“แม่จะทำอะไรอีกคะ” ซึงมีถาม

“ถ้ายืนยันว่าเขาเป็นคนเลวร้าย ต้องถูกไล่ตะเพิดแน่”

“คุณย่า เพื่อสาขาสองถึงให้เขาอยู่ พี่ยูฮังก็คิดเหมือนกัน”

“แล้วถ้าไม่ใช่...ลูกจะทำยังไง คุณย่าให้อุนซองกับยูฮังทำงานด้วยกัน มีเหตุผลอื่น ลูกจะทำยังไง”

“คุณแม่...ให้หนูตัดใจเลิกกับพี่ยูฮังรึคะไม่ได้ ถึงขั้นนี้แล้วให้หนูเลิกรึ ถ้าหนูตัดใจจากพี่ยูฮังได้...แม่ หนูจะยอมทำถึงขนาดนี้รึ เหมือนชีวิตแม่ ที่ขาดเงินไม่ได้ หนูขาดเขาไม่ได้เหมือนกันทุกอย่างที่หนูทำเพราะขาดเขาไม่ได้ แม่ทำให้หนูเป็นคนเลว แล้วมาบอกให้หนูเลิกกับเขารึ”

“เพราะยูฮังตัดใจไล่อุนซองไม่ได้ เราอุตส่าห์เอาหลักฐานให้ดู ที่จริงยูฮังควรโกรธเกลียดอุนซองแต่เปล่าเลย...เฮ้อ...ขอโทษ ลูกไม่สบาย แม่ไม่ควรทำร้ายจิตใจ”

“ฮือ ๆ............” ซึงมี ร้องไห้

“ต้องมีทางสินะ รอดูอีกที”

ผู้จัดการร้าน ขอบใจอุนซองที่ทำงานเต็มความสามารถ ถ้าประมูลงานสำเร็จเป้าหมาย 20% ได้แน่นอน

“ผู้จัดการ ถ้าถึง 20% พวกเราทำอะไรต่อครับ” ซูเจถาม

“เมื่อถึงเป้าหมายเพิ่มยอด 20% งานก็จบ”

“ไปไหนต่อครับ”

“อันนี้ต้องแล้วแต่ท่านประธาน” ผู้จัดการกล่าว

ยงนัง นั่งนับเงินค่าใช้จ่ายภายในบ้าน เงินหายไป พ่อบ้านบอกให้คิดอีกที

“เกรี้ยวกราดกับผมทำไม ตอนให้คุณคุมค่าใช้จ่ายตกลงกันแล้ว ต้องบันทึกค่าใช้จ่ายทุกรายการ จ่ายเงินต้องมีหลักฐาน” พ่อบ้านกล่าว

“เฮ้อ...ทำไมฉันต้องคุมเงินด้วยนะ ขนมผิงยังซื้อกินไม่ได้”

“เชิญคิดไปเรื่อย ๆ”

“จะไปไหนอ่ะ” ยงนังถาม

“ตรวจงานความสะอาดครับ คราวก่อนไปตลาด คุณซื้อไส้กรอกราดพริกสองพันวอน”

“อุ๊ย...จริงด้วย เฮ้อ...ถ้างั้น อีกพันเจ็ด ใช้อะไรไปนะ”

ยูฮังโทรศัพท์มาสอบถามอาการของซึงมี เมื่อรู้ว่าดีขึ้นจึงสอบถามว่าเลิกงานจะนัดเจอกันมั้ยเพราะมีเรื่องอยากคุยด้วย ซึงมีบอกว่าวันนี้ตนเองลาป่วยอยู่ที่บ้าน ยูฮังเลยบอกให้พักผ่อนต่อค่อยเจอกันวันหลัง

อินยงโทรศัพท์มาสอบถามซึงมีว่าอุนซองมีเรื่องอะไรรึเปล่า เพราะมีคุณอารู้จักอุนซอง เขาตามหาตน ซึงมีสงสัยจึงนัดพบกับอินยงเพื่อสอบถามเรื่องนี้

“มีคุณอาคนนึงไปที่โรงเรียนฉัน ถามเรื่องอุนซอง ขอเบอร์โทรศัพท์ฉันด้วย”

“เธอบอกรึเปล่า” ซึงมีถาม

“โรงเรียนโทรฯ หาฉัน ฉันไม่ให้บอก เขารู้จักฉันได้ยังไง” อินยงสงสัย

“เธอบอก...เรื่องนี้กับอุนซองรึเปล่า”

“ฉันโทรฯ หาเขา ไม่ยอมรับสาย”

“ห้ามเธอบอกให้อุนซองรู้เด็ดขาด คงเป็น...เจ้าหนี้พ่ออุนซองตามหาอุนซอง”

“เจ้าหนี้รึ เธอว่าเจ้าหนี้มาหาฉันรึ”

“กำชับทางโรงเรียนห้ามบอกเบอร์เด็ดขาด ไม่งั้นอุนซองจะเดือดร้อน อย่าให้อุนซองรู้ดีกว่า เข้าใจมั้ย”

“กระทั่งตอนนี้ เธอยังเป็นห่วงอุนซองอยู่อีก” อินยงถาม

“พวกเจ้าหนี้รู้เราเกี่ยวข้องกัน เขาออกจากบ้านพี่ยูฮังแล้ว”

“โลภมากคิดจะฮุบสมบัติเขา สมน้ำหน้า” อินยงกล่าว

“อินยง รู้มั้ย...อุนซองอยู่ที่ไหน”

“เขาอยู่ที่...ควันโดะ”

“อึ่ม...อยู่ตรงไหน”

“ฉันรู้ เคยไปหาด้วย ถามทำไม”

“ฉันอยาก...ไปดูว่าเขา...เป็นยังไงบ้าง”

“เธอนี่ขี้สงสารจริง ๆ เลย”

ลีมาหาจุนเซ แต่มาเจอเฮลีก่อน ทั้งสองปะทะคารมกัน

“ฉันหมายถึง ฉันเป็นเพื่อนร่วมห้องกับพี่จุนเซ และยังเป็น...”

“ชี้หน้าอกฉันทำไม” เฮลี ถาม

“เอ่อ......”

“อ่านหนังสือไม่ออกรึ ลีเฮลี พ่อฉันน่ะ คิดอยู่สามวันสามคืน กว่าจะตั้งชื่อนี้ได้”

“ใช่ ๆ ลีเฮลี เราต้องเจอหน้ากันบ่อย ๆ สู้ผูกมิตรกันดีกว่า เราจะได้เป็น....”

“นี่......ลืมเรื่องที่ผ่านมาเถอะน่ะ เพราะฉันหรอกนะ อุนซองถึงรู้จักพี่จุนเซ”

“ก็พอฟังได้”

“เพราะงั้น เธอเลิกตีหน้ายักษ์ แว้ด ๆ ใส่ฉันซะทีได้มั้ย มาที่นี่คนเขาอึดอัดนะ”

“นึกว่าแน่สักแค่ไหน ใจเสาะเหมือนกันนี่ ๆ...นายแน่จริง ไปจีบลูกสาวเศรษฐีเลยสิ” เฮลี กล่าว

“คือว่า เพื่ออนาคตอันสดใส ต้องรู้จักวางแผนชีวิต อีกอย่าง เพราะฉันอุนซองถึงได้บริษัทจินเซ็งฟู้ดส์” ลีกล่าว

“หมายความว่าไง”

“ไม่งั้นถูกไล่นานแล้ว”

“นายไปฟังมาจากไหน คุณจุนเซไม่มีทางพูดแบบนี้ อินยงใช่มั้ย”

“เขาให้ฉันทำไม่รู้เรื่อง”

“แล้วอินยงรู้มาจากไหน...ซึงมี”

“คือว่า.........อุน...อุนซอง......”

“แฟนรุ่นพี่นะ เรียกชื่อได้ไง” เฮลีกล่าว

“คุณอุนซอง”

“ไม่เจอตั้งนาน” อุนซองกล่าวแล้วเดินเข้ามาหาทั้งสอง

“นานมากเลยนะ...ไม่เจอตั้งนาน คือว่าตอนนั้น...ฉัน...ฉัน...ฉันขอโทษมากเลย”

“ขอบใจที่สอนบทเรียนฉัน เฮลี พี่จุนเซล่ะ”

“ในห้อง รอไปพบทนายพร้อมเธอ ยกเลิกงานศิษย์เก่าด้วย” เฮลีกล่าว

จุนเซพาอุนซองมาพบทนาย เขาบอกกับอุนซองว่าเอกสารนี้ ไม่น่าใช่คุณอุนซองเป็นคนเขียน นับว่าแยบยลมาก

“แล้ว...ขึ้นศาล ฉันจะแพ้รึเปล่าคะ”

“ว่าตามเอกสาร คุณโคอุนซองให้เขารับเงินประกันแทน ถ้ามีหลักฐานอาจแพ้ความ”

“ไม่ง่ายเลย ใบกู้ยืมทำปลอมขึ้นมาได้ แต่หลักฐานการโอนเงินไม่น่าปลอมได้” จุนเซกล่าว

“แสดงว่าคุณมั่นใจสินะ”

“ไม่มั่นใจจะมาหาพี่รึครับ”

“ลองดูกัน ผมจะเขียนฟ้องเดินเรื่องเลย” ทนายกล่าว

“คุณทนายคะ รอว่าความชนะ ฉันค่อยจ่ายค่าทนาย ตอนนี้......ฉันจ่ายค่าอากรก่อน ขอโทษนะคะ”

“ไว้ชนะความค่อยเก็บเงินนะครับ”

“ตกลงครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

ปั๊กนัดพั๊กมาคุยยังที่แห่งหนึ่ง เมื่อปั๊กมาถึงรีบขอโทษที่ไม่ได้รับโทรศัพท์ที่พั๊กได้โทรฯ หาหลายครั้ง

“ไม่หรอก ใช่ว่าผมไม่รู้นิสัยคุณ ผมรู้คุณมีความไม่สบายใจ กำลังมีปัญหารุมเร้า”

“ไม่ใช่ ฉันไม่ดีขนาดนั้นหรอกค่ะ ฉันไม่ใช่คนดีอย่างที่คุณคิด ฉันอยากเป็นคนดี ฉันเคย...ฉันเคยพยายาม แต่แล้ว...สวรรค์ไม่ให้โอกาสฉัน ฉันจึงไม่ได้รับโทรศัพท์คุณ ฉันไม่เชื่อใจผู้ชายอีกแล้ว ตั้งแต่พ่อ และอดีตสามีสองคน...เอ้อ...ฉันกลัวเหลือเกิน”

“คุณผ่านเรื่องร้าย จึงขยาดมันสินะ”

“เวลานี้ ฉันไม่ห่วงตัวเอง เพียงแต่ฉันเสียใจที่ทำร้ายชีวิตลูกสาว ฉันถึงได้นัดคุณมา”

“หมายถึง...”

“คุณไม่พอใจที่ลูกชายชอบอุนซองสินะ”

“ตอนนี้ทุกคนรู้ว่าอุนซองเป็นคนยังไง” พั๊กกล่าว

“ยูฮังก็ชอบอุนซอง”

“ยูฮังด้วยรึ”

“ใช่ เขามอบหัวใจให้อุนซองแล้ว ทิ้งซึงมีซึ่งคบกันมา 8 ปี”

“เฮ้อ......นังเด็กนั่น......”