BlogGang.com : : ~มณีลัลลา~ - ....จากโรงพยาบาล+1+

Group Blog

All Blogs

....จากโรงพยาบาล+1+

เปิดบล็อคไว้แสนเนิ่นนาน ถึงเวลาอัพบล็อคซะทีนะคะ
สองสามสัปดาห์ที่ผ่านมา มณีได้เข้าออกโรงพยาบาลหลายหน ไม่ได้เจ็บไข้อะไร แต่ว่า....ไปเยี่ยมคุณยายค่ะ

คุณยายหกล้ม กระดูกข้อต่อ ระหว่างสะโพกกับต้นขา แตก หรือหัก ไม่แน่ใจ
วันเกิดเหตุ ก่อนที่คุณยายจะได้พักผ่อนเนิ่นนานในโรงพยาบาล คุณยายไปโบสถ์วันอาทิตย์
วันนั้น มีงานเลี้ยงอะไรซักอย่างนึงของกลุ่มกิจกรรมในโบสถ์ด้วย คุณยายรับหน้าที่ทำพันช์ ซึ่งครอบคลุมหน้าที่ซื้อน้ำอัดลม ซื้อพวกน้ำแครนเบอรี่ และวัตถุดิบ มาเพื่อการนี้ด้วย
ในวันที่คุณยายไปซื้อของคุณยายชวนให้ไปด้วยกัน จึงมีโอกาสได้ช่วยคุณยายหอบหิ้วน้ำอัดลมขนาดสองลิตรหกขวด น้ำผลไม้อื่นๆอีก ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นของที่มีน้ำหนักมาก ในใจคิดว่า กลัวจังว่า วันที่คุณยายไปโบสถ์คุณยายจะหอบหิ้วเอง ตามประสาคนสูงอายุที่ไม่อยากรบกวนใคร แอบกระซิบบอกคุณยายว่า
หากต้องการให้ช่วยยกของวันที่ไปโบสถ์ ให้บอกได้เลย เพราะว่างอยู่ ไม่ต้องเกรงใจ

เป็นอย่างที่คาด เช้าวันนั้น คุณตาไปส่งคุณยายตามปกติ ประมาณเก้าโมงกว่าๆ เมื่อลงจากรถ มือนึง ถือถาดน้ำแข็ง อีกมือนึง ถือถุงใส่เซียรามิสต์ (ขนาด 2 ลิตร 2 ขวด!!!) เดินไปที่บันไดของโบสถ์ คุณยาย ชอบทำอะไรด้วยตัวเอง ไม่ชอบรบกวนใคร
ดังนั้น จึงไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณตาด้วย (คุณตาเข่าไม่ดี เวลาเดินจึงต้องใช้ไม้เท้าช่วย)
คุณตา เมื่อส่งคุณยายที่หน้าประตูโบสถ์แล้ว ก็ขับรถกลับบ้านเลย

น้ำหนักของ ในสองมือ ที่ไม่เท่ากัน ทำให้คุณยายหกล้มตรงบันไดนั่นเอง ต่อหน้าคนจำนวนมากๆ ลูกสาวคุณยายมาเล่าทีหลังว่า นั่นทำให้คุณยายรู้สึกอาย
มากกว่ารู้สึกเจ็บซะอีก แต่คุณยายบอกมณีทีหลังตอนไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลว่า
ในที่สุด ฉันก็รู้วิธีเรียกร้องความสนใจจากคนหมู่มาก HaHa

คุณยาย หลังจากล้มลง ก็ให้คนที่โบสถ์ช่วยโทรหาคุณตา ให้มารับ แต่คุณตา เข้าใจว่า คุณยายลืมของ ซึ่งมักเป็นปกติ เมื่อคุณยายต้องทำอาหารหรือทำอะไรไปให้โบสถ์

กลับถึงบ้าน คุณยายเจ็บมาก แต่ไม่บ่นซักคำ นี่คือคุณสมบัติดีเด่นของคุณยาย ที่พวกเราทุกคน
ยอมรับ (พวกเรา หมายถึง เหล่าบรรดาลูกหลานของคุณยายรวมทั้งกะเหรี่ยงสองคนที่อาศัยอยู่บนชั้นสอง)
คุณยายเดินเข้าบ้านด้วยตัวเอง นั่งพัก และคิดไตร่ตรอง ว่าควรไปโรงพยาบาลหรือไม่
หลังจากชั่งใจ คุณยายจึงบอกคุณตาว่า ฉันคิดว่า ฉันควรไปโรงพยาบาล แม้ว่า มันเป็นสิ่งสุดท้าย
ที่ฉันอยากทำ

คุณหมอค่อนข้างประหลาดใจ เมื่อรู้ว่า หลังหกล้ม คุณยายยังเดินเข้าบ้านได้ด้วยตัวเอง เพราะหลังจากตรวจอาการและดูฟิล์มเอ็กซเรย์ พบว่า กระดูกบริเวณสะโพกหัก ต้องผ่าตัดเปลี่ยนใหม่
คุณยายถามย้ำกับคุณหมอว่า แน่ใจได้อย่างไร ว่าเครื่องมือของคุณจะสามารถมองผ่าน
ตัวอันอวบอ้วนของฉันเข้าไปถึงในกระดูก
ทำเอาฮากันทั้งโรงพยาบาล

วันรุ่งขึ้นวันจันทร์ คุณยายก็ได้เข้าห้องผ่าตัด มณีรู้เรื่องที่คุณยายล้มก็วันนี้แหละ แต่รู้สึกผิดสังเกต
ตั้งแต่วันอาทิตย์ ว่า ทำไมไม่มีใครอยู่บ้านเลย เพราะปกติทุกวันอาทิตย์ ช่วงบ่ายเราชาวชั้นสอง จะได้ยินเสียงพูดคุย หัวเราะดังมาจากชั้นล่างเสมอ
เพราะลูกหลานของคุณยายจะมาเยี่ยมและเล่นเกมส์กัน

พอตอนเช้าวันจันทร์ วันที่คุณยายต้องผ่าตัด ถึงได้รับอีเมล์จากราเชล ลูกสาวคนเล็กของคุณยาย
ว่าคุณยายเข้าโรงพยาบาล ตอนที่ทราบข่าวรู้สึกใจไม่ดีเลย เพราะได้ยินหลายคนพูดว่า อย่าให้คนสูงอายุหกล้ม อันตรายมากๆ
คุณยายบอกว่า ไม่เป็นไรหรอก ฉันยังสาว (82 เอง)

การผ่าตัดผ่านไปด้วยดี Rachel แวะมาส่งคุณตาที่บ้าน ท่าทางกังวล ฝากฝังกับมณีไว้ว่า ถ้าพอมีเวลา ให้ลงมาดูคุณตาด้วย ลงมาเช็คบ่อยๆยิ่งดี เพราะคุณตากำลังเป็นหวัดงอมแงม
(เราสองคนก็งอม เพราะติดมาจากคุณตานี่แหละ อิอิ)
ปัญหาอีกอย่างคือ ลูกๆของคุณตา โทรมาเช็คคุณตาได้ยาก เพราะคุณตาหูไม่ค่อยได้ยิน
ดังนั้น หากโทรศัพท์มาเช็ค คุณตาก็ได้ยินบ้างไม่ได้ยินบ้าง ดังนั้น Rachel เลยใช้วิธี โทรมาหามณี แล้วให้มณีลงไปบอกคุณตา ให้คุณตาโทรกลับไปหา Rachel อีกครั้ง ฟังดู เหมือนยุ่งยาก แต่เป็นความยุ่งยาก ที่มณียินดีทำให้อย่างเต็มใจ

วันรุ่งขึ้น หลังผ่าตัด ทีมบำบัด ทำงานทันที โดยการให้คุณยายลุกขึ้นจากเตียงไปทำกายภาพบำบัด คุณยายไม่บ่นซักคำ ว่าเจ็บ หรืออะไร แต่บ่นด้วยความเกรงใจ ที่ใครต่อใคร ต่างช่วยคุณยายทำนู่นทำนี่
ทำในสิ่งที่คุณยายไม่สามารถทำได้ด้วยตัวเอง

สิ่งที่ทำให้เราสองคนซาบซึ้งใจ คือ คุณยาย แม้จะอยู่ในโรงพยาบาล คุณยายก็ห่วงเราสองคน ห่วงว่า จะไม่ได้ไปซื้อกับข้าว เพราะทุกครั้งที่คุณยายไปซื้อกับข้าว คุณยายมักจะชวนพวกเราไปด้วยเสมอ
คุณยายสั่งทุกคน ที่จะแวะมาที่บ้านว่า ช่วยถามเด็กสองคนที่อยู่ชั้นสองให้หน่อยว่าจะไปซื้อกับข้าวไหม หากพวกเค้าอยากไป ให้ช่วยไปส่งพวกเค้าหน่อย
คุณยายนึกถึงคนอื่น ก่อนนึกถึงตัวเองเสมอ

(ค่อยต่อตอนสองนะคะ)

Create Date : 22 เมษายน 2548

Last Update : 22 เมษายน 2548 22:03:48 น.

15 comments

Counter : 520 Pageviews.

จะแวะมาอ่านอีกค่ะ

โดย: Redkiller1980

วันที่: 22 เมษายน 2548 เวลา:20:42:39 น.

สวัสดีครับผม

มาชมครับ

ถ้าไม่รบกวน

ไปเยี่ยมที่บล้อกหน่อยครับ

คลิ้กที่ชื่อครับ

ขอบคุณครับ

โดย: note-d

วันที่: 22 เมษายน 2548 เวลา:22:09:47 น.

โอ้ คุณยายน่ารักมากเลยคะ คุณมณี :D

โดย: nuyo (CooKiiE

) วันที่: 22 เมษายน 2548 เวลา:23:25:48 น.

แวะมาทักทายคุณมณีค่ะ
เพิ่งทำบล็อคเหมือนกัน
ยังงงอยู่เลยค่ะ
งง.งง.งง

โดย: สเลเต

วันที่: 23 เมษายน 2548 เวลา:0:16:22 น.

คุณตาและคุณยายน่ารักมากๆ ค่ะ
ต้องขอบอกว่า ทั้งคุณมณีและน้องแอน และทั้งคุณตากับคุณยาย ต่างก็โชคดีทั้งคู่ที่ได้มาอยู่ร่วมกันค่ะ

ขออวยพรให้คุณยายหายเร็วๆ นะคะ

คุณมณีเล่าเรื่องสนุกมากค่ะ ขอให้อัพบล็อกบ่อยๆ นะคะ ชอบๆๆๆ อ่านค่ะ

โดย: อุบลวัลย์

วันที่: 23 เมษายน 2548 เวลา:1:38:00 น.