|
|
|
กวีบนแผ่นพลาสติก
เป็นหัวข้อของคอลัมน์หน้าในคราวหน้านะครับ เผื่อใครจะสนใจอ่าน ตอนนี้มาโฆษณาไว้ก่อน
| Create Date : 26 กันยายน 2550 | | |
| Last Update : 26 กันยายน 2550 12:34:29 น. |
| Counter : 280 Pageviews. |
| |
|
 |
|
|
|
เส้นทางดนตรีอันโหดหินของกระดูก หน้า 1
วันหนึ่ง เมื่อกระดูกตื่นขึ้นมาพบว่า ตนเองแต่งเพลงได้ กระดูกจะทำอย่างไรดี ไม่หรอก ไม่ใช่ว่าอยู่ๆกระดูกจะทำอย่างนี้ได้โดยไม่มีต้นสายปลายเหตุ มันก็อาจจะเป็นจากเพลงสุนทราภรณ์ที่พ่อร้องให้ฟังตั้งแต่เล็กจนโต กลอนที่แม่สอนให้เขียน หนังสือที่ขโมยเพื่อนอ่าน แล้วไหนจะบรรดาเพลงที่กระหึ่มตอนที่กระดูกเป็นวัยรุ่นก็ล้วนแล้วแต่เป็นเพลงที่ชวนให้หยิบกีตาร์ขึ้นบรรเลง แล้วพอสั่งสมวิชาตีคอร์ดร้องเพลงในวงเหล้ามากเข้า ต้องคอยตามเพลงใหม่ๆที่ออกมาให้พลพรรครักขวดแหกปากกัน กระดูกก็รู้สึกว่าตัวเองโดนดนตรีซึมเข้าเส้นเลือดขึ้นเรื่อยๆ กระดูกที่ยวไปหานิตยสารเกี่ยวกับดนตรีมาอ่าน ตอนนั้นก็มีบันเทิงคดี ไควเอ็ตสตอร์ม สีสัน อ้อแล้วก็เจเนอเรชั่นเทอร์เรอริสต์ ซึ่งในต่างจังหวัดก็หายากนักเชียว กระดูกเริ่มเก็บเงินไปเสาะหาเทปตามที่ในนิตยสารเหล่านั้นพูดถึง เพราะตอนนั้นซีดียังไม่แพร่หลาย เอ็มพีสามยังไม่เกิด มีแต่เทปพีค็อกเท่านั้นแหละ ไล่มาแต่ยุคโฟล์ค 60 ที่กระดูกมักได้ฟังเขาเล่นตามร้านเหล้าจนเปื่อย ไล่มาถึง 70 เฮฟวี่เมททัลที่ถือว่าเป็นคลาสสิคร็อคไปแล้ว ข้ามมาถึง 90 ที่เหล่าลูกหลานพังค์แตกหน่อเป็นอัลเทอร์เนทีฟ กระดูกก็ให้อินกับเพลงเหล่านี้เสียเหลือเกิน เริ่มจากเพลงแรกๆที่แต่งก็เหมือนเพลงนักศึกษาแต่งเองร้องเองตามค่ายเนื้อหาให้กำลังใจสายลมแสงแดดทั่วๆไป พอหลายเพลงเข้าดนตรีและเนื้อหาของเพลงก็ซับซ้อนสละสลวยขึ้นตามประสบการณ์ กระดูกเก็บเงินซื้อกีตาร์มือสองได้ตัวหนึ่ง หัดร้องเพลงไปตามมีตามเกิด เพราะถึงอย่างไรก็เป็นเพลงของเขาเอง แล้วการที่กระดูกแกะเพลงเล่นได้ ก็แสดงว่าหูเขาไม่เพี้ยนเหมือนใครอีกหลายคนที่ออกมาปาวๆตามทีวี
แล้วพอมาถึงเพลงที่หนึ่งร้อย กระดูกก็เกิดความคิดขึ้นมาว่า เขาอยากทำเพลงของเขาให้เป็นอัลบั้มออกมาวางขายเฉกเช่นศิลปินหลายคนที่เขาชื่นชม กระดูกจะทำอย่างไรดี ในเมื่อหน้าตาเขาก็สุดแสนจะธรรมดา ไม่ได้สวยงามหล่อเหลาอย่างนักร้องในค่ายใหญ่ๆเหล่านั้น ไม่ได้แปลกมีเอกลักษณ์อะไรให้คนสนใจ นามสกุลไม่ได้ดังเด่นไฮโซใดใด พ่อก็ทำงานค้าขาย แม่ก็เป็นแค่ครูโรงเรียนประชาบาลประจำตำบล ฝีมือการเล่นก็ไม่ได้เข้าขั้นเทพ เพียงแต่กระดูกรู้สึกว่า เพลงของเขามีเนื้อหาและท่วงทำนองบางอย่างที่ไม่ซ้ำกับเพลงรักทั่วๆไปในตลาด และมันคงมีคุณค่าบางอย่างที่น่าจะนำออกสู่สาธารณชนได้
เอ แล้วคนธรรมดาๆที่ไม่มีเงินทองมากมายอย่างกระดูกจะมีโอกาสได้ทำเพลงกับเขารึเปล่าน้า
| Create Date : 26 กันยายน 2550 | | |
| Last Update : 25 ตุลาคม 2550 11:44:21 น. |
| Counter : 293 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
บริการความฝัน
บริการความฝัน จารึกบนแผ่นกระจกฝ้าหนาหุนครึ่งเนื้อทรายเหนือหัวที่ผมกำลังก้าวลอดผ่าน นอกจาก ป้ายนั้นแล้ว ไม่ปรากฎถ้อยความอื่นอีก ทั้งยังไม่มีส่วนหนึ่งส่วนใดเปิดให้มองผ่านไปได้เลย ผมรั้งรออยู่ เผื่อใคร จะเปิดออกมาหรือเข้าไป จะได้อาศัยช่องแง้มเงื้อมสายตาสอดส่ายไปสัมผัสเบื้องหลังประตูได้บ้าง นาฬิกาบน ข้อมือกระดิกเข็มยาวไปที่เลขหกเข็มสั้นที่เลขแปด ที่จริงเมื่อเข็มทั้งสองอยู่ในลักษณะนี้ ข้อมือซ้ายของผมควร วางอยู่บนแป้นคีย์บอร์ดแล้ว แต่ผมกำลังจะใช้มันผลักบานประตูสีแดงสด
ทำไมมาช้านักวะ
โทษทีพี่ รถน้ำมันหมด ไม่มีตังเติม มือกีตาร์หอบตัวโยน เหงื่อโชก
แล้วกีตาร์มึงล่ะ
เหมือนเดิมพี่ จำนำ วันนี้พี่ช่วยออกค่าห้องซ้อมให้ผมก่อนนะ ถึงรู้ว่ามันไม่ได้โกหก แต่ผมก็ อดเซ็งไม่ได้ เพราะบ่อยครั้งที่เป็นแบบนี้ เราฝันอยากมีอัลบั้มผลงานเป็นของตัวเอง บางทีต้องอดข้าว เพื่อเอาเงิน มาจ่ายค่าห้องซ้อมดนตรี
เฮียล่ะพี่ หมายถึงมือเบส
มันติดซ้อมอยู่กับสิริน เดี๋ยวคงมา
สิรินจะออกชุดสองเหรอพี่ เห็นซ้อมใหญ่
ยังหรอกว่ะ แต่ชวดคงอยากทำ หลายปีแล้วนี่
แล้วจะเอาตังที่ไหนมาทำ สิรินเป็นวงดนตรีโฟล์คที่ไม่เคยตามใจตลาด พวกเขาถือคติ เราไม่ให้ สิ่งที่เขาอยากได้* ซึ่งมักจะตรงข้ามกับสิ่งที่เขาควรจะได้ ดังนั้นจึงยากแก่การเข้าสังกัดอย่างยิ่ง คล้ายงานศิลป ที่นายทุนไม่แยแส
เฮ้ย บอม ดูนี่ หนังสือเราเสร็จแล้ว เป็นไง
ข้างในซีร็อกซ์เอา หน้าปกวาดเอง มือกลองวงผมเป็นกวีเสียด้วย ผมชอบงานมัน ผมบอกมันว่า ถ้าผมเป็นบอกอสำนักพิมพ์ผมจะพิมพ์งานมัน ถึงจะรู้ว่า บทกวีนั้นหลุดไปจากแผงได้ยากเหลือเกิน หลายปีที่ทำงานอยู่บนชั้นสองของโรงพิมพ์ พบเรื่องราวมากมายรอผมทำให้เข้าที่ทางบนหน้ากระดาษ บางเรื่องไม่สมควรได้พิมพ์ด้วยซ้ำ แต่ด้วยเพราะคนดังเขียน คนมีเงินพิมพ์ ทำไม ไม่เอางานดีๆ ที่เขาตั้งใจเขียนไปทำให้คนอื่นได้อ่านล่ะโว้ย
ผมจึงทำได้เพียงจัดอาร์ตเวิร์คให้มันทำเป็นหนังสือทำมือขายในจำนวนน้อย ผมรู้สึกว่าหลายอย่าง มันผิดที่ผิดทาง เม็ดเงินมหาศาลถูกตีฟองไปกับการสร้างภาพแทนที่จะเป็นคุณภาพวัตถุดิบในการผลิตงาน และคุณภาพชีวิตให้กับคนมีฝีมือที่ตั้งใจ คนเหล่านั้นมักจะโทษกันไปมาว่า ก็คนเขาชอบแบบนี้ เราก็เลยต้อง ตอบสนองตลาด แต่คุณใช้สิ่งที่พระเจ้าให้มาด้วยวิธีแบบนี้หรือ คุณตอบแทนโลกแบบนี้หรือ อย่าหากินอยู่กับ ความฉาบฉวยอยู่เลย เวลาได้พิสูจน์แล้วว่า ของจริงเท่านั้นจึงจะอยู่ได้คงทน ลองมองให้ยาวกว่าชีวิตคุณบ้างสิ
กลิ่นหอมจางคล้ายมะลิสยายเข้ามาในนาสิกสัมผัสก่อนอื่นใด ข้างในนี้ดูสว่างนัก อาจเป็นเพราะผนัง เกือบทุกด้านฉาบทาด้วยสีขาว ยกเว้นผืนพรมที่เป็นสีแดงเลือดนก
ทุกวันคุณเคยถามตัวเองหรือเปล่าว่ากำลังใช้ชีวิตอยู่ในความฝันของใคร ทุกสิ่งที่คุณทำนั้นเป็นไปตามความต้องการของอะไร กิเลส ปากท้อง ความเชื่อ หรือคนอื่น
ยังไม่ทันนั่ง หลายคำถามก็ถั่งเทกันออกมา
ผมเหนื่อยหน่าย และตอบคำถามเหล่านั้นไม่ได้
จะให้ผมทำอย่างไร ในเมื่อท้องยังคงเรียกร้อง หลังยังเรียกหาที่นอนนุ่มยามขบล้า ผมอยากให้ คุณช่วย จึงต้องมาทำอะไรแบบนี้ ทุกอย่างต้องอาศัยอะไรอื่นมากมาย ผมร้องหาดรีม เซอร์วิส เพราะผมขี้เกียจเซอร์วิสให้ความเบาหวิวเหลือทนแล้ว
คนส่วนใหญ่ใช้เวลาตามหาเงินทอง และความสำเร็จ แต่มีเพียงไม่กี่คนที่จะก้าวเดินอย่างทระนง ผ่านการเคี่ยวกรำแสนสาหัส เพื่อถางทุ่งฝันของตนเอง ต่างจากคนอื่นๆ ที่ทำหลงลืมซุกความฝันไว้อย่างเดียวดาย
ที่นี่สร้างฝันให้ผมได้ไหม
ไม่มีใครสร้างฝันให้ใครได้ ทุกอย่างต้องมาจากตัวคุณเอง แผ่วจางไปในความทรงจำ
สองชั่วโมง สองร้อยสี่สิบ ผมควักเงินออกหมดทั้งกระเป๋าแต่ก็ยังไม่พอ ผมต้องวางกีตาร์เป็นประกันไว้ ก่อนจะออกเดินฝ่าความมืดกลับบ้าน เพราะไม่มีค่ารถเหลือพอ บริการความฝัน อยู่ไหน ทำไมไม่ช่วยผมเลย
คุณว่าคุณอดทนแล้ว ที่จะเดินไปหาความฝัน แต่ความฝันอดทนกว่า เพราะมันรออยู่ให้คุณเดินเข้าไป หา เป็นกลุ่มคำที่อยู่บนผนังด้านในของบริการความฝัน
หลายปีที่ทำงานอยู่บนขั้นยี่สิบเก้า ผู้คน ผลงานต่างนานาโคจรเข้ามาในสารบบ และก็ผ่านออกไป พวกเขามาเพราะผมเป็นหนึ่งในเฟืองหลายตัวที่จะผลักดันกลไกให้ความเคลื่อนไหวไปสู่เป้าหมาย ผมเพียงแต่ตอบสนองความต้องการของลูกค้าเท่านั้น ผมให้แต่สิ่งที่เขาอยากได้ ผมไม่ได้ให้สิ่งที่เขาควรจะได้เลย หลายครั้ง ผมเหนื่อยหน่าย แต่จะให้ผมทำอย่างไรได้ ในเมื่อท้องยังคงเรียกร้องยามหิวโหย หลังยังเรียกหาที่นอนนุ่มยาม ขบล้า งานแต่ละชิ้นของผมผ่านขั้นตอนการผลิตมากมาย ใช้ช่างฝีมือและทรัพยากรไปไม่น้อย บางทีหยดเหงื่อและรอยเลือดเปื้อนจางอยู่บนกระดาษสีครีมถนอมสายตานั้นไม่มีใครเห็นหรอก ช่างประจำแท่นพิมพ์คนหนึ่ง นิ้วโป้งและนิ้วชี้มือขวาของเขาถูกลูกกลิ้งดูดกลืนเข้าไปเพียงชั่วเวลาไม่ถึงส่วนของวินาที เขาอาจดูซอมซ่อนักหากยืนเทียบกับนักเขียนใส่สูทรอรับซีไรต์ คนอื่นยิ้มร่ากับฝันเต็ม แต่ผมและคนเหล่านี้เล่า
มีอะไรให้รับใช้ไหมคะผมเงยหน้าขึ้นจากพรมไปที่หญิงสาวเจ้าของเสียงเบื้องหลังโต๊ะตัวนั้น ด้านข้าง เป็นจอโทรทัศน์วงจรปิดที่กำลังฉายภาพลูกโป่งสีขาวหลุดลอยไป
ที่นี่เป็นร้านอะไรครับ ผมพูดหลังจากนั่งบนเก้าอี้ไม้แผ่นเรียบขาแสตนเลส
ผมต้องทำยังไงบ้าง เธอชี้นิ้วไปยังด้านหลังแทนคำตอบ ผมลุกขึ้นเดินไปยังทิศทางที่เธอบอก ข้างใน นั้นมืด เงียบ ผมเริ่มอึดอัด ทันใดมีจอภาพคล้ายจอหนังขนาดเล็กปรากฎขึ้น เด็กน้อยในนั้นดูคุ้นตานัก วิ่งเล่น ไปมากับของเล่นหลากชนิด เด็กน้อยในวัยเรียน เด็กหนุ่มเติบใหญ่ เรียนจบ มีความรัก ผิดหวัง แต่งงาน มีลูก แก่ชรา และตาย ภาพมืด มีบางอย่างขาดหายไป มีอะไร ไม่ถูกต้อง ผมตะโกน ไม่ จอสว่างขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นภาพเด็กหนุ่มถือกล้องอยู่ในมือ เด็กหนุ่มในห้องมืด ภาพถ่ายมากมายเรียงรายกันออกมา ผมเดิน เข้าไปใกล้ เอื้อมมือสัมผัสภาพเหล่านั้น เสียงดังคล้ายล่องลอยห่างออกไป แต่ได้ยินชัดเจน
ทุกอย่างซ้อนทับกลับกลายลงมากลายเป็นห้องของผม นาฬิกาปลุกดัง ผมเอื้อมมือไปกดปิด สายแล้ว ผมลุกขึ้นเดินไปชั้นล่าง รื้อห้องเก็บของหาภาพที่เก็บไว้นานมากแล้ว หาอุปกรณ์ ล้างอัดภาพ และผมก็พบมัน กล้องตัวแรกของผม
ทุกวันหลังเลิกงานผมต้องไปดื่มกับเพื่อน แต่วันนี้ ผมจะไปเดินหาแกลอรี่แสดงงานสักแห่ง
| Create Date : 19 กันยายน 2550 | | |
| Last Update : 19 กันยายน 2550 13:34:11 น. |
| Counter : 263 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
หมายิ้มอยู่เชียงใหม่ ชอบดูหนัง ฟังเพลง อ่านหนังสือ ดื่มและกิน เรามีสตูดิโอชื่อ หมายิ้มสตูดิโอซึง่มีสโลแกนว่า วิดีโอเพื่อสังคมใหม่ เราชอบทำงานสื่อสร้างสรรค์อย่างวิดีโอ หนัง สารคดี แล ดนตรีร่วมสมัย ชอบเห่าดังๆให้โลกฟังถึงเรื่องราวอันผิดรูปผิดรอย เพราะอยากให้คนทุกคนมีรอยยิ้มแบบเดียวกับหมา
|
|
|
|
|
|
|
|
|
