All Blog
ทองประกายแสด ตอนที่ 6



วันดีกับเมย์ยืนมุงอยู่หน้ารถเข็นขายส้มตำ วันดีสั่งแม่ค้า
“เอาส้มตำปูปลาร้าแซ่บๆ จานนึง ข้าวเหนียวด้วยนะ”
ทองดีเดินตามมิตรไปที่รถ เขาเปิดประตูให้เธอขึ้นไปนั่งอย่างให้เกียรติ วันดีหันไปเห็นเข้าพอดีหันไปสะกิดเมย์
“แหม...นางทองประกายนี่มันเนื้อหอมน่าดูนะ คาบคุณมิตรไปแล้ว เฮ้อ...เสียดาย สงสัยนังนี่ มันมีแววนะเนี่ยท่าจะรุ่งเหมือนตอนเจ๊เป็นสาวๆ”
“ทองประกายมันสวย ยังสาว ก็แบบนี้แหละ”
“ทางทางคุณมิตรก็จะชอบมันเหมือนกันนะ ดูสิ เปิดประตูให้ด้วย อุ๊ย...ทำราวกับเป็นนางฟ้านางสวรรค์มาจากไหน หน้าตาระริกระรื่นเหลือเกิ๊น”
เมย์ถอนใจ
“คุณมิตรเค้าก็เป็นแบบนั้นกับทุกคนนั่นแหละ ฉันกลัวแต่ทองประกายมันจะหลงใหลได้ปลื้ม คิดไปเองนั้นแหละ”
“ช่วยไม่ได้ ถ้ามันไม่รู้จักมองตัวเอง ต่ำเตี้ยติดดินแบบนั้นคิดว่า จะมีเจ้าชายพร้อมราชรถมาเกย เฮอะ...ฝันลมๆแล้งๆ”
“เจ๊ไม่สงสารเด็กมันบ้างหรือ”
“ช่วยไม่ได้ มันอยากไฝ่สูงเองนี่นา ใครไปบังคับใจมันได้ล่ะ แล้วอีกอย่าง...จะมีใครที่ไหน มันจะมักน้อยเหมือนแกล่ะนังเมย์”
เมย์หน้าเจื่อนไป
“เจ๊เลิกพูดเรื่องแบบนี้เถอะ ฉันพอใจของฉันแค่นี้”
เมย์ไม่สนใจรับของจากแม่ค้าแล้วเดินไป ทิ้งให้วันดียืนอารมณ์เสียอยู่ตรงนั้น
“ย่ะ...แม่นางฟ้า แม่คนดี”

ทองดีเดินอยู่ในห้างสรรพสินค้ากับมิตร ทั้งคู่พากันเดินเข้าออกร้านโน้น ร้านนี้ มิตรถือถุงช็อปปิ้งเต็มมือ ทองดีเดินผ่านไปที่ร้านขายเสื้อผ้าร้านเก่า ที่เคยมามองๆคราวก่อนเธอหยุดมอง
“ชุดนี้สวยจัง ทองประกายใส่แล้วคงสวยมากเลย เข้าไปดูกันเถอะ”
“อย่าดีกว่าค่ะ คุณมิตรซื้อให้ทองประกายหลายชุดแล้ว”
“ไม่เป็นไร ชุดสวยๆ ก็เหมาะกับคนสวยๆ”
ทองดีละล้าละลัง มิตรสังเกตเห็น
“อ้าวทำไมล่ะ ไปดูด้วยกันสิ”
มิตรลากแขนทองดีเข้าไปในร้าน

พนักงานปลดชุดแล้วเดินพาทองดีเข้าไปในห้องลอง ทองดีเดินออกมาในชุดสวย มิตรมองแล้วพยักหน้ายิ้มอย่างพอใจ...มิตรมาที่เคาเตอร์ในร้านเซ็นต์บัตรเครดิต แล้วหยิบถุงเสื้อผ้า จูงมือทองดีออกจากร้าน
“ไป...ทองประกายหิวหรือยัง”
“ค่ะ”
มิตรจูงมือทองดีเดินออกจากร้าน เธอมองมือเขาที่จูง แล้วแอบยิ้มปลื้ม เขาพาเธอเข้ามาในร้านอาหารหรูถือของให้ทองดีหลายถุง
“ขอบคุณคุณมิตรมากนะคะ คุณมิตรใจดีกับทองม๊าก...มาก”
“ไม่เป็นไรหรอก ผมเต็มใจให้คุณ”
พนักงานเสิร์ฟวางจานอาหารลงบนโต๊ะ ทองดีเอื้อมมือไปชนกับมือของมิตรพอดี เขายิ้มอย่างมารยาทดี แต่ทองดีเขิน
“คุณมิตรมาทานอาหารที่นี่บ่อยหรือคะ”
“ใช่...ส่วนใหญ่จะมากับเพื่อนบ้าง ไม่ค่อยได้มาคนเดียว”
“เพื่อนหรือแฟนคะ”
“ถามทำไม...ทองประกายหึงผมหรือไง”
ทองดีอึกอัก
“เปล่านะคะ ทองแค่คิดว่า คนหน้าตาดี การศึกษาก็ดีอย่างคุณ คงมีแฟนเป็นโขลง”
มิตรหัวเราะ
“ฟังดูเหมือนผมเป็นช้างเลย...แล้วทองประกายล่ะ มีแฟนหรือยัง” มิตรคีบปลาดิบส่งให้ “ลองทานปลาดิบ จิ้มโชยุกับวาซาบิ อร่อยดีนะ ระวัง...”
มิตรห้ามไม่ทันทองดีหยิบวาซาบิเข้าปากแล้วสำลักพรวด มิตรหยิบกระดาษเช็ดปากให้อย่างนุ่มนวล ส่งแก้วน้ำให้
“ผมจะบอกอยู่พอดีเลย อย่าจิ้มวาซาบิเยอะ...มันขึ้นจมูก ขอโทษทีนะ”
“คุณมิตรไม่ผิดหรอกค่ะ ทองไม่รู้เรื่องเอง ก็ทองมาจากบ้านนอกนี่คะ”
“ช่างเถอะ...ทานซุปก่อน อันนี้ไม่ฉุนขึ้นจมูกแน่นอน”
ทองดียิ้มเขินๆแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอกที่มิตรไม่ซักต่อ มิตรบริการทองดีอย่างมีมารยาทตลอดการกินอาหาร ทั้งคู่กินอาหารจนเสร็จ มิตรมองนาฬิกา
“กลับกันดีกว่า ต้องไปเตรียมตัวที่ร้านแล้ว”
“ค่ะคุณมิตร ทองมีความสุขจังเลย”
มิตรเดินออกจากร้านอาหาร ทองดีเดินเกาะแขนเขาออกมาอย่างสนิทสนม

เย็นนั้น...มิตรเดินมาส่งทองดีที่หน้าห้องแต่งตัว เขาส่งของให้
“ขอบคุณนะคะคุณมิตร วันนี้ทองมีความสุขจริงๆ”
“เช่นกันครับ ตั้งใจทำงานนะ”
มิตรยิ้มให้ก่อนจะเดินออกมา ทองดียืนมองจนเขาลับสายตาแล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องแต่งตัวอย่างใจลอย
ในห้องแต่งตัวเหล่าโคโยตี้กำลังแต่งตัวกันอยู่อย่างวุ่นวาย เมย์กำลังนั่งแต่งตัวอยู่มุมหนึ่ง ทองดีเดินตาลอยเข้ามาแล้วนั่งลงข้างๆเมย์
“รู้มั๊ยวันนี้คุณมิตรพาฉันไปกินอาหารญี่ปุ่นมาด้วยละ”
“เหรอ...แล้วอร่อยมั๊ยล่ะ”
“อืมม...ไม่เห็นอร่อยเลย จืดๆ แหยะๆ แถมยังแพงอีกด้วย เออ...คุณมิตร ซื้อเสื้อผ้าให้ฉันด้วยนะ ตั้งหลายตัว แพงๆทั้งนั้นเลย”
ทองดีหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาอวด เมย์มองอย่างไม่ตื่นเต้น
“คุณมิตรนี่ หล๊อ...หล่อ นิสัยก็ดี เรียนเมืองนอกมาซะด้วย แหม...เหมือนเจ้าชายในนิทานเลยนะ เมย์”
“แล้วเธอล่ะ คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงในนิทานด้วยหรือเปล่า”
ทองดีชะงัก
“แหม...ทำไมเธอพูดแบบนั้น...หมายความว่ายังไง”
“ฉันแค่อยากจะเตือนเอาไว้ เราเป็นผู้หญิงกลางคืน ผู้ชายที่ไหนเค้าจะจริงๆจังด้วย เขาก็แค่เล่นๆ เท่านั้นแหละ”
“ไม่จริงหรอก คุณมิตร เป็นคนดีนะ เป็นสุภาพบุรุษ เขาไม่ทำแบบนั้นกับฉันหรอก”
ทองดีท่าทางจริงจังมาก เมย์มองทองดีแล้วส่ายหน้า
“ก็ตามใจ ฉันแค่เตือนไว้ คุณมิตร เขาก็เป็น...ผู้ชาย อย่าไปปักอกปักใจ หวังอะไรให้มาก เวลาเรารักมาก หวังมาก ก็ผิดหวังมาก สุดท้ายก็เจ็บ”
เมย์พูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไป ทิ้งทองดีให้มองตามอย่างไม่เข้าใจ
“พูดอะไร ไม่เห็นเข้าใจเลย”
ทองดีไม่สนใจหยิบของในถุงออกมาดู แล้วกอดอย่างชื่นชม

ค่ำนั้น...ทองดีชงเหล้าเสิร์ฟให้ลูกค้าตลอดเวลา เธอยิ้มแย้มแจ่มใสยืนรอบริการลูกค้า แขกคนนึ่งบอก
“หนู ขอป๋าแก้วนึง...”
“ได้ค่ะ...รอแป๊บเดียวนะคะ”
ทองดียิ้มรับ แขกเอื้อมมือจับก้นทองดีอย่างจงใจ ทองดีสะดุ้งเฮือก หันไปมองมือแขกอย่างฉุนๆ ทองดีนึกถึงคำพูดของมิตร
‘ที่เธอมีปัญหาเพราะเธอไม่รู้วิธีเอาตัวรอดอย่างนิ่มนวล’
ทองดีนิ่งคิด แล้วเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้ม หันไปหยิบมือลูกค้าออกอย่างนิ่มนวล
“อุ๊ย...ป๋า...ทำอย่างนี้หนูก็ตกใจหมดสิคะ ประเดี๋ยวเหล้าไม่อร่อยหนูไม่รู้ด้วยนะคะ”
“โอ๊ย...ป๋าของโทษ อย่างนี้ หนูนี่มันน่าเอ็นดู ไม่ดีดดิ้นน่ารำคาญ อย่างนี้ ป๋าต้องทำขวัญ ...เอ๊า..ขวัญเอ๊ย...ขวัญมา”
ลูกค้าหยิบแบงค์ส่งให้ ทองดีตาโต รับไปแล้วไหว้อย่างชดช้อย
“ขอบคุณค่ะป๋า ป๋าใจดี๊...ใจดีอย่างนี้ รับรอง หนูถอดหัวใจชงให้ป๋าเลยค่ะ รอแป๊บนะคะ ป๋า”
ทองดีหันหลังกลับไป ยกเงินใจมือขึ้นจูบ
“ได้ผลจริงๆด้วยแฮะ...”
ทองดียัดเงินใส่เสื้อในอย่างดี ก่อนจะรีบออกทำงานต่ออย่างร่าเริง

ด้านนอก...ลูกค้ารับเครื่องดื่มแล้วส่งทิปให้ ทองดีรับเงิน พร้อมกับทำงานไปอย่างวุ่นวาย อีกมุมหนึ่งห่างออกไป เฮียบุ๋นกับมิตร ยืนมองทองดีทำงานอยู่
“ทองประกายนี่มันคล่องแคล่วขึ้นเยอะเลย แสดงว่า มันเชื่อฟังแกมากเลยนะ”
มิตรยักไหล่
“ฉันก็แค่แนะนำเท่านั้นแหละ ไม่ดีเหรอ ถ้าแขกติดทองประกาย เฮียก็ได้ประโยชน์”
“ไอ้นั่นนะ ฉันรู้แล้ว แต่ท่าทางเด็กนั่นมันจะชอบแกมากเลยนะ ไม่อย่างนั้น มันคงพยศน่าดู แกนี่มันร้ายไม่เบาเลยนะโว๊ย”
มิตรมองภาพทองดีตรงหน้าแล้วยิ้มเฉย ไม่ว่าอะไร
“ฉันกลับก่อนดีกว่า ไปนะเฮีย”
มิตรเดินออกจากห้องไป เฮียบุ๋นมองตามไปแล้วยิ้ม
“ไอ้มิตรมันร้ายโว๊ย...เสือซุ่มนี่หว่า”
เฮียบุ๋นหันไปมองภาพในร้านอย่างปลื้มๆ

ทองดียืนชะเง้อ มองหามิตร ขณะที่ เหล่าพนักงานกับเมย์เดินออกมาจากร้าน
“เป็นไงบ้างทองประกาย วันนี้ลูกค้าเยอะ เหนื่อยมั๊ย”
“ก็นิดหน่อย เออ...เห็นคุณมิตรบ้างหรือเปล่า”
“ไม่เห็นเลย สงสัยจะกลับไปแล้วมั๊ง”
“อ้าว..กลับไปแล้วหรือ”
เมย์สงสัย
“ถามทำไมหรือ มีธุระอะไรกับคุณมิตรหรือเปล่า”
“ฉัน...ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากขอบคุณเค้าเท่านั้นแหละ”
เมย์จ้องทองดีนิ่ง ทองดีหลบตา
“ไม่มีอะไรงั้นก็กลับกันเถอะ เต้นจนเมื่อย อยากพักขาเต็มที”
เมย์เดินนำหน้าทองดีออกไป ทองดีหันไปมองที่ร้านอย่างเสียดาย แล้วเดินตามเมย์ไป

ทองดีกับเมย์เดินคุยกันมาถึงหน้าห้อง ทองดีลังเลแล้วตัดสินใจถามเมย์
“เอ่อ..ที่เธอพูดถึงคุณมิตรตอนเย็นน่ะ เธอหมายถึงอะไรเหรอ”
“คุณมิตรเหรอ”
“ตอนเย็นไง ที่เธอบอกว่า คุณมิตรก็เป็นผู้ชาย เหมือนกับคนอื่นนั่นแหละ”
เมย์เบือนหน้าหนี อึดอัดไม่อยากพูด แต่ทองดีพยายามเซ้าซี้
“บอกฉันหน่อยสิ เธอหมายถึงอะไร คุณมิตรเค้าเป็นคนไม่ดีเหรอ”
“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น คือ..ฉันแค่อยากเตือนเธอเฉยๆ ผู้ชายก็เหมือนกันทุกคนนั่นแหละ ไม่ได้หมายความว่าคุณมิตรไม่ดีหรอก อย่าเข้าใจผิด”
“เฮ้อ...โล่งใจไปที คิดว่าคุณมิตรมีอะไรไม่ดี เธอถึงไม่อยากให้ฉันคบเค้า”
“ช่างมันเหอะ...ดึกแล้วไปพักผ่อนดีกว่า”
ทองดียิ้ม ไขประตูเข้าห้องไป เมย์มองตามแล้วถอนหายใจยาว
“เฮ้อ...เด็กเอ๊ย...แล้วเราจะมีหน้าไปสอนมันได้ยังไง ตัวเราเองยังเอาตัวไม่รอดเล๊ย...”
เมย์ถอนใจอย่างเศร้าๆ

ทองดีเดินเข้ามาในห้อง เหวี่ยงกระเป๋าไปทาง สะบัดรองเท้าออกจากเท้ากระเด็นไปอีกทาง ตรงไปล้มตัวลงนอนที่เตียงอย่างเหนื่อยอ่อน
“เฮ้อ...เหนื่อยชะมัด”
สักครู่ทองดีเด้งตัวออกจากเตียงอย่างเพิ่งนึกได้ ล้วงเอาเงินที่ยัดไว้ในอกเสื้อออกมากองที่เตียง
“โอ้โห...นี่เยอะกว่าค่าแรงชงการแฟให้แม่กับเตี่ยทั้งชีวิตซะอีก...เรารวยแล้ว”
ทองดีหยิบเงินขึ้นมาโปรยบนเตียง แล้วรวบขึ้นมากอดไว้อย่างมีความสุข
“อยากเจอคุณมิตรจังเลย ทองอยากขอบคุณคุณมิตร ต่อไปนี้ ทองจะเชื่อคุณมิตร จะทำตามที่คุณมิตรบอกทุกอย่างเลย”
ทองดีนอนกอดเงินยิ้มอย่างมีความสุข

ในห้องซ้อมเต้น...ครูป๊อบสอนเหล่าโคโยตี้เต้น ทองดียืนซ้อมอยู่แถวหลังอย่างตั้งอกตั้งใจ จนเพลงจบ
“พักก่อน...ประเดี๋ยวมาต่อท่อนแยก...”
ทุกคนเดินแยกย้ายกันไป ยกเว้นทองดี เมย์หันมาถาม
“ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ เธอจะไปหรือเปล่า”
ทองดีส่ายหน้า
“ไม่อ่ะ...ฉันรอที่นี่แหละ”
เมย์พยักหน้าแล้วเดินออกไป ทองดีรอจนเมย์เดินออกจากห้องไป แล้วเดินไปที่หน้ากระจก ลองหมุนตัว ซ้อมท่าเต้นตามที่ครูป๊อบเคยสอน ครั้งแรกหมุนตัวแล้วเซ แต่รอบสองหมุนตัวจบอย่างสวยงาม
“อืมม...ลองกับเพลงดีกว่า”
ทองดีเดินไปเปิดเพลง แล้วเต้นตามเพลง สักพัก ทองดีเริ่มใส่สไตล์ตัวเองลงไปด้วยอย่างสนุกสนาน
เมย์เดินมาที่หน้าประตูห้อง พอจะเปิดประตูเข้าไป เมย์ชะงัก เห็นทองดีกำลังเต้นอยู่ ครูป๊อบเดินเข้ามา
“ยืนรออะไรแม่คุณ...ไม่เข้าก็หลบไปสิยะ”
“ครูดูนี่สิคะ”
ครูป๊อบเดินมาดู เห็นทองดีเต้นแบบเป็นตัวของตัวเอง ครูป๊อบกรี๊ดดดดด แล้ววิ่งเปิดประตูเข้าไปในห้อง
ครูป๊อบเดินเปิดประตูเข้ามา ทองดีหยุดเต้นทันที
“อุ๊ยครู...ขอโทษค่ะ”
“หยุดเต้นทำไม เต้นต่อซิ เร็วๆ เร็วๆสิหล่อน”
ทองดีหน้าตาเหรอหรา เมย์พยักหน้ายิ้มให้กำลังใจ
“ลองเต้นสิ เต้นเหมือนเมื่อกี้น่ะ ลองดู...”
เมย์เดินไปเปิดเพลงให้ ทองดีเต้นซ้ำ ครูป๊อบยืนซับน้ำตาอย่างแกล้งเว่อร์
“ไม่อยากจะเชื่อเลย แม่ทองประกายน้องนางบ้านนาของฉัน อย่างนี้ต้องกดไล้ท์ 1000 ครั้ง”
มิตรเดินเข้ามาในห้อง มายืนข้างครูป๊อบ
“เป็นยังไงบ้างครับครู”
“เลิศฮ่ะ..เลิศมาก ถ้าเต้นได้แบบนี้ล่ะก็ คนดูฉี่เป็นเลือดแน่...”
เสียงเพลงจบลงพอดี ทองดีหยุดเต้น เดินเข้ามาหาครูป๊อบกับมิตร
“เอ่อ...หนูเต้นผิดหรือเปล่าคะ”
“ผิดย่ะ..ผิดมาก.....แต่ว่า ....หล่อนแดนซ์ได้ ฉ่ำ แซ่บเว่อร์ มากก ครูป๊อบคอนเฟิม”
มิตรยิ้ม
“ฉันดีใจด้วยนะทองประกาย เธอทำสำเร็จแล้ว”
“หมายความว่า...”
“เธอได้เป็นโคโยตี้แล้ว...”
เมย์ยิ้มอย่างดีใจ ทองดีโดดโลดเต้น สักพักก็นึกได้
“แต่เฮียบุ๋นยังไม่อนุญาตทองเต้นนี่คะ แล้วทองจะเป็นโคโยตี้ได้ยังไง”
“ทำไมล่ะ ฉันอนุญาตเอง วันนี้เธอขึ้นเต้นโชว์ได้เลย”
“จริงนะคะ คุณมิตร”
“จริงสิ”
ทองดีหันไปกรี๊ดกับเมย์อย่างดีใจสุดๆ มิตรมองทองดีแล้วยิ้ม...

ทองดี นั่งคุยกับเมย์ในห้องแต่งตัว
“ฉันดีใจจริงๆ เหมือนฝันเลยนะ”
“เธอทำได้ ฉันดีใจด้วยนะทองประกาย”
ทองดีสลด
“แต่ว่า...ฉัน ฉันยังไม่มีเครื่องสำอาง ไม่มีชุด ไม่มีอะไรซักอย่างเลย”
ทองดีหน้าสลด ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ เสียงเคาะประตูดังขึ้น มิตรเดินเข้ามาพร้อมกับของในมือ
“คุณมิตร เชิญค่ะ เมย์จะออกไปข้างนอกพอดี เชิญคุณมิตรเลยค่ะ”
เมย์มองทองดีแล้วเดินออกจากห้องไป
“ฉันมีอะไรจะให้เธอ”
มิตรวางของลงบนโต๊ะ แล้วเปิดออก เป็นกระเป๋าเครื่องสำอางราคาแพงครบเซ็ต ด้านหลังมีชุดสวยในถุงแขวนไว้อีก
“โอโห...คุณมิตร คุณมิตรดีกับทองเหลือเกิน ทองไม่รู้จะตอบแทนยังไงดี”
ทองดีหันไปก้มลงกราบกับอกมิตร อย่างอ่อนหวาน
“เธอสมควรได้รับสิ่งนี้ ทำหน้าที่ของเธอให้ดีที่สุดนะ”
“ค่ะคุณมิตร ขอบคุณนะคะ ถ้าไม่มีคุณมิตรคอยแนะนำ ทองคงมาไม่ถึงวันนี้ ต่อไปทองจะเชื่อฟังคุณมิตรทุกอย่างค่ะ”
ทองดีกอดเอวคุณมิตรแน่นอย่างปลื้มๆ มิตรสีหน้าเฉยๆ แต่ก็ยิ้มรับแบบร้ายลึก

ทองดีนั่งแต่งหน้าอยู่หน้ากระจก โดยมีเมย์ และวันดีคอยช่วยเหลือ วันดีหวีผมให้ทองดี ยกผมขึ้นตีกระบังแบบเก่า แล้วส่ายหน้าลื้อผมทองดีใหม่ ทองดีโดนยีผมหัวฟู
เมย์หยิบสีทางตาขึ้นมา เลือก แล้วเอาไปเทียบกับหน้าทองดี แล้วส่ายหน้า ลบหน้าทองดีแล้วแต่งใหม่
พักใหญ่ ทองดีแต่งหน้าทำผมเสร็จ ลุกขึ้นถือชุดเดินเข้าไปหลังม่านสำหรับแต่งตัว แล้วเดินออกมาในชุดสวย เมย์กับวันดียืนมองอย่างพอใจ
“เฮ้อ...ฝีมือฉันนี่ใช้ได้จริงๆ สวยมาก”
“เธอพร้อมแล้วละ ทองประกาย”
เมย์ดึงตัวทองดีไปยืนมองที่หน้ากระจก ทองดีตะลึงในรูปลักษณ์ใหม่ของตัวเอง
“ไง...อีหนู ตะลึงละสิ...แหม...เห็นแล้วนึกถึงตัวเองตอนสาวๆ จริง...จริ๊ง....”
ทองดีจับแก้มตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา
“สวยจังเลย....แต่ว่า...”
“อะไรอีกล่ะ นังนี่ เรื่องเยอะจริงๆ”
“ฉันปวดท้อง...ขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
ทองดีวิ่งพรวดไปเข้าห้องน้ำทันที
“อ้าว...เกิดจะช้ำรั่วขึ้นมาซะอย่างนั้น”
เมย์ยิ้ม
“...สงสัยจะตื่นเต้น”

บนเวที...เหล่าโคโยตี้กำลังเต้นโชว์กัน ขณะที่หลังเวที วันดีเดินมามองหาทองดี
“แม่ทองหายไปไหนเนี่ย...จะต้องโชว์ชุดถัดไปแล้วนะ”
“เห็นไปเข้าห้องน้ำประเดี๋ยวคงมาแหละค่ะ”
เมย์บอก ทองดีเดินเข้ามาท่าทางกระวนกระวายประสาทเสีย
“อ้าว..แม่คุณ หายไปตกห้องน้ำมาหรือไง เตรียมตัวสิยะ”
เฮียบุ๋นเดินมาพร้อมกับมิตร
“โอ๊ย..แม่เจ้าโว๊ย...ทองประกายของเฮีย...สวยบาดตาบาดใจจริง...จริ๊ง...เต้นให้สุดฝีมือเลยนะ เฮียจะรอดู”
เฮียบุ๋นเดินมาโอบทองดีไว้ วันดีแกล้งกระแอม..เฮียบุ๋นนึกได้ หันไปค้อนวันดี ขณะที่ทองดีเครียด
“เฮียคะ หนูไม่เต้นแล้วละ หนูเต้นไม่ได้หรอก”
เฮียบุ๋น กับมิตรร้องออกมาพร้อมกัน
“เฮ้ย...ไม่เต้นเหรอ”
“เฮ้ย...ไม่ได้นะ”
ทองดีเครียด
“หนูเต้นไม่ได้หรอกค่ะ กลัวจนฉี่จะราดอยู่แล้ว”
ทองดีพูดจบก็เดินหนีไปทันที เฮียบุ๋นมองหน้ามิตร มิตรเดินตามทองดีไปทันที

ทองดีเดินมาอย่างประสาทเสีย มิตรเดินมาคว้ามือทองดีไว้
“เป็นอะไรไปทองประกาย โอกาสมาอยู่ตรงหน้าแล้ว ทำไมเธอไม่คว้าไว้”
“คุณมิตรคะ ทองทำไม่ได้ ทองกลัว กลัวไปทุกอย่าง”
“ไม่ต้องกลัว ฉันบอกแล้วไง เธอเป็นคนเก่ง ถ้าเธอต้องการจะทำ เธอ ต้องทำได้ ฉันเชื่อมั่นในตัวเธอ”
“คุณมิตรคะ แต่มัน...ทองกลัวจะพลาด กลัวคนดูหัวเราะ...กลัวทุกอย่าง เห็นใจทองเถอะนะคะ”
มิตรปล่อยมือทองดี
“...งั้นก็ตามใจเธอ ถ้าเธอคิดอย่างนั้น ฉันก็คงบังคับเธอไม่ได้ แต่ฉันผิดหวัง ผิดหวังในตัวเธอจริงๆ”
มิตรทำท่าจะเดินหนี ทองดีผวาเข้าไปดึงไว้
“คุณมิตรขา...ทองขอโทษ”
“ทองประกาย เธอฟังฉันนะ ที่ฉันเห็นตรงหน้า คือผู้หญิงที่สวยที่สุด รับประกันได้ว่า ถ้าเธอออกไปยืนหน้าเวที สายตาทุกคู่ต้องจ้องมองแต่เธอเท่านั้น เธอทำได้ แต่เธอพร้อม ที่จะทำเพื่อฉันหรือเปล่า ทองประกาย...”
มิตรสบตากับทองดีนิ่ง ทองดีเริ่มฮึด
“ได้ค่ะ ทองประกายทำได้ ทองประกายจะตั้งใจทำเพื่อคุณมิตร”
มิตรแอบถอนหายใจ
“ไป ไปเต้นให้ดีที่สุด พิสูจน์ให้คนทั้งโลกรู้ว่า ทองประกายคนนี้ ทำได้ทุกอย่างที่อยากทำ”
ทองดีมีกำลังใจฮึดสู้








Create Date : 23 กุมภาพันธ์ 2555
Last Update : 23 กุมภาพันธ์ 2555 16:28:44 น.
Counter : 509 Pageviews.

0 comments
ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
 *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

มิกัง
Location :
ชลบุรี  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]