“กล้า ๆ ขอโทษไปเลย เข้าใจผิดอะไร อิจฉาล่ะไม่ว่าจริงมั้ย” เฮลี กล่าว “เอ่อ...ใช่ ฉันยอมรับ บอกตามตรง พอได้ยินว่าเธอรับมรดกคุณย่า แล้วยังเรื่องแฟน ฉันเลยรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมา อิจฉาเธอด้วย”

“นี่...เธอพูดตรงเกินไปรึเปล่า” อุนซอง กล่าว

“ขอโทษนะอุนซอง เห็นแก่ความเป็นเพื่อน ให้อภัยฉันนะ” อินยง กล่าว

“รู้แล้ว แต่ว่าเป็นแบบนี้อีกเธอเละแน่” อุนซองบอก

“ขอโทษ” อินยง กล่าว

อุนซอง และจุนเซ มีโอกาสอยู่กันสองต่อสอง ก็ได้คุยกัน จุนเซบอกว่า รู้สึกใจหาย พอนึกว่าจะเป็นการเจอครั้งสุดท้าย อุนซองรีบแย้งว่ากลับมาก็ได้เจอกันอีก

“ยูฮังทำใจยากที่สุดที่ต้องส่งเธอ” จุนเซ กล่าว

“พี่คะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ไม่แต่ช่วยฉัน พี่ยังช่วยคุณพ่อฉัน เป็นที่พึ่งพา...ฉันไม่ลืมค่ะ”

“เราสองคนนับว่ามีวาสนาต่อกันนะ”

“แหม...พี่อยากฟังคำขอโทษจากฉันอีกรึ”

“ไม่ใช่ ไม่ต้องขอโทษแล้ว ขอให้เธอกับยูฮังมีความสุขตลอดไป คนที่ฉันเคยชอบมีความสุข ฉันก็มีความสุข...ฉันดีใจที่ได้เคยชอบเธอ ขอให้โชคดี”

“พี่ก็เช่นกันค่ะ”

จังซุกจาเรียกพ่อบ้านมาคุยเรื่องที่ไม่ยอมไปดูตัวหญิงสาวจะเป็นโสดจนแก่หรืออย่างไร จากนั้นก็ถามว่า เพราะยงนังหรือไม่ถึงไม่ยอมไปจากที่นี่ พ่อบ้านยอมรับว่าเผลอใจชอบยงนังไป จังซุกจา จึงกล่าวสนับสนุนเพราะเห็นว่าพ่อบ้านเป็นคนเสมอต้นเสมอปลาย จึงเชื่อว่าดูแลปกป้องยงนังได้ตลอดไป

หลังรับประทานอาหารเสร็จจังซุกจา เรียกหลานและสะใภ้มาคุย ยงนังถามว่าเรื่องยกเลิกพินัยกรรมใช่มั้ย

“พวกเธอช่างรู้ดีจริงนะ ใช่...อุนซอง เขาปฏิเสธไม่ยอมรับมรดกของฉัน พินัยกรรมไม่มีประโยชน์แล้ว”

“คุณแม่ ตอนนี้บริษัทเป็นของลูกฮังแล้วสิคะ”

“ไม่ใช่” จังซุกจา กล่าว

“ทำไมคะ ลูกฮังเป็นกรรมการ เปลี่ยนไปแล้ว หรือคุณแม่ว่าไม่จริงคะ”

“พวกเธอ...น่าจะ...เข้าใจเรื่องต่าง ๆ ดี  ฉันรักบริษัท รักพนักงานมาก”

“พวกเราทราบค่ะ” ชองยี กล่าว

“ดังนั้นฉันจะทำให้บริษัทเป็นของพนัก งานทุกคน”

“บริษัทของพนักงาน” ยงนัง สงสัย

“ฉันจะจัดสรรหุ้นทั้งหมดของฉัน ให้กับพนักงาน”

“ยกให้พนักงานรึคะ ยกฟรี ๆ” ชองยี ถาม

“การประชุมผู้ถือหุ้นคราวก่อนฉันพบว่า พนักงานเป็นเจ้าของบริษัท เป็นสิ่งถูกต้องที่สุด ที่สามารถรักษาจินเซ็งฟู้ดส์เอาไว้ได้ และพนักงานได้ประโยชน์อย่างสูงสุด”

“ให้มีหุ้นพนักงานด้วยรึครับ” ยูฮัง ถาม

“ใช่”

“วิเศษจริง ๆ” พ่อบ้าน กล่าว

“แล้วทรัพย์สินที่เหลือล่ะคะ” ยงนัง ถาม

“แม่...ยังจะถามโง่ ๆ อีก” ชองยี กล่าว

“เปล่านะ แม่แค่อยากรู้”

“มีอะไรอีกที่พวกเธออยากรู้ ยูฮัง...นี่เป็นพินัยกรรมสุดท้ายของย่า”

“พินัยกรรม” ยูฮัง กล่าว

“ย่าเขียนเอง ประทับลายนิ้วมือด้วย มีฉบับเดียว ยังไม่ได้เปิดเผย”

“ให้ผมทำไมครับ”

“หลังจากย่าตาย หลานช่วยจัดการตามที่ย่าเขียนเอาไว้ด้วย”

“ขอดูได้มั้ยคะ”

“โดยเฉพาะครอบครัวเลี้ยงเดี่ยว กับกองทุนผู้ปกครองวัยเยาว์ หลานช่วยเป็นธุระให้ด้วย”

“ทราบแล้วครับ”

“ที่เหลือ ยกให้สังคมหมดเลยใช่มั้ยคะ” ยงนัง ถาม

“ดูพินัยกรรมก็รู้...เอาล่ะ ความปรารถนามาแสนนาน คอนโดฯ พนักงานลงมือแล้ว เรื่องบริษัทจัดการเรียบร้อย รู้สึกโล่ง”

ยูฮังเห็นคุณย่าออกมานั่งเล่นก็เข้ามาคุยด้วย

“หลานตัดสินใจทำงานบริษัท แต่ไม่ได้ให้ทำ รู้สึกเสียใจมั้ย”

“ไม่ครับ ถ้ายกให้คนอื่นบริหารผมอาจเสียใจ แต่ว่า ยกให้กับพนักงานเรา ผมชื่นชมคุณย่า” ยูฮัง กล่าว

“พูดจริงรึเปล่า”

“เรื่องเงิน...เฮ้อ...คุณย่า ที่ผ่านมาสามเดือน ผมใช้เดือนละไม่ถึงล้าน เงินพวกนั้นคืนหนี้อุนซอง”

“ดี ทำถูกแล้ว”

“ยังเรื่องบริษัท ตอนประชุมผู้ถือหุ้น เมื่อยืนต่อหน้าพนักงาน ผมเพิ่งเข้าใจคุณย่า บริษัทไม่ใช่ของคนคนเดียว”

“แล้วทำไมอยากทำงานในบริษัท ไม่เหม็นกลิ่นน้ำซุปกระดูกรึ”

“ตอนนี้รู้สึกกลิ่นน้ำซุปช่างหอม ทำให้คิดถึงสถานที่ที่พ่อเคยทำงานอยู่” ยูฮัง กล่าว

“พ่อรึ”

“เป็นอะไรครับ ปวดหัวมั้ย”

“ตอนนอนอยู่โรงพยาบาล ฝันว่า ย่าหาทางเดินอยู่ท่ามกลางหมอก แล้วได้ยินเสียงของหลาน เกี่ยวกับ...อุบัติเหตุที่เกิดกับพ่อเธอ...ยูฮัง”

“คุณย่า ได้ยิน”

“เป็นความจริงรึ”

“ขอโทษครับ” ยูฮัง กล่าว

“เด็กโง่ ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก ทำไมต้อง...เก็บกดเอาไว้คนเดียว...ลูกของย่า เสี่ยงชีวิต...ช่วยลูกตัวเอง คิดว่าย่าจะถือโทษรึ”

“เพราะผมเอาแต่ใจถึงได้เป็นแบบนี้”

“ถึงยังไงหลานก็ไม่ควรเก็บไว้ในใจ หลานคงปวดร้าวมาก หลานย่า...ฮือ ๆ...เล่ากันว่าเด็กคนนึงแอบควักหัวใจพ่อแม่เพื่อจะเอาไปขาย ระหว่างทางหกล้ม หัวใจหล่นลงพื้น เลอะโคลนดิน หัวใจพ่อแม่ถามว่า ลูกเอ๊ย เป็นไรรึเปล่า...นี่แหละ หัวใจพ่อแม่”

“คุณย่า”

“เด็กโง่เอ๊ย......”

เช้าวันรุ่งขึ้น ยงนังทำอาหารไว้ให้ลูก ๆ แต่ไม่มีใครกิน ยูฮังรีบออกไปทำงาน ส่วนชองยีมีนัดสัมภาษณ์งาน โดยเมื่อยูฮังไปถึงที่ทำงาน ก็มีคนมาตามไปพบท่านประธานเพื่อคุยเรื่องเสนอโครงการ

“มีอะไรรึครับ” ยูฮัง ถามคุณย่า

“ถามหน่อย เสนอโครงการมีเหตุผลอะไร”

“ตามนโยบายบริษัท นำซุปกระดูกสู่สากลครับ”

“จุดแรกคือนิวยอร์ก อ้างงานทำเรื่องส่วนตัวสิ” จังซุกจา ถาม

“ไม่ใช่ครับ”

“ไม่ใช่รึ”

“ไม่ใช่ครับ ไม่มีอะไรที่นิวยอร์กครับ”

“งั้นมานั่งเขียนรายละเอียด”

“ครับ”

ผู้จัดการสาขาเรียกพนักงานมารับใบหุ้นของบริษัททำให้พนักงานทุกคนดีใจกันมาก โดย เฉพาะฮันซูเจ ถึงกับถามผู้จัดการว่า ถ้าได้เลื่อนตำแหน่ง หุ้นจะเพิ่มมั้ย ผู้จัดการบอกว่าอยากได้เพิ่มต้องขยันขึ้น ด้านพนักงานหญิงคนหนึ่งถามจังซุกจาว่าหุ้นที่ได้เป็นของตนจริงหรือไม่

“ทำไม ไม่ชอบรึ” จังซุกจา ถาม

“เปล่าค่ะ หนูไม่อยากเชื่อ”

“ยกหุ้นให้พวกเราหมด แล้วท่านจะทำยังไงครับ” พนักงานชายคนหนึ่งถาม