|
E...E....E.....E
หยุดหน้าร้อนไปหนึ่งเดือนกว่าๆ เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมาก็ได้เวลาไปรับผล (แห่งกรรมที่สร้างไว้กับอาจาร์ยผู้ทรงคุณวุฒิทั้งหลาย)
ย้อนกลับไปเมื่อเดือนเมษายน ช่วงที่ซากุระกำลังโรย เราเป็นนักเรียนปีสองในโรงเรียนเซ็มมงแห่งหนึ่ง เลื่อนชั้น เจอเพื่อนใหม่ๆ เจออาจาร์ยหน้าใหม่ๆ ดูเหมือนว่าอะไรๆมันจะดีกว่าตอนปีหนึ่ง
จนเมื่อเราได้เจอหล่อน ผู้สอนวิชา ILLAS1 ในวันจันทร์เช้า หล่อนเกือบทำให้นักเรียนทั้งชั้นเชื่อว่าหล่อนคืออาจาร์ยที่แสนดีและเปี่ยมไปด้วยเมตตา เมื่อเข้าสัปดาห์ที่สาม ที่ให้นักเรียนแต่ละคนพรีเซนต์งานของตัวเอง " เธอไม่มีฝีมือเลยนะ " " นี่คืองานที่ดีที่สุดแล้วเหรอ " คำพูดแย่ๆเริ่มออกจากปากของหล่อน " ไปฝึกมาเพิ่มนะ " ดูเหมือนจะเป็นคำพูดที่ดีที่สุดที่หล่อนพูดกับเรา ในวันนั้น
สามสัปดาห์ต่อมามีพรีเซ็นต์งานครั้งที่สอง เราโดดเรียน ทั้งๆที่ทำงานเสร็จเรียบร้อย รู้ว่าถ้าไม่ไปจะถูกหักคะแนน รู้ว่าฝีมือจะพัฒนาไม่ได้ถ้าไม่มีคอมเมนต์ แต่ไม่อยากไปฟังคำพูดบั่นทอนจิตใจ
พรีเซ็นต์งานครั้งที่สาม " คราวนี้เราต้องไป เรื่องแค่นี้จะท้อถอยไม่ได้ " " เอาคำวิจาร์ณมาเป็นบทเรียนไง " พูดปลอบใจตัวเอง ตลอดเวลาที่เพื่อนๆพรีเซ็นต์ วันนั้น แม้คำวิจาร์ณที่มีต่อเราจะไม่เลวร้ายมาก แต่คำพูดที่หล่อนพูดกับนักเรียนคนอื่น มันแย่
ใกล้ปิดภาคเรียนเข้ามาทุกที ในขณะที่วิชาอื่นก็มีงานที่ต้องส่งหลายชิ้น เราเริ่มคิดที่จะทิ้งวิชานี้ และเอาเวลาไปทุ่มให้กับงานชิ้นอื่น สุดท้ายก็ทิ้งไม่ลง ทำงานชื้นสุดท้ายไปส่ง
พรีเซ็นต์ครั้งสุดท้าย " เซ็นต์เธอแย่นะ แย่มาก " " ชั้นฟังที่เธอพูดไม่เข้าใจ จะพูดภาษาอังกฤษก็ได้นะ เพราะเธอพูดภาษาอะไรมาชั้นก็ไม่เข้าใจอยู่ดี " " เธอไม่มีฝีมือเลย ไม่รู้สิ ชั้นว่าเธอไปทางนี้ไม่รอดหรอก " เรายืนถือผลงานอยู่หน้าห้อง ผลงานที่ตั้งใจทำมา ใช้เวลาเป็นวันๆ แก้แล้วแก้อีก มันไม่ใช่งานที่ดีเลิศเลอ แต่เราทำดีที่สุดแล้ว ณ เวลานี้กลายเป็นแค่ขยะในมือ
ความมั่นใจไม่มีเหลืออีกแล้ว เราฝืนยิ้มรับคำวิจาร์ณอีกมากมายที่หล่อนพูด แต่ในสมองไม่รับรู้อะไร
หนึ่งปีที่เรียนมา เหมือนสูญเปล่า ยังไงๆสิ่งที่เราวาดมันก็จะกลายเป็นขยะ แล้วเราจะเรียนต่อไปอีกทำไม เย็นวันนั้น เรานั่งอยู่หน้ากระดานวาดรูป วันรุ่งขึ้นต้องส่งงานชิ้นนี้ มือกำภู่กันอยู่ แต่ไม่มีแรงวาด รู้สึกเหมือนมีอะไรจุกอยู่ในอก วาดไปมั่วๆจนเสร็จ แล้วก็เอาไปส่ง ไม่คาดหวังอะไรแล้ว เกรดจะเท่าไหร่ก็ช่าง ส่งงานแล้วก็ปิดเทอม เราจะไปเที่ยว จะกินอาหารอร่อยๆ จะลืมเรื่องพวกนี้ไปให้หมด แล้วเราก็ลืมไปจริงๆ
จนเมื่อวันศุกร์ ตอนที่ได้เกรด ILLAS1 E หน่วยกิจเป็น 0 ( โรงเรียนนี้ได้ E ก็เท่ากับตก ) ผลงานทั้งหมด 12 ชิ้นที่ทำไป มีค่าเท่ากับศูนย์ เวลาที่เราเสียไป ศูนย์เปล่า อยากจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออก ไม่อยากเสียนำ้ตาโดยเปล่าประโยชน์
ถึงแม้จะไม่ได้หน่วยกิจจากวิชานี้ หน่วยกิจที่มีอยู่ก็พอที่จะเลื่อนชั้น เรารู้ แต่เราทำใจไม่ได้ ทำใจไม่ได้ที่งานเราไม่มีความหมายอะไรเลย ( ถ้ารู้อย่างนี้ จะได้ไม่ต้องมานั่งจิตเสื่อมในวิชาของหล่อน )
ที่แย่ไปกว่านั่น สัปดาห์หน้าเป็นต้นไป เราก็ต้องเจอหล่อนอีก ในวิชาใหม่ ทนจิตเสื่อมกันต่อไป และอาจจะไม่มีความหมายใดๆในชีวิต เพราะเราคงได้ E เหมือนเดิม
วันจันทร์นี้ว่าจะลองไปคุยดู เอาผลงานไปให้ดูอีกรอบ ถ้าหล่อนยังยืนยันที่จะให้ E ก็คงไม่มีเราในวิชาของหล่อนอีกต่อไป
Create Date : 02 กันยายน 2550 |
Last Update : 10 ตุลาคม 2553 0:35:33 น. |
|
1 comments
|
Counter : 308 Pageviews. |
|
|
|
โดย: cool mint วันที่: 2 กันยายน 2550 เวลา:2:29:34 น. |
|
|
|
| |
|
|
แต่ก็มาให้กำลังใจนะคะ สู้ๆค่ะ
แต่ที่เราไม่เข้าใจคือ เค้าเป็นอาจารย์สอนศิลปะแท้ๆ ทำไมถึงพูดจาได้เสียดแทงใจความรู้สึกคนอื่นได้ขนาดนี้
คนเรียนศิลปะน่าจะจิตใจอ่อนโยนกว่านี้อ่ะ เค้ามีอคติอะไรก็เราหรือปล่าวค่ะ
สู้ๆๆน้า