Group Blog
All Blog
|
มรดกรัก วันที่ 1 เมษายน 2555
 ไม่หรอกค่ะ พี่ยูฮังไม่พูดหรอก หนูรู้ ถึงแม้ลูกมั่นใจ แล้วจะถ่วงเวลาถึงเมื่อไหร่ เรียกแต่พี่ยูฮัง พี่ยูฮัง รักปักใจมีอะไร คุณย่าจับคู่ยูฮังกับอุนซอง ลูกไม่เห็นรึ แม่อย่าห่วง อุนซองเขามีแฟนแล้ว อุนซองมีแฟนแล้ว ใครกัน เซ็งมีแปลกใจ ลูกชายทนายพั๊กค่ะ ที่ทำร้านอาหารรึ อุนซองเป็นแฟนกับลูกชายทนายพั๊กงั้นรึ แต่ว่า.. ลูกชายทนายพั๊ก ชองยีชอบอยู่นี่นา เซ็งฮีคิดหนักเมื่อซึงมีบอกว่าอุนซองเป็นแฟนของจุนเซ เพราะชีวิตเธอจะต้องสลัดอุนซองให้ออก ถ้าเธออยู่ฉันก็ตาย ถ้าเธอตาย ฉันก็อยู่รอด ยูฮังตื่นมาสูดอากาศแต่เช้า และก็เห็นจังซุกจายืนอยู่หน้าบ้านอยู่ก่อนแล้ว คุณย่าตื่นเช้านะครับ ย่าตื่นตีห้ามาทั้งชีวิต วันนี้เธอตื่นเช้า ท่าจะพระอาทิตย์ขึ้นทางตะวันตก จังซุกจาแซวหลานชายกลาย ๆ ตื่นเองครับ แปลกดีนะ อ้าว...แล้วออกมาทำไม ผมจะออกไปเดินเล่น คุณย่า อุนซองเขา... ยูฮังจะบอกย่าเรื่องที่รู้มาจากซึงมี อุนซองทำไม เขาช่วยชีวิตคุณย่ายังไง บอกได้มั้ย ฮึ่ม...เพิ่งมาถามตอนนี้ ผมรู้ว่าคุณย่าล้มบาดเจ็บ คุณย่าได้แต่ว่า อุนซองช่วยชีวิตไว้ แค่พาคุณย่าส่งโรงพยาบาล เป็นผู้มีพระคุณ เกินไปรึเปล่า ย่าไม่แค่บาดเจ็บ แต่ความจำเสื่อม จังซุกจาบอก ความจำเสื่อมรึ ก่อนความจำเสื่อม ย่าได้แต่ร้องขอคนเดินไปมาให้ช่วย ไม่รู้สามหรือสี่คน แต่ทุกคนหนีกันไปหมด.....ฮ่ะ...ฮ่ะ....มีแต่แม่หนูนั่น กระเป๋าเงินย่าก็ถูกแย่งไปด้วย กระเป๋าเงิน กระเป๋าหนังรึครับ พอฟื้นที่โรงพยาบาล อุนซองอยู่ข้าง ๆฉัน เราเจอกันครั้งแรก หมอบอกว่า อาการความจำเสื่อมถ้ายังไม่ดีขึ้น เตรียมจัดงานได้เลย จัดงานอะไรเธอคงรู้นะ ทำไมคุณย่าเพิ่งบอกตอนนี้ เธอน่าจะบอกว่า ทำไมไม่ปล่อยตายไปซะ ช่วยทำไม ทำให้เธอไม่ได้มรดก คุณย่า ทำไมพูดแบบนั้น ฉันพูดเพราะ เธอสามแม่ลูก เกลียดอุนซองที่เขาแย่งสมบัติ แต่ว่าพวกเราไม่......คุณย่า ทำเกินไปแล้ว ยูฮังพูดอย่างน้อยใจ ฉันเป็นหรือตาย จะมีใครสนใจ วันอาทิตย์นี้ ครบรอบ 30 ปีร้านสาขาสอง เริ่มบริการส่งถึงที่ หัวหน้าโค กับเซชิวทำประชาสัมพันธ์ตามย่านพักอาศัย สถานคนชรา สมาคมแม่บ้าน ผู้จัดการสั่งเตรียมทำแผนประชาสัมพันธ์ อุนซองรับคำ ใครตัดสินใจ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ยูฮังถามขึ้น หัวหน้าโค กับผมปรึกษากัน ผู้จัดการบอก ทำไมผมไม่มีส่วนร่วม ทำไมคุณต้องมีส่วนร่วม ปัทโธ่...เราเป็นทีมงานเล็ก ๆ แค่คนทำงานเอง หน้าที่เราทำงานตามคำสั่ง ทำงาน พนักงานอีกคนบอก เราเห็นด้วยกับข้อเสนอของนาย โดยเสริมบริการส่วนเด็กเล่น เพิ่มเมนูสำหรับเด็กด้วย เด็กเล็กที่ทานน้อย ถ้าสั่งเมนูผู้ใหญ่จะทานไม่หมด น่าสนใจ ตอนออกประชาสัมพันธ์ แจ้งข่าวฉลองครบรอบ 30 ปีด้วย เงินรายได้ช่วยการกุศลให้คนชรา ให้พาครอบครัวมาด้วย ฟรีตลอดงาน ตอนนี้กำลังทำยอดขาย ฟรีได้ยังไง ยูฮังไม่เห็นด้วย ช่วยเหลือสังคมเป็นนโยบายจินซองฟู้ดส์ ไม่ต้องพูดมาก ผู้จัดการมองหน้ายูฮัง ให้ผมทำอะไร ยูฮังถาม คุณ...ตามหัวหน้าโค ยูอังมองหน้าอุนซอง อุนซองรีบบอก หือ.....ผู้จัดการคะ งานนี้ ไม่ต้องสองคนหรอกค่ะ ผมรู้ ทำไมต้องให้ผมไปด้วย ยูฮังบ่น ผมให้คุณไปคนเดียวได้ไง งานประชา สัมพันธ์เป็นภาพลักษณ์ของบริษัท พลาดไม่ได้ ช่วงนี้เรียนงานประชาสัมพันธ์กับหัวหน้าโค ถ้าผ่านก็บินเดี่ยวได้ ระหว่างที่ออกทำแผนประชาสัมพันธ์ ยูฮังก็บอกอุนซอง ฉันติดประกาศเอง คนแก่กับแม่บ้านเธอไป ฉันอยากอยู่หรอก แต่ผู้จัดการ... อุนซองเอ่ยขึ้น แต่ยูฮังพูดแทรกทันที แยกกัน แค่ออกมาพร้อมกันก็พอ ทำไมฉันต้องทำแบบนั้น เริ่มออกลายอีกแล้วนะ อุนซองบ่นขึ้นบ้าง เห็นฉันเป็นคนยังไง ทำไมต้องแยกกันด้วย ช่างเถอะ ไปก็ได้ ยูฮังพูดจบก็เดินไป หมั่นไส้ อุนซองค้อนให้วงใหญ่ อุนซองเข้าไปประชาสัมพันธ์ในบ้านคนชรา พร้อมแจกใบปลิว อย่าลืมนะคะ วันอาทิตย์ไปร่วมงานนะคะ ฟรีตลอดงานจริงรึเปล่า ค่ะ ฟรี ๆ ๆ ฟรีตลอดงาน ทานสองชามก็ฟรีค่ะ ไม่คิดเงินจริงนะ คุณลุงคุณป้าจูงมือกันไปรับประทานนะคะ ดี ๆ ๆ ชวนเพื่อนไปด้วย..... แสดงความคิดเห็น //www.dailynews.co.th มรดกรักฉบับพันล้านวอน วันที่ 31 มีนาคม 2555
เธอว่ายูฮังรู้สึกผิดต่อเธอรึ จุนเซพยายามแย็บถาม ความจริงเขาไม่ใช่คนเลวร้าย เขาไม่ใช่คนเลว ยูฮังเป็นหลานคุณย่า เดิมเป็นเด็กธรรมดาคนนึง หลังจากเห็นพ่อตาย เขาเปลี่ยนไป จุนเซนึกถึงเรื่องราวในอดีต เขาเห็นพ่อตายรึคะ พ่อของยูฮัง ตายจากอุบัติเหตุรถคว่ำตอนเขาอายุ 7 ขวบ ตอนนั้นเขาไปกับพ่อ ยูฮังอยู่ในเหตุการณ์ เกิดอาการช็อก ไม่พูดตั้งสามเดือนกว่า ตอนนั้น เขาพูดอะไรลืมหมด ถึงทุกวันนี้ ไม่มีใครรู้เกิดอะไรขึ้น เขาเห็นเหตุการณ์...ตอนที่พ่อตายรึคะ อุนซองฟังอย่างสนใจ ฉันกับพ่อ ไปงานศพ เห็นใบหน้ายูฮัง ยังจำได้ไม่ลืม ราวกับตำหนิโกรธแค้นใครบางคน เขาคุกเข่า ซ่อนตัวอยู่ที่มุมโถง เอ้อ...เขาคงโกรธแค้นโลกใบนี้ น้ำเสียง อุนซองเจือสงสาร ไปกันเถอะ ฉันรู้สึกอาย ขอโทษค่ะ ฉันไม่กล้าสู้หน้าพี่ ซึงมีบอกหลังจากบอกยูฮังเรื่องที่เธอและอุนซองเป็นครอบครัวเดียวกัน กินข้าวก่อนสิ ไม่ค่ะ กลับเลย สายตาพี่ มองเหมือนฉันเป็นคนหลอกลวง ฉันไม่ได้มองอย่างนั้น วันนี้ไม่ดูหนังแล้ว พี่อย่าบอกคนที่บ้านนะ ไม่ใช่...พี่อย่าบอกกับใครเด็ดขาด เห็นแก่...ศักดิ์ศรีคุณแม่ ไว้ให้..เราเป็นคนบอกเองนะคะ ซึงมีขอร้อง ปั๊กเซ็งฮีนัดทนายพั๊กมาเจอที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งพร้อมกับมอบของขวัญให้ ที่ทนายพั๊กช่วยเหลือในเรื่องการเปิดร้านใหม่ ผู้ชายตัวคนเดียว เรื่องเสื้อผ้าดูจะเป็นปัญหา ไม่ทราบว่าจะน่าเกลียดรึเปล่า คราวหน้า...ถ้าจะซื้อเสื้อผ้า ชวนดิฉันได้นะคะ เวลาเห็นผู้ชายคนเดียวซื้อเสื้อผ้า รู้สึกสงสาร จริงรึครับ ทนายพั๊กแววตาลิงโลดเพราะพึงใจเซ็งฮีอยู่เป็นทุนเดิม จริงสิคะ ต้องการเพื่อนหาดิฉันได้ แม้ดื่มเหล้าไม่ได้ คุยเป็นเพื่อนได้นะคะ ฮ่ะ...ฮ่ะ...เพื่อนวงเหล้าผมมีเยอะครับ....ฮ่ะ..ฮ่ะ... หมู่นี้ บริษัทคงวุ่นวายมากสิคะ ได้ยินยงนังว่า ประธานจังสร้างปัญหาหนักใจให้รึคะ บริษัทไม่ใช่ของเด็กเล่น ยิ่งสมบัติทั้งหมด ทำไปได้ยังไง เซ็งฮีเลียบเคียงถาม ก็อย่างนั้น แล้ว..ต่อไปยงนังจะทำยังไงคะ ถ้าท่านประธานไม่เปลี่ยนใจ ยงนังมิหมดตัว ได้แต่มองตาปริบ ๆ รึคะ ไม่หรอกครับ บ้านเมืองเรายึดถือเรื่องสายโลหิต แล้วยังไง แม้เจ้าของไม่ประสงค์ยกมรดกให้ลูกหลาน ทางกฎหมาย ผู้สืบสายโลหิตย่อมมีสิทธิ ระบุไว้รึคะ แล้วยังไง เซ็งฮีถามต่ออย่างสนใจ ยูฮังกลับมาบ้านก็คิดถึงเรื่องที่ซึงมีเล่าเรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัวซึงมีและอุนซอง อุนซองก็เลย...พาอุนยูออกจากบ้าน อีกอย่างคุณพ่อเสีย เราไม่เกี่ยวกันอีกแล้ว เลยทำเป็นไม่รู้จัก อุนซองพูดเอง แม่ฉันอยากเช่าบ้านให้เขาอยู่ ขอร้องหลายครั้งให้ออกจากบ้านพี่ แต่เขาไม่ยอม เอ้อ.... ยูฮังถอนหายใจหนักหน่วง อุนซองกลับมาเห็นยูฮังนั่งอยู่ก็เอ่ยทัก แต่ยูฮังไม่พูดด้วยเดินหนีไปเลย นั่งอยู่นี่ทำไม....อะไรอีกล่ะ ไหนว่าแยกแยะได้ อ๋อ...อยู่บ้านถือว่าเป็นศัตรูสินะ เชอะ...... ซึงมีละอายใจไม่กล้าสู้หน้ายูฮัง ขณะที่เซ็งฮีบอกซึงมีว่าอุนซองไม่มีทางได้มรดกของจังซุกจาแน่ สบายใจจริง ๆ อุนซองไม่มีทางได้มรดกหรอก เมื่อคุณย่าตาย สามารถฟ้องบางส่วนคืนกลับมาได้ ยูฮังไม่ต้องหมดเนื้อหมดตัวแล้ว ซึงมีไม่ได้สนใจเรื่องมรดก แต่กำลังเสียใจเรื่องที่แม่เอารูปครอบครัวใส่ไว้ในกระเป๋าจนทำให้ยูฮังรู้ความจริง แม่เอารูปใส่กระเป๋าหนูใช่มั้ยคะ เอ้อ....แม่ว่าจะบอกลูกอยู่พอดี รูปเก่า ๆ เก็บไว้อีกทำไม พี่ยูฮังเห็นแล้ว อะไร พี่ยูฮังเห็นรูปแล้ว เห็นรูป...หรือว่า ลูก...ลูกว่ายูฮังเห็นรูปใบนั้นรึ เซ็งฮีตกใจมาก เพราะงั้น.... ถ้างั้น...ยูฮังรู้หมดแล้วสิ รู้เรื่องลูกกับอุนซอง เซ็งฮีละล่ำละลัก เขาเห็นรูปถ่ายครอบครัวเราห้าคน รู้อยู่แล้ว แล้ว...ลูกพูดยังไง บอกเขาว่ายังไง หนูขอร้องเขาอย่าให้ใครรู้ ก่อนหน้านี้พูดอะไร ยูฮังต้องถามว่าทำไมถึงไม่บอกเขา หนูต้องเอาตัวรอด ซึงมีกังวลใจมาก เอาตัวรอดยังไง เป็นแม่ แม่จะพูดยังไง หนูต้องตกบันไดพลอยโจนกับแม่รึคะ ซึงมีระเบิดออกมา ลูกแน่ใจรึยูฮังจะไม่บอกใคร //www.dailynews.co.th มรดกรัก วันที่ 30 มีนาคม 2555
ครับ พอคุณย่าตาย ยูฮังสามารถฟ้องร้องในฐานะผู้ถือหุ้นใหญ่ ฟ้องนังเด็กนั่นด้วย คุณย่าตัดสินใจรอบคอบแล้ว พ่อประสบความสำเร็จแล้วนะ ผู้ชาย...ไม่ชิงให้ถึงเป้าหมาย เสียชาติเกิด ชีวิตพ่อ มีความสุขแล้วนะครับ พูดไม่รู้เรื่อง พ่อครับ ผมต้องขอโทษ ผู้จัดการสั่งให้ ซังยูฮัง เรียกหัวหน้าโคอุนซอง มาพบ แต่ ยูฮัง เรียกอุนซอง ว่า นี่ ถามหน่อย ให้เรียกหัวหน้าโค หรือให้เรียกนี่ หัวหน้าคือตำแหน่งหัวหน้า เรียกว่านี่ได้รึ ผู้จัดการ กล่าว ขอโทษค่ะ คงเพราะความเคยชิน อุนซอง ช่วยแก้ตัว ในโลกนี้ ไม่มีคำว่าเคยชินแล้วเปลี่ยนไม่ได้ ผู้จัดการ กล่าว ตอนที่ 20 ยูฮังจะเอากระเป๋าไปคืนซึงมี ระหว่างที่กำลังรอซึงมีอยู่ ยูฮังเปิดกระเป๋าและเห็นรูปครอบครัวของซึงมี และก็ตกใจเมื่อพบว่าครอบครัวของซึงมีมีรูปอุนซองอยู่ด้วย ซึงมีมาถึงเห็นยูฮังหน้าบึ้งก็ถามขึ้น ให้พี่ยืนรอ โกรธรึ ยูฮังไม่ตอบบอกให้ซึงมีตามเขาไป ยูฮังพาซึงมีมาที่ปลอดคน และพูดตรง ๆ ทำไมเธอไม่บอกฉัน บอกอะไรรึ ซึงมีงง เรื่องโคอุนซองกับเธอ ทำไมไม่บอก ...นี่ รูปเธอกับอุนซองใช่มั้ย ยูฮังส่งรูปให้ ซึงมีตกใจมาก พี่เอารูปมาจากไหน อุนซองให้พี่ใช่มั้ย อุนซองรึ กระเป๋าใบนี้ กระเป๋า ซึงมีนึกขึ้นได้ว่าปั๊กเซ็งฮีเป็นคนนำไปไว้ในกระเป๋าของเธอ ว่ามา โคอุนซองเป็นลูกสาวอีกคนของ บ้านเธอรึ ฉันถามทำไมไม่ตอบโคอุนซองเป็นลูกพ่อเลี้ยงเธอใช่มั้ย ซึงมีไม่รู้จะเลี่ยงอย่างไรจึงต้องสารภาพ ถูกแล้ว ถูกแล้วล่ะ ทำไมเธอไม่เคยบอก ฉันถามได้ยินมั้ย พี่ ถือซะว่าพี่ไม่รู้ไม่เห็น ที่ฉันไม่เคยพูด เพราะมีความจำเป็น ไม่พูดดีซะกว่า อุนซองเป็นคนขอร้องไม่ให้บอกใคร ซึงมีโกหก โยนเรื่องทั้งหมดให้อุนซอง โคอุนซองรึ ทำไม ทำไมไม่ให้พูด คุณย่าเห็นว่าเขาเป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่ ถ้ารู้เรามีความสัมพันธ์จะยุ่ง อีกอย่างคุณพ่อเสีย เราไม่เกี่ยวกันอีกแล้ว เลยทำเป็นไม่รู้จัก อุนซองพูดเอง เขาเป็นคนบอกรึว่าทำเป็นไม่รู้จักกัน ยูฮังถามย้ำ พ่อใหม่ฉันคือ พ่อของอุนซอง การตายของท่าน...กะทันหันมาก....ฉันกับแม่ไม่รู้ว่าท่านล้มละลาย ทิ้งหนี้สินรุงรังไว้ให้ เจ้าหนี้มาโวยวายในงานศพ หลังงานศพยังรังควานถึงบ้าน หมายศาลเอามาติด บ้านเราวุ่นวาย มีเรื่องแบบนี้รึ เจอสภาพนี้ อุนซองก็เลย...พาอุนยูออกจากบ้าน แม่ฉันให้เงินเขาไปก้อนนึง แต่แล้วเงินก็หาย อุนยูก็หาย ต่อมาได้รู้จักคุณย่า...พอรู้อุนซองอยู่บ้านพี่ พอดีกับฉันได้บ้านจากพ่อของฉัน ชีวิตจึงดีขึ้น แม่ฉันอยากเช่าบ้านให้เขาอยู่ ขอร้องหลายครั้งให้ออกจากบ้านพี่ แต่เขาไม่ยอม แสดงว่า เขาโกหกใช่รึเปล่า พี่ไม่รู้รึ เขาเป็นคนยังไง เธอล่ะ ก่อนหน้านี้ทำไมไม่บอก ถ้าพ่อโคอุนซองตาย ก็คือพ่อเลี้ยงเธอ ทำไมเธอไม่บอก ยูฮังคาดคั้นอีก เพราะแม่ฉัน เพราะแม่ฉันถึงไม่พูด และเพื่อตัวฉันเอง...ไม่ใช่ครั้งเดียว แม่ฉันเป็นม่ายถึงสองครั้ง เป็นความทุกข์ทรมาน...ไม่อยากบอกใคร อย่างที่แม่บอก ใครจะชอบลูกสาวของแม่ม่าย ฉัน..ก็ไม่อยากให้รู้ว่าเป็นลูกแม่ม่าย ซึงมีบีบน้ำตา เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ไม่น่าปิดบังนี่นา พี่ไม่เข้าใจ คนที่เรารัก เห็นเราต่ำต้อย รู้สึกยังไง เหมือนครั้งแรกที่เราเจอกัน ฉันไม่อยากให้เห็นสภาพเวทนาของฉัน...พอเข้ามาทำงานในบริษัทเจออุนซอง ฉันตกใจมาก กลัวอุนซองพูดจะทำยังไง แต่อุนซองกลับเป็นฝ่ายขอร้อง อย่าให้บอกเรื่องนี้ ฉันจึง...ค่อยรู้สึกโล่งใจ ซึงมีโยนบาปให้อุนซองแต่เพียงผู้เดียว เฮ้.....อุนซอง นัดคุณจุนเซไว้รึ เฮลีเอ่ยทักเมื่อเห็นอุนซองมาที่ร้านอาหาร ฉันเอาของมาให้เธอ เก็บจากค่าส่งนม รู้สึกเหมือนเจ้าหนี้หน้าเลือดเลย เจ้าหนี้หน้าเลือดไม่คิดดอก แถมผ่อนชำระได้ด้วย พักนี้ไม่ได้ข่าวพี่จุนเซเลย ตอนนี้อยู่ไหน อุนซองถาม ใช่แล้ว หมู่นี้..ดูท่าทางเขาเหมือนมีเรื่องบางอย่าง หน้านิ่วคิ้วขมวด เคร่งขรึม ต้องมีปัญหาหนักอก วันนี้ ตั้งแต่เช้ายืนอยู่แต่ที่ระเบียง เอ้อ...ใช่แล้ว เมื่อวาน เขาทะเลาะกับพ่อเขาด้วย เฮลีรับบอก ทะเลาะกับพ่อรึ พี่จุนเซนะ อุนซองแปลกใจ ฉันเพิ่งเห็นเป็นครั้งแรกนี้แหละ ทะเลาะกับพ่อเรื่องอะไรกัน อุนซองครุ่นคิด ได้รับรายงานว่า หมู่นี้อารมณ์ไม่ดี ไม่สบายใจรึคะ อุนซองถามขึ้นเมื่อเจอหน้าจุนเซ อึ่ม... จุนเซสีหน้าเนือย ๆ ถ้าไม่มีอารมณ์คุยกับใคร ฉันจะหายวับไปเลย อุนซองพูดล้อ ๆ นั่งสิ ได้ยินว่า พี่ทะเลาะกับพ่อ มีเรื่องรึคะ เฮ้อ.....หน้าตาเหมือนปัญหาหนักอก เธอมาแหย่ฉันเล่นรึ ฉันรึ....ฮ่ะ...ฮ่ะ...พี่บอกฉันมาแหย่เล่น คงใช่มั้ง แหย่แล้วอารมณ์ดีมั้ย ไปกันเถอะ จุนเซเอ่ยชวนอุนซองไปขี่จักรยานเล่น พี่จะแข่งกับฉันมั้ยล่ะ มาเลย... ไม่เลว ฉันขี่มานานแล้ว...ฮ่ะ...ฮ่ะ...มาเลย... ฮู้...ฮ่ะ...ฮ่ะ... การได้อยู่กับอุนซองทำให้จุนเซลืมเรื่องหนักใจไปได้พักหนึ่ง ไชโย ชนะแล้ว...ฮ่ะ...ฮ่ะ... อุนซองเฮเมื่อขี่จักรยานชนะ เธอผู้หญิงรึเปล่า ขายังกับนกกระเรียน แต่แรงดีเหลือเกิน ฉัน หลอกล่อให้พี่สบายใจ แต่ขี่แพ้ผู้หญิงโกรธรึเปล่า ดูเธอ ไม่รู้สึกอายบ้างเลยนะ เชอะ รู้หรอกน่ะ ว่าแกล้งทำเป็นแพ้ อุนซองยิ้ม ๆ ฝีมือพอกัน เอาชนะถึงจะภูมิใจ ขี่จักรยานชนะเธอได้อะไร งั้นมาแข่งกันใหม่ เอาใหม่ ๆ... อุนซองทำท่าจะขี่ต่อ นี่...ขาเป็นตะคริวแล้ว ฮ่ะ...ฮ่ะ... อุนซองหัวเราะชอบใจ หลังขี่จักรยาน ทั้งสองก็มานั่งคุยกัน ที่บ้านเป็นยังไงบ้าง ได้ยินว่าคุณน้ากับชองยีไม่ยอม รึ ต้องดูสีหน้าเขา ฉันเลยเลี่ยงเวลาอาหารจะได้ไม่เจอ ยูฮังล่ะ รายนั้น...เอ่อ...รู้สึกว่าเขาเป็นคนแปลก แปลกยังไง พอนึกถึงอุนยูทีไร ก็จะเกลียดเขา แต่ก็รู้สึกละอายใจ ฉันว่าเขาคงรู้สึกเหมือนกัน นึกถึงพินัยกรรมเขาคงเกลียดฉัน แต่เขาละอายใจทำให้อุนยูหายไป เฮ้อ...คิด ๆ ดู เราต่างเกลียดกัน ต่างละอายใจ อุนซองถอนหายใจยาว //www.dailynews.co.th มรดกรัก วันที่ 29 มีนาคม 2555
ยงนัง และชองยี ยืนอยู่หน้าบ้าน ยูฮัง และพ่อบ้านเข้ามาช่วยพูด ท่านครับ พวกเขาพูดไปงั้นเอง ถึงได้ไปแค่วันเดียว พ่อบ้าน กล่าว คนทั่วไป ไม่ได้คิดเหมือนคุณย่า ฐานะของพวกเรา พูดตรง ๆ เหมือนถูกฟ้าผ่า มันยากอยู่ ยูฮัง กล่าว ยามฟ้าใส จู่ ๆ ไม่มีฟ้าผ่า ต้องมีสัญญาณมาก่อน ด้านปั๊กเซ็งฮี เมื่อมาส่งยงนังและชองยีแล้ว ได้พบกับอุนซอง จึงขอคุยด้วย ก็แค่นั้นเอง สำหรับเธอ แน่นอนเป็นเรื่องน่าดีใจ แต่สำหรับลูกหลานเขา เป็นเหมือนฟ้าผ่า สมบัติหายในพริบตา เหมือนฟ้าผ่าสำหรับคุณมากกว่า อุนซอง กล่าว อะไร คุณจะรู้สึกอะไรกับคนในบ้านคุณเองที่เสียดายว่าที่ลูกเขยไม่ได้สืบทอดจินเซ็งฟู้ดส์ อุนซอง กล่าว ฉันเสียดาย เป็นธรรมดาของคน แต่ที่สำคัญ... ทำไมคุณต้องเอาอุนยูไปทิ้ง อุนซอง ถาม นี่เธอจะ... ติดต่อฉันไม่ได้ ทำเป็นไม่รู้พาส่งตำรวจสิ ทำไมต้องพาเขาไปปล่อยถึงเทกู๊ด อีกแล้วนะ พอได้แล้วนะ อุนซอง เพราะอุนยูความจำดี จำรถหรูคันใหม่คุณ ไม่ก็บ้านคุณได้ กลัวเขาจะบอกเรื่องของคุณให้ฉันรู้ คุณบอกว่าไม่มีเงิน... ให้อุนยูกับฉันออกจากบ้าน คุณมันใจร้าย อุนซอง สุดท้าย... ก็เพื่อเงิน อยากให้ซึงมีแต่งงานกับหลานชายคุณย่า ทิ้งอุนยูก็เพื่อเงิน เธอมีหลักฐานอะไร พูดส่งเดชแบบนี้ ซึงมีชอบยูฮังตั้งนานแล้ว ใคร ๆ ก็รู้ งั้นให้แต่งงานไปเลยสิ อะไร ฉัน...ไม่บอกคุณย่าหรอก เมื่อสามปีก่อน คุณซื้อคอนโดฯในชื่อซึงมี แล้วไล่ฉันกับอุนยู เรื่องทิ้งอุนยู ฉันก็ไม่บอก ซึงมี... ให้ซึงมีแต่งงานกับซังยูฮังเลย แต่ว่า สมบัติคุณย่า ไม่มีวันตกอยู่ในมือซังยูฮัง เพราะว่าฉันต้องการมัน จากนั้นฉันจะบริหารงานบริษัท และหาอุนยูให้เจอ ให้อุนยูเรียนเปียโนที่เขารัก อุนซอง กล่าว เธอคิดจะ... เงินนั่น...ไม่มีทางที่คุณจะได้มัน จังซุกจา ใจอ่อน ยอมให้ยงนัง และชองยี เข้าบ้าน โดยให้ยงนังเริ่มทำงานบ้านตั้งแต่พรุ่งนี้ ส่วนชองยีบอกว่าตนจะเริ่มงานร้านพี่จุนเซวันนี้ เมื่อกลับมาเข้าบ้านได้แล้ว สามแม่ลูกได้คุยกันแม่ ต่อไปนี้เราจะเป็นยังไง เป็นยาจกจริงรึ ชองยี ถาม ทนายพั๊กจะคิดหาวิธีให้ แล้วจะบอกเรา แต่นี่...ทำไมเงียบหายไป ยงนัง กล่าว ผมจะทำให้คุณย่าเปลี่ยนใจ คอยดู ยูฮัง บอกทั้งสอง ลูกรึ จะทำยังไง ชองยี ถาม ถึงคุณย่าตัดสินใจแล้ว แต่ผมเป็นหลาน เห็นผมปรับปรุงตัว มีผลงาน ท่านคงเปลี่ยนใจ พี่เลยไปร้านสาขาสองรึ เฮ้อ...ลูกฮัง ผมต้องพิสูจน์ให้คุณย่าเห็น ว่าผมก็ทำได้ ทำไมพี่ไม่ทำก่อนหน้านี้ ก็นั่นสิ ยงนัง กล่าว ใครไปรู้ คุณย่าจะมาไม้นี้ ขอนอนก่อน เหนื่อยเหลือเกิน อะไรอยู่ในถุง ยูฮัง ถาม นี่รึ ชองยี ถาม กระเป๋าซึงมีนี่นา เหมือนที่ฉันซื้อให้ ใช่ ฉันขอเขาคืนมาเอง ไม่ไหวเลย ตอนนี้พี่ยิ่งไม่มีเงินซื้อของให้เขา ยังจะเอามาอีก...มานี่ ถึงพี่ซื้อกระเป๋าพลาสติกให้ ซึงมีก็ไม่ว่า เช้าวันรุ่งขึ้น ยงนัง ตื่นสายมาทำงานช้าสิบนาที พ่อบ้านจึงทักแค่สิบนาทีเอง เมื่อคืนฉันย่ำแย่ขนาดไหน ยังต้องตื่นเช้า เก่งแล้วนะ ผมบอกแล้ว ตอนที่กลับมามันไม่ง่ายอย่างที่คิดจริงมั้ยครับ ใช่ พ่อบ้านเก่งเสมอ เธอไม่อยากให้ฉันกลับแต่ฉันก็กลับ เสียใจด้วย ผมไม่เคยคิดอย่างนั้นแม้แต่น้อย อะไร ฉันไม่ได้ว่าสักหน่อย จะได้มีโอกาสกะหนุงกะหนิง พูดอะไร ผมไม่เข้าใจ ช่วยอธิบาย กะหนุงกะหนิงอะไร เอ้อ...เปล่า ไม่มี 20 วินาทีก่อนคุณพูดกะหนุงกะหนิง พ่อบ้าน กล่าว เปล่านะฉันแค่...เห็นพ่อบ้านลงมาจากห้องอุนซองบ่อย ๆ คุณ...คุณผู้หญิง อย่าพูดส่งเดช เปล่าหรอกน่ะ ผู้ชายชอบสาวเอ๊าะ ๆ ทุกคนแหละ แต่ผมไม่ พ่อบ้านไม่ชอบรึ ผมไม่ชอบ ผมชอบผู้หญิงสูงวัยตะหาก ชอบผู้หญิงสูงวัย ทำไม ต้องทำไมด้วยรึ ก็ชอบ ชอบนี่นา วัน ๆ เธอไปแต่ตลาดกับอยู่บ้าน รู้จักผู้หญิงสูงวัยได้ยังไง รู้จักที่ไหน เป็นใครรึ มีก็แล้วกัน อายุมากยังซื่อบื้ออีกด้วย ฮะ...ฮะ...อุ๊ยตาย ชอบเข้าไปได้ยังไง...ฮะ...ฮะ... ผมเองก็แปลกใจ ล้างข้าวได้แล้ว ประหลาด...ฮิ..ฮิ.... พั๊ก พยายามตื๊อจุนเซ ให้เข้ามาช่วยงานที่บริษัท ผมมีคำตอบตั้งแต่แรก แต่ในเมื่อพ่อ ไม่ใช่คนอื่นขอร้อง ผมต้องคิดทบทวนอยู่นาน ผมชอบชีวิตแบบนี้ เห็นลูกค้าเข้าร้านกินของอร่อย นั่งคุย เป็นความสบายใจ เป็นความสุข เป็นเหมือนคุณปู่ พูดถึงปู่อีกแล้ว คุณปู่... ยกร้านนี้ให้ผม ท่านพูด จุนเซ จงทำในสิ่งที่เป็นความสุข ใช่ คุณปู่ยกร้านอาหารนี้ให้แก เลยได้โอกาสหนี คุณปู่ให้ความสุขแก่ผม แต่ในฐานะลูกพ่อ ใช่ว่าผมไม่มีความสุข รู้แล้วแกปฏิเสธพ่อทำไม มรดกของคุณย่า ต้องแล้วแต่คุณย่าตัดสินใจสิครับ พ่อพูดถึงมรดกรึ พ่อพูดถึงบริษัท แกก็เรียนกฎหมาย ท่านประธานทำไมไม่ยกมรดกให้หลานให้สะใภ้ กลับยกให้เด็กผู้หญิงแกก็รู้ พั๊ก กล่าว //www.dailynews.co.th มรดกรัก วันที่ 28 มีนาคม 2555
ยงนัง กับชองยี ตัดสินใจกลับมาบ้านคุณย่า โดยมียูฮัง มาช่วยขนของ และปั๊กเซ็งฮีขับรถมาส่ง ระหว่างอยู่บนรถปั๊กเซ็งฮี ถามยูฮัง เธอขอไปทำร้านสาขาสองเองรึ ครับ ทำไม ทำไมถึงไปทำที่นั่น ถ้าเธอมีผลงานเหนือกว่า เรื่องมรดกเป็นอันยกเลิกสินะ ไม่ครับ หรือเธอมีแผนการบางอย่าง นี่...เลิกถามซะที ถามแทงใจดำลูกชายฉัน ยงนัง กล่าว แทงใจดำที่ไหนกัน ฉันเป็นห่วงหรอกถึงได้ถาม คุณน้าถามเพราะซึงมีหรอก กลัวพี่ชายหนูเป็นยาจก ชองยี กล่าว โคเจ แม่เธอกับฉันเป็นเพื่อนมา 30กว่าปี อยู่ด้วยกันมา 30 กว่าปี แม่สามีฉันคิดยังไงเดาใจไม่ถูก แล้วยูฮังจะรู้รึ ยงนัง กล่าว เอ้อ...ก็จริงนะ เมื่อมาถึงบ้าน ยูฮัง พาแม่และชองยี เข้ามาหาคุณย่าจังซุกจา คุณย่า แม่กับชองยีมาแล้วครับ ใครมากับใครนะ แม่กับชองยีครับ สองแม่ลูกกลับมาทำไม คุณแม่ ขอโทษค่ะ ยงนัง กล่าว ไหนว่าไม่เปลี่ยนพินัยกรรม จะไปจากบ้านนี้ แล้วกลับมาทำไม...ออกไปเลย ฉันไม่อยากเห็นหน้า ออกไป คุณย่า ยูฮัง กล่าว ท่านครับ พ่อบ้าน เข้ามาห้าม อย่าห้าม หลีกไป ออกไป บอกให้ไป... คุณแม่ ๆ...ดิฉันผิดไปแล้ว...คุณแม่... คุณย่า คุณย่าคะ... ไปจากบ้านฉัน ไป... จังซุกจา กล่าว คุณย่า... ท่านครับ... ฉันบอกว่าไม่ยกมรดกให้ พวกเธอก็ออกจากบ้าน ตัดขาดกับฉัน แล้วกลับมาทำไม ใครให้กลับมา คุณย่า เราสำนึกผิด ขอแก้ตัวใหม่ค่ะ ชองยี กล่าว ไม่สนใจฉัน ตัดขาดกับฉัน พ่อแม่ให้เงินถึงเรียกว่าพ่อแม่ใช่มั้ย พ่อแม่ไม่มีเงินล่ะดูถูก กลัวขายหน้าคนอื่น ที่แท้ก็คนบ้านฉันเอง ถ้าหากฉันเป็นยัยแก่จน ๆ พวกเธอมีหวังฝังฉันไปนานแล้ว คุณแม่ ไม่นะคะ ไม่ใช่อย่างนั้น ยงนัง กล่าว หนูก็เหมือนกัน คุณย่า ใช่ ไม่เหลือไว้สักแดงเดียว ยกสมบัติให้คนอื่นไปให้หมด ถ้าไม่สำนึก นั่นแหละไม่ใช่คน ใช่ค่ะ ต่อให้ทำแบบนั้น ไม่ให้เงินก็ยังตัดขาดกับฉันได้ สมแล้วล่ะ ที่ฉันไม่ให้พวกเธอ แม้ต้องปวดหัวใจ คนเป็นพ่อแม่ ใจอยากยกให้ลูกหลาน ฉันต้องฝืนใจตัวเอง ตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ อย่างน้อยพวกเธอน่าจะรู้...รู้ถึงความรู้สึกในใจฉัน ท่านครับ ระวังสุขภาพนะครับ พ่อบ้าน กล่าว หลังจากฉันตาย คิดว่าฉันอยากให้พวกเธอต้องลำบากรึ เหตุผลที่ทำแบบนี้ ฉันได้บอกชัด เจนแล้ว สำหรับพวกเธอ...เงินคือตัวแทนความรัก ไม่ใช่ทั้งหมดหรอกค่ะ ยงนัง กล่าว ถ้าไม่ให้เงิน ไม่เห็นฉันเป็นคุณย่า ฉันไม่ต้องการ แล้ว...ทำยังไงดี ลูกฮัง แม่ควรทำยังไง คุณอา //www.dailynews.co.th |
มิกัง
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Link |
