Akunin (Villain) : คนเลวที่เธอรัก
โดย merveillesxx
Akunin (Villain) (2010, Lee Sang-il, A)
ถึงจะยังไม่ใช่ผู้กำกับที่ได้รับการยกย่องอะไรมาก แต่อาชีพการทำงานของ ลีซางอิล ก็น่าสนใจเหมือนกัน ดูเหมือนว่าเขาจะชอบทำหนังสว่างและมืดสลับกันไป จาก 69 (2004) ที่ว่าด้วยชีวิตคิกคักสองวัยรุ่นหนุ่มในยุค 70, Scrap Heaven (2005) สามหนุ่มสาวที่คิดจะแหกกรอบสังคม แต่ต้องพบกับจุดจบที่เจ็บปวด, Hula Girl (2006) หนังเต้นระบำลัลล้าที่เรารู้จักกันดี จนมาถึง Akunin (2010) หนังดังของปีที่แล้ว
ที่จริงแล้ว Akunin มีโครงสร้างแบบหนังโรแมนติกหน่อยๆ เรื่องประมาณว่าคนเหงาสองคนมาเจอกัน แต่เรื่องมันไม่ได้หวานชวนฝัน เพราะผู้ชายเคยฆ่าคนตายมาก่อน พวกเขาหนีไปด้วยกัน หนีออกไปจากระบบทุกอย่างสังคม กระบวนการทางกฎหมาย (หนังไม่เน้นการสืบสวนของตำรวจเลย ซึ่งเป็นเรื่องที่ดี) อาชีพการงาน ครอบครัว แต่เรื่องมันก็เศร้า เพราะใครๆ ก็รู้แก่ใจว่ายูโทเปียที่พวกเขาสร้างขึ้นมาสักวันมันก็ต้องพังทลายลง
สิ่ง ที่น่าสนใจคือ คนที่ริเริ่มการหนีตามกัน ไม่ใช่ฝ่ายชายผู้กระทำผิด แต่เป็นฝ่ายหญิงต่างหาก พวกเขาทั้งสองเป็นเหมือนจุดอับมืดในสังคม เป็นวิญญาณล่องลอยที่เราจะเดินผ่านไปโดยไม่สนใจอะไร แต่เมื่ออยู่ด้วยกันเธอก็เหมือนเป็นแสงสว่างให้กับเขา ทว่าแสงนั้นกลับผลักไสให้ฝ่ายชายยิ่งเข้าสู่ความสิ้นหวัง
ตอน แรกนึกว่าหนังจะให้ภาพ ซาโตชิ สึมาบูกิ โหดร้ายกว่านี้ แต่หนังค่อนข้างความเห็นอกเห็นใจเขา (มากเกินไป?) ซาโตชิได้รางวัลตุ๊กตาทองนำชายจากหนังเรื่องนี้ ซึ่งเขาก็ได้ดีจริง ปกติเราจะคุ้นเคยกับซาโตชิในบทที่มีจังหวะค่อนข้าง comic แต่เรื่องนี้ดีที่ไม่ต้องเล่นให้เอะอะมะเทิ่งอะไรมาก และพลังอินเนอร์ของเขามันเห็นชัดจริงๆ
(ว่าแล้วขอแทรกพร่ำเพ้อถึงซาโตชิหน่อย เพราะน่าจะเป็นดาราผู้ชายญี่ปุ่นที่ติดตามอย่าง จริงจัง หลังจากที่ทนความสติแตกของอาซาโน่ไม่ไหว และเขี่ย ทาเคชิ คาเนชิโร ออกไปจากสารบบ: บทของเขาที่ชอบมาก คือเรื่อง Josee, the Tiger and the Fish ซึ่งเป็นหนังที่ดูง่าย แต่เจ็บดี ลองหามาดูกัน)
แต่ซาโตชิก็ ดูหมองไปหน่อย เพราะคนที่เล่นดีที่สุดในหนังคือ เอริ ฟูกาสึ ชนิดที่ว่ากราบตีนสิบครั้งคงยังไม่พอ บทของเธอผู้หญิงที่กระโจนเข้าไปรักกับชายแปลก ชนิดที่ถ้าเล่นไม่ดีเราคงด่าว่าเพ้อเจ้อ แต่ฟูกาสึทำให้เราเชื่อได้จริงๆ ว่าตัวละครรักพระเอกอย่างสุดหัวใจ
อีก ประเด็นที่ชอบคือประโยคตอนท้ายๆ ของหนังเกี่ยวกับการเป็น 'คนเลว' ในสังคม หนังมันก็ตั้งคำถามนิดๆ ว่าคุณจะนิยามคนว่าเลวยังไง แต่สิ่งที่มันพยายามจะใบ้คือ ครั้งหนึ่งเมื่อคุณได้นิยามว่าเป็นคนเลว คุณจะคงสถานะนั้่นไปตลอดกาล เหมือนกับที่เขาว่าทำดีร้อยครั้งมีคนจำนิดเดียว แต่ถ้าทพผิดครั้งเดียว ทุกคนจะจดจำมันไปอีกยาวนาน
อัน ที่จริงแล้ว Akunin ไม่ใช่หนังที่ดีสุดยอดอะไร ทุกอย่างในหนังเดาได้ และหลายสิ่งเราเคยเห็นมาแล้ว เทคนิคภาพยนตร์ในหลายฉากออกจะเชยและจงใจ (เช่น การสโลว์ภาพ หรือวิธีการจบของหนัง) แต่หนังอยู่ได้ด้วยองค์ประกอบต่างๆ ทั้งทีมนักแสดงที่แข็งแรง, เพลงประกอบอันเศร้าส้อยเวิ้งว้าง จากฝีมือ โจ ฮิไซชิ รวมถึงเพลงตอนจบที่สรุปภาพของหนังทั้งเรื่องได้ ดีจริงๆ โดยเฉพาะท่อนที่ว่า We both have lied, and kissed, a sad good-bye / Your deepest love remains in my heart, how I love you so...
| Create Date : 12 เมษายน 2554 |
| Last Update : 12 เมษายน 2554 10:35:50 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 3421 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 58 คน [