j125

ผมฟังเพลง
Tristesse - Chopin

Dmitri Shostakovich - Waltz No. 2
Arthur Rubinstein - Franz Liszt,
Piano Concerto, No. 1- Allegro maestoso
Tchaikovsky - Waltz of the Flowers

Franz Liszt - Malédiction, S.121 (Michel Béroff)
ผมต้องออภัยสองเรื่อสามเรื่อง
คือเรื่องที่หนึ่งพาเพลงมาฟังเอง
เพราะรักษาอารมณ์และกระตุ้นให้เบาต่อชีวิต
และที่มันมีต่อผมสู่ชีวิต
ผมให้ไม่ทำงานตามโปรแกรมของเขาคือหนูเบาหวานนี่นะ
แต่เผื่อท่านเปิดพบถ้าไม่ชื่นชอบก็ขออภัย

และอันนี้ผมไม่ได้เป็นดี เจ เปิดให้ท่านชอบ
ตามสั่ง
แต่ถ้าจำเป็นจริงๆ ก็ต้องสนองตอบ
ผมไม่ค่อยจะทราบเงื่อนไขนี้

สองผมต้องขออัยเรื่องกดแชร์ไปที่ทวิตเตอร์และแฟสบุ๊ค
หากซ้ำซ้อนกันน่าเบื่อหน่ายเพราะซ้ำซ้อน
ผมจะแชร์ไปที่ผมจำได้คือ
blogger
blogang
oknation
ผมต้องสารภาพว่าไม่ค่อยเป็น
แต่ทำไปพอนึกได้ว่ามันควรจะทำอย่างไรบ้าง
ส่วนที่อื่นผมจำไม่ได้และแชร์ไปเหมือนกัน

ผมเอาความสนุกและความพร้อม
และไม่เดือดร้อนคนอื่น
เป็นความคมของผมในเรื่องนี้

สามบางเรื่อตอนท่านไม่สบอารมณ์แจ้งให้ผมทราบ
แล้วผมจะจัดเต็มให้และ.....และบางครั้งเป็นหมวดเร่ร่อน
จะเป็นนิยายก็ไม่ใช่ จะเป็นเรื่องจริงก็ไม่เชิง
จนกลายเป็นอะไรก็ไม่รู้
แต่ว่า naive

ผมคิดว่ามันเป็นอีกเรื่องหนึ่งของวรรณกรรมก็แล้วกัน
ดังเหตุผลที่เคยมีมาที่เคยกล่าวมาแล้วในบทก่อนๆนู้น
และผมเลยเอาบ้างว่าอย่างนั้น

เพราะมันเหมาะกับสถานการณ์ของกระผมจริงๆ
ส่วนรูปประกอบผมมีกล้องnikon 5000
หรืออะไรเนี๊ยะแต่ผมกำลังเรียน
เพื่อถ่ายให้คมชัดสมจริงให้มากที่สุด
ผมเรียนอยู่
อาศัยประสบการณ์ที่เคยมีในชมรมคนกล้องที่มหาลัย
ผมทำได้แค่ไหนเอาแค่นั้น
จึงขออภัยที่มันอาจจะไม่สวย
แต่อีกแหละผมขอเห็นแก่ตัวปักใจมันว่าเป็นแนวของผม
เพราะผมพอใจ
มิใช่สับเพร่าหรือลวกๆทำ
อีกแนวหนึ่งของnaive
อันนี้เป็นแนว

ส่วนภาษานั้นจำเป็นยึดตามรูปแบบสากล
กล่าวคือผมไม่naiveกับภาษาที่ผมสื่อ

ฟังเพลต่อ

Franz Liszt - Reminiscences De Robert Le Diable - EARL WILD

Chopin - Nocturne op.9 No.2

ฉากละครต่อไป

กล่าวคือเรื่มที่ผมเป็นลูกคนเดียวของพ่อแม่
และมีปัญหาชีวิตสมสรของพ่อแม่เป็นเหตุ

เมื่อพ่อแม่ของผมตายลงญาติทั้งหมดมีปัญหาเป็นลบ
และมีปมเกือบหรือทั้งหมด
ผมเข้าหน้าใครไม่ติด
คือนโยบายหลักของพ่อแม่มิให้ผมไปกวนใคร
และไม่เคยนำผมออกสังคม
นับจากที่เป็นลูกเป็นพ่อเป็นแม่กันมา
ส่วนใช้ให้ไปติดต่อธุระส่วนตัว
ในแวดวงเดียวกัน
เคย

เพราะเหตุพิพาทนิ่มเกิดขึ้นในครอบครัวผมตลอดชีวิตและโคตร
หาข้อยุติยาก
แต่ผมจะไม่เอาความและเอาสรรพสิ่ง
ที่เกิดมาเป็นอารมณ์
เพราะปริญญาสองใบของผมสอนไว้

และอะไรก็ตามที่เกิดขึ้นทั้งบวกและลบ
มอบให้กฏแห่งการกระทำเป็นผู้ตัดสิน
หรือเป็นทนายให้

ถ้าจะยกให้เสียจะกลายเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีในส่วนที่เป็นลบ
และส่วนกลับคือจะกลายเป็นส่วนดีที่ถูกลืมเมื่อมันเป็นบวก
ทุกอย่างต้องบันทึก
แน่นอนหนีไม่พ้น
เหมือนแผลเป็น

เป็นชีวิตชะตากรรม
หรือกฏแห่งกรรมในศาสนาหนึ่่งกำหนดไว้
แต่มาในอีกขั้นหนึ่งที่ต้องยอมรับว่าคุณธรรมและจริธรรมเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

ที่ไม่ต้องนำศาสนาใดในโลกนี้มาอ้าง
แม่ในสิ่งที่ขาดศาสนาไป
ก็ต้องมีคุณธรรมและจริยธรรม
คล้ายปรัชญาชนิดหนึ่ง
เหมือนสัตส์ทุกชนิดต้องรักและหวงลูก
อันนี้ไม่มีศาสนาดังนี้เป็นต้น
แต่ผมมีศาสนา
ทิ้งแนวคิดสังคมนิยมในมิติศาสนา
คือถ้าทำบุญจะเอาเจตนาเป็นที่ตั้งมิใช่เอาหน้า

และ
ผมจะ
จะจัดแจงสุสานพ่อแม่ไม่ให้มีภาระต่อผู้อื่นใดหลังผมตายไปแล้ว
รวมทั้งสุสานของผมด้วย
นั่นแสดงว่าผมเตรียมตัวตายเอาไว้ล่วงหน้า
ว่าอย่างนั้น
เหมือนพ่อแม่ผมเตรียมสุสานเพื่อใส่ผีไว้ก่อนตายล่วงหน้าเช่นกัน

ผมจึงนำเรื่องสาระธรรมดา
มาเพื่อเฟ้นหา
จุดรวบยอด
หรือบทคัดย่อ
ให้ได้และพยายามจะอ่านตนเองให้ออกให้ได้
และตอนนี้จะพยายามอ่านว่า
และว่า
ข้อยุติของตัวเองมันควรจะเป็นเช่นไร
ควรเป็นอย่างไร
วิธีใด
ชนิดไหนมันจึงจะดีที่สุด
มันจึงจะเป็นsummum bonumที่สุด