อ่านแล้วชอบมากๆเหมือนกันค่ะพี่ฝน .. หนังสือน้าเน็ค กับพี่โน้ส อุดมนี่มักจะมีอีกมุมมองนึงให้เราได้คิดอยู่เสมอเลยนะคะ

ชอบน้าเน็คอ่ะ เหมือนแกจะเฮฮาไปวันๆ แต่จริงๆแล้วดูมีอะไรมากกว่าที่คิดค่ะ (นี่คือชมนะ 555+)

อืมนะ
ว่าแต่อยากฆ่าแฟนเก่าจริงๆ
ทำตอนนี้ยังทันป่ะ
อิอิ

ผมว่าอ่านแล้วไม่คิดอะไรก็ดูดีอะครับ
แต่คนเราแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน ต่างจิตต่างใจ ต่างระดับกันก็เยอะ

ตอนเป็นเด็กเราจะมีความสุขกับทุกๆ วันที่เป็นอยู่ และมักนึกถึงอนาคตที่สวยงาม
พอโตเป็นผู้ใหญ่รู้สึกว่าในแต่ละวันมันต้องดิ้นรน เพื่อปากท้อง เพื่อคนรอบข้าง อนาคตข้างหน้ายังไม่รู้จะเป็นไง เอาแน่อะไรไม่ได้

ผมเชื่อว่าตอนนี้น้าเน็กอยากทำอะไรที่มีความสุข ที่ตัวเองต้องการ คงไม่มีอะไรมาเป็นอุปสรรคได้
แต่สำหรับคนในหลายๆ คน (อย่างผม) ที่ไม่มีโอกาสพร้อมสรรพไปหมดซะทุกอย่าง การจะมีชีวิตในเวลาอันสั้นๆ คงต้องรู้จักพอเพียงแล้วก็ปล่อยวาง ถึงจะมีความสุขล่ะครับ

อ่านแล้วเศร้าแต่เป็นมุมมองที่ดี ถ้าคนเราคิดได้อย่างนั้นคงจะไม่เสียเวลาทำอะไรงี่เง่าอย่างที่ทำอยู่ จะได้หยุดคิดว่าเวลาจริงมีน้อยรีบทำสิ่งที่อยากทำดีกว่ามั่วแต่ผลัดวันมันจะสายเกินไป

ปล. ฝนจังลองอ่านหนังสือยัง เค้าอ่านแล้วนะมันดีมากเลย แต่ไม่รู้เค้าจะทำได้เปล่า

หืมมมมม พี่ฝน อ่านแล้ว ก้อ นะ แอบเศร้าไงไม่รู้

มีอีกหลายสิ่งหลายอย่าง ที่อยากทำ แต่เพราะ ความขี้เกียจ และอะไรหลายๆอย่าง ทำให้ แรงบันดาลใจ มันมอดไปเรื่อยๆ โดยง่าย

มีหลายๆสิ่ง หลายๆความรู้สึกดีๆ อยากจะมอบให้คนอื่น แต่เพราะอะไรไม่รู้ ทำให้ ต้องเก็บไว้ เพียงเพราะกลัวว่าเค้า คงไม่ต้องการ ความกลัว ยิ่งใหญ่มาก สำหรับเล็ก

มีของขวัญหลายๆกล่อง ที่บรรจงเลือกสรร มาให้คนที่เราอยากจะให้
จัดแจงเลือกกระดาษห่อ ของขวัญ เลือกสีโบว์ ให้เข้ากับกระดาษ ในมือ ถือการ์ด ที่ข้างใน เต็มไปด้วย ข้อความ ในใจ ที่เราอยากบอกอะไรเค้ามาตลอด เพื่อหวังจะบอกให้เค้ารู้ ว่าเรารักเค้า หวังดีกับเขา ขนาดไหน



แต่สุดท้าย...........


"ก้อไม่ได้ให้"

น้องอ๊อบ -- พี่ไม่เคยอ่านหนังสือของน้าเน็กอ่ะ เลยไม่รู้ว่าเค้าเขียนแนวไหน แต่เท่าที่อ่านอันนี้พี่ก็ชอบนะ อ่านแล้วขำแต่ก็มีไรแฝงอยู่น่ะ

คุณหมอภัทร -- 555 เอางั้นเลยเหรอคะ หวังว่าตอนนี้คงหายแค้นลงบ้างแล้วนะคะ

คุณทายาทตระกูลหยี -- อ่านความเห็นแล้วชอบจังค่ะ เป็นอีกมุมมองนึงที่ฝนเองบางทีก็คิดเหมือนกันนะคะ เพราะอย่างฝนเองอยากเที่ยวอยากทำอะไรมากมาย แต่สุดท้ายก็จะติดที่ "ภาระ" ในชีวิตที่บางทีก็ยากที่จะทิ้งมันไป ฝนว่าคงต้องทำอะไรแบบสายกลางที่จะทำให้เราใช้ชีวิตไปได้แบบมีความสุขกับสิ่งที่เราอยากทำ ควบคู่ไปกับการรับผิดชอบกับชีวิตเราให้ดีที่สุดน่ะค่ะ

ฝ้ายจัง -- ฝนเพิ่งเริ่มอ่านไปได้ประมาณจบส่วนแรกเองล่ะ คงต้องขออ่านต่อไปอีกหน่อย แล้วไงคงได้ถกกันแน่ๆ เลยฝ้ายจัง


นุ้งเล็กกี้ -- ไม่แปลกเลยอ่ะที่ความขี้เกียจจะทำให้เราไม่ได้ทำอะไรหลายๆ อย่าง พี่เองนี่ก็กำลังเป็นอย่างหนักเลยอ่ะ แต่เรื่องที่ตะเองเขียนนี่อ่านแล้วก็เศร้านะ แต่พี่ว่าอย่างน้อยเค้าก็น่าจะได้รับรู้ความรู้สึกดีๆ ที่น้องเล็กมีให้กับเค้านะ แล้วอีกอย่าง..ถ้ายังมีโอกาสและความรู้สึกของตัวเองยังไม่เปลี่ยน ก็ยังไม่สายเกินไปที่จะให้น้า...

อุแม่เจ้า 555 อ่านแล้วเหมือนโดนน้าเน๊กสวดใส่

บางคนกินทิฐิ เป็นอาหาร เก๊กใส่กันไปวัน ๆ
ต่างฝ่ายต่างรอให้อีกฝ่ายง้อ มึงแน่ กูแน่ งอนการกุศล
ประชดทำลายสถิติ เชิดหยิ่งชิงชนะเลิศ....ไอ้บ้า

รุ้งเคยงอนกับเพื่อนนะ แบบไม่ง้อ ทิฐิสูง ไม่ได้คุยกับเธอ ก็ไม่เดือดร้อนอะไร นานๆไปก็รู้สึกว่ามันเป็น เรื่องเล็กน้อยเอง ลืมมันไปก็ได้ แต่ที่ทำไม่ได้ก็คือ เอาช่วงเวลาที่โกรธกันไม่พูดกันคืนมา เพราะมันผ่านไปแล้ว เสียดายเวลาจัง เฮ่ออ

อ้าว เม้นท์ไปแล้ว แต่เค้าว่ามันติดคำไม่สุภาพ..

พี่ฝนรุ้งขอโตดดดดดด

น้องรุ้ง สงสัยตรงส่วนที่โค้ดมาอ่ะ แต่พี่กู้มาให้แระ ไม่มีไรหรอกจ้า

อ่านแล้วพี่เองก็เป็นนะ แบบทิฐิสูงอ่ะ แต่ก็จริงอย่างที่น้องรุ้งบอกนะ บางทีพอมานั่งนึกๆ ก็เสียดายเวลาช่วงนั้นไปเหมือนกัน แถมยังทำให้ไม่มีความสุขอีกเนาะ

ขอบคุณนะจ๊ะ ที่นำบทความดีๆ มาฝากกัน ..
แต่ในความเป็นจริงนะจ๊ะ .. การพิจารณาความตาย
เป็นสิ่งสำคัญมากๆ ที่พระพุทธองค์ทรงสอนให้ว่าอย่าประมาทความตาย ...
น้องฝนสบายดีนะจ๊ะ ..

เขียนได้ดีจริงๆค่ะ แถมเพลงก็เพราะมากๆ ฟังแล้วน้ำตาคลอๆ