นั่นสิ เปิดห้างสรรพสินค้า ทำเงินได้ตั้งเยอะแยะ
ซุปกระดูกมีอะไร มันก็แค่ซุป ยูฮังยังโวยวายไม่เลิก
เบา ๆ หน่อยซิ เดี๋ยวคุณย่าได้ยินหรอก
ให้ได้ยินไปเลย คุณย่าไม่นานก็ตาย ผมสิอยู่อีกนาน ผู้จัดการตัวแสบ ไล่มันออกคนแรกเลย ธุรกิจซุปกระดูก ไม่มีวันซะหรอก
ยูฮังโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง โดยหารู้ไม่ว่าจังซุกจาเดินผ่านมาได้ยินทุกอย่าง และเดินน้ำตาซึมกลับเข้าห้องไปอย่างเศร้า ๆ
อุนซองอดหลับอดนอนทำเกี๊ยวออกมาขายเพื่อหาเงินเลี้ยงตัวเอง และส่วนหนึ่งจะได้ใช้เป็นทุนในการตามหาน้องชาย ขณะที่จังซุกจาคิดถึงสมัยที่ตนเองยังสาว ๆ และอุ้มลูกเร่ร่อนขายของ ก่อนจะเจอคนใจดีช่วยให้โอกาสทำให้ตั้งตัวได้จนถึงทุกวันนี้ จังซุกจาตัดสินใจทำบางอย่าง โดยแต่งตัวเป็นชาวบ้านยากจนและทำของมาขายริมถนนใกล้ ๆ กับที่อุนซองขาย แต่ถูกเจ้าถิ่นไม่ยอมให้ขาย
ยาย.....นี่ที่ประจำฉัน ไปขายที่อื่น.....ยังทำเป็นอืดอาด ตรงนี้จองแล้ว บอกให้ไปทำเป็นชักช้า
พ่อหนุ่ม พูดจาตึงตัง ต้องตะโกนไล่กันด้วยรึ แบ่ง ๆ กันหน่อยจะเป็นไรไป จังซุกจาพยายามขอร้อง
เฮ้อ...ตั้งร้านช้าไปหน่อย โดนยัยแก่แย่งซะแล้ว......จะไปมั้ย
พ่อหนุ่ม ฉันตัวคนเดียว ไม่มีใคร ฉันแก่แล้ว แค่เลี้ยงปากเลี้ยงท้อง ขอนะ แค่วันเดียว...
ไม่ได้ ชายหนุ่มคนนั้นบอก แถมยังเตะของจังซุกจาเสียหายหมด ว้าย...ของ ๆ ฉัน..... จังซุกจาหกล้มจนศีรษะฟาดพื้น เลือดไหลออกมา อุนซองซึ่งขายของอยู่ใกล้ ๆ จึงเข้าช่วยเหลือจังซุกจาไว้ ......คุณย่า...ว้าย......คุณย่า...คุณย่า...ๆ...
อุนซองพาจังซุกจาส่งโรงพยาบาล หลังจากตรวจร่างกายแล้ว อุนซองก็คุยกับหมอ ศีรษะเป็นไรมากมั้ยคะ มีโอกาสความจำเสื่อมมั้ยคะ
เอ้อ.......ผลจากการกระแทกไม่พบบ่อยนัก แต่ก็มีความเป็นไปได้
ค่ะ......แล้วควรทำยังไงกับท่านดีคะ
ควรแจ้งความ แล้วให้ตำรวจจัดการครับ หมอแนะนำ
อุนซองมาหาจังซุกจาที่เตียงคนไข้ คุณย่า หนูต้องไปแล้วนะคะ เพราะหนูต้องตามหาน้องชาย.........หนูไปนะคะ ขอให้คุณย่าหายเร็ว ๆ นะคะ
อุนซองกำลังจะเดินไป แต่จังซุกจาจับแขน อุนซองไว้แน่น แต่ว่า ฉัน...อยู่คนเดียวไม่ได้...
อุนซองนึกถึงตอนที่จังซุกจาถูกทำร้าย และบอกว่าเป็นคนแก่ตัวคนเดียว ทำให้อุนซองสงสารเพราะจังซุกจาเหมือนตนเองที่ตอนนี้เหมือนอยู่ตัวคนเดียว แถมยังถูกทิ้งอีกด้วย จึงตัดสินใจพาจังซุกจามาอยู่ด้วย
...ระวังนะคะ คุณย่า รอเดี๋ยวก่อน......นี่......นอนตรงนี้นะคะ อุนซองจัดแจงปูผ้านุ่ม ๆ ให้จังซุกจานั่ง ยังไม่ทานมื้อเช้าใช่มั้ยคะ
ยัง ไม่เป็นไร จังซุกจาบอก พยายามจับตาดูกิริยาของอุนซองตลอดเวลา
หนูก็ยังไม่ทานเหมือนกัน เอ้อ...แต่ว่าไม่มีข้าวน่ะสิ เกี๊ยวที่ขายเหลือ กับเกี๊ยวที่ห่อเสียมีเยอะ ต้องกินให้หมด เลยไม่ได้หุงข้าว
ไม่เป็นไร ไม่ต้องหรอก......... จังซุกจาพูดจบ เสียงท้องก็ร้องดัง อุนซองได้ยินก็ยิ้มและตักเกี๊ยวให้จังซุกจาทาน
//www.dailynews.co.th
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
