Group Blog
All Blog
|
กระบือบาล ตอนที่ 6 (ต่อ)  สุบินเห็นสรนุชอึ้งจึงรีบเข้ามาตะล่อมให้สรนุชเห็นด้วยกับความคิดของเขา ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเหรอ...? สรนุชคิดหนัก ถูกต้อง...เป็นไงแผนฉันเข้าท่ามั้ย สุบินดี๊ด๊าคิดว่าสรนุชเห็นงามตามด้วยแน่ๆ อืม...งั้นฉันว่าแกต้องเตรียมลูกปืนเอาไว้อีกนัดแล้วละ สรนุชบอก อรอนงค์ สงสัย อีกนัด..? แกจะเอาไปยิงอะไรเหรอนุช สรนุชพูดพร้อมกับลุกขึ้นเอาเรื่องสุบิน ก็ยิงมันไง สรนุชปรี่เข้าไปหาสุบินจะเอาเรื่อง สุบินรีบวิ่งไปหลบหลังอรอนงค์ เว้ย ! ยัยนุช...นี่ฉันช่วยแกนะ ช่วยให้วุ่นมากกว่าเดิมน่ะซิ ใช่...จัดการเลย...อรอนงค์เบี่ยงตัวหลบ ออกไปเลย อรอนงค์ช่วยจับตัวสุบินออกมาให้สรนุช แต่สุบินกลับวิ่งหนีออกไป สรนุชกับอรอนงค์พยายามวิ่งไล่จับกันจนวุ่นวาย เวลาผ่านไป พระจันทร์ส่องแสงกระจ่างฟ้ายามดึก เวลานั้นสรนุชนั่งพิมพ์บันทึกอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องนอน อรอนงค์นอนหลับอุตุอยู่บนเตียง การถ่ายทำวันแรกเต็มไปด้วยความวุ่นวาย...ทั้งหมดนี่เป็นเพราะยัยช่อผกาคนเดียว สรนุชนิ่งไปใช้ความคิดก่อนจะพิมพ์ต่อ ไม่ใช่ซิ...ทั้งหมดเป็นเพราะนายใจเด็ดนั่นต่างหาก สรนุชกัดฟันอย่างคั่งแค้น จนเจ็บแก้ม อูย ! ฮึ่ยย์...ที่ฉันเป็นอย่างนี้ก็เพราะนาย...ทำไมทุกคนต้องคิดว่าฉันเป็นแฟนกับคนอย่างนั้นด้วย ระหว่างนั้นเสียงอรอนงค์ดังขึ้น ก็เพราะว่าเธอสองคนเหมาะสมกันไง สรนุชสะดุ้งสุดตัวตกใจเพราะคิดว่าอรอนงค์หลับไปแล้ว สรนุชระล่ำระลัก อะไรของเธอ...เหมาะสมอะไร ชิซูกะจังเธอน่ะเหมาะกับโนบิตะที่สุดแล้ว ที่แท้อรอนงค์ละเมอ สรนุชถึงกับอึ้งอ้าปากค้าง ทั้งโล่งอกทั้งขำ เฮ้อ...เพื่อนฉัน...ละเมอเป็นการ์ตูนพีเรียดซะงั้น สรนุชฉุกคิดขึ้นมา แล้วทำไมเราต้องตกใจด้วย...ในเมื่อเราไม่ได้คิดอะไรกับหมอนั่นซะหน่อย.. พร้อมกับปิดคอมพ์ ไอ้สุบินบ้า...เอาคิดบ้าๆ อะไรมาใส่หัวฉันเนี่ย สรนุชสูดลมหายใจลึกตั้งสติ เราไม่เคยได้ยินว่าเราเป็นแฟนกับหมอนั่น...เราต้องไม่คิด...เราต้องไม่คิด รุ่งเช้าสรนุชเปิดประตูผัวะออกมาจากห้องนอนด้วยสภาพขอบตาดำคล้ำหัวกระเซิง ทำไมฉันเลิกคิดไม่ได้เนี่ย ระหว่างนั้นมีเสียงบางอย่างดังขึ้นมาจากมุมหนึ่งที่บริเวณด้านนอกเรือนรับรอง สรนุชชะงักหันขวับทันที เป็นใจเด็ดนั่นเองซึ่งกำลังจับกาละมังผ้าที่หล่นหมุนอยู่ให้หยุดนิ่ง ก่อนจะมองไปทางเรือนรับรองให้แน่ใจว่าไม่มีใครตื่นเพราะความซุ่มซ่ามของเขา ใจเด็ดเบาใจเมื่อไม่เห็นการเคลื่อนไหวจากภายในบ้านก่อนที่เขาจะหันมาเก็บเสื้อผ้าที่แขวนตากอยู่ที่ราว ตากผ้าตอนกลางคืนอย่างนี้แล้วเมื่อไหร่มันจะแห้ง จังหวะนั้นอีกมุม สรนุชเดินย่องออกมาจากภายในบ้าน แต่แล้วก็ตกใจเมื่อเห็นช่วงตัวของชายคนหนึ่งอยู่เสื้อผ้า เหมือนว่าใจเด็ดเก็บผ้ากันคนละฝั่งกับที่สรนุชเดินออกมาเลยทำให้สรนุชไม่เห็นว่าเป็นใจเด็ด ต้องเป็นพวกโรคจิตชอบขโมยกางเกงในแน่ๆ สรนุชหันซ้ายหันขวาหาอาวุธ แล้วจึงหยิบไม้กวาดที่วางอยู่ขึ้นมาแล้วค่อยๆย่องไปที่ราวตากผ้า โรคจิตใช่มั้ย...ต้องเจออย่างนี้...ย้ากก จังหวะที่สรนุชยกไม้ขึ้นจะตี เป็นจังหวะเดียวกับที่ใจเด็ดดึงผ้าออกพอดี ทั้งคู่เห็นกันก็ตกใจตะโกนออกมาพร้อมกัน ห๊า / เฮ้ย ทว่าสรนุชยั้งมือไม่ทันจึงฟาดไม้กวาดลงหัวใจเด็ดเต็มๆ โป๊ก ! โอ๊ย ! นี่คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย ใจเด็ดโวย สรนุชรีบทิ้งไม้กวาดทันที เอ้า...ก็ใครจะไปรู้ว่าเป็นนาย...แล้วอีกอย่างนายทำอย่างนี้แล้วฉันเข้าใจผิดก็ไม่ใช่ความผิดฉัน...เพราะนายต่างหาก ใจเด็ดรีบเบรกทันที พอๆ ละ...ผมไม่อยากฟังคุณบ่นมากไปกว่านี้ สรนุชแอบยิ้มสะใจ ถือว่าหายกันกับที่ฉันโดนตบก็เพราะนายแล้วกัน ใจเด็ดได้ยินไม่ชัด อะไรนะ เปล๊า ! แล้วนายมาหาฉันแต่เช้ามีอะไร ใจเด็ดระบายลมหายใจสีหน้าเซ็งก่อนจะเดินไปหยิบห่อยามาส่งให้สรนุช เผื่อมันจะทำให้แก้มคุณดีขึ้น สรนุชอึ้งไปเพราะไม่คิดว่าใจเด็ดจะเป็นห่วงเธอ แต่แล้วใจเด็ดกลับพูดต่อ เมื่อคืนนายกโชคชัยเขาเอามาฝากไว้ให้คุณ...แต่ผมเห็นว่ามันดึกแล้ว สรนุชชะงักไป รู้สึกผิดหวังขึ้นมายังไงบอกไม่ถูก สรนุชกระชากห่อยามา ขอบใจ... แล้วพูดประชดออกมา คุณโชคชัยทำไมถึงได้เป็นคนดีขนาดนี้ ได้ผล...ใจเด็ดมีแอบเคือง ...ขนาดเขาไม่ได้เป็นสาเหตุยังเอายามาให้...ไม่เหมือนใครบางคน ใคร...? เปล่า...ฉันก็พูดไปอย่างนั้นแหละ...หมดธุระแล้วใช่มั้ย ยังมีอีกเรื่อง...วันนี้ถ้าคุณจะออกไปถ่ายละครก็ให้เจนเขาพาไปแล้วกัน แล้วนายละ ผมมีประชุมเรื่องงานขวัญควาย...งานนี้ผู้นำชุมชนทุกคนต้องไปเพราะเป็นงานใหญ่ประจำตำบล จะไปไหนก็ไปเถอะ...พวกฉันดูแลตัวเองได้ ใจเด็ดมองหน้าสรนุชก่อนจะเดินหน้านิ่งไร้ความรู้สึกออกไป สรนุชมองตามยี้ปากหมั่นไส้ ชิ...จะเบ่งว่าตัวเองเป็นผู้นำชุมชนก็บอกมาเถอะ แต่แล้วสรนุชดันนึกขึ้นได้ ผู้นำชุมชน สรนุชนิ่งไปเพราะความคิดบางอย่างแวบขึ้นมาในหัว ใจเด็ดเดินมาตามทาง ระหว่างนั้นเสียงสรนุชดังขึ้น รอด้วย ใจเด็ดชะงักก่อนจะหันมาแล้วเห็นสรนุชวิ่งเข้ามา ฉันขอไปด้วยได้มั้ย ใจเด็ดมองสรนุชด้วยความสงสัย คุณจะไปทำไม เอ่อ...คือ สรนุชรีบหาข้อแก้ตัว ก่อนจะมองเห็นถุงยาในมือตัวเองที่ใจเด็ดให้เอาไว้ อ๋อ...งานนี้คุณโชคชัยไปด้วยใช่มั้ย ใจเด็ดชะงักไปนิดหนึ่ง ใช่...มีอะไร เอ้า...ก็ฉันอยากไปขอบคุณคุณโชคชัยที่เอายามาให้ฉันน่ะ ใจเด็ดได้ยินอย่างนั้นก็เหมือนอารมณ์ขึ้นโดยไม่รู้ตัว ไม่ได้ สรนุชมองด้วยความสงสัย ใจเด็ดเริ่มรู้ตัวเอง แปลกใจตัวเองนิดนึง รีบเสพูดเรื่องอื่น วันนี้เป็นการประชุมที่สำคัญ...ถ้าคุณจะไปพบนายกแค่นั้นก็ไม่เป็นไร...เดี๋ยวผมจะบอกนายกเขาให้เอง ใจเด็ดพูดจบแล้วก็เดินออกไปเลยเพื่อตัดบท แต่สรนุชยิ่งได้ยินคำว่าสำคัญก็ยิ่งอยากไป นี่... ใจเด็ดหยุดกึกหันกลับมาพูดเสียงแข็ง ผมบอกว่าไปไม่ได้ ใจเด็ดหันหลังเดินออกไป สรนุชเดินตาม ใจเด็ดหันมาแล้วชี้หน้า สรนุชหน้าง้ำลง อะไรของเขา... สรนุชครุ่นคิด ท่าทางลับๆล่อๆอย่างนี้...แสดงว่างานนี้ต้องสำคัญมากแน่ๆ สรนุชมองตามใจเด็ดที่เดินออกไปอยู่ครู่ ก่อนจะตัดสินใจค่อยๆย่องตามใจเด็ดไปติดๆทันที ใจเด็ดเดินตรงมาที่รถกะบะ สรนุชแอบเดินตามมาติดๆ สรนุชมองไปที่ท้ายกะบะของใจเด็ดที่บรรทุกฟางอยู่เต็มก็เกิดความคิดทันที สรนุชค่อยๆ ย่องตามใจเด็ดหวังว่าจะกระโดดขึ้นไปที่ท้ายกระบะ แต่แล้วใจเด็ดกลับหยุดก่อนจะหันมองมาทางด้านหลัง คอยมองว่าสรนุชตามมามั้ย สรนุชเบรกตัวโก่งก่อนจะรีบหลบหลังต้นไม้ได้ทันเวลา ใจเด็ดไม่เห็นสรนุชเลยเดินไปที่รถต่อ สรนุชชะโงกหน้าออกจากต้นไม้ พอเห็นใจเด็ดเดินไปที่รถก็รีบย่องออกจากต้นไม้ทันที แต่แล้วสมหญิงวิ่งเข้ามา หัวหน้าคะหัวหน้า สรนุชถึงกับเบรกเอี้ยด...แล้วรีบหลบเข้าไปหลังต้นไม้ต่อ วันนี้หัวหน้าจะให้ฉีดยาเด็กๆ คอกไหนคะ สมหญิงถาม ถ้ายาของหมอเขาพอก็ฉีดทุกคอก...แต่ถ้าไม่พอก็เลือกฉีดตัวที่จะเอาไปในวันงานก่อน ได้ค่ะ สมหญิงจะเดินออกไป ใจเด็ดก็จะเดินขึ้นรถ สมหญิงนึกขึ้นมาได้ เออ...แล้วหัวหน้าจะให้ฉีดเจ้าใหญ่ก่อนหรือว่าตัวเล็กก่อนดีคะ...เพราะถ้าฉีดตัวใหญ่ก่อน...เจ้าตัวเล็กก็อาจจะไม่พอ...แต่ถ้าฉีดเจ้าตัวเล็กก่อน...ตัวใหญ่ๆ ก็ไม่พอเหมือนกัน ใจเด็ดพูดรีบๆ เรื่องนี้หมอเขารู้ว่าต้องทำยังไง...เธอไม่ต้องกลัวหรอก ใจเด็ดเตรียมจะเดินขึ้นรถ สมหญิงนึกขึ้นได้เลยถามต่ออีก เออ...หัวหน้าคะ ใจเด็ดหยุดอีก แล้วงานปีนี้จัดเหมือนเดิมใช่มั้ยคะ ใช่... ระหว่างนั้นสรนุชค่อยๆ ย่องออกจากต้นไม้เพราะเห็นว่าใจเด็ดถูกเบี่ยงเบนความสนใจโดยสมหญิงอยู่ มันต้องอย่างนี้ซิ...ชุดปีที่แล้วซื้อมายังใส่ไม่ได้ถึงวันเลย...รับรองว่าปีนี้สมหญิงต้องสวยที่สุดแน่นอน สรนุชย่องขึ้นมาที่ท้ายกะบะ ระหว่างนั้นสมหญิงหันมาเห็นพอดี เลยจะเรียกเอาไว้ เอ่อ... ใจเด็ดตัดบทเพราะรีบ สมหญิง...ฉันรีบไปประชุม...มีเรื่องอะไรก็เก็บเอาไว้คุยตอนฉันกลับมาแล้วกัน สมหญิงงง เพราะกำลังจะบอกเรื่องสรนุชแอบขึ้นรถระบะแต่โดนใจเด็ดตัดบทเสียก่อน อ้าว สรนุชรีบนอนหลบหลังกองฟางที่อยู่บนรถ ใจเด็ดรีบไปเลยไม่ทัน เวลาเดียวกันนั้น เกริกไกร เจนจิราและภิรมย์กำลังช่วยกันจับลูกควายที่อยู่ภายในคอก ระหว่างนั้นสุบินกับอรอนงค์เดินเข้ามา สวัสดีครับทุกคน ทุกคนหันมาก็เห็นสุบินกับอรอนงค์เดินเข้ามา อ้าว...คุณอร...คุณสุบิน... เกริกไกรมองหาสรนุช อ้าว...แล้วคุณนุชละครับ อรอนงค์ งง ไม่ได้อยู่แถวนี้เหรอคะ ไม่นี่คะ.. เจนจิราบอก สุบินแปลกใจ ไปไหนอีกเนี่ย จังหวะนั้นสมหญิงเดินเข้ามาพอดี หมอคะ...หัวหน้าบอกว่าให้หมอจัดการเรื่องฉีดยาให้เด็กๆ ได้เลยค่ะ เกริกไกรพยักหน้ารับทราบ สมหญิงเห็นอรอนงค์กับสุบินก็นึกออกรีบปรี่เข้าไปถามให้หายข้องใจ อุ้ย...คุณคะ...คุณนุชแกไปไหนเหรอคะ ไม่รู้เหมือนกัน...พวกฉันตื่นมาก็ไม่เห็นแล้ว อรอนงค์บอก แต่ฉันเห็นค่ะ สมหญิงว่า อ้ะ...นังนี่ชักจะกวนๆนะ...ในเมื่อเห็นแล้วจะถามทำไมว่าคุณนุชแกไปไหน ภิรมย์เอ็ด เอ้า...ก็ฉันเห็นว่าคุณนุชแกกระโดดขึ้นรถกะบะไปกับหัวหน้า...แต่ฉันไม่รู้ว่าเขาไปไหนนี่ ทุกคนได้ยินที่สมหญิงพูดก็ทำหน้าสงสัยขึ้นมาทันที โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...เจนจิรา รถของใจเด็ดขับแล่นมาตามทาง ที่ท้ายรถกระบะ...สรนุชค่อยๆชะโงกหน้าขึ้นมาจากกองฟาง ขณะที่มือก็เกาหยิกๆ ไม่ถึงอีกเหรอเนี่ย...ฉันคันจะแย่อยู่แล้ว...อูย รถของใจเด็ดวิ่งมาถึงหน้าประตูวัดพอดี ทันใดนั้นใจเด็ดหักเลี้ยว เข้าประตูวัด สรนุชที่เอาแต่เกาไม่ทันระวังก็เลยเซล้มไปตามแรงเหวี่ยง และยิ่งตกใจเมื่อเห็นกองฟางที่ถูกแรงเหวี่ยงล้มใส่ตัว เว้ย ใจเด็ดไม่ได้ยิน เลี้ยวเข้ามาจอดใต้ร่มไม้ แล้วก้าวลงจากรถ ระหว่างนั้นสรนุชทนความคันจากฟางไม่ไหวก็โผล่พรวดขึ้นจากกองฟางที่สุมอยู่ท่วมตัว เฮ้ย ใจเด็ดตกใจแล้วก็ต้องอึ้งไปเมื่อเห็นสรนุชอยู่ในกองฟาง คุณ สรนุชมัวแต่เกาอยู่ เมื่อเห็นใจเด็ดก็ตกใจไม่แพ้กัน อุ้ย..! นี่คุณแอบขึ้นมาอยู่บนรถผมตั้งแต่เมื่อไหร่ เอ่อ...ทำไม...ทีนายยังเคยแอบขึ้นรถฉันเลย...ทำไมฉันจะแอบขึ้นรถนายบ้างไม่ได้ ใจเด็ดทำหน้าเซ็ง ก่อนจะเดินเข้าไปจับแขนสรนุชแล้วดึงมาที่รถ ทำอะไร...จะพาฉันไปไหน กลับสถานี ใจเด็ดบอก ห๊า ! ไม่...ฉันไม่กลับ สรนุชโวยวาย พร้อมกับยื้อสุดเกิด แล้วเสียงของโชคชัยก็ดังขึ้นพอดี คุณนุช ใจเด็ดกับสรนุชหันไปก็เห็นโชคชัยกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามา คุณโชคชัย สรนุชอาศัยจังหวะที่ใจเด็ดเผลอ เหยียบเท้าของใจเด็ดเต็มแรง จนใจเด็ดต้องปล่อยสรนุชอัตโนมัติ สรนุชรีบวิ่งเข้าไปหาโชคชัย มีอะไรหรือเปล่าครับ สรนุชมองใจเด็ดที่มองมาทั้งเจ็บทั้งโกรธ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ...คือฉันแค่อยากจะมาขอบคุณคุณโชคชัยเรื่องยาน่ะค่ะ โชคชัยได้ยินอย่างนั้นก็ออกอาการเขิน ใจเด็ดทำหน้าเซ็ง ไม่เป็นไรหรอกครับ โชคชัยมองสรนุชที่ยังอยู่ในชุดนอน แล้วทำไมคุณนุชถึงได้เอ่อ... สรนุชมองตามสายตาโชคชัยที่มองมาที่ตัวเอง แล้วตกใจเมื่อเห็นว่าตัวเองอยู่ในชุดนอน อุ้ย...คือเมื่อเช้าไม่คิดว่าจะมาวัดเลยไม่ได้แต่งตัวมาน่ะค่ะ โชคชัยรีบถอดเสื้อนอกของตัวเองให้สรนุชทันที ใจเด็ดหมั่นไส้คอแข็งขึ้นมาทันควัน รู้สึกแปลกๆ ขอบคุณกันเสร็จแล้วใช่มั้ย...จะได้กลับสถานี ใจเด็ดพูดพร้อมกับเดินเข้ามาหาสรนุช สรนุชรีบเข้าไปหลบหลังโชคชัย ได้ข่าวว่าวันนี้จะประชุมเรื่องงานทำขวัญควายเหรอคะ สรนุชถาม ครับ ถ้างั้นขอฉันอยู่ประชุมด้วยได้มั้ยคะ...คืออยากได้ข้อมูลไปเขียนบทน่ะค่ะ สรนุชเอาละครมาอ้าง โชคชัยได้ยินก็ออกอาการกระตือรือร้นขึ้นมาทันที ได้เลยครับ...ตอนนี้ผมว่าทุกคนน่าจะมาพร้อมกันแล้ว สรนุชประเหลาะโชคชัยรีบชิ่งใจเด็ด เหรอคะ...ถ้างั้นก็สายแล้วซิคะ...รีบไปกันเถอะค่ะ สรนุชรีบดึงแขนโชคชัยเพื่อให้เดินหนีใจเด็ด โชคชัยถึงกับชะงักเมื่อได้สัมผัสต้องมือสาว ใจเด็ดมองตามสรนุชที่เดินไปกับโชคชัย สรนุชหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาเยาะ ใจเด็ดกัดกรามด้วยความโกรธ ทั้งหึง โดยไม่รู้ตัวเอง ครู่ต่อมาใจเด็ดกำลังกราบหลวงพ่อเป็นครั้งที่สามก่อนจะเงยหน้าขึ้น ต้องขอโทษด้วยครับที่มาช้า...พอดีเมื่อเช้ามีเรื่องวุ่นวายนิดหน่อยน่ะครับ ใจเด็ดปรายตามองไปที่สรนุช ให้รู้ตัวว่าเขากำลังพูดถึงเธออยู่ แต่สรนุชกลับลอยหน้าลอยตาไม่สนใจ ชาญณรงค์สบโอกาสรีบแขวะขึ้นมาทันที อ้าวเหรอ...ไอ้เราก็คิดว่าขี่ควายมาก็เลยช้า หลวงพ่อกระแอมขึ้นเพื่อตัดบท หลวงพ่อเปลี่ยนเรื่องไปคุยกับสรนุช แล้วโยมละ...ทำไมมากับเขาด้วย คือ...ดิฉันอยากมานั่งฟังด้วยเพื่อเก็บข้อมูลไปเขียนบทน่ะค่ะ โอ๊ย...อย่าเลย...ไอ้ประเพณีล้าหลังอย่างนี้...ฉันไม่ค่อยอยากให้มันออกไปให้คนข้างนอกเขาเห็นเท่าไหร่...แค่นี้ฉันเองก็ไม่อยากบอกแล้วว่าเป็นคนที่นี่ ชาญณรงค์ว่า ทุกคนหันมองชาญณรงค์ด้วยสายตาไม่พอใจ ระหว่างนั้นครูสีดาพูดขึ้น แต่ฉันละอยากเป็นคนที่นี่... ชาญณรงค์แย้งอย่างงงๆ เป็นทำไม...ฉันไม่เห็นว่ามันจะดีตรงไหน ดีซิ...อย่างน้อยฉันก็จะได้ลงแข่งอะไรหลายๆ อย่างได้ ครูสีดาบอก อ๋อ...เหรอ...เป็นควายดีมั้ย มหาเหม็นถาม ครูสีดาเม้ง แกซิควาย อ้าว... เหตุการณ์ทำท่าจะวุ่นวาย หลวงพ่อลุกขึ้นทำท่าจะเดินออกไป โชคชัยรีบร้องถาม จะไปไหนเหรอครับหลวงพ่อ ก็พวกโยมทะเลาะกันเสร็จแล้วค่อยไปเรียกอาตมานะ คำพูดของหลวงพ่อทำทุกคนถึงกับสงบลง ใจเด็ดกับชาญณรงค์มองหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ส่วนที่สถานีบำรุงพันธุ์สัตว์ สุบินนั่งอยู่ใต้ร่มไม้ในมือมีกระดาษปากกา กำลังคิดพล็อตละครใหม่ นางเอกเป็นเศรษฐีพันล้านแต่ต้องหนีมาหลบซ่อนตัวอยู่ในคอกควาย...ไม่ๆ สุบินฉีกกระดาษออก บ่นงึมงำ เก่าๆ สุบินนั่งคิดพล็อตใหม่ ระหว่างที่คิดเพลินๆนั่นอยู่เจนจิราก็เดินเข้ามากรอบสายตา สุบินมองเจนจิราด้วยความสงสัย เจนจิราชะเง้อมองไปทางประตูสถานี ท่าทางร้อนใจ สุบินลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้ามายืนอยู่ข้างๆเจนจิราแล้วชะโงกตามเจนจิราโดยที่เจนจิราไม่รู้ตัว เจนจิราหันมาแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสุบินเอาหน้ามาซะชิดใกล้ เฮ้ย ! นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมต้องถามคุณต่างหาก...ผมน่ะนั่งตรงนี้ตั้งนานแล้ว...แล้วอยู่ๆ คุณก็เดินเข้ามาบังความคิดผม...รออะไรอยู่เหรอคุณ เจนจิรารีบปฏิเสธ เอ่อ...เปล่า เจนจิราตอบพร้อมจะเดินหนี สุบินยิ้มรู้ทันก่อนจะแซว กลัวว่าหัวหน้าใจเด็ดจะไปกุ๊กกิ๊กกับยัยนุชละซิ ถูกพูดแทงใจดำเจนจิราฉุนหันขวับกลับมา พูดอะไรของนาย เอ้า...พูดอย่างที่คุณได้ยินนั่นแหละ แล้วทำไมฉันต้องกลัวหัวหน้ากับคุณนุชด้วย อยากรู้จริงอ่ะ...ที่คุณกลัวก็เพราะว่าคุณแอบชอบหัวหน้าคุณไง สุบินบอกชัดๆ เจนจิราถึงกับสะอึก เจนจิรา พูดเสียงแข็งใส่ ฉันไม่ได้ชอบพี่ใจเด็ด เจนจิราพูดจบก็เดินปึงปังออกไป สุบินมองตามยิ้มเจ้าเล่ห์ ส่วนที่วัด ทุกคนกำลังถกกันต่ออยู่บนกุฏิ สำหรับพิธีกรรมช่วงเช้าก็คงจะเหมือนปีที่แล้ว...มีใครอยากจะเสนออะไรเพิ่มเติมมั้ย หลวงพ่อสรุป สรนุชแอบกระซิบถามโชคชัยที่นั่งอยู่ข้างๆ ทำไมทำขวัญควายด้วยคะ คนที่นี่เชื่อว่าควายเองก็เหมือนคนที่จะมีเทวดาประจำตัวมาตั้งแต่เกิด การทำขวัญควายก็เหมือนการเชิญเทวดาเหล่านั้นให้มาปกปักษ์รักษาควาย จะได้ไม่เจ็บไม่ป่วย...เลี้ยงง่ายอยู่ง่าย อืม...เชื่ออะไรแปลกๆนะคะ สรนุชเผลอปากบ่นออกมาดังไปหน่อย เอ่อ...แปลกดีค่ะ...แล้วถ้าไม่ทำล่ะคะจะเป็นยังไง ก็คุ้มดีคุ้มร้ายเหมือนใครบางคนไง ใจเด็ดพูดขึ้นลอยๆ แต่สรนุชรู้ว่าเจาะจงตน จึงหันมามองตาขวางใส่ทันที ระหว่างนั้นชาญณรงค์เสนอขึ้น ผมว่าคนที่เอาควายมาน่าจะรับผิดชอบพวกขี้ควายด้วยนะหลวงพ่อ...ปีที่แล้วกว่าเสื้อผมจะหายเหม็นขี้ควายเป็นเดือนเลยนะหลวงพ่อ อืม...เรื่องนี้ฉันก็เห็นด้วยกับผู้พันนะ...ว่าไงใจเด็ด หลวงพ่อหันมาทางใจเด็ด ครับ...ปีนี้ผมให้ภิรมย์กับสมหญิงจัดตั้งพวกยุวกระบือบาลเพิ่ม...เพื่อจัดการเรื่องพวกนี้แล้วครับ เฮ้อ...จะไปตั้งฝ่ายโน่นฝ่ายนี้ให้ยุ่งยากทำไม ชาญณรงค์ท้วง อะไร...พอเขาจะทำก็ว่า...พอไม่ทำก็บ่น...ผู้พันจะเอาไงกันแน่คะ ครูสีดาย้อนถาม ก็ไม่เอาไง...แค่อยากเสนอว่าจากทำขวัญควาย...เปลี่ยนเป็นทำขวัญให้รถไถดีมั้ย ทุกคนได้ยินถึงกับอึ้งไปตามๆ กัน เวลาเดียวกันที่บริษัทสยามคาบาตี้สมพลคุยโทรศัพท์สีหน้าเครียด ห้าล้าน ! สมพลตะโกนใส่โทรศัพท์ ค่าทำขวัญบ้าอะไรของมันถึงได้มากขนาดนี้...ไปบอกนังนั่นนะ...ว่าฉันให้ได้อย่างมากก็แค่ล้านเดียว สมพลกดวางสายอย่างหงุดหงิด ดูซิว่าแกทำงามหน้าไว้แค่ไหน...ห๊า ณวัตก้มหน้าเจื่อนอยู่ที่โซฟา โธ่พ่อ...จะไปคิดมากทำไม...พ่อก็คิดว่าเราเสียเงินเพื่อรักษาภาพลักษณ์เราซิ สมพลปาของใกล้มือใส่ณวัตทันที รักษาภาพลักษณ์เหรอ..!!! สมพลระดมของปาไม่หยุด นี่...นี่...รักษาไอ้โรคบ้าผู้หญิงของแกจะดีกว่า พ่อ...พ่อ..! ณวัตรีบหาที่ซ่อน แกรู้มั้ยว่าคราวนี้ฉันต้องเสียเงินเท่าไหร่เพื่อช่วยแก...ห๊า พ่อก็...ผู้หญิงอย่างนั้นมันจะค่าเท่าไหร่กันเชียว ใช่...แล้วทำไมแกไม่คิดที่จะจริงจังกับผู้หญิงที่มีค่า ณวัตสงสัย ไม่เข้าที่พ่อพูด หนูนุชไง ! แกได้คุยกับหนูนุชเขาบ้างหรือเปล่า ณวัตตาหลุกหลิก เอ่อ...คุยซิพ่อ...คุยทุกวันเลย ที่ฉันปิดปากพวกสื่อต่างๆ...ไม่ใช่เพราะฉันอยากช่วยแก...แต่เพราะฉันกลัวว่าหนูนุชเขาจะได้ยินเรื่องอัปยศพวกนี้ของแกต่างหาก (ณวัตหน้าเจื่อน) คราวนี้มันจะเป็นครั้งสุดท้าย...ถ้าหนูนุชกลับมากรุงเทพฯเมื่อไหร่...แกต้องแต่งกับหนูนุชทันที ณวัตถึงกับอ้าปากค้างเมื่อได้ยินประกาศิตจากสมพล ณวัตกลับห้องตัวเอง แล้วทิ้งตัวลงที่เก้าอี้สีหน้าเซ็งโคตร แต่งงาน...! ใครอยากแต่งวะ ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์ในห้องทำงานดังขึ้น ณวัตยกหูรับสาย ไง...เจอหรือยัง พอฟังแล้วยิ่งหงุดหงิด ไม่เจอ ! อะไร...โรงงานก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรทำไมถึงหามือถือเครื่องแค่นี้ไม่เจอ...ไปบอกทุกคนเลยนะว่าถ้าฉันจับได้ว่าใครเอามือถือฉันไป...รับรองว่ามันได้นอนคุกยาวแน่ ณวัตวางสายไปอย่างหงุดหงิด เวลาเดียวกันครูสีดาทำหน้าสงสัยหนัก ทำขวัญให้รถไถ...บ้าหรือเปล่าคะผู้พันขา บ้าอะไร...ขนาดรถใหม่ยังต้องให้หลวงพ่อท่านเจิม...แล้วทำไมรถไถใหม่จะทำขวัญให้มันไม่ได้ ทุกคนถึงกับนิ่งงันในเหตุผลของผู้พันชาญณรงค์ ใจเด็ดทนไม่ได้จึงค้านขึ้น ถ้าผู้พันจะทำอย่างที่ผู้พันว่าจริงๆก็ทำได้ ทุกคนถึงกับหันมองใจเด็ดที่เห็นด้วยกับชาญณรงค์ โดยเฉพาะสรนุชที่รู้สึกผิดคาดอย่างแรง ใจเด็ดรีบพูดต่อ แต่ต้องไม่ใช่ในงานทำขวัญควาย ชาญณรงค์ฉุน อย่าใจแคบนักซิ...ใจเด็ด...ไหนๆก็จัดงานแล้วทั้งที...จะให้มันเปลืองจัดงานสองสามครั้งทำไม...หรือไม่นะ...ฉันว่าเปลี่ยนจากงานทำขวัญควายเป็นงานทำหมันควายดีมั้ย ผู้พัน ใจเด็ดลุกขึ้นอย่างไม่พอใจ ชาญณรงค์เองก็ลุกขึ้นเช่นกัน คนอื่นๆ เลยต้องลุกตามเพราะกลัวเรื่องราวบานปลายใหญ่โต ถ้าผู้พันไม่พอใจในการจัดงานครั้งนี้...ผู้พันจะถอนตัวไปก็ได้ ได้...ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะเอาที่นาที่ใช้แข่งไถนาทุกปีคืน โชคชัยรีบเข้ามาพูดเพื่อให้ใจเด็ดใจเย็น ใจเด็ดตอนนี้ที่ดินที่พอจะใช้แข่งได้ก็มีที่ของผู้พันคนเดียว...ฉันว่านายใจเย็นๆ เถอะ ถูกต้องนายก...เรามาคุยกันแบบคนมีการศึกษาคุยกันดีกว่า...ถึงผมจะเป็นทหารมาก่อน...แต่ผมก็รักประชาธิปไตย...เอาอย่างนี้...ผมว่าเรามาลงคะแนนเสียงดีกว่า...ว่าใครจะเห็นด้วยที่จะให้ทำขวัญรถไถ ใจเด็ดมองชาญณรงค์นิ่งไป บรรยากาศมาคุเต็มไปด้วยความเครียด ไม่นานต่อมา ผู้พันชาญณรงค์ยืนอยู่ท่ามกลางทุกคน คล้ายกับรอการลงคะแนนเสียง วิธีลงคะแนนเสียงก็ง่ายๆ...ถ้าใครเห็นด้วยว่างานนี้ควรที่จะทำขวัญให้รถไถด้วยก็มายืนหลังผม...แต่ถ้าใครไม่เห็นด้วย...ก็ไปยืนหลังมัน ทุกคนมองหน้ากันก่อนจะเห็นว่าทุกคนเริ่มแยกย้ายกันไปตามความคิดเห็นของแต่ละคน สีดาและหลวงพ่อเดินเข้ามายืนหลังใจเด็ด ส่วนมหาเหม็นเดินไปยืนกับชาญณรงค์ ถ้างานนี้ผู้พันให้ฉันเจิม...ฉันคิดแค่คันละห้าร้อย...โอมั้ย มหาเหม็นบอก ชาญณรงค์ยักคิ้วตกลงกับมหาเหม็น โชคชัยยืนครุ่นคิดกับสรนุช ก่อนจะเห็นโชคชัยเดินไปยืนหลังชาญณรงค์ ใจเด็ดถึงกับอึ้งไป อย่าโกรธฉันเลยนะใจเด็ด...ฉันแค่เห็นว่าถ้าเราทำขวัญให้รถไถด้วย...มันอาจจะสร้างความแปลกใหม่ให้กับชุมชนของเรา เอาละ...ตอนนี้ทุกคนเลือกแล้วใช่มั้ย...ถ้างั้นฉันจะนับละนะ ว่าแล้วชาญณรงค์ก็หันไปนับฝั่งตัวเองที่มีมหาเหม็นกับโชคชัย ส่วนใจเด็ดก็มีหลวงพ่อกับสีดา สาม...สาม เท่ากันอย่างนี้แล้วจะเลือกยังไง ถ้างั้นอาตมาว่าเรากลับไปใช้ระบบเดิมก็ได้...ดีมั้ย หลวงพ่อเอ่ยขึ้น เดี๋ยวก่อนซิหลวงพ่อ...ใครว่าเท่ากัน...ยังมีอีกคนที่ยังไม่ได้เลือก ชาญณรงค์ท้วง ทุกคนหันมองไปที่สรนุชที่ยืนอยู่ตรงกลาง สรนุชถึงกับอึ้งไป ห๊า ! ฉันเหรอคะ ใช่...หนูเลือกเลย...มีหนูเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะตัดสินได้ สรนุชชะงักไปเพราะไม่รู้ว่าจะเลือกใคร จะเลือกควายก็เหมือนเป็นการทรยศต่ออาชีพตัวเอง จะเลือกรถไถก็เดี๋ยวจะทำให้ใจเด็ดสงสัย สรนุชแทบร้องไห้เพราะไม่รู้ว่าจะเลือกใคร...เอาไงดี...เอาไงดี...เอาไงดี แต่แล้วก็เหมือนเสียงสวรรค์ประทานมาจากฟากฟ้าเมื่อเสียงนึงดังขึ้นหน้ากุฏิ หลวงพ่อ...หลวงพ่ออยู่มั้ยครับ ทุกคนหันมองไปตามเสียงด้วยความแปลกใจ หลวงพ่อตะโกนตอบ อยู่ๆ...ใครละนั่น แล้วหลวงพ่อก็เดินออกไป ทุกคนเดินตามหลวงพ่อไปด้วย ใจเด็ดแอบมองสรนุชก่อนจะเดินตามไปเช่นกัน สรนุชถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก ที่รอดพ้นจากสถานการณ์ฉุกเฉินไปได้อีก ผู้จัดการสาขาสุรินทร์ของบาคาตี้นั่นเองกำลังตะโกนเรียกอยู่หน้ากุฏิ หลวงพ่อ...หลวงพ่อ หลวงพ่อเดินออกมาจากกุฏิ ได้ยินแล้ว...ได้ยินแล้ว ผจก.รีบยกมือไหว้ สวัสดีครับหลวงพ่อ แต่แล้วผู้จัดการก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นใจเด็ดและทุกคนเดินตามหลวงพ่อออกมา ไอ้พวกบาคาตี้ สรนุชเดินตามออกมา แล้วก็ต้องชะงักกึกเมื่อเห็นว่าเป็นผู้จัดการของบาคาตี้ จึงรีบฉากหลบเข้าไปยืนอยู่ด้านหลังประตูทันที โห...อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอย่างนี้...สงสัยกำลังจะประชุมเรื่องวันงานทำขวัญควายแน่ๆ ผู้จัดการว่า ใจเด็ดถามทันที มาทำไม แหม...งานใหญ่ที่นี่...บริษัทบาคาตี้ของผมก็อยากจะช่วยเหลือชาวบ้านบ้างไม่ได้หรือไง ไม่ได้เพราะงานนี้เป็นเรื่องของควายไม่ใช่รถไถ อ้าว...พูดอย่างนี้มันก็ไม่ถูก...บริษัทบาคาตี้เขาอุตส่าห์มีจิตศรัทธา...การไปห้ามเขาทำกุศลอย่างนี้มันบาปใช่ครับหลวงพ่อ ชาญณรงค์แย้งขึ้น เอ่อ...โยมผู้พันจะถามให้อาตมางานเข้าทำไม หลวงพ่อเหล่มองใจเด็ด มันก็ถูกอย่างที่ผู้พันเขาว่านะใจเด็ด ชาญณรงค์ยิ้มแป้น นั่นไง...เห็นมั้ย...ถ้าอย่างนั้นผมว่ามันก็เข้าล๊อคพอดี... หันมาพูดกับผู้จัดการ พวกเรากำลังคุยกันว่าปีนี้เราจะจัดให้มีการทำขวัญให้รถไถ...ถ้ายังไง...ผมว่าเราขอให้บาคาตี้เขาเป็นสปอนเซอร์เอารถไถมาเข้าพิธีก็ได้นะครับ...หรือทุกคนว่าไง ชาญณรงค์อาศัยจังหวะที่ทุกคนเสียกระบวนรีบตะล่อมทันที ระหว่างนั้นเสียงของสรนุชดังขึ้น ฉันไม่เห็นด้วยค่ะ ทุกคนหันมองไปทางด้านหลัง ก่อนจะเห็นสรนุชเดินลงมาจากกุฏิ ผู้จัดการเหล่มองไปที่สรนุชทันที สรนุชเห็นอย่างนั้นก็ก้มหน้าก้มตาแล้วรีบหาที่ยืนที่ผู้จัดการจะเห็นเธอไม่ถนัด เมื่อกี้หนูว่าไงนะ ชาญณรงค์ถามคาดคั้น คือหนูไม่เห็นด้วยที่เราจะทำขวัญให้รถไถในวันนั้นด้วย ใจเด็ดอึ้งไปมองสรนุชอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง เฮ้ย...ไม่ได้นะ ชาญณรงค์โวยวาย ทำไมจะไม่ได้...ก็เมื่อกี้ผู้พันให้สิทธิคุณสรนุชเขาเป็นคนตัดสินไม่ใช่เหรอ ครูสีดาแย้ง เดี๋ยวๆ...ผมว่าอย่างนี้มันไม่ยุติธรรม...อยู่ๆทำไมถึงได้ให้ผู้หญิงคนนี้มาเป็นคนตัดสินใจ ผู้จัดการมองจ้องหน้าสรนุชแล้วยิ่งคุ้นหน้า เอ...ผมว่า...หน้าคุณนี่คุ้นหน้ามากนะ เอ่อ...คือ...แหม...ใครๆ ก็ชอบบอกว่าฉันหน้าเหมือนยุ้ย...จิรนันท์น่ะคะ สรนุชกัดฟันกรอดๆ แอบด่า คอยดูเหอะ...กลับกรุงเทพฯเมื่อไร...โดนย้ายฟ้าผ่าแน่ ผู้จัดการเดินรุกเข้าไปจ้องหน้า ไม่นะ...ผมต้องเคยเจอคุณแน่ๆ สรนุชถอยกรูดขณะที่ผู้จัดการก็เดินรุกไล่ ระหว่างนั้นใจเด็ดเข้ามาดึงผู้จัดการออกอย่างแรง ก่อนจะเอาตัวเข้ามาปกป้องสรนุช กลับไปซะ สรนุชรีบมาแอบที่หลังใจเด็ดทันที ผู้จัดการถึงกับเซก่อนจะหันไปขอความช่วยเหลือจากชาญณรงค์ ผู้พัน...! ชาญณรงค์อึกอัก เอ่อ... ใจเด็ดชิงพูดขึ้น ผู้พันเองก็เหมือนกัน...ตอนนี้คุณนุชเลือกแล้ว...หวังผู้พันคงไม่กลืนน้ำลายตัวเองให้เสียเกียรติของทหารที่ผู้พันภาคภูมิใจหรอกนะครับ ชาญณรงค์แค้นหนัก แก...ไอ้...ไอ้ใจเด็ด...ฮึ่ย ชาญณรงค์ชี้หน้าใจเด็ด ก่อนจะเดินอย่างหงุดหงิดออกไปด้วยความอับอาย อ้าว...ผู้พัน...จะไปไหนครับ...รอผมด้วย พอผู้จัดการเห็นว่าชาญณรงค์เดินออกไปก็กลัวว่าจะไม่ปลอดภัย เลยรีบวิ่งตามชาญณรงค์ออกไป สีหน้าใจเด็ดดูออกว่าเครียดหนัก ในขณะที่สรนุชแอบมองใจเด็ดอยู่ข้างหลัง รู้สึกได้ถึงความปลอดภัยและอบอุ่นขึ้นอย่างบอกไม่ถูก ใจเด็ดเดินสีหน้าเครียดมาที่รถ โดยมีสรนุชเดินตามมาติดๆ รู้สึกหมั่นไส้ใจเด็ดที่เอาแต่เก็กหน้าเครียด สรนุชบ่นเบาๆกับตัวเอง สรนุชยี้ปากใส่อย่างหมั่นไส้ หึ...ขอบคุณซักคำก็ไม่มี ใจเด็ดเดินทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ระหว่างนั้นจู่ๆ ใจเด็ดก็เอ่ยขึ้น ขอบคุณ สรนุชชะงักไป เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ ใจเด็ดหยุดเดิน แล้วหันกลับมา ผมขอบคุณที่คุณเลือกควายแทนที่จะเลือกรถไถ สรนุชอึ้งๆ ทำตัวไม่ถูก เอ่อ...แหม...ไม่เป็นไรหรอก...เรื่องแค่นี้เอง ทั้งใจเด็ดกับสรนุชต่างก็เงียบกันไปท่าทางเขินๆแปลกๆด้วยกันทั้งคู่ งั้นเดี๋ยวผมไปส่งคุณก่อนก็แล้วกัน สรนุชสงสัย ส่งฉันก่อน...แล้วนายจะไปไหน ผมจะไปบอกชาวบ้านที่เลี้ยงควายให้เอาควายมาทำพิธี ใจเด็ดพูดพร้อมกับเดินไปที่รถ สรนุชคิดตามพูดกับตัวเองเบาๆ ชาวบ้านที่เลี้ยงควาย...? ก็ดี...เราจะได้รู้คร่าวๆ ว่าที่นี่เขาเลี้ยงควายกันแค่ไหน สรนุชคิดได้ก่อนจะรีบบอกใจเด็ด ฉันไปด้วยซิ ใจเด็ดมองมา อย่างสงสัย สรนุชรีบแก้ตัว เอ่อ...ก็ฉันไม่อยากให้นายไปๆ มาๆ...ไหนจะเสียเวลาไหนจะเปลืองน้ำมันอีก ยังไม่ทันที่ใจเด็ดจะพูดอะไรต่อ จังหวะนั้นเสียงโชคชัยก็ดังขึ้น ใจเด็ด ใจเด็ดกับสรนุชหันไปก็เห็นโชคชัยเดินเข้ามา ฉันอยากมาคุยกับนาย เรื่องที่ฉันเลือกที่จะมีการทำขวัญให้รถไถ ใจเด็ดตัดบท ไม่ต้องหรอกครับ...ผมเข้าใจ โชคชัยนิ่งไปเมื่อใจเด็ดพูดอย่างนั้น โชคชัยเปลี่ยนเรื่องเผื่อบรรยากาศจะดีขึ้น แล้วนี่จะไปไหนกันเหรอครับ นายนี่...เอ่อ...คุณใจเด็ดเขาจะไปบอกชาวบ้านเรื่องงานทำขวัญควายน่ะค่ะ...ฉันก็เลยว่าจะขอไปด้วย...ไปกันยัง ใจเด็ดพยักหน้าแล้วทำท่าจะเดินไปกับสรนุช โชคชัยรีบพูดขึ้น ฉันเองก็กำลังจะไปบอกชาวบ้านเรื่องนี้เหมือนกัน ใจเด็ดกับสรนุชหันมา โชคชัยรีบพูดต่อ ขอบใจมากที่เป็นธุระให้...แต่นายคงไม่อยากให้ฉันต้องตกงานใช่มั้ย ใจเด็ดนิ่งไป สรนุชมองไปที่ทั้งสองหนุ่มไม่รู้ว่าจะเอาไง ในที่สุดโชคชัยก็รีบสรุป ฉันรู้ว่าแค่งานที่สถานีนายก็ยุ่งอยู่แล้ว...เรื่องนี้ให้ฉันจัดการเองเถอะ ใจเด็ดนิ่งไปรู้ว่าโชคชัยต้องการอะไร ก็ได้ครับ... ใจเด็ดหันมาพูดกับสรนุช คุณไปกับนายกเขาแล้วกัน ใจเด็ดพูดจบก็เดินขึ้นรถไป สรนุชอึ้งที่อยู่ๆ ใจเด็ดก็ทิ้งไปซะงั้น เชิญครับคุณนุช...รถผมอยู่ด้านโน่น โชคชัยผายมือเชื้อเชิญ สรนุชงงที่อยู่ๆ ก็ต้องไปกับโชคชัย ครู่ต่อมาสรนุชเดินมากับโชคชัยที่มุมหนึ่งภายในวัด สรนุชยังโกรธใจเด็ดไม่หาย ตาบ้า...คิดอยากจะไปก็ไป...ไม่สำนึกบุญคุณกันบ้างเลยหรือไง...หึ โชคชัยสงสัย คุณนุชว่าอะไรนะครับ อ๋อ...เปล่าค่ะ สรนุชยิ้มแห้งๆ ให้ ขณะที่โชคชัยจะเดินต่อ สรนุชครุ่นคิด ถ้าหมอนั่นไม่ไป เราก็ไม่รู้ว่าชาวบ้านนับถือนายนั่นแค่ไหน...เอาไงดีเรา สรนุชเดินไปคิดไป จนทั้งสองเดินมาถึงรถโชคชัยพอดี โชคชัยรีบเปิดประตูรถให้ สรนุชตัดสินใจพูดขึ้น เอ่อ...คุณโชคชัยจะโกรธมั้ยคะ เรื่องอะไรเหรอครับ ก็...ก็ถ้าฉันจะขอกลับสถานีน่ะค่ะ โชคชัยมองสงสัย สรนุชรีบหาข้ออ้าง เอ่อ...ไม่ใช่ฉันไม่อยากไปกับคุณโชคชัยน่ะคะ...แต่ว่า...คุณโชคชัยก็เห็น สรนุชมองสภาพตัวเอง คือ...ตั้งแต่เช้าฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลย...ฉันว่าถ้าฉันไปหาชาวบ้านด้วยสภาพนี้ต้องไม่ดีแน่ๆ อืม...แต่ผมว่าคุณนุชก็ดูดีไปอีกแบบนะครับ ชุดนอนเนี่ยนะคะ..! แต่ไม่เป็นไรค่ะ...ฉันรู้ว่าคุณโชคชัยคงต้องไปพบชาวบ้านอีก...เดี๋ยวฉันเรียกรถกลับเองก็ได้ค่ะ โชคชัยหน้าเศร้าลง ไม่เป็นไรครับ...เดี๋ยวผมไปส่งแล้วกัน สรนุชยิ้มออกมาได้ ขอบคุณค่ะ สรนุชรีบกระโดดขึ้นไปนั่งบนรถ โชคชัยปิดประตูให้ โชคชัยสีหน้าเศร้าลงด้วยความผิดหวังที่หมดโอกาสจะได้อยู่กับสรนุชสองต่อสอง เหตุการณ์ที่สถานีบำรุงพันธุ์สัตว์ ระหว่างนั้นเจนจิราเดินมายังลานกว้างที่ใจเด็ดจอดรถประจำ เจนจิราหันมองซ้ายมองขวาเพื่อมองว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้น เจนจิราสีหน้าเครียดเมื่อเห็นใจเด็ดยังไม่กลับมาอีก ไปไหนกันนะ...ป่านนี้ทำไมยังไม่กลับอีก ขณะเดียวกันที่ข้างหลังสุบินแอบย่องตามเจนจิรามาอย่างจับสังเกต ท่าทางอย่างนี้แล้วยังปากแข็งอีก สุบินไม่ทันระวัง เผลอไปเหยียบเศษกิ่งไม้แห้ง เสียงของกิ่งไม้แห้งหักทำให้เจนจิราถึงกับหันขวับ ยังดีที่สุบินรีบหลบหลังต้นไม้ได้ทัน เจนจิรามองด้วยความแปลกใจ แต่แล้วระหว่างนั้นรถของใจเด็ดก็ขับเข้ามาพอดี เจนจิราได้ยินเสียงรถก็หันขวับไปมอง และออกอาการดีใจเมื่อเห็นใจเด็ดขับรถเข้ามา สุบินโล่งอกเพราะเกือบโดนจับได้อยู่แล้ว เจนจิรามองไปที่รถของใจเด็ดสีหน้าเครียด พอเห็นใจเด็ดลงจากรถเพียงคนเดียว เจนจิราก็มีสีหน้าแปลกใจ แล้วคุณนุชล่ะคะ ไปกับนายกน่ะ...แล้วเรามาทำอะไรแถวนี้ ใจเด็ดถาม เอ่อ...คือ...เจนทำบัญชีแล้วมันง่วงๆ...ก็เลยออกมาเดินยืดเส้นยืดสายน่ะค่ะ สุบินได้ยินก็ทำหน้าเยาะ ทำบัญชี...หึ...ยังไม่เห็นเดินเข้าไปในสำนักงานเลย เจนจิราถามใจเด็ดด้วยความสงสัย แล้วคุณนุชแกไปกับนายกทำไมเหรอคะ ก็คงเป็นหาข้อมูลมาเขียนบทอะไรของเขานั่นแหละ เจนจิรายิ้ม รู้สึกโล่งอก ค่อยยังชั่ว ว่าไงนะ อ๋อ...เปล่าค่ะ...เจนบอกว่าดีค่ะ...จะได้ไม่มั่ว ที่นี่ไม่มีอะไรใช่มั้ย ใจเด็ดถาม ทุกอย่างเรียบร้อยค่ะหัวหน้า ใจเด็ดพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าไป เจนจิราอมยิ้มโล่งอกที่สรนุชไม่ได้ไปกับใจเด็ด เจนจิราเดินตามใจเด็ดออกไป สุบินจึงได้โผล่หน้าออกมาจากต้นไม้ แล้วมองตามเจนจิราด้วยสีหน้ามั่นใจในสิ่งที่ตัวเองคิด ไม่นานหลังจากนั้น ภิรมย์กับสมหญิงกำลังตอบคำถามสุบินอยู่ คุณเจนน่ะเหรอคะ...ก็มาอยู่ที่นี่หลังจากหัวหน้าประมาณปีนึงเห็นจะได้...ใช่มั้ยอ้วน ก็ประมาณนั้นแหละครับ...ไอ้ผมก็จำเวลาแน่นอนไม่ได้ สุบินพยักหน้าเก็บข้อมูล ระหว่างนั้นสมหญิงเหมือนนึกขึ้นมาได้ อ๋อ...ใช่ๆ...ปีนึงน่ะถูกแล้ว...เพราะคุณเจนแกเป็นรุ่นน้องหัวหน้าปีนึงไงแก สุบินสนใจขึ้นมาทันที เป็นรุ่นน้องของคุณใจเด็ดเหรอครับ ค่ะ...สองคนนั่นเขาเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันที่มหาลัย...แล้วคุณสุบินอยากรู้เรื่องหัวหน้ากับคุณเจนไปทำไมเหรอคะ สุบินนิ่งไปก่อนจะตัดสินใจบอก เธอสองคนว่าคุณเจนกับหัวหน้าใจเด็ดจะชอบกันมั้ย สมหญิงกับภิรมย์ถึงกับอึ้งตาโตมองหน้ากัน แต่แล้วทั้งสองคนก็หัวเราะออกมา มีอะไรขำหรือไง สุบินงง โอ๊ย...เป็นไปไม่ได้หรอกคุณครับ...ถ้าสองคนนั่นชอบกันจริง ป่านนี้มีลูกออกมาช่วยเลี้ยงควายให้สถานีแล้ว ภิรมย์บอก สุบินรู้สึกเสียหน้าและอยากเอาชนะ แล้วถ้าฉันพิสูจน์ได้ว่าคุณเจนจิราแอบชอบหัวหน้าใจเด็ดได้...เธอสองคนจะให้อะไร สุบินบอกด้วยสายตามุ่งมั่นจริงจัง ขณะที่ท้าภิรมย์กับสมหญิง ไม่ได้จะพนันเอาชนะอะไร แต่ต้องการพิสูจน์ความคิดของตัวเอง กลับจากวัดชาญณรงค์ลงนั่งที่โซฟาในบ้านตัวเองด้วยความหงุดหงิด สมคิดรีบเข้ามาบีบนวด ไอ้ใจเด็ด...เมื่อไหร่แกจะโดนควายขวิดตาย...หายไปจากชีวิตฉันซะทีวะ นั่นซินาย...ตราบใดที่มันยังอยู่...ผมว่านายไม่ได้เกิดที่ตำบลนี่แน่...นายลองคิดซิครับ...ไอ้ใจเด็ดมันทั้งหนุ่มกว่า...หล่อกว่า... สมคิดว่า แต่สมคิดยังพูดไม่ทันจบ ชาญณรงค์ก็ยกขาที่สมคิดกำลังนวดถีบสมคิดจนกระเด็นดังป้าบ! ระหว่างนั้นเสียงของช่อผกาดังขึ้น พ่อพูดถึงพี่ใจเด็ดทำไม ช่อผกาเดินลงมาจากบนบ้าน แล้วรีบเข้ามานั่งข้างชาญณรงค์ หรือว่าพ่อยอมให้ผกาแต่งกับพี่เด็ด..! ช่อผกาพูดเองเออเอง แล้วก็ดีใจไปเอง เย้...เย้...ผกาจะได้แต่งกับพี่เด็ดแล้ว นังผกา ! ไอ้ที่แกพูดเมื่อกี้น่ะ...จะไม่มีทางเกิดขึ้นเด็ดขาด ทำไมอ่ะพ่อ ชาญณรงค์เหวี่ยงใส่ลูกสาว ไม่ต้องถาม! แล้วมองชุดช่อผกา แล้วแกแต่งตัวอะไรของแก ใช่ครับ...คุณหนูแต่งตัวง๊ามงามเน๊อะครับนาย สมคิดรีบสอพลอทันทีหวังเอาใจ ทุเรศ ฟังที่ชาญณรงค์ว่า ช่อผกากับสมคิดต่างคนต่างผงะ นี่มันจะถึงวันงานแล้ว...แกยังไม่เตรียมตัวอีกหรือไง พ่อ..! พ่อกำลังดูถูกผกาน่ะ...เอาผกาไปเทียบกับพวกชาวบ้านได้ยังไง...หนูน่ะ...ต่อให้ไม่ต้องทำอะไรก็ชนะไอ้พวกผู้หญิงชาวบ้านพวกนั้นอยู่แล้ว ไม่ได้...แกต้องเริ่มเตรียมตัวตั้งแต่ตอนนี้...ปีนี้บ้านเราจะต้องชนะ...เข้าใจมั้ย ช่อผกาทำเชิดหน้าเชิดตาไม่สนใจชาญณรงค์ ก็ได้ค่ะ...ผกาจะคว้าตำแหน่งนางงามบ้านหนองระบืออีกปี...แต่ที่ผกาทำ...ไม่ใช่เพราะพ่อน่ะคะ.. ดวงตาช่อผกาขณะพูดเป็นประกาย ผกาจะคว้าตำแหน่งนี้เพื่อพี่เด็ด ว่าแล้วช่อผกาก็รีบวิ่งจู๊ดขึ้นข้างบนไป ชาญณรงค์ตะโกนว่าตามด้วยความโมโห นังผกา...นังทรพี !!! ฮึ่ยย์ ! ไอ้ใจเด็ด...นี่ฉันจะไม่ชนะมันจะเลยหรือไง ชาญณรงค์หัวเสียปาโน่นปานี่จนสมคิดต้องหลบกันจ้าละหวั่น ระหว่างนั้นสมคิดคิดบางอย่างขึ้นมาได้ นายครับ...ผมมีวิธีที่นายจะชนะมันได้ครับ ชาญณรงค์สนใจ วิธีอะไร เอ้า...นายจำที่มหาเหม็นบอกไม่ได้เหรอครับ ชาญณรงค์คิดตามที่สมคิดบอก หนูอรอนงค์น่ะเหรอ...หึๆ ชาญณรงค์หรี่ตาร้ายอย่างคนเจ้าเล่ห์ ด้านอรอนงค์เดินมากับเกริกไกรที่ถนนในหมู่บ้าน ชาวบ้านที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างยกมือไหว้เกริกไกรด้วยความนับถือ นี่หมอต้องฉีดวัคซีนให้ควายทุกตัวก่อนถึงวันงานทำขวัญควายเหรอคะ ใช่ครับ...วันนั้นชาวบ้านจะเอาควายมาเข้าพิธี...ควายชาวบ้านกับควายที่สถานีมันไม่เหมือนกัน...ชาวบ้านเขาเลี้ยงควายแบบปล่อย...ใจเด็ดเขากลัวว่าควายของชาวบ้านจะเอาโรคมาติดกับควายที่สถานีน่ะครับ อรอนงค์พยักหน้ารับทราบข้อมูลอีกอย่าง หมองานยุ่งอย่างนี้ไม่น่าพาฉันมาเลยนะคะ...เดี๋ยวจะทำให้หมอช้าเปล่าๆ ไม่หรอกครับ...ที่ผมพาคุณอรมาด้วยเพราะผมกลัวว่าคุณอรอยู่ที่สถานีมันจะไม่ปลอดภัย อรอนงค์แปลกใจ ไม่ปลอดภัย...? ครับ...คุณอรไม่สังเกตเหรอครับว่าพักนี้ตาผู้พันชอบมาเจอคุณอรอยู่เรื่อย...ถ้าผมไม่อยู่แล้วใครจะดูแลคุณอรละครับ อรอนงค์ได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกหน้าร้อนผ่าวๆขึ้นมา คุณอรเป็นอะไรหรือเปล่าครับ...หน้าคุณอรแดงๆ น่ะครับ เอ่อ...เปล่าค่ะ...สงสัยแดดจะร้อนน่ะค่ะ อืม...ใกล้ถึงบ้านตาชุกแล้ว...เดี๋ยวเราไปพักที่โน่นก็ได้...ไปครับ เกริกไกรเดินนำอรอนงค์ออกไป อรอนงค์รีบจับหน้าตัวเองสังเกตอาการ เป็นไรไปเนี่ยเรา... อรอนงค์จับเนื้อจับตัวดูก่อนจะรีบเดินตามเกริกไกรออกไป อีกมุมหนึ่งไม่ไกลนัก ชาวบ้านกำลังเดินตลาดจับจ่ายกัน ระหว่างนั้นได้ยินเสียงแตรรถดังลั่นเป็นจังหวะให้หลีกทาง ชาวบ้านค่อยๆ หลีกทางก่อนจะเห็นรถของชาญณรงค์แล่นมา มีสมคิดทำหน้าที่พลขับ เอ้า...หลบหน่อยๆ...เจ้าบ่าวกำลังไปหาเจ้าสาวไม่รู้หรือไง ชาญณรงค์ในชุดสูทสีเจ็บนั่งอยู่ข้างๆ ยิ้มแก้มปริ แหม...ไอ้นี่พูดถูกใจ...อย่างนี้ต้องจัดงบประมาณกลางปีให้ซะหน่อย สมคิดตาโตด้วยความดีใจ ขอบคุณครับนาย สมคิดหันไปขับรถต่อ ทันใดนั้นสมคิดเห็นบางอย่างก็เบรกเอี๊ยด ผู้พันชาญณรงค์ไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัยทำให้หัวพุ่งไปชนกับกระจกดัง โป๊ก !!1 เฮ้ย ! ...จะเบรกหาญาติแกทำไมเนี่ย นายดูนั่นซิครับ ชาญณรงค์มองไปตามที่สมคิดบอกก็ต้องอึ้งไปเมื่อเห็นเกริกไกรกับอรอนงค์เดินมาด้วยกัน หนูอร ชาญณรงค์แปลกใจ แล้วทำไมมากับไอ้หมอควายนั่น นั่นซินาย...คราวที่แล้วก็เจอไอ้หมอควายอยู่ด้วย...หรือว่า...มันตั้งใจจะจีบคุณอรแข่งกับนายครับ ชาญณรงค์กัดกรามด้วยความโกรธปนฉุนขึ้นมาทันที ส่วนเกริกไกรกับอรอนงค์เดินมาบ้านตาชุกที่มีเมียออกมาต้อนรับ หวัดดีตาชุก...ไง...ไอ้ตัวเล็กอยู่ไหน ที่คอกน่ะครับ...หมอจะไม่ดื่มน้ำดื่มท่าก่อนเหรอครับ ตาชุกบอก ไม่เป็นไร...ผมต้องไปอีกหลายที่ เกริกไกรหันมาพูดกับอรอนงค์ เดี๋ยวคุณอรนั่งพักตรงนี้ก่อนก็ได้ครับ...ผมขอเวลาแป๊ปเดียว หันไปทางตาชุก ไป ตาชุกเดินนำเกริกไกรออกไป อรอนงค์ลงนั่งที่แคร่ เมียตาชุกรีบมาดูแล ทานน้ำกระเจี๊ยบมั้ยคุณ...อิฉันเพิ่งต้มเมื่อเช้าเอง คะ... เมียตาชุกยิ้มให้ก่อนจะรีบเดินออกไป อรอนงค์ลุกขึ้นเดินสำรวจดูไปรอบๆ บ้าน เห็นบรรยากาศรอบๆ บ้านที่ร่มรื่นย์ไปด้วยต้นไม้ ระหว่างนั้นได้ยินเสียงคนเดินมา อรอนงค์หันกลับมายิ้มให้ บ้านน่าอยู่จั... แต่แล้วก็สีหน้าเปลี่ยนเป็นตกใจ ผู้พัน ชาญณรงค์กับสมคิดยืนยิ้มส่งมาให้ เจอกันอีกแล้วนะจ้ะหนูอร อรอนงค์สีหน้าวิตกเพราะเพิ่งได้ยินที่เกริกไกรพูดเรื่องที่พักนี้เจอชาญณรงค์บ่อยๆ นั่นเอง เวลาผ่านไป...เกริกไกรเดินเก็บกระเป๋าเครื่องแพทย์ออกมา ขอบคุณนะครับหมอ ตาชุกบอก ไม่เป็นไร...หน้าที่ผมอยู่แล้ว...แต่ฉีดยาแล้วต้องพาไอ้ตัวเล็กไปงานด้วยนะ ตาชุกยิ้มรับ เกริกไกรมองหาอรอนงค์ อ้าว...แล้วคุณอรละครับ เมียตาชุกรีบบอก ไปกับผู้พันน่ะค่ะหมอ เกริกไกรแปลกใจ ผู้พัน..? ผู้พันชาญณรงค์น่ะเหรอครับ จ้ะ...ฉันเอาน้ำกระเจี๊ยบมาให้ก็เห็นคุณแกเดินออกไปกับผู้พันแล้ว เกริกไกรมีสีหน้าวิตกขึ้นมาทันที 
|
มิกัง
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Link |
||||||||||||
