ย้อนกลับไปสมัยเป็นวัยรุ่น การอ่านหนังสือเป็นเรื่องที่น่าเบื่ออย่างหาอะไรเปรียบเทียบไม่ได้ การได้วิ่งเล่นและเล่นเกมจากเครื่องเล่นเกมยุคเก่าเป็นสิ่งที่น่าพิสมัยกว่าเป็นไหนๆ ทำไมถึงต้องอ่านหนังสือด้วย ความทรงจำที่มีเกี่ยวกับหนังสือเล่มโปรดในวัยนั้นเป็น "0" พาลไปทางไม่ชอบอ่านหนังสือเอาเสียเลย ยิ่งพ่อโตขึ้นต้องอ่านหนังสือเรียนที่มีแต่ตัวหนังสือ ไม่มีรูปภาพประกอบ ไม่มีสีสัน เนื้อหาก็อ่านแล้วเข้าใจยาก แถมยังเล่มใหญ่น่ากลัวอีกยิ่งทำให้การอ่านหนังสือเป็นเรื่องน่ากลัว น่าเบื่ออย่างไม่สามารถอธิบายได้

ความไม่ชอบอ่านหนังสือเริ่มเจือจางลงเมื่อมีรายงานว่า "เด็กไทยอ่านหนังสือเฉลี่ยปีละ 8 บรรทัด" !!! อะไรกัน? หนังสือเรียนที่อ่านต่อเทอมไม่เพียงพอที่จะทำให้เด็กไทยอ่านหนังสือมากกว่ารายงานนี้หรือ? ด้วยความที่เป็นคนชอบเอาชนะ (เมื่อเห็นว่าสิ่งที่จะทำไม่ยากจนเกินไปนัก) เป็นทุนเดิมจึงยอมไม่ได้ที่ใครจะว่าว่าเด็กไทยไม่ชอบอ่านหนังสือหรืออ่านหนังสือน้อย ดังนั้นจึงหันมาเริ่มอ่านหนังสือ ซึ่งหนังสือเล่มแรกที่อ่านเป็นหนังสือแนววรรณกรรมเด็กภาษาอังกฤษที่อ่านง่าย แม้ความรู้ภาษาอังกฤษจะงูๆปลาๆ แต่ก็ฝืนอ่านไปเรื่อยๆ รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง พออ่านจนจบเล่ม...สรุปไม่เข้าใจ...แต่แอบภูมิใจว่าในที่สุดก็สลัดความคิดไม่ชอบอ่านหนังสือได้บ้าง

เมื่อเรียนปริญญาโท ความพยายามอ่านหนังสือจางหายไปตามวันเวลา และภาระงานที่ได้รับมอบหมายระหว่างเรียน กระทั่งเรียนจบปริญญาโท ความอยากอ่านหนังสือกลับมาอีกครั้ง ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นการกลับมาที่น่ายินดี เพราะความคิดในการอ่านหนังสือเปลี่ยนไป ถ้าจะขยายความต้องบอกว่าความเชื่ออย่างฝั่งหัวว่าการอ่านหนังสือน่ากลัวปนกับน่าเบื่อนั้นเปลี่ยนเป็นการได้พบเพื่อนใหม่ เพื่อนที่แม้ไม่เห็นหน้าก็ไม่เคยทิ้งเราไปไหน จากนั้น การอ่านหนังสือจึงคือการพบปะสังสรรกับเพื่อนหน้าใหม่ๆ อยู่เสมอ

เวลาผ่านไปเนิ่นนานกว่าจะรู้ว่าตัวเองรักการอ่าน ถึงแม้บางครั้งจะไม่ได้อ่านอย่างจริงจัง เป็นเพียงการอ่านแบบผ่านๆ อย่างอ่านฆ่าเวลา แต่ในใจรู้ว่าไม่รังเกียจที่จะอ่านอีกต่อไป ปัจจุบันนี้อ่านหนังสือได้นาน เป็นวันๆ และหลายเล่ม ซึ่งโดยเฉลี่ยหนังสือที่อ่านจบแล้วตั้งแต่ปี 55-56 เท่าที่จำได้ประมาณ 10-15 เล่มแล้ว ส่วนมากเป็นนิยาย :) รู้สึกภูมิใจตัวเองจริงๆ

Create Date : 18 เมษายน 2556
Last Update : 18 เมษายน 2556 15:20:15 น.		5 comments
Counter : 638 Pageviews.
Share Tweet