• เรียนโท ณ ญี่ปุ่น
• สถาปนิก ณ..โสคะปิง
• นานาไร้สาระ
• เรียนเอก ณ ญี่ปุ่น

สถาปนิก ณ..โสคะปิง : การลาป่วยขั้นเซียน วันนี้จะมาเล่าเรื่องการลาป่วยมั่งครับ... การทำงานที่นี่ เขาจะให้เราสมารถลาป่วยได้ ปีนึง กี่วันๆ ก็จะระบุมาตามสัญญาตอนเข้าทำงาน.. ด้วยความที่ผมเป็นเด็กใหม่ตอนแรกที่เขามาก็รู้สึกว่า เอ๊ะ ยังไง จู่ๆมาให้สิทธิ กูป่วย เป็นจำนวนวันๆ.. มันแปลกใช่มั้ยครับ วันป่วย แม่งยังเสือกกำหนดให้กูอีกว่าปีนึงป่วยได้กี่ครั้ง... สมมติว่าได้ 12 อ่ะ ผมต้องป่วยเดือนละครั้งถึงใช้หมด แต่ถ้าผมไม่ป่วยครบเดือนละครั้งละ... เอ๊า ก็เสียสิทธิ์ฟรีดิครับ !! ดังนั้น ทำให้เกิดเรื่องราวของบลอคที่ผมจะอัพนี่ขึ้นนั่นเองงงง ... ผมสังเกตว่า อัตราส่วนของคนที่ใช้วันลาป่วย MC เนี่ย (MC คือการลาป่วยครับ ไม่รู้ที่อื่นเรียกยังไงนะ) ส่วนใหญ่ จะป่วยโรคตอแหล กันครับ..ดูจากคนรอบๆข้าง ประมาณว่า ... เอ๊ยยย ห่าเอ้ยตื่นสาย ไปทำงานก็โดนด่า ป่วยแม๊งซะเลย... หรือ ... โอยยย เมื่อคืนดริ้งมากไปหน่อย ปวดหัว ไม่ไหวแล้วววว ลาแม่งอีก... หรือ ... เฮ้ย อาทิตย์หน้า วันจันทร์วันหยุดนินาาา ป่วยแม่งวัน ศ​แล้วไปเที่ยว ยาวเลยละกัน... .... เป็นต้น มีครั้งนึงผมไปดริ้งไวน์กะเพื่อนมา เป็นวันอาทิตย์ครับ คุยสนุกดริ้งกันเพลิน ปาไปสามขวด.. วันจันทร์ตื่นมา โอโห... หนักหัวอึ้งเลย ส่งแมสเซจหาเพื่อน "เฮ้ย วันนี้ลาหยุดวะ ไม่ไหวละ ปวดหัว..." ซึ่งจริงๆก็แฮ้งนะแหละ แต่แม่งทำใจลุกไม่ไหวจริงๆ ละก็นอนต่อ.. ตื่นมาอีกที เที่ยง ชะวิ้งงงงง สดใสรื่นเริง ทีนี่ละครับ! ต้องไปขอใบรับรองแพทย์มา เพื่อให้ออฟฟิศ ความจัญไรก็เข้ามาแทรกทันที .. หน้าตาสุดชื่นมื่น ขนาดนี้หลังจากนอนเต็มอิ่มเพราะแฮง จะไปหาหมอยังไง เราก็ต้อง ตีหน้าเศร้า เล่าความเท็จ ไปตามระเบียบ บิ้วเลยครับ ระหว่างทางไปคลีนิค... เดินบิ้วไป เหี้ยมเอ้ยย ปวดหัวๆๆ... แต่ในใจแบบ ห่า นอนซะเต็มอิ่ม สุดจะสดชื่น แต่ก็ต้องบิ้วครับ เดินบิ้วโอดโอยไปถึงหน้าคลินิค พร้อมจะเล่นละครลิงเต็มที่ ... แม๊ง คลีนิคเสือกพักเที่ยง.. ไอ้ที่ตีบทแตกมาแต่ไกลแม่ง สูญสลายไปในพริบตา ! ไม่เข้าใจเลยครับ คลินีค แม่งพักเที่ยง ซะงั้น! ที่ตลกก็คือ ไอ้พวกคลีนิคหมอเนี่ย วันหยุด แม่งก็หยุดครับ!! คือ.. กูห้ามมาเสือกป่วยวันหยุดใช่มั้ย!? อะไรแบบนี้ ไม่เข้าใจ.. หลังจากที่พบว่าร้านมันพักเที่ยงก็ต้องไปกินข้าวครับ รอมันเปิด กินเสร็จก็ต้องมาบิ้วป่วยใหม่ รอเวลา ถึงเวลาก็เข้าไปนั่ง ความซวยก็ยังไม่หมดเท่านี้... ผมพบว่า คลีนิค ในโสคะปิงเนี่ย เป็นสถานที่ ที่ป๊อบปูล่า มาก มาก!! คือคิวแม่งต่อหยั่งกะขอลายเซ็นดารา คือถ้าคุณไม่ได้ป่วยจริงเนี่ย ก็แค่เซ็ง! แต่ถ้าป่วยจริงนี่ ความฉิบหายเข้าแทรกเลยนะครับ!!! (ผมเคยป่วยจริงแล้วไปตากแอร์รอคิว จนไข้ขึ้น ได้วันหยุดสองวันสมใจไปเลย ห่ามเอ้ย คลีนิคเวร) รอแม่งเข้าไป เฉลี่ย คนนึงเข้าประมาณ สิบห้านาที ไม่รู้ว่าตรวจหรือมัวนั่งคุย นั่งเล่นจ้ำจี้กันข้างใน.. พอคิวผมเข้าไปปุ๊บ ถามไม่กี่ประโยค.. เสร็จละ เอ๊าาา ไอห่า ทำไมคนก่อนๆมึงไม่เร็วแบบนี้!! รอตั้งนาน ..สิ่งสำคัญก็คือ อย่าลืม ขอใบลาจากแพทย์ครับ ไม่งั้น เสียวันหยุดฟรี ฮ่า ฮ่า ฮ่า หลังจากนั้นก็ต่อคิวรับยา ไปเบิกกับออฟฟิศได้ ลั่นล้ากันไป อยู่ในคลีนิคนี่ หดหู่ ทุกข์ทรมาน โศกเศร้า .. พอเดินออกจากคลีนิคเท่านั้นละครับ หยั่งกะ เดินอยู่ในทุ่งกว้าง ฟ้าใส ผีเสื้อบินรอบไปมา ฮ่าๆๆๆๆ สุขเสียนี่กะไร ..​การลาป่วย มันก็เป็นเยี่ยงนี่แหละครับ หลังๆนี่ผมก็ มีประสบการณ์วางแผนการลา อะเย็นนี่ กิน ปลาดิบนะ วันต่อไปท้องเสีย หาหมอหยุด นอนป่วย ฮ่าๆๆๆๆๆ เนียนกันไป อันนี้เป็นการ์ตูน โง่ๆ ทำมาลวกๆครับ ส่งต่อให้เพื่อนไปทำสวยๆละ ผมเอาของผม เรื้อนๆมาลงก่อน   Create Date : 24 พฤษภาคม 2554     Last Update : 24 พฤษภาคม 2554 21:24:33 น. Counter : 1985 Pageviews.   3 comment Share Tweet

สถาปนิก ณ..โสคะปิง : การขนส่งและจราจรขั้นเมพ ส่งหนึ่งที่ผมค้นพบในการใช้ชีวิตอยู่ใน ประเทศ โสคะปิงก็คือ... การเดินทางที่นี่สะดวกสบายมากครับ เขาวางรากฐาน การสัญจร ระบบต่างๆ เรียกได้ว่า โคตรดี...เลยทีเดียว ในประเทศไทย ล่าสุดที่ผมจำความได้เนี่ย..(เอ่อ ผมอยู่ปริมณฑลนะครับ ได้ใช้บริการ พวกรถไฟฟ้า ใต้ดิน บ้าง บางครั้งคราว) ไอ้บัตรประจำของ รถไฟฟ้า กะใต้ดิน เนี่ย.. เสือกใช้ด้วยกันไม่ได้... ทั้งๆที่มันเป็นสิ่งที่ควรจะใช้ด้วยกันได้.. ใช่ไหมครับ? แล้วไอ้รถใต้ดินถ้าไม่มีตั๋วประจำเนี่ย เราต้องใช้ไอเหรียญในการหยอดเพื่อใช้บริการ ... ทำไมมันไม่ทำให้เป็นบัตรเป็นอะไร นะ ผมไม่เข้าใจ อย่างน้อยก็ได้ โฆษณา.. เอ หรือเขาคิดอะไรอยู่ ผมอยากรู้จักครับ กลับมาที่ โสคะปิงครับ.... ที่นี่บัตรเดียวก็ลุยได้ทั้งประเทศละ คือคุณไปไหนก็ต้องมีบัตรนี้ละครับ ไม่มีชีวิตจะลำบากแน่ๆ มันมีชื่อว่า บัตรสารพัดประโยชน์ อี ซี่ ลิ้ง ครับ ไม่ว่าจะ ขึ้นรถ MRT (คือมัน เดี๋ยวใต้ดิน เดี๋ยวลอยฟ้า แต่มันชื่อเดียว MRT ครับ .. ถ้าของไทยมันมี MRT กะ BTS แยกกัน ) ไม่ว่าจะ ขึ้น รถบัส... ไม่ว่าจะขึ้น แทกซี่...(บางคัน) ไม่ว่าจะซื้อสัตว์ ร้านสัตว์เลี้ยง.........เอ่อ จริงๆครับ แม่งมีแถวที่ผมพัก ร้านขายสัตว์นี่ มันก็ไม่ได้ขาย ม้า อูฐ หรือช้าง ที่แม่งเกี่ยวกับการขนส่ง หรือ พาหนะ อันใดเลยสักนิด แต่ดันทะลึ่งให้ใช้บัตรนี้จ่ายตังได้ซะงั้นครับ งง อิ๊บหาย ไปเลยกันทีเดียว.. ..สรุปว่า บัตรนี้มันเป็นบัตรเมพ ที่คุณต้องมีไว้ตลอดการใช้ชีวิตที่นี่นั่นละครับ เอาเป็นว่า อยู่มาจะปีละ.. ถ้าไม่จ่ายค่าโดย การติ๊ด ไอบัตรนี่บนรถบัส ผมยังไม่รู้เลยว่า ผมจะจ่ายตังด้วยเหรียญด้วยวิธีไหน ฮ่าๆๆ ถ้าวันไหนซวยตังหมดลืมเติม คงเห็นไอโง่ ยืนเด๋อด๋า หน้ารถบัส จ่ายเงินไม่เป็นกันมั่งละครับ ..... เรื่องการข้ามถนน ที่นี่ก็เหมือนกัน เขามีการวางที่ข้ามตรงไฟแดงครับ..กดปุ่ม รอไฟแดง ข้าม ..เอ่อ ไฟแดงของรถหยุดนะครับ ถ้าไฟแดงของคนข้าม แล้วข้ามไปก็.... ได้พักงานช่วงนึงแน่ๆครับ ส่วนทางม้าลายเนี่ย ก็มีเหมือนกัน ที่นี่ คนขับรถ ต้องให้คนเดินข้ามทางม้าลายก่อนนะครับ เขาทำกันเป็นนิสัยแล้ว ไม่ว่าจะเหยียบมาสุดเท้า ขนาดไหน เจอทางม้าลายคนข้าม ก็ต้องหยุดครับ ... ผมลองหลายรอบแล้วครับ เขาหยุดจริงๆ... ไม่ต้องกลัวโดนชนครับ ถ้ามีโอกาสมา​โสคะปิงแล้ว ว่างๆ ลองวิ่งเล่นแถวทางม้าลายดูก็ได้นะครับ..... ไม่โดนชนครับ แต่อาจโดนจับ ปรับแพงจนไม่มีตังกลับไทยเลยครับ ฮ่าๆๆๆๆ พูดถึงทางม้าลายเนี่ย สำหรับคนมาใช้ชีวิต ที่โสคะปิงนานๆเนี่ย กลับไทยไปชินๆ เดินข้ามแบบลืมตัว ผมว่ามีสิทธิ์ได้โบยบินเป็นนกหลังโดนชน ไม่ก็ได้เกิดใหม่ไปเลยทีเดียวเชียว.. มันมีเรื่องตลกอย่างนึง ที่ผมฟังมาจากรุ่นพี่ครับ คือไอ้สัญญาณข้ามถนนเนี่ย มันจะมีเสียง จิ้วๆ เพื่อเป็นการ ส่งสัญญาณ ให้คนตาบอดรู้ (รึเปล่า ไม่อยากจะคาดเดา หรือว่าผมคิดไปเองก็ไม่รู้นะ) ทีนี้ มีคนแก่คนนึง เขาข้ามไม่ทันครับ เดินอยู่กลางถนน อ้าว!ห่า ไฟแดงห้ามคนข้ามซะแล้ว ไอ้ตัวก็กลัวรถชนตาย แก่แล้วแต่ยังไม่อยากเกิดใหม่ ก็เลยเดินหน้ามึน ขยับปากทำเสียง "จิ้ว....จิ้ว...จิ้ว..." เลียนแบบ สัญญาณมันง่ายๆเอาซะเลย....... ..มันไม่ใช่แค่การขนส่งและจราจรขั้นเมพ อย่างที่ผมพิมไว้ตามหัวข้อเท่านั้นนะครับ..ประชากรแม่ง ก็ยังเมพ! ขิงขิง อีกด้วย!!!   Create Date : 19 พฤษภาคม 2554     Last Update : 19 พฤษภาคม 2554 23:03:04 น. Counter : 451 Pageviews.   3 comment Share Tweet

สถาปนิก ณ..โสคะปิง : อีกปัญหากับการกินข้าว .. กินยังไม่เสร็จ จะรีบเก็บหา​... หลังจากที่อัพบล็อคมาช่วงนึง กับไอ้ชีวิต สถาปนิกในโสคะปิง ผมก็พบว่า เรื่องราวต่างๆมันแทบไม่ได้เกี่ยวอะไรกับสถาปนิกเลยแม้แต่น้อย มีแต่เรื่องไร้สาระ ที่ผมพบเจอประจำวันนี่ละ ที่อยากจะมาอัพ แล้วจะตั้งสถาปนิก ไปทำไมหว่า... งงตัวเอง โอเค หลังจากที่เกริ่นมาขนาดนี้แล้ว ก็เหมือนกับว่าจะได้มาเขียนเรื่องที่มันเกียวกับอาชีพซะที ... ใช่ละครับ ผมก็ยังจะอัพเรื่องไร้สาระไม่เกี่ยวกับ สถาปัตย์อยู่ดี..!! ... แถมเรื่องก็ยังไม่พ้นของกินอีกตังหาก ดูเหมือนผมจะมีปัญหากับของกินเยอะจริงๆ เรื่องมันมีอยู่ว่า เวลาเรานั่งกินอาหารที่ แดนโสคะปิงเนี่ย พอกินเสร็จ วางช้อนส้อมปุ๊บ ก็แทบจะมีคนทำความสะอาด มาหยิบจานเราไปจากโต๊ะทันที .. เพื่อเตรียมไปเอาทำความสะอาด ฟังดูดีใช่มั้ยครับ เวลาผมกินข้าวเสร็จ ก็อยากเอาจานไปไกลๆเหมือนกันนะ มันเกะกะ โต๊ะโล่งๆสบายตา มีวันนึงผมไปนั่งดริ้งกะเหล่าแก้งเพื่อนๆพี่ๆ มหาลัย ในโสคะปิง ก็ได้มีการถกประเด็นเรื่องนี้ขึ้นมา... ผมฟังแล้วเหมือนปัญหาระดับชาติของโสคะปิง ที่แม่งจะมารีบเก็บจานกูทำไมวะ ยังไม่ได้ลุกไปไหนเลย ...ตอนนั้นพูดจริงๆเกิด เครื่องหมายคำถามบนหัวผมเลย... เอ้า แล้วแม่งไม่ดีตรงไหนวะ ห่าตรงได้สะอาดๆ หลังจากนั้น ผมก็ได้ประสบพบเจอกับปัญหาระดับชาตินี้ ทำให้ผมสุดซาบซึ้งในความร้ายกาจของมันเข้าไปในกระดูกดำ วันนั้นเพื่อนๆผมพาไปกินร้าน สเต็คร้านนึง เรียกได้ว่า โอเคเลย ในรสชาติ เพื่อนๆผมเป็น สองสาวครับ ..เป็นปกติของสาวๆ ที่จะกินข้าวกันไม่ค่อยหมด ผมจะเป็นคนเก็บสแปร์ ที่มันเหลือๆ....... กินของเหลือนั่นละครับ!! ระหว่างที่ผมฟาดสเต็คตรงหน้าผมหมดไปแล้ว ผมก็เหลือบไปเพื่อนผมข้างๆ ฮันแน่ กินไม่หมดแน่ๆ... เสร็จกู ทันใดนั้น!! มันก็เดินมาครับ ไอ้ ไบจังหร๋อย มันเดินมาทำท่าจะหยิบจานเพื่อนผม แล้วถามว่า "เก็บเลยมั้ยครับ" ผมหันไปมองเพื่อน ... เธอบอกให้ เก็บไปได้เลย นายใบจังหร๋อย หยิบจานนั้นผ่านหน้าผมไป ... หื๊อออ หื๊อ เสียง จุกอยู่ในลำคอ (ผมไม่สามารถพิมเสียงที่พิมต้องการสื่อให้ได้เข้าใจครับ ขออภัย แต่แน่นอนว่ามันทรมานมาก) ได้แต่มองสเต๊ค สุดอร่อยผ่านหน้าผมไป อยากจะบอกว่า "ไอห่ามเอ้ยยย มึงจะรีบเก็บหาพ่อง!!!"...... นับแต่นั้นมา ผมก็เข้าใจปัญหาระดับชาติข้อนี้ ภายในประเทศ​โสคะปิงแล้วละครับ... ปล. จะมีคนสงสัยมั้ยครับว่า เอ๊? ทำไมแล้วมึงไม่บอกว่า จะแดกละวะ ให้เก็บไปทำไม... ผมอยากจะบอกว่า ในใจเนี่ย ผมก็อยากครับ แต่มันไม่ใช่จานของผม แล้วเขาก็ถามเพื่อนผม จะทำท่า เลิ่กลั่ก หิวโซเห็นแก่กินบอกว่า เด๋วววววว กูจะแดกกกกกกก เนี่ย... ผมรู้สึกแปร่งๆครับ แต่ในใจก็คิดว่า .... รู้งี้กูน่าจะบอกเพื่อนก่อนว่า เดวผมจะจัดการเก็บซากที่เหลืองให้... ปล.ขอแถมสั้นๆครับ เกี่ยวกับร้านอาหาร วันนั้นผมเดินไป ฟู้ดคอร์ทนึงแถว ออฟฟิศ ผ่านหน้าร้านร้านนึงชื่อ "WOW WOW WEST" เห็นแล้วก็ โอยยย ห่ามเอ้ย นี่มันคุ้นๆ เหมือนชื่อหนัง Wild wild west ของ คุณวิลสมิธ เลยนี่หว่า... แต่ผมจะไม่มาพิมพ์ให้เสียเวลาครับ ถ้าแม่งไม่สเปเชียล!!!! มองไปในร้านแล้ว แม๊ง! เสือกขายอาหารจีนครับ!!! ไอเหี้ยมมมมม คิดได้ไง !!! ผมละไม่เข้าใจ ประเทศโสคะปิงจริงๆเลย!!   Create Date : 09 พฤษภาคม 2554     Last Update : 9 พฤษภาคม 2554 22:37:33 น. Counter : 483 Pageviews.   7 comment Share Tweet

สถาปนิก ณ..โสคะปิง : จะใส่มาทำไม๊!!! เรื่องนี้เกิดจากตอนสั่ง Mee Siam.. เหมียม ซี่... ครับ จริงๆ ไอ้ เหมียม ซี่ นี่... มันทำให้ชาวโสคะปิง เรียกชื่อเดิมของประเทศไทยผิดเพี้ยนไปนะครับ... จาก สยาม กลายเป็น เซียม!!! โอ้ววว! ไอ้อาหารชนิดนี้ มันมีปัญหาตั้งแต่ชื่อแล้วหรือนี่..!! .. ผมจะอธิบายคร่าวๆ ถึง อาหารชนิดนี้สักหน่อย .. มันเป็นอาหาร ที่เป็นเส้นหมี่ ราดด้วยน้ำๆ ประกอบไปด้วย ถั่วงอก และ ต้นหอม และ เต้าหู้... ฟังใหม่อีกครั้ง เส้นหมี่ น้ำราด ถั่วงอก ต้นหอม และ เต้าหู้... โปรดฟังใหม่อีกครั้งแบบ สลับตำแหน่ง ต้มหอม น้ำราด เส้นหมี่ เต้าหู้ และ ถั่วงอก... ... ฟังดูเหมือนขาดอะไรไปใช่มั้ยครับ .. ใช่แล้ว!!! เนื้อสัตว๋มันหายไปหนายยยยย ผมอยากจะบอกว่า มันเป็นอาหารชนิดนึง ที่อร่อยมากเลยนะครับ (ถ้าคุณกินถูกร้าน หรือไม่ไปเจอร้าน ห่วยเมพนะ) แต่ว่า อาหารใดๆ ที่ไม่มีเนื้อ ไม่ว่าจะเป็น ไก่ วัว หมู เป็ด หรือ อ่ืนๆ อื่นๆ อีกมากมายเนี่ย กินแล้วแม่งไม่มีจุดไคลแมกซ์เลยวะครับ!! เคยกิน ก๋วยเตี๋ยว ใช่มั้ยครับ มันมีลูกชิ้น มันมี เนื้อ มันมี หมูสับ บลาๆ ไอ้ที่คุณจะกินเป็นอย่างท้ายๆนั่นละครับ แล้วนี่แบบ.. เออ กูกินเส้น กินเต้าหู้ เอิ่มมม โอเค หัวหอมในปาก กินเส้น ตักน้ำราดใส่ปาก กินเต้าหู้... ... มันไม่ใช่อะครับ! เนื้อมันหายไป!!! มันไม่ช่ายยยยยย! ดังนั้นตอนสั่งเนี่ย เราต้อง "บอก" เขาครับ ว่า ถ้าร้านนั้นมันมี เนื้อจิ้งจก ตุ๊กแกอะไรแล้วละก็ ช่วยได้โปรดกรุณาใส่ให้ด้วยเถ๊อะะะ ขอร้องงงงง ...อีกอย่างที่ไม่ได้บอกคือ คนที่นี่เขาไม่ปรุงกันครับ... อย่างเดียวที่เขาจะใส่มาให้เรา คือ ... มาวนะ มะนาว.. ซึ่งเป็นตัวช่วยให้รสกล่มกล่อม ชวนชิม แต่ปรากฏว่า ตอนที่เขาให้มะนาวกับเราเนี่ย.........​.​.​..​..​.​.. เขาจะวางไปตรงที่มันน้ำปริ่มๆครับ... ซึ่งผมอยากจะถามว่า "ข้างๆก็มีให้วาง แล้วคุณมรึงจะใส่มะนาวไปทำไมตรงน้ำให้มันปริ่มมะนาว ให้กูต้องมือเปรอละคร้าบบบ!!!!!! ฝรัส....!" จบ   Create Date : 25 เมษายน 2554     Last Update : 25 เมษายน 2554 22:27:15 น. Counter : 450 Pageviews.   4 comment Share Tweet

สถาปนิก ณ..โสคะปิง : โลกที่โหดร้าย (เด็กไทยตกรางรถไฟฟ้า โดนตัดขา) เป็นเรื่องน่าเศร้ามากเลย สำหรับผม.. เมื่อวานนี้ก่อนพักกินข้าว ได้หยิบหนังสือพิมพ์ในออฟฟิศขึ้นมาดู ปกติผมไม่เค๊ยยย ไม่เคย... ที่จะหยิบ นสพ. ขึ้นมาดู เพราะข่าวที่นี่เป็นอะไรที่น่าเบื่อมาก.. แต่เมื่อวานนี้ไม่รู้อะไรดลใจผม .. นสพ มีพาดหัวข่าวใหญ่เลย ผมเห็นคำแรกตัวโตมาว่า THAI ทำให้ผมสนใจอ่านต่อทันที ... แน่ละครับผมก็คนไทยนิ อะไรไทยๆผมก็สนใจหมด ก่อนนี้คนในออฟฟิศผมก็มาบอกข่าวๆนึง ว่าเอ้ย ผมได้ไปโดนปรับที่กายเด้นโมล รึเปล่า.. ผมก็งง โดนปรับไรฟะ.. เขาก็เล่าต่อ เนี่ยเมื่อวานมีคนไทย ไป...เอา..กัน ตรงบันได!! เลยโดนปรับไป ฟังแล้ว โอ๊~ จะไปเอากันทำไมฟะ ที่บันได... ...กลับเข้าเรื่องดีกว่า แต่มันน่าเศร้า ที่ข่าวที่ผมเจอเมื่อวานมันไม่ได้ตลกเหมือนที่เพื่อนผมเล่า เป็นข่าวนักเรียนไทย ที่เวียนหัวหน้ามืด แล้วตกลงไปในรางรถไฟฟ้า ทำให้ต้องโดนตัดขา ...ทั้ง 2 ข้าง! ผมอ่านแล้ว รู้สึกปวดร้าวยังไงไม่รู้.. น้องเขาพึ่ง อายุ 14 เอง และที่สำคัญ เขามาเรียน ที่นี่เพียงระยะสั้นเท่านั้น แต่กลับต้องเจอเรื่องโชคร้าย ขนาดนี้ ผมรู้สึกว่ามันยากที่จะทำใจมาก.. แม้ผมจะไม่รู้จักเขาก็เถอะ แต่รู้สึกถึงความเจ็บปวด ... มีช่วงนึงที่ผมมาทำงานที่นี่ใหม่ๆ ผมเห็นน้องคนนึง เป็นเด็กผู้หญิง ดูจากอายุน่าจะราวๆ ม ต้น น้องเขาก็มีความพิการทางขาเหมือนกัน เขาใช้ที่ช่วยเดิน พยุงตัว ผมมองแล้วรู้สึก โลกนี้มันช่างโหดร้ายมากเลย กับเด็กตัวน้อย ที่น่าจะเป็นช่วงเวลาที่เขาวิ่งเล่นกับเพื่อนไม่ใช่หรือ..? ผมว่าน้องเขาเก่งนะ ไม่รู้สิ ถึงแม้เราจะขาดบางอย่างไป แต่ไม่ใช่ว่าเราจะทำอะไรไม่ได้เหมือนคนอื่นซะหน่อย ... ผมหวังว่า น้อง อายุ สิบสี่คนนั้น จะสามารถใช้ชีวิตต่อไปได้ อย่างไม่ท้อแท้ละกันนะครับ โลกนี้มันโหดร้าย แต่มันก็มีแง่ที่สวยงาม.. และเราก็เป็นคนที่ทำให้มันสวยงามได้เสมอ...   Create Date : 05 เมษายน 2554     Last Update : 5 เมษายน 2554 22:12:04 น. Counter : 477 Pageviews.   2 comment Share Tweet

• Webmaster - BlogGang

• BlogGang.com