All Blog
มรดกรักฉบับพันล้านวอน วันที่ 13 มีนาคม 2555



“งั้นก็ถือโอกาสนี้สนิทสนมกับจุนเซเลยสิคะ” ยงนังบอกลูกสาว เพราะรู้ว่าชองยีปลื้มจุนเซมาตั้งแต่เด็ก ๆ
“ขอเตือน อยู่ที่นั่นห้ามสร้างปัญหาเด็ดขาด ห้ามทำให้จุนเซเค้าเดือดร้อน” จังซุกจาบอก
“คุณแม่ ยอมให้ไปทำรึคะ” ยงนังถาม
“ต้องรู้สิ คนนะไม่ใช่สิ่งของ อีกอย่างก็ดีด้วยกันทั้งสองฝ่าย จุนเซเป็นคนมีหลักการ มีความเป็นผู้ใหญ่ ถ้าเธอคิดจะจับจุนเซ เธอต้องทำตัวให้เก่งมีความสามารถอย่างเขา”
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ พี่จุนเซรักและเป็นห่วงหนูจะตายไป...ฮ่ะ...ฮ่ะ...” ชองยีดีใจสุด ๆ
อุนซองฝึกให้ยูฮังเคารพนบนอบลูกค้า พร้อมกับพูดจาสุภาพและดีกับลูกค้า แต่ยูฮังก็ยังขัด ๆ เขิน ๆ ไม่กล้าพูดเพราะกลัวเสียฟอร์ม อุนซองไม่รู้จะทำยังไงดีจึงเดินตามและสั่งสอน
“เธอเดินตามฉันทำไม”
“นึกว่าฉันอยากเดินตามนักรึ นายทำให้ฉันถูกผู้จัดการด่า คนถูกด่าคือฉัน มีผลต่อการทำงาน การเลื่อนตำแหน่งเงินเดือนฉันด้วย”
“เธอเลยใช้วิธีตามติดหนึบรึ”
“ฉันรายงานท่านประธานแล้ว แบ่งการทำงานเป็นทีมละสองคน”
“อะไรนะ”
“จ่ายมาห้าพัน นายเป็นหนี้ฉันเจ็ดแสนเจ็ดหมื่น เริ่มวันนี้จ่ายมาวันละห้าพัน” อุนซองทวงเงินที่ยูฮังเป็นหนี้อยู่
“นี่...ตกลงแล้วเงินเดือนออกค่อยจ่าย”
“เดือนนี้นายเบิกล่วงหน้าแล้วสามแสน เหลือรับแค่แปดแสน แล้วเจ็ดแสนเจ็ดของฉันเมื่อไหร่จะได้คืน เดือนหน้าขอค่ารถฉันอีกรึ”
“อย่างกหน่อยเลย”
“เป็นหนี้ไม่จ่ายสิงก”
“ฉันบอกรึไม่จ่าย”
“งั้นเอามาเลยห้าพัน” ยูฮังควักเงินส่งให้ อุนซองรีบเอาสมุดเล็ก ๆ ขึ้นมาเขียน “ลงบัญชีประจำวัน”
ถึงเวลาเที่ยง ยูฮังไม่ยอมกินข้าวที่คนครัวในร้านทำให้ และจะไปกินข้างนอกเหมือนเช่นทุกครั้ง ยูฮังจึงขอเงินที่จ่ายให้อุนซองคืน เพื่อเอาไปจ่ายค่าข้าว แต่อุนซองไม่ให้
“เธอจะปล่อยฉันหิวรึ”
“หิวได้ยังไง ที่นี่ก็มีข้าวกิน”
“เคยเห็นฉันกินที่นี่รึ”
“นายไม่อยากนั่งกินข้าวกับฉัน หรือไม่อยากนั่งกินข้าวกับพนักงาน ทั้งที่รู้นายออกไปกินข้างนอก พนักงานครัวยังเตรียมส่วนของนาย เพราะคิดว่าจะนั่งกินด้วย งั้นฉันก็ต้องกินแทน เพราะว่าฉันทำร้ายพนักงาน ทำร้ายความรู้สึกพวกเขา ฉันละอายต่อพวกเขา ฉันจะเอาไก่ตุ๋นโสมเข้าไปนั่งกินต่อบนพื้นครัวให้ นี่ไก่ตุ๋นโสมนะ ไม่ใช่อย่างอื่น กินชามเดียวจะตายรึไง”
“มากินด้วยกันเถอะ ฉันทำไก่ตุ๋นโสมอร่อยสุด ๆ เชียวนะ...มา” เพื่อนพนักงานชวนยูฮัง
“ฉันไม่ชอบไก่ตุ๋นโสม” ยูฮังพูดแบบไว้ฟอร์ม
“อึ่ม...อร่อย...” เพื่อนพนักงานกินและพูดขึ้น ยูฮังมองกลืนน้ำลอยลงคอเอี๊อก ก่อนจะนั่งลงกิน ยูฮังพอได้ลิ้มรสไก่ตุ๋นโสมก็ถึงกับกินไม่หยุด อุนซองยิ้มที่ทำให้ยูฮังมานั่งร่วมโต๊ะกินข้าวกับคนอื่น ๆ ได้
โคพิงจูมาหาปั๊กเซ็งฮีที่บ้าน และก็พบว่าปั๊กเซ็งฮีขายบ้านไปอยู่ที่อื่นแล้ว ยิ่งเพิ่มความสงสัยให้กับโคพิงจูเป็นอย่างมาก ปั๊กเซ็งฮีนำเงินส่วนหนึ่งมาเปิดร้านเฟอร์นิเจอร์ และซึงมีชวนยูฮังมาร่วมฉลอง แต่ยูฮังไม่มีเงินจึงไปขอเบิกเงินเดือนล่วงหน้าจากจังซุกจา
“คุณย่าบอกงานเปิดร้าน อย่าไปมือเปล่า”
“เท่าไหร่ ไม่ใช่ใช้สุรุ่ยสุร่าย ใช้อย่างมีสาระ ฉันให้เบิกได้ ชีวิตคน หนีไม่พ้นเกิดแก่เจ็บตาย จะเบิกเท่าไหร่”
“แล้วแต่คุณย่า”
“ซื้อผลไม้สักตระกร้านึงก็พอ...อ้าว...หักจากเงินเดือนทีหลัง”
“บอกแล้วเบิกล่วงหน้า” ยูฮังบ่น ยงนังได้ทีขอเบิกด้วย “คุณแม่ ดิฉันขอด้วยค่ะ ดิฉันก็ไปงานเปิดร้านของเซ็งฮี ต้องมีเงินติดตัวนะคะ”
จังซุกจาเรียกพ่อบ้านเข้ามาสั่ง “แม่ซึงมีเปิดร้านใหม่ เธอจัดกระเช้าดอกไม้ในนามบริษัท กับอีกกระเช้าชื่อสะใภ้ฉัน เอากระเช้าใหญ่ ๆ

สวย ๆ ส่งไปให้ที...บ่ายสองร้านอาหารพัวโล อย่างานยุ่งจนไปสายปล่อยสาว ๆ รอล่ะ” ตอนท้ายจังซุกจาบอกให้พ่อบ้านไปพบสาว ๆ เพราะอยากให้พ่อบ้านแต่งงานมีครอบครัวเสียที
“ทราบแล้วครับ ผมไปนะครับ”
“ไหนว่าไม่อยากแต่งงาน ออกไปรอตั้งแต่หัววันรึคะ” ยงนังถามแปลกใจ
“ทำธุระอื่นก่อนไม่ได้รึยังไง”
“เห็นปกติพ่อบ้านไม่เคยไปไหนนี่คะคุณแม่ ถ้าพ่อบ้านแต่งงาน กับข้าวจะทำยังไงคะ...เฮ้อ...ทั้งงานครัว งานบ้าน ตั้งเยอะตั้งแยะ”

ยงนังและทนายพั๊กมางานเปิดร้านของปั๊กเซ็งฮี
“แขกน้อยเกินไปรึเปล่า ไม่เชิญเพื่อนเธอกับเพื่อนทางสามีมาร่วมงานล่ะ”
“เรื่องแค่นี้เอง ฉันไม่อยากรบกวนหรอก ที่จริงฉันอยากเชิญ แต่เธอแนะนำทนายพั๊กให้ช่วยฉัน ฉันเลยต้องเชิญ” ปั๊กเซ็งฮีบอก


//www.dailynews.co.th



Create Date : 13 มีนาคม 2555
Last Update : 13 มีนาคม 2555 12:35:21 น.
Counter : 268 Pageviews.

0 comments
ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
 *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

มิกัง
Location :
ชลบุรี  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]