All Blog
แทกิล วันที่ 2 กุมภาพันธ์ 2555



“เจ้ามาเพราะเรื่องซ๊อกยอนเหรอ?”

“พ่ะย่ะค่ะ” แทฮา กล่าวทูล

“ต้องการให้นิรโทษกรรมหรือ?”

“กระหม่อมหวังว่าพระองค์จะเข้าพระทัย เพราะพระนัดดา ต้องสูญเสียทุกอย่าง ตอนนี้ทรงลำบากมากไม่น้อย” แทฮา ทูล

“ถึงข้าจะไม่สนิทกับเจ้าสักเท่าไหร่ แต่ข้าก็ได้ยินเรื่องเจ้ามาไม่น้อยข้าเชื่อว่าเจ้าจะทำสำเร็จ” รัชทายาทพงนิม ตรัส

“พ่ะย่ะค่ะ”

“แต่เหตุผลที่เจ้าทำมันเพื่ออะไรล่ะ?”

“เพราะสมัยก่อนกระหม่อมเคยให้คำมั่น กับอดีตองค์รัชทายาทเอาไว้ว่า จะขอถวายความ คุ้มครองพระนัดดาด้วยชีวิต” แทฮา ทูล

“หึ และเพื่อจะรักษาสัญญา ก็เลยคิดจะยกซ๊อกยอน ขึ้นเป็นพระราชาอย่างนั้นหรือ?”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“จะเขี่ยข้าพ้นจากตำแหน่งแล้วสนับ สนุน ซ๊อกยอนขึ้นมาแทน กลับมาขอร้องให้ข้าช่วย นี่เจ้ายังมีสมองอยู่บ้างรึเปล่า?”

“ถึงจะทำเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย แต่กระหม่อมก็โกหกพระองค์ไม่ได้”

“เจ้าไม่เข้าใจรึ ถ้าซ๊อกยอนหายไปคนที่จะดีใจที่สุดก็คือข้า” รัชทายาทพงนิม ตรัส

“กระหม่อมทราบดี ว่าพระองค์จะไม่ทรงเอาผิด จึงได้มาเข้าเฝ้า พระองค์ต้องการราชบัลลังก์ หรือพ่ะย่ะค่ะ พระนัดดาต้องทรงสูญเสียเสด็จพ่อเสด็จแม่ ยังถูกเสด็จปู่หมายเอาชีวิต ต้องหลบหนีเพื่อเอาชีวิตรอด ต้องให้พระนัดดาสิ้นพระชนม์ ถึงจะพอพระทัยหรือ?” แทฮา กล่าวทูล

“การต่อสู้ในราชวงศ์ใช้ความรู้สึกส่วนตัวไม่ได้”

“แต่วังหลวง ก็ยังเป็นที่อยู่ของมนุษย์”

“เจ้าเองก็เหมือนกันไม่ใช่หรือ ปล่อยให้คนอื่นเอาตัวหลานข้าไป แล้วตอนนี้จะมาขอให้ข้าช่วยเค้า นี่น่ะเหรอน้ำใจของเจ้า”

“ถึงตอนนี้พระองค์ยังไม่เข้าพระทัย แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป พระองค์จะไม่ทรงคิดเช่นนี้แน่”

“แล้วในตอนนี้ เจ้ากำลังคิดจะทำอะไร?” รัชทายาทพงนิม ตรัส

“อยากรักษาคำสัญญาที่ให้กับองค์รัชทายาท อยากอยู่ให้นานที่สุด เพื่อสนับสนุนองค์ชายสร้างโลกใหม่”

“ด้วยการชิงราชบัลลังก์หรือ?”

“ไม่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมอยากพิสูจน์ว่า ไม่ใช่พระราชาก็สามารถเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ได้ อยากมีชีวิต อยู่ในฐานะคนต่ำต้อยไร้ชื่อเสียง และอยากพิสูจน์ถึงความหวังเล็ก ๆ นี้ในหน้าประวัติศาสตร์”

“เจ้ายังคิดจะชิงบัลลังก์อยู่ดี ไม่ว่ายังไง ข้าก็ไม่มีกำลังพอ ที่จะช่วยเหลือซ๊อกยอนได้หรอก”

“ได้โปรดประทานพระกรุณาด้วยเถิด”

“ข้าไม่อาจจะสั่งให้ พวกนั้นยั้งมือหรือรามือจากพระนัดดาได้”

“รัชทายาท”

“เพราะฉะนั้น พวกเจ้าไปจากโชซอนซะดีกว่า เพราะว่าข้าไม่มีความกล้าพอ ที่จะช่วยหรือว่าฆ่าพวกเจ้า”

“เอายังไงดี?” ผู้ช่วยชอลวุงถาม

“ถือดาบออกไปหน้าพระพักตร์ไม่ได้ กำลังเสริมล่ะ?” ชอลวุง ถาม

“รวบรวมกำลังพลอยู่ครับ”

“เมื่อพวกเจ้าออกไปจากโชซอนแล้ว วันหน้าจงอย่าได้กลับมาที่นี่...หรือมาหาข้าอีก” รัชทายาทพงนิม รับสั่ง

“เฮ้ เจ้าทาสชั้นสูง จะเอายังไง มีคนดักซุ่มอยู่นะ” แทกิล กล่าว

อ๊บบ๊ก สั่งให้พวกทาสเตรียมพร้อม

“นี่ ฟังให้ดี พวกเจ้าต้องเล็งให้ดี ไม่งั้นจะยิงโดนพวกเดียวกันเอง ถ้าไม่มั่นใจว่าจะยิงถูก ก็ให้ยิงขึ้นฟ้าแทน พอได้ยินเสียงปืน พวกมันก็จะแตกตื่น”

“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”

“ก็มันน่าห่วงนี่นา”

“ได้ยินแล้วใช่มั้ย ถ้าไม่มั่นใจก็ให้ยิงขึ้นฟ้าแทน”

“ไฟไหม้ ๆ ย้าก..”

“ย่าห์...”

ชอลวุงนำลูกน้องและทหารกองเสริมที่ตามมาสมทบบุกเข้าจู่โจมแทกฮา และแทกิล ทั้งสองจึงรีบถอยหนี ขณะที่อีกด้านหนึ่งพวกทาสได้นำกำลังเข้าไปบุกทำลายกองเสบียงจนโกดังเก็บเสบียงถูกไฟเผาไหม้ ทาสคนหนึ่งถูกจับตัวได้ อ๊บบ๊ก จึงตัดสินใจยิงทิ้งตามคำสั่งของหน้าหล่อที่เป็นผู้นำ เพราะกลัวคนที่ถูกจับจะเอาความลับไปเปิดเผย

ตอนที่ 23

“ตามข้ามาเถอะ” แทฮาบอก แต่แทกิลไม่ไว้ใจ “ไม่เอา”

“ไม่ใช่เวลาจะมาเถียงกันนะ”

“ข้าเคยบอกแล้วไงว่า นักล่าย่อมจะเชี่ยวชาญ และถนัดเรื่องการหนีมากกว่า เหมือนกับคนที่ถ่อเรือก็ย่อมจะว่ายน้ำเก่งกว่าคนทั่วไป ตามข้ามาเถอะ” แทฮาบอก แทกิลจังยอมตามไป

“มารึยัง?” ซอลวุงถาม

“พวกมันหนีไปได้แล้วครับ” ลูกน้องบอก

“แล้วปล่อยให้มันหนีไปได้ได้ยังไง” ซองวุงพูดอย่างเจ็บใจ

กลุ่มทาสก่อความวุ่นวาย ทำให้แทกิลและแทฮาหนีรอดมาได้ แทกิลคิดว่าเป็นกับดักของรัชทายาทพงนิม แต่แทฮาคิดว่าไม่ใช่ เพราะทหารที่นำมามีน้อยเกินไป

“นี่เป็นกับดักของรัชทายาทรึเปล่า?”

“ถ้าเป็นกับดักของพระองค์ จำนวนทหารจะต้องมากกว่านี้ แถมพระองค์ไม่ได้นำทหารองครักษ์มาด้วย”

“งั้นก็ไม่ใช่กับดัก” แทกิลสรุป

“ไม่ใช่แน่” แทฮากล่าวอย่างมั่นใจ

“จะหนีหมาป่ากลับหลบเข้าไปในปากเสือ”

“หมายความว่ายังไง?”

“ถ้าไม่ใช่กับดักแล้วมันรู้ตำแหน่งนัดได้ยังไง แปลว่าเจ้าฮวังชอลวุง..มันคงรู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ ไปเถอะ”

“อะไรกันนักหนาเนี่ย ดึกดื่นไม่มานั่งดื่มเหล้าดันไปวางเพลิงกันทำไม” พี่อึนเจบ่น

“สงสัยบ้านเมืองจะล่มสลายจริง ๆ นี่ถือว่าเป็นลางร้ายเลย” บังสีหน้าเป็นกังวล

“เจ้านี่ ๆ ๆ เลิกพูดจาบ้าบอสักทีได้มั้ย บ้านเมืองล่มสลาย แล้วพวกเราจะค้าขายยังไง” พี่อึนเจตีบังระบายอารมณ์

“มาตีข้าทำไม ข้าไม่ได้วางเพลิงสักหน่อย บ้านเมืองไม่ได้ล่มสลายเพราะข้าด้วย”

“เพราะเจ้าพูดแต่ละอย่างมันไม่เป็นมงคลสักอย่างเลยน่ะสิ” พี่อึนเจค้อนใส่

“โธ่เอ๊ย แล้วยังไงล่ะทำเป็นพูดไป ฮิ ๆถ้าข้าไม่พูดเลย เจ้านั่นแหละจะร้อนรน..กระวนกระวาย”

“ข้าเหรอ ทำไม เมื่อไหร่ เจ้าเห็นแบบนั้นเมื่อไหร่?”

“แหม จะพูดเพ้อเจ้อมันต้องเห็นด้วยเหรอ ไม่เห็นอะไรก็เพ้อเจ้อได้ ฮิ ๆ ต่อให้ไม่เห็นข้าก็วาดออกมาได้หมดเลยน๊า”

“อย่ามาปั้นน้ำเป็นตัวหน่อยเลย ตั้งแต่คืนนี้ ห้ามเจ้าเข้าไปในห้องข้าอีกนะ ทำอะไรอยู่ ไปล้างจานสิ”

“จ้า เถ้าแก่เนี้ย” พี่อึนเจประชดและเดินงอนหนีไป

“อื้อ..”

“ฮึ่ย ใส่อารมณ์อะไรเล่า ยืนบื้อทำไม รีบไปง้อเร็วเข้า อยากถูกไล่ออกไปรึไง” อึนเจบอกบัง

“มาโมโหใส่ข้าทำไม ต่อให้โดนเสือกัดก็ไม่ควรระบายอารมณ์ใส่มด” บังบ่นกระปอดกระแปด

“ไปสิ ยังไม่เข้าไปอีก”

“ข้ารู้แล้วน่า เข้าไปก็ได้ เกิดเป็นข้านี่ซวยจริง ๆ”


//www.dailynews.co.th



Create Date : 04 กุมภาพันธ์ 2555
Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2555 14:08:01 น.
Counter : 251 Pageviews.

0 comments
ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
 *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

มิกัง
Location :
ชลบุรี  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]