เราสูญเสียผู้มีพระคุณไปคนนึงโดยการถูกสังหาร

เราไม่ได้รู้สึกเสียใจ ไม่ได้รู้สึกเศร้าใจมาก

แต่มันรู้สึกหดหู่ เรารู้สึกสงสาร แต่เราเคยเผื่อใจว่าซักวันเค้าต้องโดนแน่ๆ แล้วมันก็จริง

คงเพราะไม่ได้สนิทกัน ไม่ได้ผูกพันกัน

เราคิดแค่ว่าเค้ามีบุญคุณกับเรามาก เค้าทำให้เรามีรายได้

ถ้าไม่มีเค้าเราคงอยู่อย่างไร้ค่ากว่านี้

ตอนเค้าเสียมีหลายคนนอนไม่หลับ แต่เรากลับนอนหลับสบาย

คงเพราะเห็นศพเค้านอนยิ้ม เค้าไม่ต้องแบกภาระหนักๆของท้องถิ่นอีกแล้ว

ไม่ต้องกังวลกับอะไรอีกแล้ว เผชิญกับโลกแห่งความตายเท่านั่น

เราอยากตอบแทนบุญคุณเค้า

แต่ที่เราทำได้คือ....ช่วยไปล้างจานในงานศพเค้าถี่ที่สุดเท่าที่ทำได้...เท่านั่นเอง - -" 

 กระจกที่สะท้อนมาบอกเราว่าเราต้องแบกชื่อเสียงของสถาบันที่จบมา...ขอวางมันลงได้ไม๊อันนี้ เราไม่ฉลาดพอ

จิตสำนึกบอกเราว่าเรากำลังแบกความคาดหลังของคนในครอบครัว แบกชื่อเสียงของครอบครัว

ความรูสึกมันบอกว่าเราต้องแบกความรับผิดชอบต่อศาสนา

........ให้ตายสิ เราอยากวางมันลง แล้วแก้ผ้าเดินมันซะเลย คงโล่งหัวลงเยอะนะ.....