Group Blog All Blog
|
j34 jjy1007 jjy1006 เช้าตรู่วันนี้พระอาทิต์อ่อนๆ แสงให้ผมเห็น ผมตื่นขึ้นมาจากการหลับบนที่นอนที่ผจญภัยในช่วงทุกคืน ไม่เห็นนกกไม่ห็นอะไรเลย เช้านี้ ยกเว้นลมอ่อนๆ พัดมา สงสัยจะเป็นเพราะว่าเมื่อวาน ฝนตกหนักหนึ่งช่วงใหญ่ นกปีกเปียก เสียงนกจึงหายไปหมด ปกติกาเหว่า นกเอี้อยงนกหลากพันธ์ุ ผมเกินวิสัยที่จะรู้ได้หมด ว่ามีนกอะไรบ้าง ยกเว้นนักวิทยาศาสตร์นกเขารู้หมด ผมตื่นขึ้นพร้อมกับได้ยินเสียงปืนดังหลายนัด มันมิใช่เสียงปืน แต่ันเป็นเสียงประทัดเขาจุดไว้อาลัย ในพิธีกตัญญูที่แต่ละคนมีที่วัดข้างบ้านผม จุดที่หน้าปู่พระเกจิอารย์ที่นับถือของคนในพื้นที่(ปกปิด) หลวงปู่เป็นพระเมื่อตายแล้ว มีคนปั้นรูปเหมือนไว้บูชาและไว้ดูต่างหน้า ยายเล่าให้ฟังว่า ท่านเคยตัดจุกผมไฟให้ อนึ่งงานเขียนบล็อกเพื่อฝึกเป็นนักบล็อกมืออาชีพของผมนี้ คาดว่อย่างนั้นครับ ความมีจริงอย่างเดียวไม่มีเท็จ ถ้าจะผิดมีเพียง 0.5 เปอร์เซ็นต์เท่านั้น มันจริงสถานเดียว ไม่เท็จ หรือจะจริงเท็จตามหลักตรรกวิทยาที่บอกว่า จริงจริง เท็จเท็จ จริงเท็จ เท็จจริง ในบล็อกนี้ มีแต่เรื่องจริงอย่างเดียว จะมีนิยายบ้างไม่ทราบ เดาเอา เพราะผมเขียนตามอารมณ์ที่คิดคำนึงได้ ทางปรัชญาชั่วขณะจิตและความทรงจำเท่านั้น ไม่ได้เขียนขายส่งหรือขายปลีกตามตลาดนัดนักขีดเขียนถ้ามีอยู่แต่อย่างใด เพราะผมถือสถานที่เหล่านี้ที่พ่อปู่พระท่านนั้นแสนศักดิ์สิทธิ์ ผมไม่กล้าเข้าไปใกล้ ผมไม่กล้าเข้าไปใกล้ เพราะว่าผมแก่แล้วด้วย และไม่ทันเพื่อนตามเคย นั่นคือชีวิตผม ภาษาไทยที่จะสื่อผมเน้นถูกไม่ให้ผิด ตามหลักด้วยความพยามเท่าที่กำลังมี มีบ้างอาจจะเพี้ยนตามสมองมันเลือน จึงบอกว่าใช้ภาษาไทยของราชบัณฑิตสถานที่กำหนดไว้ ถ้าพบมีทางเลือกให้ฉงน อย่าตามผม ของผมเอาเพียงใช้ได้เข้าใจได้สื่อได้พอ เช่น คำว่าสาธารณะทายาท ปกติหลักภาษาไทยถ้าผมจำได้ไม่ผิดคือ บาลีสนธิบาลีไม่มีสระแสดงเชื่อม แต่ผมใช้สระแสดงบ้างไม่แสดงบ้าง จึงกลายเป็นภาษาไทยตามถนัด พิจารณาควรตามไม่ควรตามด้วย เพราะผมไม่อยากทำบาปครั้งที่สอง กล่าวคือทำบาปครั้งที่หนึ่งคือ ทำข้อสอบผืดในชั้นเรียนในชั้นสอบไล่ บาปครั้งที่สอง คือใช้ผิดมาตรฐานภาษาไทยในปัจจุบัน คำพูดคำจาผมใช้แนวหลักการตามผู้นำอย่างเดียว เคารพผู้นำอย่างเดียว ไม่คิดอื่นถ้าพบเจอคำพูด ที่กระดากหูพึงรู้ว่ามิได้หมายไปในทางลบ เรื่องนี้ผมจะใช้ทางบวกเป็นสำคัญ เรื่องเอกสารต่างๆ ที่พาดพิงถึงบุคคลที่สามที่จะนำมาพูดได้ อาจจะเพี้ยนไปแต่ผมไม่ได้เจตนา แต่ไม่เพี้ยน เพราะผมจำมาจากผู้ใหญ่ในครอบครัวเล่าสืบต่อกันมา แบบปิดบ้างเปิดบ้าง เพราะขี้เกียจทำให้รำคาญนกกามาทะเลาะกันทีหลัง กล่าวคือ ไม่อยากให้ ปัญหาคนรุ่นหลังนำมาทะเลาะกัน แต่ว่าเมื่อถึ จุดยุคหลังดีเอ็นเอนี้ เรื่องอะไรก็ตาม ต้องจริงและพิสูจน์เรื่องว่าจริงจึงจะสงบ เรื่องราวของผมมิใช่การขุดคุ้ย เรื่อง การตามจองเวร หรือเปิดโปง เพราะในยุคหลังดี เอ็นเอ ตามจองเวร เปิดโปง สิ่งเรื่องเหล่านี้ไม่มี เพราะยุคนี้เป็นยุคความจริงมันมีอยู่ในตัวเอง ไม่มีใครจะปฏิเสธได้ จึงประกาศให้ทราบโดยทั่วกันต่อสื่อที่อาจจะถึง บนหนทางสายนี้ ซึ่งพบกันครึ่งทางเท่านั้น และว่าคงจะสนุก สำหรับยุคที่ผมกล่าวถึงคือ ยุคที่จะนิยาม นิยามยุคดีเอ็นเอ คือยุคที่ทุกอย่างสามรถพิสูจน์ได้ด้วยวิธีวิทยาศาสตร์ และตามนุษย์สมองมนุษย์ ยุคหลังดีเอ็นเอ คือยุคที่ไม่มีใครกล้าทำผิด เพราะหลักที่ว่าความลับไม่มีในโลกเริ่มวิ่งเข้าสู่ศูนย์ทุกเมื่อในยุคนี้ ตามหลักที่จุดกำเนิดคือเริ่มจริงขึ้นและจริงขึ้น นั้นคือหมายความถึงยุคหลังดีเอ็นเอที่ผมสื่อ ผมจำได้ว่าผมเรียนวิทยาศาตร์ซึ่งเป็นวิชาที่ผมไม่เคยชอบ เพราะถูกบังคับสอบผมเลยต้องชอบ และได้อ่านหลายเรื่อง ของนักเขียนชาวสหรัฐ ชื่อฟิจ๊อฟ คอปปร้า ทำให้ผมชื่นชอบวิทยาศาสตร์ขึ้นมาอย่างจับใจในด้านความคิด ต่อมาผมทำคะแนนการสอบได้ดีขึ้นในวิชานี้ หลังจากติดดามงานเขียนของท่านผู้นี้  พื้นไม้แดง เช้านี้ผมต้องทำความสะอาด พบว่าการปูพิ้นไม้แดงของบ้านยาย ทำไว้อย่างดีและไม้แดงเนื้อแข็งปลวกไม่กิน ไม้แดงปิดสนิทติดชิดกัน ทำให้น้ำไหลรั่วซึมไปยังชั้นล่างห้องรับแขกไม่ได้ อันนี้ขอชมผู้รับเหมาทำ แต่ส่วนอื่นรั่วซึม บ้านหลังนี้มีขนาด15คูณ15และประมาณสูง15ประมาณเมตร ผมตัวคนเดียว ทำได้เรื่อยๆ อย่างช้าๆและต่อเนื่อง เพื่อจะดูแลอานองเต้หลังนี้ ซึ่ง ต้องใช้เวลามากกว่า365วันและอาจจะจนถึงไม่มีเวลากำหนด บอกแล้วว่ารอวันอานองเต้หลังใหม่ แทนการซ่อมอานองเต้เดิม ซึ่งจะมีขึ้น วันนั้นแหละ คงสมใจนึกในการทำอะไร่วมกันได้ พร้อมแม่บ้าน คนเคียงข้างลูกมือ แต่ตอนนี้ผมจนไม่มีรายได้ นอกจากบำนาญผู้สูงอายุเท่านั้นที่เชื่อถือได้ว่ามีอยู่นั้น จริงนับได้ คงจะสร้างบ้านอานองเต้หลังใหม่ไม่ได้ ถ้าอย่างนั้น แต่ว่าอาจมีคำตอบอื่นโผล่ขึ้นมาได้ สำหรับคนใครจะไปรู้ และยกเว้นมีโชคบางอย่างเกิดขึ้น ช่วงซ่อมแซมอานองเต้และเวลาแห่งการรอตายของผมนี้ เกิดอุบัติขึ้นมาอย่างแสนจะพอเพียง ผมต้องมีอานองเต้หลังใหม่แน่นอน จึงวาดภาพฝันไปก่อน ได้เหมือนกันเนาะ เพื่อนทุกคนทั้งใหญ่และเล็กพยามติดตามผม แต่ผมต้องทำให้เขาผิดหวัง เพราะไม่สามารถเรียกมาเชิญมารองรับที่อานองเต้ได้ให้จุใจได้ แต่ขอยืนยันเป็นครั้งที่สองว่า กฏแห่งการเนรคุณ กฏแห่งการลืมเพื่อน ผมไม่ถนัดและไม่มีและไม่เคยคิดที่จะใช้มัน ผมรักทุกคนคิดถึงทุกคน ทั้งมิตรและศัตรู ผมจะไม่ลืม ชาตินี้มีปัญหา แต่ชาติหน้ามีอีก ผมเตรียมตัวใจเตรียมไว้รับสถานะภาพคนจนแห่งชาติแล้ว ตอนนี้ ผมเตรียมกระปุกเงินไว้รองรับหน้าบ้าน เงินซื้อขายสิ่งละอันพันละน้อย แบบช่วยตนเอง แต่ห้ามเข้ามาเขตหวงห้าม งดขอ งดบุกรุก ขโมยเข้ามาก็ผิด สิ่งเอื้อชีวิตเล็กน้อย จากพืชผักสวนครัวที่ผมมีอยู่ และหลงเหลือจากที่แม่ให้มา สามารถจุนเจือกระเพาะผมได้ทุกวัน และขายได้ไม่ถึงขนาดเป็นทางการ เช่น กระถินสามารถขายได้เพื่อเหมืดขนมจีน อาหารที่ชาวบ้าชอบและกิน เก็บเองซื้อเองขายเองในตัวมันเอง บริการเอง ผมเดินไม่ไหวไปขายที่ตลาดนัดแล้ว หมดแรง ใบมันสำปะหลัง ใบยอสามารถขายำปทำห่อหมกได้ ยอดมันครับเป็นยาด้วย ค่าจ้างคนเก็บไปขาย ค่าแรงพิ่้นฐาน300 บาทต่อวัน ผมไม่ม่ั่นใจว่าจะกำไรหรือขาดทุน เพื่อนบ้านที่เคยพึ่งพากันแบบขอกันกินฟรี ๆ เริ่มทะยอยหมดไป เพราะเขารู้ชะตากรรมของผม ทายาทป๋องแป๋งที่กำลัง มีแต่โทรมและทรุด และกำลังจะหมดตัวคือว่าจนลง โลกปัจจุบันตัวใครตัวมัน นะเพื่อน ผมพยายามเตือนเขาอย่ในใจ และเพื่อน ๆ มนุษย์ เรากำลังเข้ายุครัฐให้ความเอ็นดูคนจนเหมือนดั่งเทพเจ้า แล้วนะคะ ทุกอย่างเป็นเงิน ผมเริ่มปิดประกศขายหญ้าให้คนเลี้ยงวัว ผมเริ่มหัดเคารพความฉลาดแทนที่ความโง่ ใบมันปูสามารถขายได้เพื่อเหมือดขนมจีน ใบพลูสามารถขายได้เพื่อกินกับหมาก กัญชาสิ่งเสพติดกระท่อมไม่มี อย่าถามหา ผมกลัวตำรวจจับรายการหลังๆ นี้ ชะอมเรื่มขายได้เพราะหน่อมากก้านมาก ดอกมากลูกมาก ดอกกระดังงาเริ่มมีราคาขายได้ หน่อไผ่หอมเริ่มขายได้ กิ้่งไผ่ขายได้นำาเพาะชำได้ เอาละผมต้องกลับไปใช้ชีวิตอย่างแม่ก่อนตายอีกครั้ง โดยสรุปตามภาพ เมื่อพูดถึงตอนนี้ ทำให้ผมนึกถึงท่านอาจารย์ทอนบีย์ ที่กล่าวว่า (โลกจะวกกลับมาจุดเดิมคือทฤษฎีซิคลิคัลของท่าน ) ท่านเป็นอาจารย์ของมหาวิทยาของโลกแห่งหนึ่ง ที่ผมจำท่านได้แม่น เพราะหลานสาวท่านคนหนึ่งรู้จักกันช่วงที่เขาไปดูแลน้ำชากาแฟให้ลุงทอนบีย์ ขณะมาทำการสอนหนังสือที่มหาวิทยาลัยนั้น ผมจึงจำแม่นท่านผู้นี้ การอยู่คนเดียวนี่น่ากลัว ผมไปติดปรัชญาจากชาวอังกฤษครับ พบว่ามีชาวอังกฤษรักสงบชอบอยู่ตัวคนเดียว มีสามีแต่ตายในสงครามบ้าง อะไรเหล่านี้เป็นต้น พบว่าบางคน เขาอยูคนเดียวจนแก่ตาย บางคนรมีเพื่อนเป็นหมาแสนรู้อยู่ด้วยกันจนแก่ตายก็มี มีอีกมากผมยังไม่ได้พบก็ได้ ที่ผมพบนั้น โดยบังเอิญ ผมไปหาซื้อปลาดทอดและมันทอดกินในอังกฤษ ปกติผมไม่ชอบไปสอดรู้สอดเห็นคนอื่นว่า เขาอยู่กันอย่างไร นอนอย่างไร ทำอะไรกันบ้าง ผมไม่ชอบไปล่วงละเมิดชีวิตคนอื่น กอร์ปกับชีวิตผมเกิดมาอย่างนั้นด้วยก็ได้ ที่ผมไม่ชอบทำอย่างนั้น ผมจึงเป็นคนเช่นนั้นไป เรื่องแผนปลูกไม้ตามแผนเกษตรยกกำลังสองของผม คือวิธีไม่ใช้ นำใช้ หญ้าวัชพืชรกปกคลุม เพราะผมจำได้ว่าเรียนชีววิทยาเรื่อง การพึ่งพาอาศัยกันและกันของต้นไม้ ทำให้ต้นไม้พึ่งพาต่อต่างกันและกันรอดได้ ใส่ปุ่ยบ้างใส่น้ำบ้าง ผมทำแบบนั้น อนึ่ง แรงผมไม่มีอยู่ด้วย ค่าจ้างคนงานแพง และเราจนที่ทำกินมีน้อย ทำที่เราทำได้ทำเป็นและทำไหว คอยดูอย่างเดียว อย่าให้ใครมาเหยียบย่ำและขโมยหรือ ทำลายสิ่งที่เกิดขึ้น ในสวนเราทั้งโดยธรรมชาติและอธรรมชาติอย่างเดียว เป็นพอแม่่สั่งไว้อย่างนั้นด้วยตรงนี้ และอีกอย่างหนึ่งเพื่อแสดงตนให้เขารู้ว่ามีเจ้าของหวง แม้จะรกหญ้าไม่เหมือนเพื่อน คนสมัยนี้ ที่ผมเป็นอยู่ มีคนสัญจรมากมิใช่แต่คนในพื้นบ้านชนบท ที่เคยพึ่งพาอาศัยกันเท่านั้น มีคนไปมาผ่านถนนฝักไฝ่ เท่าที่สายไฟไปถึงถนนเดินถึง อนึ่งยังไมรับเชิญมาดูงานครับ นี่เป็นเพียงขั้นเริ่มต้น เพราะทำมานานแล้วถูทำลายเสียหายหมด ด้วยภัยธรนมชาติและอธรรมชาติ ผม เริ่มทำรั้วแล้ว.. แม้น้้ามารั้วพัง น้ำไปรั้วตั้ง ล้มลุกอยู่อย่างนี้ สนุกดี เริ่มใหม่ตลอดเวลา และไม่รับข้อเสนอไปที่ใหม่ครับ เพราะใกล้จะตายแล้ว เท่านี้คงเพียงพอ ยอมรับชะตากรรมดีกว่า ไปจับจองพิ้นที่ใหม่ซึงมิใช่ง่้าย ผมเชื่อว่า ก็มีปัญหาเหมือนกัน ไว้ชาติหน้าถ้ามีอีกคาอยว่ากันใหม่ ความเจริญความคืบหน้า การสืบค้นของบ้านในเมืองจีนพาไปได้ลงตัวกว่าแน่นอน ถ้าไปอย่างนี้ เมื่อรายละเอียดเริ่มบรรเลงจนถ้วนทั่วเกิดขึ้น แต่ อย่างไรก็ตามทั้งหมดนี้นำไไปสู่การพบญาติก็หาไม่ แต่จุดกำเนิดของบล็อก มันอุธรณ์ในตัวมันเองอยูแล้ว ว่าทางที่้ถูกมันควรจะเป็นเช่นไร แต่สำหรับการนำไปสู่การพบญาติและการสืบค้นญาติในเมืองจีน ด้อย่างถูกต้องและลงตัวเป็นแน่ ที่จริงญาติผมที่เมืองจีน เขาไม่ได้ต้องกาให้ผมทำอะไรก่อนๆ ที่จะพฃบญาติได้ แม้เกิดมาบางคนยังไม่เคยเจอหน้ากันเลย ที่เคยเจอเคยพูดกันสองคำเท่านั้น และส่วนใหญ่ตายเกือบหมดแล้ว เช่น ปู จะเหลือโหลน ๆ เท่านั้น น่าคิดครับ แต่ผมคิดไปเอง เพื่อศักดิ์ศรีของพ่อแม่และตัวผมเองเท่านั้่น ที่ผมมาเขียนขึ้น ไม่ได้ถูกผลักดัน เพราะเสียงหนวกหู ดันให้ผมมาเขียน ให้มาระบายความเคียด เพราะไม่สบอารมณ์อะไรมาในชีวิตประจำวัน จึงเขียน เปล่านะ ที่จึงมีงานเขียนเกิดขึ้น หรือมีตัวกระตุ้นอื่นใด ให้ผมมีงานเกิดแต่อย่างใดไม่ ผมคิดได้เอง ทำเองเขียนเองเพราะผมอยากทำมากกว่า ถือว่ามันเป็นภาพวาดสีนัำแล้วกัน เพราะว่าคนชนิดผม ถ้าพบมีความกดดันอะไรสักอย่างหนึ่งแล้ว คือ ผมจะนอนจนกว่าจะมีสมาธิ จึง ค่อยทำเขียน เดินต่อไปได้ และเพราะคนแก่มีหน้าที่คือพักผ่อนให้เพียงพอ เพื่อรอวันตายอันเที่ยงตรงจะมาถึง การนอนเป็นหน้าที่ชนิดหนึ่งของมนุษย์ กรมีสมาธิบางครั้งต้องแสวงหาและซื้อขายกันได้ ผมเชื่อว่าอย่างนั้น ผมกำลังฟังเพลงของบอคช์เชอรีนีครับ  https://youtu.be/RRB3X1P4RBsและผมขอสัญญาว่า แต่เมื่อไหร่ผู้ชมและติดตามเป็นศูนย์ ผมจะเลิดเขียนทันที และตัดสินใทำในสิ่งที่ผมอยากทำ ทันที เพราะผมเหนื่อย และเชื่อว่า ทุกคนคงเห็นด้วย ในสิ่งที่ผมตัดสินใจทำอะไรลงไปนั้น เป็นการกระทำที่ถูกต้องแล้ว และไม่มีใครในโลกนี้จะมาท้วงติง ในการกระทำการตัดสินใจของผมได้อีก จาก จึงจือหยาง
|
สมาชิกหมายเลข 3538694
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] จึงจือหยาง (jjy) จบไฮสกูล ได้ปริญญาสองใบในไทย เคยเป็นนักเรียนเก่าในอังกฤษและฝรั่งเศส สอบได้ Dip-in-JourจากLondon School of Journalism,MIOJ.ในประเทศอังกฤษ สอบได้นักวาด ว.อ.(แนวนามธรรม)... เป็นสมาชิกสมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย..มีสัญชาติไทย (แซ่แต้) พ่อมาจากมณฑลกวางตุ้ง ประเทศจีน
Friends Blog MY VIP Friends  |
|||||||||||||
