All Blog
มรดกรัก วันที่ 1 เมษายน 2555



“ไม่หรอกค่ะ พี่ยูฮังไม่พูดหรอก หนูรู้”

“ถึงแม้ลูกมั่นใจ แล้วจะถ่วงเวลาถึงเมื่อไหร่ เรียกแต่พี่ยูฮัง พี่ยูฮัง รักปักใจมีอะไร คุณย่าจับคู่ยูฮังกับอุนซอง ลูกไม่เห็นรึ”

“แม่อย่าห่วง อุนซองเขามีแฟนแล้ว”

“อุนซองมีแฟนแล้ว ใครกัน” เซ็งมีแปลกใจ

“ลูกชายทนายพั๊กค่ะ”

“ที่ทำร้านอาหารรึ อุนซองเป็นแฟนกับลูกชายทนายพั๊กงั้นรึ แต่ว่า.. ลูกชายทนายพั๊ก ชองยีชอบอยู่นี่นา”

เซ็งฮีคิดหนักเมื่อซึงมีบอกว่าอุนซองเป็นแฟนของจุนเซ เพราะชีวิตเธอจะต้องสลัดอุนซองให้ออก “ถ้าเธออยู่ฉันก็ตาย ถ้าเธอตาย ฉันก็อยู่รอด”

ยูฮังตื่นมาสูดอากาศแต่เช้า และก็เห็นจังซุกจายืนอยู่หน้าบ้านอยู่ก่อนแล้ว “คุณย่าตื่นเช้านะครับ”

“ย่าตื่นตีห้ามาทั้งชีวิต วันนี้เธอตื่นเช้า ท่าจะพระอาทิตย์ขึ้นทางตะวันตก” จังซุกจาแซวหลานชายกลาย ๆ

“ตื่นเองครับ”

“แปลกดีนะ อ้าว...แล้วออกมาทำไม”

“ผมจะออกไปเดินเล่น คุณย่า อุนซองเขา...” ยูฮังจะบอกย่าเรื่องที่รู้มาจากซึงมี

“อุนซองทำไม”

“เขาช่วยชีวิตคุณย่ายังไง บอกได้มั้ย”

“ฮึ่ม...เพิ่งมาถามตอนนี้”

“ผมรู้ว่าคุณย่าล้มบาดเจ็บ คุณย่าได้แต่ว่า อุนซองช่วยชีวิตไว้ แค่พาคุณย่าส่งโรงพยาบาล เป็นผู้มีพระคุณ เกินไปรึเปล่า”

“ย่าไม่แค่บาดเจ็บ แต่ความจำเสื่อม” จังซุกจาบอก

“ความจำเสื่อมรึ”

“ก่อนความจำเสื่อม ย่าได้แต่ร้องขอคนเดินไปมาให้ช่วย ไม่รู้สามหรือสี่คน แต่ทุกคนหนีกันไปหมด.....ฮ่ะ...ฮ่ะ....มีแต่แม่หนูนั่น กระเป๋าเงินย่าก็ถูกแย่งไปด้วย”

“กระเป๋าเงิน กระเป๋าหนังรึครับ”

“พอฟื้นที่โรงพยาบาล อุนซองอยู่ข้าง ๆฉัน เราเจอกันครั้งแรก หมอบอกว่า อาการความจำเสื่อมถ้ายังไม่ดีขึ้น เตรียมจัดงานได้เลย จัดงานอะไรเธอคงรู้นะ”

“ทำไมคุณย่าเพิ่งบอกตอนนี้”

“เธอน่าจะบอกว่า ทำไมไม่ปล่อยตายไปซะ ช่วยทำไม ทำให้เธอไม่ได้มรดก”

“คุณย่า ทำไมพูดแบบนั้น”

“ฉันพูดเพราะ เธอสามแม่ลูก เกลียดอุนซองที่เขาแย่งสมบัติ”

“แต่ว่าพวกเราไม่......คุณย่า ทำเกินไปแล้ว” ยูฮังพูดอย่างน้อยใจ

“ฉันเป็นหรือตาย จะมีใครสนใจ”

“วันอาทิตย์นี้ ครบรอบ 30 ปีร้านสาขาสอง เริ่มบริการส่งถึงที่ หัวหน้าโค กับเซชิวทำประชาสัมพันธ์ตามย่านพักอาศัย สถานคนชรา สมาคมแม่บ้าน” ผู้จัดการสั่งเตรียมทำแผนประชาสัมพันธ์ อุนซองรับคำ

“ใครตัดสินใจ ตั้งแต่เมื่อไหร่” ยูฮังถามขึ้น

“หัวหน้าโค กับผมปรึกษากัน” ผู้จัดการบอก

“ทำไมผมไม่มีส่วนร่วม”

“ทำไมคุณต้องมีส่วนร่วม”

“ปัทโธ่...เราเป็นทีมงานเล็ก ๆ แค่คนทำงานเอง หน้าที่เราทำงานตามคำสั่ง ทำงาน” พนักงานอีกคนบอก

“เราเห็นด้วยกับข้อเสนอของนาย โดยเสริมบริการส่วนเด็กเล่น เพิ่มเมนูสำหรับเด็กด้วย”

“เด็กเล็กที่ทานน้อย ถ้าสั่งเมนูผู้ใหญ่จะทานไม่หมด น่าสนใจ ตอนออกประชาสัมพันธ์ แจ้งข่าวฉลองครบรอบ 30 ปีด้วย เงินรายได้ช่วยการกุศลให้คนชรา”

“ให้พาครอบครัวมาด้วย ฟรีตลอดงาน”

“ตอนนี้กำลังทำยอดขาย ฟรีได้ยังไง” ยูฮังไม่เห็นด้วย

“ช่วยเหลือสังคมเป็นนโยบายจินซองฟู้ดส์ ไม่ต้องพูดมาก” ผู้จัดการมองหน้ายูฮัง

“ให้ผมทำอะไร” ยูฮังถาม

“คุณ...ตามหัวหน้าโค”

ยูอังมองหน้าอุนซอง อุนซองรีบบอก “หือ.....ผู้จัดการคะ งานนี้ ไม่ต้องสองคนหรอกค่ะ”

“ผมรู้”

“ทำไมต้องให้ผมไปด้วย” ยูฮังบ่น

“ผมให้คุณไปคนเดียวได้ไง งานประชา สัมพันธ์เป็นภาพลักษณ์ของบริษัท พลาดไม่ได้ ช่วงนี้เรียนงานประชาสัมพันธ์กับหัวหน้าโค ถ้าผ่านก็บินเดี่ยวได้”

ระหว่างที่ออกทำแผนประชาสัมพันธ์ ยูฮังก็บอกอุนซอง “ฉันติดประกาศเอง คนแก่กับแม่บ้านเธอไป”

“ฉันอยากอยู่หรอก แต่ผู้จัดการ...” อุนซองเอ่ยขึ้น แต่ยูฮังพูดแทรกทันที “แยกกัน แค่ออกมาพร้อมกันก็พอ”

“ทำไมฉันต้องทำแบบนั้น เริ่มออกลายอีกแล้วนะ” อุนซองบ่นขึ้นบ้าง

“เห็นฉันเป็นคนยังไง”

“ทำไมต้องแยกกันด้วย”

“ช่างเถอะ ไปก็ได้” ยูฮังพูดจบก็เดินไป

“หมั่นไส้” อุนซองค้อนให้วงใหญ่

อุนซองเข้าไปประชาสัมพันธ์ในบ้านคนชรา พร้อมแจกใบปลิว “อย่าลืมนะคะ วันอาทิตย์ไปร่วมงานนะคะ”

“ฟรีตลอดงานจริงรึเปล่า”

“ค่ะ ฟรี ๆ ๆ ฟรีตลอดงาน ทานสองชามก็ฟรีค่ะ”

“ไม่คิดเงินจริงนะ คุณลุงคุณป้าจูงมือกันไปรับประทานนะคะ”

“ดี ๆ ๆ ชวนเพื่อนไปด้วย.....”

แสดงความคิดเห็น




//www.dailynews.co.th



Create Date : 02 เมษายน 2555
Last Update : 2 เมษายน 2555 23:19:50 น.
Counter : 333 Pageviews.

0 comments
ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
 *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

มิกัง
Location :
ชลบุรี  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]