All Blog
มือปราบพ่อลูกอ่อน ตอนที่ 14 (ต่อ)



กริสน์เดินตะกุยหัวตัวเองอย่างหงุดหงิดอยู่ที่สวนนอกบ้านของเมทินี

“ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะโธ่เว้ย”
แจ๊สอุ้มป๊อบคอร์นเดินออกมาหากริสน์ ป๊อบคอร์นเฮ่า โฮ่ง! “น้ากริสน์”
กริสน์ชะงัก “แจ๊ส”
แจ๊สเต้นสี่ห้าสเต็ปอย่างเต็มที่ กริสน์งง จนแจ๊สหยุดเต้นเพราะเหนื่อย
“น้ากริสน์อย่ายอมแพ้นะคะ..เหมือนแจ๊ส..แจ๊สก็ไม่เคยคิดว่าแจ๊สจะเต้นชนะเลิศ..แต่แจ๊สก็ทำได้..น้ากริสน์เก่งกว่าแจ๊สล้านเท่า น้ากริสน์ต้องช่วยทุกๆคนได้แน่ๆ”
“บางที..น้าก็ไม่ได้เก่งอะไรหรอก น้าไม่ใช่สุดยอดสายลับแบบในหนัง..น้าก็คนธรรมดา..ที่แพ้เป็น..ที่ผิดพลาดตลอดๆ”
“ไม่..น้ากริสน์จะแพ้อะไรก็ได้ แต่ห้ามแพ้ยาเสพติด..พ่อแม่ของแจ๊สก็ตายเพราะคนเมายา..แจ๊สจะไม่ยอมให้มีใครตายเพราะมันอีก”
กริสน์โอบแจ๊สไว้
“แจ๊ส”
“แจ๊สว่าทางออกไม่ได้มีแค่สองทางหรอก...มันมักจะมีทางที่สามที่สี่ที่ห้าเสมอ...น้ากริสน์แค่ต้องการเวลาคิด..เดี๋ยวก็คิดได้..นะคะ..แจ๊สจะช่วยคิดด้วย..ป๊อปคอร์นด้วย”
แจ๊สตื๊อ และลงไปนั่งขัดสมาธิ คิดๆๆๆ ป๊อปคอร์นนั่งหลับตาข้างๆกัน กริสน์จนปัญญาได้แต่กอดแจ๊สไว้

บริเวณด้านนอกของลานจอดรถสวยๆ หน้าสนามกีฬาในเวลากลางคืน สุขสันต์โผเข้าโอบแพรวพิลาศจากด้านหลัง
“โธ่ แพรว...ผมน่ะเหรอจะไปเกี่ยวข้องกับเสพติด..แพรวเข้าใจผิดแล้ว”
แพรวสะบัดตัวออก พร้อมคาดคั้นเสียงเข้ม
“แล้วที่แพรวได้ยินคืออะไร ขอความจริงเท่านั้น”
“เอ่อ แพรว..คือ ยัยพิมมาดา ถูกไอ้กริสน์ล้างสมอง จนเชื่อฝังใจไปแล้วว่าผมค้ายา..ผมอธิบายยังไงก็ไม่เชื่อ..แล้วจะให้ผมทำยังไง..ผมก็เลยตามเลย..มันเป็นแค่วาทกรรมทางการเมือง....ผมยอมให้พิมมาดาเข้าใจว่าผมชั่วร้ายเลวทรามคนเดียว..ดีกว่าจะให้พิมมาดากล่าวพาดพิงคุณพ่อของแพรวเสียๆหายๆ”
“อะไรนะ มันว่าคุณพ่อด้วยเหรอ”
“ผมถึงต้องเล่นบทโหด ข่มขู่ทุกวิถีทางให้พวกมันให้มอบตัวไง”
แพรวพิลาศอึ้ง สุขสันต์จับไหล่แพรวพิลาศหันมามองตา
“มองตาผมซิแพรว มองให้ชัดๆ ลึกๆ ตาผมใสกิ๊ง ซื่อบริสุทธิ์ ไม่มีอะไรเคลือบแฝงอยู่เลย คนนัยน์ตาซื่ออย่างผมจะไปทำร้ายใครได้ แล้วยิ่งเป็นผู้หญิงกับเด็กน้อยตาดำๆ พวกนี้ยิ่งทำไม่ได้เข้าไปใหญ่ แค่คิดก็ทรมานใจแล้ว”
สุขสันต์กอดแพรวพิลาศไว้ แพรวพิลาศใจอ่อนลง

ภายในห้องหนึ่งของโรงงานขนมช่วงตอนกลางวันของวันต่อมา เสี่ยอธิปกับเดชนั่งหน้าซีดอยู่บนเก้าอี้ เลือดจากแผลเก่าไหลไม่หยุด น้อมพงษ์เอาน้ำสาดเพื่อให้ฟื้นขึ้นมา จตุพลเดินตรงมาหาเสี่ยอธิปกับเดช
“อากู๋ไม่เคยทำอะไรเพื่อผม ผมไม่ว่า..แต่ทำไมต้องขัดขวางผมด้วย..ผมกำลังจะได้ตัวยัยพิมมาดาอยู่แล้ว” จตุพลบอก
จตุพลตรงเข้าไปชกอธิปจนร่างร่วงตกเก้าอี้ไปกองกับพื้น
“หึๆๆ แกกลัวไอ้สุขสันต์หักหลังใช่มั้ย..ไม่ต้องห่วง..แกเจอแน่..ฮ่าๆๆ”
“หนอย ปากดีนัก” จตุพลบอก
จตุพลเตะซ้ำเข้าที่แผลเก่าของอธิปจนอธิปดิ้นพล่าน
“อย่าทำเสี่ย” เดชบอก
น้อมพงษ์ตรงเข้าไปหาเดช พร้อมกับซัดเดชเต็มๆ
“อ๋อ พูดงี้ ว้อนท์ใช่มั้ย จัดให้”
ฝ่ายจตุพลคว้าคอเสื้ออธิปขึ้นมาประจัญหน้าขู่เสียงแข็ง
“อากู๋..ผมเห็นแก่สายเลือดจางๆของเรา..ผมจะให้โอกาสอากู๋แสดงความรักที่มีต่อผม..อากู๋ต้องรับผิดแทนผม..บอกตำรวจ ว่าผมไม่รู้ไม่เห็น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับยาเสพติดในขนม”
“ถ้าเสี่ยช่วยให้พวกเราพ้นจากคดีได้ ผมรับรองว่า..ผมจะดูแลโอปอล์แทนเสี่ย และจะพาไปเยี่ยมที่คุกทุกเดือน”
“หึๆ พวกหมาจนตรอก..พวกแกหนีคุกไม่พ้นหรอก” เดชว่า
“ชั้นยอมตาย..ส่วนแก..ก็ต้องรับกรรมที่แกทำเอาไว้..คนที่คิดร้ายต่อเด็กๆอย่างแก..ไม่มีวันตายดี หรอก”
“ใครกันแน่ที่จะตาย”
จตุพลพูดแล้วชักปืนออกมา จะเหนี่ยวไก ทันใดนั้น มีเสียงไซเรนรถตำรวจดังขึ้น หวอๆๆๆๆ ดังระงมไปทั่วโรงงานขนม
“เฮ้ย เสียงนี้ มันต้องไม่ใช่เสียงรถไอติมแน่ๆ..งานเข้าแล้ว” น้อมพงษ์โพล่งขึ้น
จตุพลกับน้อมพงษ์พุ่งไปดูที่หน้าต่าง เห็นรถตำรวจจอดอยู่หลายคัน
“ทำไงล่ะทีนี้” น้อมพงษ์พูดขึ้นลอยๆ

มาวินเดินตะโกนกร่างเข้ามาในโรงงาน สมุนหลายคนของจตุพลโดนตำรวจจับตัวไว้แล้ว มาวินหยิบเอกสารขึ้นมาโชว์
“คุณจตุพลคุณน้อมพงษ์ ไอมีหมายค้น หมายจับ และสารพัดใบอนุญาตที่ทำให้ไอสามารถจับเป็นและจับตายยูสองคนได้ เพราะฉะนั้น อย่าคิดหนีไอให้เหนื่อย ยอมมอบตัวดีๆ ไอสัญญาว่าจะเลี้ยงแฮมเบอเกอร์ยูทุกมื้อตอนอยู่ในคุก”
จังหวะนั้น...มีเสียงปืนมาจากทางจตุพลดังขึ้นนัดหนึ่ง มาวินตกใจ ตะโกน
“ทุกคนหมอบลง”
ตำรวจทุกคนพากันหมอบ มาวินเงยหน้าขึ้นแล้วสั่ง
“ตามไปดู เร็ว”
ตำรวจวิ่งกรูกันตามขึ้นไป

ภายในห้อง จตุพลกับน้อมพงษ์ยิงพื้นตรงที่เสี่ยอธิปกับเดชยืนอยู่ กระสุนเฉี่ยวเท้าเสี่ยอธิปกับเดชเพียงนิดเดียว
“วิ่งไป...เร็ว...ไม่งั้นชั้นยิงแกเท้ากระจุยแน่”
“หึๆๆ กรรมตามพวกแกทันกว่าที่คิดไว้อีก หึๆๆ”
“หยุดปากดีได้แล้ว”
จตุพลยิงขู่ไปที่เสี่ยอธิปกับเดชอีก เดชดึงตัวเสี่ยอธิปไปทันที
“โอ้ย...ไปเสี่ยเดี๋ยวค่อยกลับมาจัดการ”
เสี่ยอธิปและเดชวิ่งหนีไปทางที่ตำรวจวิ่งสวนมาพอดี ส่วนจตุพลกับน้อมพงษ์วิ่งหนีไปอีกทาง มาวินกับตำรวจเล็งปืนไปที่เสี่ยอธิปกับเดชที่เป็นตัวล่อ
“หยุดนะ” มาวินร้องบอก
เสี่ยอธิปกับเดชโดนมาวิน และพวกตำรวจรวบตัว
“ฮ่าฮ่า....ในที่สุดก็เสร็จมือปราบสุดเก่งอย่างไอจนได้”

บริเวณสนามกีฬาอินดอร์ฯ โอปอล์ผวาตื่นขึ้นมาเพราะฝันร้าย
“ป๊า! อย่าทำป๊า ช่วยด้วย”
โอปอล์ลืมตาขึ้นมา เห็นโจ๊กยืนอยู่ข้างๆมองด้วยความห่วงใย
“โอปอฝันร้ายเหรอ” พิมมาดาถาม
โอปอล์โผกอดพิมมาดาพลางบอกเสียงระส่ำ
“ป๊า..ป๊าอยู่ในอันตราย เลือดเต็มตัวไปหมด”
“ไม่เป็นไรนะ แค่ฝัน ป๊าของโอปอล์ไม่เป็นอะไรหรอก” พิมมาดาปลอบ
ปาล์มถือโอกาสโอบหัวโอปอล์มาจูบ
“โอ๋ๆขวัญเอ้ยขวัญมานะคะ ที่รักของพี่น้องปาล์ม”
โจ๊กดึงตัวปาล์มออก
“ไอ้อ้วน! ไอ้ฉวยโอกาส”
“โอ้ย...สงบศึกกันซะทีเถอะค่ะ โตๆกันแล้วนะ” จีจ้าร้องขึ้น ปาล์ม โจ๊ก โอปอล์หน้าจ๋อยไปทันที

ฉัตรชัยกับฮิม เดินถืออาหารลงมาจากทางเดินอัฒจันทร์อย่างสง่า
“เอ้า กินซะจะได้มีแรงให้ปากคำกับตำรวจตอนไปมอบตัว” ฉัตรชัยบอก
ปาล์มรีบคว้าจะกิน
“ดีเลย น้องปาล์มกำลังหิว”
จู่ๆแพรวพิลาศก็เดินหน้าตึงตามเข้ามากระชากอาหารทิ้ง ไม่ให้กิน
“ไม่ต้องกิน..โทษฐานที่เธอคิดว่าคุณสุขสันต์เป็นพ่อค้ายาเสพติด” แพรวพิลาสบอก
แพรวพิลาศชะงัก
“คุณแพรว … คุณยังคิดว่านายสุขสันต์ ใจซื่อมือสะอาดอีกเหรอ..คุณก็ได้ยินสิ่งที่คุณสุขสันต์พูดกับฉันเต็มๆหูแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ แล้วชั้นก็รู้ว่าเธอมันหลงนายกริสน์จนตาบอด เห็นผิดเป็นชอบ”
“คุณนั่นแหละหลงนายสุขสันต์จนตาบอด..นายสุขสันต์ ก็กำลังหลอกใช้คุณ เหมือนที่เค้าหลอกใช้ชั้น หลอกใช้ทุกคน หลอกพ่อคุณด้วย”
แพรวตบหน้าพิมมาดาทันที
“คุณสุขสันต์ไม่ได้หลอกชั้น เค้าเป็นคนดี ที่กำลังทำทุกอย่าง เพื่อให้เค้ากับชั้นได้แต่งงานกัน”
“คุณพูดเหมือนที่ชั้นเคยพูดกับกริสน์ไม่มีผิดเลยค่ะ..คุณแพรว ตอนนั้น..ชั้นยังโง่อยู่..มองคนแต่ภาพลักษณ์ภายนอก”
“หุบปาก อีนังหน้าด้าน” แพรวพิลาศตบพิมมาดาอีกฉาด
โจ๊ก จีจ้า โอปอล์โวยขึ้นอย่างเหลืออด “หยุดนะ”

สถานการณ์เริ่มวุ่นวาย แพรวพิลาศเดินจ้ำอ้าวออกไปอย่างสับสน

สุขสันต์ทุบโต๊ะภายในสำนักงานตำรวจ
“ไอ้จตุพลหนีไปได้”
มาวินอึกอัก พยายามอธิบาย
“เอ่อ..ไอระดมกำลังไปเต็มที่แล้ว แต่ใครจะไปคิดว่า พวกมันจะใช้วิชามาร”
สุขสันต์ตรงเข้าไปกระชากคอมาวิน บีบจนมาวินลิ้นจุก หายใจไม่ออก
“หยุดพล่ามได้แล้ว! ชั้นอุตส่าห์บอกที่ซ่อนไอ้จตุพลกับแก..เสียแรงไว้ใจจริงๆ ตอนนี้เสี่ยอธิปกับไอ้เดชอยู่ที่ไหน”

เสี่ยอธิปถูกใส่กุญแจมือไว้นั่งหน้าซีดอิดโรยอยู่ที่โต๊ะสอบสวน สุขสันต์ผลักประตูเข้ามา
“ผมพยายามสอบแล้ว แต่..มันไม่ยอมปริปากพูดอะไรเลย” มาวินบอก
สุขสันต์โบกมือไล่พวกตำรวจให้ออกไปให้หมด พร้อมๆกัน ก็หยิบเจลล้างมือออกมาบีบล้างมือ
“ออกไป..ไปให้หมด”
พวกตำรวจออกไปหมด สุขสันต์มองสำรวจกล้องวงจรปิดในห้อง แล้วจงใจ เดินไปยืนในมุมที่หันหลังให้กล้องนั้น
“ชั้นไม่ให้การช่วยเหลืออะไรพวกแกทั้งนั้น” อธิปบอก
สุขสันต์ยื่นโทรศัพท์มือถือไปตรงหน้าเสี่ยอธิป ภาพในหน้าจอ คือ โอปอล์ถูกจับรวมอยู่กับพวกพิมมาดา โดยมีฉัตรชัยกับฮิมหน้าโหดถือปืนคุมตัวอยู่
“โอปอล์” เสี่ยอธิปพึมพำ
“ถ้าเสี่ยอยากให้ลูกสาวรอด..เสี่ยต้องให้การซัดทอดไอ้จตุพล ว่าอยู่เบื้องหลังเรื่องยาเสพติดในขนมสวีทโอปอล์คนเดียว....ไม่อย่างนั้น” สุขสันต์ข่มขู่
เสี่ยอธิปลลุกพุ่งพรวดจะทำร้ายสุขสันต์ แต่สุขสันต์ถีบโต๊ะไปกระแทกเสี่ยอธิปอย่างจัง อธิปร่วง หมดสภาพทันที
“อย่าให้พวกตำรวจรู้เรื่องนี้ แล้วจะไม่มีใครตาย..เสี่ยคงรู้ว่าผมพูดจริง ไม่ได้ขู่”
เสี่ยอธิปได้แต่แค้น พวกมาวินได้ยินเสียงโครมครามก็เข้ามาในห้องทันทีแล้ว มาวินรีบปรี่เข้ามาเอาใจสุขสันต์ “ท่านครับ..ท่านเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า เอามันไปขังเดี่ยว ไปๆ”

ทางด้านสนามกีฬาอินเดอร์ฯ ปาล์มวางกระแทกจานข้าว เมื่อข้าวคำสุดท้ายยังอยู่เต็มปาก
“เราต้องหนี”
พิมมาดาและพวกเด็กๆนั่งสับสนอยู่กลางแสงสปอตไลท์สนาม ปาล์มเหลือบเหลือบมองฉัตรชัยกับฮิมที่เล่นชู๊ตบาสกันอยู่ จึงลดเสียงลง
“เราจะให้มันขังเราไปอย่างนี้ไม่ได้ เราต้องวางแผนหนี” ปาล์มออกความเห็น
“อย่าหาเรื่องเสี่ยงดีกว่า พวกมันมีปืน” พิมมาดาบอก
“โจ๊กเห็นด้วย..พวกมันมีแค่สอง แต่เรามีกันตั้งห้า..ถ้าเราช่วยกัน ต้องหนีได้แน่”
“แล้วเราจะหนีไปได้ยังไงอ่ะ พวกมันล็อกประตูไว้” โอปอล์ว่า
ปาล์มเสียงหวานทันที พลาง เรียกทุกคนมาสุมหัว จีจ้าดึงพิมมาดามาร่วมด้วย
“โอปอจ๋า..เชื่อหัวฉลาดๆ ของปาล์มเถอะ สุมหัวๆ แผนนี้มีชื่อว่า ลมบ้าหมูผู้พิชิต”

แผน “ลมบ้าหมูผู้พิชิต” ปรากฏภาพในความคิดของปาล์มทันที
ปาล์มลงไปชักแหงกๆที่พื้น พิมมาดา โจ๊ก โอปอ จีจ้า ร้องขอความช่วยเหลือ เสียงปาล์มบอกทุกคนว่า
“ปาล์มจะแกล้งเป็นลมบ้าหมู พอพวกมันเข้ามาดู ปาล์มก็จะ..ซัด..ซัด..ซัด..ซัด..แล้วก็ชนะ”
จากนั้น ภาพในความคิดของปาล์มก็ปรากฏเห็นฉัตรชัยกับฮิมน็อก สลบแทบเท้าปาล์มที่ยืนโพสต์เท่ โอปอล์วิ่งมากอด
ปาล์มหัวเราะหึๆๆ อย่างมั่นใจ แล้วรีบแกล้งลงไปชักแหง็กๆกับพื้นทันที
“ช่วยด้วยๆ ลมบ้าหมูกำเริบ แย่แล้วๆๆ” ทุกคนร้องขึ้นทันที
ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่คิดไว้ แต่อยู่ๆ มีน้ำสาดใส่หน้าปาล์มเต็มๆ โครม!
“เฮ้ย! เย็นๆ”
ปาล์มเผลอตัว สะดุ้งเฮือก แต่พอเห็นฉัตรชัยกับฮิม ก็รีบแกล้งชักต่อทันที
“ยังไม่หายอีก งั้นต้องเจอนี่” ฉัตรชัยบอกพลางชูลูกบาสออกมา เหมือนจะใช้อัดหน้า
“เอายัดปากไว้ จะได้ไม่กัดลิ้นตัวเอง เอ้า..อ้า อ้าปากสิวะ”
พิมมาดา จีจ้า โจ๊ก โอปอล์หลับตา กับภาพที่เห็น มีแต่เสียงลูกบาสเด้งใส่หน้า ป้าบ..ป้าบ..ป้าบ..ดังเข้ามา ปาล์มถึงกับเด้งขึ้นมานั่งได้ทันที
“หายแล้วค้าบ”
ปาล์มหน้าเยิน จีจ้าส่ายหน้า
“ทำไมมันกลับตาลปัตรล่ะ เฮ้อ”
สุขสันต์กับมาวินกำลังให้สัมภาษณ์ต่อหน้านักข่าว ช่างภาพและกล้องทีวีจำนวนมากที่สำนักงานตำรวจ
“เส้นทางลำเลียงยา..เริ่มจาก..เรือสินค้า ที่อ้างว่านำเข้าดอกไม้นอกจากต่างประเทศ..มาเข้าท่าที่นี่..จากนั้นจะมีรถมารับ เพื่อกระจายยา แยกเป็นสองสาย..หนึ่งรถสีเขียว นำดอกไม้ไปที่ร้านพริมโรส..รถสีแดง นำยาเสพติดไปที่..ร้านขนมสวีทโอปอล์” สุขสันต์แถลงข่าวอธิบาย
“ขนมสวีทโอปอล์..มียาเสพติดเหรอ” นักข่าวคนหนึ่งถามขึ้น
“ใช่น่ะสิครับ แต่..ไม่ต้องห่วง..ผมได้พาทีมบุกเข้าไปทลาย และปิดโรงงานขนมนี้เรียบร้อยแล้ว และยังสามารถจับตัวเสี่ยอธิป ที่เป็นตัวพ่อใหญ่ของอาณาจักรขนมนี้ได้ด้วย” มาวินตอบ
“แต่..เสี่ยอธิปยังมีมือขวามือซ้าย ที่คอยดำเนินการให้ทุกอย่างไม่ติดขัด..ก็คือ สองคนนี้ครับ..นายจตุพลกับน้อมพงษ์” สุขสันต์กล่าวเพิ่มเติมและกดพาวเวอร์พ้อยท์ ขึ้นรูปจตุพลกับน้อมพงษ์
“ต้องขอบคุณ คุณสุขสันต์มาก ที่ช่วยให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์ ในการตามจับคนร้ายเหล่านี้” มาวินกล่าว
“ผมก็แค่ทำในสิ่งที่คนๆนึงควรจะทำ คือ ขจัดคนพาล อภิบาลคนดี” สุขสันต์บอก
“เวลานี้เราออกหมายจับสองคนนี้แล้ว..เร็วๆนี้คงได้ตัวแน่ๆ”

จตุพลที่ดูภาพการให้ข่าวของสุขสันต์กับมาวินด้วยสีหน้าแค้นอยู่ภายในโรงแรมจิ้งหรีดแห่งหนึ่ง
“จับได้ในไม่ช้างั้นเหรอ” จตุพลพูดขึ้น
“ไอ้สุขสันต์ มันใช้ไอ้ตำรวจกระสือมาตามล่าเรา โยนความผิดให้พวกเรา เจ็บใจนัก” น้อมพงษ์บอก
จตุพลหยิบปืนขึ้นมา
“ฉันไม่ยอมไปลงนรกคนเดียวแน่”
จตุพลจ่อปืนไปที่หน้าสุขสันต์ในจอทีวี

ปาล์มทุบลูกบาสจนเด้งไป คิดๆๆ แล้วโพล่งอีก
“ปาล์มมีแผนสอง”
“อะไรอีก” จีจ้า โจ๊ก โอปอล์พูดพร้อมกันอย่างระอา
“แผนสองมีชื่อว่า ประตูพิฆาต” ปาล์มพูดน้ำเสียงจริงจัง
ปาล์มวิ่งไปยืนชิดกำแพงหลังบานประตู ทุกคนสนใจ
ภาพในความคิดตาม “แผนประตูพิฆาต” เกิดขึ้นอีกครั้ง
“น้องปาล์มจะซ่อนอยู่หลังประตูแบบนี้..พอพวกมันเปิดประตูเข้ามา..ไม่ทันระวัง..น้องปาล์มก็จะ...”
ฉัตรชัยกับฮิมเปิดประตูเข้ามา ไม่ทันรู้ตัว ปาล์มเข้าล๊อคคอจากด้านหลัง แล้วบิดตัวฮิมไปฟาดกับฉัตรชัย จนเซ ปาล์มจับหัวสมุนสองคนชนกัน ฉัตรชัยกับฮิมน๊อค ปาล์มยืนหัวเราะอย่างเท่ห์ โอปอล์ดีใจวิ่งมากอดแล้วหอมแก้มปาล์ม
ปาล์มกำลังยืนเคลิ้ม หัวเราะคิกคักอยู่หลังประตู จู่ๆฉัตรชัยเปิดประตูมาอย่างแรง
“ยังอยู่ดีกันใช่มั้ย อ้าว เฮ้ย ไอ้อ้วน หายไปไหน” ฉัตรชัยถามขึ้น
ฮิมวิ่งตามเข้ามา ผลักประตูอย่างแรงอีกครั้ง
“อะไรนะ มันหนีไปแล้วเหรอ หาตัวเร็วๆ” ฮิมว่า
ฮิมจะออกไปตาม ปิดประตูดัง
แผนประตูพิฆาตกลายเป็นว่า ปาล์มที่ตัวแปะประตูอยู่ เลือดกำเดาไหลออกจมูก ปาล์มไหลลงมากองที่พื้นอย่างช้าๆ จีจ้ากลืนน้ำลายอย่างสยองแล้วบอก
“ประตูพิฆาต...พิฆาตตัวเองแท้ๆ เฮ้อ”

พิมมาดาช่วยถือผ้าห่อน้ำแข็งประคบจมูกให้ปาล์ม
“ยังไงเราก็หนีไม่รอด เลิกคิดอะไรแผลงๆที่ทำให้เจ็บตัวเองซะที” พิมมาดาบอก
“ทำไมน้าพิมพูดแบบนี้ เราจะถอดใจยอมแพ้ง่ายๆไม่ได้นะครับ..จริงมั้ยทุกคน” ปาล์มว่า
ทุกคนทำหน้า ไม่เห็นด้วยกับปาล์ม
“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ..ปาล์มมีแผนสามแล้วนะ”
“พอแล้ว” ทุกคนร้องขึ้น
“เด็กๆ..น้าขอร้องล่ะ.. อย่าหาเรื่องเสี่ยงอีกเลย น้าไม่อยากให้พวกเธอเป็นอะไร”
“ไม่..จีจ้าไม่เฉย จีจ้าจะไม่ยอมให้น้าพิมไปติดคุก”
“ใช่ น้าพิม..เราต้องหนีรอดปลอดภัยกันทุกคน..อืม..เอางี้..ทุกคนสุมหัว” โจ๊กบอก เด็กๆสุมหัวกันหมด ยกเว้นพิมมาดา
“นี่ หยุด อย่าหาเรื่องอีกเลย”
เด็กๆประสานมือกัน แล้วต่างแยกย้ายไปคนละมุม โอปอล์กับจีจ้าไปซ่อน
โจ๊กกับปาล์มเข็นลังไม้มาข้างประตู แล้วหันมามองหน้ากัน แล้วพยักหน้าให้สัญญาณ โจ๊กกับปาล์ม ทุบประตู โวยวาย ประสานเสียง
“ช่วยด้วยๆๆ”
โจ๊กกับปาล์มก็รีบปีนขึ้นไปยืนบนลังไม้ สองคนอยู่คนละฝั่งของประตู ฮิมเปิดประตูเข้ามา พร้อมจ่อปืนไปข้างหน้าทันที มีเพียงพิมมาดายืนอยู่คนเดียว
“ส่งเสียงดังทำไม..แล้วพวกเด็กหายไปไหนหมด”
“เอ่อ..อยู่..แถวนี้แหละ”
“แถวไหน”
เสียงโจ๊กดังขึ้นทางด้านหลัง
“ฉันอยู่นี่”
ฮิมหันไปตามที่มาของเสียง โจ๊กง้างเท้ากระโดดถีบลงมากจากลังเต็มแรง ฮิมถึงกับหน้าหงายเซล้มลงไป โจ๊กตามมาโดดขี่หลัง บีบขมับรุนแรงจนฮิมร้องลั่น ฉัตรชัยวิ่งเข้ามาเห็นเหตุการณ์ จะเข้าไปดึงโจ๊ก
“หนอย...ไอ้เด็กแสบ”
แต่ปาล์มไวกว่า กระโดดขี่หลังฉัตรชัย จนฉัตรชัยลงไปกองกับพื้นอีกคน
“ทุกคน มาเร็ว” โจ๊กบอก
โอปอล์ จีจ้ากรูกันออกมาเอาของที่อยู่ในมือฟาดใส่สมุนสองคนจนน่วม พิมมาดาคว้าไม้แถวนั้น ร่วมด้วย ทุกคนดีใจ
“เย้ๆๆๆ” ปาล์มกับโจ๊กแทคมือกัน
“เร็วเด็กๆอย่าเพิ่งดีใจ รีบหนีก่อน” พิมมาดาบอก
พิมมาดาพาเด็กๆ หนีออกประตูโกดังไป แต่ก็ต้องผงะ เพราะแพรวพิลาศถือปืนจ่ออยู่ตรงหน้า

“จะรีบไปไหน” แพรวพิลาศพูดน้ำเสียงเย็น เคร่ง และจริงจัง








Create Date : 08 กุมภาพันธ์ 2555
Last Update : 8 กุมภาพันธ์ 2555 10:42:29 น.
Counter : 314 Pageviews.

0 comments
ชื่อ :
Comment :
 *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

มิกัง
Location :
ชลบุรี  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]