“ไม่เป็นไรค่ะ” อุนซองบอกอย่างเกรงใจ อีกทั้งเธอเพิ่งปฏิเสธจุนเซมาหยก ๆ

“ไม่มีเวลา เธอไปโรงพิมพ์ไม่ใช่รึ นี่ไม่ใช่เรื่องส่วนตัว ฉันส่งเธอแล้วฉันก็กลับ” จุนเซยิ้มให้ อุนซองมองจุนเซรู้สึกดีมากที่มีเพื่อนและพี่อย่างจุนเซ

ยูฮังมาที่โรงงานและพบว่า มีผู้จัดการสาขามาตามที่นัดประชุมเป็นจำนวนมาก ยูฮังคิดหนักและกลัวเพราะเขาไม่เคยพูดท่ามกลางคนเยอะ ๆ มาก่อน อีกทั้งที่ผ่านมา เขาก็เป็นคนไม่เอาไหน ชื่อเสียงเสีย ไม่เคยเข้ามาช่วยคุณย่าบริหารงานในบริษัท จึงไม่มั่นใจว่าบรรดาผู้จัดการจะเชื่อถือในคำพูดของเขาหรือเปล่า ยูฮังนึกถึงอุนซองที่คอยให้กำลังใจเขามาตลอดและตัดสินใจเดินขึ้นเวที

“สวัสดีทุกคน บางคนทราบว่าผมเป็นใคร บางคนอาจไม่ทราบ ผมแนะนำตัวเอง ซังยูฮังครับ ผมเป็นหลานท่านประธานจังซุกจาครับ”

พอยูฮังเริ่มพูด ผู้จัดการบางคนก็ตะโกนขึ้นมา “คนไม่เอาไหนที่เขาพูดกันรึ”

จุนเซมาส่งอุนซอง อุนซองรีบเอาวิดีโอขึ้นมาบันทึกไว้ ยูฮังไม่ละความพยายามพูดต่อ “คุณย่า เห็นทุกคนเป็นคนในครอบครัว ด้วยนโยบายเห็นแก่พนักงานเป็นหลัก จึงถูกผู้ถือหุ้นลงมติถอดถอน ถ้าท่านถูกปลดจากตำแหน่ง พนักงานบริษัทเราจะไม่เป็นครอบครัวเดียวกันอีกต่อไปได้”

“ถามหน่อย ความจำเสื่อมบริหารงานได้รึ” มีเสียงตะโกนถามขึ้นมา

“แค่อาการเล็กน้อย คนในบ้านยังไม่รู้ด้วยซ้ำ คุณย่าไม่คิดบริหารทั้งชีวิตหรอกครับ เพียงหวังว่าจะให้เวลาท่าน ดังนั้นจึงขอทุกคนช่วยจึงจะโน้มน้าวผู้ถือหุ้นได้ หากทุกคนไม่ยื่นมือช่วย ที่ผ่านมา 30 ปี...เป็นอันสูญสลาย”

“ทำเพื่อท่านประธานจริงรึเปล่าเนี่ย” เสียงตะโกนถามขึ้นมาอีก

“เขาว่าเคยเอาเงินโปรยใส่หน้าผู้จัดการด้วย...ทุเรศ”

ยูฮังสูดลมหายใจเข้า พร้อมกับยอมรับในคำสบประมาท “ใช่ ผมเคยเป็นคนไม่เอาไหน คุณย่าจึงตัดหางปล่อยวัด แต่ว่า...คุณย่าเลือกท่านทุกคน คุณย่าบอกผม ฉันสร้างบริษัทนี้ แต่มันไม่ใช่ของฉันหรือของพวกเธอ แต่เป็นของพนักงาน...1,173 คน...ท่านบอกว่าเทียบกับลูกหลาน พนักงานของท่าน...ครอบครัวของพนักงานสำคัญกว่าอื่นใด
ขอร้องทุกท่าน อย่าให้คุณย่าถูกปลดนะครับ”

ยูฮังนั่งคุกเข่า ก้มคำนับขอร้องจากใจจริง

ตอนที่ 35

หลังยูฮังขอร้อง ทำให้ทุกคนยอมมอบฉันทะหุ้นที่ตนเองมีอยู่ให้ทำให้ยูฮังเริ่มมีกำลังใจขึ้นมา

“ไม่ต้องมอง น่าเกลียด” ยูฮังบอกอุนซอง

“ไม่น่าเกลียดสักนิด”

“เธอเห็นแววตาที่พนักงานมองฉัน ไอ้คนไม่เอาไหน ไม่รู้มันจะมาไม้ไหน”

“ปัทโธ่...เพราะพวกเขาไม่รู้ว่านายเปลี่ยนไปแล้ว พนักงานโรงงานมองนายไม่เหมือนเดิมแล้ว”

“ไม่เหมือนเดิมยังไง”

“ฮะแฮ่ม....เขาเคยทำงานโรงงานเรา ไม่แย่อย่างที่คิดหรอก ฝึกงานสาขาสองเก่งแล้วนะ เขาไม่ได้เลวร้าย...ตั้งแต่เกิดสักหน่อย” อุนซอง กล่าว

“นึกรึว่าคนอื่นเขาคิดเหมือนเธอ”

“อะไร”

“รู้ได้ไงว่าฉันไม่เลวร้ายตั้งแต่เกิด โลกนี้รู้อยู่แค่คนเดียว”

“นั่นสิ แต่เรื่องอื่นเป็นความจริง”

“รอฉันนะ”

“รออะไรรึ”

“อย่าถาม รอก็แล้วกัน” ยูฮังกล่าว จากนั้นมาหาซึงมี เพื่อขอดูงบการเงินของบริษัทอีกครั้งหลังจากครั้งที่แล้วซึงมีให้ดูงบการเงินยังดีอยู่ แต่หลังข่าวคุณย่าแพร่ออกไป เงินทุนไม่น่าขาดมากมาย

พั้กบอกกับจุนเซว่าการประชุมพรุ่งนี้ ลงมติเห็นชอบถอดถอนประธานบริษัท

“พ่อ”

“คะแนนเสียงตอนนี้ ประธานจังกับผู้สนับสนุนไล่ตามเรามาติด ๆ” พั้กกล่าว

“พ่อเลยใช้บัญชีผมซื้อหุ้นเพิ่ม จำนวนหุ้นไม่เกินกำหนดถูกฟ้อง”

“เพราะฉะนั้นแกต้องลงมติการประชุมพรุ่งนี้”

“พ่อจะให้ผมลงมติปลดคุณย่ารึครับ”

“ถ้าไม่ปลดประธานจัง พ่อแกตายแน่”

“เงินซื้อหุ้น พ่อเอามาจากไหนรึครับ”

“อย่างที่บอก ถ้าแกไม่ช่วยพ่อ ชีวิตพ่อ.. จบกันคราวนี้”

“พ่อ ทำไมทำแบบนี้”

“แค่เอามาหมุนชั่วคราว ถ้าพ่อได้บริหาร จะคืนกลับเข้าบริษัททันที”

“พ่อ ทำไมถึงคิดทำเรื่องแบบนี้”

“พ่อไม่เคยคิดคอร์รัปชั่นประธานจัง พ่อต้องการอำนาจบริหาร ประธานจัง... นโยบายเขาล้าหลัง ธุรกิจไม่ใช่สถานสงเคราะห์....ยิ่งตอนนี้ความจำเสื่อม ไม่ใช่ผู้บริหารแล้ว”

“ผมทำไม่ได้”

“ทำไม่ได้ ฉันเป็นพ่อแกนะ”

“พ่อครับ”

“ถ้าไม่ใช่สายเลือด ฉันจะไม่ว่าแกเลย แกมีทางเลือกเดียว ถ้าไม่ปลดประธานจังจากตำแหน่ง เท่ากับแกฆ่าพ่อด้วยมือของแก”