Group Blog All Blog
|
j42 JJY5801 กลางคืนดึกสงัด บรรยายกาศน้ำค้างหล่นตอนตีสี่จุดสามสิบเก้านาที ผมออกไปที่ร้านอาหารโต้รุ่ง(ปกปิด) หาซื้ออะไรกินเพราะหิว หลังจากใช้หัวเกินวัย ในชั่วโมงที่ผ่านมา และกอร์ปกับประสบภัยหนูผีกวน เดี่ยวจะเล่าให้ฟังว่ามันกวนอย่างไร และมีวิธีทำอย่างไรให้มันไปโดยสิ้นเชิง แต่ตอนนี้มาที่ผมและสถานการณ์ก่อน ประตูเหล็กที่ยายจัดแจงไว้นั่น เพื่อกันคนมาปล้น หรือเกิดมีโจรเกิดขึ้น เหล็กเป็นสิ่งจำเป็น ยายไม่รู้หรอกว่า ต่อไปอีกไม่นานนัก โจรอย่างยายเคยคิดนั่นยังมีอยู่เหลือ จึงทำประตูอย่างนั้นไว้สำหรับบ้านอานองเต ผมเปิดประตูต้องคอยบรรจงเปิด เพราะมันอาจจะหนวกหู หมาซึ่งประสาทไวต่อเสียงของมัน มันจะเห่าเพราะมันไม่คุ้นกับผม และมันจะรบกวนเพื่อนบ้านที่กำลังนอนหลับสนิทในช่วงนี้ ผมเปิดประตูเบาๆอย่างที่แม้ถ้ามีคนในบ้านอานองเตมีอยู่ก็คงไม่ได้ยิน เพื่อนบ้านอยู่ห่างจากบ้านอานองเตหลายเมตรรอบด้าน เสียงที่ดังถึงกันได้หมดคือเสียงรถแล่นและรถไฟมาและผ่านบ้านอานองเต และหมู่บ้านอานองที่ผมให้ชื่อมันในที่นี่เพื่อพลางจำเป็นก่อน ที่มันจะทำให้คนที่ขาดสมาธิตื่นขึ้นมาได้ รถจักรยายนต์ของผมสตาร์ทเงียบ วิ่งเงียบ ใช้เพียงมือกดเครื่องแล่น ผมเติมนำมันเครื่องเฟืองท้ายทุกเดือนที่ศูนย์ มันวิ่งนิ่มและเ เงียบกว่ารถยนต์ มีขโมยอยากได้มากถ้ามีขโมยรถชนิดนี้มันวิ่งดี ผมซื้อมันมามือสอง นัยว่าเอาไว้ดูแลบ้านอานอง ผมขับรถไปทางถนนหน้าบ้านแล้วข้ามทางรถไฟ ไม่พบใครนอกจากหมานอนอยู่ตามที่ศาลา มันคงหนาว เพราะหมานอนคุดคู้หลังหลังงอ แต่ในจำนวนนั้นที่ผมเห็นมีแม่บ้านรายหนึ่งดูเหมือนว่า มีงานต้องทำของขายในวันพรุ่ง จึงตื่นอยู่และทำอะไรบางย่างกลางแสงไฟ 220โวลท์ ที่บ้านเช่าของเพื่อนบ้านรายหนึ่งของอานองเต จากที่บ้านอานองเต2กมผมถึงร้านที่ผมจะซื้ออาหารมื้อนี้ คิดว่าเป็นอาหารให้พ่อแม่คือผี แล้วผมกินทีหลัง ผมพบข้าวต้มเห็ดแม่ชอบ ขนมปังผมชอบ นมดัชมิลล์ผมชอบและแป้งตรางูเย็นผมซื้อมาให้ผีพ่อ ผมรอเขาร้อนอาหารข้าวต้มก่อน แต่ขากลับผมไม่กลับทางเดิมผมกลับมาทางด้านทิศตะวันตก ผมทำอย่างไร มืดมีไฟหลวงติดบ้างเป็นระยะ ผ่านสำนังงานการไฟฟ้าแสงอาทิตย์ถนนเงียบไร้ผู้คน ผมผ่านมาพบนกต้อยตี้วิดหลายตัว พยายามเดินเล่นกับน้ำค้างบินตัดหน้ารถผม ไม่พบเต่าเที่ยวที่ทุกครั้งผมมักจะพบ ในยามดึกเช่นนี้ ผมใช้เงินเกินรายได้ และแน่นอนต้องหมดก่อนตายแน่ สมบัติที่อานองเตที่ผมมีอยู่ แต่ว่าผมใช้เพียงบางวัน เพราะมิฉะนั้นผมจะป่วยว เพราะแก่แล้วยังใช้สมองเกินตัว ที่จริงวัยนี้ผมต้องพักผ่อนและทำอะไรตามใจชอบ แต่นี่ผมต้องรับผิดชอบชีวิตจาก สากกระเบือยันเรือรบ ทุกอย่าง ในงานบ้านอันใหญ่ยิ่งสำหรับคนตัวเล็กอย่างผมต้องดูแลมัน แต่ผมทำไหว เมื่อใช้เงินเกินรายได้ อาหารดี สุขภัณฑ์มี เงินพอ ผมทำชีวิตให้เหมือนคนหนุ่มได้ แต่ถ้าวันไหนสามอย่างที่กล่าวแล้วข้างต้นไม่มี ชีวิตผมแก่ในร่างคนหนุ่มจะหยุดอยู่ทันที จะเป็นคนแก่ในร่างคนแก่ที่เตรียมตัวตายสถานเดียว และไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น คือรอตาย ผมอยู่ได้ด้วยอะไรหลายคนคนอาจถภาม คำตอบคือกำลังใจ และเทพพ่อเทพแม่เคียงข้างผมอยู่ ผมจึงไม่เป็นไร หนูผีกวนผมไม่จำกัดมันด้วย ยาเบื่อยาไล่หรือกรงเหล็กเพื่อล่อมันแล้วพาไปปล่อย เหมือนที่พ่อผมเคยทำ มีสถานเดียวที่ผมพบข้อสรุปคือ ทำตึกอาคารที่มิดชิดด้วยอุปกรณ์เครื่องปูนและเหล็ก เหมือนอุปกรณ์ที่ทำรีสอร์ตที่เกาะสมุยและเกาะพงัน ที่ประเทศไทยตอนใต้ ที่ไว้ต้อนรับนักท่องเทียวจากต่างประเทศ จะได้ผลลงตัวร้อยเปอร์เซ็นต์ทีเดียว ครับผมรอวันนั้น วันที่ลงตัวอย่างยิ่งของผม แล้วเงินที่จะมาทำจะได้มาอย่างไร อันนี้รอสักนิด แล้วผมจะเอาคำตอบมาส่งทีหลัง ในเรื่องนี้ ตอนนี้ผมง่วงและเมื่อยมือพิมพ์หนังสือแล้ว ขอพักครับ 
|
สมาชิกหมายเลข 3538694
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] จึงจือหยาง (jjy) จบไฮสกูล ได้ปริญญาสองใบในไทย เคยเป็นนักเรียนเก่าในอังกฤษและฝรั่งเศส สอบได้ Dip-in-JourจากLondon School of Journalism,MIOJ.ในประเทศอังกฤษ สอบได้นักวาด ว.อ.(แนวนามธรรม)... เป็นสมาชิกสมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย..มีสัญชาติไทย (แซ่แต้) พ่อมาจากมณฑลกวางตุ้ง ประเทศจีน
Friends Blog MY VIP Friends  |
|||||||||||||
