|
เตือนผู้หญิงทุกคน
ได้จาก FW mail นะคะ เรื่องราวที่จะเล่าต่อไปนี้ เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจิงกับตัวมุกเอง ไม่ได้โกหกหลอกลวงแต่ประการใด และมิได้จะเอาตัวเองมาประจาญ เพียงแต่อยากให้คนที่อ่าน ได้ทราบว่า อย่าไว้วางใจคน เป็นเด็ดขาด โดยเฉพาะคนทางอินเตอร์เน็ต
มุกได้คุยคิวคิว กับผู้ชายคนนึง เค้าชวนมุกไปเที่ยวงานย่าโม (งานฉลองชัยชนะ ท้าวสุระนารี มีทั้งหมด 12 วัน 12 คืน) ด้วยความที่ว่าอยากไปเที่ยว เพระ 3 ปีแล้วที่ไม่ได้ไป แล้วก้ออยากไปซื้อของด้วย เลยตอบตกลง และไปเที่ยวกับเขาในวันนั้น เมื่อเจอกันเราก้อคุยกันตามปกติ และเดินเที่ยวกันตามปกติ แต่พอขึ้นรถ เค้าจะกลับมาส่งมุกที่บ้าน เราซื้อปลาหมึกย่างมากินด้วย เค้าเลยบอกว่าจะหาที่กินปลาหมึกย่าง เค้าขับรถเลี้ยวลงไปที่ สวนป่าริมทาง และจอดรถบริเวณที่มีแสงไฟส่องทางฝั่งมุก แต่ฝั่งเค้ามืด มองไม่ค่อยชัด แล้วเค้าก้อลงมือ ทีแรกมุกดิ้น ไม่ยอม แต่ด้วยร่างกาย ที่เป็นธรรมชาติ เมื่อโดนการกระตุ้น ก้อย่อมเป็นไปตามธรรมชาติ และพอเค้าเส็ด เค้าขับรถมาส่งที่ทางเข้าบ้าน แล้วก้อรีบหนีไปอย่างรวดเร็ว เมื่อมุกมาถึงบ้าน มุกกลัว ระแวงไปหมด แม้แต่เสียงจิ้งจกยังตกใจเลยค่ะ มุกไม่มีทางออก และมืดไปหมด
วันต่อมา
มุกตัดสินใจเล่าเรื่องนี้ ให้กับบุคคลในหน่วยงานช่วยเหลือสังคม หน่วยงาน หนึ่งฟัง (ไม่ขอเอ่ยชื่อนะคะ ถ้าเอ่ย แร้ววจะ อ๋อ.....เลยแหละ) เค้าเป็นลูกข่าย (พนักงาน) ในนั้น เค้าบอกว่าเค้าสงสารมุก แล้วก้อพูดว่าคนที่มันทำมุกต่างๆนาๆ แล้วเค้าก้อบอกว่า เค้าสงสาร อยากพามุกไปเที่ยว ด้วยความที่คิดว่า เค้าจะเป็นคนดี เพราะรู้จักกันมานานแล้ว ตอนเย็นเค้าพามุกไปดูหนัง และพอขากลับ เค้าคนี่มุกไว้ใจ กลับทำกับมุกเหมือนคนแรก ด้วยความที่ยังกลัว และบอบช้ำมากจากวันแรก ทำให้มุกไม่มีแรงต่อสู้ หรือขัดขืนเค้าเลย แล้วเมื่อเค้าเส็ด เค้าก้อมาส่งมุกที่บ้าน แล้วบอกว่า อย่าบอกใคร มุกกลับมาบ้านด้วน สภาพที่บอบช้ำมาก จนดูไม่ได้เลย พอดีวันั้นพี่ชายโทมา แกได้ยินเสียงมุกร้องไห้ เลยถามเอาความจิง เมื่อรู้ความจิงแกเลยมารับมุกไปอยุ่กรุงเทพ ระยะนึง มุกได้รับการรักษาตัวที่กรุงเทพ และจึงกลับมาที่โคราชค่ะ สภาพจิตใจมุกตอนนี้ก้อโอเคแล้วค่ะ แล้วก้อไม่คิดจองเวรคนพวกนั้นด้วย สองวัน โดนข่มขืนทั้งสองวัน ผู้ชายสองคน คนละวัน (ชีวิต บัดซบจิงๆ-*-)
(ลืมบอกอ่ะ แม่มุกเสียตั้งแต่เด็ก พ่อมุกไปมีแฟนใหม่ ปัจจุบันอยู่กับย่าค่ะ และก้อดูแลตัวเองมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว)
ยังงัยก้อฝากด้วยนะคะ คนที่รู้จัก หรือไม่รู้จัก สมัยนี้ไว้ใจได้ยาก สุภาษิตนี้ยังใช้ได้เสมอ อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจคน จะจนใจเอง
มุกฝากไว้ด้วยนะคะ
Create Date : 04 กรกฎาคม 2551 |
Last Update : 4 กรกฎาคม 2551 11:29:03 น. |
|
1 comments
|
Counter : 253 Pageviews. |
|
|
|
โดย: เจ้าของ เมลค่ะ IP: 222.123.204.67 วันที่: 15 กรกฎาคม 2551 เวลา:21:26:29 น. |
|
|
|
| |
|
|
Location :
[Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
Tried to take a picture Of love Didn't think I'd miss her That much I want to fill this new frame But it's empty
Tried to write a letter In ink It's been getting better I think I got a piece of paper But it's empty It's empty
Maybe we're trying Trying too hard Maybe we're torn apart Maybe the timing Is beating our hearts We're empty
And I even wonder If we Should be getting under These sheets We could lie in this bed But it's empty It's empty
|
|
|
|
|
|
|
|