All Blog
แม่ยายที่รัก ตอนที่ 14



มัทรีเดินจากชั้นบนลงมาเจอเตือนใจที่ข้างล่างพอดี
“ยัยมัท ตารบเป็นยังไงบ้างลูก”
“มัทไม่สนใจคนโกหกหรอกค่ะ”
“มัทพูดเรื่องอะไรลูก” เตือนใจทำไก๋ไม่รู้เรื่อง
“มัทหวังว่าจะมีแค่คนนอกที่โกหกมัทนะคุณยาย”
เตือนใจยิ่งทำไก๋หนัก
“มัทพูดอะไรเนี่ย ยายงงไปหมดแล้ว”
“มัท” มัทรีอึดอัดใจแล้วเดินออกไปทันที เตือนใจหันมองตามมัทรี
“ความแตกแล้วเหรอเนี่ย”
เตือนใจมองตามมัทรีอย่างกังวล

ขณะเดียวกันกับที่วริษราเดินทางมาถึงที่หน้าบ้านติรกาพอดี วริษราจะเข้าไปแต่รปภ.แจ่มเข้ามาขวางทันที
“ไม่ทราบว่ามาหาใครครับ”
“ฉันมาหาพี่รบ”
“ยังเข้าไม่ได้ครับ ตอนนี้ที่นี่ไม่รับแขก”
“ฉันไม่ได้เป็นแขกฉันจะมาตามแฟนฉัน”
วริษราดึงดันจะเข้าไปให้ได้ แต่รปภ.แจ่มเข้าขวางไว้ไม่ยอม
“ห้ามเข้าครับ”
“เอ๊ะ ฉันจะเข้า ถอยไป”
ขณะที่วริษรากับรปภ.แจ่มยื้อกันอยู่ไปมานั้น รถกระบะของพ่อเลี้ยงก็แล่นมาด้วยความเร็ว พ่อเลี้ยงจรัลยืนเด่นอยู่หลังรถกระบะ โดยมีลูกน้องพ่อเลี้ยงคุมตัวสมภพกับธงฉานไว้
“อาจะช่วยพ่อเลี้ยงจับน้องมัทไปทรมานจริงๆ เหรออา”
“ไม่มีทาง ฉันจะต้องช่วยลูกของเพื่อนฉัน มัทรีจะต้องปลอดภัย”
“แหม ตัวเองยังจะไม่รอดเลยคิดจะเป็นฮีโร่”
สมภพข่วนหน้าธงฉานแล้วบอก
“อย่าพูดความจริงสิเว้ยมันเจ็บปวด แต่เราต้องช่วยมัทรีให้ได้ไม่งั้นคุณติต้องโกรธจนเลิกช่วยเราเรื่องรีสอร์ตแล้วเราก็จะกลับเป็นหนี้เหมือนเดิม”
“ไม่เอานะอา เค้าไม่อยากเป็นหนี้.. งั้นถึงไหนถึงกันเลยอา เราต้องช่วยมัทรีให้ได้”
สมภพกับธงฉานตั้งศอกอย่างงัดขึ้นจับมือกัน
“สู้ๆ”
“แล้วจะช่วยยังไงล่ะอา จะเล่นพ่อเลี้ยงสมุนมันก็อาวุธเพียบเชียว”
ได้ยินที่ธงฉานพูด สมภพหน้าเครียดขึ้นมาทันที

ด้านวริษรายังพยายามจะเข้าไปให้ได้ แต่รปภ.แจ่มกั้นไว้สุดชีวิต
“ยังไงก็เข้าไม่ได้ครับ”
มัทรีเดินออกมาจากบ้านเห็นวริษรากำลังยื้อกับรปภ.แจ่ม จึงมองอยู่ห่างๆอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อมัทรีจะเดินออกไปอีกก็ต้องชะงัก ที่เห็นรถกระบะของพ่อเลี้ยงแล่นเข้ามาจอดเทียบที่หน้าบ้าน รปภ.แจ่มกับวริษราชะงักหยุดยื้อชั่วคราวแล้วแปลกใจว่าใครมา
“ลุย” พ่อเลี้ยงจรัลสั่งทันทีที่รถจอด
ลูกน้องพ่อเลี้ยงกระโดดลงจากกระบะเพื่อจะเข้าไปในบ้าน แต่รปภ.แจ่มเข้าขวางไว้อีก ลูกน้องพ่อเลี้ยงรุมอัดรปภ.แจ่มจนต้องเป่านกหวีด ปรี๊ด แทนเสียงโอ้ยๆ
วริษราตกใจกับภาพที่เกิดขึ้น ธงฉานสะกิดให้สมภพมองวริษรา
“อา นั่นวริษรานี่”
สมภพมองวริษราแล้วเกิดปิ๊งไอเดียทันที สมภพพูดกับวริษรา
“มัทรี นี่จะหนีคุณติรกาไปเที่ยวไหนอีกแล้วใช่ไหม”
“หะ” วริษรารู้สึกงงขึ้นมาทันทีที่ได้ยินสมภพเรียกอย่างนั้น
พ่อเลี้ยงจรัล ชี้ที่วริษรา
“หมายความว่า คนนี้คือ...”
“มัทรี ลูกสาวของคุณติรกาที่พ่อเลี้ยงต้องการตัวครับ”
“เฮ้ย อา”
สมภพรีบตะปบปากของธงฉานไว้ทันทีแล้วบอก
“นี่แหล่ะดีที่สุดแล้ว”
“เฮ้ย เอาตัวนังนี่ไป” พ่อเลี้ยงจรัลสั่ง
ลูกน้องพ่อเลี้ยงเสร็จจากรุมซ้อมรปภ.แจ่ม ก็หันมาจับตัววริษราไว้
“ปล่อยนะ ฉันไม่ใช่ยัยมัทรี ปล่อย”
พ่อเลี้ยงจรัลเดินเข้ามาจับคางวริษรา จ้องมองด้วยสีหน้าร้าย
“ลูกยัยเตียดรากา แกจะต้องชดใช้แทนแม่ของแก”
วริษรากัดเข้าที่มือของพ่อเลี้ยงจรัลจนร้อง “อ๊ากก” วริษรายกเท้าถีบเข้าที่กลางลำตัวพ่อเลี้ยง ปึ้ก! จนพ่อเลี้ยงเซไปกระแทกรถ พ่อเลี้ยงโมโหมากชักปืนออกมา
“ตายซะเถอะ”
“อย่า” มัทรีร้องขึ้นแล้วพุ่งตัวเข้าไปปลักวริษราให้พ้นวิถีกระสุน
พ่อเลี้ยงจรัลยิงปืน ปัง! กระสุนพุ่งเข้าที่ต้นแขนของมัทรี
“โอ้ย”
สมภพกับธงฉานตกใจร้องขึ้นพร้อมกัน “แย่แล้ว”

รชานนท์ วันรบ ติรกาวิ่งลงมาจากห้องนอนของมัทรีที่ชั้นบน พุทราคว้าปืนลงมาด้วย เตือนใจตกใจกับเสียงปืนลุกขึ้นจะเดินออกจากห้องรับแขกไปที่หน้าบ้าน
“คุณแม่คะ”
“แม่ได้ยินเสียงปืน”
“พวกพ่อเลี้ยงแน่เลยค่ะ” พุทราว่า
รชานนท์กับเตือนใจ
“คุณแม่ครับ แล้วมัทรีล่ะครับ”
“อยู่ข้างนอก” เตือนใจบอก
“มัท”
วันรบรีบวิ่งออกไปทันที รชานนท์รีบตาม ติรกาสั่ง
“พุทรา โทรแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้ คุณแม่อยู่ในบ้านนะคะ”
ติรกาคว้าปืนจากมือพุทราแล้วรีบตามออกไป
“โทรเร็วๆ เข้าสิ พุทรา” เตือนใจย้ำเสียงสั่น พุทรารีบกดโทรศัพท์ทันที

ทางด้านนอก ร่างของมัทรีกับวริษราล้มไปด้วยกัน วริษราที่ตั้งหลักได้หันมองมาเห็นว่าที่ต้นแขนของมัทรีที่ถูกยิงมีเลือดไหลเป็นทาง วริษราตกใจ
“พี่มัท”
“โอย..ริษไม่เป็นไรใช่ไหม”
“พี่มัท”
“เอาตัวลูกนังเตียดรากาไป” พ่อเลี้ยงจรัลสั่ง
ลูกน้องของพ่อเลี้ยงจะเข้าไปดึงตัววริษราแต่มัทรีไม่ยอมปล่อย
“อย่าเอาเขาไปนะ”
“มันไม่ปล่อยครับพ่อเลี้ยง”
พ่อเลี้ยงจรัลตัดสินใจ
“เอามันไปทั้งคู่ เร็ว”
ลูกน้องพ่อเลี้ยงอุ้มมัทรีกับวริษราขึ้นหลังรถทันที สมภพกับธงฉานเห็นว่าไม่ได้การจะเข้าไปแย่งตัวมัทรี
“เอาไปไม่ได้นะเว้ย” สมภพว่า
“ปล่อยน้องมัทนะเว้ย” ธงฉานว่า
“ปล่อยเหรอ” พ่อเลี้ยงจรัลพูด
รชานนท์กับวันรบวิ่งออกมา ติรกาวิ่งตามออกมาแล้วยิงขึ้นฟ้า ปัง!
“คิดจะขู่อั๊วเหรอ”
พ่อเลี้ยงจรัลยิงปืนใส่ เปรี้ยงๆๆ ! รชานนท์กับวันรบพุ่งเข้าป้องกันติรกาดันให้พ้นวิถีกระสุน มัทรีร้องขึ้น
“แม่ พ่อ พี่รบ”
“แกเผาบ้านฉัน ฉันจะยำลูกแกให้เละ ฮ่าๆๆ” พ่อเลี้ยงจรัลคลั่งหัวเราะทิ้งท้ายสะใจ
ลูกน้องพ่อเลี้ยงออกรถอย่างแรงจนพ่อเลี้ยงล้มคะมำหน้าทิ่ม แต่ยังไม่วายลุกขึ้นมาวางฟอร์มยืนหัวเราะร่า แต่มือจับที่หน้าผากอย่างเจ็บ มัทรีร้องเรียก
“พ่อ แม่”
เตือนใจกับพุทราวิ่งออกมาทันเห็นมัทรีที่โดนพาตัวไป
“ยัยมัท”
รชานนท์ วันรบ ติรการีบพุ่งขึ้นรถทันที
“คุณแม่รอที่บ้านนะคะ หนูจะพายัยมัทกลับมาเอง” ติรกาบอก
กลุ่มของรชานนท์ออกรถไปทิ้งสมภพกับธงฉานให้นอนร้องโอดโอยอยู่ที่หน้าบ้าน เช่นเดียวกับรปภ.แจ่มที่นอนหมดสภาพ เตือนใจเห็นเหตุการณ์แล้วเครียดจะเป็นลม พุทราต้องรีบเข้าไปประคอง
“ใจเย็นๆนะคะคุณยาย”
เตือนใจตั้งสติ
“ฉันไม่เป็นไร ฉันต้องรีบช่วยลูกหลานฉันเอาโทรศัพท์มาเร็ว”
“ค่ะๆ”
พุทรารีบหยิบมือถือส่งให้เตือนใจ เตือนใจกดๆๆ ทันที

รถของพ่อเลี้ยงแล่นมาด้วยความเร็วบนถนนในจังหวัดราชบุรี ภายในรถของรชานนท์ วันรบขับรถและเหยียบด้วยความเร็วจนสุดเข็มเข้ามาจี้รถพ่อเลี้ยง วันรบตัดสินใจขับแซงแล้วปาดหน้ารถพ่อเลี้ยงจรัล ลูกน้องพ่อเลี้ยงเหยียบเบรกเอี๊ยด! พ่อเลี้ยงจรัลหน้าทิ่มกระแทกแค็ปอีกโป๊ก! ลูกน้องที่อยู่ด้านหลังล้มกันระเนระนาด มัทรีได้ทีก็ถีบลูกน้องที่จับตัวเองกับวริษราแล้วรีบดึงวริษราให้ลงจากรถ ลูกน้องที่ตั้งหลักได้ตามลงมาจะจับมัทรี
รชานนท์ วันรบ พุ่งเข้าไปแลกหมัดกับลูกน้องพ่อเลี้ยง พ่อเลี้ยงที่ตั้งหลักได้สีหน้าโมโหมาก
“กำแหงกับอั๊ว พวกลื้อต้องตาย”
พ่อเลี้ยงจับปืนส่ายไปมาแล้วกระหน่ำยิงปังๆๆ ! จนหมดแม็ก พ่อเลี้ยงจรัลยิงเสร็จแล้วก็เป่าปากกระบอกปืนอย่างหนังคาวบอย
“ใครเป็นศัตรูกับอั๊วมันต้องตาย”
พ่อเลี้ยงกราดสายตามองไป เห็นลูกน้องตัวเองนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น แต่รชานนท์ วันรบยืนเฉยไม่เป็นอะไรเลย
“เย้ย! ฝีมืออั๊วใช่ไหมเนี่ย”
รชานนท์กับวันรบรับขึ้นพร้อมกัน
“ถั่วต้ม (ถูกต้อง)”
“อาแป๊ะอย่างแกไม่มีลูกน้องมันก็บ่มิไก๊ ใช่ไหมวะไอ้รบ”
พ่อเลี้ยงเห็นรชานนท์กับวันรบก้าวเข้ามาหา
“อย่าเข้ามานะโว้ยอั๊วมีปืน”
พ่อเลี้ยงจรัลขู่แล้วก็เหนี่ยวไกใส่เสียงดังแชะ แชะ ! ปืนไม่มีกระสุนแล้ว
“เฮ้ย”
“ปืนไม่มีลูก..ยิงถูกก็ ไม่ตาย” วันรบพูดด้วยสีหน้ากวนประสาทใส่
รชานนท์ตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อพ่อเลี้ยง
“คิดจะยำลูกสาวฉันใช่ไหม ไอ้แป๊ะ”
พ่อเลี้ยงเห็นสีหน้ารชานนท์เอาจริงก็ปอดพลางว่า
“มีอะไรค่อยคุยกันก็ได้”
ติรการีบเข้าไปหามัทรีที่จับตัววริษราไว้เพื่อพยุงตัวเอง
“มัท”
“พี่มัทโดนยิงค่ะ” วริษราบอก
“ นนท์คะ ลูกถูกยิง” ติรกาตะโกนบอกรชานนท์
พอรชานนท์กับวันรบได้ยินว่ามัทรีถูกยิงก็เลือดขึ้นหน้า
“เชื่อเค้านะ คุยกันก่อน” พ่อเลี้ยงจรัลพยายามอ้อน
“คุยด้วยไอ้นี่แล้วกัน”
วันรบบอกแล้วก็ต่อยผัวะ! ตามด้วยหมัดของรชานนท์ที่อัดพ่อเลี้ยงจรัลอย่างไม่ยั้ง
“เฮ้ย ช่วยด้วย ช่วยด้วย”
ลูกน้องพ่อเลี้ยงจรัลซึ่งโดนยิงเข้าที่ขาเข้ามาด้านหลังติรกา ติรกาหันไปโดนตบผัวะ! จนกระเด็นออกไป
“แม่” มัทรีร้องขึ้น
รชานนท์กับวันรบหันไปเห็นลูกน้องพ่อเลี้ยงจรัลเข้าล็อกตัวมัทแล้วยิงปืนขู่
“เฮ้ย ปล่อยพ่อเลี้ยง ไม่งั้นนังนี่ตาย”
รชานนท์กับวันรบชะงักต้องปล่อยมือจากพ่อเลี้ยงที่หน้าตาบวมตุ่ย
“ฮึๆ ๆ อั๊วบอกแล้วให้คุยให้คุย ทีนี้ล่ะตาอั๊วบ้าง”
พ่อเลี้ยงเดินไปข้างมัทรีแล้วกระชากปืนมา
“ท่าจะรักนังนี่กันมาก ถ้ามันตายซะคน”
“อย่านะ” วันรบร้องขึ้น
วันรบพุ่งเข้าไปกอดมัทรีไว้โดยไม่สนใจกับหมัดเท้าของลูกน้องพ่อเลี้ยงที่พยายามจะถีบวันรบให้ห่างออกไป
“ถ้าจะฆ่ามัทแกต้องข้ามศพฉันไปก่อน”
มัทรีมองวันรบอย่างอึ้งๆด้วยไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันรบจะรักเธอมากขนาดนี้ วริษรามองวันรบที่กอดมัทรีอย่างไม่กลัวตาย
“ตามคำขอ” พ่อเลี้ยงจรัลพูดแล้วกำลังจะยิง
ติรกาตัดสินใจกระโจนเข้ามาจิกหัวพ่อเลี้ยงจรัล อีกมือจิกเข้าที่หน้าพ่อเลี้ยง
“ห้ามทำลูกเขยฉันน่ะไอ้บ้า”
“โอ้ย”
รชานนท์อาศัยจังหวะนั้นเข้ามาถีบลูกน้องที่ถือปืนอยู่จนปืนกระเด็นหลุดไปแล้วตามไปจัดการอย่างต่อเนื่อง
วันรบมองที่แผลของมัทรี
“มัทเป็นยังไงบ้าง”
“เจ็บค่ะ”
รถตำรวจเปิดหวอแล่นเข้ามา ตำรวจลงมาจากรถแล้วบอก
“พ่อเลี้ยงมอบตัวซะดีๆ”
“โอ้ย ช่วยอั๊วก่อนสิเว้ย”
รชานนท์จัดการกับลูกน้องพ่อเลี้ยงจรัลเรียบร้อยแล้ว จึงรีบเข้ามาจับติรกาแยกออกจากพ่อเลี้ยงทันที
“จับมันเลยคุณตำรวจ มันทำร้ายอั๊ว” พ่อเลี้ยงบอก
ตำรวจเข้าใส่กุญแจมือพ่อเลี้ยงแล้วบอก
“ผมจะจับให้แต่หลังจากพ่อเลี้ยง”
ตำรวจพูดด้วยเสียงรัวเร็วขึ้น
“สู้คดีลักลอบเข้าประเทศไทยโดยผิดกฎหมาย ไม่มีใบต่างด้าว คิดดอกเบี้ยเกินกฎหมายกำหนด มีอาวุธผิด
กฎหมายในครอบครอง บุกรุกบ้านคุณติรกา ข่มขู่ ลักพาตัว ทำร้ายร่างกาย เจตนาฆ่า”
พ่อเลี้ยง อึ้งไปแล้วบอก
“เยอะเนอะ”
“เยอะ” ตำรวจตอบหน้าตาย
ตำรวจคุมตัวพ่อเลี้ยงไปที่รถ รชานนท์ วันรบและติรการีบเข้ามาหามัทรี
“เลือดยังไม่หยุดไหลเลยรีบพามัทไปโรงพยาบาลเถอะค่ะ” ติรกาบอก
วันรบเข้าอุ้มมัทรีจะพาไปขึ้นรถ มัทรีจับสาบเสื้อวันรบแล้วบอก
“พี่รบ... ริษ พาริษไปด้วย”
วันรบหันไปเห็นวริษรายืนนิ่งอึ้งอยู่ที่ได้ยินมัทรีบอกกับวันรบ
“ริษ...ขึ้นรถ เร็ว” วันรบตะโกนบอก
วริษรายังเงอะๆงะๆ ติรกาตรงเข้าลากวริษราไปที่รถ เมื่อทุกคนขึ้นรถแล้ว ชานนท์ขึ้นนั่งที่คนขับแล้วขับรถไปโรงพยาบาลทันที









Create Date : 12 เมษายน 2555
Last Update : 12 เมษายน 2555 15:47:09 น.
Counter : 307 Pageviews.

0 comments
ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
 *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

มิกัง
Location :
ชลบุรี  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]