แม่ยายที่รัก ตอนที่ 4

วันรบประคองตัวกระถินผ่านทางเดินไปยังหน้าห้องพักตัวเอง ระหว่างนั้นกระถินปล่อยกุญแจทิ้งที่พื้น พอเดินไปอีกสองสามก้าว กระถินทำเป็นล้วงกระเป๋า

“พี่รบขา..กุญแจห้องกระถินหายไปไหนไม่รู้ค่ะ”
“หายเหรอ..พี่ช่วยดูให้เอาไหม”
กระถินทำเป็นหันไปมองที่พื้นเห็นกุญแจตกอยู่
“หล่นอยู่ตรงโน้นค่ะพี่รบ”
“เดี๋ยวพี่เก็บให้นะ”
วันรบหันหลังจะเดินกลับไปเก็บ ทันทีที่วันรบหันหลัง กระถินก็ทิ้งตัวลงพื้นทำเป็นสลบไสลไม่ได้สติทันที วันรบเก็บกุญแจเดินกลับมาเห็นกระถินนอนอยู่ที่พื้นก็ตกใจรีบวิ่งเข้าไปประคองและร้องเรียก
“กระถิน กระถิน”
วันรบยืนอยู่หน้าห้องตัวเอง เห็นว่าไม่ได้การจึงรีบไขกุญแจแล้วอุ้มกระถินเข้าห้องทันที กระถินหลับตาแต่แอบยิ้มสมใจ

ภายในห้องอาหาร มัทรีมองหาวันรบอย่างไม่สบายใจ พชรกระซิบกับนลินี
“ไอ้รบทำไมไปนานจังนะจ๊ะ เมียจ๋า”
มัทรีทนไม่ไหว
“มัทขอตัวไปห้องน้ำนะคะ”
มัทรีลุกไปทันที ธงฉานที่แอบดูอยู่มุมหนึ่ง ยิ้มขึ้นทันที
“เสร็จล่ะ”
วันทนีย์มองตามมัทรีก็รู้ว่า มัทรีจะไปตามวันรบไปแน่ วันทนีย์จึงลุกตาม
“คุณแม่..”
“แม่เป็นห่วงกระถิน จะไปดูสักหน่อยจ๊ะ จะได้ตามตารบมาด้วย”
วันทนีย์เดินออกไป พชรกับนลินีมองหน้ากัน
“ไปกันทีละคนแบบนี้ ไอ้รบจะกระชับมิตรแม่สามีกับว่าที่สะใภ้ยังไงล่ะเนี่ย” พชรบอก
“นั่นสิ”

มัทรีรีบเดินพลางกดโทรศัพท์หาวันรบ ธงฉานเดินปราดเข้ามา ชนเข้ากับมัทรีเข้าอย่างจัง
"อุ๊ย ขอโทษค่ะ"
"โอ๊ย"
ธงฉานร้องลั่นแล้วทรุดลงกับพื้น มัทรีตกใจรีบเข้าไปดู
"คุณธงฉาน เป็นอะไรคะ"
"เจ็บข้อเท้าขวาครับ สงสัยข้อเท้าพลิก โอ๊ย.... เจ็บเหลือเกิน กำลังจะกลับห้องไปเมลงานให้ลูกค้า คงเดินไม่ไหว ส่งงานไม่ทัน ลูกค้าแคนเซิ่ลงานแน่ ตายๆๆ เสียหายหลายล้าน"
ธงฉานร้องคร่ำครวญเรียกคะแนนสงสาร มัทรีไม่เห็นใครผ่านมา ไม่รู้จะขอความช่วยเหลือใคร
"เดี๋ยวมัทพาไปส่งที่ห้องก็ได้ค่ะ"
"โอ... น้องมัทใจดีที่สุดเลยครับ สมเป็นนางฟ้าประจำใจผมจริงๆ"
ธงฉานเนียนโอบตัวมัทรีไว้แน่น มัทรีจะขยับหนี แต่ธงฉานทำหน้าละห้อยให้รู้ว่าเจ็บมาก
"รีบไปวิมานฉิมพลีกันเลยครับ"
มัทรีได้ยินไม่ชัดจึงถามธงฉาน
“อะไรนะคะ"
"เอ่อ... ผมหมายถึงรีบพาผมไปส่งงานเลยครับ"
มัทรีจำใจให้ธงฉานโอบเดินไป เพราะเข้าใจว่าธงฉานเจ็บเท้าจนเดินไม่ถนัด วันทนีย์เดินมาอีกทาง ชะงักมองตามมัทรีกับธงฉานด้วยความสนใจ

ในห้องพัก วันรบวางกระถินลงบนเตียง กระถินยังคงนอนสลบไม่ได้สติ
วันรบเขย่าเรียก
“กระถิน..กระถิน”
กระถินยังนอนนิ่ง วันรบคว้าผ้าเช็ดตัวผืนเล็กแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ และทันทีที่วันรบวิ่งออกมาก็ต้องชะงัก ตกใจ ร้อง “เฮ้ย” กระถินจากที่แต่งตัวมิดชิด กลับเปิดเผยเต็มที่
“อะไรวะ”
วันรบเดินเข้าใกล้กระถิน ตัดสินใจเอาผ้าแนบหน้ากระถิน เพื่อหวังจะให้กระถินตื่น
“กระถิน”
กระถินปรือตามองเห็นวันรบยืนห่างเชียว จึงบิดตัวขยับเสื้อเปิดมากขึ้น
“ร้อน..หายใจไม่ออก พี่รบ..หายใจไม่ออก”
วันรบเห็นกระถินดูอึดอัดสมจริงก็เข้าไปนั่งใกล้กระถิน
“พี่ว่าไปหาหมอดีกว่านะ ลุกไหวหรือเปล่า”
กระถินส่ายหน้า วันรบตัดสินใจจะอุ้มทันทีที่วันรบช้อนตัวกระถิน กระถินก็ใช้สองมือคว้าคอวันรบ หมับ!
“พี่รบขา"
"กระถิน อย่ารัดคอพี่จะพาไปหาหมอ”
“ไม่ต้องไปหาหมอหรอกค่ะ พี่รบฉีดยาให้กระถินก็หายแล้ว”
“อะไรนะ”
กระถินโถมตัวใส่วันรบจนวันรบหงายหลังลงไปนอนกับเตียง กระถินอยู่บนร่างของวันรบ
"ปล่อยพี่นะกระถิน"
วันรบพยายามดิ้น แต่แรงหื่นทำให้กระถินเกิดแรงฮึด วันรบอยากจะผลักออกไปแต่ไม่กล้ารุนแรง
"อ้อยเข้าปากกระถินแล้ว ไม่มีทางปล่อยไปง่ายๆ หรอก ขอกระถินชื่นใจหน่อยนะคะคู่หมั้นขา"
“กระถินเป็นน้องพี่นะ”
“พี่มีเยอะแล้วค่ะ กระถินอยากมีผอ สระ อัว มากกว่า”
กระถินยื่นหน้าจะจูบวันรบ วันรบสยองเบี่ยงหนีสุดชีวิต
"อย๊า....”

ธงฉานกระแทกตัวลงบนเตียง แล้วร้องขึ้นมาอีก
"อูย...”
"เจ็บเหรอคะ"
"ม๊าก...ครับ สงสัยข้อเท้าบวมเพราะแรงชนเมื่อกี้"
มัทรีรู้สึกผิดคิดว่า ตัวเองเป็นคนทำให้ธงฉานเจ็บ กวาดสายตาทั่วห้องอย่างครุ่นคิด ก่อนลุกไปที่ตู้เย็น เอาน้ำแข็งในช่องฟรีซออกมาห่อผ้าเช็ดมือที่วางอยู่ใกล้ ๆ
"ประคบเย็นน่าจะช่วยให้ดีขึ้น ยื่นเท้ามาค่ะ"
ธงฉานยื่นเท้าซ้ายออกมาให้มัทรี มัทรีชะงัก มองเท้าซ้ายของธงฉาน ทั้งที่ธงฉานบอกเมื่อครู่นี้ว่า เจ็บข้อเท้าขวา
"ข้อเท้าซ้ายบวมขนาดนี้ คงเจ็บมากเลยนะคะ"
ธงฉานยังไม่รู้ตัวว่าพูดผิด
"มากถึงมากที่สุดเลยครับ"
มัทรีหน้านิ่ง เอาห่อน้ำแข็งฟาดเข้าที่ตาตุ่มธงฉานสุดแรง จนธงฉานร้องลั่น
"โอ๊ย"

เสียงร้องของธงฉานดังแว่วเข้ามาในห้องของวันรบ จนกระถินชะงัก วันรบอาศัยจังหวะนั้นผลักกระถินจนกระเด็นไปอีกทาง วันรบพุ่งหนีไปหลบอยู่มุมห้อง กระถินตามไปไล่จับวันรบ เอาเถิดเจ้าล่อกันไปมา
"อย่านะกระถิน พี่ไม่เคยคิดอะไรกับกระถินแบบนี้"
"พี่รบไม่คิด แต่กระถินคิดนี่คะ"
กระถินพุ่งเข้าตะปบวันรบพัลวัน

ธงฉานร้องด้วยความเจ็บปวด
"พอแล้ว ยอมแล้ว โอย"
"โตแล้วต้องอดทนค่ะ"
"พี่ธงเจ็บนี่ครับ เนี่ย... เส้นวิ่งมาถึงแขน ปวดร้าวระบมจนหัวใจชาไปหมด"
ธงฉานโน้มหน้าเข้าหามัทรี ตั้งใจจะโอบมาหอมแก้ม มัทรีรู้ทันแกล้งขยับตัว แล้วฟาดศอกเข้าหน้าธงฉานเต็ม ๆ
"อั่ก!”

กระถินกอดรัดฟัดวันรบจนวันรบต้องร้องห้ามกระถินเสียงดัง
"เฮ้ย!เดี๋ยว ๆ หยุด... หยุด พี่ยอมแล้ว พี่ยอมทุกอย่าง"
กระถินชะงัก วันรบหยุดหอบก่อนบอกกระถิน
"แต่..กระถินจ๊ะ..พี่ชอบกลิ่นหอมๆ ยิ่งหลังอาบน้ำใหม่ๆพี่จะรู้สึกว่ามันเซ็กซี่มาก” วันรบพูดแล้วทำขนลุกใส่
"เรื่องกล้วยฉาบมาก รอแป๊บ... เดี๋ยวกระถินจัดให้หลายซี่เลยจ้ะ"
กระถินวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว วันรบโล่งใจกำลังจะเดินไปที่ประตูห้องเพื่อออกไปข้างนอกก็ต้องชะงัก เมื่อได้ยินสียงมัทรีดังลอดห้องของธงฉานออกมา พร้อมเสียงปึ่ก ปั่ก พลั่ก ผัวะ
“ตรงนี้ หรือตรงนี้คะ”

มัทรีแกล้งถามธงฉานด้วยความเป็นห่วง
"เจ็บมากมั้ยคะ”
"น้องมัทมาดูใกล้ ๆ สิ"
แม้ธงฉานจะเจ็บ แต่ยังไม่ละความพยายามที่จะคว้าตัวมัทรีเข้ามาหาตัว มัทรีตกใจ
"คุณธงฉาน ปล่อยมัทนะคะ"
"ปล่อยแน่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ครับ"
มัทรีพยายามดิ้นรนขัดขืนแต่ก็แพ้แรงธงฉาน วันรบเปิดประตูที่เชื่อมห้องแฝดเข้ามา ตกใจที่เห็นธงฉานกำลังรังแกมัทรี
"ไอ้สารเลว"
ธงฉานจะหันแต่ไม่ทันวันรบที่คว้าแจกันไม้ฟาดเต็ม ๆกลางหัว ธงฉานหน้าคว่ำล้มลงสลบไป วันรบจะตามเข้าไปซ้ำแต่มัทรีห้ามไว้
"พอแล้วค่ะรบ อย่าไปทำเค้า"
"มันกล้ารังแกมัท ผมจะฆ่ามัน"
"ความจริง"
มัทรีพลิกตัวธงฉานขึ้นมาเห็นหน้าธงฉานโชกเลือดหน้ายับอยู่ วันรบตกใจ
“เฮ้ย! อย่าบอกนะครับว่านี่”
“ฝีมือมัทเองค่ะ”
วันรบสีหน้าทึ่งมาก และจับมือมัทรีมากุมแล้วพยักเพยิดไปทางธงฉาน
“มัท...สัญญากับผมนะว่าจะไม่ทำกับผม แบบนั้น”
มัทรีเขินๆ ที่วันรบเห็นภาคความรุนแรงของตัวเอง
"พี่รบขา... ยู้ฮู....”
มัทรีจะอ้าปากทักแต่วันรบรีบปิดปากมัทรีไม่ให้ส่งเสียง แล้วรีบดึงตัวมัทรีออกไปจากห้องโดยเร็ว กระถินเปิดประตูห้องน้ำออกมาด้วยชุดผ้าขนหนูผืนเดียว
"พี่รบอยู่ไหน กระถินอยู่นี่... ที่ร๊ากจ๋า"
กระถินมองเห็นธงฉานนอนคว่ำหน้าอยู่ นึกว่าวันรบ ยิ้มกริ่มปรี่เข้าไปลูบแผ่นหลังธงฉานยั่วยวน
"นอนรอกระถินอยู่นี่เอง มีห้องลับเซอร์ไพรส์ก็ไม่บอก น่ารักอย่างนี้ต้องจัดรางวัลให้หนัก
ธงฉานเริ่มรู้สึกตัว กระถินยิ้มหวานดึงตัวธงฉานให้หันมาหน้ามา ธงฉานเข้าใจว่าเป็นมัทรี หันมากอดหมับ จะจับจูบ กระถินตกใจ กรี๊ดลั่น
"ว้าย... ไอ้บ้า ไอ้ลามก ตายๆๆ”
กระถินคว้าแจกันไม้อันเดิมมาตีเข้าที่หัวธงฉาน จนหัวธงฉานผงกตามแรงตี พอกระถินหยุดตี ธงฉานก็ยังผงกหัวไม่หยุดอีกหลายครั้ง แล้วหงายท้องตึงลงไปเองดื้อ ๆ
"กรี๊ด"
กระถินตกใจ โยนแจกันไม้ทิ้ง วิ่งหนีเตลิดเปิดเปิงออกนอกห้องไป

วันทนีย์เดินมากับพชร นลินี วันทนีย์แสร้งทำเป็นห่วงเป็นใยกระถินมาก
“ไม่รู้ว่ากระถินเป็นอะไรมากหรือเปล่า ตารบถึงไม่กลับไปที่โต๊ะเลย”
วันทนีย์มาหยุดอยู่ที่หน้าห้องวันรบแล้วเคาะประตู
“กระถิน..กระถินเป็นอะไรหรือเปล่าลูก”
พชรเอะใจขึ้นทันที
“คุณแม่ครับ นี่มันห้องพักเจ้ารบนี่ครับ จะดูกระถินไม่ไปที่ห้องพักกระถินล่ะครับ”
“ก็จะได้มีพยานไง”
“หา” พชร,นลินีร้องขึ้นพร้อมกัน
วันทนีย์นึกขึ้นได้จึงรีบแถไปทันที
“ก็ห้องแม่กับกระถินเดินไปอีกไกล เดินนาน... อาการกระถินแย่ขนาดนั้น ตารบคงจะให้น้องพักห้องนี้แหล่ะ”
พชรกับนลินีมองวันทนีย์อย่างแปลกใจ วันทนีย์หันไปเคาะเสียงดังยิ่งขึ้น
“ตารบ,กระถิน เปิดประตูสิลูก”
“ทำไมไม่รีบมาเปิดเล่า” วันทนีย์บ่นกับตัวเอง
รชานนท์เดินเข้ามาพอดีจึงถามว่า
“มีอะไรกันหรือครับ”
“นนท์ ทำไมเปียกเป็นลูกหมาแบบนี้ล่ะ” นลินีถาม
รชานนท์หน้าเศร้าขึ้นทันที
“ผมร้อนน่ะครับ ก็เลยเล่นน้ำ”
“ทั้งชุดนี้เนี่ยนะ” นลินีถาม
วันทนีย์ที่เคาะประตูจนเหนื่อย แล้วหันมาพูดกับตัวเอง
“นี่หักโหมจนเรียกไม่ตื่นเลยเหรอเนี่ย”
วันทนีย์หันมาพูดกับรชานนท์
“ตานนท์พักห้องเดียวกับตารบใช่ไหม เปิดประตูให้แม่ทีจะได้เห็นๆกันไป”
“เห็นอะไรครับคุณแม่” รชานนท์ถาม ทุกคนมองไปที่วันทนีย์
“ก็เห็นว่าตารบกับยัยกระถินน่ะ ทำอะไรกันอยู่ถึงไม่เปิดประตูสักที เร็วสิจ๊ะ”
รชานนท์ไขกุญแจเปิดประตูห้องเข้าไป

ทุกคนตกใจกับสภาพห้อง ผ้าปูที่นอนยับเยินราวกับผ่านศึกมาอย่างหนัก ข้าวของในห้องไม่เป็นที่ไม่เป็นทาง วันทนีย์ แอบยิ้มพอใจ
“รุนแรงใช้ได้ สะใภ้ของแม่”
“นี่มันมีสงครามอะไรในห้องเนี่ย” พชรถามขึ้นด้วยความสงสัย
“สภาพห้องยับเยินแบบนี้ อย่าบอกนะว่าตารบกับกระถิน”
วันทนีย์ว่าพลางรีบเดินไปเปิดประตูห้องน้ำ
“ตารบ กระถิน” อยู่ไหนลูก”
วันทนีย์เดินไปเปิดหลังม่านบริเวณหน้าต่าง มองค้นหาที่ใต้เตียง
“ไม่ต้องเขินหรอกลูก ออกมาเถอะ”
“คุณแม่ขา” เสียงของกระถินดังขึ้นทุกคนหันตามเสียง กระถินที่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเดินร้องไห้กระชิกออกมา
“กระถิน...ทำไมแต่งตัวเรียบร้อยแบบนี้ แล้วตารบล่ะ”
“โฮ....”
“ไม่ต้องร้องนะ ยังไงตารบก็ต้องรับผิดชอบด้วยการแต่งงานกับกระถิน”
“ไม่ได้แต่งหรอกค่ะคุณแม่”
วันทนีย์ตกใจโพล่งออกมา
“นี่หมายความว่า..ปล้ำไม่สำเร็จเหรอ”
“หา” พชรกับนลินีร้องขึ้นพร้อมกัน
“แล้วนี่ตารบไปไหน”
“กระถินเข้าไปอาบน้ำตามที่พี่รบบอก ออกมาก็ไม่เห็นแล้วค่ะ กระถินคงไม่ได้แต่งงานกับพี่รบแล้ว”
รชานนท์ นลินี พชรมองวันทนีย์กับกระถินอย่างอึ้งๆ
พชรพูดเบาๆ กับรชานนท์
“น้องมัทคงเจอแม่ผัวตัวแสบเข้าแล้วล่ะงานนี้”
รชานนท์มองวันทนีย์อย่างหนักใจแทนมัทรี

ติรกากลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าดุพุทราด้วยความโมโห
"ฉันบอกให้เธอไปช่วย แล้วหายหัวไปไหน"
"ก็คุณนนท์บอกจะจัดการเอง"
“แล้วใครเป็นคนจ่ายเงินเดือนให้เธอ”
พุทรายิ้มเจื่อน ไม่กล้าต่อปากต่อคำ ติรกามองหามัทรี
“แล้วยัยมัทล่ะ”
พุทราหน้าเจื่อนลงทันที
“เอ่อ..”
ติรการู้สึกได้ทันทีว่าผิดปกติ
“พุทรา..ยัยมัทไปไหน”
“เอ่อ..คุณมัทบอกว่าไปทานข้าวกับครอบครัวคุณรบค่ะ”
ติรกาโมโหขึ้นทันที
“ฉันบอกให้เธอเฝ้ายัยมัทไว้ไง สองพัน”
“หา.. รับจากคุณมัทหนึ่งพัน โดนหักสองพัน..ก็เข้าเนื้อพันนึงอ่ะดิ” พุทราพูดกับตัวเอง
“อะไรนะ”
พุทราสะดุ้งแล้วแสดงบทบาทต่อไป
“ เอ่อ.. โอ้ย..กลุ้มใจ คือ..พุทรากำลังวุ่นวายใจทำไมคุณมัทไม่กลับมาสักทีน่ะค่ะ”
“ยัยมัทนะ”
ติรกาดินออกไปด้วยความแค้น พุทราโล่งอกที่เบี่ยงความสนใจได้แล้วจึงรีบตามติรกาไป

สมภพเดินนำ ติรกา พุทรามาที่หน้าห้องวันรบ
“นายวันรบพักที่ห้องนี้ครับ”
ติรกาเดินไปที่ห้องฟาดมือจะทุบประตู แต่บังเอิญประตูเปิดออกซะก่อน ติรกายั้งไม่ทันฟาดเข้าเต็มหน้าวันทนีย์เต็มๆ ป๊าบ!
“ยัยจิตแตก”
“โทษที..ฉันตั้งใจจะทุบประตูน่ะ เจอก็ดีแล้ว ไอ้หื่นลูกเธอมันเอาลูกสาวฉันไปไว้ไหน”
รชานนท์ กระถิน พชร นลินีตามออกมาจากห้องพอดี วันทนีย์หน้าเชิดแล้วบอกว่า
“มาถามผิดคนแล้ว ลูกชายฉันไม่ได้ไปกับลูกสาวเธอ ยัยจิตแตก”
พุทราเห็นติรกาหันมาเอาเรื่อง
“แต่คุณมัทบอกว่าจะไปทานข้าวกับครอบครัวคุณรบจริงๆ นะคะ”
“น้องมัทมาจริงครับ แต่พอลุกไปห้องน้ำ น้องมัทก็ไม่กลับมาที่โต๊ะอีกเลย” พชรบอกติรกา
วันทนีย์เย้ยติรกา
“ก็ลูกสาวไวไฟของเธอเดินตามหลานชายตานี่ ไปน่ะสิ” วันทนีย์พูดพลางชี้ที่สมภพ
“ไม่จริง” รชานนท์กับติรกาพูดขึ้นพร้อมกัน
พชร นลินี พุทรามองรชานนท์ว่าทำไมต้องออกโรงปฏิเสธพร้อมติรกาด้วย
“จริง! ฉันเห็นกับตาเลยว่าลูกสาวเธอเดินตามผู้ชายไป ป่านนี้คงได้เสียเป็นเมียผัวไปแล้ว”
สมภพแอบยิ้มนิด ๆ อย่างพอใจ
พุทราถึงกับหน้าเสียแล้วพูดขึ้น
“ไม่จริง คุณมัทเกลียดคุณธงฉานยิ่งกว่าอึไม่มีทางตามไปแน่ๆ”
กระถินพยายามจะสะกิดวันทนีย์ว่าไม่ใช่ แต่วันทนีย์กำลังมันส์ปากเลยไม่สนใจ สมภพยิ้มกระหยิ่ม
“งั้นเราก็พิสูจน์ให้แม่คุณวันรบเห็นเลยสิครับว่ามัทรีไม่ได้อยู่กับหลานผม”
“ดี...ดูให้มันเห็นจะ ๆเลย ว่า ลูกสาวยัยจิตแตกใจง่ายขนาดไหน ทุกคนเป็นพยานนะ แล้วช่วยบอกตารบด้วยว่าความจริงมันเป็นยังไง”
สมภพเดินไปเปิดประตูห้องธงฉาน กระถินเดินหลบหลังวันทนีย์อย่างหวาด ๆ
สมภพเปิดประตูเข้าไป
“ธงฉาน”
ทันทีที่ประตูห้องเปิด รชานนท์กับติรกาก็เดินแทรกเข้าไปอย่างร้อนใจ สภาพภายในห้องยิ่งกว่าห้องของวันรบ แถมธงฉานนั่งหน้าโชกเลือดอยู่ด้วย ติรกาสั่งพุทราทันที
“พุทรา หายัยมัท”
ติรกาและรชานนท์ค้นจนทั่วห้องก็ไม่พบมัทรี นลินีกับพชรแปลกใจในปฏิกิริยาของรชานนท์
พชรกระซิบกับนลินี
“เมียจ๋า ไอ้นนท์มันห่วงน้องมัทมากไปไหม”
นลินีมองอย่างสงสัย
“ไม่เจอเลยค่ะคุณติ” พุทราบอก
ติรกามองธงฉานที่สลบอยู่ รชานนท์ลงไปนั่งตรงหน้าธงฉานแล้วร้องเรียก
“ธงฉาน ธงฉาน”
ติรกาเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วออกมาพร้อมกับถังใส่น้ำสาดเข้าใส่ธงฉานกับรชานนท์ โครม!
“นนท์! ยัยไหน้ำปลาปีศาจ เธอแกล้งน้องฉัน” นลินีพูดขึ้น
“ถอยไป” ติรกาเสียงดังอย่างโหด
นลินีสะดุ้งแต่ไม่ถอย จนพชรต้องรีบดึงนลินีถอยออกมา
ติรกากระชากคอเสื้อธงฉานที่เริ่มได้สติ เขย่าถาม
“ธงฉาน ยัยมัทอยู่ไหน”
ธงฉานอาการสะลืมสะลือบอก
“น้องมัท..ไอ้วันรบ..ไอ้วันรบ..ไป...คร่อก”
ติรกาปล่อยมือจากธงฉานทิ้งให้กองกับพื้น แล้วหันมาทางพุทรา
ไอ้วันรบ! พุทราค้นทั้งรีสอร์ตหายัยมัทให้เจอ”
“คุณติครับ..ตอนนี้มันดึกแล้ว”
สมภพพูดขึ้น ติรกาหันมาด้วยสายตาดุดัน สมภพพลิกลิ้นทันที
“อุ้ย..ค้นเต็มที่เลยครับ เดี๋ยวผมช่วย”
ติรกากับพุทราออกไป รชานนท์ พชร นลินีเดินตาม
“กระถิน ไป! ก่อนที่ตารบจะโดนปู้ยี่ปู้ยำ” วันทนีย์บอกกระถิน สมภพหันกลับมามองธงฉานแล้วพึมพำว่า
“แกนี่มันไม่ได้เรื่อง”
ธงฉานนอนหมดสภาพอยู่อย่างนั้น

วันรบพามัทรีออกจากรีสอร์ต มัทรีโทร.หาเตือนใจและเล่าเรื่องวุ่นวายที่รีสอร์ตสมภพให้ฟัง
"ท่าทางน่าสนุก เสียดายที่ยายไม่ได้ไปด้วย"
"น่าเบื่อต่างหากค่ะ แม่ชอบก็ให้นอนที่นั่นไปคนเดียวเถอะ"
"แล้วตอนนี้มัทอยู่ที่ไหน"

มัทรีพาวันรบมาแหงนมองบ้านต้นไม้ ดูจากภายนอกเห็นสภาพของความทรุดโทรมอย่างชัดเจน มัทรีหันไปบอกวันรบขณะที่ยังถือโทรศัพท์คุยกับเตือนใจอยู่
"มัทชอบหนีแม่มาที่นี่เวลาไม่สบายใจ"
เสียงเตือนใจดังแว่วเข้ามาในโทรศัพท์ของมัทรี
"มัทพาพ่อรบไปที่บ้านต้นไม้หลังโรงงานใช่มั้ย"
"ยายรู้ใจมัทเสมอ" มัทรีพูดกับเตือนใจ
วันรบแหงนมองบ้านต้นไม้อย่างชั่งใจ
"สภาพดูเหมือนอยู่ไม่ได้แล้วนะครับ" วันรบบอก
"อย่าตัดสินอะไรแค่ภายนอกสิคะ"
มัทรีส่งโทรศัพท์ให้วันรบแล้วปีนขึ้นบ้านต้นไม้ล่วงหน้าไปก่อน วันรบรีบคุยสายกับเตือนใจ โดยไม่ให้มัทรีรู้
"คุณยายให้คนมารับมัทที่นี่ด้วยนะครับ ผมไม่อยากให้คุณแม่มัทไม่สบายใจ"

เตือนใจมือหนึ่งถือและคุยโทรศัพท์ไปพลาง อีกมือหนึ่งถือกล้องส่องทางไกลครั้นเมื่อแนบสายตาไปที่ตัวกล้องก็เห็นมัทรีกำลังปีนขึ้นไปบนบ้านต้นไม้ โดยมีวันรบยืนคุยโทรศัพท์อยู่ด้านล่าง วัยรบพูดต่อ
“ถ้าคุณแม่มัทรู้ว่าเราหายมาด้วยกัน ต้องเป็นเรื่องแน่"
เตือนใจแกล้งหาว แสร้งทำเป็นง่วงพูดไม่รู้เรื่อง
"คุณยายได้ยินผมมั้ยครับ"
"เมื่อกี้พ่อรบพูดว่าไงนะ" เตือนใจแกล้งทำเสียงมึนๆใส่วันรบ
วันรบเงยหน้าขึ้นมองมัทรีก่อนคุยกับเตือนใจ
"ผมบอกให้คุณยายตามคนมารับมัทครับ"
เตือนใจทำเป็นฟังไม่รู้เรื่อง
"พ่อรบบ่นอะไร ยายฟังไม่รู้เรื่อง"
เตือนใจกดสายโทรศัพท์ทิ่งไปอย่างหน้าตาเฉย แล้วหัวเราะคิกชอบใจ
"เป็นเด็กดีที่ยายไว้ใจทั้งคู่ ก็อยู่ตรงนั้นให้สบายใจก่อนกลับไปเจออิทธิฤทธิ์แม่ยายเถอะ
เตือนใจส่องกล้องทางไกลมองวันรบ เห็นวันรบกดโทรศัพท์อีกครั้ง มือถือของเตือนใจดังขึ้นอีกครั้ง
"แน่ะ ยังจะโทรมาอีก ไอ้ว่าที่หลานเขยหน้าโง่"
เตือนใจไม่ยอมรับสาย โทรศัพท์ยังคงดังไม่หยุด เตือนใจหันรีหันขวางคิดว่าต้องทำอะไรสักอย่างกับโทรศัพท์ เตือนใจหันไปเห็นตู้เลี้ยงปลาที่อยู่ใกล้ ๆ สองจิตสองใจลังเลอยู่สักครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจโยนโทรศัพท์ใส่ข้างตู้ปลา จนโทรศัพท์ดับไปเอง
"เฮ้อ....ค่อยยังชั่ว"
เตือนใจถอนใจโล่งอกได้เฮือกเดียว โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก จนเตือนใจสะดุ้งโหยง
"มาอีกแล้ว"
สุดท้ายเตือนใจตัดสินใจหยิบและปล่อยโทรศัพท์ลงน้ำ เสียงดังจ๋อม...
"อุ๊บ! เครื่องที่สาม หุหุ"

เตือนใจหันไปส่องกล้องมองวันรบกับมัทรีอีกครั้งอย่างอารมณ์ดี
วันรบปีนตามมัทรีขึ้นมาบนบ้านต้นไม้ด้วยความแปลกใจ

"เบอร์คุณยายของมัทติดต่อไม่ได้แล้ว" วันรบบอก
วันรบสังเกตเห็นว่า ภายในบ้านต้นไม้ดูดีกว่าสภาพที่เห็นข้างนอกมาก มีที่นอนหมอนผ้าห่มเตรียมพร้อมไว้เสร็จสรรพจนวันรบอึ้งอย่างไม่คาดคิด
"โอ้โห... บ้านต้นไม้ของมัทน่าอยู่มากครับ"
"มัทบอกแล้วไงคะ ว่าอย่าตัดสินแค่ภายนอก”
มัทรีหาว วันรบเดินไปหยิบหมอนกับผ้าห่ม
"รบจะไปไหนคะ”
"ผมลงไปเฝ้ามัทข้างล่างดีกว่า”
มัทรีอมยิ้ม
"มัทรู้ว่ารบไม่ทำอะไรมัทหรอกค่ะ มีแต่มัทนี่แหละจะทำอะไรรบ"
"แก่นเซี้ยวจังนะแฟนผม รักมัทก็ตรงเนี้ย”
"แต่แม่มัทร้ายกับรบมากนะ รบไม่โกรธเหรอ”
"โกรธ...ไม่ลง ก็ผมเลือกมัทแล้ว ไม่ว่ามัทและครอบครัวจะเป็นยังไง ผมก็รักครับ"
มัทรียิ้มหวานสบสายตากับวันรบด้วยแววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักที่มีล้นหัวใจ
“นอนบนนี้เถอะรบ มัทเชื่อใจรบนะ”
วันรบตัดสินใจเอาหมอนข้างมากั้นกลาง
“มัทนอนเถอะครับ ผมจะเฝ้าจนกว่ามัทหลับ"
มัทรีค่อยๆเอนหัวหนุนหมอน ยื่นมือมาประสานมือวันรบไว้
"ขอบคุณที่ไม่เคยทิ้งมัทนะคะ"
มัทรีพูดเสียงเบาลง และเริ่มผล็อยหลับไปพร้อมรอยยิ้ม วันรบยิ้มมองมัทรี เอาผ้าห่มห่มให้มัทรี
"หลับฝันดีนะครับ"
วันรบยิ้มมองมัทรีที่นอนหลับเหมือนเด็กมีความสุข

ภายในรีสอร์ตของสมภพ ในเวลาต่อมา พุทรากับติรกาเปิดประตูทุกห้องพักเพื่อตามหามัทรีกับวันรบ แต่พอเห็นวันทนีย์กับกระถินตามมาก็พุ่งจะเข้าเอาเรื่อง แต่พุทราคอยดึงตัวติรกาไว้ ติรกากับวันทนีย์แย่งกันค้นในห้อง ด้านนอกแขกที่มาพักยืนด่าสมภพ สมภพได้แต่ทำหน้าจ๋อยแต่ทำอะไรไม่ได้

เช้ามืดที่รีสอร์ต ธงฉานนั่งหมดสภาพอยู่ที่เก้าอี้รับรองในบริเวณล็อบบี้หลังจากทำแผลเสร็จเรียบร้อยแล้ว ติรกากับวันทนีย์เข้ามาทรุดลงนั่งอย่างหมดสภาพ กระถิน พุทรา พชร นลินี พลอยทรุดนั่งหมดแรงกันไปตามๆกัน สมภพเดินตามเข้ามาด้วยสีหน้ายุ่งยากใจมาก
“เจอน้องมัทไหมครับ” ธงฉานถามขึ้น
“พลิกรีสอร์ตหาแล้วยังไม่เจอเลย”
“คุณติครับ ผมสอบถามพนักงานแล้ว มีคนเห็นมัทรีกับวันรบเรียกรถรับจ้างออกไปด้วยกันเมื่อคืนครับ” สมภพว่า
“หายไปด้วยกันทั้งคืนแบบนี้ ไอ้วันรบต้องทำไม่ดีกับน้องมัทอีกแน่ๆ โธ่..น้องมัทของพี่”
พุทราลืมตัวรีบเอามือปิดปากธงฉาน
“จะบิ๊วทำไม”
“พุทรา” ติรกาเรียกขึ้น
“อโทษค่ะ ลืมตัวไปหน่อย”
“วันรบทำแบบนี้เท่ากับไม่ให้เกียรติมัทรีกับคุณติเลยนะครับ” สมภพว่า
รชานนท์มองสมภพแล้วพูดขึ้น
“แล้วหลานคุณให้เกียรติน้องมัทตรงไหน พาเข้ามาในห้องสองต่อสอง ส่อเจตนาไม่ดีชัดๆ”
ติรกานึกได้หันมาหาธงฉาน
“ธงฉาน ทำไมยัยมัทถึงเข้าไปอยู่ในห้องเธอ”
รชานนท์คาดคั้นอย่างเอาเรื่อง
“แกล่อลวงมัทรีไปใช่ไหม”
ธงฉานกลัวจึงรีบโกหกเอาตัวรอด
“ไม่ใช่นะครับ ผมเจ็บข้อเท้า น้องมัทก็เลยไปส่งผมที่ห้อง แต่ไอ้วันรบ มันไม่พอใจเข้ามาก็ทำร้ายผมแล้วชิงตัวน้องมัทไป”
“ผมไม่คิดว่ารบจะต้องทำร้ายหลานคุณเพื่อชิงตัวน้องมัท เพราะถ้าให้น้องมัทเลือก น้องมัทต้องเลือกเจ้ารบอยู่แล้ว” รชานนท์ว่า
“ไอ้รบมันมักง่าย คิดจะมัดมือชกยัยมัทแน่ๆ เลวที่สุด” ติรกาบอก
“พูดจาให้เกียรติลูกชายฉันหน่อย...ลูกฉันเป็นสุภาพบุรุษ ถ้าไม่มีผู้หญิงไวไฟมาล่อเป้า” วันทนีย์พูดขึ้น
“ลูกเธอน่ะมันไอ้หื่น ถ้าเจอมันทำไม่ดีกับลูกสาวฉัน ฉันจะลากคอมันเข้าคุก” ติรกาว่า
“ลองดูสิ ฉันจะแจ้งความจับลูกสาวเธอฐานล่อลวงลูกชายฉัน” วันทนีย์พูดอย่างไม่ยอมเหมือนกัน
ติรกากำลังจะเถียงอีก นลินีทนไม่ไหวรีบคว้าดึงนกหวีดจากคอพุทราขึ้นมาเป่าห้ามทัพ
“หยุดค่ะ!! พูดจาไม่รู้เรื่องแบบนี้คนเค้าถึงได้หนี! เอาเวลาเถียงกันมาช่วยกันคิดไม่ดีกว่าเหรอคะว่าตอนนี้ลูกคุณสองคนหายไปไหน” นลินีพูดขึ้น
ติรกากับวันทนีย์นิ่งไป พชรกับพุทราแอบปรบมือให้นลินีที่สามารถทำให้สถานการณ์สงบลงได้
“มีใครที่วันรบกับมัทรีจะหนีไปอยู่ด้วยได้หรือเปล่า” นลินีว่า
ทุกคนนิ่งคิดไปซักครู่ แล้วอยู่ๆทุกคนก็นึกถึงเตือนใจขึ้นมา
“คุณแม่”
ทุกคนมองหน้ากันอึ้งๆ

บ้านต้นไม้เวลาเช้ามืด วันรบนอนตะแคงโดยมีมัทรีนอนข้างๆ ระหว่างกลางมีหมอนข้างคั่นอยู่ วันรบพลิกตัวนอนหงายแล้วกรนสนั่น มัทรีสะดุ้งลืมตาตื่นมองซ้ายมองขวาอย่างตกใจ วันรบยังคงกรนซ้ำ มัทรียิ้มขำ
“อื้อหือ..ท่าจะเหนื่อยมากนะเนี่ย กรนซะหูสะเทือนเลย”
มัทรีขยับหมอนข้างที่คั่นออกไปแล้วเอื้อมมือไปลูบแก้มวันรบเบาๆ
“ตื่นได้แล้วค่ะคุณวันรบ”
วันรบสะลึมสะลือไม่ตื่นแถมขยับตัวนอนขดเหมือนเด็กๆ
“อื้อ...”
มัทรียิ้มแล้วเข้าไปกระซิบข้างหูวันรบ
“ไม่ตื่นมัทหอมแก้มนะ”
วันรบยังสะลึมสะลือเหมือนเดิม
“อื้อ”
มัทรียิ้มแล้วหอมแก้มวันรบไปหนึ่งฟอดใหญ่ วันรบยิ้มทั้งที่ยังหลับตาอยู่ แล้วค่อยๆได้สติลืมตาขึ้นเห็นหน้ามัทรีอยู่ใกล้กับตัวเองมากจนน่าตกใจ
“มัท”
วันรบรีบผละออกมาให้ห่างจากมัทรีแล้วลุกขึ้นทันทีโดยไม่ทันระวังศีรษะเลยกระแทกกับเพดานบ้านต้นไม้ดังลั่น
“โอ๊ย”
วันรบทรุดลงนั่งแล้วใช้มือข้างหนึ่งลูบศีรษะตัวเอง
“รบเป็นอะไรรึเปล่า”
มัทรีขยับตัวจะเข้ามาดูหัวให้วันรบ แต่วันรบถอยหนีด้วยความกลัว
“ผมไม่เป็นไร... มัทเป็นอะไรมั้ย ผมเผลอไปจับ ไปโดนอะไรคุณรึเปล่า”
วันรบก้มมองสำรวจตัวเองว่าอยู่ในสภาพเรียบร้อยดีรึเปล่า
“ไม่เป็นไรนะคะรบ..มัทจะรับผิดชอบคุณเอง”
มัทรีมองยิ้มๆ
“มัท ผมซีเรียสนะครับ”
“คุณไม่ได้แตะต้องมัทเลยแม้แต่นิดเดียว จริงๆ นะคะ เชื่อมัทสิ ไม่เอา..ไม่เครียดนะคะ”
“ผมไม่อยากทำให้ความรักของเรายากไปกว่านี้... ถ้าแม่คุณรู้ว่าผมนอนอยู่ที่นี่ทั้งคืน ผมคงหมดโอกาสแต่งงานกับคุณแน่ๆ”
มัทรีถึงกับเครียด
“รบโดนแม่เกลียด ทั้งๆที่มัทเป็นคนก่อเรื่อง”
“ไม่ใช่ความผิดมัทหรอก... ผิดที่ผมเคยทำตัวแย่ๆมาก่อนต่างหาก”
“แม่นะแม่ ทำไมแยกแยะอดีตกับปัจจุบันไม่ได้ ตอนนี้รบไม่ได้เป็นแบบเมื่อก่อนแล้ว”
มัทรีขมวดคิ้วกลุ้มใจกับเรื่องความรักของตัวเอง
“ไม่เอาครับคนสวย... ยิ้มนะ”
วันรบหยิกแก้มมัทรีทั้งสองข้างเพื่อให้มัทรียิ้ม
“โอ๊ย! แกล้งมัทเหรอ”
มัทรีใช้สองมือหยิกแก้มวันรบเหมือนกัน สองคนต่างแกล้งหยิกแก้มอีกฝ่าย แต่มัทรีหมั่นเขี้ยวจริงจังมาก
“โอ้ย ๆ พอเถอะครับ ผมยอมแล้ว..เจ็บ”
มัทรียิ้มชอบใจ
“ถ้าคิดจะยอมต้องยอมตลอดไปนะ”
“ด้วยความเต็มใจครับผม”
มัทรียิ้มหอมแก้มวันรบ วันรบชะงักหันมองมัทรี มัทรียิ้ม วันรบสะบัดหัวเรียกสติแล้วรีบลุก
“เป็นอะไรคะรบ”
“ผม..ไม่ไหวอ่ะครับ”
วันรบรีบปีนลงไปข้างล่างทันที มัทรีมองตามแล้วยิ้มขำปีนตามวันรบลงไป

วันรบปีนลงมาจากบ้านต้นไม้ โดยมีมัทรีปีนตามลงมา ขณะนั้น เตือนใจถือขันน้ำ สบู่ แปรงสีฟันอยู่ มีผ้าขาวม้า เสื้อยืดและกางเกงเลพาดไว้ที่แขน
“อ้าวยาย ตื่นแล้วเหรอจ้ะ”
“ยังจ้ะ... นี่ละเมอเดินมา”
เตือนใจพูดกับวันรบ
“ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนแล้วมากินข้าว เสร็จแล้วยายจะให้ทองเงินไปส่ง”
“ทองเงิน... ใครครับ”
มัทรีกับเตือนใจชี้ไปทางหน้าบ้านเตือนใจพร้อมกัน วันรบมองตามไปอย่างงงๆ เห็นรถสกายแล็บของเตือนใจที่จอดอยู่
“ยายเพิ่งคิดชื่อให้มันได้ ฟังแล้วหล่อเนอะ! ฮ่าๆ”
เตือนใจหัวเราะลั่นภูมิใจชื่นทองเงินที่ตัวเองตั้ง

ภายในบ้านเตือนใจ มัทรีกำลังตีไข่อย่างคล่องมือแล้วเทไข่ลงกระทะ ไข่เจียวบนกระทะฟูสวยงามน่ากิน เตือนใจยื่นหน้าเข้ามาดู
“ใช้ได้ๆ เดี๋ยวนี้ฝีมือดีขึ้นนะเรา”
“ได้ยายคุมขนาดนี้ ถ้ามัทยังทำไม่ได้เรื่องก็แย่แล้วล่ะค่ะ”
มัทรีพูดไปเจียวไข่ไปอย่างคล่องแคล่ว
“การทำอาหารให้คนที่เรารักทานนี่มีความสุขจังเลยนะคะ”
“มัทรักรบที่ตรงไหน”
“อืม..รบเขาเจ้าชู้นะคะ แต่พอคบกับมัทเขาก็เปลี่ยนตัวเอง เขาพิสูจน์ให้มัทมั่นใจว่าเขารักและทำเพื่อมัทจริงๆ ความเสมอต้นเสมอปลายของเขาทำให้มัทรักเขา มัทอยากให้แม่เห็นความดีของรบเหมือนที่มัทเห็น”

บนถนนรถติรกาแล่นมาด้วยความเร็ว แซงและปาดหน้ารถสิบล้อจนสิบล้อกดแตรใส่ พุทรานั่งสวดมนต์อยู่ในรถ
“พุทโธ..ธรรมโม..สังโฆ..”
พุทรามองๆ ติรกาแล้วตัดสินใจกดเบอร์มัทรี

เสียงมือถือดังขึ้นในเวลาเดียวกับมัทรีเอาจานไข่เจียววางบนโต๊ะ มัทรีหันไปหยิบมาดูและกดรับ
“พี่พุทรา ฮัลโหล”

พุทราเห็นว่ามือถือเชื่อมต่อแล้วก็ใจดีสู้เสือหันไปหาติรกา
“คุณติขา ขับช้าหน่อยเถอะค่ะ พุทราไม่อยากตายก่อนแต่งงาน”
มัทรีงง แทนที่พุทราจะพูดกลับไปยินเสียงสนทนาของพุทรากับติรกา พุทราทำเป็นเสียงดังแจ้งข่าวสุดฤทธิ์
“พี่พุทราพูดอะไรคะ มัทไม่เข้าใจ”
“เราตามไปที่บ้านคุณเตือนยังไงก็เจอค่ะ ขับช้าหน่อยนะคะ”
“ช้ากว่านี้ไอ้วันรบมันก็จัดการยัยมัทสิ” ติรกาพูดเสียงดัง
มัทรีตกใจ เตือนใจถาม
“ยัยมัท มีอะไร”
มัทรีไม่ตอบเตือนใจแต่ตั้งใจฟังต่อ
“เขาหายไปตั้งแต่เมื่อคืน..คงไม่รอถึงป่านนี้หรอกค่ะ นี่ก็ใกล้จะถึงบ้านแล้วด้วย ... จะถึงแล้ว”
ติรกายิ่งโกรธ
“ไอ้รบ! มันต้องตาย”
ติรกาเหยียบคันเร่งมิด พุทราหลังติดเบาะ
“อ๊ายย”
มัทรีตกใจ
“คุณยายขา แม่กำลังกลับมา แม่รู้ว่ามัทกับรบอยู่ที่นี่”
“ต้องให้ตารบรีบหนี รีบไปเตือนตารบเดี๋ยวนี้เลย”
มัทรีกับเตือนใจมองหน้ากันแล้วพากันรีบวิ่งไปหาวันรบทันที
ภายในบ้านเตือนใจ มัทรีกับเตือนใจเดินออกมาจากคนละห้อง
“รบไม่อยู่ค่ะคุณยาย”
“ห้องยายก็ไม่มี ไปไหนน้า”
มัทรีร้อนใจรีบเดินออกไป เตือนใจรีบตามไปติดๆทันที

รถของติรกาขับเข้ามาจอดเอี๊ยด!ถของพชรกับรถสมภพตามเข้ามาจอดติด ๆ ที่หน้าโรงงาน รปภ.แจ่มกำลังนั่งหลับบนเก้าอี้ไม้ กรนเป็นจังหวะ พุทรารีบลงมาเห็นสายตาพิฆาตมองมาพอดี พุทราสะดุ้งควักนกหวีดมาเป่าปรี๊ดรปภ.แจ่มสะดุ้งเสียหลักหงายหลังตึงลงจากเก้าอี้
“ใครวะ เสียงดัง คนกำลังนอน ...คุณติ” รปภ.แจ่มเสียงเบาลงทันทีที่เห็นติรกา
“ห้าร้อย หลับในเวลางาน..ยัยมัทอยู่ไหน”
รปภ.แจ่มมองเห็นพุทราเห็นขยิบตาถี่ยิบมาก
“คุณมัท ผมไม่เห็นคุณมัทเลยครับ”
“ถ้าโกหก..อีกห้าร้อย”
รปภ.แจ่มเปลี่ยนคำพูดทันที
“อยู่ที่บ้านคุณเตือนใจครับ”
ติรกาสีหน้าโหดรีบเดินไปทันที รชานนท์ นลินี พชร วันทนีย์ สมภพ ธงฉานรีบตามไปสมทบทันที
“ไอ้แจ่ม” พุทราเรียกเสียงดัง
“สู้เพื่อเจ้านายทำได้ แต่ถ้าเค้าต้องอดตาย..เค้าทำไม่ได้”
พุทราขัดใจเป่านกหวีดใส่หน้ารปภ.แจ่มแล้วรีบวิ่งตามติรกาไป... โรงงานระเบิดแน่

มัทรีกับเตือนใจเข้ามาในโรงงาน เห็นวันรบกำลังเล็งๆ โอ่งที่ขึ้นรูปเรียบร้อยแล้ว
“รบคะ
วันรบยิ้ม
“มัท ผมคิดลายใหม่ได้แล้วนะ”
“แต่ตอนนี้หนีก่อนที่เราจะสิ้นลายนะ”
มัทรีกับเตือนใจพยายามจะลากวันรบออกไป
“เดี๋ยวครับ คุณยาย มัท มีเรื่องอะไรกันครับ”
“คุณแม่กำลังมา”
“หะ”
วันรบตกใจกำลังจะชักเท้าวิ่ง ติรกาเข้ามาพอดี
“ไอ้รบ”
วันรบชะงักค้างอยู่กับที่ แล้วยิ้มแหยๆให้ติรกา
“คุณแม่”
“ใครแม่แก”
วันทนีย์ กระถินเดินเข้ามาตามด้วยรชานนท์ พชร นลินี สมภพ ธงฉานตามเข้ามาติด ๆ โดยมีพุทรารั้งท้าย
“หยุดเลยนะตารบ ห้ามเรียกยัยจิตแตกนี่ว่าแม่”
“โอ้โห...มางานแซยิดฉันกันหรือจ๊ะ ฮะๆๆ” เตือนใจทำเป็นอารมณ์ดีเพื่อหวังคลี่คลายบรรยากาศ
ติรกาน้ำเสียงนิ่ง
“ไม่ตลกค่ะแม่”
เตือนใจพูดเบาๆ กับมัทรี
“อุ้ย..ยายพยายามแล้วนะ”
“พี่รบ..พี่รบมาอยู่กับผู้หญิงอื่นทั้งคืน กระถินไม่ยอมนะคะคุณแม่” กระถินพูดขึ้น
ธงฉานได้ที จึงพูดบ้าง
“น้องมัท..ทำไมทำกับพี่แบบนี้ ทำไม”
“เรื่องเมื่อคืน ยังไม่เข็ดใช่ไหมคะ”
“อุ้ย” ธงฉาน รีบปิดปาก สงบเสงี่ยมทันที
“ไอ้วันรบ แกเลวมาก แกทำลายลูกฉัน” ติรกาด่วนสรุป
“คุณอาครับ ฟังก่อนนะครับ ผมกับมัท..เรา”
วันรบจะเดินเข้าไปหามัทรีแต่ธงฉานจงใจขัดขาวันรบด้วยความหมั่นไส้ วันรบเสียหลักล้มเข้าหาโอ่งที่ดินยังนิ่มโดยเอาสองมือยันไว้ วันทนีย์กับกระถินร้องขึ้นพร้อมกัน
“ตารบ,พี่รบ”
มัทรีรีบเข้าไปประคองวันรบขึ้นมา ดินโอ่งยวบลงไป บนผิวโอ่งเป็นรอยประทับหน้าของวันรบพร้อมสองมือที่ยันอยู่
ธงฉานหัวเราะขึ้นอย่างลืมตัว
“ฮะๆๆ”
รชานนท์เดือดดาล โพล่งขึ้นทันที
“เฮ้ย..แกล้งกันนี่หว่า”
“อะไรๆๆ ยืนเฉยๆ ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
รชานนท์แค้นจะเดินไปต่อยธงฉาน ติรกาเสียงดังขึ้น
“หยุดนะ คุณไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายใครในบ้านของฉัน”
ติรกาหันมาพูดกับวันรบ
“ในที่สุดฉันก็เห็นธาตุแท้ว่าแกมันก็เป็นผู้ชายเลวๆ ที่ทำลายชื่อเสียงลูกสาวฉันเพราะความมักง่าย”
“แม่คะ..รบเขาไม่ผิด มัทผิดเอง”
“ผมจะแต่งงานกับมัทครับ เพื่อไม่ให้มัทต้องเสียหายไปมากกว่านี้”
“ไม่มีทาง”
“ถ้าเด็กสองคนเขารักกัน” รชานนท์จะออกความเห็น
“ม่เกี่ยวกับคุณ คุณไม่มีสิทธิ์มายุ่งเรื่องของมัทรี”
สมภพมองซ้ายมองขวาแล้วปิ๊งไอเดียขึ้นทันที
“เพื่อช่วยให้ชื่อเสียงของหนูมัทรีไม่ให้เสียหายไปมากกว่านี้ ธงฉานยินดีจะแต่งงานกับหนูมัทรี”
ธงฉานร้องขึ้นด้วยความงง
“หะ”
สมภพใช้ศอกกระแทกธงฉาน ทุกคนหันมามอง
“โอ๊ก!.. โอเคเลยครับ ผมยินดีจะแต่งงานกับน้องมัทเพื่อกอบกู้ชื่อเสียงน้องมัท”
“ผมไม่ยอม มัทจะต้องแต่งงานกับผม”
“ฉันจะให้แกแต่งงานกับยัยมัทก็ได้”
ทุกคนมองอย่างประหลาดใจ
“ถ้าแกหาสินสอดสิบล้านมาให้ฉันได้”
“สิบล้าน” ทุกคนร้องขึ้น
“ภายในห้าวัน ถ้าไม่มีสินสอดสิบล้านมากองตรงหน้าฉัน ยัยมัทจะต้องแต่งงานกับธงฉาน” ติรกาพูดต่อ
“แม่” มัทรีร้องขึ้น
ธงฉานดีใจสุดตัว
“เย้!”
ติรกาไม่รอฟังใครอีก เดินออกไปทันที ทุกคนตะลึงและอึ้งไป ยกเว้นธงฉานกับสมภพ กระถิน วันทนีย์ที่ยิ้มอย่างพอใจ

ติรกากำลังจะเดินขึ้นข้างบน มัทรีรีบวิ่งเข้ามาดักหน้าไม่ยอมให้ขึ้น
“แม่จะไปพัก ถอยไปยัยมัท” ติรกาบอก
“ไม่ค่ะ มัทจะไม่ให้แม่ไปไหนจนกว่าเราจะคุยกันให้รู้เรื่อง”
“แม่พูดไปหมดทุกอย่างแล้ว ตกลงตามนั้น”
“แต่มัทไม่ตกลง เรื่องแม่ไม่ให้มัทแต่งกับรบ มัทพอเข้าใจได้ แต่เรื่องที่แม่จะจับให้มัทแต่งงานกับนายธงฉาน มัทยอมไม่ได้”
“ธงฉานเป็นคนที่แม่เห็นว่าเหมาะสมกับลูก”
“ตรงไหน” มัทรี เตือนใจและพุทราพูดขึ้นพร้อมกัน
“ผู้ชายติงต๊อง เดินตามอาตัวเองไปวันๆ ไม่ได้มีความเป็นผู้นำสักนิด ผู้ชายแบบนี้จะมาดูแลคุณมัทได้ยังไงคะ” พุทราพูดขึ้น
“ดูแลยัยมัทไม่ได้ แต่เราควบคุมได้ ผู้ชายอย่างธงฉานจะอยู่ในโอวาท ไม่กล้านอกลู่นอกทาง นอกใจยัยมัทแน่นอน”
“มัทต้องการคนที่มัทรัก ไม่ได้ต้องการคนอยู่ในโอวาท มัทจะแต่งงานกับพี่รบคนเดียวเท่านั้น”
“วันรบเป็นคนรับเงื่อนไขเรื่องสินสอดเอง แม่ไม่ได้บังคับ ถ้าวันรบทำไม่ได้ตามข้อตกลง มัทก็ต้องยอมรับ แต่ถ้ามัทจะไม่ทำตาม แม่ถามหน่อยนะว่านายวันรบมันจะยังมีศักดิ์ศรีลูกผู้ชายอยู่ไหม”
มัทรีอึ้ง
“แม่คอยดูนะคะ รบจะต้องหาสินสอดมาได้ทันเวลาแน่ๆ”
ติรกายักคิ้วอย่างเย้ยๆ
“แม่จะรอ”
มัทรีวิ่งออกไป ติรกายิ้มอย่างมีชัยแต่หันมาเห็นพุทรากับเตือนใจที่มองติรกาด้วยสายตาตำหนิ ติรกาจะหันหนีทันที
“ยัยติ”
ติรกาหน้าเซ็งสุดขีดแต่ก็หันกลับมาหาเตือนใจ

ธงฉานทิ้งตัวลงนั่งอย่างหงุดหงิดภายในห้องรับแขกในบ้านของสมภพในเวลาต่อมา
“อานะอา ทำไมต้องให้ผมไปรับเดนไอ้วันรบด้วย น้องมัทหายไปอยู่กับมันทั้งคืนแบบนั้น คงโดนเจาะจนพรุนไปหมดแล้ว จะมีเมียทั้งทีแทนที่จะได้ของใหม่ดันต้องมารับของมือสอง”
สมภพเบิ๊ดกระโหลกธงฉานทันที
“หน้าอย่างแกมีสิทธิ์เลือกด้วยหรือไง เตี้ย อ้วน โง่อย่างแกมีดีก็แค่มรดกพ่อแกที่เหลืออยู่แค่ไม่กี่ล้าน ไม่ทำงานอย่างแกถ้าไม่เกาะเมียกิน ไม่นานก็อดตาย”
“โหย..อาพูดแบบนี้ต่อยผมดีกว่า”
สมภพต่อยเข้าหน้าธงฉาน พลั่ก! ธงฉานชักโกรธ
“โอ้ย! เอาจริงเหรออา ด่าๆๆ อาก็ไม่ได้ดีกว่าผมหรอกน่า รับช่วงธุรกิจจากพ่อผมนับวันมีแต่ขาดทุน หนี้บริษัทบานจะเหยียบร้อยล้านอยู่แล้ว”
“ถ้าแกไม่แอบยักยอกไปเดือนละสองสามล้าน บริษัทมันก็ไม่ย่ำแย่ขนาดนี้หรอก ดังนั้นหนี้ที่มันเกิดแกกับฉันต้องรับผิดชอบร่วมกัน”
ทรงสุดากำลังจะเดินเข้ามาชะงักทันทีที่ได้ยินคำพูดสมภพ
“และทางเดียวที่จะปลดหนี้ได้ก็ต้องรวบหัวรวบหางบ้านติรกา”
“ผมกับน้องมัท อากับอาติฟาดตั้งแต่แม่ยันลูกเล้ย”
ทรงสุดาหน้าเสียด้วยความสะเทือนใจ
“แต่งสองคู่ สูบเงินมาใช้ รวบกิจการมาเป็นของเรา”
“ฮ่าๆๆ มีเมียรวยก็เกาะเมียกิน”
“ฮ่าๆๆ .เลวจริงๆ ..ฮ่าๆๆ”
“ยอมรับ..ฮ่าๆๆ”
บังเอิญธงฉานหัวเราะแล้วสายตาเหลือบไปเห็นทรงสุดาที่ยืนอยู่ที่ประตู
“ฮ่า...เอิ้กกกก..คุณอาสุดา”
สมภพหันไปตวาดใส่ทันที
“มายืนแอบฟังฉันคุยเหรอ”
“ปล่านะคะ ดา..ดาจะมาบอกว่าให้เด็กตั้งโต๊ะเสร็จแล้วค่ะ”
“รู้แล้ว” สมภพยังเห็นทรงสุดายืนอยู่จึงตวาด
“ก็ไปเซ่ ไปให้พ้นหน้าฉันไป”
ทรงสุดาสะดุ้งและรีบหลบไปอย่างรวดเร็ว แต่ยังไม่วายได้ยินเสียงสมภพกับธงฉานดังตามไป
“ยังไงพวกมันก็หาสินสอดไม่ทันแน่ แกเตรียมตัวเป็นสามีมัทรีได้เลย”
“คุณอาก็เตรียมเป็นสามีอาติเหมือนกัน”

สองอาหลานหัวเราะพอใจ ทรงสุดาชะงักยืนฟังด้วยสีหน้าเศร้าเสียใจ

Create Date : 13 มีนาคม 2555 Last Update : 13 มีนาคม 2555 12:50:02 น. Counter : 423 Pageviews.		0 comments
Share Tweet