Group Blog
|
ดอกโศก ตอนที่ 3 (ต่อ)  ในห้องเรียนเช้าวันนั้น ถึงคาบเรียนแล้ว เก้าอี้นักเรียนของอุ๊ ยังว่างอยู่ ดอกโศกตั้งใจเรียน คู่กับเจนนิเฟอร์ สีหน้าดอกโศก นิ่ง สงบ แต่เห็นว่าในใจยังกังวลลึกๆ อุ๊กลับเข้าห้องนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง มีเสียงสะอื้นดังแผ่วๆ เพ็ญพักตร์ นั่งมองลูกสาวคนเดียวอย่างเป็นกังวล อุ๊พลิกตัวขึ้นมา นัยน์ตาแดงช้ำ คุณแม่... เพ็ญพักตร์หันมามอง แล้วเขยิบตัวเข้ามากอดลูกไว้ ตบหลังปลอบโยน ทำยังไงต่อคุณแม่ ไม่เห็นต้องทำอะไร ทำตัวตามปกติ อุ๊กลัวคุณตา เกลัวทำไม คุณตาจะทำอะไร ไม่ทราบ แต่...ก็กลัว คุณตาคงไม่รักอุ๊อีกแล้ว อาจจะไม่พูดกับอุ๊เลยก็ได้ ปู่ย่าตายายเขาไม่โกรธลูกหลานนานหรอก ความผิดของอุ๊น่ะมันไม่ใช่ความผิดร้ายแรงถึงขนาดต้องตัดเป็นตัดตาย มันก็แค่คนไม่ชอบกัน แกล้งกันนิดๆ หน่อยๆ แบบเด็กๆ เพ็ญพักตร์แนะทางลูก จริงนะคุณแม่ แค่แกล้งกันแบบเด็กๆ ไม่เป็นไรจริงนะคุณแม่ อุ๊ถาม จริงลูก น้ำเสียงเพ็ญพักตร์หนักแน่นมาก มันไม่ผิดมากหรอกลูกไม่ต้องกลัว ถ้าคุณตาจะทำโทษอุ๊ แม่จะช่วยไม่ต้องกลัว กะอีแค่หลานคนใช้คนหนึ่ง ประโยคหลังนี้เพ็ญพักตร์ลดเสียงเบาลงเหมือนพูดกับตัวเอง เย็นวันนั้นเลิกเรียนแล้ว ดอกโศกเดินคู่กับเจนนิเฟอร์ พอจะออกจากโรงเรียน ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นคุณตายืนคอย ดอกโศกไหว้ สุดเขตหันหลังกลับดอกโศกตามไป อัศนัยเดินมาถึงพอดี แม้จะผิดหวัง แต่พอใจที่เห็นคุณตาเป็นคนมารับ เวลาเดียวกันสมปองขับรถตุ๊กๆ เข้ามาจอดที่หน้าปากซอยเข้าบ้าน ลูกค้าลง ส่งเงินให้แล้วเดินไป พี่ๆ....เงินทอนฮะ อ้าว ลืม ลูกค้าว่า หรือจะให้เพิ่มละฮะ สมปองเย้า จะเอาเหรอ ถ้าจะเอาแล้วเรียกทำไม สมปองส่งเงินให้ ไม่เอาหรอกฮะ แล้ววันหลังขึ้นรถผมอีกแล้วกันนะฮะ สมปองเดินลงรถตรงไปร้านหนังสือ ป้า ไอ้หมายล่ะ มันรวยอะไรมา เห็นซื้อแมคอันใหญ่มากิน โค้กแก้วใหญ่ มันทอดถุงใหญ่ แถมขนมอะไรไม่รู้ กินเสร็จมันบอกลางาน 7 วัน ป้าเจ้าของร้านหนังสือเล่าเป็นฉากๆ สมปองอ้าปากค้าง หา....ลา 7 วัน มันจะไปไหน เชื่อมั้ย ป้ายังไม่เชื่อหูตัวเองเลย ไปไหน? สมปองฉงนในใจ ไปพักผ่อน ป้าบอกต่อ พักผ่อน! โห...ไฮโซอ่ะ ที่ไหนป้ารู้ป๊ะ สมปองไม่อยากเชื่อหู สมุย ป้าบอก ฮ้า เกาะสมุยเหรอป้า สมปองยิ่งสงสัยหนัก เออ อยู่ที่ไหนยังไม่รู้เลยว่ะ มองไปเห็นรถสุดเขตแล่นมา เฮ้ย... สมปองหันไปมองด้วย รถนายพลสุดเขตแล่นเข้ามาจอด ดอกโศกหันมาไหว้คุณตา สมยังคงนั่งเฉย สม สุดเขตต้องเรียก สมรู้ตัว รีบลงมาจะเปิดประตูให้ดอกโศก ดอกโศกไม่รอเปิดลงไปเอง แล้วปิดเบาๆ ไม่มองหน้าสมเดินตัวตรง ผ่านสมปองหยุดทักเบาๆ สมปองตอบ แต่ปรายสายตามองมาที่รถ ไปได้ รถเคลื่อนไปช้าๆ โศก คุณตาเค้าจะมารับงี้ทุกวันเหรอ สมปองสงสัย ไม่รู้สิน้าปอง มาชัวร์ เค้าจะเอาแกกลับไปอยู่กะเค้าใช่มั้ย สมปองยังคาใจ น้าหมายล่ะจ๊ะป้า ดอกโศกไม่สนใจเรื่องคุณตา หันไปทางป้าเจ้าของร้านหนังสือ โอ๊ย...จะเหลือเร้อ เงินเยอะซะขนาดนั้น ไปเที่ยวแล้ว ไปไหน ดอกโศกยิ้มนิดๆ เกาะสมุย เออ! แกจะกลับไปอยู่กะเค้าป่ะ สองคนคุยกัน โดยไม่รู้ว่าอัศนัยยืน มองจ้องมาจากอีกฟากถนน เย็นนั้นดอกโศกแวะมาที่บ้านคุณนายประดับ ทำไมถึงจะไม่ไปล่ะดอกโศก เพราะ... ดอกโศกตรึกตรองแล้ว หนูไม่อยู่ทุกคนที่นั่นจะมีความสุข ทำไม คุณนายสงสัย เพราะเขาเกลียด ทุกคนเลยหรือ คุณานายประดับไม่อยากเชื่อ ดอกโศกนิ่งคิด เกือบค่ะ เกือบทุกคน เท่ากับมีบางคนที่รักแก หนูก็ไม่แน่ใจ ดอกโศกรู้สึกอย่างนั้น ลังเล สงสัย ใคร? คุณตา ดอกโศกบอก ก็เห็นว่าคุณตาดุบางครั้งไม่มีเหตุผล บางครั้งไม่ฟังคำอธิบาย คุณนายประดับท้วง ใช่ค่ะ แต่คุณตาเป็นคนเดียวที่ยังรักหนูบ้าง ส่วนคนอื่นๆ หนูว่าไม่มีเลย เขาเกลียดอย่างเดียว มีคุณตากับอ้น.. นัยน์ตาดอกโศกขณะพูดหมองจัด เท่านั้น เชื่อฉันนะดอกโศก เจ้าไม่ต้องรักเขาพวกนั้นหรอก แต่อย่าเกลียดตอบเขา แค่หลีกหนีเขาให้ห่างเท่านั้น ดอกโศกยิ้มกระจ่างตา ก้าวเดินออกไปยังหน้าบ้านคุณนายประดับ ใบหน้าดอกโศกยังยิ้มสดใสอยู่ เมื่อก้าวพ้นออกมาจากประตูบ้าน และสบตากับอัศนัยที่ยืนคอยอยู่ 
|
มิกัง
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Link |
||||||||||||
