• เรียนโท ณ ญี่ปุ่น
• สถาปนิก ณ..โสคะปิง
• นานาไร้สาระ
• เรียนเอก ณ ญี่ปุ่น

สถาปนิก ณ..โสคะปิง : อะเมซิ่ง โสคะปิง ลำดับ 1...ตากผ้า บลอคนี้จะเป็นบลอค เกี่ยวกับ อะเมซิ่ง โสคะปิง ลำดับแรกครับ... ประมาณ Culture Shock... หรืออารมณ์ประมาณว่า เห้ยยย นี่แม่มเฮีย อะไรว๊าาาาาา นี่คือสิ่งที่ผม ประทับใจและแปลกใจและประหลาดใจและสงสัยและไม่เข้าใจและสับสนและฉงน มากเลยครับ.. กับการตากผ้าของพี่ท่านชาวโสคะปิง คือปกติบ้านเราก็จะเป็นราว ตากผ้าใช่มั้ยครับ (ผมว่าบางคนใช้ลาวตาก ก็มีครับ ก็จะเป็น ลาวตากผ้าที่ราวตากผ้า... งงมั้ย?) แต่ของคนที่นี่ ด้วยความที่พื้นที่จำกัด คนส่วนใหญ่จะอาศัยบนตึกแนวตั้งมากกว่าบ้าน ทั่วๆไป เลยต้องมีการตากผ้าที่แปลกกระหลาด นิ๊สสสสสนึง... ตอนผมเห็นครั้งแรกเนี่ย หยุดนิ่งไปสองวิครับ...แล้วคิดว่า ..เฮียไรเนี่ย... ภาพที่ผมเหนหลังจากกล่าวคำสงสัยกับตัวเองนั่นก็คือ มันเป็นราวตากผ้า ที่เสียบกับ ที่เสียบนอกหน้าต่าง แล้วบนไอ้ราวที่เสียบอยู่นั่นก็จะเต็มไปด้วยเสื้อผ้ามากมาย แต่ละบานหน้าต่างจะมีราวอยู่ สองสามราว ที่เสียบยื่นออกมา โดยที่เสื้อผ้า กางเกงในชั้นใน ก็จะปลิวไสว เฉกเช่นกับธงชาติ... เอ่อ ไม่ใช่ ... ก็จะปลิวไสว รับลม รับแดด กันไป.. ถือเป็น การตากผ้าลีลา ที่ดูน่าตื่นเต้ลมากเลยครับ ผมเคยลองคิดตอนนั้นว่า เฮ้ย.. กูซักผ้าเสร็จใหม่ๆ แล้วเอาผ้าไปแขวนบนราวยาวๆ แล้วไปเสียบกะที่เสียบข้างนอกเนี่ย แม่งผ้าเปียกน้ำก็หนักสิวะ แล้ว ราวก็ย๊าวววยาว ยื่นออกไป ต้องเอื้อมมือไปเสียบที่เสียบ ..ไม่เสียวกันมั่งหรือไงวะ (ผมกลัวฟามสูงฮับ) เอาจริงๆผมว่ามันอันตรายนะ... แต่คนที่นี่เขาชินแล้วไง ส่วนตัวผมเนี่ย เช่าห้องเขาอยู่ แลนลอร์ดผมบอกตากข้างในเลยก็ได้ เป็นราวๆ พาดกะหน้าต่างด้านในแทน ผมเลยโชคดีไม่ต้องเอื้อมมมมม โรยตัว ไปเสียบไอ้ราวด้านนอกหน้าต่างให้เสียวเล่น ....แต่ตากด้านในแม่งก็มีข้อเสียครับ แม่ง..ไม่ค่อยโดนแดด มีแต่ตัวแรกๆ ที่ติดหน้าต่างมันจะ "แอบ" โดนแดดนิสนึง ครับ ก็... รักตัวไหน ชอบตัวไหน ผมก็จะ แขวนตัวนั้นไว้ริมสุด เพื่อให้มันสัมผัสกับแดด ที่สำคัญคือ เพื่อนเช่าห้องอีกคนของผมเป็นแขกครับ... คุณๆคนอ่านมองเห็นปัญหาแบบ คุณชูวิทย์รึยังครับ..? ใช่แล้วครับ... กลื่นครับ !!! รุนแรงมั่ก มั่ก!! ถ้าคุณแขกเขาตากผ้าทีเนี่ย ... เดินไปเข้าห้องน้ำ (มันจะใกล้ๆกะที่ตาก ตรงหน้าต่าง) พระเจ้าาาาาาาาา!!! กลิ่นแบบ รุน แรง ขิง ขิง ! ! ! วัวเหียน จะเป็นลม มันมีประสิทธิภาพมากครับ... ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคนแขกถึงมีกลิ่นนี้จริงๆ... (จริงๆกูเกิ้ลมีไว้เพื่อสิ่งนี้ละครับ หาคำตอบ แต่ผมขี้เกียจ ฮ่าๆๆ) เอาเป็นว่า การตากผ้าเนี่ย เป็นหนึ่งในอะเมซิ่ง โสคะปิง ที่ผมเอามาเล่าให้ฟังก่อนละกันครับ เจอกันใหม่คราวหน้า.. ยังไม่รู้จะเขียนอะไร ฮ่า ฮ่า ฮ่า ปล. รักคนอ่าน รักคนเม้นครับ :)   Create Date : 19 กันยายน 2554     Last Update : 19 กันยายน 2554 0:19:35 น. Counter : 735 Pageviews.   4 comment Share Tweet

สถาปนิก ณ..โสคะปิง : เทศกาล ผีหิว (อย่าผวน) ทุกๆช่วงเดือน สิงหาคม ของที่นี่ จะเป็นเดือน Hungry Ghost ครับ ถ้าเกิดมันเป็นแวดวงบันเทิง ในรูปแบบ ภาพยนต์ละก็ Hungry Ghost ต้องถูกแปลเป็นไทยว่า "ผีหิว" แน่ๆเลยครับ ผมมั่นใจ (บอกแล้วไงว่าอย่าผวน เป็นไงละ.. ไม่เชื่อ) มาครั้งแรกผมก็ว่าแปลกดีนะ เดือน ผีหิว.. คือจริงๆแล้วมันคือเดือนที่ เขาจะเผาสิ่งของให้กับคนตายแล้วอะครับ เอาอาหารมาวางแล้วจุดธูป อะไรเยี่ยงนี้ ซึ่งตอนได้ยินครั้งแรกนี้ ผมก็เกิดความฉงนขึ้นมาทันใด ว่าทำไม ผีมันต้องหิว แล้วทำไมต้องหิวแค่เดือน สิงหาด้วยอ่ะ... อีก สิบเอ็ดเดือนไม่หิวหรือยังไงกัน ทางรัฐบาลสิงคโปรค์เนี่ย เขาจะจัดการนำเอาถังๆ มาตั้งไว้ตามย่านพักอาศัยต่างๆให้คนนำของมาเผา พอมาวางไว้ บรรดาเหล่าคนทั้งหลายตามย่านนั้นก็จะ เตรียมของเผาไปให้ผีที่รออยู่กัน.. รอมาตั้งนานนิเนาะ เรียกว่าจัดเต็มเลยดีกว่า ควันเควิน เศษขี้เถ้าไรเนี่ย ลอยคลุ้งไปทั่วเลย ที่หนักกว่านี้ร้านตึกแถวริมถนนอะครับ คือผมเข้าใจว่าบางคนเขาก็อาศัยแบบนั้น ไม่มีถังให้ เคยเห็นเจ๊คนนึงแกจัดหนัก เล่นเอาลังๆมาไว้บนพื้น แล้วโปรยของ ให้มันเผาลงไป ไฟแม่งก็ลุกโชดช่วงชัชวาลย์ มากครับ เห็นแล้วก็กลัวอิ๋บอ๋าย ว่านี่เผาของไปให้ผี ไม่ได้กลัวเล้ยยย จะโดนเผากลายเป็นผีซะเอง ซึ่งจริงๆผมก็พึ่งมารู้เนี่ยละครับ ว่าไอถังๆที่เขามาตั้งเนี่ย มันมีไว้ให้เผาของไปให้ผี ตลอดเวลาที่ผ่านมา ไอ้ถังนี้สำหรับผม ฟังชั่นการใช้งานของมันคือ... ถังขยะ ครับ!! ผมพึ่งจะมารู้ตอนไปกินข้าวกะเพื่อนในออฟฟิศแล้ว เขาห้ามเพื่อนคนไทยอีกคนว่า "อย่า อย่า!" นั่นมันไม่ใช่ถังขยะ เพื่อนผมทำหน้า เอ๋อครับ .. ผมก็งง เอ๊า แล้วถังห่าไรวะ ไม่ใช่ถังขยะ ... ผมก็ได้ อ๋อออ ทีหลังที่เพื่อนมันเฉลยนั่นละ ... แล้วผมก็นึกย้อนไปถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา ที่ผมได้มัดมือชก ให้ไอถังเผาผีนี่มันมีฟังชั่นเป็นถังขยะครับ... เศษกระดาษเอ้ย... ทิชชู่สั่งขี้มูกเอย... ผมเข้าใจเลยครับ ว่าทำไม๊ ทำไม ผม ของผมมันถึงร่วงและก็ไม่ค่อยขึ้นจนทุกวันนี้ ! ลองนึกภาพ คุณ ต่อคิวซื้ออาหารอยู่ที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าอร่อย... พอไอ้คนทำมันตักซุป ลวกเส้นไรเสร็จ มันก็หยิบทิชชู่มาสั่งขี้มูก แล้วโยนลงไปในชามก๋วยเตี๋ยวแล้วยื่นเสิร์ฟให้คุณ... รู้สึก..เริ่มอยากยีหัวไอคนขายรึยังครับ!! T-T ไว้ตอนหน้า จะมาอัพเรื่อง การจัดงาน ศพ ในโสคะปิงครับ... คราวที่แล้วว่าจะมาอัพอีกเรื่องนึง แต่ก็มรสุมเข้า เลยเอาเรื่องนี้ก่อน ที่สำคัญรู้สึกว่าเขียนไม่ค่อยรู้เรื่องเลยแหะ บลอคอันนี้ ปล่อยร้างซะนานนนนนน มากกกกกก ปล.รักทุกคนอ่าน รักทุกคอมเมนต์ เช่นเคยครับ :)   Create Date : 07 กันยายน 2554     Last Update : 7 กันยายน 2554 23:39:36 น. Counter : 665 Pageviews.   2 comment Share Tweet

สถาปนิก ณ..โสคะปิง : โรงแรมสุดหรู..พอเปิดประตู เอ๊าา เต็มห้องซะละ! ผมว่าคงมีหลายๆคนคงจะอยากรู้เรื่องนี้แน่ๆเลย เพราะว่าชาวไทยชอบมาชอปปิ้งในดินแดน โสคะปิง แหล่งชอปปิ้งใกล้บ้านเรา ก็มีหลักๆสองที่นี่ละครับ ที่ผมรู้ คือ โสคะปิง และก็ ฮ่องกง ... เวลาเราจะไปเที่ยวต่างแดนเนี่ย โรงแรมตัวเลือกแรกๆมันคงจะเป็น โรงแรมที่ ค่อนข้างเซฟเงินเราใช่มั้ยครับ... ต่อมาก็ดูว่า เอออออ การเดินทาง การโดยสารไปจุดๆต่างๆที่เราอยากไปจะทำไง... แต่ประเทศนี้ผมอยากจะบอกว่า...เอ่ออ มัน... เล็กมากครับ การเดินทางเนี่ย ยังไงแม่งก็ไปหมด แต่!!!!! ถ้าเกิดพระเจ้าเล่นตลก บันดาลใจให้คุณเลือกที่สุดสยองแล้วละก็...ผมอยากจะร้องไห้ กระซิกๆ แทนเลยทีเดียวครับ ก่อนอื่นผมอยากจะบอกให้ท่านๆที่อยากไปเที่ยวโสคะปิงทำใจไว้ก่อนเลยว่า...เนื่องจากประเทศนี้มีพื้นที่จำกัด.. ดังนั้น ห้องนอนนั่น ... มัน เล็ก มาก!!! (ประมาณตรงข้ามกะ หนัง รัก มัน ใหญ่ มาก) ดังนั้นแพทเทิร์นการเข้าห้องนอนที่นี่ในโรงแรมหลายๆแห่งจะคล้ายๆกัน.. เปิดประตู ...​ก้าวขาขวา เข้าไป ... ยืน ... คุณจะพบว่า "เอ๊าาาา ห้องแม่ง เต็มซะละ" จริงๆครับ คือ เหมือนมันพยายามยัดทุกอย่างไปในห้องแคบๆ จนมันแบบ งึกงักๆ จะทำไรก็ไม่ถนัด คือกูจะเดินแม่งก็ทางเดินแคบอิ๋บอ๊าย แถมติดเก้าอี้อีก พอจะนอนดูทีวีแม่งก็เอ้ย ห่าม ติดทีวีซะสูงเลย เพราะไอ้พื้นที่ด้านหน้าเป็นตู้เสื้อผ้า เลยต้องติดทีวีไกลๆ พอจะเดินไปเข้าห้องน้ำ เพื่อนโดนสวนมา โอยยย ติดแนบชิดผนัง... ...มันจะเป็นเยี่ยงนี้แหละครับ ... ยกเว้นคุณจะจ่ายหนักอีกนิด จะได้พบกับโรงแรมเล็กๆ ที่มันดีไซน์ห้องที่มีเลย์เอาท์ที่ดีหน่อย น่าอยู่แม้จะห้องเล็กๆ .... โอเคครับ กลับไปที่ การจิ้มเลือกตามย่านต่างๆ ถ้าผมจะให้เดาเวลาเซิชข้อมูลการมาเลือกพักในย่าน โสคะปิงแล้วเนี่ย ... ที่แรกที่ราคาค่อนข้าง ถูก ที่ผมนึกออกเนี่ย จะเรียกว่าย่าน "เกลัง" ครับ ถ้าจะให้พูดถึงข้อดี... ก็ เอิ่มมม มีอาหารอร่อยๆ หลายร้านครับ .. ขึ้นชื่อเรื่องทุเรียน ข้อเสียก็ .. แถวนั้นแม่งการจราจร เหี้ยมมากครับ... เคยขี่จักรยานผ่านไปเกือบเอาชีวิตไม่รอด นึกจะจอด กูจอด นึกจะออกจากซอย กูออก.. เพลียใจ แต่มันมีทีเด็ดอย่างนึงที่ ถ้าพวกคุณๆนักท่องเที่ยวรู้แล้วจะ เลิกอยากมา พักที่เกลังก็คือ... ทาดาาาาา ... มันเป็นย่าน เคอรี่ ชื่อดังของ ประเทศ โสคะปิงครับ !!! ดังนั้น โรงแรมส่วนใหญ่ในย่านนั้นเนี่ย สันนิทานได้ว่าจะเป็นที่พักชั่วคราวของพวกที่พา หนูๆน้องๆเข้าไป แต่ก็คงไม่ทั้งหมดหรอกนะครับ เพียงแต่ว่า.. คุณจะอยากพักย่านที่ขึ้นชื่อ เรื่อง เคอรี่ รึเปล่าละครับ..? ... ต่อไป ลิตเติ้ล อินเดีย ครับ... ย่านนี้ ก็มีโรงแรมหลากหลายมากมาย มีโรงแรมที่ดีไซน์ดีๆหลายที่ในย่านนี่ครับ ค่อนข้างโอเคที่จะไปเลือกพัก เพียงแต่คุณจะได้พบพานกับเหล่าพี่น้องชาวแขกที่นั่นครับ ... ผมไม่ใช่พวกเหยียดนะครับ แต่หลายๆคนคงไม่เข้าใจผมหรอกครับ..ว่า การที่ยืนบนรถไฟฟ้าคนแน่นๆแล้วพี่แขกแกยกแขน เปิดจักแร้จับราว เนี่ย.. มันทรมานแค่ไหน มันทรมาน เฮียๆ เลยนะครับ แต่ว่าถ้าคุณวางแผนมาดี ว่าจะนอนกลิ้งโรงแรม หรือจะออกไปข้างนอกหาร้านเด็ดๆกินที่ไหนๆ โดยไม่ต้อง ออกจากโรงแรมแล้ว ..เอ่อ ไปทางซ้ายดี เอ๊ะ หรือขวาดี ที่ต้องเสี่ยงกับการเดินในย่านนั้นโดยไม่จำเป็นแล้วละก็ โอเคครับ ที่สำคัญคือ ลิตเติ้ล อินเดียมันอยู่ใกล้กับตัวเมืองมากๆ เดินไปนิดเดียวก็เข้าถึง สยามของชาวโสคะปิงแล้วละครับ (แต่ไม่ใช่ย่าน พารากอร์นในโสคะปิงนะครับ แยกกัน) ... นอกจากที่ผมกล่าวมานี้แล้ว ถ้าคุณๆที่สนใจจะมาจริงๆ ลองเลือกย่านที่ อยู่บนเส้นรถไฟฟ้า สายสีเขียวกะแดงไว้ก็ได้ครับ เดินทางสะดวก สีม่วง กะสีเหลือง ก็โอเคครับ แต่ค่อนข้างจะเป็นสายรอง เปลี่ยนสายรถไฟฟ้าไม่นานเท่าไหร่ครับ ถ้าใครสนใจจริงๆ อยากได้ข้อมูลก็ หลังไมค์ก็ได้ครับ ยินดีช่วยเหลือ :D ... รอบหน้าผมคงจะมาอัพเรื่อง สิ่งมหัศจรรย์ของโสคะปิง ตอนที่ 1 ครับ .. จะเป็นเรื่องราวมหัศจรรย์ที่นี่ ที่คนไทยมาแล้วต้อง โอโห อู้ว้าว ยืนอ้าปากค้าง ฉงนกับสิ่งที่เห็นอยู่เลยครับ รับรองไร้สาระเหมือนเดิม ฮ่าๆๆ ปล. รักทุกคนอ่าน รักทุกคอมเม้น เช่นเคยครับ   Create Date : 24 กรกฎาคม 2554     Last Update : 24 กรกฎาคม 2554 23:33:41 น. Counter : 470 Pageviews.   3 comment Share Tweet

สถาปนิก ณ..โสคะปิง : เพราะมัน(แม่ง)..มีกระดูก ห่างหายจากการอัพบลอคชีวิตการเป็นอยู่มาซะนาน... วันนี้กลับมาอัพ ก็ยังคงเป็นเรื่องราวของการกินเหมือนเดิม .. ดูเหมือนผมจะเป็นคนที่มีความสุขกับการกินมากแน่ๆ.. เอ่อ.. หมายถึง มีความสุขที่ได้กินอาหารอร่อยๆ นะครับ ..ไม่ใช่ว่า ต้องเคี้ยวของกินตลอดเวลา ... ไม่นานมานี้ และก็หลายๆครั้งก่อนไม่นานมานี้.. ผมได้มีโอกาสไปกิน ข้าวมันไก่ มา(สไตล์อินโดครับ) พูดถึงข้าวมันไก่ ข้าวหน้าเป็ด เนี่ย คนไทยเราจะรู้จักกันดี หาพบได้ตามท้องถนนทั่วไป สิ่งหนึ่งที่เป็นพระเอกของอาหารจำพวกนี้ ก็คือแม่งกินง่ายครับ.. จานข้าว ตักข้าวใส่ หยิบเนื้อไก่หรือเป็ดมา สับๆ วางบนจาน ตักซุป... เสิร์ฟ ... กิน .. จ่ายตัง เป็นอะไรที่คุ้นเคยกันใช่มั้ยครับ แต่ในประเทศ โสคะปิง ที่ผมมาใช้ชีวิตอยู่เนี่ย มันไม่ง่ายแบบนั้นครับ ไม่ใช่ว่าก่อนกินเราต้อง กระโดดตีลังกาหนึ่งรอบ เพื่อเป็นการเคารพข้าวมันไก่ หรือ ต้องนั่งเก้าอี้ลมกินเพื่อเป็น ประเพณี วัฒนธรรม อะไรในการกินข้าวมันไก่ ข้าวหน้าเป็ดหรอกนะครับ แต่คือ ข้าวมันไก่ หรือข้าวหน้าเป็ดที่นั่ง เวลาสั่งมาแล้ว... จะแดกสบายๆซะหน่อย .... ไอเหี้ยมเอ้ย แม๊ง เสือกมีกระดูกครับ คือเราเข้าใจครับ ว่า สิ่งมีชีวิตทั้งหลายแหล่ที่เรา "กิน" เนี่ย แม่งมีกระดูก แต่ว่า การที่จะแล่เนื้อออกมาจากกระดูกเนี่ย แม๊ง! ยากตรงไหนวะครับ ไอ้คุณคนทำมือแม่งก็ต้อง มันมืออยู่แล้วใช่ใหมครับ ? ผมตอบให้เลย ใช่ครับ ก็มึงหยิบชิ้นไก่ หรือเป็ดมานิ.. ก็ช่วยแล่เนื้อมันออกมาให้หน่อยสิคร้าบ พ่อคู๊นนนนนน ... อ่านๆไปแล้ว จะว่าเอ๊อ มึงก็ ใช้ช้อน ส้อม หรือ กัดเอาสิวะ จะยากห่าอะไร เอ่อ...... ความจริงแล้ว ข้าวมันไก่ ข้าวหน้าเป็ดใน โสคะปิงเนี่ย มันช่างโหดร้ายกว่านั้นครับ คือไม่ให้กินง่ายๆไม่พอ แม่งเอามีด สับๆ เนื้อที่ติดกระดูก มาเป็นชิ้นๆครับ จากเนื้อชิ้นใหญ่ ที่ติดกระดูกชิ้นใหญ่ ... แม่ง ก็ทรานสฟอร์มมาเป็น เนื้อชิ้นบาง ในกระดูกชิ้นกลาง.. จากที่แม่งจะลอกเนื้อออกมาจากกระดูกภายในทีเดียวแล้ว แด๊ก... ก็ต้อง มาค่อยๆ งัดแงะเนื้อชิ้นบางติดกระดูก จากมุมที่แม่งช่างเอาเนื้ออกมายากเสียเหลือเกิน... หลังจากกินเสร็จแล้วก็ต้องบอกกับตัวเองว่า​... "เหนื่อย..ฉิบหาย" .. จากข้าวมันไก่ ข้าวหน้าเป็ด กินสบาย สไตล์ไทยแลนด์ ... มาเป็น ข้าวมันไก่ ข้าวหน้าเป็ด ชิ้นบางท่ามกลางดงกระดูก ... ทำใจไม่ได้ครับ กระซิกๆ เลยมาอธิบายความโหดร้าย(ตรงไหน) ในอีกแง่มุมของการทำงาน ในประเทศ โสคะปิงให้ฟัง ... ปล. ลองจินตนาการ กระดูกก้อนเล็กๆ โดนสับๆ ทุบๆ มางุ้งงิ้งๆ กันอยู่ติดเนื้อ เต็มจานคุณ ... เอ๊ออ ปวดหัว บางทีเคี้ยวๆเพลิน แม่ง ไปกร๊อบ เอาโครงกระดูกให้ฟันเจ็บปวดรวดร้าวเล่นอีก... เพลียใจ ปล.คราวหน้าเดี๋ยวอัพเรื่อง โรงแรม ในสิงคโปรค์ดีกว่า เผื่อคนสนใจอยากมาเที่ยว คริคริ ปล.รักทุกที่อ่าน รักทุกคนที่เม้นครับ :D   Create Date : 15 กรกฎาคม 2554     Last Update : 15 กรกฎาคม 2554 18:41:04 น. Counter : 460 Pageviews.   4 comment Share Tweet

สถาปนิก ณ..โสคะปิง : ประเทศเล็กๆ ที่เรียกว่า โสคะปิง ผมจำได้ว่า.... ครั้งแรกที่เห็นแผนที่ ประเทศ โสคะปิง แบบเทียบสเกลกับทั้งโลกเนี่ย ..ผมตกใจมากเลยครับ ว่าเฮ้ยยยย แม่งเหมือนเป็น จุดเล็กๆ อยู่บนโลก ถ้าคุณปริ้นแผนที่โลกมา ขนาดเอสี่ มากางไว้... จะมาร์ค ประเทศนี้เนี่ย อย่างแรกที่คุณต้องเตรียมเลยก็ ดินสอ.. และที่เหลาดินสอครับ กางแผนที่เสร็จปุ๊บ หยิบดินสอมาเหลา ให้มั่นใจว่า แหลมเปี๊ยบบบบบ แล้วบรรจงจิ้มลงไป ใต้มาเลเซีย อย่าง เบา เบา... นั่นละครับ ประเทศที่ผมอาศัยอยู่ในขณะนี้... .. ถึงแม้ประเทศจะเล็ก แต่จำนวนประชากรเนี่ย... มันพูดยากที่จะบอกว่าน้อย (เอ่อ..ความรู้สังคมผมแค่หางอึ่งครับ แม้กระทั่งจะเซิชกูเกิ้ลใส่ข้อมูลตัวเลขยัง... ขอข้ามดีกว่า ฮิๆ) เนื่องจากว่า ไอ้จุดเล็ก ที่คุณบรรจงจิ้มเบาๆลงไปในแผนที่เมื่อกี้เนี่ย ... มันเป็นขุมทองชั้นดีครับ!! ผู้คนจากหลายหลากประเทศ ต่างก็มาขุดทองกันที่นี่ โดยเฉพาะ ชาวเอเซียน ด้วยกัน นี่แหละ ไทย มาเล อินโด ฟิลิปิน... พวกเรารัก โสคะปิงครับ ... เพราะเขาจ่ายหนัก ประเทศพวกเรากันเองจ่ายน้อย จนยากที่จะเชื่อ..ทำงานสิ้นเดือน ไม่ทันซื้อ เอี้ยยยยย ไรเลย ตังหมดล๊ะ!.. ทีนี้เลยมี ประเทศย่อมๆของชาว เอเซียนครับ มีจุดรวม ชาวไทย ชาวฟิลิปิน ชาวพม่า ... เหมือนเป็นประเทศเล็กๆ ในประเทศเล็กๆ อีกที.. ซับเซตกันไป ประเทศไทยเล็กๆ ในประเทศเล็กๆนี่เนี่ย มั่นคงในความเป็นไทยมากครับ... ผมจำได้ว่าครั้งแรกไปเนี่ย หลังจากดริ้งเพลินๆ พี่จะพาไปหาอาหารไทยกินที่นั่น แทบไม่ต้องบอกเลยว่าถึงแล้ว กลิ่นเยี่ยวมาเตะจมูกแบบเสยหน้าผมตัวแทบลอย... แม๊งเล่นเยี่ยวกันหน้าอาคารเลยครับ ไม่อยากจะเชื่อว่า มันมีอยู่ในจุดดำมืดเยี่ยงนี้ใน โสคะปิง ... ผมจะเล่าถึงความเล็กๆน่ารัก แต่ทำให้ผมเจ็บปวดจี๊ดๆ ให้ฟัง.. เรื่องแรก อาหารครับ ด้วยความที่ประเทศแม่งเล็ก (ฉิบหาย) เนี่ย ร้านอร่อยๆ คือ แม่ง จะเต็ม เสมอ ดังนั้น เวลากินเนี่ย ไปเวลาที่แม่งแบบ ธรรมดา ไม่ได้ครับ ต้องไปให้แม่งแบบ กั๊กๆ กูจะอาหารเช้าแม่งก็ไม่อาหารเช้า จะเที่ยงก็ไม่ใช่ .. หรือจะ เที่ยง หรือจะเย็น ก็สับสนในใจ.. มันจะมีที่ให้เรานั่งครับ ครั้งนึง ไปฟูดคอร์ท ริมทะเล อาหารที่นี่ ค่อนข้างโอครับ แต่คนเนี่ย มาจากทั่วทุกสารทิศ มาแย่งกันหาที่นั่ง คือผมไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ที่จะมาเหยียบประเทศนี้จริงๆ คือ เราต้อง ไปยืนเฝ้าคนอื่นแดกข้าวครับ เพื่อที่จะ รอเขากินเสร็จแล้ว ไปยึดโต๊ะ เขา!!!! พระเจ้า !!! ความรู้สึกผมมันแบบ เฮียมาก อะ.. เฮ้ย กูต้องมา ยืนรอคนอื่นแม่งกินข้าว เหมือนกดดันเขาเนืองๆ อะครับ.. ไอคนยืนไม่เท่าไหร่... คนกินนี่สิ โอยยยย... นั่งแทะปู ไป มีลูกตา สามคู่ กำลังเพ่งกระแสจิตแล้วบอกว่า "มึงเร็วๆ มึงเร็วๆ" คนกินเนี่ย... มีความสุขมั้ยครับ.. ไม่มี คนรอโต๊ะเนี่ย... มีความสุขมั้ยครับ .. ไม่มีครับ แถมแม่งหิว อีก ..มันช่างเหมือนกับ ทุ่งหญ้า ในแอฟริกาใต้ ที่สิงโต จำนวน ร้อยตัว แย่งหาม้าลาย ที่มีจำนวน ห้าสิบตัวอะครับ แต่สิงโตที่นี่เขาไม่แบ่งม้าลายกันนะครับ ต้องของใครของมัน .. ก็เลยเหลือ สิงโค ห้าสิบตัว รอกินม้าลายต่อไปครับ น่าเศร้ายิ่งนัก ... เรื่องชายหาดอีกครับ ที่ โสคะปิง มีชายหาด สับขาหลอก (แมนเมด) ให้คนมาเที่ยวกัน วันหยุดเนี่ย อืออออหืออออออออ หะนี่มัน สวนสยามทะเลกรุงเทพ ช่วงเปิดใหม่ๆชัดๆ... คนเยอะ เฮ้ ไม่ได้มาเล่นน้ำกันนะครับ นั่งตามชายหาด ขี่จักรยาน เล่นโรลเลอเบลด (เขามีให้เช่า) แล้วก็ เดินเล่น ขี่จักรยาน เบลด กันแบบ แม่งเต็มไปหมด ..เต็มไปหมด...เต็มไปหมด... เต็มไปหมด.. มันปวดจิตแค่ไหนลองคิดนะครับ.. สมมติ ว่า คุณเลิกงาน อ่าว วันนี้วันครบรอบ เรากะแฟนนี่นา ไปงุ้งงิ้ง ริมทะเลกันดีกว่า คิดแบบเป็นเอ็มวีเลยนะครับ จับมือกิน เดินเหยียบน้ำทะเล วิ่งไล่กัน สาดน้ำใส่กัน ว้าว โรแมนติค แต่ว่า..!!! ทุก ทุก ห้า เมตร นั้น!! มี สาย ตา ของ กลุ่ม คน ที่ นั่ง ริม หาด มอง คุณ อยู่ ครับ !!! ใช่แล้วครับ ผมและเพื่อน เคยเป็น หนึ่งใน สายตา นั้นๆ! นั่งจิบเบีย มองทะเล จู่ๆก็มีคู่รัก เดินมา จู๋ จี๋ ให้ดูตรงหน้า ... เอิ่มมมม ผมก็ ไม่อะไรนะครับ แต่คุณ... ไม่อายหรอครับ เพราะว่า ไอข้างซ้ายกลุ่มผมเนี่ย แม๊ง ก็มี อีกกลุ่มคนนั่ง ข้างขวาผมเนี่ย แม๊งก็มีอีกกลุ่มคน แล้ว ไอข้างซ้าย ของข้างซ้าย.. ข้างขวาของข้างขวา แม๊งก็มีคนนั่งต่อไปเรื่อยๆๆๆๆๆๆๆ ทุกๆ ห้าเมตร ... แหม่... ลำบากจริงๆครับ ใช้ชีวิต ในประเทศ โสคะปิง นี่.... แต่ก็อย่างว่า... มาขุดทองนิครับ ... ปล. ผมรักคนอ่านทุกคนเลยครับ ปล. อีกรอบ ... ถ้าคนเผลออ่านจนจบเนี่ย ทิ้งคอมเม้นไว้ให้ผมชื่นใจหน่อย จะเป็นพระคุณมากเลยครับ :D   Create Date : 02 มิถุนายน 2554     Last Update : 2 มิถุนายน 2554 0:14:53 น. Counter : 575 Pageviews.   12 comment Share Tweet

• Webmaster - BlogGang

• BlogGang.com