ทหารผ่านศึกวัยชรา ที่รอดตายจาก โดนจับไปเป็นเชลยและถูกเกณฑ์ มาสร้างทางรถไฟสายมรณะข้ามแม่น้ำแคว ได้มาเจอกันในงานวันรำลึกถึงผู้เสียชีวิตในสงครามโลก ชายคนที่หนึ่ง ถาม ชาย อีกคนว่า

“ คุณยกโทษให้กับพวกญี่ปุ่นที่ทรมานพวกเราไปหรือยัง “

“ผมไม่มีวันจะลืมเรืองที่เลวร้ายแบบนั้นได้หรอก และผมก็ให้อภัยกับพวกที่ทรมานพวกเรา และฆ่าเพือนของผมไม่ได้หรอก” ชายคนที่2 ตอบ

“สำหรับผม ผมให้อภัยและลืมเรื่องร้ายๆ เหล่านั้นไปแล้ว ผมออกจากคุกแห่งนั้นแล้ว แต่คุณยังติดอยู่ในคุกอยู่เลย” ชายคนที่1พูด

คุกในทางโลกเราจะออกมาได้ ต่อเมื่อ ผู้คุมเปิดประตูให้เราออกมา แต่คุกในใจมันไม่มีประตู เราจะเดินออกมาตอนไหนก็ได้ แต่ ทำไมเราถึงไม่ยอมออกจากคุกที่เราทำขึ้นขังใจของเราให้เป็นทุกข์ โดยการไม่ยอมลืมเรื่องร้ายในอดีต ไม่ยอมให้อภัยคนที่เคยทำร้ายเรา แล้วก็คอยคิดถึงมันอยู่เรื่อยๆ และเจ็บปวดทุกครั้งที่คิดถึงมัน

หรือแม้แต่ไม่ยอมให้อภัยตัวเอง… เมื่อเราทำผิดพลาด… จะต้องใช้เวลาอีกนานไม๊? ที่เราจะเข้าใจว่า เราเป็นมนุษย์นะ การทำผิดพลาดเป็นของคู่กับการเกิดเป็น มนุษย์ เราทำผิดก็เพื่อ จะได้เรียนรู้ที่จะทำคราวหน้าให้ถูกต้องได้ไง!!!!

ถ้าเราคิดได้ว่าแค่เราก้าวออกจากคุกที่เราทำขึ้น เราจะพบกับอิสรภาพ และความสุข ไม่มีประโยชน์อะไรที่เราจะจมอยู่กับสิ่งที่ผ่านไปแล้ว เราจะให้อภัยทุกๆคนรวมทั้งตัวเอง และก้าวต่อไปอย่างเป็นสุข..

ขอให้ทุกคนที่ยังติดอยู่ในคุกในใจ มีกำลังใจและกล้าที่จะเดินออกมา……และพบกับความสุขและสงบ เพราะชีวิตนี้สั้นนัก…..