Bandage : ความวนเวียนของหนังวงดนตรี
by merveillesxx
Bandage (2010, Takeshi Kobayashi, B+/B)
เป็นโปรเจคต์หนังที่รอนานมากจนเกือบลืม ถ้าจำไม่ผิดจะประกาศตั้งแต่ช่วงหลังเรื่อง Hana & Alice เลยมั้ง คือบทหนังจะเขียนโดย ชุนจิ อิวาอิ แล้วให้ เรียวเฮ คิตามูระ กำกับ เนื้อหาว่าด้วยวงร็อคญี่ปุ่นในช่วงยุค 90 ตอนข่าวออกมาฟังดูดีมาก แต่ตอนหลังคิตามูระไม่ได้กำกับ (ซึ่งดีแล้ว) ไปทำแอนิเมชัน Baton แทน ส่วนคนที่มากำกับแทนคือ ทาเคชิ โคบายาชิ คนที่ทำเพลงใน Swallowtail Butterfly และ All About Lily Chou-Chou
จนพอปีที่แล้วได้ดูตัวอย่างหนังเรื่องนี้ก็รู้สึกว่ามันไม่น่าไว้ใจมากๆ 555 เพราะนำแสดงโดย จิน อาคานิชิ (อดีตสมาชิดวง KAT-TUN ที่แยกตัวออกมาไปทำงานเดี่ยวที่อเมริกา) คือดูเป็นหนังขายดาราไปเลย แต่มันก็ส่งผลดี ได้ข่าวยอดจองตั๋วนี่ถล่มทลาย ซีดีเพลง ดีวีดีหนัง ก็ขายกันดิบดี
พอดูหนังจริงๆ แล้วมันไม่ได้แย่อะไรมาก แต่หลายสิ่งมันเป็นภาพซ้ำของหนังแนววงดนตรี ซึ่งสามารถไล่เป็นข้อๆ ได้เลย อาทิ 1) พระเอกต้องหล่อ เก๊ก แปลกๆ กวนๆ และสมาชิกในวงต้องเป็นประกอบด้วย คนเงียบขรึม, คนติสต์ๆ และตัวฮา 2) นางเอกต้องใสซื่อ โง่ๆ หน่อย พระเอกลากไปไหนก็ไปแบบงงๆ มีสิทธิจะถูกพระเอกปล้ำได้ทุกซีน 3) ความสัมพันธ์พระเอกนางเอกต้องเป็นแบบ พิศาล-esque คือเป็นแนวตบจูบ ไม่ว่าจะทางกายหรือทางจิตใจ แต่นั่นแหละ นางเอกก็จะทนต่อไป 4) ประมาณช่วง 60-70% ของเรื่อง วงจะต้องแตกหรือทะเลาะกัน แน่นอน...สาเหตุต้องมาจากอีนางเอก
ซึ่ง Bandage ดำเนินตามสูตรนี้ ทั้งหมดไม่มีปัญหาอะไร เพราะช่วงครึ่งแรกของหนังว่าด้วยการที่นางเอกเข้าไปคลุกคลีตีโมงกับวงดนตรี และตัววงที่ไต่เต้าสู่ความสำเร็จขึ้นเรื่อยๆ แต่พอครึ่งหลังที่หนังเริ่มเข้าโซนดราม่าเรื่องทะเลาะกันในวง ไอ้ตรงข้อ 4 นี่แหละที่มีปัญหาทันที เพราะหนังออกแบบซีเควนส์ตรงนี้ได้ไร้ที่มาที่ไปมาก จนพาลงงว่าอีนักดนตรีพวกนี้มันติสต์จนระบบตรรกะล่มหรือไง แถมยังไปมีฉากของนางเอกกับเพื่อนพระเอกไปสวีทกันที่ทะเล ซึ่งมันเป็นฉากที่จับใจมาก...มากจนดันดีกว่าทุกตอนที่พระเอกนางเอดเข้าฉากกันอีก...เวรกรรม
ก่อนดูหนังกว่านึกว่ามันจะสะท้อนจิตวิญญาณของวงการเพลงญี่ปุ่นยุค 90 มากกว่านี้หน่อย อาจเพราะมันเป็น fiction character/band ล้วนๆ คนดูรู้จักแต่โลกของวงพระเอก หนังไม่มีการอ้างอิงถึงวงดนตรีอื่นๆ หรือสิ่งที่อุปมาถึงวงการเพลงในยุคนั้นได้เท่าไร มีแต่วัตถุความทรงจำพื้นๆ อย่างเทปคาสเซ์ตต์, วอล์คแมน, โทรศัพท์บ้าน ถ้าบอกว่านี่เป็นหนังที่เกิดขึ้นในยุคปัจจุบันก็เชื่อ แต่คิดอีกแง่หนึ่งคืออุตสาหกรรมดนตรีในเมื่อยี่สิบปีก่อนกับตอนนี้ก็มีปัญหาร่วมกัน
ส่วนเพลงประกอบทั้งหมดใน Bandage ถือว่าดีมากเลย ชอบถึงขนาดดูจบแล้วไปโหลดอัลบั้มฟังทันที แต่ก็อีกนั่นแหละว่ามันไม่ค่อยเป็นเพลงยุค 90 เท่าไร มันดูร่วมสมัยมากๆ มีทั้งร็อคที่ผสมสกา หรือเพลงร็อคที่ใช้พวกซินธิไซเซอร์เยอะๆ ซึ่งเพลงญี่ปุ่น 90 ที่เราโตมามันจะค่อนข้างตรงไปตรงมากว่านี้ แล้วในฐานะหนังเกี่ยวกับดนตรี หนังพลาดมากอย่างหนึ่งคือ พวกฉากในห้องซ้อมทั้งหลายมันดูไม่มีความเป็น live เลย อันนี้น่าเสียดาย
แต่สิ่งที่ชอบมากที่สุดในหนังเรื่องนี้คือการแสดงของ อายูมิ อิโตะ ในบทผู้จัดการวง แอ็คติ้งของเธอในเรื่องนี้คมมากๆ แม้แต่ในฉากที่ดูไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไร แล้วตัวละครของเธอต้องประสานกับทุกคนในเรื่อง ดังนั้นมันจะมีหลายเหลี่ยมมุมให้เราเห็น ทั้งตอนที่เข้มแข็ง, เกรี้ยวกราด, อ่อนโยน จากการติดตามมาตลอด เธอเป็นนักแสดงที่ดีนะ แต่เสียดายว่าเธอไม่สวย และอายุก็เข้าเลขสามแล้ว เธอเลยได้รับบทตัวประกอบตลอดชาติ แต่เธอทำได้ดีเสมอ
ถึงจะบอกไปข้างต้นว่าไม่ชอบโซนดราม่าในหนังเท่าไร แต่ฉากไคลแม็กซ์ที่เป็นการทุ่มเถียงกันของสองตัวละครหลักก็เป็นฉากที่ชอบมาก เป็นฉากที่ดีและท้าทาย เพราะถ่ายแบบลองเทคเกือบทั้งฉากด้วย บทสนทนาของนางเอกในตอนนี้น่าประทับใจดี เธอพูดว่า “ครั้งแรกที่ฉันฟังของเธอ ฉันร้องไห้ เพราะฉันรู้สึกว่าเราสองคนช่างเหมือนกันเหลือเกิน แต่ว่าฉันเกลียดตัวเอง ฉันเกลียดตัวเองมาก ดังนั้นฉันเลยเกลียดการที่เราเหมือนกัน ฉันเกลียดที่มองเธอแล้วเหมือนมองเห็นตัวฉันเอง”
| Create Date : 19 พฤศจิกายน 2554 |
| Last Update : 19 พฤศจิกายน 2554 21:35:07 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 2575 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 58 คน [