Group Blog
All Blog
|
กระบือบาล ตอนที่ 7  อรอนงค์ที่เกริกไกรเป็นห่วง เดินมากับชาญณรงค์ในตลาด โดยมีสมคิดคอยประกบ อรอนงค์มีท่าทีอึดอัด รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองถูกลักพาตัวชอบกล เป็นอะไรจ๊ะหนูอร...ไม่อยากออกมาเดินเที่ยวเหรอจ๊ะ ชาญณรงค์สังเกตเห็น เอ่อ...ที่ผู้พันบอกว่าจะมีเรื่องคุยกับอร...เรื่องอะไรเหรอคะ อรอนงค์ตัดสินใจถาม อย่าเรียกว่าคุยกันเลยครับ...เรียกว่าทำความรู้จักกันมากกว่า สมคิดเสนอหน้า ไอ้คิด ชาญณรงค์ปราม ครับนาย สมคิดยังไม่รู้ตัว ฉันพูดเองได้เว้ย ชาญณรงค์บอกสมคิดหน้าเจื่อน ชาญณรงค์หัรไปพูดกับอรอนงค์ ก็อย่างที่ไอ้คิดมันว่าละจ้ะ..เอางี้ดีมั้ย...เรื่องแรกเลยนะ...ต่อไปไม่ต้องเรียกว่าผู้พันแล้ว...เรียกพี่ได้เลย อรอนงค์อึ้ง พี่เหรอคะ..? ใช่...แต่ถ้ารู้สึกไม่สนิทพอ...หนูอรเรียกน้องก็ได้...พี่ไม่ถือ อรอนงค์ยิ้มเจื่อน ส่วนเรื่องที่สอง...พี่อยากจะมอบของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ให้กับหนูอรเพื่อเป็นรับขวัญในการเดินทางมาที่บ้านหนองระบือนี่ ว่าแล้วชาญณรงค์ก็หยิบกล่องแหวนออกมา ก่อนจะเปิดให้อรอนงค์เห็น แล้วจับมืออรอนงค์ใส่แหวนลงไปในมือ เอ่อ...ไม่ต้องก็ได้ค่ะ โอ๊ย...ไม่เป็นไร...เล็กๆน้อยๆน่า...แต่ที่สำคัญนะ...แหวนนี่เป็นแหวนของภรรยาพี่ที่ตายไปแล้ว ห๊า อรอนงค์ตกใจถึงกับทำแหวนหล่น ทุกคนมองตามแหวนที่กลิ้งไปเรื่อยจนไปหล่นจ๋อมตกลงท่อระบายน้ำไป ชาญณรงค์ถึงกับหน้าเจื่อนลง อรอนงค์ตกใจ รีบพุ่งไปที่ท่อ ขอโทษนะคะที่หนูซุ่มซ่ามไปหน่อย อรอนงค์ทำท่าดึงฝาท่อระบายน้ำขึ้น ชาญณรงค์รีบเข้ามาพูด ไม่...ไม่เป็นไรจ้ะ...เมียพี่ป่านนี้คงไปเกิดใหม่แล้ว ไม่ได้หรอกค่ะ...ของสำคัญอย่างนั้น อรอนงค์รีบดึงตะแกรงเหล็กสุดแรง โดยมีชาญณรงค์เข้ามาห้าม ไม่เป็นไรจ้ะหนูอร จังหวะที่อรอนงค์ดึงตะแกรงเหล็กสุดแรงจนหลุดขึ้นมานั้น อรอนงค์ก็เผลอทำตะแกรงเหล็กฟาดหน้าชาญณรงค์เข้าให้อีก...โครม !! โอ๊ย อุ้ย...ขอโทษค่ะ ชาญณรงค์ถึงกับเซถลาถอยหลังด้วยความมึน ซึ่งด้านหลังเป็นร้านขายมีด และทันใดนั้นสมคิดก็มาดึงชาญณรงค์เอาไว้ได้ทัน ชาญณรงค์กับสมคิดเป่าปากด้วยความโล่งอก เพราะเกือบไปโดนมีดบนที่วางขายอยู่แทงเอา เป็นไรมั้ยคะคุณอา ชาญณรงค์กับสมคิดหันไปมองอรอนงค์ เป็นจังหวะเดียวกับที่อรอนงค์พุ่งเข้ามาดูชาญณรงค์ด้วยความเป็นห่วง แต่อรอนงค์ดันไปสะดุดกับตะแกรงเหล็กที่หล่นอยู่ ทำให้อรอนงค์เสียหลักพุ่งไปหาชาญณรงค์ ว้าย ชาญณรงค์โดนอรอนงค์เซล้มเข้ามาจนทำให้ชาญณรงค์ล้มไปที่ร้านขายมีดจนได้ ทุกอย่างนิ่งสนิท สมคิดรีบเข้ามาดูชาญณรงค์ นายเป็นอะไรมั้ยครับ แล้วแกว่าเป็นไรมั้ยละ ชาญณรงค์หันหลังให้ดู แล้วอรอนงค์กับสมคิดก็ตกใจเมื่อเห็นหลังของชาญณรงค์เต็มไปด้วยมีดอันเล็กปักอยู่เต็มหลัง รีบดึงออกซิวะ สมคิดรีบเข้าไปช่วยดึงมีดที่หลังของชาญณรงค์ อรอนงค์อาศัยจังหวะนั้นค่อยๆ ถดตัวเดินหนีออกมา 1. เวลาเดียวกัน เกริกไกรกำลังเดินตามหาอรอนงค์ด้วยความร้อนใจ พลางถามชาวบ้านระหว่างทาง เห็นผู้พันมาแถวนี้มั้ย ชาวบ้านส่ายหน้า เกริกไกรสีหน้าเครียดมากกว่าเดิม ผู้พันพาคุณอรไปไหนนะ ระหว่างนั้นเสียงของอรอนงค์ดังขึ้น หมอ... เพียงแค่เกริกไกรได้ยินเสียงนั้นก็เหมือนทุกอย่างโล่งขึ้นมาทันที เกริกไกรหันไปก็เห็นอรอนงค์กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามา เกริกไกรรีบเข้าไปหาอรอนงค์ คุณอร ! คุณอรเป็นไรมั้ยครับ ไม่เป็นไรค่ะ...ทำไมเหรอคะ ก็เมียตาชุกบอกว่าผู้พันพาคุณอรออกไป...ผู้พันเขาพาคุณอรไปไหนมาครับ ก็...เดินเล่นแถวนี้แหละค่ะ เกริกไกรโล่งอกสุดๆ คุณอรรู้มั้ยครับว่าผมเป็นห่วงคุณอรมากแค่ไหน อรอนงค์ชะงักไปเมื่อเห็นเกริกไกรที่ปกติขี้เล่นแต่คราวนี้เขากลับพูดอย่างจริงจัง ต่อไป...คุณอรอย่าไปไหนโดยไม่มีผมนะครับ อรอนงค์ เขินจัด คะ... ด้านเจนจิราเดินกลับมาที่บ้านพักของเธอ ระหว่างที่กำลังจะเปิดประตูเข้าไปในบ้าน เจนจิราก็ต้องชะงักเมื่อเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งสอดอยู่ใต้ประตู เจนจิราหยิบมันขึ้นมาอ่าน พี่ใจเด็ด..! เจนจิรายิ้มออกมาด้วยความดีใจ เจนจิราเดินมาที่มุมหนึ่งของสถานี ก่อนจะมองหาใจเด็ด หัวหน้า...หัวหน้าอยู่ไหนคะ แล้วเจนจิราก็เห็นกระดาษแผ่นหนึ่งติดที่ต้นไม้ เจนจิราเดินเข้าไปอ่าน เลี้ยวขวา เจนจิรายิ้มกรุ่มกริ่มคิดอะไรไปไกลแล้ว เจนจิราเดินต่อมาตามทาง ก่อนจะเห็นว่าที่พื้นมีหินเรียงกันเป็นลูกศรไปตามทาง เจนจิราอมยิ้มแล้วเดินตามลูกศรไป แล้วพบว่าที่ลานโล่งมีกระดาษแผ่นหนึ่งวางอยู่ เจนจิราเดินเข้าไปหยิบกระดาษขึ้นมาอ่านด้วยใจระทึก ที่พี่ต้องทำอย่างนี้เพราะพี่ไม่อยากให้คนอื่นรู้...แต่ถ้าจะพูดกันจริงๆ...คงเป็นเพราะพี่ไม่มั่นใจที่จะพูดกับเราต่อหน้ามากกว่า เจนจิราเขิน พี่ใจเด็ดอ่ะ แล้วอ่านต่อ พี่อยากจะถามเราว่า...เรารู้สึกยังไงกับพี่ เจนจิราถึงกับหน้าร้อนวูบขึ้นมาทันที และทันใดนั้นเองก็มีกระดาษห่อหินโยนเข้ามา เจนจิราหยิบขึ้นมาอ่าน เจนจิราอ่าน พูดดังๆให้พี่ได้ยินนะ เจนจิราอมยิ้ม พร้อมกับรวบรวมความกล้า แล้วพูดเสียงดังลั่นแทบเป็นตะโกน เจนก็ชอบพี่คะ...ได้ยินมั้ยคะ...เจนชอบพี่ ทันใดนั้นเสียงของสุบินก็ดังขึ้น เยส...เยส เจนจิราสีหน้าเปลี่ยนเมื่อได้ยินเสียงนั้น ก่อนที่เธอจะหันมาเห็นสุบินเดินเข้ามาด้วยสีหน้าแห่งชัยชนะ เห็นมั้ย...ในที่สุดฉันก็ทำให้เธอยอมรับได้ซะที เจนจิราโกรธจนตัวสั่น นัยน์ตาเริ่มแดง เจนจิราหันหลังจะเดินออกไป สุบินรีบวิ่งมาดักหน้า นี่... แต่แล้วสุบินก็ต้องอึ้งไปเมื่อเห็นน้ำตาของเจนจิราค่อยๆไหลออกมา เอ่อ...คุณ เจนจิราหลบสุบินก่อนจะเดินออกไป สุบินมองตามรู้สึกใจหายวูบที่เห็นน้ำตาของเจนจิราครั้งแรก คืนนั้นทั้งภิรมย์ กับสมหญิงต่างหัวเราะงอหายกับเรื่องผู้พันชาญณรงค์ที่อรอนงค์เล่าให้ฟัง ผมว่าคงเป็นเดือนเลยมั้งครับกว่าผู้พันเขาจะหาย ภิรมย์ว่า สมหญิงบ่นอุบ แหม...เสียดายจริงๆ ทำไม...เสียดายที่ผู้พันมางานทำขวัญควายไม่ได้หรือไง เสียดายว่าทำไมไม่หันหน้าเข้า แล้วภิรมย์กับสมหญิงก็หัวเราะกันต่อ ขณะที่ทุกคนอมยิ้ม มีเพียงเกริกไกรเท่านั้นที่ดูหน้าตาซีเรียส ทำไมทำหน้าอย่างนั้นละหมอ...เป็นห่วงผู้พันเขาหรือไง ใจเด็ดถามอย่างสงสัย สงสัยเว้ย ! ทำไมพักนี้ตาผู้พันถึงได้คอยตามฉันกับคุณอรจังวะ สรนุชหันไปพูดกับอรอนงค์ หรือว่า...ผู้พันเขาจะชอบเธอ อรอนงค์ ตกใจ บ้านะนุช...ผู้พันน่ะเป็นพ่อฉันได้เลยนะ เกริกไกรเกิดวิตกขึ้นมา ก็ไม่แน่นะครับ...เดี๋ยวนี้คนมันวิปริต...อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น...คุณอรไม่ต้องกลัวนะครับ...ตราบใดที่เกริกไกรคนนี้อยู่...ผมจะไม่ให้ใครมาทำอะไรคุณอรได้เป็นอันขาด ภิรมย์กับสมหญิงส่งเสียงแซว ฮิ้ว แต่สมหญิงว่าหมอน่ะน่ากลัวกว่าผู้พันอีกนะคะ เกริกไกรทำปากขมุบขมิบว่าสมหญิง ระหว่างนั้นใจเด็ดหันไปรอบๆ ก็สงสัย แล้วนี่เจนไปไหน คำถามของใจเด็ดทำให้สุบินที่นั่งรู้สึกผิดอยู่ถึงกับสะดุ้ง เมื่อกี้สมหญิงไปตามแล้ว...แต่คุณเจนแกบอกว่าวันนี้ไม่หิวค่ะ ใจเด็ดแปลกใจ เป็นไรหรือเปล่า สรนุชได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกจี๊ดๆ ในใจ จึงพูดประชดออกไปโดยไม่รู้ตัว ห่วงมากทำไมไม่เดินไปดูละ ทุกคนหันขวับมองสรนุชเป็นตาเดียว สรนุชเพิ่งรู้ตัวว่าเผลอพูดออกไปอย่างที่ใจคิดเลยรีบแก้ตัว เอ่อ...ก็คุณเจนแกเป็นกำลังสำคัญของที่นี่ไง...ถ้าเกิดเธอไม่สบายขึ้นมาเดี๋ยวคนที่นี่จะลำบาก นั่นซิคะ...ถ้าคุณเจนแกเกิดไม่สบายขึ้นมาแล้วใครจะลงประกวดเทพีควายล่ะคะ สรนุชได้ยินสมหญิงบอก ก็ฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้ ขณะที่ใจเด็ดกำลังจะลุกออกไป เดี๋ยวฉันมา ระหว่างนั้นสรนุชก็พูดสวนขึ้น พวกเราไง ทุกคนหันไปมองสรนุช อรอนงค์กับสุบินเองก็สงสัยว่าสรนุชต้องการอะไรกันแน่ งานทำขวัญควายครั้งนี้...พวกเราสามคนอยากลงแข่งด้วย สุบินกับอรอนงค์ถึงกับอึ้งไปเมื่อได้ยินสรนุชพูดอย่างนั้น ขณะที่ใจเด็ดเองก็มองสรนุชด้วยความแปลกใจ เวลาต่อมาสรนุชเดินเอาสองมืออุดหูขึ้นมาบนเรือนรับรอง โดยมีอรอนงค์กับสุบินเดินบ่นตามขึ้นมาติดๆ สุบินจับสรนุชนั่ง ก่อนที่ทั้งคู่จะยืนประกบซ้ายขวาแล้วบ่นใส่หูสรนุชกันคนละข้าง ยัยนุช...แกใช้อะไรคิดถึงได้ส่งฉันลงแข่งไถนา...ห๊า สุบินว่า ใช่...แล้วทำไมฉันต้องลงประกวดเทพีควายด้วย อรอนงค์ผสมโรง ใช่...ถ้าเป็นนางทัพพีก็ว่าไปอย่าง สุบินบอก อรอนงค์เคลิ้มตามโดยไม่ทันคิด ใช่ แต่พอนึกได้ก็หันมาเม้งสุบิน นี่... สรนุชทนไม่ไหวเลยลุกขึ้น พูดผ่ากลางวง พวกแกฟังฉันก่อนได้มั้ย พูดมา...ถ้าเหตุผลแกฟังไม่ขึ้นละก็...ฉันจับแกไถนาแทนควายแน่ สุบินฉุนนิดๆ ก็ไอ้งานทำขวัญควายนี่มันเป็นงานสำคัญประจำที่นี่ใช่มั้ย เห็นสุบินกับอรอนงค์พยักหน้ารับสรนุชพูดต่อ ทุกคนในหมู่บ้านจะต้องมาร่วมกันในพิธีนี้...ถ้าเราลงแข่งก็เท่ากับเราได้ผูกสัมพันธ์กับชาวบ้านไง...ทีนี้พวกแกเข้าใจหรือยัง สุบินกับอรอนงค์มองหน้ากันก่อนจะตอบออกมาพร้อมกัน กระแทกเสียงใส่หน้าสรนุช ไม่!!! สรนุชถึงกับผงะ ฉันไม่เห็นว่าไอ้การลงแข่งนั่นมันจะทำให้ความสัมพันธ์ของเรากับชาวบ้านดีขึ้นตรงไหน...แล้วถ้าเกิดเราชนะขึ้นมา...ชาวบ้านเขายิ่งหมั่นไส้เราเข้าไปใหญ่ สุบินว่า นั่นซิ...ฉันว่าเราอยู่เฉยๆ น่ะดีแล้ว...อย่าหาเรื่องใส่ตัวเลย อรนองค์ก็ไม่เห็นงามด้วย เห็นว่าไม่ได้ผลสรนุชครุ่นคิด...ว่าจะเอาไงดี เพราะท่าทางสุบินกับอรอนงค์จะไม่ยอมจริงๆ ที่แกสองคนไม่อยากแข่งเพราะไม่มั่นใจว่าจะชนะต่างหาก... สรนุชพูดใส่หน้าสุบิน สุบินที่แกพูดว่าแกกลัวว่าถ้าชนะแล้วชาวบ้านจะหมั่นไส้...ฉันว่ามันเป็นคำแก้ตัวของคนที่กลัวแพ้มากกว่า...ส่วนเธอ...อร... หันมาทางอรอนงค์ เธอกลัวว่าสาวเมืองกรุงอย่างเธอจะสู้กับสาวชาวบ้านพวกนี้ไม่ได้ใช่มั้ย สุบินกับอรอนงค์ถึงกับชะงัก สรนุชเห็นว่าทั้งสองคนเสียจังหวะเลยรีบกระทุ้งดอกสอง ด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ถ้าพวกเธอไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันว่า...พวกเธอก็ต้องลงแข่ง สรนุชพูดจบก็เดินไปที่ห้องเลยโดยไม่รอคำตอบ สุบินกับอรอนงค์มองหน้ากันงงๆ นุช...ฉันว่ามันไม่ใช่อย่างที่แกว่านะ...นุช อรอนงค์เดินตามสรนุชเข้าไปในบ้าน สุบินงงก่อนจะที่จะหันกลับมาเรื่องที่ตัวเองกำลังกลุ้มใจ...นั่นคือเรื่องของเจนจิรานั่นเอง สุบินสีหน้าเครียดลง มองไปข้างในบ้าน เมื่อเห็นสรนุชกับอรอนงค์เข้าห้องไปแล้ว จึงค่อยๆ เดินย่องลงจากเรือนรับรองไป เหตุการณ์ที่กรุงเทพฯ เวลาเดียวกันนั้นณวัตเดินออกจากลิฟต์ก่อนจะตรงมาที่ห้อง ระหว่างนั้นณวัตเห็นป้าจอมจุ้นขาเม้าท์ประจำคอนโดเดินสวนมา ณวัตทำหน้าเซ็งก่อนจะทำเป็นเดินก้มหน้าก้มตาหลบ แต่ไม่ได้ผลเมื่อป้าคนนั้นเรียกณวัตเอาไว้ นังหนูคนนั้นเป็นไงมั่ง คนไหน ณวัตถามส่งๆ ก็คนที่หามส่งโรงบาลวันนั้นไง ณวัตชะงักไป ตอบเสียงอ่อยๆ ก็ไม่เป็นไร ณวัตตอบแกนๆ ไปอย่างนั้น แล้วพยายามจะเดินหนี แต่ป้าก็เดินตามไม่ลดละ ไม่เป็นไรได้ไง...ก็วันนั้นป้าเห็นว่าแย่เอาการอยู่น้า รู้แล้วจะถามทำไมละป้า ณวัตเริ่มหงุดหงิดกับการสอดรู้สอดเห็นของป้า เดี๋ยวก่อนซิ ป้าคนนั้นเรียกไว้ ณวัตชักฉุนหันกลับมาอย่างหงุดหงิด ป้า!!! แต่แล้วณวัตก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นป้ายื่นมือถือของเขาให้ วันก่อนเราทำหล่นเอาไว้...ป้าจะเรียกแต่ก็ไม่ทัน ณวัตงงๆ คาดไม่ถึงว่ามือถือตนจะอยู่ที่คอนโดนี่เอง เอ่อ...ขอบคุณครับ ไม่เป็นไร...ทีหลังน่ะมีอะไรก็บอกป้าได้ ก่อนจะเดินไปแล้วป้านึกได้ เออ...วันนั้นเห็นว่ามีคนโทร.เข้ามาตอนที่แม่หนูนั่นช็อกพอดี ว่าแล้วป้าก็เดินออกไป ณวัตมองมือถือเอามากดไล่ดูวันเวลาที่มีคนโทร.เข้ามา แล้วณวัตก็เห็นว่าเป็นเบอร์ต่างจังหวัด เบอร์ต่างจังหวัด...ใครวะ ณวัตเดินกดดูมือถือต่อเนื่องเข้ามาในห้อง แล้วณวัตก็เห็นข้อความเสียงที่ค้างอยู่ในโทรศัพท์ ณวัตรีบกดฟัง เป็นข้อความเสียงของสรนุช วัตอยู่กับใคร..! ณวัตได้ยินเสียงของสรนุชก็ถึงกับตกตะลึง ณวัตฟังต่อ วัตนอกใจนุชใช่มั้ย...นุชจะกลับกรุงเทพฯ เดี๋ยวนี้...เตรียมคำแก้ตัวของวัตไว้ให้ดีก็แล้วกัน... มีเสียงดังตื๊ด...สิ้นสุดข้อความเสียง ณวัตวางโทรศัพท์ลงหน้าซีดเผือด ทางด้านสุบินกำลังเดินหงุดหงิดงุ่นง่านอยู่บริเวณหน้าบ้านพักของเจนจิรา จะบอกยังไงวะเรา...เฮ้อ...ไม่น่าเลยกู ระหว่างที่สุบินเดินไปเดินมาเพราะไม่รู้จะหาคำแก้ตัวยังไง อยู่ๆ เจนจิราก็เปิดประตูบ้านออกมา ผัวะ !!! ทั้งเจนจิรากับสุบินต่างก็อึ้งกันไป เจนจิราหันหลังกลับเข้าบ้านทันที สุบินเห็นก็รีบตะโกนเรียก พร้อมกับวิ่งเพื่อให้ทันก่อนที่เจนจิราจะปิดประตู คุณเจน...เดี๋ยวก่อนคุณ เจนจิราปิดประตูกระแทกใส่หน้าสุบินเต็มแรงเสียงดังปัง! สุบินเคาะประตูเรียก คุณเจน...ฟังผมก่อน... สุบินเสียงเศร้าลง ผม...ผมขอโทษ เจนจิราที่ยืนพิงประตูอยู่ด้านในพูดลอดออกมา คุณไม่ต้องขอโทษหรอก...ฉันมันโง่เอง สุบินอึ้งไปเมื่อได้ยินเจนจิราพูดอย่างนั้น คุณเจน... สุบินเจ็บใจตัวเอง ...ฮึ่ยย์ เช้าวันต่อมาสมหญิงกำลังขนหญ้ามาให้ควายที่คอก ในขณะที่เจนจิรานั่งเหม่ออยู่ อ้าว...คุณเจนเป็นอะไรคะ เจนจิราชะงัก เริ่มรู้สึกตัว อ๋อ...เปล่าหรอกจ้ะ...เมื่อคืนฉันนอนไม่ค่อยหลับน่ะ สมหญิงพยักหน้ารับรู้แล้วหันไปสาละวนขนหญ้าลงต่อ เจนจิราเหล่มองสมหญิงก่อนจะตัดสินใจเลียบๆ เคียงๆ ถาม สมหญิง...ฉันถามอะไรหน่อยซิ อูย...ถามเยอะๆ ก็ได้ค่ะ...สมหญิงน่ะอยากคุยอยู่แล้ว...วันๆ อยู่กับควายไม่ค่อยได้คุยกับใคร...คุณเจนอยากถามอะไรเหรอคะ คือ...เมื่อคืนฉันดูละคร...แล้ว...พอดี...นางเอกน่ะ...แอบชอบพระเอก...แต่นางเอกไม่รู้ว่าจะบอกยังไง...เพราะกลัวว่าพระเอกจะไม่ชอบ เจนจิราว่า สมหญิงพูดพาซื่อ โง่นะคะเนี่ย เจนจิราฟังแล้วถึงกับสะอึก โง่ยังไงเหรอสมหญิง เอ้า...ไม่รู้ค่ะ...แต่สมหญิงรู้ว่านางเอกละครเนี่ยโง่ทุกคน...คุณเจนไม่สังเกตุเหรอคะว่าพระเอกน่ะเกือบเสร็จนางอิจฉามาเกือบทั้งเรื่อง...แต่พอสุดท้ายนางเอกบรรลุโสดาบันก็เลยลุกมาทวงสิทธิของตัวเองคืน...อูย...ยิ่งพูดยิ่งมันขอระบายหน่อยนะคะ แล้วถ้าเป็นสมหญิง...สมหญิงจะมีวิธีอะไรที่ทำให้พระเอกรู้ว่าชอบเขาอยู่หรือเปล่า เจนจิราหยั่งเชิง จะไปยากอะไรคะ...ตอนแรกก็ต้องเรียกร้องความสนใจก่อน...แล้วเราก็ดูว่าถ้าพระเอกสนใจ...นั่นก็แสดงว่าเขาน่ะมีใจให้เรา สมหญิงบอกราวกับเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านความรัก เจนจิราครุ่นคิดตามคำพูดของสมหญิง เรียกร้องความสนใจเหรอ...? เจนจิราเดินครุ่นคิดไม่ตกมาตามทางในสถานี เรียกร้องความสนใจ...แล้วจะทำยังไง ระหว่างนั้นเจนจิราก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นใจเด็ดยืนรออยู่ หัวหน้า... พี่บอกแล้วไง...ถ้าเราอยู่กันสองคน...เรียกพี่เหมือนเดิมก็ได้...เมื่อคืน...พี่ไม่เห็นเรามาทานข้าว...เป็นอะไรหรือเปล่า พี่...เป็นห่วงเจนเหรอคะ ก็ใช่ซิ...แหม...ถ้าเกิดตัวเต็งเทพีกระบือปีนี้เป็นอะไรไปก็แย่น่ะซิ เจนจิราชะงักกึก แล้วนึกบางอย่างออก ก่อนที่จะพลั้งปากพูดออกไปไวเท่าความคิด แต่ปีนี้เจนว่าเจนจะไม่ลงค่ะ ใจเด็ดมีสีหน้าแปลกใจขึ้นมา คือ...เจนรู้สึกเบื่อๆ น่ะคะ เจนจิราบอก แต่ว่า... ใจเด็ดอึ้งๆ เจนตัดสินใจแล้วค่ะ...ถ้าพี่ไม่มีอะไรแล้ว...เจนขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ ว่าแล้วเจนจิราเดินผ่านหน้าใจเด็ดออกไปเลย ใจเด็ดงงว่าเจนจิราเป็นอะไร ครู่ต่อมาเจนจิราเดินหน้านิ่งมาตามทาง ก่อนจะหันกลับไปมองข้างหลังแล้วเห็นว่าใจเด็ดอยู่ไกลจนมองไม่เห็นแล้ว จึงรีบหลบแว้บเข้าหลังต้นไม้ก่อนจะเป่าปากโล่งอก ฟู่..! เจนจิรา มองไปข้างหลังอีกที ตอนนี้ก็รอให้พี่ใจเด็ดมาง้อ เจนจิราแอบอมยิ้มอย่างมีความหวัง เกริกไกรตกใจมาก เมื่อรู้ว่าเจนจิราจะไม่ยอมเป็นตัวแทนสถานีลงประกวด ยัยเจนไม่ลงประกวด ใจเด็ดพยักหน้ารับสีหน้าเครียด แล้วแกไม่ถามเหรอว่าทำไมน่ะ เกริกไกรย้อนถาม เห็นบอกว่าเบื่อๆ...ฉันเลยไม่อยากถามอะไรมาก แล้วคราวนี้จะให้ใครลงประกวดแทนละ ใจเด็ดครุ่นคิดก่อนจะมองหน้าเกริกไกร หมอ... เกริกไกรเข้าใจว่าใจเด็ดจะให้ตัวเองลงประกวด เฮ้ย ! ไอ้บ้า...ทะลึ่งละ...ฉันเป็นผู้ชายทั้งแท่งเว้ย ฉันไม่ได้จะให้หมอลงประกวดซะหน่อย...ฉันแค่จะบอกว่าปีนี้เราก็ไม่ต้องประกวดก็ได้ โน...ไม่ได้เลย..เทพีกระบือถือเป็นไม้ตายให้ชาวบ้านเห็นความสำคัญของควายเพื่อนตายของเราแต่โบราณ ฉันรู้...แต่ถ้าเจนเขาไม่ลงแล้วจะให้ทำไง ระหว่างนั้นมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่สรนุชจะเปิดผัวะเข้ามา โดยที่ใจเด็ดยังไม่ได้บอกว่าเชิญ สรนุชเห็นใจเด็ดกับเกริกไกรหน้าเครียดก็ชะงัก อุ้ย...ท่าทางคงคุยเรื่องเครียดกันอยู่...เดี๋ยวฉันมาใหม่ก็ได้ค่ะ สรนุชทำท่าจะเดินออกไป ใจเด็ดกับเกริกไกรหันมองหน้ากัน ก่อนที่ทั้งคู่จะตัดสินใจเรียกสรนุชพร้อมกัน คุณนุช ใจเด็ดกับเกริกไกรประสานเสียง สรนุชหันมามองสองหนุ่มอย่างงงๆ ว่าเรียกเธอทำไม ไม่นานหลังจากนั้น ใจเด็ดกับสรนุชก็พากันเดินทางมาที่วัด หลวงพ่อแปลกใจหลังจากรู้เรื่อง โยมจะลงประกวดรึ สรนุชนั่งฟังอยู่กับใจเด็ด เปล่าหรอกค่ะ...คือดิฉันมาเป็นตัวแทนของเพื่อนที่จะลงน่ะค่ะ สรนุชบอก แล้วโยมเจนล่ะ หลวงพ่อหมายถึงเจนจิรา เห็นว่าปีนี้เธอไม่อยากประกวดน่ะครับ...ผมก็เลยมาถามหลวงพ่อก่อนว่าเราสามารถให้คนนอกพื้นที่ประกวดได้หรือเปล่า ใจเด็ดบอก เอ...เรื่องนี้อาตมาก็ไม่ค่อยแน่ใจนะ...แต่คิดว่าน่าจะได้...ขนาดนางสาวไทย...อาตมายังเห็นชาติอื่นมาประกวดได้เลยนี่ สรนุชกับใจเด็ดมองหลวงพ่ออย่างแปลกใจ หลวงพ่อชะงักรีบเก็กหน้าขรึม อะแฮ่ม...อาตมาดูตอนที่ยังเป็นฆารวาสน่ะ สรนุชกับใจเด็ดถอนหายใจโล่งอก ระหว่างนั้นเสียงของโชคชัยดังขึ้น คุณนุช ! สรนุชกับใจเด็ดหันไปก็เห็นโชคชัยเดินขึ้นมาบนกุฏิ โชคชัยคลานเข่าเข้ามาก่อนจะก้มลงกราบหลวงพ่อ เออ...ไปไงมาไงละนายก คือ...ผมไปหาคุณนุชที่สถานีเมื่อเช้า...เห็นหมอบอกว่าคุณนุชมาวัดกับใจเด็ด...ผมก็เลยตามมาน่ะครับ อ๋อ...สรุปว่าไม่ได้มาหาอาตมา หลวงพ่อแซวเอา มาหาหลวงพ่อซิครับ...แต่พอดีผมทราบเรื่องที่คุณนุชจะลงประกวดเทพีกระบือ...ผมก็เลยรีบมา...เผื่อคุณนุชอยากได้คำปรึกษาอะไร ใจเด็ดฟังแล้วทำหน้าเซ็งนิดๆ ไม่ใช่ค่ะ...ฉันไม่ได้ประกวด...ยัยอรค่ะ...ที่ฉันมานี่เพื่อมาถามหลวงพ่อว่าถ้าไม่ใช่คนที่นี่จะลงประกวดได้มั้ย สรนุชว่า ทำไมจะไม่ได้ละครับ โชคชัยบอก สรนุชดีใจสุดขีด จริงเหรอคะ ครับ...ผมขอยืนยันด้วยเกรียติของนายกอบต.หนองระบือครับ สรนุชยิ้มให้โชคชัยด้วยความดีใจ ในขณะที่ใจเด็ดทำหน้าเซ็งเมื่อโดนขโมยซีนไปต่อหน้าต่อตา เวลาเดียวกัน เจนจิราชะเง้อรอใจเด็ดอยู่ที่หน้าบ้าน ทำไมยังไม่มาง้ออีกเนี่ย เจนจิราคิดไปคิดมา หรือว่า...พี่ใจเด็ดจะโกรธ เจนจิราครุ่นคิดอย่างลังเล ในขณะที่ใจเด็ดเดินหน้าเครียดมาตามทาง ระหว่างนั้นเสียงของเจนจิราดังขึ้น พี่... ใจเด็ดหยุดก่อนจะหันไปเห็นเจนจิราเดินเข้ามา ว่าไงเจน... คือ...เจนมาคิดๆ ดูแล้วเรื่องที่พูดกับพี่ไปเมื่อเช้าน่ะค่ะ ใจเด็ดงง สีหน้าสงสัยว่าเรื่องอะไร ก็เรื่องนางเทพีกระบือไงคะ ใจเด็ดเพิ่งถึงบางอ้อ คือ...เจนว่า... ไม่เป็นไร...ตอนนี้พี่หาคนประกวดแทนเราได้แล้ว ใจเด็ดบอก เจนจิราที่กำลังจะบอกว่าเธอยอมประกวดถึงกับอ้าปากค้าง เอ่อ...อ๋อ...ดีจังเลยค่ะ...แล้วใครเหรอคะ คุณอรน่ะ...คุณนุชแกให้คุณอรเป็นตัวแทนของสถานีเรา ใจเด็ดเดินเข้ามาตบไหล่ปลอบใจ ถ้ารู้สึกว่างานมันหนักก็บอกพี่นะ ใจเด็ดผุดยิ้มที่มุมปากให้กับเจนจิราก่อนจะเดินออกไป เจนจิราถึงกับอึ้งที่ทุกอย่างออกมาผิดคาด พอรู้เรื่องจากสมคิดที่มารายงาน ช่อผกาก็ออกอาการวีนแตกทันควัน ไม่จริง ! พี่เด็ดต้องไม่เอานังพวกนั้นลงประกวดแน่ ชาญณรงค์นอนคว่ำอยู่บนโซฟา โดยมีสมคิดคอยทายาที่หลังบริเวณแผลที่โดนมีดทิ่ม อยู่ไม่ห่าง เอ็งได้ยินมาถูกหรือเปล่า...ไอ้คิด ชาญณรงค์ถามย้ำ ยิ่งกว่าถูกอีกนาย...ถ้าผิดจากนี้นิดเดียว...ไอ้คิดให้นายกระทืบสามวันสามคืนเลยจริงๆ สมคิดการันตี ช่อผกาได้ยินอย่างนั้นก็ร้องกรี๊ดออกมา อ๊าย... ชาญณรงค์โมโห เว้ย ! นังผกา...แกจะแหกปากหาอะไร หรือว่าคุณหนูกลัวแพ้ครับ สมคิดออกความเห็นอีก ไอ้คิด...ไอ้เลว...แกคิดว่าความสวยฉันสู้คนอื่นหรือไง ไม่ใช่อย่างนั้น...คือ...ผมกำลังจะบอกว่าคุณหนูไม่ต้องกลัวแพ้หรอกครับ...เพราะยังไงเดี๋ยวนายท่านก็จัดการเหมือนกับปีที่แล้วแน่ๆ สมคิดว่า ช่อผกาหูผึ่ง จัดการ..? จัดการอะไรพ่อ ก็ไม่ได้ทำอะไร...พ่อก็แค่ยืดอายุการผ่อนหนี้ของพวกกรรมการออกไปให้นิดหน่อยเท่านั้นเอง ชาญณรงค์บอกหน้าตาเฉย นี่พ่อกำลังจะบอกว่าที่หนูชนะมาทุกปี เพราะติดสินบนกรรมการพวกนั้นใช่มั้ย เอ่อ...พ่อไม่ได้ว่าอย่างนั้น อ๊าย ช่อผกาเจ็บใจร้องกรี๊ดออกมา ชาญณรงค์กับสมคิดต่างพากันเอามือปิดหูแทบไม่ทัน ปีนี้พ่อไม่ต้องทำอะไรเลยนะ...หนูจะใช้ความสวยของหนูพิชิตตำแหน่งนางเทพีกระบือมาด้วยความสวยของหนูเอง พูดแค่นั้นช่อผกาก็เดินกระทืบเท้าเสียงปึงปังออกไปอย่างหงุดหงิด เอาไงดีครับนาย สมคิดถาม จะเอาไง...ก็ทำเหมือนเดิมนั่นแหละ...เรื่องอย่างนี้มันไว้ใจกันได้ที่ไหน...แล้วแกรู้หรือเปล่าว่าไอ้ใจเด็ดมันส่งใครเข้าประกวด สีหน้าชาญณรงค์ดูจะเป็นกังวลเอามากๆ สรนุชกลับมาที่สถานีบำรุงพันธุ์สัตว์ แล้วแจ้งเรื่องที่ไปหารือกับใจเด็ดและหลวงพ่อให้เพื่อนซี้รับรู้ อรอนงค์ตกใจ ฉันเนี่ยนะ จะตกใจอะไรคะคุณอร...หรือเธอจะส่งสุบินลงประกวดแทนละ สรนุชย้อนถาม พอเลย...แค่ฉันต้องแข่งไถนา...ชีวิตก็แย่พอแล้ว สุบินบอก เห็นสีหน้าอรอนงค์เครียดจัด สรนุชต้องเข้าตบไหล่ปลอบใจ เป็นไร...คิดซะว่ามันเป็นงานอย่างนึงซิ...กลับกรุงเทพฯเมื่อไหร่...ฉันจะเขียนรายงานให้เธอได้เป็นหัวหน้าแผนกบัญชีเลยเอ้า ไม่อ่ะ...ฉันทำไม่ได้หรอกนุช อรอนงค์ปฏิเสธ ได้ซิ...ไม่เห็นต้องทำอะไร...เธอก็แค่เดินๆ...แล้วพอกรรมการเขาถามก็แค่พูดว่าเธอเป็นคนรักเด็กกับรักสัตว์มาก....ค่ะ สรนุชบอกราวกับเป็นกูรูนางงาม นี่...มัวแต่พูดเล่นอยู่นั่นแหละ...แกรู้หรือเปล่าว่านางเทพีกระบือต้องทำอะไรบ้าง เอ่อ...ไม่รู้หรอก สุบินกับอรอนงค์ทำหน้าเซ็ง สรนุชพูดต่อ จะไปยากอะไร...เราไม่รู้ก็ถามคนรู้ก็สิ้นเรื่อง แล้วแกจะถามใคร สุบินถาม ระหว่างนั้นเสียงของโชคชัยดังขึ้น คุณนุช...คุณนุชอยู่มั้ยครับ ทั้งสามตาโตเหมือนได้คำตอบแล้ว ไม่นานนักโชคชัยก็เดินเข้ามา เห็นสรนุช สุบิน และอรอนงค์นั่งคุยกันอยู่ อ้าว...อยู่นี่กันเอง ใชคชัยเห็นสายตาที่ทั้งสามมองมาก็สงสัย มีอะไรหรือเปล่าครับ ด้านใจเด็ดกำลังดูชุดไทยที่เป็นชุดประจำของสถานี โดยมีภิรมย์ และสมหญิงยืนออกความเห็นอยู่ด้วย เป็นไง...พวกเราว่าคุณอรจะใส่ชุดนี้ได้มั้ย สบายครับ...คุณอรนะหัวหน้าไม่ใช่นังนี่ ภิรมย์แขวะสมหญิง จ้ะ...พ่อหุ่นดี...พ่อสเลนเดอร์ สมหญิงประชดกลับแล้วตบหัวภิรมย์เข้าให้ นี่...ก่อนว่าคนอื่นดูตัวเองซะก่อน หันมาพูดกับใจเด็ด ได้อยู่แล้วหัวหน้า...ถ้าคุณอรใส่ชุดนี้รับรองว่าตำแหน่งเทพีนางกระบือต้องเป็นของสถานีเราอย่างแน่นอน ใจเด็ดมองชุดไทยในมือยิ้มออกมาได้ ใจเด็ดเดินถือถุงเสื้อมุ่งหน้ามาที่เรือนรับรอง แต่แล้วใจเด็ดก็ต้องชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงคนเดินคุยกันมาตามทาง ก่อนที่จะเห็นว่าเป็นโชคชัย สรนุช และอรอนงค์นั่นเอง สรนุช โชคชัยและอรอนงค์เดินมาจนเห็นใจเด็ดยืนอยู่ก็หยุดเช่นกัน พวกคุณจะไปไหนกัน ฉันกำลังจะพาคุณนุชกับคุณอรไปดูชุดประกวดที่ตลาดน่ะ ใจเด็ดได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกหน้าชาไปพร้อมพยายามหลบถุงเสื้อ สรนุชสังเกตเห็นก็สงสัย ถุงอะไรน่ะ ใจเด็ดพูดไม่ออก เอ่อ... ไง...เอามาให้พวกฉันหรือเปล่า สรนุชจะเข้ามาดูถุงในมือของใจเด็ด แต่ถูกใจเด็ดกระชากกลับอย่างแรง จนทำให้ทุกคนอึ้งไป ผมไม่ได้เอามาให้คุณ สรนุชไม่เชื่อยี้ปากใส่ด้วยความหมั่นไส้ คุณใจเด็ดไปด้วยกันมั้ยคะ อรอนงค์ถาม อย่าดีกว่าครับ...ผมมีงานต้องทำอีกมาก...เชิญพวกคุณตามสบายเถอะครับ ชิ...ไปกันดีกว่าคะ สรนุชหันมาทางโชคชัย ครับ โชคชัยเดินนำสรนุชกับอรอนงค์ไปตามทาง ขณะที่ใจเด็ดทำท่าว่าจะเดินไปอีกทาง แต่ก็หยุดชะงัก แล้วหันไปมองตามทั้งสามคน พลางมองถุงเสื้อในมือ ด้วยความปวดร้าวลึกๆ ภายในใจ ไม่นานหลังจากนั้นโชคชัย กับสรนุชและอรอนงค์ เดินอยู่ในตลาดหนองระบือ รับรองครับว่าร้านนี้ต้องถูกใจคุณนุชกับคุณอรแน่นอน แสดงว่าเป็นร้านดังใช่มั้ยคะ สรนุชยิ้มระรื่น ครับ...ร้านนี้เป็นร้านดังที่สุดในหนองระบือเลยทีเดียว ไงอร...คราวนี้เธอไม่ต้องไม่สวยแล้ว...โอเค๊ สรนุชยิ้มให้เพื่อนซี้ ระหว่างนั้นโชคชัยหยุดที่หน้าร้านแห่งหนึ่ง ถึงแล้วครับ สรนุชกับอรอนงค์ที่ยิ้มอยู่พอหันมองมาที่ร้านก็ถึงกับยิ้มค้าง เมื่อเห็นว่าเป็นห้องเสื้อแบบโบราณประมาณยุค 60 เห็นจะได้ เข้าไปดูกันครับ โชคชัยชวน สรนุชบอกกับอรอนงค์ ข้างในอาจจะไม่ใช่อย่างที่เราคิดก็ได้...ไป สรนุชพยายามปลอบอรอนงค์ก่อนจะดึงอรอนงค์ตามโชคชัยเข้าไป สรนุชกับอรอนงค์มองแบบเสื้อผ้าที่อยู่ภายในร้าน ทั้งสองต่างก็ทำหน้าไม่ถูก ระหว่างนั้นป้าเจ้าของร้านเดินออกมา สวัสดีจ้ะนายก...มาดูเสื้อหรือไง ครับ... โชคชัยไหว้ทักทาย ป้ารีบเดินเข้าไปหาสรนุชทันที แหม...สวยจังเลยหนู... หันมาพูดกับโชคชัย ตาถึงจริงๆ เลยนะนายก...ไงคะ...จะมาซื้อชุดพาแฟนออกงานเหรอคะ คำพูดของป้าเจ้าของร้านทำเอาโชคชัยถึงกับเขิน แต่สรนุชรีบพูดขึ้น อุ้ย...ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่อะไรจ๊ะ...ไม่ใช่แฟนนายกหรอกเหรอ ค่ะ...ไม่ใช่แฟนแล้วก็ไม่ได้ไปออกงาน...คือ...เราจะมาดูชุดที่จะใช้ประกวดเทพีนางกระบือน่ะค่ะ อ้าว...อุ้ย...งั้นโทษนะจ้ะ.. ป้าไปมองอรอนงค์ ได้...หนูใช่มั้ยที่จะประกวด ค่ะ ป้ามองสำรวจสัดส่วน ได้...เดี๋ยวป้าเอามาให้เลือกนะ ป้าเจ้าของร้านเดินออกไป สรนุชกับอรอนงค์มองหน้ากันเจื่อนๆทั้งคู่ เวลาเดียวกันใจเด็ดมองชุดในมือ ก่อนจะเก็บมันลงกล่อง ระหว่างนั้นเกริกไกร ภิรมย์และสมหญิงเปิดประตูเข้ามาในสำนักงานพอดี อ้าว...นั่นมันชุดที่จะใช้ประกวดนี่คะหัวหน้า ทำไมเก็บซะละครับ...พวกคุณแกไม่ใส่เหรอครับ ภิรมย์สงสัย ใจเด็ดปิดกล่องก่อนจะเก็บมันเข้าตู้ดังเดิม นายกเขาอาสาพาคุณอรไปเลือกชุดใหม่น่ะ เกริกไกรตกตะลึง อะไรนะ...แกว่าใครพาคุณอรไปนะ ใจเด็ดย้ำ นายกโชคชัยไง นายกโชคชัย เกริกไกรสีหน้าเครียด แกไม่รู้แปลกๆ บ้างหรือไงวะไอ้เด็ด แปลก..? เรื่องอะไร เอ้า...ก็พักนี้นายกเขามาที่สถานีเราบ่อยๆ...ฉันว่านายกเขาต้องติดใจอะไรที่นี่แน่ๆ ใจเด็ดนิ่งไปไม่อยากจะบอกว่า ความรู้สึกของเขารู้ว่าโชคชัยชอบสรนุช ฉันว่าแกอย่าคิดมากเลย...นายกเขาอาจจะต้องการให้งานทำขวัญควายออกมาดีที่สุดก็ได้ แม้ว่าปากใจเด็ดจะพูดอย่างนั้นแต่เกริกไกรก็ยังไม่หายกังวล ขณะที่ใจเด็ดเองก็รู้ว่ามันเป็นคำพูดปลอบใจตัวเองนั่นเอง ด้านสรนุชกับอรอนงค์มองชุดในมือสีหน้าเจื่อนๆ ป้าเจ้าของร้านอธิบายฉอดๆ นี่เลย...ชุดนี้ เพชรา เชาวราษฏร์ ตอนที่ดังๆ ชอบใส่ชุดนี้มาก เอ่อ...แต่หนูว่ามันไม่ค่อยเหมาะกับการประกวดเท่าไหร่...ป้ามีชุดใหม่มั้ยคะ อรอนงค์ท้วง เหรอ...งั้นลองชุดนี้ ป้าบอก ว่าแล้วก็หยิบอีกชุดมาให้สองสาวดู นี่...งั้นชุดนี้ต้องเหมาะแน่ๆ...เป็นชุดของสวลี ผกาพันธ์ สรนุชอึ้งกิมกี่ เอ่อ... ไง...สวยนะป้าว่า...มันออกแนวปัดโธ่ไง อรอนงค์ท้วง แนวเรทโทมั้งคะ เออ...นั่นแหละ คุณป้ามีแบบว่า...ที่ใหม่ที่สุดในร้านมั้ยคะ สรนุชถามขึ้น ใหม่ที่สุดเหรอ...แน่ใจนะว่าใส่ได้...ชุดนี้มันเปรี้ยวนา ว่าแล้วป้าเจ้าของร้านก็หยิบชุดเสื้อเปิดไหล่นิดหน่อยกับกางเกงขายาวออกมา นี่เลย...ชุดนี้มนฤดี...ยมาภัย...ใส่ตอนเล่นเรื่องบ้านทรายทอง สรนุชกับอรอนงค์ถึงกับเซถลากันไป โชคชัยหน้าเจื่อนรู้ว่าทั้งสองไม่ค่อยชอบนั่นเอง โชคชัยเดินออกมาจากร้านเสื้อพร้อมกับสรนุชและอรอนงค์ ถ้าคุณอรไม่ถูกใจเดี๋ยวผมขับรถไปดูจังหวัดใกล้ๆให้ก็ได้นะครับ อุ้ย...ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ...แค่นี้อรก็เกรงใจคุณโชคชัยจะแย่อยู่แล้ว อรอนงค์เกรงใจ เกรงใจอะไรกันครับ...ถ้าถึงวันงานแล้วคุณอรไม่สวย...คุณนุชอาจจะโทษผมได้ อ้าว...เห็นนุชเป็นคนอย่างนั้นเหรอคะ โชคชัยหัวเราะร่าที่ได้แหย่แซวสรนุช ระหว่างนั้นเสียงของชาญณรงค์ก็ดังขึ้น น้องอร อรอนงค์สะดุ้งโหยง ก่อนที่จะหันไปเห็นชาญณรงค์ในสภาพไม่เต็มร้อย หัวเป็นแผล หลังเป็นรู เดินเข้ามา ผู้พัน ช่างบังเอิญจังนะจ๊ะ...อย่างนี้เขาเรียกว่าบุพเพสันนิวาสแน่ๆ เลย สรนุชได้ยินที่ชาญณรงค์พูดก็รู้สึกแปลกใจ อ้าว...นายก... ชาญณรงค์มองทั้งสามคนด้วยความประหลาดใจ มาทำอะไรกันที่นี่ พอดีผมมาเป็นเพื่อนคุณนุชกับคุณอรเลือกชุดประกวดวันงานทำขวัญควายน่ะครับผู้พัน ชาญณรงค์ตื่นเต้นออกนอกหน้า จริงซิ...พี่ลืมไปเลยว่าน้องลงประกวด...ถ้าอย่างนั้น เอ่อ...ไม่ทราบว่าจะว่าอะไรมั้ยครับถ้าผมจะขอโอกาสเลี้ยงฉลองให้กับตำแหน่งเทพีกระบือให้กับน้องอรเขาล่วงหน้า ทุกคนได้ยินอย่างนั้นก็ทำหน้าเหวอกันไป ทางด้านสุบินเดินมาเลียบๆ มองเมียงไปที่คอกก็เห็นเจนจิรากำลังทำงานหน้าตาเคร่งเครียดอยู่ สุบินออกอาการกล้าๆกลัวๆ ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง สุบินตัดสินใจ เอาวะ ว่าแล้วสุบินก็เดินเข้าไปหาเจนจิราที่กำลังทำงานอยู่ เอ่อ... สุบินไม่รู้จะพูดว่าไงเลยทักแบบแข็งๆ หวัดดีครับ เจนจิราชะงักก่อนจะหันมาเห็นสุบิน เจนจิราทิ้งคราดในมือก่อนจะเดินหนีไป สุบินรู้อยู่แล้วว่าเจนจิราจะเดินหนีเลยวิ่งไปดักหน้า ผมบอกว่าผมขอโทษแล้วไง เจนจิราไม่สนใจ เมื่อสุบินมาดักหน้าเธอก็หมุนกลับอีกทาง แต่สุบินก็วิ่งมาดักอีก เจนจิราหันกลับจะเดินหนี สุบินจึงตัดสินใจคว้ามือของเจนจิราเอาไว้ เจนจิราชะงักไปแล้วมองที่มือของสุบินที่จับมือเธอ สุบินเองก็เกิดความรู้สึกแปลกๆ ชั่วแวบหนึ่งขึ้นมาในใจ คุณต้องการอะไร...คุณอยากให้ฉันทำในสิ่งที่ใจบอก...ฉันก็ทำแล้ว...แล้วมันเป็นยังไง ผมอยากให้คุณสอนผมไถนา เจนจิราอึ้งปนงง อะไรนะ สุบินพูดอย่างนั้นออกไปเพราะต้องการใช้เรื่องการแข่งไถนามาคุยกับเจนจิรา และเพื่อต้องการเปลี่ยนเรื่องเพราะไม่อย่างนั้นเจนจิราอาจจะจมอยู่กับเรื่องเก่าๆ แต่เจนจิรากลับเข้าใจไปเรื่องอื่น ใช่...ฉันมันเป็นควาย...พอใจยัง เจนจิราสะบัดมือสุบินออกก่อนจะเดินออกไป สุบินเองก็งงไม่แพ้กัน อะไรวะ...บอกให้สอนไถนา...แล้วมันเป็นควายตรงไหน สุบินเพิ่งนึกออก เฮ้ย! หรือว่าเธอคิดว่าเราให้เธอเป็นควาย ยิ่งคิดก็ยิ่งตกใจ โอ๊ย...! ทำไมมันเป็นอย่างนี้วะ เวลาเดียวกันใจเด็ดกับภิรมย์กำลังช่วยกันต้อนลูกควาย ใจเด็ดกระโดดคว้าลูกวัวตัวหนึ่งเอาไว้ได้ ก่อนจะตะโกนเรียกเกริกไกร ได้แล้วหมอ เกริกไกรยืนเหม่อมองไปทางหน้าสถานี จนใจเด็ดต้องตะโกนเรียกอีกครั้ง หมอ เกริกไกรเริ่มรู้สึกตัว มาแล้วๆ เกริกไกรรีบพุ่งเข้ามาหาลูกควายที่อยู่วงแขนของใจเด็ดกับภิรมย์พร้อมกับเข็มฉีดยาในมือ แต่ทันใดนั้นเสียงของภิรมย์ก็ร้องขึ้น โอ๊ย เป็นไร ใจเด็ดสงสัย ภิรมย์นิ่งไปก่อนจะหงายหลังล้มตึง เห็นเข็มฉีดยาปักอยู่คาคอ เฮ้ย ! ภิรมย์...ภิรมย์ ใจเด็ดหันไปมองเกริกไกร เกริกไกรอึ้งไปได้แต่ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก ที่ร้านคาราโอเกะแห่งนั้น เสียงร้องเพลงดังแทรกเข้ามา ท่าฉลอม...กับมหาชัย เป็นผลงานของชาญณรงค์กำลังยืนร้องเพลงอยู่ภายในห้องคาราโอเกะส่วนตัว โดยมีสรนุช อรอนงค์ และโชคชัยนั่งฟังอยู่อย่างเบื่อๆ จะคิดทำไมว่าไกล...เชื่อมความรักไว้ดีกว่า ชาญณรงค์ร้องไปก็พยายามส่งสายตามาที่อรอนงค์ อรอนงค์พยายามหลบตา สรนุชมองอาการของผู้พันชาญณรงค์ก็รู้เลาๆ ว่าชาญณรงค์กำลังจีบอรอนงค์ ชาญณรงค์ยังร้องเพลงต่อเนื่อง ก่อนจะเห็นว่าท่าทางคนฟังเบื่อๆ เลยพูดขึ้นกลางเพลง ไม่สนุกกันเหรอครับ ผมว่าผู้พันลองเปลี่ยนเป็นเพลงเร็วๆ ดีมั้ยครับ โชคชัยเชียร์ต่อ เพลงเร็ว...อ๋อ...ได้เลย ว่าแล้วก็ร้องเพลงท่าฉลอมกลายเป็นแร๊พซะงั้น บอกเพียงซักคำว่าไม่รักจะหักใจลา...ซ่อนตัวตามประสา...จะหนีซ่อนหน้า...ห่างไกล ทุกคนอึ้งไป ชาญณรงค์หัวเราะขำอยู่คนเดียว ล้อเล่นนิดๆ หน่อยๆ น่ะครับ...เพลงเร็วใช่มั้ย ชาญณรงค์หันไปเลือกเพลง สรนุชได้ทีหันไปแหย่อรอนงค์ ฮัลโหล อรอนงค์สะดุ้ง อะไร เปล่า...ฉันแค่ลองดูว่าเธอได้ยินมั้ย...หรือว่ากำลังอินไปกับเพลง อินอะไรเล่า แหม...ก็ผู้พันเขาอุตส่าห์ร้องเพลงสารภาพรักซะขนาดนี้ พูดอะไรนะนุช... อรอนงค์บอกฉุนๆ เอ้า...ก็เล่นส่งสัญญาณความถี่สูงมาให้ซะขนาดนี้...ถ้าไม่ใช่ฉันยอมให้เตะเลย ระหว่างนั้นเสียงเพลง เล่นของสูง ดังขึ้น ทุกคนหันไปเห็นชาญณรงค์โยกหัวในมาดหนุ่มร็อก รู้ว่าเสี่ยง...แต่คงต้องขอลอง ทุกคนหน้าเจื่อนลงอีกเพราะเสียงของชาญณรงค์ไม่ได้เข้ากับเพลงเลยแม้แต่น้อย รู้ว่าเหนื่อย...ถ้าอยากได้ของที่อยู่สูง... ชาญณรงค์ตั้งใจส่งประโยคนั้นให้กับอรอนงค์ ส่วนโชคชัยก็แอบมองสรนุช อินไปกับเพลงท่อนที่ชาญณรงค์ร้องเช่นกัน สรนุชไม่รู้ตัวว่าถูกโชคชัยแอบมองเพราะเอาแต่ขำอรอนงค์ สรนุชนึกสนุก ลุกขึ้น อ้าว...จะไปไหนน่ะนุช ห้องน้ำ สรนุชรีบหันไปชวนโชคชัย ไปห้องน้ำกันมั้ยคะ...เราจะได้ปล่อยให้ผู้พันเขาเล่นของสูงไป ได้ครับ ฉันไปด้วย อรอนงค์จะลุกตาม สรนุชกดไหล่อรอนงค์ให้ลงนั่งเหมือนเดิม รออยู่นี่แหละ...เดี๋ยวผู้พันเขาปีนขึ้นมาแล้วไม่เจอหรอก สรนุชหันมาพูดกับชาญณรงค์ ฝากอรด้วยนะคะผู้พัน ชาญณรงค์ยิ้มกริ่มที่สรนุชเปิดโอกาส ได้เลยครับ สรนุชแอบอมยิ้มก่อนจะรีบเดินออกไปกับโชคชัย ชาญณรงค์ส่งยิ้มให้อรอนงค์ก่อนจะร้องเพลงเข้าที่ท่อนฮุกดังสุดเสียง ได้เกิดมาเจอเธอทั้งที...ไม่ว่ายังไงจะลองดีซักวัน...อยากรักก็ต้องเสี่ยง...ไม่อยากให้เธอเป็นเพียงภาพในความฝัน อรอนงค์ทำหน้าเบ๊อยากจะร้องไห้ให้ได้ สรนุชเดินอมยิ้มมาตามทาง ระหว่างนั้นโชคชัยพูดขึ้น ขำอะไรเหรอครับ ก็ถ้าผู้พันแกชอบยัยอรจริงๆ คงขำดีพิลึก โชคชัยได้ยินอย่างนั้นก็มีสีหน้าเศร้าลง เพราะคุณอรแกอยู่สูงเกินกว่าที่คนอย่างผู้พันจะเอื้อมถึงเหรอครับ โชคชัยจงใจพูดเปรียบเปรยกับตัวเองเพื่อไม่ให้สรนุชรู้ ใครบอกละคะ...คนที่สูงน่ะผู้พันต่างหาก โชคชัยงง อะไรสูงเหรอครับ อายุค่ะ โชคชัยอมยิ้มตามสรนุช ก่อนจะลองเลียบๆเคียงๆพูดขึ้น ถ้ามีคนมาแอบชอบคุณนุช...แล้วเขาต่ำต้อยเหมือนในเพลง...คุณนุชคิดยังไงครับ สรนุชฟังแล้วแปลกใจ โชคชัยรีบทำเป็นไก๋ เอ่อ...คือผมอยากรู้มุมมองของผู้หญิงน่ะครับ...ถ้าผู้ชายต่ำต้อยกว่า...ผู้หญิงจะรู้สึกยังไง ถ้าเป็นนุช...ความรักก็คือความรักค่ะ...ไม่ได้ขึ้นว่าสูงหรือต่ำ...สำหรับนุช...ขึ้นอยู่ที่ว่าเขาจะทำให้นุชรักเขาได้หรือเปล่า พูดจบสรนุชก็เดินต่อ ขณะที่โชคชัยนิ่งและคิดตามคำพูดของสรนุชเหมือนกำลังตัดสินใจบางอย่าง 
|
มิกัง
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Link |
||||||||||||
