“จะเป็นยังไง ฉันก็เป็นพนักงานเหมือนพวกเธอ กินเงินเดือนน่ะสิ แค่ชั่วคราว อยู่ที่สมองตรงนี้ทำไหวแค่ไหน ต่อไปเมื่อฉันวางมือ ส่วนนึงของจินเซ็งฟู๊ดส์อยู่ที่ตัวแทนพวกเธอร่วมออกเสียง ขอให้ทุกคนตั้งใจทำงานให้มาก เพื่อความเจริญก้าวหน้าของบริษัทเรา” จังซุกจา กล่าว จากนั้นพนักงานหลายคนปรบมือกันจนเสียงดัง

ซึงมีเปลี่ยนงานไปเป็นครูสอนหนังสือให้กับเด็ก ๆ ส่วนปั๊กเซ็งฮีหันมาทำการค้าขาย

“แม่คะ เย็นนี้ทำอะไรกินคะ” ซึงมี ถาม

“ลูกอยากกินอะไรล่ะ แม่จะทำให้”

“เส้นบะหมี่ทำมือ แม่ว่าดีมั้ยคะ ไม่ดีกว่า ตีเส้นบะหมี่แม่เมื่อยมือ”

“แม่ทำให้ลูก ไม่รู้สึกเหนื่อย ลูกทำงาน เตรียมสอบเรียนต่อ เหนื่อยกว่าแม่”

“หนูไม่เหนื่อยค่ะ หนูชอบชีวิตแบบนี้” ซึงมี กล่าว

ยูฮัง พาอุนยู มานั่งที่ร้านอาหาร

“น้องชาย กินอะไร สั่งตามสบาย มาสองที่”

“เอ่อ...สตรอเบอรี่ น้ำส้ม” อุนยู สั่ง

“สตรอเบอรี่ กับกล้วยหอม” ยูฮัง กล่าว

“หือ...”

“น้องชาย สตรอเบอรี่อร่อย หรือกล้วยหอมอร่อย”

“สตรอเบอรี่...กล้วยหอม”

“อร่อยทั้งสองอย่าง น้องชาย มือถือพี่เขยเบอร์อะไร” ยูฮัง ถาม

“01092063695” อุนยู กล่าว

“เฮ้อ...ไม่ใช่เบอร์นั้น นายไปอเมริกาแล้ว”

“82 19 9229 3693”

“สุดยอดอัจฉริยะ”

“คนฉลาด” อุนยู กล่าว

“ฉลาด......น้องชายฉลาด งั้นบอกซิเมื่อไหร่ต้องโทรฯ หาพี่เขย” ยูฮัง กล่าว

“เวลาคิดถึงต้องโทรฯ”

“อะไรอีก” ยูฮัง ถาม

“ห้ามพี่สาวกินข้าวกับผู้ชายอื่น ห้ามหัวเราะ...82 19 9229 3693 ต้องโทรฯ หา”

“สุดยอด.........เฝ้าพี่สาวให้ดี” ยูฮัง สั่ง

“อึ่ม...”

“กินต่อ”

ยูฮัง เดินเข้าไปหาอุนซองที่กำลังเลือกซื้อของอยู่

“ดูนั่น เพลินเลยนะ” ยูฮัง กล่าว

“เพลินเลย” อุนยู กล่าว

“ไปเรียนนอกคนเดียว มีความสุขจริงนะ ให้ฉันรอรึ”

“ทำไมยืนอยู่นี่” อุนซอง ถาม

“จะอพยพรึ ซื้อของทุกวัน” ยูฮัง กล่าว

“เอาไปให้ได้มากที่สุด ประหยัดเงินนะ ...อุนยู เที่ยวกับพี่ชายสนุกมั้ย” อุนซอง ถาม

“พี่เขยซื้อให้” อุนยู กล่าว

“อีกรึ......ฉันเคยบอกแล้วไม่ใช่รึ”

“ไป น้องชาย คุณย่ารออยู่”

“ครับ”

“น้องชาย...ฮ่ะ...ฮ่ะ...ตลกจริง ๆ...” อุนซอง กล่าว

ยูฮัง พาอุนซองมาหาคุณย่า ก่อนที่จะไปเรียนต่อนอก

“คืนพรุ่งนี้แล้วสินะ”

“ค่ะคุณย่า ปิดเทอมหนูจะกลับมา คุณย่าทานยาตามเวลานะคะ เล่นหมากรุกบ้าง จัดดอกไม้บ้าง เดินทุกวันด้วยนะคะ”

“หน้าหนาวกลับมา กลัวฉันจำเธอไม่ได้รึ”

“คุณย่า คุณย่าเป็นแบบนี้ หนูจะไม่ห่วงได้ยังไงกัน”

“ไม่ต้องห่วงหรอก ไปเรียนให้สบายเถอะ สานต่อฝันของเธอให้สำเร็จ แล้วค่อยกลับมาก็
แล้วกัน”

“หน้าหนาวกลับมา หนูจะทำอาหารให้คุณย่าทาน”

“ดี ความทุกข์ทั้งหลายของเธอจบสิ้นแล้ว เธอจะได้พบแต่สิ่งดี ๆ”

“เพราะคุณย่าช่วยค่ะ และยังช่วยคุณพ่อหนูด้วย”

“ได้รู้จักยูฮังก็เพราะฉันด้วยนะ”

“ฮ่ะ...ฮ่ะ...ค่ะ คุณย่า หนูจะกลับมานะคะ” อุนซอง กล่าว

ยูฮัง นัด อุนซอง มาเที่ยวด้วยกันสองต่อสอง ทั้งสองมาก่อนเวลานัด

“เราไปไหนกันดี” อุนซอง กล่าว

“ที่ฉันเคยบอก อยากพาเธอไปที่แห่งนึง” ยูฮัง กล่าว

“ที่ไหนรึ” อุนซอง กล่าว

“ไปก่อนเถอะน่ะ เดินดี ๆ ล่ะ”

“รู้แล้ว.........อุ๊ย...อุ๊ย...”

“ห้ามแอบดู” ยูฮังบอกอุนซองที่ถูกปิดตา

“ไม่หรอก”

“ปิดให้สนิทด้วย”

“ตกลงจะไปไหน” อุนซอง ถาม

“เปิดตาได้” ยูฮัง กล่าว

“ว้าว.........ฮ่ะ...ฮ่ะ...มาตกปลารึ”

อุนซอง ถาม

“ไม่ใช่”

“มีคันเบ็ดอยู่โน่น” อุนซอง กล่าว

“ตรงนี้...วันที่พ่อฉันตาย ฉันกับพ่อมาที่นี่ ฉันคิดว่าชีวิตนี้จะไม่มาที่นี่ แต่ก็อยากพาเธอมาดู” ยูฮัง กล่าว

“นายน่าจะพาฉันมาที่นี่ก่อน......อุ๊ย...”

“นั่งตรงนี้...แล้วตกปลาให้ได้สักตัว ฉันจะหุงข้าวเอง ทำต้มยำปลากินกัน”

“ฉันตกปลา แล้วนายหุงข้าวรึ”

“ไม่ได้ปลาห้ามลุกเด็ดขาด ให้กินข้าวเปล่า......”

“ตกยังไง......” อุนซอง ถาม

“ไม่ต้องมองเลย”

“เชอะ...ของเตรียมตั้งแต่เมื่อไหร่” อุนซอง ถาม เมื่อเห็นของต่าง ๆ

“จัดตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว”

“นายมาที่นี่ แล้วค่อยไปบ้านฉันรึ” อุนซอง ถาม

“ใช่ อยากทำอาหารให้เธอกิน ก่อนเดินทาง”

“นึกยังไงทำอาหารให้ฉันกิน”

“ห้ามลืม คนสุดท้ายที่ทำให้เธอกินคือฉัน” ยูฮัง กล่าว

“นายเลยทำให้ฉันกินรึ”

“อีกอย่าง ฉันเป็นผู้มีพระคุณของเธอ ไม่มีฉัน เธอเสร็จไปแล้ว”

“จริงนะ......อีกล่ะ”

“ตอนนี้...เธออยู่ในกำมือฉันแล้ว”

“ฮึ่ม...ไม่มีข้อนี้”

“ข้ามถนนในนิวยอร์ก ดูซ้ายดูขวาให้ทั่ว อาจเห็นฉันที่นั่น” ยูฮัง กล่าว

“ฉันอยากกินข้าวราดแกงกะหรี่ หิวแล้ว”

“เป็นไง” ยูฮัง ถาม

“ชีวิตนี้เพิ่งกินเป็นครั้งแรก อร่อยมาก”

“อร่อยรึ.........แกงกะหรี่มีกลิ่นฟักทองได้ไง” ยูฮัง ถาม

“ฉันว่าอร่อยนะ อร่อยแทบน้ำตาไหล ......ถ้าต้องรีบไปสนามบิน ต้องไปตอนนี้...เลิกงานนายต้องรีบกลับบ้านเข้าใจมั้ย ไม่ใช่ได้เงินเดือนแล้วไปดื่มเหล้า ขอเตือน ถ้านายเมาแล้วเที่ยวเคาะประตูสาวอื่นละก็...นายโดนแน่”

“อะไร...ทำไมรึ” ยูฮัง ถาม

“ฉันอยากบอกอีกอย่างนึง”

“อะไรอีก ว่ามา”

“ซังยูฮัง...ฉัน...รัก...เธอ...” อุนซอง กระซิบ

“เมื่อกี้ อะไรนะ” ยูฮัง ถาม

“นายไม่ได้ยินรึ”

“พูดอีกทีซิ”

อวสาน