เมื่อซึงมี รู้เรื่องเรื่องยกเลิกสัญญาจากแม่ ก็บอกให้คืนเงินประกันของพ่อ และคืนบ้านให้อุนซอง จะได้ไปจากที่นี่อย่างสบายใจ ปั๊ก รับปากจะทำอย่างที่ซึงมีต้องการ ทั้งสองโผกอดกัน

เช้าวันรุ่งขึ้นปั๊กตื่นขึ้นมาเตรียมอาหารให้ซึงมี จากนั้นก็บอกลูกสาวว่าจะออกไปทำธุระ โดยเดินทางไปเอาเงินประกันของโคพิงจุงคืนทั้งหมด จากนั้นก็ไปหาโคพิงจุง

“เงินประกันชีวิตคุณฉันคืนหมดแล้ว นี่เป็นหลักฐานการคืนเงินทั้งหมด คอนโดที่เป็นชื่อซึงมีขายไปแล้ว ตอนนี้เช่าบ้านอยู่...นี่เงินที่เหลือ...สัญญาเช่าบ้าน ห้องเช่ายกเลิก ฉันให้เบอร์มือถืออุนซองกับบริษัทนายหน้า ปล่อยเช่าได้แล้ว คุณค่อยไปรับเงิน”

“เธอมีแผนอะไร” โคพิงจุง ถาม

“เฮ้อ...ซึงมีบอกว่า ให้ฉันคืนคุณ ฉันก็คืน”

“ซึงมีรึ”

“สะสางหมดแล้ว ไปจากที่นี่”

“สิ่งที่เธอทำ ไม่ให้ฉันเอาเรื่องรึ”

“เขาบอกว่าขาดฉัน เขาต้องอยู่ลำพัง  เขายังยอมรับแม่เลว ๆ อย่างฉัน ฉันต้องอยู่ต่อไปชดเชยความผิดต่อซึงมี  ฉันก็ผิดต่อคุณไว้มาก  คงรู้นะผิดต่อลูก ปวดร้าวเพียงใด” ปั๊ก กล่าว

“ต้องอยู่ต่อไปรึ”

“ดังนั้น  เมื่อคุณจัดการเรียบร้อย ฉันจะไปจากที่นี่...หรือให้ฉันมอบตัวก็ได้” ปั๊ก กล่าว

อุนซอง บอกกับอุนยู ระหว่างหาโรงเรียน พรุ่งนี้น้องต้องไปเรียนที่เซฮุกเซ็นเตอร์ก่อน อุนยูดีใจที่จะได้ไปเรียนแล้วเล่นเปียโน จากนั้นซึงมีก็มาหา

“พี่สาว” อุนยู เรียก

“นี่เป็นของที่คราวก่อนพี่รับปากจะซื้อให้” ซึงมี กล่าว

“เราไปกินแฮมเบอร์เกอร์เนื้อย่าง กินกับโค้ก”

“เธอความจำยังดีเหมือนเดิมนะ”

“อุนยู เข้าบ้านก่อนได้มั้ย” อุนซอง กล่าว

“อุนยู ลาก่อน”

“อย่าทำแบบนี้กับอุนยูอีก” อุนซอง กล่าว “ฉันมาลา ก่อนจะไปจากที่นี่”

“เธอจะไปรึ” อุนซอง ถาม

“แม่ฉันจะฆ่าตัวตาย แต่ฉันขอร้องเอาไว้ ทิ้งฉันไว้คนเดียว มันน่ากลัว”               

“เพราะงั้นเธอจึง ยกโทษให้แม่รึ”

“ขอโทษที่ฉันตัดใจไม่ได้ ฉันผิดเอง ถ้าฉันตัดใจจากพี่ยูฮังได้ก่อน แม่คงไม่ละโมบเลยเถิดแบบนี้ ฉันรักปักใจกับพี่ยูฮัง แม่จึงหวังเงินประกันยกฐานะตัวเอง กลัวความแตกจึงพาอุนยูไปทิ้ง สร้างเรื่องราว ครั้งแล้วครั้งเล่า...ถึงแม้คุณแม่ได้ทำความผิดไว้มาก ต้นเหตุก็มาจากฉัน ฉันผิดไปแล้ว...อุนซอง”

ยูฮัง สอบถามผู้จัดการร้านว่าบริษัทรับสมัครงานถึงเมื่อไหร่ ระหว่างนั้นซึงมีโทรศัพท์เข้ามาหาบอกมีเรื่องอยากขอร้อง ยูฮัง จึงออกไปพบ

“มีเรื่องนึง อยากขอพี่ช่วยฉัน เป็นสิ่งที่ไม่เคยทำ ได้มั้ยคะ...ขอบคุณที่พี่อยู่เคียงข้างฉัน พี่ทำให้ฉันไม่รู้สึกเหงา พี่ต้องดีกับอุนซองนะคะ...มีเท่านี้ พี่ลงรถเถอะ”

โค บอกอุนซองว่า ซึงมีให้แม่เขานำเงินประกันชีวิตคืนให้หมดแล้ว

“ขอโทษนะ แม่ซึงมีทำให้ลูกเดือดร้อน พ่อปล่อยเขาไป...โดยไม่ได้ถามลูก”

“พ่อปล่อยเขาไปรึคะ”

“บอกตามตรง ใจจริงพ่อ...อยากจับเขาส่งตำรวจ แต่ว่าไปแล้วต้นเหตุมาจากพ่อ พ่อมีส่วนเหมือนกัน อุนยูคิดเสมอเขาคือแม่ และเขาไม่มีอะไรต้องเสียอีกแล้ว ถึงให้เขาติดคุก ใช่ว่าเราจะหายโกรธ ซึงมีโชคร้ายที่มีแม่แบบนี้ พ่อทำผิดรึเปล่า”

“ไม่ค่ะ  หนูกับซึงมีลากันแล้ว”

“เจอซึงมีแล้วรึ”

“เขาขอร้องให้แม่ ร้องไห้ใหญ่เลย ซึงมีอยู่ลำพังไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าหนูไม่เจอคุณย่า แล้วโดนแม่เขาทำแบบนี้คงแย่”

“หมายถึงหลานชายคุณย่า ที่ชอบลูกใช่มั้ย”

“ไม่อาจให้อภัยได้ แต่หนูก็อยากลืม ให้พวกเขาไปเถอะ”

“ใช่ ลืมมันซะ อย่าจองเวร ให้อภัยไม่ได้จงลืมมันซะ”

“เฮ้อ...”

“เป็นสาวแท้ ๆ ถอนหายใจ ลืมเรื่องที่ผ่านมา เดินต่อไปข้างหน้า...จริงสิ ลูกไปเรียนต่อให้จบ ชอบอาหารไม่ใช่รึ อุตส่าห์ไปแอบเรียน ไปเรียนต่อสิ”

เมื่อยงนังรู้ว่า อุนซอง และโคปล่อยเซ็งฮี ไป ก็ถามจังซุกจาว่าทำไม ไม่ทัดทาน

“คนชั่วร้ายแบบนั้น กรรมตามสนองอยู่แล้วล่ะ”

“ใช่แล้ว คุณย่าเคยบอกเอง ติดคุกชั่วชีวิต” ชองยี กล่าว

“ยูฮัง เป็นหนี้ติดค้างซึงมี ซึ่งก็เป็นผลดีอยู่หรอก”

“ไม่เข้าใจ เป็นผลดีกับยูฮังยังไงคะ”

“แค่นี้ไม่เข้าใจ ถ้าแม่ซึงมีติดคุก เหลือแต่ซึงมี  พี่ยูฮังจะรู้สึกยังไง พี่หาเรื่องใส่ตัว”

“เขาทำให้ลูกสาวต้องตกนรกทั้งเป็น นี่คือโทษสาหัสที่เขาได้รับ” จังซุกจา กล่าว

จังซุกจา บอกโคให้สร้างหอพักคนงาน โดยตนได้ซื้อที่กิมพูไว้ผืนหนึ่งสิบปีแล้ว