วันนี้ หนมเปาจากอาลู กะหม่ามี๊ป่ะปี๊ ไปแล้ว
เมื่อเช้านี้ยังเล่นกับป่ะปี๊อยู่เลย หนมเปาตัวน้อยที่กระดูdซี่โครงหัก+เป็นหวัดแต่พอตอนบ่ายป่ะปี๊บอกว่าหนูยังไม่ออกมาจากถุงไหมพรม หม่ามี๊เป็นห่วงเลยบอกให้ป่ะปี๊ไปดู ก็หนูไม่เคยตื่นสายขนาดนี้นี่นา แล้วป่ะปี๊ก็บอกว่าหนูไปแล้ว อาทิตย์นี้มี๊สอบทั้งอาทิตย์เลยต้องฝากพวกหนูไว้กะป่ะปี๊อาลูจะรู้มั๊ยนะ ว่าหนมเปา ไม่อยู่แล้ว หรือหนูจะคิดว่าน้องหลับกันนะคิดถึงหนูนะุลูก ป่ะปี๊บอกหม่ามี๊ว่าหนูหมดเวรหมดกรรมแล้ว หนูไม่ต้องทรมานแล้วนะ ไปดีนะลูกนะ หม่ามี๊กะป่ะปี๊รักหนูเสมอนะ
หม่ามี๊ หนูหิวแล้ว
ช่วงเสาร์อาทิตย์นี่กลายเป็นหม่ามี๊นอนตื่นสายไม่ได้เลยนะ ก็หนูน่ะเปิดซิปกระเป๋าเองได้ตอนไหนก็ไม่รู้ แล้วก็โดดขึ้นเตียงมาร้องจี๊ดๆอยู่บนหมอนข้างของหม่ามี๊ อืม หิวแล้วสินะ ฮ้าว ง่วงจังพอลืมตาดีดี เฮ้ยยยยยยย หนูมาอยู่นี่ได้ไงอ่าแล้ว...แล้วหนูไม่กลัวโดนหม่ามี๊กลิ้งทับเลยรึ ช่างกล้าหาญยิ่งนัก เฮ้อเชื่อเค้าเลย แถมทำงี้ทุก 8 โมงเช้าทุกวันเสาร์อาทิตย์อีกตังหากแง้ๆๆๆๆวันนอนตื่นสายของช้านนนนนนน
อาลู&หนมเปา
อีก2วันก็ครบเดือนแล้วนะ ที่หนูน้อยอาลูได้มาอยู่กะหม่ามี๊แล้วนะ แล้วก็ครบ1อาทิตย์ของหนมเปาด้วย เมื่อวันเสาร์ที่แล้วไปได้เจ้าหนูหนมเปามาอยู่เป็นเพื่อนหนูอาลู กะว่าจะให้เป็นแฟนกัน ก็เลยพาอาลูไปเลือกเอง ปรากฎว่าหนูเลือกแฟนเด็กกว่าด้วย คิดจะเลี้ยงต้อยแล้วรึเราน่ะ ใช่ย่อยนะเนี่ย หนมเปาเองก็น่ารักมาก ซนกว่าอาลูอีก ก็ดีจะได้สอนให้อาลูกล้ากระโดดสูงๆหน่อย เฮ้อ เป็นกระรอกนะ แต่กลัวความสูง หนูน้อยอาลูเอ๊ย หม่ามี๊ละงงกะหนูจริงๆเลย
ความเดิมตอนที่แล้ว
เดือนสิงหา ปี52 เห็นกระรอกน้อยหางฟูบนกิ่งไม้ น่ารักมากกกกกก ใจละลายยยยยก็เลยอยากเลี้ยงขึ้นมา แล้วก็ไปค้นข้อมูลเต็มที่ เรียกได้ว่าช่วงนั้นจริงจังมากเลยได้รู้ว่าที่จตุจักรก็มีขาย ส่วนมากคนขายส่งจะจับมาจากสวนเพราะว่าไอ้เจ้าพวกนี้ชอบผลไม้สด พี่แกก็แทะเล่นไปเรื่อยๆ ถ้ามีพวกเค้ามากเกินไปสวนนั้นก็เป็นอันบรรลัยกันเลยทีเดียว อาเมนหลังจากอยู่กับกองข้อมูลระยะนึง ก็ไปซื้อมาตัวนึง เป็นลูกกระรอกแดงอายุประมาณเดือนกว่า เราตั้งชื่อให้เค้าว่า ต๊อบแต๊บ อยู่ไปอยู่มา เหมือนเค้าจะเป็นหวัด มีน้ำมูกตลอดเวลา พาไปหาหมอ หมอเค้าก็ให้ยามา แล้วบอกว่าปอดอักเสบ(pnuemonia) วันต่อมาเค้าก็อาการแย่ลงมาก เราก็พาไปหาหมออีก หมอก็เอาอะไรซักอย่างครอบตัวเค้าไว้ ให้ออกซิเจน แต่ต๊อบแต๊บก็ไม่รอดเศร้าไปเลย เกือบจะเลิกเลี้ยงแล้วแต่ก็คิดว่าไอ้ที่รู้คงยังไม่พอมั๊ง ก็หาอีก คิดว่าถ้าพยายามละก็ต้องเลี้ยงได้แน่คราวนี้เดือนตุลา ไปได้กระเล็นขนปลายหูยาวมา ชื่อตุ๊บป่อง ตัวนี้เรารักแรกพบจริงๆ เพราะเดินดูตั้งนาน จนจะมืดอยู่แล้ว แล้วก็ไปเห็นเค้าวิ่งเล่นไต่ตีลังกาอยู่ในกรง คือพี่แกซนมากๆ ก็เข้าไปดู แค่ไม่ถึงนาที เราเลือกเค้าเลยนะ ไม่รู้ทำไมแต่ถูกชะตามาก เค้ามาอยู่กับเรา ซนสุดๆก็จริง แต่เค้าไม่เคยกัดเราเลย แค่แทะเบาๆนิดหน่อย ที่สุดยอดคือตุ๊บป่องฉลาดมาก แล้วก็กล้ามากด้วย เราให้เค้าสำรวจห้องก่อนจะได้ไม่กลัว เค้าก็มุดไปทั่ว เอาเค้าวางไว้บนม้ารองรีดผ้า เค้าก็เดินวนพักนึงก็กระโดดลงมา เรางี้ตกใจกลัวเค้าเจ็บ ปรากฎว่ายังซนได้อยู่ เราก็ เฮ้อ โล่งพอจัดกรงให้นอน ตอนแรกเราปิดประตูกรงไว้ พอเราหันมาก็เห็นเค้าเปิดประตูกรงเอง!! เเม่เจ้า ข้าละเป็นงง เอาแล้วไงงานเข้าละทีนี้ เลยมัดประตูกรงไว้ แล้วเปลี่ยนเป็นเปิดฝาบนของกรงแทน แข็งหน่อย แต่ดีกว่าให้เค้าออกมาได้ตอนเราไม่อยู่ดูแล แต่แล้วดันเป็นว่าไอ้เจ้าลูกรักพยายามดันฝากรงแบบเดียวกับวิธีที่เราเปิดฝากรงเลย ดีนะที่แรงหนูไม่เท่าหม่ามี๊ เฮ้อ สุดยอดกระเล็น และแล้ววันที่เราเสียใจที่สุดก็มาถึง ตุ๊บป่องน่ะชอบกินบีอิ้งสีแดงมาก เวลาเรากินเค้าก็มานั่งทำตาแป๋วแผ่รัศมีเด็กน้อยน่ารักใส่เรา ทำงี้แล้วใครจะใจแข็งไหวฮะเจ้าตัวดีก็เลยแบ่งให้เค้าหน่อยนึง หลังจากนั้นเค้าเมินน้ำเปล่าไปเลย จะเอาแต่บีอิ้ง มันคงหอมนะเราว่า เห็นเค้าทำจมูกดุ๊กดิ๊กๆ โอ้ย น่ารักเป็นบ้าวันนั้นเรากำลังจะเปิดขวดให้ แล้วมีคนโทรเข้า เลยรับแล้วคุยนานหน่อย หันกลับมาเห็นเค้าดันจนขวดล้ม แล้ววิ่งไปที่ฝาขวดพยายามจะหมุนแบบที่เราทำ พระเจ้า นี่ตูได้กระเล็นไอคิว 180 มารึเปล่าฟะเนี่ย พอเปิดไม่ออกเค้าก็พยายามแทะขวด แล้วก็เลือกแทะตรงกลางขวดด้วยนะไม่แทะตรงสัน เค้าคงรู้ว่าสันขวดมันหนากว่า เรารีบวางโทรศัพท์เลย มาเปิดขวดให้ เทใส่ถ้วยน้ำของเค้า เค้าพุ่งใส่ทันทีเลย กินไวมาก ซักพักเค้าก็หยุด หยุดแบบนิ่งคาถ้วยเลย เราก็งง แล้วเค้าก็กินต่อ เราก็ เอ่อ คงไม่เป็นไรมั๊งเราไม่รู้เลยว่าที่นิ่งไปน่ะเค้าสำลัก พอตอนกลางคืนเค้าเริ่มไอ เราก็ เฮ้ย แย่แล้วตีสองกว่าแล้ว ไม่รู้จะพาไปหาหมอที่ไหนเลยนั่งอุ้มเค้า แล้วเค้าก็เริ่มนิ่งเหมือนหายใจไม่ออก ซักพักเค้าแอ่นตัวไปข้างหลัง จนเหมือนหลังจะหัก ตอนนั้นเรากลัวมากทำอะไรไม่ถูกเลยแล้วเค้าก็ไป ไปทั้งที่ตายังมองเราอยู่ เราก็ยังเรียกเค้าอยู่ จนเรารู้สึกว่าตัวเค้าเเข็งขึ้นๆทีละนิดแต่เรายังไม่อยากยอมรับความจริง ก็ยังเรียก ยังเขย่าตัวเค้าเบาๆอยู่ จนแข็งทั้งตัวเหมือนโดนสตัฟแต่ตาเค้ายังลืมอยู่ เราก็เลยค่อยๆปิดตาให้เค้า ร้องไห้แทบตายเลยคืนนั้น นอนไม่หลับไปสองคืนมองไปตรงไหนในห้องก็ยังเห็นเค้า ยังเรียกชื่อเค้าในใจเกือบทุกเวลา เรารู้เลยว่าไอ้ความรู้สึกปวดใจเหมือนหัวใจเราถูกบีบน่ะมันมีจริงๆ ทุกวันนี้ก็ยังคิดถึงอยู่ คิดถึงมากๆเลยพอกลางเดือนธันวา เราก็ทำใจกล้าไปดูกระรอกที่JJอีก ยังไม่เข็ด กะว่าจะไม่ซื้อแล้ว แต่ยิ่งดูก็ยิ่งเศร้า เรารู้แล้วว่าที่เราชอบเลี้ยงคือกระรอกจริงๆ วันนั้นมีแต่กระรอกโดนตัดฟันเลือดซืมเกือบทุกตัว ซื้อไปก็ไม่รอด มีตัวนึงโดนถอดฟันล่างออก สยองมาก แต่เราเจอกระเล็นตัวนึง อายุปีนึงแล้วยังสมบูรณ์อยู่ เราเลยซื้อมา ตั้งชื่อว่า ถุงถั่ว อยู่กะเรา 1 อาทิตย์ สังเกตว่าเค้าพยายามหนีตลอด เลยลองเอาไปปล่อยที่ป่ากระถิน เอาเค้าไว้ตรงต้นมะพร้าว แขวนกล้วยไว้ให้ด้วยสองสามลูก กะว่าถ้าวันพรุ่งนี้มาดูยังอยู่ที่เดิมจะรับกลับ ปรากฎว่ากล้วยหมด แล้วเค้าก็ไม่อยู่ เราเลยคิดว่าเค้าคงอยู่ได้อีกอาทิตย์นึงผ่านไปเราก็ยังเศร้าเรื่องตุ๊บป่องอยู่ แฟนเราเค้าเลยซื้อกระรอกสีครีมให้ตัวนึง เราเรียกเค้าว่า อาลู แปลว่ามันฝรั่ง เป็นตัวเมีย อายุประมาณสองเดือน คราวนี้ไม่ให้อยู่กรง เสียสละกระเป๋าใบนึงให้เค้าแทน เอาผ้าอุ่นๆนุ่มๆรองไว้ให้เค้ามุด ตรงช่องกระเป๋าด้านนอกก็ใสขวดน้ำสุญญากาศ(แบบนี้ดีกว่าเราไม่อยากซ้ำรอยเดิม) แล้วก็ทับเปอร์แวร์อันแล็กๆที่ใส่กล้วยไว้ให้เค้าวันละลูก คือเอาเค้าไปเรียนด้วยน่ะแหละ ให้เล่นกับเพื่อนเราด้วย โตมาจะได้คุ้นคน ไม่ไปกัดคนอื่นเค้า เราไม่อยากให้อาลูโดนใครเกลียดแล้วเราก็เอาโซ่กับกระดาษทิชชู่ใส่ไว้อีกช่องนึง (เอาไว้เช็ดปากกับมือเวลาเค้ากินเสร็จ) แต่ปกติใส่สร้อยไว้เพราะเค้าเดินไปไหนเราจะได้รู้ ส่วนโซ่จะใส่ก็ต่อเมื่อจำเป็น เช่นถ้าตอนจะข้ามถนนแล้วอาลูไม่ยอมเข้ากระเป๋า กันเค้าตกใจแล้วโดดไปให้รถทับ วันนี้ครบรอบ1อาทิตย์ที่อาลูอยู่กับเรา ขอให้เค้าอยู่ไปนานๆ หม่ามี๊จะดูแลหนูให้ดีที่สุดนะลูกทดแทนการจากไปของพี่ๆหนูด้วย
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
