุมภาพันธ์ 2555
 เรื่องพ่อรึ เรื่องที่คุณพ่อเสีย อยู่ดี ๆ จะหาเรื่องใส่ตัวทำไม น้ำเสียงปั๊กเซ็งฮีไม่พอใจมาก หนู.....ไม่อยากหลอกพี่ยูฮังอีกต่อไป ซึงมีเป็นกังวลมาก หลอกตลอดไปที่ไหนเล่า รอให้แต่งงานกันแน่นอน แล้วแม่จัดการเองแหละ ที่สำคัญ อยู่ที่ใจหนูกับพี่ยูฮัง ใจเขา...อยู่ที่ลูกมั้ย ถ้าลูกมัดใจเขาได้แต่แรก แม่ไม่ต้องพูดซ้ำซากแบบนี้....ผู้ชาย โดยเฉพาะคนซื่ออย่างยูฮัง หากหลงรักใครสักคน เหมือนคนตาบอด ปั๊กเซ็งฮีพยายามสอนลูกสาว แม่ที่อาภัพของหนู แต่งงานใหม่สามีตาย กิจการก็ล้มละลาย นึกรึพี่ยูฮัง จะหมดรักในตัวหนู ความรัก....ยังไม่ทันเริ่ม อาจขาดสะบั้นเพราะยงนังกับคุณย่า....เป็นไปไม่ได้รึ โดยเฉพาะยูฮัง เป็นหลานชายคนเดียว ต่อให้รักจะเป็นจะตาย ถ้าไม่อนุญาต นึกรึจะได้แต่ง คบกันมาตั้งนาน ยังจับยูฮังไม่ได้อีก กินเสร็จล้างชามด้วย ปั๊กเซ็งฮีอารมณ์เสียที่ลูกสาวเอาแต่ต้วมเตี้ยม ไม่ได้ดั่งใจ อุนซองเตรียมไปสัมภาษณ์งานที่บริษัทจินเซ็ง จึงจัดเตรียมเสื้อผ้า พอดีจังซุกจาเข้ามา อุนซองจึงถามความเห็น ตัวไหนดีคะ กางเกง จังซุกจาบอก สัมภาษณ์ใส่กระโปรงน่าจะเหมาะกว่า อุนซองบอก บริษัทที่ดูการแต่งตัว ไม่ต้องไปทำ จังซุกจาพูดเสียงเข้ม ไม่นะ เขาว่าเจ้าของบริษัท ไม่ใส่ใจเรื่องแบบนี้ ดูเหมือนสนใจความเป็นอยู่คนมากกว่า อุนซองบอกเพราะรู้มาว่าเจ้าของบริษัทนี้เป็นคนดี ดูคนที่การทำงานและความสามารถมากกว่าจะดูที่เปลือกนอก ไหนว่าตามหาน้อง ยังจะไปทำงานบริษัท หาเจอหรือไม่ ไม่สนใจแล้วสินะ จังซุกจาถามขึ้น ไม่ใช่นะ เพื่อน้อง หนูถึงต้องทำงานบริษัท เช้าขายของ ค่ากินค่าอยู่ก็แทบแย่ เจออุนยูไม่ยิ่งแย่รึ ไม่มีเงิน ช่วยอะไรเขาได้ หนูอยากทำงานบริษัทนี้ เพราะเขาใส่ใจพนักงาน ไม่รู้เรื่องยังจะพูด...เฮ้อ... อุนซองบอกความต้องใจของเธอ อุนซองแต่งตัวเตรียมจะออกจากบ้านไปสัมภาษณ์ แต่จู่ ๆ จังซุกจาก็ปวดหัวจี๊ดขึ้นมา โอ๊ย...ปวด ปวดท้อง... ปวดท้องรึ ปวดยังไงคะ โอ๊ย...โรงพยาบาล ไปโรงพยาบาล... จังซุกจาเอามือกุมหัว คุณย่า แต่หนูต้องไปสัมภาษณ์นะคะ ...ปวดท้อง ปวดท้องแบบไหน ปวดยังไง... อุนซองลังเล โอ๊ย...จะตายแล้ว... จังซุกจาร้องโอดโอยไม่ยอมหยุด อุนซองจึงตัดสินใจพาจังซุกจาไปโรงพยาบาล ทำให้พลาดการไปสัมภาษณ์ที่บริษัทจินเซ็ง หลังจากตรวจอาการหมอก็บอกถึงอาการของจังซุกจาไม่พบสิ่งผิดปกติ แต่อาการปวดท้องรุนแรง ควรได้รับการตรวจอย่างละเอียด หมอบอก ไม่ต้อง หายปวดแล้ว ยังจะตรวจอะไร จังซุกจาไม่ยอม ถึงแม้ตอนนี้หายปวดแล้ว แต่ว่า... หมอเอ่ยขึ้น แต่จังซุกจารีบพูด ถ้าตรวจละเอียด หมอจ่ายเงินแทนฉันรึยังไง ทำเอาหมออึ้งไป หือ... งั้นไม่ต้องตรวจ...กลับ จังซุกจารีบสรุป อุนซองถึงกับอ่อนใจในความดื้อของคุณย่าจังซุกจา อุนซองพาคุณย่าจังซุกจากลับมาที่ห้องเช่า อุนซอนถึงกับกินไม่ได้ นอนไม่หลับ เอาแต่ร้องไห้ เพราะพลาดโอกาสการไปสัมภาษณ์กับบริษัทจินเซ็ง ร้องไห้อยู่ได้ คนจะนอน นอนไม่หลับ ไม่ได้ยินหมอบอกรึ ให้ฉันพักผ่อนมาก ๆ คุณย่า โอ๋...ดูจ้องเข้า อดสัมภาษณ์เลย อยากฉีกเนื้อฉันกินสิท่า...นี่...เกลียดฉันมากรึ อุนซองหมดความอดทน ตะโกนเสียงดัง เกลียดสิ หนูจะบ้าตายเพราะคุณย่า ปุบปับก็หายปวด กว่าหนูตัดสินใจได้ตั้งนาน หนูคิดถึงน้องใจจะขาด หวังว่าจะดูแลเขาได้ งานแบบนี้หาง่ายซะเมื่อไหร่ หนูอุตส่าห์เขียนประวัติส่วนตัวส่งให้เขา อุนซองพูดไป สะอึกสะอื้นไป จังซุกจา มองก่อนเอ่ย ยัยแก่ตัวซวย ไม่น่าพามาอยู่ด้วยเลยใช่มั้ย ใช่สิ...หนูไม่ควรให้คุณย่ามาอยู่ด้วย ทำไมต้องเจอกัน ทำไมต้องเป็นวันนี้ ต้องวันนี้ด้วย อุนซองพูดอย่างน้อยใจ เธอไม่พอใจ ก็ไล่ฉันไปเดี๋ยวนี้สิ ไล่ฉันไปเลย ฮือๆ...ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมเป็นแบบนี้ ทำไม... ยัยแก่ที่ขวางอนาคตเธอ ทำไมไม่ไล่ไปซะ จังซุกจาพูดย้ำ ทำไมไม่ไล่งั้นรึ เพราะหนูถูกเขาไล่มาเหมือนกัน ดังนั้นหนูรู้ว่าไร้ที่ซุกหัวนอนรู้สึกยังไง อุนยูก็มีสภาพไม่ต่างกัน หนูไล่คุณย่าไปไม่ได้หรอกค่ะ...ฮือ ๆ...หนูขอโทษค่ะ หนูรู้สึกอึดอัด หนูเหนื่อยเหลือเกิน อุนซองโพล่งออกมา ทำเอาจังซุกจาอึ้ง ไม่คิดว่าอุนซองจะมีน้ำใจนึกถึงคนแก่แถมไม่ใช่ญาติเช่นนี้ ยูฮังประท้วงไม่ยอมกินข้าว รอจังซุกจา กลับบ้าน เพื่อเขาจะกลับไปอเมริกา เพราะยังโกรธคุณย่าอยู่ ยงนังสงสารลูกชายพยายามเข้ามาหว่านล้อม ลูกเอ๊ย กินไม่ลงรึ ทำไมถึงกินไม่ลงล่ะ ผมต้องรออยู่แบบนี้ถึงเมื่อไหร่ เมื่อไหร่รึ จนกว่าคุณย่ากลับน่ะสิ คุณอา คุณย่าเมื่อไหร่กลับ ยูฮังหันไปถามพ่อบ้านเพียว เมื่อไหร่ผมไม่ทราบ ภายในปีนี้รึเปล่า ภายในปีนี้ก็น่าอยู่หรอก แม่ วันนี้ผมจองตั๋วเครื่องบินใหม่แล้วนะ คุณอา ถ้าคุณย่ากลับปีนี้ บอกว่าผมรอเบื่อ กลับอเมริกาแล้ว ยูฮังพูดประชด เฮ้อ...ทำเกินไปแล้วนะ ทำไมต้องทำให้คนอื่นลำบากใจด้วย คุณอา ถ้าคุณอาสมรู้ร่วมคิดกับคุณย่า อย่าหาว่าโหดล่ะ ยูฮังพูดกับพ่อบ้านเพียว เพราะคิดว่าการที่จังวุกจาหายออกจากบ้านเป็นแผนที่ต้องการจะดัดนิสัยเขา และไม่ต้องการให้เขากลับไปอเมริกาอีก หมายความว่ายังไง //www.dailynews.co.th มรดกรักฉบับพันล้านวอน วันที่ 24 กุมภาพันธ์ 2555
ยังหาอุนยูไม่เจอ ชีวิตฉันจะดีได้ยังไง อุนซองเหม่อลอยนึกถึงน้องชาย เราแจ้งความคนหายแล้ว ใบปลิวก็แจกแล้ว รอวันหยุดค่อยแจกต่อ เป็นเพราะคุณ......ญาติพี่น้องคุณไม่เคยหายนี่นา คุณถึงพูดได้...ไม่รู้อุนยู ตอนนี้จะมีสภาพเป็นไงบ้าง ฉันไม่ใช่ให้เธอห่วงแต่ชีวิตตัวเอง บริษัทนี้ ยืดหยุ่นเวลาทำงานพนักงาน เวลาทำงานปรับตามสภาพบุคคล จุนเซแนะนำให้อุนซองทำงาน บริษัทอะไรรึ บริษัท ซุปกระดูกจินเซ็ง งั้นรึ ไม่คำนึงอายุ การศึกษา ชายหญิง อยู่ที่ความขยันอดทน อุนซองแสดงความสนใจขึ้นมาทันที เพราะเธอต้องการหางานทำเพิ่ม เพื่อเก็บเงินตามหาอุนยู อุนซองกลับบ้านเช่าผิดเวลา หลังจากที่ต้องใช้เวลาคุยกับจุนเซเรื่องงานใหม่ ทำไมเพิ่งกลับ รู้มั้ยฉันหิวจะตายอยู่แล้ว จังซุกจาบ่น ขอโทษค่ะ คุณย่า แต่ว่า หนูมีของอร่อย ๆ มาฝากด้วยนะ...............จ๊ะเอ๋.........ซุปกระดูกค่ะ......ฮ่ะ...ฮ่ะ... อุนซองยื่นถุงอาหาร ซุปกระดูกจินเซ็ง ให้ จังซุกจากินซุปกระดูกจนหมด อุนซองยิ้มพอใจ อร่อยมั้ย อึ่ม...ไปเอามาจากไหน เพื่อนซื้อมาให้ค่ะ ชวนหนูทำงานบริษัทนี้ด้วย เขาบอกว่า แม้เป็นพนักงานประจำ ก็เลือกเวลาทำงานตามสะดวกได้ อุนซองบอกจังซุกจาอย่างร่าเริง เธออยากไปทำสินะ ตอนนี้ยังไม่รู้...เฮ้อ...พอคิดถึงน้องทีไร วันละ 24 ชั่วโมงยังน้อยไป ใจอยากหาน้อง แต่ก็อยากทำงาน แค่ขายของตอนเช้า ไม่พอค่าใช้จ่ายหรอกค่ะ ไม่ต้องบ่น น่ากินสักแค่ไหนเชียว เนื้อสักชิ้นไม่เคยให้ฉันกินด้วยซ้ำ ตอนนี้ มีแต่ของที่คุณย่าชอบกินทั้งนั้นเลย กินให้อิ่มนะคะ หนูไปล่ะ อุนซองขอตัวไปทำงานต่อ จุนเซรู้สึกดีกับอุนซองและคิดอยากจะช่วยเหลืออุนซองจากใจจริง พอเห็นอุนซองเป็นทุกข์เรื่องหาน้องชายอุนยูไม่เจอ ก็คิดช่วยเหลือโดยการก๊อปปี้ภาพอุนยูและใส่กรอบมาติดไว้ที่หน้าร้านอาหารของตนเอง พร้อมยังสั่งให้เด็กในร้านแจกรูปของอุอุนซองไปให้ทั่ว แจกให้ลูกค้าทุกคน พอเช็กบิลต์ก็แจกให้ไปเลย เสียค่าพิมพ์เปล่า ๆ ถึงให้ไป ไม่มีใครอ่านหรอก อย่างน้อยมีสักคนอ่านก็ยังดี จุนเซบอกแม้ความหวังจะริบหรี่ก็ตาม แล้วนี่ เป็นใครรึ น้องชายเพื่อน จุนเซบอก หลังจากขายของเสร็จ อุนซองก็รีบกลับมาบ้าน ระหว่างทางฝนตก ทำให้อุนซองเปียกมะลอกมะแลก คุณย่า มาแล้วค่ะ อ้าว...เปียกเป็นลูกหมาตกน้ำเชียว เฮ้อ...เด็กโง่เอ๊ย ซื้อร่มไว้สักคันสิ ร่มคันนึงไม่ถูกนะ อุนซองไม่อยากจะใช้เงินเพราะต้องการเก็บเงินไว้ตามหาน้องชาย เด็กบ้า เธอจะรวยแล้วนะ เร็ว...เปลี่ยนเสื้อซะ เดี๋ยวเป็นหวัดหรอก คุณย่า เก็บเสื้อผ้ารึ ฉันกินเกี๊ยวน้ำวันละสองมื้อ ข้าวเปล่าหนึ่งมื้อ ติดค้างเธอไว้เยอะ ยังมีซุปกระดูกด้วย อุนซองต่อให้ยิ้ม ๆ ย่อยถ่ายออกมาตั้งนานแล้ว ไม่เหลือติดไส้ติดพุงฉันแล้ว เกี๊ยวที่หนูทำ ใส่หมูด้วยนะ...ฮ่ะ...ฮ่ะ... ฮ่ะ...ฮ่ะ...เด็กบ้าเอ๊ย กล้าเถียงคนแก่ ใช้ได้รึ จังซุกจาหัวเราะชอบใจ คุณย่า วันนี้ฝนตก หนูทำแป้งทอดผักให้กินมั้ย อุนซองเสนอ แป้งทอดผักรึ หนูไม่มีเงินซื้อเนื้อหมูไม่ได้ แต่หนูทำแป้งทอดผักได้นะ มีแป้งหมี่มั้ย จังซุกจาถาม จังซุกจาจัดแจงทำแป้งทอดผักให้อุนซองกิน อุนซองนั่งมองจ้องเอา ๆ ด้วยความสงสัย จังซุกจารู้ตัวจึงถาม นั่งจ้องหน้าฉันทำไม ยายหนู คุณย่า หายจากความจำเสื่อมแล้วใช่มั้ย อุนซองถามตรง ๆ หน็อยแน่ะ พูดแบบนี้ คิดจะไล่ฉันใช่ไม๊อุนซองรีบพูด ไม่ใช่อย่างนั้น วันนี้คุณย่าเปลี่ยนไป จังซุกจาตักแป้งทอดผักให้ กินซะ กำลังร้อน กินก่อนนะคะ... อุนซองตักแป้งทอดเข้าปาก อึ่ม....อร่อยมาก คุณย่าลองทาน....อ้าว..... กลัวฉันไม่กินรึ อร่อยใช่มั้ย จังซุกจาหัวเราะร่วน คนอื่นเห็น คงนึกว่าเธอทอดให้ฉันกิน...ฮ่ะ...ฮ่ะ... เฮ้อ.....หนูอยากให้คุณย่า เป็นเหมือนวันนี้ทุก ๆ วัน เหมือนวันนี้ ความจำเสื่อมแบบนี้ตลอดไป จะได้ไม่ไล่ฉัน คุณย่า คำก็ไล่ สองคำก็ไล่ ทำไมพูดแบบนี้ หนูไม่เคยพูดแบบนั้นสักหน่อย หมายความว่า ถ้าฉันเป็นเหมือนวันนี้ เธอไม่ไล่ฉันไปอีกแล้วใช่มั้ย จังซุกจาพูดหยั่งเชิง ถ้าเป็นเหมือนวันนี้ เมื่อหนูหาอุนยูเจอ เราสามคนจะอยู่ด้วยกัน คุณย่าเหมือนยายแท้ ๆ ที่เลี้ยงพวกหนูหลังจากแม่ตาย อุนซองเหม่อนึกถึงความสุขที่เธอก็ยังไม่รู้ว่าจะได้เจอหรือเปล่า เธอบอกพ่อเพิ่งตายไม่นานนี้ แม่ก็ไม่มี จังซุกจาถาม พยายามสังเกตท่าทางของอุนซอง ใช่ น้องชายเธอหายไปได้ยังไง เพราะหนูมันแย่ น้องถึงได้หายไป หนูกินแป้งทอดผักให้มีความสุขดีกว่า อุนซองถอนหายใจ ทำใจซะเถอะ เมื่อถึงเวลา คนไปก็ต้องไป คนมาก็ต้องกลับมา คนที่ต้องเจอยังไงก็เจอ จังซุกจาพูดปลอบ จริงรึเปล่าคะ นี่คือสวรรค์ได้ลิขิต เธอจิตใจดี เป็นคนดี โชคดีต้องเป็นของเธอ จังซุกจาพูดยิ้ม ๆ ในใจหมายมาด ซึงมีเลิกเรียนและตัดสินใจทำงาน โดยไปสมัครงานที่บริษัทของยูฮัง พรุ่งนี้ นัดสัมภาษณ์ที่บริษัทของยูฮังรึ ปั๊กเซ็งฮีถามขึ้น ค่ะ ไม่เห็นลูกบอกว่าสมัครงานที่นั่นไว้ บริษัทจินเซ็งใช่รึเปล่า ค่ะ ลูกถึงได้ลาออกไม่เรียนต่อ.....ทำไมแม่ไม่นึกข้อนี้นะ ไม่ให้ทำงานบริษัทนี้แต่แรก ปั๊กเซ็งฮียิ้ม เมื่อคิดว่าซึงมีมีแผนที่จะใกล้ชิดกับยูฮัง หนูไม่ใช่ว่าได้งาน ถึงได้เลิกเรียน หนูต้องการหาเงิน ซึงมีทำหน้าเซ็ง ๆ บอกความต้องการที่แท้จริง ฮ่ะ...ฮ่ะ...ลูกคิดไปได้ยังไงเนี่ย เป็นสะใภ้ ทำงานในบริษัท บริหารกิจการของบริษัทก็ดี ที่หนูเข้าไป ไม่ใช่จุดประสงค์นั้น ซึงมีรีบปฏิเสธ ยงนังน่ะรึ เห็นว่าลูกชายไม่เอาไหน อยากได้สะใภ้เก่ง ถ้าลูกทำงานได้ ยิ่งกว่าเสือติดปีกซะอีก ปั๊กเซ็งฮี วาดฝัน ซึงมีเบื่อที่แม่คิดแต่เรื่องเงิน แม่ รู้แล้ว ๆ แม่รู้ว่าลูกจะพูดอะไร จำไว้ ลูกต้องสนิทกับเขา ผู้ชายผู้หญิง มีรึจะเป็นพี่น้องได้ตลอด หลังจากสัมภาษณ์แล้ว หนูจะบอกเรื่องพ่อให้เขารู้ ซึงมีตัดสินใจที่จะบอกเรื่องพ่อเลี้ยงเสียชีวิตแล้ว และบริษัทก็ล้มละลาย ครอบครัวตนเองไม่ได้มีฐานะเหมือนเมื่อก่อน เพราะไม่ต้องการให้ยูฮังคิดเข้าใจผิดว่าเธอต้องการจับคนรวย ๆ //www.dailynews.co.th มรดกรักฉบับพันล้านวอน วันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2555
อย่างเธอบอก เติมแป้งหมี่แล้ว รสชาติ กลมกล่อมขึ้นมาก ก่อนหน้านี้มีลูกค้าบ่นเหม็นเขียวอยู่ นั่นไง ของแบบนี้มันต้องมีเทคนิค......อะไรเหรอ ฉันถึงได้เลี้ยงข้าวเธอไงล่ะ ข้าวเที่ยงรึ ไม่รู้แต่ละวันขายได้มากแค่ไหน เลยทำเผื่อ ขายเหลือก็เอากลับไปกินบ้าน อุนซองบอก เธอตะลอนทั้งวันตั้งแต่เช้า ต้องกินให้อิ่มล่ะ ซาลาเปาทำด้วยแป้งข้าวเจ้า กินสะดวกไม่ต้องหุง ไม่ต้องเลือก กินอิ่มท้องเหมือนกันแหละ...ไม่กินรึ เอ้อ...กิน...เธอรับคนแก่มาอยู่ด้วยรึ จุนเซถามขึ้น คุณรู้ได้ยังไง...อ๋อ...ต้องเฮลีแน่ ๆ เลย สภาพเธอตอนนี้ ฉันว่าไม่เหมาะหรอก จุนเซพูดอย่างเป็นห่วง ฉันคิดว่าให้อยู่ชั่วคราว......อุ๊ย...... ระหว่างนั้นอุนซองก็เลือดกำเดาไหลออกมา เพราะทำงานหนัก แถมพักผ่อนน้อย อุนซอง...อยู่นิ่ง ๆ จุนเซรีบเอาผ้ามาซับให้ เป็นได้ยังไง...... เงยหน้าขึ้น จุนเซสั่งน้ำเสียงเป็นห่วงมาก ไม่เป็นไร...คุณกินไม่ลงเลย อุนซองหน้าเสีย เรื่องแค่นี้ มีรึ ฉันจะกินไม่ลง จุนเซยิ้ม ก่อนจะส่งอาหารให้อุนซอง เพราะเห็นอุนซองกินแต่เกี๊ยวเหลือ ๆ กินนี่ ทั้งบูดทั้งเย็นชืด เธอเลิกขายตอนเช้าเถอะ ทำไม ไปช่วยงานร้านฉัน จะได้ช่วยคิดเมนู ใหม่ ๆ พอเลิกงาน เธอก็ออกตามหาน้องชายได้ คุณให้ฉัน...ไปทำงานร้านอาหารของ ลีฮังจินอย่างงั้นรึ คุณพูดแบบนี้กับฉันได้ยังไง อุนซองอารมณ์เสีย คุณเห็นฉันน่าสงสาร เลย เวทนาฉันรึ อย่าสนใจศักดิ์ศรีในตัวเองใช่มั้ย แค่อย่าเร่ขายของ ทำงานที่ไหน ร้านใครก็ช่าง ขอบคุณมาก ฉันปฏิเสธไม่ได้ใช่มั้ย ไม่ใช่อย่างนั้น จุนเซตกใจไม่คิดว่า อุนซองจะคิดมากถึงขนาดนี้ ฉัน...ฉันไม่ได้ขอให้คุณช่วย ที่ช่วยตามหาอุนยูฉันขอบคุณ แต่อย่ามาสงสารฉัน ฉันไม่ต้องการความสงสารจากใคร ทำไมคุณต้องสงสารฉัน ฉันบอกแล้วไม่ต้องการ อุนซอง ขอบคุณสำหรับช่วงเวลาที่ผ่านมา ฉันไม่ต้องการเห็นหน้าคุณอีก อุนซองพูดจบก็เดินไปเลย จุนเซได้แต่มองตามอย่างเห็นใจ ยูฮังเก็บตัวอยู่ในห้อง เพราะยังโกรธคุณย่า แถมยังไม่ยอมทานอาหารเช้า พอใกล้เที่ยงชองยีก็ยกอาหารเข้ามาให้ในห้อง แต่ยูฮังบอกไม่กิน เช้าก็ไม่กิน แม่เป็นห่วงนะ คืนไป ยูฮังผลักถาดอาหารออกไป พี่ดื้อแบบนี้ อย่าหวังก่อนคุณย่ามา จะได้ไปนอก พูดน้อยหน่อยได้มั้ย ตอนคุณย่าไม่อยู่ รีบหากระเป๋าซะ คนที่ทำงานผับว่ายังไงบ้าง ยายนั่น ยังโกหกฉันอยู่ ยูฮังหยิบมือถือขึ้นมากดโทรฯออก ตามคนที่ชื่อสปายรับสายซิ...ลาออกแล้วรึ ยูฮังอุทานอย่างตกใจ เมื่อปลายสายบอกมาว่าสปายลาออกไปแล้ว ลาออกรึ ชองยีเลิกคิ้วถามพี่ชาย รู้งี้ ตอนนั้นไม่น่าปล่อยไปเลย เธอมาขวางไว้ทำไม ยูฮังอารมณ์เสีย ฉันรู้เรอะว่าเขาจะหนี พี่จุนเซก็อยู่ พี่ทะเลาะกับผู้หญิงแบบนั้น ขายหน้าจะตาย หนีรึ ถ้าเจออีกละก็...ได้ หนีได้ไกลแค่ไหนให้มันรู้ไป ยูฮังกล่าวอย่างอาฆาต อุนซองกลับมาที่บ้านเช่า เห็นจังซุกจานอนอยู่ โดยไม่แตะต้องอาหารที่เธอทำไว้ให้ คุณย่า มาแล้วค่ะ ดีขึ้นมั้ยคะ เอ๊ะ...ไม่ได้ทานข้าวเที่ยงรึ ไม่ใช่ไม่กิน กินไม่ลง เต้าเจี้ยวก็เย็นชืด ข้าวก็แข็ง กินเข้าไปท้องไส้พังหมด กับข้าวอย่างเดียวที่มีก็ผักขึ้นอืด จังซุกจาบ่น ๆ และมีท่าทีหงุดหงิดเล็กน้อย ทำไมไม่อุ่นน้ำแกงมาทานล่ะคะ หัวฉันจะระเบิดอยู่แล้ว ลุกไหวที่ไหนล่ะ เอามือคลำหัวป้อย ๆ ถ้าอย่างนั้น รอเดี๋ยวนะคะ...น้ำเสียงคุณย่าพูดจาเปลี่ยนไป...จำได้แล้วใช่มั้ยคะ อุนซองแปลกใจกับน้ำเสียงที่ดุขึ้น โดนที่จังซุกจาไม่รู้ตัว เธอว่าน้ำเสียงอะไรฉันเปลี่ยนไป เมื่อก่อนไม่ใช่แบบนี้ ตอนนี้น้ำเสียงดุดัน หน็อยแน่ เป็นเด็กเป็นเล็ก ริอ่านขี้สงสัย อุนซองลุกขึ้นไปอุ่นน้ำแกง โดยที่ไม่ได้เฉลียวใจกับอาการของจังซุกจาแม้แต่น้อย คุณย่า ทานข้าวได้แล้วค่ะ อุนซองร้องเรียกพร้อมยกอาหารมาให้ จังซุกจามอง ๆ แล้วบ่น เกี๊ยวน้ำอีกแล้วรึ นี่โดนผีอยากกินเกี๊ยวน้ำเข้าสิงรึไง กินแต่เกี๊ยวน้ำได้ทุกวัน คุณย่า รู้อยู่ว่าสภาพหนูเป็นยังไง เธอเห็นฉันเป็นถังขยะรึยังไง ถ้าทิ้งก็เสียดายของนะคะ เธอกินเอง ฉันไม่กิน งั้นหนูอุ่นซุปให้ทานมั้ยคะ หมูสักชิ้น ปลาสักชิ้นก็ไม่มี ซดซุปเปล่ารึไง จังซุกจาบ่นไม่เลิก ซึ่งผิดกับตอนก่อนหน้านี้ นี่จะเอายังไงกันแน่ รู้นี่นาหนูไม่มีเงิน อุนซองบอก หน็อย...ให้ฉันนอนหนาว แถมกินเกี๊ยวขายเหลือ ยังมีหน้ามาทวงบุญคุณ แล้วจะให้หนูทำยังไง ทำมาขึ้นเสียง พรุ่งนี้เช้าคงไล่ตะเพิดฉันล่ะสิ คุณย่า ทำไม จะไล่ฉันรึ เฮ้อ...... อุนซองถอนหายใจ แปลกใจว่าทำไมจังซุกจาดูฉุนเฉียวผิดปกติ ต่อมาเพื่อความสุขของลูก ดิฉันตัดสินใจสร้างครอบครัวใหม่ และในที่สุด ดิฉันก็แต่งงานใหม่กับสามีปัจจุบัน...เฮ้อ...เขียนอะไรก็ไม่รู้ ปั๊กเซ็งฮีพยายามเขียนประวัติตัวเอง แต่เป็นประวัติที่ไม่ตรงกับความเป็นจริงนัก ทำไมเขียนยากเขียนเย็นนักนะ ซึงมี พรุ่งนี้ลูกช่วยไปซื้อแฟกซ์ให้ที...เอารูปออกมาดูทำไม ปั๊กเซ็งฮีบ่นลูกสาวที่เอารูปครอบครัวออกมาดู แม่เป็นคน...เป็นคนเข้าใจยาก เข้าใจยากรึ ทำไมไม่ให้หนูบอกพี่ยูฮัง ว่าคุณพ่อตายแล้ว แม่กลัวมีผลต่อการแต่งงานหนูกับเขาใช่มั้ยคะ แล้วถ้าหนู ได้แต่งงานกับเขาจริง ๆ แม่จะบอกยังไง ซึงมีสีหน้าเป็นกังวล เป็นหน้าที่แม่เอง เรื่องนี้ลูกไม่ต้องวิตกหรอก คุณพ่อ...ไม่ควรเผา ควรสร้างสุสานฝังให้จึงจะถูก อะไรนะ ปั๊กเซ็งฮีพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติ ทำไมแม่ต้องเผา ควรฝังคู่กับแม่ของอุนซอง แม่ไม่มีสิทธิกีดกันเขา เป็นอะไรอีกล่ะ หนูเพียงรู้สึกว่า...คุณพ่อ...อยากอยู่กับแม่ของอุนซองอย่างมีความสุข แต่พอเผา วิญญาณท่านเร่ร่อน ไม่เป็นสุข ซึงมีรู้สึกสงสารพ่อเลี้ยงมาก ซึงมีคิดจะลาออกหางานทำ ไม่ยอมเรียนต่อ เพื่อจะช่วยแม่หาเงิน เพราะเข้าใจว่าทางบ้านฐานะไม่ดีเหมือนก่อนแล้ว และแม่ก็ไม่มีเงินจ่ายหนี้ จังซุกจาเดินงก ๆ เงิ่น ๆ ออกไปนอกบ้าน และตัดดอกไม้ของเจ้าของบ้านเช่า แถมยังทำกระถางแตก เจ้าของบ้านเช่นโวยวายและเรียกเงินชดใช้จากอุนซอง หมดกัน ซอสพริกฉัน กระถางกระจุยกระจาย ไหนว่าอยู่คนเดียว แอบเอายัยแก่บ้าบอมาอยู่ด้วย ฉันรู้นะ ขอโทษค่ะ ขอโทษ ไม่ต้องขอโทษเลย ทำของฉันแตกหมด ชดใช้มา อุนซองบอกจังซุกจาว่าอย่าไปตัดดอกไม้ของคนอื่นอีก ถึงเวลาแล้ว ดอกไม้บานแล้วก็เฉา ฉันตัดมาแค่ไม่กี่ดอก เฮ้อ......คุณย่าทำกระถางเขาแตก ทำสวนเขาเละเทะหมด โทรทัศน์ก็ไม่มี วัน ๆ เบื่อจะตาย คนมันว่างนี่นา จังซุกจาบ่น ตัดดอกไม้พอว่า ผ้าห่มเขาล่ะ เอามาทำไม ฉันไม่ชอบห่มผ้าผืนเดียวกับใครนี่นา เลยไปหยิบผ้าห่มชาวบ้านอย่างงั้นรึ...คืนเขาไป อุนซองดึงผ้าห่มมา แต่จังซุกจาไม่ยอมให้ ของฉัน คุณย่าจะเอายังไงบอกมาเลย ไม่ให้ คุณย่า หนูเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว คุณย่ายังทำแบบนี้ หนูไม่ไหวแล้วนะ...ฮือ ๆ...ถ้าขืนเป็นแบบนี้ หนูจะ...... อุนซองทั้งเหนื่อยและท้อใจจนน้ำตาไหล จะทำไม......อ้าว......ให้คืนแล้ว...อย่าไล่ฉันไปนะ จังซุกจาส่งผ้าห่มคืนให้ หนูซื้อเนื้อปลามา จะทำให้กิน อุนซองยิ้มออก เนื้อปลารึ......ฮ่ะ...ฮ่ะ... จุนเซมาหาอุนซอง เป็นเวลาเดียวกับอุนซองกำลังเก็บข้าวของที่ขาย เก็บแล้วรึ เกือบมาเสียเที่ยวซะแล้ว จุนเซยิ้ม ๆ คุณมานี่ทำไม อยากมากินมื้อเช้าด้วย เฉย ๆ... จุนเซเข้าไปเข็นรถขายของแทนอุนซองและวิ่ง ปากก็ตะโกน ......เกี๊ยวครับเกี๊ยว เอาคืนมานะ อุนซองวิ่งตาม อย่างน้อยชีวิตที่ลำบากของเธอก็ยังมีจุนเซคอยเป็นเพื่อน จุนเซพาอุนซองมากินอาหารที่ร้านซุปกระดูกจินเซ็ง พร้อมกับสั่งให้เสร็จสรรพ ฉันต้องกลับบ้านกินพร้อมคุณย่า อุนซองบอก สั่งมาตั้งสองชาม ฉันบอกแล้วไม่ใช่รึ ว่าสั่งชามเดียวพอ ฉันสั่งอีกชุดนึงต่างหากแล้ว เอากลับไปฝากคุณย่า จุนเซยิ้มเพราะรู้ว่าอุนซองไม่ยอมกินอิ่มคนเดียวแน่ จำได้ว่าฉันเคยบอก ไม่อยากรบกวนคุณอีกแล้ว ขอโทษนะอุนซอง ฉันขอโทษจริง ๆ ฉันผิดไปแล้ว......แต่ไม่ใช่ว่า ฉันขอโทษเพราะสงสาร เพราะฉันไม่เคยคิดถึงใจเธอ ฉันขอโทษในความไม่ใส่ใจ เพราะความโง่ ไม่เข้าใจจิตใจของเธอ ฉันมันแย่...ฉันเคยคิดนะว่า การตามหาอุนยูสำคัญ ที่จริงแล้วความเป็นอยู่ของเธอต้องมาก่อน //www.dailynews.co.th มรดกรักฉบับพันล้านวอน วันที่ 22 กุมภาพันธ์ 2555
ย่ารู้ว่าผิดที่ตีผม ก็เลยรู้สึกละอายใจ ไม่รู้จะสู้หน้าผมยังไง ถึงได้หลบหน้าหลบตา ยูฮังพูดเข้าข้างตัวเอง ชองยีก็เห็นด้วยกับพี่ชาย จริงด้วย มีเหตุผล เป็นไปได้นะ อุนซองมาขายเกี๊ยวเหมือนเคย แต่คราวนี้มีแถมน้ำซุปตามที่จังซุกจาแนะนำ ทำให้มีคนซื้อเกี๊ยวมากยิ่งขึ้น หลังจากขายของจนหมด อุนซองกลับมาบ้านเช้ามองเงินและวางเรียงเงินอย่างชื่นชม จังซุกจาชวนให้อุนซองกินอาหารเช้า เมื่อเห็นอุนซองเอาแต่รีดเงินเรียงไว้อย่างพิถีพิถัน กินก่อนเถอะ เกี๊ยวน้ำเย็นชืดหมดแล้ว ทานก่อนเถอะค่ะ หนูจะรีดแบงก์พวกนี้ให้เรียบก่อน อายุน้อย ๆ ทำไมถึงเห็นคุณค่าเงินขนาดนี้ ฮ่ะ...ฮ่ะ...จริง ๆ นะ หนูไม่เคยคิด ตัวเองจะงกเงินขนาดนี้ อุนซองพูดยิ้ม ๆ เพราะเงิน พ่อหนูถึงต้องตาย...เพราะเงิน อุนยูถึงหายตัวไป...ถ้าไม่มีเงิน ก็ตามหาน้องชายไม่ได้ ถ้าหาก...หนูเจอน้องชายแล้ว หนูจะขยันหาเงิน อุนซองหน้าสลดลงเมื่อนึกถึงน้องชาย สกปรกมากรึ รึว่าน่ากลัว จังซุกจานึกถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เห็นว่าเงินทำให้เกิดปัญหาต่าง ๆ แม้แต่หลานชายตัวเอง จังซุกจาคิดจนปวดหัว คุณย่า ๆ...เป็นอะไร ปวดหัวรึคะ คุณย่า เป็นไงบ้าง นอนลงก่อนมั้ยคะ นอนพักก่อนนะคะ ยงนังโทรฯบอกทนายพั๊กเรื่องที่จังซุกจาหายตัวออกไปจากบ้าน คุณหมายความว่า จนป่านนี้ท่านประธานยังไม่กลับอีกรึ ใช่ค่ะ โทรศัพท์ก็ไม่โทรฯด้วย ครับ ผมรู้แล้ว ผมจะสืบข่าวออกหาทันที คุณจะออกสืบหายังไงคะ จะถามเมื่อวานมีอุบัติเหตุรึเปล่า...ครับ ได้ข่าว ผมจะรีบโทรฯบอก...มันเรื่องอะไร จังซุกจาโทรฯหาพ่อบ้าน เฮ้อ...นายท่าน......ฮัลโหล สวัสดีครับ นายท่าน ห่วงฉันมากสินะ ผมเป็นห่วง หัวใจแทบจะหลุดอยู่แล้วครับ เกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ พ่อบ้านบอกเรื่องที่จังซุกจาโทรฯติดต่อกลับมาแล้ว ยงนังรีบซัก คุณแม่ ท่านบอกอะไรบ้าง ท่านบอกว่าอีกระยะนึงจะกลับ ทุกคนไม่ต้องห่วง ระยะนึงรึ รู้มั้ยตอนนี้คุณแม่อยู่ไหน เรื่องนี้...ท่านไม่ได้บอกครับ ไม่บอก แล้วทำไมไม่รู้จักถาม ยูฮังกล่าวตำหนิ ผมถามแล้ว แต่ท่านไม่ยอมบอก แต่ก็น่าแปลก คุณแม่ทำไมไม่โทรฯหาฉัน กลับโทรฯหาพ่อบ้าน ยงนังบ่น ช่างเถอะค่ะ ท่านปลอดภัยก็ดีแล้ว ดูท่าคุณย่าลงมือลงไม้ตีพี่ยูฮังครั้งแรก ท่านก็เสียใจแล้ว ชองยีบอก เฮ้อ......ยังไงคืนพรุ่งนี้ฉันก็บินแล้ว ยูฮังพึมพำเรื่องที่เขาจะเดินทางกลับอเมริกา จุนเซมาหาอุนซอง พร้อมกับซื้ออาหาร มาให้ด้วย ข้าวกล่องเธอเก็บไว้กินที่บ้าน ฉันซื้อซูชิมาฝาก กว่าจะถึงบ้านก็มืด ข้าวบูดพอดี......ไป อุนซองบอกยิ้ม ๆ และเข็นรถขายของไปพร้อม กับจุนเซ //www.dailynews.co.th มรดกรักฉบับพันล้าน วันที่ 21 กุมภาพันธ์ 2555
ฉัน...มะรืนจะกลับอเมริกา ซึงมีตกใจ มะรืนรึ คุณย่า ท่านยอมแพ้ฉันแล้ว วันมะรืน......วันมะรืน ซึงมียังพึมพำ รู้สึกเสียใจ ตอน 2 ทุ่ม......กลับไปคราวนี้ ไม่กลับมาอีก 3 ปี ไม่ดื่มฉลองให้ฉันล่ะ ดื่มอยู่คนเดียว ......เดี๋ยวก่อน เป็นอะไร ซึงมีหยิบแก้วเหล้าของยูฮังมาเทเข้าปาก อะไร......ฉันดีใจที่พี่ได้ไปจากที่นี่ ฉันขอดื่ม เธอดื่มไม่ไหวหรอก พี่ยูฮัง ทำไมพี่อยากกลับอเมริกามากนัก ที่นี่...ไม่มีอะไรให้พี่คิดถึงเลยรึ ซึงมีดื่มเข้าไปอีก พูดด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ อะไรกันเนี่ย ตามมาให้ปลอบใจ กลับมาเมาซะเอง คนดีซึงมีของเราเมาซะแล้ว เพื่อนยูฮังบ่น พาไปส่งบ้านที......ซึงมี กลับบ้านเถอะ พี่......พี่มันแย่มาก พี่รู้มั้ย ซึงมีโพล่งออกมา น้ำเสียงอ้อแอ้ ฉันรู้ ฉันมันแย่ไม่เอาไหน ทำไมพี่ไม่ทำตัวแย่ ๆ กับฉัน ดีกับฉันทำไม ร้ายกับฉันได้มั้ย อย่าแสร้งทำเป็นไม่รู้ พี่รู้ใจฉันคิดยังไง ปฏิเสธก็ไม่พูด ว่ารักก็ไม่บอก เธอเมาแล้วล่ะ พี่พูดมาสิ ซึงมี ไม่รู้นิสัยฉันรึ คนที่ไม่ชอบ ฉันจะคุยด้วยรึ แต่ฉันว่าเธอก็แปลกนะ ชอบคนนิสัยเสียอย่างฉัน ซึงมีเอนศีรษะพึงไหล่ยูฮัง เพราะพี่อบ อุ่น ฉันรึ เธอรอเดี๋ยวนะ......เฮ้อ......คนรถยังไม่มาอีก......เฮ้อ...... ยูฮังบ่น มองดูรถ พี่อย่าไปนะ อย่ากลับอเมริกานะ จังซุกจาหายตัวออกไปจากบ้าน ไม่กลับเสียที ยงนังเป็นห่วงจึงถามพ่อบ้านเพียวเก่าแก่ที่รู้ความเป็นมาเป็นไปในบ้านเป็นอย่างดี เธอต้องรู้สิ เธอต้องรู้คุณแม่อยู่ไหน ท่านทำอะไรอยู่ ผมไม่ทราบ กระทั่งคุณแม่ทานข้าวกี่เม็ดเธอรู้หมด มีรึจะไม่รู้ ครับ แต่ไม่ทราบ ถึงไม่รู้จริง ๆ ก็ไม่ใช่พูดคำเดียวว่าไม่รู้ ไม่รู้ มือถือคุณแม่ก็ทิ้งเอาไว้ที่บ้าน ยงนังครุ่นคิด นั่นสิ ท่าทางน่าสงสัย คุณอาเป็นคนสนิทคุณย่านี่นา ชองยีมองพ่อบ้านสายตาคาดคั้น ขอโทษครับ ผมไม่ทราบ พ่อบ้านยืนยันคำเดิม คุณแม่ก็เหลือเกิน เล่นอะไรประหลาด ๆ แบบนี้ แค่ขอโทษเอาใจยูฮังก็ไม่ทันแล้ว ยังจะหายไปอีก ขอร้องล่ะ ช่วยบอกที นายท่านทำแบบนี้ เชื่อว่าท่านต้องมีเหตุผล ฉันอยากรู้ ท่านมีเหตุผลอะไรกันแน่ ท่านมีความคิดลึกซึ้ง แล้วจะรู้ครับ พ่อบ้านพูดจบก็เดินผละไป ชองยีมองตามหรี่ตาสงสัย หนูว่า ...คุณอาต้องรู้บางอย่าง คุณแม่ ไม่ต้องห่วง พอได้ยินเสียงไอคุณย่า คุณอาต้องรีบเอาน้ำสาลี่ให้ดื่มอยู่แล้ว อุนซองจัดที่นอน ดูแลจังซุกจาให้นอน คุณย่า คุณย่าไม่ต้องวิตก นอนหลับให้สบาย พอตื่นเดี๋ยวก็จำได้เองแหละ จำได้จริงรึเปล่า จริงสิ อุนซองยิ้มให้กำลังใจ แม่หนู ถ้าหากฉันยังนึกไม่ออกว่าตัวเองเป็นใคร ฉันจะไปสถานีตำรวจเอง หนูไม่ต้องห่วง หนูหลับให้สบายเถอะนะ... อุนซองนั่งปั้นเกี๊ยวและเผลอหลับไป จังซุกจาตื่นขึ้นมาก็มาปลุก แม่หนู อุนซองสะดุ้งตื่น เอ้อ......ตื่นแล้วรึคะ นี่...ทำเกี๊ยวขายรึ ไม่ใช่แค่เกี๊ยว ทำข้าวปั้นด้วยค่ะ...เอ้อ...หนูจะกลับประมาณ 9 โมงครึ่ง กลับมาแล้วค่อยกินข้าวเช้าด้วยกันนะคะ อุนซองเตรียมตัวจะออกไปขายของหาเงิน ฉันไปด้วยคน ฉันไม่อยากอยู่เฉย จังซุกจาบอก คุณย่า แผลที่หัวยังไม่หายดี จะไปได้ยังไง อุนซองเป็นห่วง มีซอสปรุงรสมั้ย ซอสปรุงรึ ต้องมีน้ำซุปด้วย กินพร้อมน้ำซุปร้อน ๆ ถึงจะอร่อย...เร็ว... จังซุกจาแนะนำอุนซอง เช้าวันรุ่งขึ้น จังซุกจาก็ยังไม่กลับบ้าน ยงนังจึงรีบไปบอกลูกสาว แย่แล้ว คราวนี้ต้องแย่แน่ ๆ คุณย่าไม่รู้หายไปไหน หรือคุณย่ากว่าจะกลับก็ดึก เช้าก็รีบออกไป ไม่หรอก แม่อยู่รอท่าน ไม่ได้นอนทั้งคืน...เฮ้อ...ไม่ได้แล้วล่ะ พ่อบ้าน เร็วเข้า รีบแจ้งตำรวจ ยงนังและชองยีรีบบอกพ่อบ้าน น่าจะรอดูก่อนนะครับ ให้รองั้นรึ ยูฮังเดินออกมาจากห้อง รออย่างคุณอา บอกเถอะ......เฮ้อ...... นี่...ลูกไม่ห่วงคุณย่ารึไง ยูฮังยังน้อยใจจังซุกจา ทำไมต้องห่วงด้วย ไม่ได้เอารถ ไม่เอามือถือไปไม่ใช่รึ พูดแบบนี้ ลูกจะบอกอะไรรึ แสดงความคิดเห็น //www.dailynews.co.th |
มิกัง
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Link |
