6 ตุลาปาร์ตี้ : ความลื่นไหลและไร้ตัวตนของ 6 ตุลา
by merveillesxx
6 ตุลาปาร์ตี้ (2012, วิชย อาทมาท, A)
ตอนแรกที่ไปถึงสถานที่แสดง เปิดประตูเข้าไปเจอเพลงดังๆ ไฟดิสโก้แวบๆ พร้อมกับเหล่านักศึกษามากมาย (เพราะมีอาจารย์ assign ให้มาดู) นึกว่ามาผิดงาน หลงเข้ามาในปาร์ตี้ฉลองสอบไฟนอลเสร็จของ นศ. มหาลัยไหนเสียอีก แต่ผู้กำกับเดินเข้ามาทักทาย ว่าบอกพี่มาถูกงานแล้วครับ อันนี้แหละ “6 ตุลาปาร์ตี้”
ระหว่างนั่งรอ นักแสดงก็วิ่งเล่นไปทั่วห้อง เล่นเน็ต เปิดเพลง กินขนม ตีกลอง (!?) จนไม่รู้ได้ว่านี่คือเริ่มการแสดงหรือยัง นั่งไปเรื่อยๆ เริ่มมีไดอะล็อกการพูดคุย ก็ยังไม่อาจแน่ใจได้ว่านี่คือเริ่มการแสดงจริงๆ แล้วหรือเปล่า แต่จับได้คร่าวๆ ว่าฉากหลังของเรื่องคือ วันที่ 6 ตุลาคม 2554 วันที่น้ำท่วมใหญ่กำลังเข้าใกล้กรุงเทพมากขึ้นเรื่อยๆ และเป็นวันที่ สตีฟ จ็อบ ตาย
เหล่านักแสดงพูดคุยกันด้วยน้ำเสียงปกติ ไม่มีการ project เสียงแบบละครเวทีทั่วไป ได้ยินบ้าง ไม่ได้ยินบ้าง บางทีตัวละครก็พูดข้ามไลน์กันไปมา บทสนทนาหลายอย่างเกิดขึ้นพร้อมกัน อีกทั้งยังมีเสียงเพลงแทรก มีภาพเคลื่อนไหวจากวิดีโอบ้าง จากหน้าจอคอมพิวเตอร์บ้าง ไปๆ มาๆ คนดูก็เริ่มงงว่ากูต้องดูอะไร แต่ท้ายสุดก็เข้าใจได้ว่า นี่ไม่ใช่ละครเวทีทั่วไปที่มาเน้นการแสดง แสดง และแสดง แต่นี่คือการเข้ามาดูปาร์ตี้ของคนหนุ่มสาวกลุ่มหนึ่ง ดังนั้น นักแสดงไม่ใช่ actor แต่เป็น ordinary people (พวกเขาเล่นเป็นตัวเองด้วยซ้ำ) ส่วนคนดูก็ไม่ใช่ audience หรือ spectator แต่เป็น observer หรือ ordinary people เหมือนกัน
“6 ตุลาปาร์ตี้” เป็นงานที่กล้าหาญและท้าทาย มันทำลาย form ที่เราคุ้นชินกัน ปกติเมื่อชมละครเวทีเราต้องนั่งดูเป็นที่เป็นทาง นั่ง fix กับเก้าอี้ที่นั่งตั้งแต่แรก แต่สำหรับเรื่องนี้เราสามารถย้ายที่นั่งไปมาได้ตามใจชอบตลอดการแสดง หรือปกติแม้จะโรงละครเวทีโรงเล็กแค่ไหน เราจะมีการขีดเส้นล่องหนขึ้นมา เป็นการขีดคั่นว่าเราไม่ควรเข้าใกล้เวทีหรือนักแสดงขนาดไหน แต่สำหรับงานชิ้นนี้ เราสามารถเดินไปเข้าห้องน้ำชนิดเฉียดตัวหรือชนนักแสดงได้,อยู่ดีๆ ก็มีใครไม่รู้มาจกขนมของนักแสดงไปกิน, บางทีนักแสดงก็หันมาคุยกับคนดู จนเราสับสนถึงการดำรงอยู่ของผู้ชม ตกลงเรามีหรือไม่มีตัวตนกันแน่ในเหตุการณ์ชุดนี้ เราเป็นหนึ่งในผู้ร่วมปาร์ตี้ หรือเราเป็นนักสังเกตการณ์ล่องหน?
สิ่งที่ชอบใน “6 ตุลาปาร์ตี้” คือ การผสมหลอมรวมศิลปะหลายแขนงเข้าด้วยกัน นอกจาการแสดงแล้ว ยังมีภาพเคลื่อนไหวปรากฏตลอดเรื่อง -แต่น่าสนใจที่ใช้ในแบบไม่ได้เน้นย้ำอะไรมากนัก การปรากฎตัวของมัน มาแบบผ่านมาแล้วก็ผ่านไป รวมถึงอินสตอลเลชั่น ทั้งกระดาษนู่นนี่ที่ห้อยบนเพดาน หรือกลไกไฟมากมายที่นักแสดงยังงง สิ่งเหล่านี้มันตรงกับคอนเซ็ปต์ที่เราคิดคำนึงอยู่เสมอ นั่นคือใดๆ ในโลกนี้ ณ ปัจจุบัน มันไม่ใช่แค่ความหลากหลาย (diversity) อีกต่อไป แต่มันเป็นยุคสมัยแห่งความลื่นไหล (fluidity) คือไม่มีอะไรตายตัว โดยเฉพาะนิยามของสิ่งใดๆ ไม่ว่าจะเพศ, ชาติ, อาณาเขต, แขนงของศิลปะ หรือกระทั่งการนิยามว่า “6 ตุลาปาร์ตี้” คืออะไรกันแน่
แน่นอนว่า “6 ตุลาปาร์ตี้” โดดเด่นในเรื่อง form (หรือจริงๆ คือ anti-form หรือ non-form) ในด้านเนื้อสาระของมัน พูดตามตรงแล้วอาจจะจับต้องได้ยากเสียหน่อย อย่างที่กล่าวไปในข้างต้นว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในเวลาประมาณ 80 นาที แต่จุดที่ตัวเองประทับใจคือ ชื่อของงานที่ว่า “6 ตุลาปาร์ตี้” ทำให้ตอนแรกเข้าใจว่า จะต้องมีพูดเรื่องเหตุการณ์ 6 ตุลา 2519 แน่ๆ เลย แต่ปรากฏว่ามันแทบจะไม่มี มากสุดคือการที่ตัวละครพยายาม google หาว่าวันนี้มีความสำคัญอย่างไร แต่กลายเป็นว่าการที่ทำเหมือนว่า 6 ตุลา ไม่มีตัวตน กลับยิ่งทำให้ความหมาย 6 ตุลา ในเรื่องนี้น่าสนใจยิ่งขึ้น
พูดตามตรงแล้ว ตัวเองก็เบื่อเหมือนกันที่ทุกวันที่ 6 ตุลา ของทุกปี ก็จะต้องมีการแชร์ภาพเก้าอี้ หรือลิงค์หนังเรื่อง ‘อย่าลืมฉัน’ ของ มานัสศักดิ์ ดอกไม้ (จนบางทีก็อยากจะตั้งสเตตัสว่า Sharing a chair on Oct 6 is too mainstream.) เป็นวาทกรรมซ้ำไปซ้ำมาวนเวียนไม่สิ้นสุด ดังนั้นการกระทำของตัวละครในเรื่องนี้มันเลยค่อนข้างโดนใจตัวเอง คือ I don’t give a damn about Oct 6. (และไม่ give a damn เรื่องความตายของ สตีฟ จ็อบ ด้วย) ในแง่หนึ่ง อาจมองว่าตัวละครพวกนี้เป็นอีพวกชนชั้นกลางกลวงเปล่า แต่มองอีกแง่หนึ่ง นี่แหละคือชีวิต คือมนุษย์ที่มีเลือดมีเนื้อแบบที่เราเจอในชีวิตปกติประจำวัน สิ่งที่ชอบมากคือ งานชิ้นนี้ไม่มีมีท่าทีตัดสิน แดกดัก และจิกกัด ชนชั้นกลางกลุ่มนี้อย่างใด ช่วงท้ายของเรื่องที่ตัวละครขับรถไปพัทยากัน หากเป็นหนังของ หลุยส์ บุนเยล ตัวละครพวกนี้จะไม่มีวันออกจากห้องไปได้ (เหมือนหนังเรื่อง The Exterminating Angel) แต่ “6 ตุลาปาร์ตี้” เลือกจบด้วยภาพตัวละครขับรถกันอย่างลัลล้า พร้อมด้วยการ participation ของคนดู ที่ร่วมขบวนต่อท้ายกันอย่างสนุกสนาน
ถ้าให้สรุปอย่างกระชับถึง “6 ตุลาปาร์ตี้” คงพูดว่า C'est la vie – นี่แหละชีวิต
ป.ล. การแสดงเหลือรอบสุดท้าย วันอังคาร 9 ตุลา ดูรายละเอียดที่ //www.facebook.com/events/413744152023172
| Create Date : 09 ตุลาคม 2555 |
| Last Update : 9 ตุลาคม 2555 16:16:12 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 3255 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 58 คน [