ฉัน...มะรืนจะกลับอเมริกา
ซึงมีตกใจ มะรืนรึ
คุณย่า ท่านยอมแพ้ฉันแล้ว
วันมะรืน......วันมะรืน ซึงมียังพึมพำ รู้สึกเสียใจ
ตอน 2 ทุ่ม......กลับไปคราวนี้ ไม่กลับมาอีก 3 ปี ไม่ดื่มฉลองให้ฉันล่ะ ดื่มอยู่คนเดียว ......เดี๋ยวก่อน เป็นอะไร
ซึงมีหยิบแก้วเหล้าของยูฮังมาเทเข้าปาก อะไร......ฉันดีใจที่พี่ได้ไปจากที่นี่ ฉันขอดื่ม
เธอดื่มไม่ไหวหรอก
พี่ยูฮัง ทำไมพี่อยากกลับอเมริกามากนัก ที่นี่...ไม่มีอะไรให้พี่คิดถึงเลยรึ ซึงมีดื่มเข้าไปอีก พูดด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ
อะไรกันเนี่ย ตามมาให้ปลอบใจ กลับมาเมาซะเอง คนดีซึงมีของเราเมาซะแล้ว เพื่อนยูฮังบ่น
พาไปส่งบ้านที......ซึงมี กลับบ้านเถอะ
พี่......พี่มันแย่มาก พี่รู้มั้ย ซึงมีโพล่งออกมา น้ำเสียงอ้อแอ้
ฉันรู้ ฉันมันแย่ไม่เอาไหน
ทำไมพี่ไม่ทำตัวแย่ ๆ กับฉัน ดีกับฉันทำไม ร้ายกับฉันได้มั้ย อย่าแสร้งทำเป็นไม่รู้ พี่รู้ใจฉันคิดยังไง ปฏิเสธก็ไม่พูด ว่ารักก็ไม่บอก
เธอเมาแล้วล่ะ
พี่พูดมาสิ
ซึงมี ไม่รู้นิสัยฉันรึ คนที่ไม่ชอบ ฉันจะคุยด้วยรึ แต่ฉันว่าเธอก็แปลกนะ ชอบคนนิสัยเสียอย่างฉัน
ซึงมีเอนศีรษะพึงไหล่ยูฮัง เพราะพี่อบ อุ่น
ฉันรึ เธอรอเดี๋ยวนะ......เฮ้อ......คนรถยังไม่มาอีก......เฮ้อ...... ยูฮังบ่น มองดูรถ
พี่อย่าไปนะ อย่ากลับอเมริกานะ
จังซุกจาหายตัวออกไปจากบ้าน ไม่กลับเสียที ยงนังเป็นห่วงจึงถามพ่อบ้านเพียวเก่าแก่ที่รู้ความเป็นมาเป็นไปในบ้านเป็นอย่างดี
เธอต้องรู้สิ เธอต้องรู้คุณแม่อยู่ไหน ท่านทำอะไรอยู่
ผมไม่ทราบ
กระทั่งคุณแม่ทานข้าวกี่เม็ดเธอรู้หมด มีรึจะไม่รู้
ครับ แต่ไม่ทราบ
ถึงไม่รู้จริง ๆ ก็ไม่ใช่พูดคำเดียวว่าไม่รู้ ไม่รู้ มือถือคุณแม่ก็ทิ้งเอาไว้ที่บ้าน ยงนังครุ่นคิด
นั่นสิ ท่าทางน่าสงสัย คุณอาเป็นคนสนิทคุณย่านี่นา ชองยีมองพ่อบ้านสายตาคาดคั้น
ขอโทษครับ ผมไม่ทราบ พ่อบ้านยืนยันคำเดิม
คุณแม่ก็เหลือเกิน เล่นอะไรประหลาด ๆ แบบนี้ แค่ขอโทษเอาใจยูฮังก็ไม่ทันแล้ว ยังจะหายไปอีก ขอร้องล่ะ ช่วยบอกที
นายท่านทำแบบนี้ เชื่อว่าท่านต้องมีเหตุผล
ฉันอยากรู้ ท่านมีเหตุผลอะไรกันแน่
ท่านมีความคิดลึกซึ้ง แล้วจะรู้ครับ พ่อบ้านพูดจบก็เดินผละไป
ชองยีมองตามหรี่ตาสงสัย หนูว่า ...คุณอาต้องรู้บางอย่าง คุณแม่ ไม่ต้องห่วง พอได้ยินเสียงไอคุณย่า คุณอาต้องรีบเอาน้ำสาลี่ให้ดื่มอยู่แล้ว
อุนซองจัดที่นอน ดูแลจังซุกจาให้นอน คุณย่า คุณย่าไม่ต้องวิตก นอนหลับให้สบาย พอตื่นเดี๋ยวก็จำได้เองแหละ
จำได้จริงรึเปล่า
จริงสิ อุนซองยิ้มให้กำลังใจ
แม่หนู ถ้าหากฉันยังนึกไม่ออกว่าตัวเองเป็นใคร ฉันจะไปสถานีตำรวจเอง หนูไม่ต้องห่วง หนูหลับให้สบายเถอะนะ...
อุนซองนั่งปั้นเกี๊ยวและเผลอหลับไป จังซุกจาตื่นขึ้นมาก็มาปลุก แม่หนู
อุนซองสะดุ้งตื่น เอ้อ......ตื่นแล้วรึคะ
นี่...ทำเกี๊ยวขายรึ
ไม่ใช่แค่เกี๊ยว ทำข้าวปั้นด้วยค่ะ...เอ้อ...หนูจะกลับประมาณ 9 โมงครึ่ง กลับมาแล้วค่อยกินข้าวเช้าด้วยกันนะคะ อุนซองเตรียมตัวจะออกไปขายของหาเงิน
ฉันไปด้วยคน ฉันไม่อยากอยู่เฉย จังซุกจาบอก
คุณย่า แผลที่หัวยังไม่หายดี จะไปได้ยังไง อุนซองเป็นห่วง
มีซอสปรุงรสมั้ย
ซอสปรุงรึ
ต้องมีน้ำซุปด้วย กินพร้อมน้ำซุปร้อน ๆ ถึงจะอร่อย...เร็ว... จังซุกจาแนะนำอุนซอง
เช้าวันรุ่งขึ้น จังซุกจาก็ยังไม่กลับบ้าน ยงนังจึงรีบไปบอกลูกสาว แย่แล้ว คราวนี้ต้องแย่แน่ ๆ คุณย่าไม่รู้หายไปไหน
หรือคุณย่ากว่าจะกลับก็ดึก เช้าก็รีบออกไป
ไม่หรอก แม่อยู่รอท่าน ไม่ได้นอนทั้งคืน...เฮ้อ...ไม่ได้แล้วล่ะ พ่อบ้าน เร็วเข้า รีบแจ้งตำรวจ ยงนังและชองยีรีบบอกพ่อบ้าน
น่าจะรอดูก่อนนะครับ
ให้รองั้นรึ
ยูฮังเดินออกมาจากห้อง รออย่างคุณอา บอกเถอะ......เฮ้อ......
นี่...ลูกไม่ห่วงคุณย่ารึไง
ยูฮังยังน้อยใจจังซุกจา ทำไมต้องห่วงด้วย ไม่ได้เอารถ ไม่เอามือถือไปไม่ใช่รึ
พูดแบบนี้ ลูกจะบอกอะไรรึ
แสดงความคิดเห็น
//www.dailynews.co.th
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
